fi
|k\ Jt 1 1
Het Roode Kenteeken
Het gemeentelijk Arboretum te Boskoop
Koning Gustaaf
van Zweden arri
veerde Vrijdag
morgen, op door
reis van Zuid-
Frankrijk naar
Zweden, aan het
Gare de Lyon te
Parijs
Vrijdag officieel door den burgemeester, mr. E. P. Verkerk (met bolhoed)
geopend
De kleine kroon, zooals de prinsesjes
Elisabeth en Margaret Rose deze zul
len dragen bij de aanstaande kronings
feesten van Koning George VI van
Engeland
De Engelsche minister van Financiën, Neville Chamberlain,
bezig met het opstellen van de begrooting, welke hij
Dinsdag a.s. bij het Lagerhuis zal indienen. Op den
voorgrond het beroemde begrootingskoffertje
De batterij floodlight-lampen voor den gevel van Buckingham Palace te
Londen is gereed voor de feestverlichting op den kroningsdag van George VI
van Engeland
Een interessant snapshot van de voorbereidende werkzaamheden voor de constructie van
het zusterschip der .Queen Mary", dat te Clydebank wordt gebouwd
De man achter de schermen. Wachtmeester-hoefsmid
Leyzer der Koninklijke Marechaussee te Assen, die deze
week de zilveren medaille ontving voor 24 jaar trouwen dienst
FEUILLETON
OTTWELL BINNS.
(Nadruk verboden)
16)
„En dan zullen we hem de andere helft
afzetten als het kind verdwijnt wat zeker
gebeuren zal. Het zal even gemakkelijk zijn
als
Terry Domville had niet het privilege om
de vergelijking te hoor en, die Miss Wakin-
shaw gebruikte. Bovenaan de gangtrap ver
scheen de gestalte van een man, die op het
punt stond naar beneden te komen. Als hij
bleef waar hij was, zou hij zeker ontdekt
worden. Er bleef hem niets ander over dan
zich terug te trekken en in stilte den man
vervloekend, die deze daad noodig maakte,
gleed hij in het duister van de gang terug.
Het zou nutteloos zijn om daar te blijven en
hij besloot maar weer naar zijn hut te gaan.
Nauwelijks echter had hij de deur bereikt,
toen een plotseling, wild geschreeuw, waaruit
onmiskenbaar een bijna waanzinnige angst
klonk. Toen kwam er een krakend geluid als
van versplinterend en scheurend hout, een
verschrikkelijke stoot, die hem van de been
wierp en door de duistere gang deed rollen
en voor hij weer kon staan, voelde hij het
schip als 'een verschrikt paard onder zich
trillen. Bijna tegelijkertijd werd de kajuits
deur wijd opengeschoven en hoorde hij de
stem van den kapitein in woede en ont
steltenis uitbulderen.
„Een van die vervloekte jonken!"
HOOFDSTUK V.
Mes en pistool.
De woorden van den kapitein zeiden Terry
Domville, wat er gebeurd was. De Dusty
Miller", die rustig 's nachts verder voer, was
in aanvaring gekomen met een van die
dwaze jonken, waarvan de bemanning heel
dikwijls de zeilen bij het vallen van den nacht
inhalen, en zonder een lantaarn aan te steken
of een wacht uit te zetten zichzelf in de han
den van hun vreemde goden aanbeveelt en
tot den ochtend gaat slapen. Lomp en zwaar
gebauwd als die schepen zijn kon een botsing
met een ervan wel eens ernstige gevolgen
voor een oud vrachtschip als de „Dusty Miller"
hebben.
Terry die dit heel goed wist, luisterde aan
dachtig. Hollende voetstappen gingen over het
dek en aan den anderen kant van de ver
schansing klonken gillende kreten wat alles
tesamen hem het ergste deed vreezen en
nadat hij overeind gekrabbeld was, dacht hij
aan Norma Charlton. Hij haastte zich naar de
hut, die zij met Miss Wakinshaw deelde.
Zooals hij meer dan half verwacht had,
vond hij de deur gesloten en bonkte er hevig
op. Er kwam geen antwoord, wat gevoegd bij
het feit, dat 't meisje klaarblijkelijk door den
schok van de aanvaring heen geslapen had,
niet veel goeds scheen te voorspellen. Hij
probeerde opnieuw, trapte met geweld tegen
de deur en riep haar aan.
„Miss Charlton! Miss Charlton!"
Er kwam weer geen antwoord en sinds het
tumult aan dek erger scheen te worden, wat
er, volgens hem. op wees dat het gevaar groot
was, verspilde hij verder geen tijd. Hij deed
een stap achteruit en wierp zich met volle
kracht tegen de deur. Zij gaf niet mee en daar
zijn schoudeT pijn deed van den schok, was hij
wel zoo vertsandig een andere en betere ma
nier te probeeren. Hij zette zijn rug tegen den
muur van de gang tegenover de hut, lichtte
een voet op en plantte die op het sleutelgat
van de deur. Toen strekte hij langzaam zijn
knie. De spanning was geweldig. Het scheen
hem toe, dat iets kapot moest gaan been,
spier of pees. Zoo ggroot was de inspanning,
dat het zweet hem op zijn voorhoofd uitbrak
en zijn oogen verblindde. Maar juist, toen
hij dacht, dat zijn poging tevergeefseh was,
voelde hij, dat de deur begon mee te geven.
Hij spande zich tot het uiterste in, hoorde een
krak, er viel iets binnenin de hut op den grond
en de deur schoot zoo plotseling open, dat hij
zijn evenwicht verloor en op den vloer viel,
met zijn beenen in de hut.
In een oogwenk was hij overeind gekrab
beld, tastte naar den schakelaar en draaide
het licht aan. Toen keek hij haastig om zich
heen. De hut was er een met twee bedden en
in het bovenste zag hij Norma Charlton liggen
in een diepen slaap, die onder de gegeven
omstandigheden niet. natuurlijk kon zijn.
Staande op den rand van het onderste bed
keek hij op haar neer, schudde haar toen
zachtjes een en weer en riep haar naam met
zijn mond vlak bij haar oor. Ze bewoog zich
niet en zonder eenigen twijfel stond het bij
hem vast, dat ze bedwelmd was.
„Die kleine tijgerin barstte hij woedend
uit en toen, bij de gedachte, dat, wanneer de
gevolgen van de aanvaring ernstig waren, hij
haar aan dek moest dragen, keek hij om zich
heen of hij niet iets vinden kon waarmee '*ij
haar tegen het weer kon beschermen. Er hing
een peignoir achter de deur, die wel van het
meisje zou zijn, want Miss Wakinshaw zou
daar vast in verdronken zijn.
Hij stapte op den grond, nam het kleeding-
stuk van den haak en liep weer naar het bed
toe. Zijn taak beloofde moeilijk te worden om
haar te vergemakkelijken, sleepte hij gauw een
hutkoffer tot aan den rand van het onderste
bed, klom erop en wou juist een van de slappe
armen van het meisje door een wijde mouw
steken, toen de deur opengesmeten werd en
Miss Wakinshaw binnenkwam, maar een to
taal verschillende Miss Wakinshaw van die
gene, waar hij bij de lunch kennis mee ge
maakt had.
Haar babygezicht was verwrongen van
woede. De poppenoogen schitterden. Haar
rozenroode lipjes waren tot een grijns ver
trokken, zoodat haar kleine welverzorgde tan
den te zien kwamen, met één gouden als con
trast het geheel kon een studie van een
van de Furiën voorstellen. Toen werd een
klein welgevormd handje omhoog geheven,
waarin ze een kleine automatische pistool
hield met een kalmte, die Terry Domville ge
ruststelde; daardoor bestond er geen kans,
dat het door de een of andere onwillekeurige
handeling af zou gaan. Een seconde later be
gon ze te spreken met e enharde stem, die
even verrassend was als de verandering in
haar uiterlijk.
„Zeg eens", zei ze op lijmerige toon, ..jij
houdt er ook grappige manieren op na, voor
een heer. is het niet hoogst onfatsoenlijk om
ongevraagd de slaapkamer van een dame bin
nen te dringen? En wat voer je hier eigenlijk
uit?"
Terry Domville was een man van de
wereld en kende haar beter dan menigeen,
die zich/zelf dien naam toegeëigend heeft.
Van het eerste oogenblik af had hij vermoed,
dat Miss June Wakinshaw wel eens anders
kon zijn dan ze er uit zag en in het laatste
halve uur of zoo had hij zija vermoeden zien
en hooren bevestigen. Maar haar te zien, zoo
als ze werkelijk was, ontdaan van haar ver
momming, haar geheele verschijning ver
anderd, deed hem een oogenblik sprakeloos
staan. Miss Wakinshaw keek hem onheilspel
lend aan en stampte met haar kleine voetjes.
„Hoi. stomme aap", schreeuwde ze opge
wonden. „Heb je je tong verloren? Kom van
die koffei af en zeg op wat je hier doet en
vlug een beetje anders schiet ik die elgante
pooten van je kapot".
„Miss Wakinshaw", protesteerde Terry, „ge
looft u, dat het wel gepast is om
Kom d'r vanaf vooruit!"
De stem van het dametje had een venijnigen
klank. Haar oogen hadden een roekelooze uit
drukking en waarschuwden hem dat ze tot
alles in staat was. Dus kwam Terry „d'r vanaf*
en zag het pistool op nog geen afstand van
vier meter op hem gericht.
„En nou, jij uilskuiken, vooruit d'r mee!"
Terry deed maar niet, alsof hij niet begreep,
wat er van hem verlangd werd. Hij gaf zijn
verklaring zoo eenvoudig mogelijk en ver
draaide de waarheid slechts een klein beetje.
„Ik werd wakker door den schok van de
aanvaring en hoorde schreeuwen, ben toen
opgestaan en bemerkte dat mijn deur gesloten
was
„Dat was ie ook. Hoe ben je er in vredes
naam uitgekropen?"
„Niet door het sleutelgat", flapte Terry er
lichtvaardig uit. „Ik had een zakmes en heb
daarmede de schroeven losgedraaid en ben
naar buiten gewandeld. Toen herinnerde ik
me ineens Miss Charlton en eh u
„Leugenaar!" zei Miss Wakinshaw ruw. „Je
hoeft heusch niet te probeeren mij te paaien.
Dat lukt je toch niet!"
„Daar staat u zeker boven", mompelde Ter
ry. Maar gelijk zult u hebben, ik dacht alleen
maar aan Miss Charlton. Ze scheen niet op
te zijn en daarom heb ik op haar deur ge
bonkt, maar kreeg geen antwoord".
„Wist je, dat ik er niet was?" beet het meis
je hem argwanend toe.
„Toen ik de deur opengebroken en het
licht opgedraaid had, kwam ik tot die ont
dekking", antwoordde Terry ontwijkend, „en
daar ik Miss Charlton niet wakker kon krij
gen en bang was dat we misschien in de
booten moest gaan
„Dit keer nog niet", onderbrak Miss Wakin
shaw hem en gaf daarbij nuttige Inlichtingen.
„We hebben een jonk bijna in tweeën ge
spleten, maar nu zijn we los en hebben geen
noemenswaardige schade
„En de jonk?" vroeg Terry.
(Wordt vervolgd)
