Het Roode Kenteeken
Zeevaart-museum te Greenwich
FEUILLETON
OTTWELL BINNS.
(Nadruk verboden)
25)
Het meisje huiverde en verborg 'n oogen-
blik het gezicht in haar handen. Toen ze weer
opkeek waren haar oogen dof van tranen en
ze barstte snikkend uit:
„Maar Maurice's zoontje! Lieve tijd
als als er iets kwaads met 't kind ge
beurtdan zal ik nooit meer gelukkig kun
nen zijn". Ze huiverde weer. „Hoe iemand het
hart kan hebben om een klein kind iets te
'doen
.Dergelijk soort menschen hebben geen hart.
Ze zijn tijgers in menschengedaanteMaar
je moet alle hoop nog niet opgevenAls
Seabright in Broome is, dan zal kapitein Amos
Smith wel merken, dat alles nog niet zoo
eenvoudig is. Ik ken mijn vriend. Hij zal de
autoriteiten wel aan het werk zetten. Zoodra
de „Dusty Miller" het anker laat vallen, zal hij
van den kapitein eischen," dat hij ons uit
levert en wat voor een verhaaltje hij dan ook
opdlscht, als wij niet te voorschijn komen, zal
de heele bemanning van de „Dusty Miller"
vastgehouden worden, totdat er een onderzoek
naar ons is ingesteld".
.Absoluut. Seabright's naam is in elke be
langrijke haven bekend. En een millionnair
kan in beambten schot brengen op een manier
die aan de enkel deugdzamen ontzegd is. Als
we vlug naar Broome kunnen komen
„O, maar dat moet kunnen! Dat moet!"
„ja!en daarom zullen we nu gaan ont
bijten. Het heeft geen zin om den tocht zonder
gegeten te hebben, te beginnen". Hij nam
haar bij den arm. „Kom", zei hij met een
moedige poging tot opgewektheid. „Het ziet
er slecht uit, maar het had nog erger kun
nen zijn en er is nog een heel klein kansje,
dat het weer beter wordt".
Op dat oogenblik meende hij, wat hij zei.
Maar drie uur later toen ze in Zindelijke rich
tingtin g voortzwoegden, voelde hij zich niet
zoo zeker meer van de kans, die hun geboden
werd. De tropische hitte was verschikkelijk.
Het zand brandde onder hun voeten. De din
gen voor hen uit waren als een glinsterend
gordijn in de trillende heete lucht. De glans
was verblindend. De duinen waren onmogelijk
voor menschen, die op wilden schieten en
daarom volgde ze de kust, liepen nu eens over
het zand en klauterden dan weer over rotsen,
die hun linnen schoenen aan flarden scheur
den. Nadat ze drie of vier mijl geloopen had
den, werd de dorst hun een ware kwelling en
zoet water was niet onmiddellijk te krijgen.
Het duurde twee uur voordat ze een klein
stroompje vonden, waar ze zich konden ver-
frisschen.
Daar bleven ze gedurende de grootste hitte
van den dag een paar uur rusten en vervolg
den toen, weer wat op krachten gekomen, hun
tocht langs de kust. Na een uur begon het
meisje teekenen van vermoeidheid te vertoo-
nen. Haar linnen schoentjes waren aan flar
den en door het zand waren haar voeten een
en al blaar geworden. Ze had ontzettend van
de hitte te lijden en ofschoon Terry Domville
graag doorgeloopen was om een geschikte
kampeerplaats te vinden voordat de zon on
derging, stelde hij toch voor om even te
rusten.
„Nee", zei Norma beslist. „Nee! We gaan
door".
Ze gingen verder en na nog een uur liep het
meisjes niet meer, maar struikelde vooruit.
Maar geen klacht kwam er over haar lippen.
Terry keek haar van tijd tot tijd van ter
zijde aan en zag de samengeperste lippen, het
van pijn vertrokken gezichtje en de oogen,
die vast vooruit staarden, en, zooals hij zeker
wist, niets van het trillende land en de zee
in zich opnamen. Voor haar uit ging waar
schijnlijk het visioen van 't kind, welks leven
gered moest worden en bij die taak vergeleken
was pijn niets. Hier, dacht hij bij zichzelf, was
ware, rasechte moed, geïncarneerd in een
meisje, dat voor het eerst van haar leven wer
kelijk ontberingen leed en weigerde toe te
geven, dat die haar konden verslaan. Zijn be
wondering voor haar groeide met de minuut
en daar hij wist, dat het toch te vergeefsch
zou zijn, deed hij geen verdere pogingen om
haar over te halen wat te rusten, totdat ze
aan een klein stroompje kwamen, dat over een
paar rotsen naar beneden viel en het zoete
water bood, waar ze zoo'n behoefte aan had
den. Toen kondigde hij aan:
„Hier blijven we kampeeren".
„Daarom doe ik het niet", zei hij. „Maar om
het water. We zouden misschien tot morgen
moeten loopen, voordat we weer een stroompje
vonden. Daarom blijven we hier kampee
ren
„O, als je dat werkelijk gelooft". Het meisje
zwaaide onverwachts heen en weer, haar
knieën begaven zich en ze zakte op het zand
in elkaar. Terry Domville zei niets, maar han
delde. Het laatste halve uur had hij een
groote., schotelvormige schelp met zich mee
gedragen, die hij van het strand opgeraapt
had. Hij ging naar het stroompje toe, maakte
de schelp schoon, proefde het water en merkte
dat het. niet al te brak was. Daarna vulde hij
de schelp en bracht die naar het meisje, dat,
beschaamd over haar zwakte in elkaar ge
doken zat, met haar gezicht in haar handen
verborgen
Drink dit eens allemaal op", zei hij vrien
delijk.
Het meisje dronk gulzig en hij vulde de
schelp opnieuw en bracht haar weer terug.
„En dit bij heele kleine beetjes", zei hij
glimlachend. „Je zult zien. dat Je daar weer
van opknapt".
Norma gehoorzaamd*, ofschoon het haar
heeel wat moeite kostte zichzelf In bedwang te
houden. Toen de schelp voor de tweede maal
leeg was, keek hij haar glimlachend aan.
„Voel je je nu wat beter?"
„Veel beter!" antwoordde zij.
„Goed zoo!Laat dan nu even je voeten
in het water hangen, dan maak ik in dien
tusschentijd een vuurtje en kijk of ik wat voor
het eten kan vinden".
Toen hij met een armvol stokken terug
kwam. bemerkte hij, dat zij niet alleen haar
voeten, maar ook haar hals, gezicht en armen
gebaad had en dat ze in een veel betere con
ditie was, dan een uur tevoren.
„Ik zal je helpen begon zij.
„Nee!" lachte hij. „Als het vuur aangemaakt
is, is er niets meer te doen. voordat het eten
er is en van het begin van de wereld af
is dat het werk geweest van den man. Als de
stokken branden, zorg je dat het vuurtje aan
blijft, totdat ik terug kom".
Tien minuten later ging hij weg en volgde
den loop van het riviertje, om zeker te zijn dat
hij niet verdwaalde. Hij zocht in de poelen
naar visch, maar was niet zoo gelukkig als
dien ochtend. Hij zag zelfs geen vin en was
toen genoodzaakt het struikgewas af te zoe
ken of hij daar ook wat vinden kon. Langen
tijd vond hij niets, er was geen spoor van vo
gels of noten te bekennen en met een grijns
van teleurstelling draaide hij zich om met de
bedoeling weer langs d en stroom naar het
strand terug te loopen, waar hij misschien
een schaaldier of een zeester kon verschalken,
hoewel ze hem geen van beide aanlokkelijk toe
leken. Op hetzelfdoe oogenblik dat hij zich
omdraaide, hoorde hij een geluid dat hem
onmiddellijk stil deed staan een geluid,
alsof er iets tusschen de naburige rotsen rond
sprong. Hij luisterde ingespannen. Daar
hoorde hij het weer en daar hij niet het flauw
ste idee had, wat het geluid kon veroorzaken,
haalde hij zijn pistool te voorschijn. In een
land, waar de inboorlingen dikwijls vijandig
tegenover het blanke ras staan, kon men
beter op het ergste voorbereid zijn. Het vol
gende oogenblik sprong het wezen, dat hij
gehoord had, uit het struikgewas te voorschijn
en bleek een half volwassen kangeroe te
zijn.
Terry was even stom verbaasd als het beest
zelf, maar herstelde zich even vlug en toen de
kangeroe wegvluchtte, schoot hij zijn pistool
af en velde het dier midden in een sprong
neer. Een oogenblik trok het nog met zijn
pooten en lag toen stil en terwijl hij ernaar
keek. hoorde hij van het strand de verschrikte
kreet van 't meisje, dat zich ongetwijfeld af
vroeg, wat het schot wel te beteekenen zou
hebben. Hij schreeuwde geruststellend terug,
raapte het doode buideldier op, wierp het over
zijn schouder en liep naar de monding van het
riviertje terug. Daar liet hij het doode beest
liggen en ging naar het strand, waar Norma
op hem stond te wachten.
„Een geschenk van de goden", legde hij uit.
„Por het vuur wat op. dan snijd ik in dien
tusschentijd het vleesch In lapjes".
„Vleesch", riep het meisje uit.
„Ja! Vleesch van een kleine kangeroe. Een
malsch hapje, dat verzeker ik Je. Het wild
van AustraliëWe zullen een feestmaaltijd
hebben".
Het bereiden van de lapjes werd buiten het
gezicht van het meisje gedaan, want een pon-
nemes is nu eenmaal niet het meest geschikte
gereedschap voor een dergelijke taak. Maar
ondanks het gebrek aan zout. smaakte het
vleesch. toen het voor een rood gloeiend vuur
tje geroosterd was, hun hongerige magen
best en toen zij hun maaltijd beëindigd hadden
en de tropische nacht inviel, sliep Norma, als
een klein kind in het zand opgerold, bijna
dadelijk in. Maar twee uur daarna was Terry
nog bezig stukjes kangeroe-leesch voor den
volgenden dag klaar te maken, ze langzaam
roosterend, totdat het leek, alsof ze in de zon
gedroogd waren, want versch vleesch zou bin
nen een paar uur verrot zijn.
(Wordt vervolgd)
De Engelsche Koninklijke Familie begaf zich Dinsdag per admiraalssloep, ge
ëscorteerd door een aantal torpedobooten, naar Greenwich, waar Koning
George VI het nieuwe Zeevaartmuseum heeft geopend
De versiering van Pall Mali te Londen voor de
aanstaande kroningsfeesten. Kleurige masten
worden opgericht
Koning George VI van Engeland heeft Dinsdag in gezelschap van Koningin
Elizabeth het nieuwe Zeevaart-museum te Greenwich geopend
Minister mr. dr. L. N. Deckers bracht Dinsdag een bezoek
aan eenige eendenfokkerijen op de Veluwe. De minister
(met bolhoed) tijdens de bezichtiging van een eendenfokkerij
te Ermelo
Zelfs de spoorbrug op Charing
Cross te Londen wordt benut
voor het plaatsen van tribunes
voor de kroningsfeesten
De Belgische minister van Buitenland-
sche Zaken, Spaak (links), in gezel
schap van den Engelschen gezant, Sir
Ovoy, tijdens de besprekingen in ver
band met het bezoek van minister
Eden aan Brussel
Minister Eden (rechts) in gezelschap
van minister Van Zeeland tijdens het
bezoek van den Engelschen minister
aan de Belgische hoofdstad
De restauratie van de nieuwe Kerk te Delft maakt snelle vor
deringen. Een gedeelte van het interieur is reeds van de steigers
ontdaan
