- Na de kroningsleesten te Londen.
Het Roode Kenteeken
Lente In het hartje der stad Utrecht. Een Na de kroningsfeesten te
magnolia in een der stadstuinen in bloei L°nt)sn De stadsreiniging had
op Parliament Square heel
wat op te ruimen
De Oostenrijksche en italiaansche ge
nanten brachten met minister Gelissen
Donderdag een bezoek aan een der
aardewerkfabrieken te Maastricht
Mr. W. Veniet te Haarlem, die be
noemd is tot secretaris-penningmeester
der Kon. Ned. Athletiek Unie
De voorbereidingen voor de tentoonstelling op voedingsgebied in
de nieuwe tentoonstellingshallen op Houtrust te Den Haag. Een
typisch detail
Bij hun aankomst te Pauillac werden 300 Spaansche vluchtelingen aan boord
van het Engelsche schip „Marviz" van voedsel voorzien, daar velen in twee
dagen tijd niets gegeten hadden
Uit landjong Priok vertrok vorige week een bij de Droogdok
Mij. .Tandjong Priok" gebouwde tinbaggermolen, welke be
stemd is voor de tinwinnina oo het eiland Banka
De Maharadja van Travancore (Br. Indië) arriveerde met de „Marnix van
St. Aldegonde' te Batavia voor een bezoek aan Ned Indië. De Maharadja
na aankomst te Tandjong Priok
FEUILLETON
ottwell binns.
(Nadruk verboden)
88)
Terry, die zich als Laocoön voelde met de
slangen om hem heengekronkeld, deed een
wanhopige poging en struikelde in de richting
van de deur, maar eindigde met een schouder
tegen den muur om niet te vallen en Miss
Wakinshaw bracht hijgend haar ultimatum
uit:
„Als jij gaat, ga ik ookSnap je?...
Ik klem me aan je vast als klimoptegen
een muurEn als we buiten zijn ga ik
gillenFijn zal je d'r uit zienals de
politie komt. Ik in mijn onderkleeren er.
jij als de aanrander. Dat zal ik volhouden!"
Terry had een visioen van zichzelf in den
hotelgang met deze popperige schoonheid,
„een eerbare dame, die groot onrecht aange
daan is", als een klis aan zijn lijf. gemeene
beschuldigingen uitgillend, die ze met tranen
zou ondersteunen. Het leek hem verre van
aangenaam. Bovendien had hij de bureauliste
omgekocht hem zonder dat hij zijn naam op
behoefde te geven, naar boven te laten gaan
Het vooruitzicht was genoeg om een fatsoen
lijk man te doen huiveren. Waarom zou hij
aan de zaak ruchtbaarheid geven? Hij had
het gezicht dat hij achter de deur gezien had.
herkend en de kerel was nu toch in ieder geval
ver weg. Dus koos hij den wijsten weg en gaf
zich over.
„In orde. Taney" hijgde hij „Je kunt op
houden met me te liefkoozen. ik zal wel niei
blijven".
De gespannen ledematen verslapten plotse
ling en met de .nelheid van een vogel sprong
de on w naar -le deur, draaide den sleutel om
en haalde hem uit 't slot. Toen keek ze hem
met een triomfantelijken blik in haar blauwe
oogen aan. Haar borst ging hijgend op en neer.
Haar poppengezicht was donkerrood van in
spanning, haar rozeroode lipjes lachten uit
dagend en ze stond naar hem te kijken, terwijl
ze weer op adem trachtte te komen.
„Dat zat je niet glad, hè?"
Het kleine vrouwtje borrelde over van triomf
en Terry kreeg zin daar een einde aan te
maken.
„Dacht je nu werkelijk, dat je het spel
voor me bedorven had, Janey", vroeg hij glim
lachend.
„En of", antwoordde zij.
„Hm! Dat weet ik nog zoo net niet. Ik heb
dien vriend van je al eens eerder gezien, weet
Je en hem daarnet wel herkend".
De triomfantelijke uitdrukking verdween
van het babygezicht en een oogenblik ver
scheen er een blik van groote ontsteltenis in
de blauwe oogen. Toen herstelde ze zich en
lachte weer.
„Bluf! Dat gaat toch niet op".
„Dat gaat het wel", zei Terry opgewekt,
„want het is geen bluf. Ik heb dien heer met
het roofvogelgezicht in Kowloon gezien in ge
zelschap van ons beider vriend kapitein Amos
en dien gebochelden adder Chan".
De lach verstierf op Miss Wakinshaw's lip
pen toen Terry's woorden haar ervan over
tuigden, dat hij inderdaad niet gebluft had
en Terry ging op denzelfden opgewekten toon
verder-
„Ze vormden een vreemdsoortig trio. Men
moest ze wel opmerken, zelfs al wist men
evenals ik. toen ik ze vooi het eerst zag. niets
van ze af. Amos en Chan waren een eigen
aardig span. maar dat elegante heerschap
paste er wel heelemaal niet bij Ik vroeg me
toen al af. wat hij met dat kostbare stel te
maken had, maar nu, na alles wat ei gebeurd
Is en door dc inlichtingen die ik gekregen heb
weet ik het".
„Je vindt jezelf zeker nogal een snuggere
Piet, nietwaar?hoonde Miss Wakin
shaw.
,Dat nu niet direct", lachte Terry. „Maar
ja zie je, ik kan wel twee en twee bij elkaar
optellen.
„Wat een knappe kop! En wat krijg je
eruit?"
„Wel, ik wil je wel vertellen, dat het in de
millioenen loopt".
„Millioenen!"
„De Van Houten millioenen. die de man met
den scherpen neus in wacht hoopt te slepen,
zoodra de kleine erfgenaam verdwenen is
Ik zie, dat je begrijpt, Janey".
Dat viel niet te betwijfelen. Haar geheele
houding drukte dat uit en vertelde Terry, dat
het schot, dat hij op goed geluk gelost had,
zijn doel geraakt had. Het bleek nu. dat, zooals
hij meer dan eens vermoed had, de man, dien
hij te Kowloon gezien had en die zich zoo snel
bij de waarschuwende kreet van de vrouw te
rug getrokken had. de leider was van de
samenzwering tegen den kleinen erfgenaam
van de Van Houten millioenen.
„O, ik begrijp je best", antwoordde Miss
Wakinshaw met een stem waar alle uitdaging
uit verdwenen was. „En waarschijnlijk weet je
ook precies zijn naam en toenaam".
„Nee", zei Terry opgewekt. ..Dat weet ik niet.
Maar ik denk niet, dat het moeilijk is daar
achter te komen. Op een kopie van het testa
ment van den ouden Van Houten of een
lijst van zijn bloedverwanten in de Staten
zal den naam van het heerschap wel voor
komen".
Weer bleek uit Miss Wakinshaw's houding,
dat hij gelijk had en hij stond net op het
punt daar iets van te zeggen, toen in een
kamer, die uitkwam op die waar zij tegenover
elkaar stonden, het luide gerinkel van een
telefoonschel weerklonk. Het dametje keek
om
„Ik word opgebeld" zei ze. .Excuseei me
een oogenblik!"
Terry had geen keus. Miss Wakinshaw liep
de kamer door, wierp een deur open van wat
blijkbaar haar slaapvertrek was, ging naar
binnen, en sloeg de deur met een smak achter
zich dicht. Hij keek geamuseerd naar de ge
sloten deur en toen kwam er een peinzenden
uitdrukking in zijn oogen. Hij wierp een blik
op het fantasie-klokje op de tafel en zag dat
het zeven minuten voor middernacht was en
de vraag schoot hem te binnen, wie ter wereld
Miss Janey Wakinshaw op dit uur van den
nacht op kon bellen?
Hij trachtte te raden. De man met het
roofvogelgezicht, die zich zoo haastig uit de
voeten gemaakt had? Dat leek hem zeer
waarschijnlijk. De kerel was natuurlijk be
nieuwd wat Janey's korte doch dringende
waarschuwing te beteekenen had. En de tele
foon was het gemakkelijkst middel om daar
achter te komen. Zoodoende kon hij vanuit
het volgende hotel, of zelfs vanuit een ver
dieping lager, met het meisje in aanraking
komen. Overtuigd dat dit de verklaring van
het geval was, sloop Terry op zijn teenen naar
de deur van de slaapkamer. Hij had geen ge
wetensbezwaren om onder de omstandigheden,
waar hij zich in bevond, luistervinkje te
spelen.
Hij was hier om zooveel mogelijk te weten
te komen en nu zijn maandenoude verdenking
eindelijk bewaarheid geworden was, moest
hij. wat hij maar kon. van dien geheimzinni-
gen samenzweerder zien uit te vinden. Tot zijn
groote ergernis hoorde hij echter weinig of
niets. Miss Wakinshaw sprak vlug, eentonig en
grootendeels onverstaanbaar Slechts twee keer
verhief haar stem zich zoodal hij iets kon ver
staan. Eenmaal hoorde hij een energiek uit
gesproken „Ja!" en daarna een deel van een
zin. „Maak je maar niet bezorgd. Ik zal den
kerel wel vasthouden tot
Hij twijfelde er niet aan, of hij was de
kerel'" die vastgehouden moest worden en
zijn geest hield zich bezig met de mogelijk
heden. die er achter dat tot" lagen. Moest
hy in de kamer opgesloten blijven totdat de
man die zich zoo haastig uit de voeten ge
maakt had zichzelf voor ontdekking gevrij
waard had? Misschien, maar er waren duis
terder mogelijkheden, zooals hij wel wist. Hij
had met gewetenlooze menschen te maken
mannen en zeker één vrouw, die een men-
schenleven niet veel waard achten. Was het
de bedoeling hem vast te houden totdal da
man die verdwenen was, toebereidselen ge
mankt had om met hem af te rekenen? Dit
was even waarschijnlijk als de andere moge
lijkheid e- bij die gedachte keek hij de kamer
rond of hij op een ander wijze uit het elegante
vertrek kon ontsnappen dan door de deur,
daar die immers afgesloten was. Hij vond
niets. Er waren wel ramen, maar, tenzij men
zoo lenig was als een inbreker, was het niet
praciisch een raam op de derde verdieping als
nooduitgang ce gebruiken. Hij liep langs de
ramen in de hoop. dat aan één een brand
ladder zou zijn. maar zag er geen. Tenzij hij
haar de sleutel met geweld afhandig maakte,
was hij gedwongen Janey Wakinshaw's gezel
schap tc deelen, totdat ze de deur verkoos
open te sluiten
Achtei de deur hoorde hij geluiden, die
erop wezen, dat ze de telefoon verlaten had en
hij liep naar den divan waar ze gezeten had
op het oogenblik. dat hij binnenkwam. Toen
hij ging zitten, kwam zijn hand met iets
hards en kouds in aanraking. Hij tilde hei op
en lachte zachtjes in zichzelf, toen hij be
merkte, dat het het pistool was. waar hij
een paar minuten geleden mee bedreigd was.
Hij stopte het ding in den zak van zijn witte
jasje, verhuisde naar een stoel en wachtte
gelaten, totdat miss Wakinshaw uit haar
slaapkamer te voorschijn zou komen. HIJ
moest langer wachten dan hij gedacht had
en toen ze tenslotte weer verscheen, begreep
hij de reden van het lange uitstel. Ze was
gekleed om uit te gaan.
(Wordt vervolgd)
