Het Roode Kenteeken
FEUILLETON
OTTWELL B1NNS.
(Nadruk verboden)
39)
„Hm!" zei Terry opgewekt. „Je ziet er piek
fijn uit. Je gaat zeker op een bankje m de
maneschijn zitten. Ik hoop, dat ik met ]e
mee mag gaan
„Nog niet", viel Miss Wakmshaw hem bits
in' de rede. „Je bent hier ongevraagd binnen
komen vallen en je gaat hier niet eerder
weg dan wanneer ik klaar ben".
Ze liep gewild onverschillig naar den divan
ofschoon Terry er zeker van was, dat ze
iets bepaalds in den zin had. Toen ze het
meubel bereikt had, draaide ze zich plotseling
met een ruk om en wierp hem een achter-
dochtigen blik toe. Terry lachte uitbundig.
„Ja", zei hij. „Ik heb het. Het is verkeerd
om vuurwapens achter je te laten slingeren.
De een of andere dwaas zou zich eens kunnen
Miss Wakinshaw toonde geen teekenen
van waardeering voor zijn bezorgdheid.
„Wat een knappe jongen!" zei ze sarcastisch
en ging om de een of andere reden weer naar
haar slaapkamer terug. Toen ze er weer uit
te voorschijn kwam, droeg ze een buitenge
woon groot damestaschje, dat uit de manier,
waarop ze het vasthield, zwaarder bleek te
zijn dan meestal met dergelijke taschjes het
geval is. Toen Terry dat zag, raadde hij
onmiddellijk wat erin zat en begon opnieuw
te lachen.
„Kruier noodig, Janey?"
„Wees niet zoo geestig", antwoordde Miss
Wakinshaw.
„Of een affuit soms? Het moet een zwaar
wapen zijn, dat je onder die camouflage met
je mee draagt".
Het dametje wierp hem een venijnigen blik
toe, maar hield zich in en na een kleine pauze
begon Tery weer te spreken.
„Wat zou je er van zeggen als we den
sleutel van deze deur eens te voorschijn
haalden?"
„Waarom?" vroeg ze.
„Geloof je niet, dat het tijd wordt om hem
in gebruik te stellen?"
Miss Wakinshaw keek op haar klokje en
zei kort: „Nee. Nog niet".
„Zoo," dacht Terry bij zichzelf „ze hebben
dus een bepaalden tijd afgesproken. Ik ben
benieuwd wat er gaat gebeuren als het oogen-
blik gekomen is".
Hij bleef hierover doordenken, terwijl Miss
Wakinshaw een sigaret opstak, op den divan
ging zitten en zonder een woord te zeggen
haar kalm begon op te rooken, waarbij ze af
en toe een blik op de klok wierp. Kort daarop
sloeg het halve uur en stond Miss Wakinshaw
op, liet het gloeiende eindje van haar sigaret
in den aschbak vallen en liep naar de deur.
„Het uur van het begin van de aanval heeft
geslagen!" grinnikte Terry. „We verlaten de
loopgraaf".
Jane Wakinshaw draaide zich met een ruk
om. „Wel verdraaid, wat bedoel je daarmee?"
„Als jij dat niet weet dan weet ik het ook
niet!" gaf Terry haar ten antwoord. „Maar
we zullen het ongetwijfeld spoedig zien".
„Wat zijn we toch pienter, hè?" hoonde zij,
terwijl ze den sleutel in het slot stak.
De deur ging open, maar Terry bleef waar
bij was, een berekenende blik in zijn oogen.
Hij begreep in de verste verte niet, waarom
het meisje haar kamers nog zoo laat op den
avond vei'liet, maar was er wel zeker van
dat ze het niet met goede bedoelingen deed.
Toen hij aan het handtaschje en zijn inhoud
dacht, vermoedde hij wel wat er zou gebeuren
maar hij zei niets, totdat ze de deur geopend
had en toen vroeg hij onschuldig:
„Ga ik met je meel"
„Daarom ga ik juist uit. Om je uit te
laten".
„Het spijt me, dat je zoo veel moeite moet
doen", zei Terry en volgde haar schijnbaar
geheel onderworpen naar de lift.
Daar stonden ze gedurende het korte oogen-
blik dat de lift noodig had om naar de hall
af te zakken, tegenover elkaar en Terry
staarde de vrouw recht in 't gezicht. Het was
absoluut zonder eenige uitdrukking. De blauwe
baby-oogen waren leeger dan die van een por
seleinen pop. Maar hij v/as er zeker van, dat
dit gebrek aan eenige levendigheid slechts een
masker was, waar een heftige opwinding
achter schuil ging en toen ze uit de lift stap
ten en samen naar de deur liepen, liet hij na
denkend een hand in de zak van zijn jasje
glijden, en zijn vingers sloten zich om het
klein pistool, dat hij zich toegeëigend had.
Het Waikiki Strand glansde wit in het
maanlicht. Daarachter braken de aanrollende
golven in schitterende strepen uiteen. Ergens
vlak bij was een band een foxtrot aan het
spelen en uit den tuin van het hotel kwam het
zachte gefluister van verliefde paartjes. Ze
liepen de trap af en begeven zich tusschen de
dansende schaduwen van de boomen, waar
het gelukkige lachje van een meisje duidelijk
hun ooren bereikte. Het was belachelijk te
denken, dat er hier iets kon gebeuren, in zicht
van het hotel, met fluisterende paartjes over
al om hen heen en tientallen feestvierders vlak
bij. Toch bespeurde Terry Domville gevaar en
waar de schaduwen het diepst waren, stak hij
plotseling zijn hand door den arm van het
meisje en toen zij trachtte zich los te maken,
klemde hij haar als ineen schroef.
„Als je er niets op tegen hebt, Janey,
zullen we zoo verder gaan. Deze schaduwen
zijn bedriegelijk ik weet den weg niet erg goed
hier".
In de schaduw van een apenbroodboom
dicht bij den uitgang van den tuin, stond een
onbeweeglijke figuur. Terry zag hem net, voor
dat hij de schaduw binnentrad en voelde den
arm, dien hij vasthield, verstijven
„Zoo!Dus nu!"
Terwijl die woorden onuitgesproken door
zijn geest vlogen, maakte de gestalte onder
den apenbroodboom een vlugge beweging
vooruit en met een plotselingen, krachtigen
ruk bevrijdde Janey Wakinshaw haar arm uit
zijn greep. Ze gleed handig opzij en haar hand
ging' naar het taschje, dat, toen ze de
sluiting aanraakte, wijd opensprong. Nog een
seconde en ze zou het wapen te pakken heb
ben dat erin verborgen zatDat ze het met
de genadelooze koelbloedigheid van haar
mannelijke soortgenooten zou gebruiken, daar
was Terry van overtuigd en een ondeelbaar
klein oogenbli'k wist hij niet wat te doen. Je
kon nu eenmaal een vrouw niet neerschieten,
zelfs al was ze een tijgerin in menschenge-
daante en niemand die Janey Wakinshaw niet
in haar ware gedaante gezien had, zou ge-
looven dat dat poppengezichtje en die onschul
dige blauwe oogen iets tijgerachtigs verborgen.
Maar hij moest haar onschadelijk maken,
evenais die vage gestalte, die nu vlak bij hem
was. Hij wist, dat er geen tijd was eerste met
de een en daarna met den ander af te reke
nen, en daarom deed hij het met beiden tege
lijkertijd. Op het oogenblik, dat Miss Wakin-
shaw's hand met een automatisch revolver uit
het taschje te voorschijoi kwam, deed hij een
sprong vooruit, greep haar beet, draaide zich
vliegensvlug om en smeet haar letterlijk naar
zijn anderen tegenstander. Het pistool knalde,
daarbij de vrede van den nacht verstorend
en de man waar Janey tegen terecht kwam
uitte een vloek, toen hij van de been geworpen
werd met het kleine vrouwtje languit over zich
heen, wat hem verhinderde onmiddellijk han
delend op te treden. En terwijl Terry Domville,
die verdere verwikkelingen niet afwachtte, den
tuin uitrende en als een breker van records
naar zijn eigen hotel vloog, schreeuwde hij in
wendig den naam van den man, wiens stem
^ij onmiddellijk herkend had:
„Chanl"
HOOFDSTUK XIH.
Jimmy Babbage.
Achter zich hoorde hij geschreeuw en het
rumoer van opgewonden stemmen, maar nie
mand achtervolgde hem. Hij bereikte zijn
eigen hotel een beetje buiten adem, maar vol
komen opgewekt en zag op de verlichte
veranda zijn vrienden om een klein tafeltje
zitten, met de hoofden vlak bij elkaar gesto
ken. Terwijl hij nog in de schaduw stond zag
hij Norma uit haar stoel opstaan en naar de
balustrade loopen, waar ze in den maanver-
lichten nacht naar buiten staarde. Hij kon
haar gezicht heel duidelijk zien en zag dat er
'n angstig bezorgde uitdrukking op lag. Hij
vermoedde wel, dat die bezorgdheid hem gold
en dat ze in de war zat over zijn lang uit
blijven en daarom riep hij geruststellend tegen
haar:
„Hallo, Norma!"
„Terry!" hoorde hij haai' zijn naam tegen
zijn vrienden roepen, op een toon van onuit
sprekelijke opluchting in haar stem. Toen verv
liet ze de balustrade en rende hem langs de
veranda tegemoet.
Er was een plek waar een dikke bougaln-
villea, over 't latwerk geleid, zijn purperen
bloesems liet vallen, zoodat zich daarachter
een beschut hoekje gevormd had en daar In
de zachte schaduwen, uit het gezicht van de
twee mannen aan het tafeltje ontmoetten zij
elkaar. De plek was op een verliefd paartje na
geheel verlaten en die gingen zoo in elkaar op,
dat ze geen belangstelling hadden voor
iemand anders. En of Norma zich van hen be
wust was of niet, ze trok zich er niets van
aan, maar vloog regelrecht in de armen van
den man, dien ze liefhad. Hij voelde haar van
opwinding trillen en even daarna fluisterde
ze bevend:
„O, ik heb zoo over je in angst gezeten".
.(Wordt vervolgd).
De „Hollandsche Nieuwe" is er. De motorloggers VI. 114 en VI. 73 zijn gelijktijdig te Vlaardingen
binnengekomen met de eerste kantjes nieuwe Hollandsche haring
Koning Carol van Roemenië woonde de feestelijkheden ter
gelegenheid van den nationalen Roemeenschen teestdag
persoonlijk bij
H. K. H. Prinses Juliana en Z. K. H. Prins Bernhard hebben Donderdag het
.Coronation Ball" in Albert Hall te Londen bijgewoond. Het Prinselijk
echtpaar
Drink een kopje meel De demonstratiewagen van het Theebureau te Amsterdam, dal
propaganda maakt voor .beter gezette thee" ten behoeve van de Ned. Indische thee
cultuur, bezocht deze week de markt te Middelburg, waarde Zeeuwsche boerinnetjes zich
een .kopje' goed lieten smaken
De Londensche politie had heel wat moeite om de menigte
in bedwang te houden, die zich langs de straten der
Engelsche hoofdstad had opgesteld, toen de Koning en de
Koningin Donderdag een bezoek aan East End brachten,
om de versieringen in oogenschouw te nemen
Een Siameesche kat te Amsterdam heeft
onlangs vijf jongen ter wereld ge
bracht, hetgeen voor deze kattenfamilie
een zeldzaamheid is
Het Engelsche Ko
ninklijke gezin op
den dag der kro
ning van Z. M.
Koning George VI
en H M. Koningin
Elizabeth. Het ge
kroonde vorstel:;k
e; tiaar met a
Prinsesjes
