De
„Tromp"
gereed voor
de te
waterlating. De vlootrevue te Spithead.
Het Roode Kenteeken
Zieken- en vrachtauto's stonden Donderdag op het statlonsemplace-
ment te Delft gereed voor transport naar Parijs als onderdeel van
een order van eenige honderden automobielen. - Het vermoeden
bestaat, dat deze auto's voor Spanje bestemd zijn
Hr. Ms. mijnenveger „Gruno" arriveerde Donderdag in de Amster-
damsche haven. De Jantjes profiteerden van het zonnige weer om de
wasch te drogen te hangen
Buchloh, de Duitsche keeper, in actie
tijdens den wedstrijd van Duitsch-
land tegen Manchester-City, welke
match in een 3-2 overwinning voor
het Duitsche team eindigde
De nieuwste aanwinst voor de Kon. Nederlandsche Marine, de flottieljeleider
.Tromp", die door H. M. de Koningin Maandag a.s. officieel te water zal
worden gelaten, gereed op de helling bij de Ned. Scheepsbouw Mij. te Amsterdam
De groote vlootrevue te Spithead ter eere van het gekroonde Engelsche
vorstenpaar heeft Donderdag plaats gehad Een vanuit een yliegboot gemaakte
foto van eenige der verzamelde oorlogsbodems van verschillende nationaliteit
Twee der nieuwe zomerpostzegels, die van 1 Juni tot en met 16 Juli
verkrijgbaar zullen zijn
Nu de zijtribunes van het Olympisch stadion verhoogd zijn, blijkt de
kap van de Marathontribune het vrije uitzicht op het speelterrein en
de banen te belemmeren. De kap wordt daarom 5l/s meter omhoog
gebracht
FEUILLETON
OTTWüiLL BINNS.
(Nadruk verboden)
43)
Terry floot van verbazing. „Ben je daar
zeker van".
„Absoluut. Je kunt je in hem niet vergis
sen".
„iDat is waar. Wanneer is hij gekomen?"
„Een half uur geleden. Ik zag hem aan
komen en toen hij de hall verliet, heb ik zijn
naam in het gastenboek opgezocht".
„Hoe noemt hij zichzelf?"
„Charles B. Kelsey. Zijn adres is in San
Francisco. Ik ben benieuwd waarom hij hier
gekomen is. Denk je, dat hij weet, dat ik dat
wij hier zijn?"
„Natuurlijk. Wat zou hij willen?"
„Hij wil Norma en jou natuurlijk in het
oog houden", lachte Seabright. „Denkt waar
schijnlijk niet, dat jullie hem met dat zaakje
van de „Dusty Miller" in verband brengen.
Wel allemachtig! Daar is hij! Op de veranda
Weg met jullieSpreek niet tegen
Borlase in het hotel. Dien kant op, Borlase.
De kerel kent jou nietWe hebben hem in
onze macht. De achtervolger achtervolgd".
Hij pakte Borlase bij een arm en sleurde
hem bijna achter de beschuttende takken van
een grooten apenbroodboom met rooskleurige
bloesems en Terry en Norma, die zijn bedoe
ling begrepen, gingen naar het hotel. Een
greep koningsvarens benam hun een oogen-
blik 't uitzicht, maar even daarna kregen zi
weer het volle gezicht op de veranda en toen
hij opkeek zag Terry den man van Kowloor
met zijn ellebogen op de balustrade geleund
naar de schuimende branding kijken, schijn
baar geheel onbewust van hun tegenwoordig
heid. Terry zelf wendde onverschilligheid voor
en richtte zijn blik op iets anders. Maar halver
wege de steenen trap keek hij als terloops in
de richting van de veranda en betrapte den
man erop, dat hij hem onderzoekend op stond
te nemen. Hij grinnikte. De kerel had dus
blijkbaar maar gedaan, alsof hij Norma en hem
zelf niet opgemerkt had. Hij had hen gezien
toen ze van achter de varens te voorschijn
kwamen. Terry was daar zoo zeker van als
iets en hij lachte kort.
„Wat begon Norma een beetje adem
loos.
„Niets, liefste. Laat den man niet zien, dat
je hem herkend heb. We gaan aardig ver
stoppertje spelen".
In de hall, nadat hij zich ervan overtuigd
had, dat er niemand in de buurt was, vroeg
hij Norma:
„Wat is het adres van Mr. Sarony? Ik ga
hem uit jouw naam een telegram sturen".
„Waarom?"
„O, ik wou graag op een punt zekerheid
hebbenAls je nu eens met me mee naar
het postkantoor ging, dan kunnen we het
meteen doen".
Hoewel ze er niets van begreep, vroeg Nor-
ma toch niets meer, maar reed met hem mee
naar het postkantoor en hoorde onderweg,
wat er te Molokai gebeurd was.
„Dus", fluisterde ze en huiverde even, had
je toch gelijk en heeft kapitein Babbage in
derdaad zijn prijs genoemd".
„Ja", antwoordde hij en hoopte van harte,
dat. niets de betaling ervan zou verhinderen
„En moeten we nog een week wachten?"
„Nog een week", antwoordde hij, „maar die
zal in Honolulu wel gauw voorbij gaan".
„Maar er kan zooveel in een week gebeu
ren", zei Norma.
„Ja", gaf hij toe en voelde zich niet heele-
maal op zijn gemak toen hij bedacht dat de
Dusty Miller" Janey Wakinshaw en Chan
was komen halen en dat Jimmy Babbage zijn
plan om Molokai te verlaten zoo grondig
voorbereid had. Maar hij zei daarvan niets aan
Norma en toen ze bij het postkantoor ge
komen waren, gaf hij zijn tedegram op en zei
toen lachend: „Het is jouw telegram. Lees
het eerst even en teeken het dan".
En terwijl ze het potlood opnam om het be
richt te teekenen, las het meisje:
„Wie is Charles B. Kelsey uit Frisco?"
HOOFDSTUK XIV.
Ternauwernood ontsnapt.
„Denk je, dat de man zijn waren naam
in het hotel opgegeven heeft?" vroeg Norma,
nadat het telegram verzonden was.
„Het zou me ten zeerste verwonderen", ant
woordde Terry opgewekt.
„Is het dan niet zonde van het geld, om dat
telegram te versturen?"
„Nee! Elke dollar zal zijn geld opbrengen. Ik
ben er van overtuigd, dat Kelsey de man is,
waar Sarony niets van wilde zeggen. Als hij
antwoordt de Charles B. Kelsey hem onbe
kend is, mogen we wel aannemen, dat de
kerel zich achter een valschen naam ver
schuilt en wanneer een man dat doet, zijn
zijn bedoelingen meestal niet zuiver. Wanneer
integendeel zijn naam wel aan den advocaat
bekend is, kan hij ons misschien inlichtingen
verschaffen. Maar we zullen wel zien".
Ze keerden naar het hotel terug, dineerden
in het gezelschap van Seabright en namen
totaal geen notitie van Charles B. Kelsey, die
aan een naburig tafeltje scherp door Borlase
in het oog gehouden werd. Na het diner ver
liet de man het hotel, gevolgd door den parel
handelaar. die zijn vrienden een knipoogje
gaf, toen hij langs hen kwam en Seabright
bedacht een uitvlucht en liet Terry en Norma
alleen.
Het was over eenen in den ochtend, toen
Borlase terug kwam. Norma was allang naar
bed en Seabright zat met Terry op zijn kamer,
toen een klop op de deur de komst van den
parelhandelaar aankondigde en toen hij bin
nenkwam was het duidelijk aan zijn gezicht
te zien. dat hij nieuws had. Op Seabright's uit-
noodiging schonk hij zichzelf een glas whisky
in, stak een pijp op en zei:
„Die Kelsey heeft niet veel goeds in den
zin".
„Dat wist ik ook!" zei Terry en wachtte.
„Ik ben hem de heele stad door gevolgd.
Ben in een paar kroegen achter hem aange
gaan, waar ik op moest passen, dat hij me
niet zag en daarna ging hij een bar binnen,
waar hij kennis maakte met een verloopen
blanke met roode bakkebaarden, echt het type
van een strandjutter, en nadat ze wat gedron
ken hadden, gingen ze samen weg. Ik volgde
ze zoo dicht mogelijk op de hielen en zag
ze weer een bar binnengaan, die vol fuivende
matrozen was en meisjes van alle kleuren on
der de zon. Ik ben in mijn tijd in heel wat van
dergelijke dingen geweest, maai' dit was wel
zoo'n gemeene kroeg. Kelsey en zijn strandjut
tersvriend pikten een Japanner op, een kleine
rat van een kerel, met een gezicht, dat als
je hem in den dieren tuin tegengekomen was.
je gedacht zou hebben, dat hij uit een apen
kooi ontsnapt was. Ze gingen met zijn drieën
in een soort kamertje zitten drinken. Er was
een leeg hokje naast, waar ik neerstreek en
ik had me nauwelijk geïnstalleerd of twee in
boorlingen-meisjes kwamen bij me binnen.
Om den schijn te bewaren bestelde ik cham
pagne en liet mezelf door hun fratsen amu
seeren, terwijl ik mijn ooren inspande om zoo
veel mogelijk op te vangen van wat er naast
me besproken werd.
Er heerscht in de kroeg een enorm lawaai
van 'n jankende ukelele-band, zingende meis
jes en dansende paren en ik kon niet veel
verstaan.
Maar na een tijdje ving ik een woord op. dat
me een heeleboel wijzer maakte en dat was
de naam van het jacht".
„De „Kestrel"!" riep Seabright uit.
„Ja. Dat gaf me een aanwijzing. Een van
de meisjes ging er vandoor naar een man.
die juist binnengekomen was en de ander, die
ik als camouflage noodig had. maakte het zich
gemakkelijk met de champagne en een van
mijn armen en ik fluisterde tegen haar, dat ze
stil moest zijn, want dat ik naar de band wou
luisteren. Het meisje geloofde me niet, dat
zag ik ook wel, maar ze deed wat lk haar
gevraagd had en met mijn oor tegen het
tusschenschot luisterde ik zoo hard ik kon.
Door die vervoekte herrie kon ik alleen af
en toe een woord verstaan, maar hoorde ge
noeg om te weten dat ze het een of ander
tegen de „Kestrel" op touw zetten, wat kon
ik niet precies ontdekken, maar een keer
hoorde ik:
„De propeller onklaar makenDie
ellendige ukeleles jankten toen juist extra
hard en er ontging me weer wat, rr.aar toen
ik weer wat kon verstaan was de kerel nog
aan het woord en lk hoorde hem duidelijk
zeggen „moeten een week wachten".
Daarna hoorde lk een heelen tijd niets, tot
dat ik lets over dollars opving en uitmaakte
dat ze het over den prijs van het eqn of ander
hadden. Ze waren het daar blijkbaar spoedig
over eens, want twee minuten later brulde de
strandjutter Iets tegen 'n Japanschen bediende
die daarna twee flesschen champagne naar
hun hokje bracht en om mijn Honolulu Mary
tevreden te houden, bestelde lk er ook nog een
en daar ik wel dacht, dat lk alles gehoord had
wat er te hooren viel. besteedde lk een beetje
meer aandacht aan haar. Het meisje was
snuggerder dan ik gedacht had.
„Jij fijn luisteren?" zei ze met een veelbe-
teekenenden blik naar het tusschenschot.
„Ik grinnikte en haalde mijn beurs te voor
schijn. „Nogal", zei ik, ..maar lk zou graag
willen dat jij die mannen naast ons een be
kijkt en me vertelt of Je ze kent. Snap je?"
„Ik snappen", zei Mary lachend. Jij
politie?"
„Dat gaat je niets aan", zei lk en plantte
een vijf dollar biljet binnen het bereik van
haar hand. „Je kunt er nog een krijgen ala
we klaar zijn. Heb je me begrepen?"
(Wordt vervolgd)
