Buiten haar kringen
De tournée van de Flamingo's door Engeland- De Nederlandsche cricket
spelers betreden het veld voor den aanvang van hun wedstrijd tegen M.C.C.
Te De Steeg is Zaterdag een groot concours "hippique gehouden,
waarvan hierboven een snapshot
Onder een paraplu, beschut tegen den regen, volgen de
bekende zwemster Nida Sentf en de zwemmer Scheffer
de internationale zwem- en waterpolowedstrijden op de
Amsterdamsche Boschbaan
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
„Misschien wel. Dat ligt er aan, hoe lang
het nog duurt, voordat ik eenig succes krijg".
„En wat dan?"
Ze haalde haar mooie schouders op.
„Och, zoover moet 'n mensch maar niet
vooruit kijken. Zeg eens, hoort u ieder meis
je, dat u ontmoet, altijd zoo uit?"
„Het spijt me", zei hij eerlijk. „Ik had het
niet onbeleefd bedoeld. Maar ik ben zoo niet
gewend, met meisjes om te gaan".
„Wou u me wijsmaken, dat u in den laat-
sten tijd heelemaal met geen meisje gespro
ken hebt?" vroeg ze spottend.
„Toch is het zoo, of u het gelooft of niet",
zei hij ernstig. „Nu ja, de typisten zeggen
me goeden morgen en goedenmiddag, maar
dat is toch niet. wat je praten noemt, wel?"
Typisten? Wat doet u dan eigenlijk?"
„Ik ben advocaat," antwoordde hij.»,Dat
is te zeggen, ik ben ingeschreven bij de balie
in den Staat New-York. Maar feitelijk ben ik
niet meer dan klerk op het advocatenkantoor
van Conaway Conoway. Ik verdient dertig
dollar per week en volgende week krijg ik
opslag tot vijf en veertig. Ik heb zelf nog
geen enkele zaak behandeld. Geen proces
zelfstandig gevoerd. Ik heb niet anders te
doen. dan werk, dat ook een jongste bedien
de doen kan en nu en dan op de rechtszit
ting uitstel vragen".
„Maar dat blijft toch niet altijd uw werk?"
„Niet? Er is voorloopig geen mogelijkheid,
dat het anders wordt", zei hij bitter. ,.Ik ben
nu vijf en twintig en andere jongelui, die
met me op college geweest zijn, hebben al
een aardig baantje."
„Maar advocatenpraktijk groeit Immers al
tijd langzaam?"
„Langhaam?" lachte hij triest. „Er zit hee
lemaal geen schot in. Ik had beter in den
handel kunnen gaan. Vijf en veertig in de
week! Ik heb kamers in Brooklyn omdat het
daar goedkooper is. Ik wandel de brug over,
om de bus uit te sparen, zoodra het maar
evengoed weer isMeisjes. Het kost han
denvol geld, met meisjes om te gaan, Terry.
Taxi's, dineetjes, schouwburgkaartjes, bloe
men en bonbons. Van vijf en veertig in de
week!"
..Maar zijn er dan geen massa bekoorlijke
meisjes, die niet van een man verwachten,
dat hij handenvol geld voor ze uitgeeft?"
„Misschien zijn die er wel. Maar ik ben ze
nog niet tegengekomen. En als ik ze ont
moette, dan zou ik haar tijd niet verknoeien".
„Is dat niet louter trots?"
„Ik meen van niet. Je verliest jeje
zelfrespect, als je een meisje niet kunt ont
halen op een en ander. En dusmaak ik
geen kennisjes. En ben ik nu geen stoethas
pel, dat ik het aardigste meisje van heel
New-York naar Coney vergezel en niets doe
dan mopperen, omdat ik het niet heb kun
nen doen en in de toekomst evenmin zal
kunnen?Terry, we zijn op Coney Is
land!"
De bus stopte. Ze stapten uit. gingen het
drukke strand op en liepen naar het badhuis.
Een half uurtje later wandelden ze, ver-
friseht en vroolijk, tusschen de duizenden
badgasten door. totdat ze wat uit de drukte
waren.
„En wat nu? Draaimolen, rutschbaan
of eerst wat gaan eten", meende Terry.
Langs kraampjes en ijswagentjes. verdoofd
door het geschreeuw, bijna onpasselijk door
al de geuren en luchtjes van Coney, zochten
ze een weg naar een groot restaurant. Hon-
erden paren waren er aan het dansen; tal-
looze kellners holden heen en weer.
„Of je het gelooft: of niet", zei hij. „op deze
manier ben ik nog nooit met een meisje in
kennis gekomen". Hij bestelde den kellner:
„Biefstuk, gebakken aardappelenSla
ook?" vroeg hij aan Terry en toen ze knikte:
„Sla en roomijs". Het is te heet om soep te
nemen, maar we konden beginnen met een
stuk meloen. Meer niet, ober".
Hij steunde zijn ellebogen op tafel en liet
zijn kin in zijn handen rusten.
„Waar woon je eigenlijk. Terry?" vroeg hij
Zij keek hem glimlachend aan.
„Dat kan je eigenlijk geen steek schelen",
zei ze. „Ikik doe, geloof ik, beter met het
je niet te vertellen".
„Ik wil het heusch graag weten", zei hij.
„Maar jamisschien heb je gelijk. Ik zou
je alleen maar terug willen zienhet kan
me niet schelen, dat je vanavond je eigen
rekening betaalt. We hebben elkaar heel
toevallig ontmoeten ik heb even toeval
lig geen geld genoeg bij me. Maarals we
weer samen uitgingendan zou ik graag
alles zelf betalenen ik heb er geen geld
voor. Schande, zooiets te moeten toegeven,
nietwaar?"
Ze schudde het hoofd. „Ik zie niet in. waar
om. Ik vind het heusch heelheel fijn
van je".
„Natuurlijk, maar je bent ook een bijzon
der meisje, Terry. Maar een tweeden en der
den keer zou je er niet meer zoo over den
ken. Dat doet geen enkel meisje. Ben je soms
verloofd. Terry?"
Ze kreeg opeens een kleur, heel erg zelfs.
„Noumaardat is toch een gekke
vraag?"
„Toch waar? Waarom dan? durf gerust
te zeggen, dat ik op iemand verliefd ben".
„Heusch? Maar ik dacht, Jackdat je
heelemaal niet met meisjes omging!"
Hij glimlachte bitter.
„Dat doe ik ook niet. Ik heb het meisje,
dat ik liefheb, nog nooit gesproken".
„Zoo iets vreemds heb ik nog nooit ge
hoord", zei ze. „Hoe bedoel je het? Is ze soms
een actrice of filmster? Bedoel je, dat je op
iemand verliefd bent geraakt, die je alleen
maar gezien hebt".
Hij begon weer te lachen.
„Ik heb haar zelf niet eens gezien I!k ken
haar alleen van haar portret. En dat nog
maar van een krantenportret".
„Dan moet ze actrice of zoo zijn", riep
Terry uit. Hij schudde van neen.
„Niet alleen van actrices komen er por
tretten in de Ikranten", zei hij. „Er zijn meis
jesTerry, weet je wel, dat er meisjes
zijn, die nooit op dergelijke plaatsen komen,
als waar wij nu zitten? Nu ja, mischien zijn
ze er wel eens met een heel gezelschap vrien
den geweest, om eens te kijken, hoe het ge
wone volk plezier zoekt. Maar ze hebben er
nooit aan deelgenomen. Uit hoogten» die jij
en ik nimmer zullen bereiken, kijken ze al
leen maar toe, Terry. Menschen. die tot de
zoogenaamde society behooren, die wij nooit
te zien krijgen, waarover wij alleen maar le
zen en die we alleen maar in de bladen ge
fotografeerd zien".
„Je toon is wel erg bitter", zei ze.
„Dat ben ik ook", gaf hij toe. „Verbitterd,
tegen het leven, dat ik leiden moet en dat me
nooit in staat zal stellen, haar te ontmoeten
O, daar komt de meloen".
Hij scheen spijt te hebben over zijn open
hartigheid, want hij veranderde van onder
werp. Hij sprak over tooneelstukken, die hij
op een goedkoope plaats had bijgewoond,
over boeken, die ze beiden gelezen hadden en
over een reis naar Europa, die hij als stu
dent gemaakt had. omdat hij zoo zuinig was
geweest met studietoelage. Hij vertelde haar
over zijn vader, die een plaatselijk blad in
New Hampshire had uitgegeven, over zijn
moeder, die onderwijzeres was geweest, over
het witte huisje, waar hij geboren was. |Ze
trachtte het zich voor te stellen, maar het
was zoo een heel andere wereld, dan zij ooit
gekend had. Zuing leven, geldzorgen, onze
kerheid van toekomst
„Ik heb je ooren bijna van het hoofd ge
praat, Terry", zei hij deemoedig, toen ze van
tafel opstonden.
„Heelemaal niet. Ik vond het heel interes
sant".
„Zullen we dansen?" stelde hij voor.
In het begin was hij een beetje stijf, alsof
hij in lang niet gedanst had. Maar dat ver
beterde spoedig en Terry kon zich niet her
inneren, ooit zoo prettig gedanst te hebben.
Zelfs niet met Curt, dacht ze beschaamd.
„Zullen we nu nog ergens anders heengaan
of blijf je hier liever dansen? Ik voor mij
blijf liever hier", zei hij.
„Nou, ik ook", stemde ze in.
Toen .ze op haar ihorloge keek, liep het al
tegen elven. Mrs. Careen zou wel ongerust
worden.
„Zouden we nu maar niet gaan?" vroeg ze.
Hij zuchtte.
„Ik vind het afschuwelijk, dat het nu al
voorbij is, Terry. Je bent het fijnste meisje,
dat ik nog ooit ontmoet heb".
„Je hebt het meisje, dat je lief hebt, nog
niet ontmoet", zei ze.
„Dat gebeurt toch nooit", zei hij dof. „Wil
je ihaar portret eens zien, Terry?"
„Natuurlijk", antwoordde zij.
Hij haalde uit zijn portefeuille een keurig
gevouwen blad van een geïllustreerd tijd
schrift te voorschijn. Bijna eerbiedig vouwde
hij het open. Er kwam onder het bekijken
een glimlach op zijn gelaat.
„Kijk eens, Terry, heelemaal precies heb ik
je de waarheid niet verteld. Dat wil zeggen,
ik ben niet op de bus gesprongen, omdat ik
het zoo heet vond. Ik had zaken gedaan voor
kantoor en zag jou toen op den hoek bij die
bus staan. Ik dacht een oogenblikje, dat jij
het meisje van dit portret was. Enen
ik sprong op de bus, om je wat beter te kun
nen opnemen".
„In de hoopme op te pikken, Jack?"
Hij kreeg een vuurroode kleur.
„Natuurlijk niet. Als je het geweest was,
dan zou ik er niet over gedroomd hebben, je
Ik ging doodgewoon zoo in de bus zit
ten, dat ik je zien kon en ik zag natuurlijk
bijna op slag, dat jij het niet zijn kon....
Kijk zelf maar".
(Wordt vervolgd).
Op het vliegveld te Teuge werd Zaterdag het zweetkamp geopend. H. K. H. Prinses Juliana en Z. K. H. Prins Bernhard gaven
van Hun Hooge belangstelling blijk door een bezoek te brengen aan het kamp en de verrichtingen der zweefvliegers gade te
slaan
Tijdens zijn bezoek
aan Parijs ter be
zichtiging van de
Wereldtentoon
stelling, heeft Ko
ning Leopold van
België Zaterdag
een krans gelegd
op het graf van
den Onbekenden
Soldaat in deFran-
sche hoofdstad
Dr. W. J. Gosling, schoolopziener van
het L.O. in de inspectie 's Gravenhage,
is benoemd tot inspecteur van het
onderwijs in het gebiedsdeel Curagao
Op de Amsterdamsche Boschbaan zijn internationale zwem
en waterpolowedstrijden gehouden. Een spelmoment uit
de match Nederland België
