mm
Buiten haar kringen
ISii WiSEsm
-
m w.-J>
Een welverdiende bloemenhulde aan het slot der vierdaagsche afstandsmarschen te Nijmegen was
de belooning voor bovenstaand groepje deelneemsters, dat er, na vier dagen wandelen, nag monter
en frisch uitzag
"fyttf':'"
Een moment uit de finale van de groote demonstratie, welke de Nederlandsche padvinders bij de
opening der Wereldjamboree te Vogelenzang hielden
r
Prins Gustaaf
Adolt, zoon van
den Zweedschen
kroonprins en pre
sident der Zweed-
sche padvinders
beweging, arri
veerde Vrijdag op
Schiphol ter bij
woning van de
Wereldjamboree
De heer J. Schaap, leider der demon
stratie van de Nederlandsche padvin
ders bij de opening der Wereldjamboree,
voor de microfoon
Vendelzwaaiers in actie tijdens de generale repetitie der
•j Nederlandsche padvinders voor de demonstratie bij de
opening der Wereldjamboree
Een demonstratie op rijwielen door de Nederlandsche padvinders als
generale repetitie voor hun optreden bij de opening der Wereldjamboree
te Vogelenzang
Met een zestal schepen arriveerden duizenden Engelsche padvinders Vrijdag te Hoek
Holland om deel te nemen aan de Wereldjamboree
De restauratiewerkzaamheden in de Nieuwe Kerkte Delft
zijn nagenoeg voltooid. Een overzicht van het gerestaureerde
interieur
FEUILLETON
door HERIMAM ANTONSEN.
9)
Terry richtte zich op haar elleboog op.
Naast Woodwring liep Jack Redding! Ze
voelde, dat ze begon te blozen en dat haar
pols sneller ging slaan. Dan verborg ze haar
gelaat in haar armen en bleef voorover op
het zand liggen. Ze hoorde Woodwring op
zijn saaie manier de Daytons goeden morgen
zeggen en toen kreeg zè een por in de zijde
van Alice Dayton.
„Je hebt den aantrekkelijksten jongen
man. die van den zomer aan het strand is
verschenen, gemist. Terry!"
„Toch waar?" geeuwde Terry.
„Ja zeker. En als hij in gezelschap was ge
weest van iemand anders dan dien saaien
Woodwring, dan zou ik hem wel gedwongen
hebben, zich aan ons voor te stellen. Heusch.
je had hem moeten zien, Terry!"
„Jack", vroeg Terry. „Vind je zulke bevlie
gingen van je vrouw zoo maar goed?"
„Och. die houden nooit lang stand", lach
te Jack, „Zullen we gaan lunchen?"
„Ik blijf hier liever nog een poosje liggen",
zei Terry.
Ze bleef met haar hoofd op haar armen
liggen, tot ze er zeker van was, dat Red
dingwant wie anders kon in gezelschap
van Woodwring zijn geweest?ver genoeg
uit de buurt was. Dan ging ze rechtop zitten.
Waarom had ze haar gezicht verstopt? Ze
had immers graag gehad, dat Redding haar
daar gezien had? Neen, toch niet, want ze
wildo hem onder andere omstandigheden lee-
ren kennen. Dan kon ze niet gewild hebben,
dat hij haar daar zag of zij hem.
Wist ze wel goed, wat ze graag wilde? Ja
zeker! Ze wilde dat atelier hebben en oom
Peter zou er voor zorgen.
Drie dagen later belde hij haar er voor op.
In de Elfde Straat in het Westen was een
atelier te huren, precies zooals ze het graag
wou hebben. De tegenwoordige bewoonster
had een prijsvraag gewonnen, zou nu een
jaar in Parijs gaan studeer en en wilde het
graag onderver huren voor dien tijd.
Ze ging met oom Peter het atelier kijken.
Het zag er niet al te weelderig uit. Het was
wel een atelier, dat Terry Converse zou kun
nen bekostigen. Oom Peter huurde het voor
haar, ze liet er enkele eigen meubeltjes ter
sluiks heenbrengen en toen ze voor het eerst
als Terry Converse aan de telefoon stond,
ontzonk haar toch den moed. Inplaats van
Jack Redding op te bellen, sloot ze het atelier
af, pakte een koffer en reed terug naar
Southampton. Bi haar verbeelding mocht ze
dan dwaasheden begaan, maar in het wer
kelijke levenZe belde Janie Lee op, vroeg
of ze nog op haar partijtje, dat ze reeds af
gezegd had. mocht komen, danste daar her
haaldelijk met Curt Suthers en liet zich door
hem naar huis brengen, maar scheepte hem
daar weer opeens vrij koeltjes af.
Den volgenden dag ging ze weer met hem
uit en danste den heelen avond zoo goed als
met hem alleen, en heel Southampton schud
de goedkeurend het hoofd. Het was een uit
stekend paar, die twee en ze pasten volkomen
bij elkander. Maar met dat al kon ze den
man. die op een advocatenkantoor in New-
York werkte, toch niet uit haar hoofd zetten.
En Maandags, nadat ze het atelier gehuurd
had, reed ze weer naar New-York, en belde
een uur na haar aankomst Redding op. Van
haar atelier uit. Ze hoorde duidelijk, hoe
blij zijn stem klonk.
„Ditmaal was ik er zeker van, dat je me
niet zoudt opbellen!" zei hij. „Och Terry, het
is toch eigenlijk niet eerlijk. Jij weet mij wel
te vinden en ik mag niet weten, waar ik jou
bereiken kan!"
„Zou je het heel erg graag weten?"
vroeg ze.
„Dat spreekt toch vanzelf?"
Ze gaf hem het adres van haar atelier.
„En ik zit op het oogenblik in mijn schil
ders jas vol verf aan een kamerscherm te
werken".
„Ik durf er .om wedden, dat het mooi zal
worden".
Ze keek naar het half afgewerkte scherm,
dat bij het raam stond. In maanden had ze
er niets aan gedaan.
„Ik ben bang, dat het erg leelijk is", zei ze.
„Maar misschien wordt het nog wel wat
beter".
,Ik ben een goed beoordeelaar van kamer
schermen", zei hij.
,Je bedoelt?"
„Mag ik het eens komen kijken?"
.Natuurlijk", zei ze.
„Ga je met me eten? IkDie zaak van
Woodwring wordt wat goeds, Terry. En de
Conaways laten zich niet onbetuigd. Ik kan-
het me veroorloventenminste.... zoo'n
beetje".
„Natuurlijk wil ik heel graag", zei ze.
„Enik vind het heerlijk. Zeg, heb je miss
Tarpeton nog in Southampton gezien?"
„Neen. Maar ik ben haar buiten wel voor
bijgereden. Terry, als je dat eens kon zien!
Schitterend gewoonwegze heeft, hoorde
ik, zelfs een eigen zwembad".
„Dat maakt haar wel begeerlijk, niet
waar?" vroeg ze luchtigjes.
„Dat maakte haar gewoonweg onbereik
baar", antwoordde hij somber.
„Waarom? Geen enkel meisje is onbereik
baar voor een man, als hij maardoor
zettingsvermogen genoeg heeft".
„Denk je dat? Maar ze leeft in zoo'n heel
andere wereld. IkWoodwring heeft me
ook nog meegenomen naar het strand Terry,
maarik heb haar niet gezien".
„Och, liefde is blind, niet waar?" zei ze
lachend. „Maar in elk geval, ik heb ook zwart
haar, is het zoo niet?"
„Welwel ja, dat Is zoo, Terry", zei hij,
maar zijn lachje klonk bevreemd
IV.
De jas, waarin Terry hem ontving, zat vol
verf, zooals ze hem verteld had en ze had
nieuwe verf op het scherm gesmeerd, om
haar tooneelspel waarschijnlijk te maken.
Bloemen, die ze op een straathoek gekocht
had, gaven een vroolijk aanzien aan het ver
trek en het meubilair was niet al te smake
loos.
„Zoo woon je dus hier?" vroeg hij.
Die onbenullige bemerking kwam voort uit
opwinding, niet uit sufheid, dat bemerkte ze
heel goed.
„En hier werk ik ook", vulde ze aan.
Hij knikte. „Ik zou zoo zeggen, dat het er
nogal goed uitziet", zei hij, op het scherm
wijzend.
„Vind je het mooi?" vroeg ze. ,Jk vind het
om te lachen."
„Eerder om van te schrikken", zei hij.
Over de drie paneelen strekte zich een
groote inktvisch met zijn grijparmen uit en
al was de teekening niet al te zuiver, de kleu
ren trokken fel de aandacht.
„Het is niet voor een kinderkamer", lachte
ze. „De menschen houden nu eenmaal van
bizarre dingen. Tenminste, dat hoop ik. Hee-
lemaal zeker ben ik er nog niet van".
„Laat me nog eens wat anders van je zien".
Tegen den muur stonden nog drie half af
gewerkte stukken. Ze liet ze hem zien en hij
bekeek ze aandachtig.
„Heusch, ik denk, dat je echt talent hebt",
zei hij.
Ze kreeg een kleur van genoegen.
„Meen je dat?"
„Dat Weet je zelf ook wel. Ik denk, dat het
beste bewijs ligt in het al of niet verkoopen
En Je verkoopt ze immers, nietwaar?"
Nu bloosde ze echt van verlegenheid. Ze
dacht aan dat scherm van Lucille, het eeni-
ge. dat ze verkocht had.
„Tegenwoordig verkoopen de meeste artis-
ten zoo goed als niets", ontweek ze.
,Maar je hebt toch al verkocht. Als de
tijden beter worden, sul ie wel meer van. de
hand kunnen doenWat 'n aardig atelier
heb je hier".
„Ja, ik ben er dol op".
Hij liep naar het venster en keek naar bui
ten. Dan kwam hij naar haar toe.
„Vraag me nu eens, hoe ik die zaak van
Woodwring aan het behandelen ben", zei hij
vroolijk.
„Ik wil er graag alles van weten", ant
woordde ze glimlachend.
„Terry Converseje staat tegenover een
kapitalist!"
„Hm!" trachtte ze gewichtig te doen.
„Hoorde je dan geen gouden ketting op je
vest te dragen, en moest je dan geen rood
gezicht hebben en een dikken buik, zooals
dat bij een echten kapitalist past?"
Ze schetste vluchtig een portret van oom
Peter.
„Echt 'n klem meisje uit een plattelands
stadje!" zuchtte hij. „Dat type is uit de
mode. De moderne kapitalist is jong. knap,
heeft grijze oogen en bruin haar, draagt een
fonkelnieuw flanellen pak.de uitverkoopen
in Augustus zijn verrukkelijk, Terry! Werke
lijk, hij lijkt wel wat op mij!"
,-Dat wist ik niet", zei ze en haar stem
klonk eerbiedig, maar haar oogen fonkelden
van pret
„Kijk eens, toen u me voor het eerst leerde
kennen, miss Converse", zei hij plechtig en
hoogdravend, „toen was ik een onbeteeke-
nende klerk, die vijf en dertig dollar per week
verdiende. Maar vandaag ziet u voor u een
jongmensch, die negentig dollar per week
toucheert en die, als hij het proces Wood
wring wint, compagnon zal worden op een
inkomen van twaalfduizend per jaar".
„Ongelooflijk!" zei ze. Ze veinsde haar op
getogenheid schitterend. Niemand zou ge
zegd hebben, dat zij per week meer inkomen
had, dan hij nu per jaar.
'WnHf wvnlgd).
