Buiten haar kringen
De start voor den internationalen zeilwedstrijd IJmuiden Solent, waaraan
ook het Nederlandsche jacht .Zeearend" deelneemt, vond Zondag bij de
Uiterton voor IJmuiden plaats
H. M. de 'Koningin heelt Zaterdagmiddag de olficieele opening verricht van de Wereld
jamboree te Vogelenzang. H. M. de Koningin tijdens het uitspreken der openingsrede
De bekende tienkamper Brasser werd eerste in het num
mer 110 meter hordenloop tijdens de nationale athletiek-
kampioenschappen op de Sintelbaan te Amsterdam
FEUILLETON
door HEKMAN ANTONSEN.
10)
„Ik wist wel, dat je verwonderd zou staan",
zei hij. ,.Zie je, Terry", zei hij, zich in een
gemakkelijken stoel zettend. „Ik was zoo on
geveer tot de overtuiging gekomen, dat alles
in het leven louter geluk was. Ik bedoel
doordat ik verliefd ben op Therese Tarpeton,
ben ik over heel wat dingen aan het naden
ken geslagen".
„Liefde, zegt men. veroorzaakt verhoogde
verstandsinspanning", zei ze.
„Hou me nu niet voor den gek, Terry", zei
hij smeekend. „Ik dachtoch, je begrijpt
me wel".
„Toch niet. Je had het daareven over ge
luk".
Niemand zou gezegd hebben, dat ze de
grootste moeite had haar verontwaardiging
te betoomen. Hij was immers weer bezig in
haar tegenwoordigheid over zijn hopelooze
liefde in verband met zijn carrière een lang
dradig betoog te houden.
,Jk vond. dat de mannen, die haar leer
den kennen, juist daardoor al gelukkig wa
ren. Omdat ze rijke ouders hadden, kwamen
ze met haar in relatie. Ik begon te gelooven,
dat werken er niet veel aan toe deed. Geld
was het eenige. dat meetelde. De Conaways
hadden hun praktijk ook geërfd. Bijna ieder
een, die nog geen dertig was. en toch iets
bezat, had het geërfd. En nu ben ik gaan
inzien, dat een man, die iets weet aan te pak
ken en vol te houden, zelf zijn geluk bewerkt.
Ik heb me op dat proces geworpen. Terry.
Dat. is geen geluk. dat is werken!"
„Ik hoop. dat je gelijk hebt", zei ze.
„Natuurlijk heb ik gelijk. Ik wil er om ver
wedden, wat je maar wilt, dat jij binnen en
kele wekenzeg maandenje scher
men zult kunnen verkoopen!"
„Ik hoor de klanten de trap al op komen",
lachte ze spottend.
„Je zult ze hooren komen!" zei hij vol ver
trouwen „Waar zullen we dineeren?"
„Waar je wilt", antwoordde ze.
„Je bent nog nooit in een nachtclub ge
weest. wel?"
Ze hield zich nog net op tijd in. Een ploe
terende jonge artiste, zonder kennissen in
New-York, kon zich een dergelijke weelde
immers niet veroorloven?
„Neen", zei ze.
„Heb je zin om er eens naar toe te gaan?"
„Je moet niet zoo verkwistend worden",
stribbelde ze tegen. „Kapitalisten vergooien
hun geld niet".
„Geld, dat in jouw gezelschap besteed
wordt, is nooit vergooid", zei hij. „Zullen we
naar Claywood gaan? Ik heb zin om te dan
sen".
„Ja, dat zou wel leuk zijn".
Ze wilde niet. dat hij een taxi nam en ze
gingen met een bus, stapten bij de Twee en
veertigste straat uit en wandelden verder.
Claywood was een der nieuwste snufjes van
Broadwav. Een orkest speelde den laatsten
Schlager bij hun binnenkomst. Een ober nam
Redding met een enkelen blik op, keek dan
naar Terry en bracht hen dan met zachten
drang naar een tafeltje.
Het was er stikvol, ondanks het zomersei
zoen. De dansvloer was dicht bezet en het
publiek was zoo gevarieerd, dat Terry haar
oogen uitkeek. Gelukkig was er geen enkele
bekende bij.
De kellner bracht een menu. Terry was in
genomen met zijn manier van bestellen, toen
ze hem gezegd had, dat zij het aan hem over
liet. Ze had een hekel aan mannen, die niet
wisten, wat ze nemen moesten en den kellner
om raad vroegen. En wat hij bestelde, was
volkomen naar haar smaak.
„Zullen we dansen?" vroeg hij, toen hij
klaar was met bestellen.
Dansen was in die drukte bijna onmogelijk,
maar Redding wist haar zoo te leiden, als ze
nog nooit ondervonden had, en al kwamen ze
dan ook langzaam vooruit, geen enkelen keer
ondervonden ze eenigen hinder van de an
deren.
Hij bracht haar aan hun tafeltje terug,
vlak voor dat het voorgerecht werd opge
diend.
„Ik vind het gewoonweg heerlijk", zei hij.
,Is dit nu kapitalistenontspanning", vroeg
ze.
„Dit is de manier van dezen kapitalist",
grinnikte hij. „Wat vind je van het New-York
sche nachtleven, Terry?"
„Geweldig", antwoordde ze.
Ze bleven tot het begin van de tweede
voorstelling.
„Ik heb er nu wel genoeg van", zei hij. „Hoe
denk jij er over, Terry?"
Ze hadden verscheidene malen gedanst en
Terry, die van Long Island was komen rij
den, was echt moe.
Ditmaal was ze er niet tegen, dat hij een
taxi nam, omdat ze ook nog naar haar eigen
huis terug moest, nadat hij haar aan het
atelier gebracht had. Tijdens die rit bleef ze
zoo ver mogelijk van hem af zitten, om hem
geen aanleiding te geven tot de groote harte
lijkheid. Maar^hij deed er zelfs geen poging
toe. Voor haar atelier stuurde hij de taxi
weg.
„Mag ik nog even mee?" vroeg hij.
..Liever niet. Het is al zoo laat".
„Ik zou nog zoo graag even praten".
„Dat hebben we den heelen avond al ge
daan".
„Maar het voornaamste onderwerp is nog
niet besproken".
„En, wat is dat dan wel?" vroeg ze.
Ze had de voordeur geopend en nu ston-
len ze in de flauw verlichte hal.
„Over ons zelf".
„Ik meende, dat we den heelen avond over
•rij wel niets anders dan over ons zelf had
den gepraat", zei ze.
„We hebben het alleen over mij gehad",
wierp hij tegen, „over mijn cliënt, mijn pro
ces en het behaalde succes".
„Ik meen me toch te herinneren, dat we
het ook nog even over mijn kamerschermen
hebben gehad", zei ze lachend.
„We hebben ieder over zichzelf gepraat en
over elkander", gaf hij toe, „maar dat is nog
niet over ons zelf"
„Dat is een woordspeling, die ik niet heele-
maal snap".
„Terry, toen ik je voor de eerste maal zag,
dacht ik, dat ik je nooit zou terugzien. Maar
dat is nu anders geworden. Ik verdien nog
wel geen schatten, maar ik kan je nu en dan
toch wel eens een prettig tijdje bezorgen.
Terry, bij onze eerste ontmoeting heb ik je
een kus durven geven
„En?" Haar stem klonk koel en haar hou
ding was moe.
„Ik ben verliefd geweestmaar dat is
een hopeloos geval, dat weet je. En je aan
iets hopeloos vast te klemmenis een
groote domheidOch, Terry. jij bent jong
en mooie en zoo lief. We zijn allebei zoo een
zaam. En ik weetik wil eerlijk blijven,
Terrydat ik niet verliefd op je ben. Maar
toch houd ik dolveel van je. En jij van mij,
is het zoo niet?"
„Daar schijn je nogal zeker van!" zei ze.
„Natuurlijk, ik heb je een kus gegeven en
toch heb je toegestaan, dat ik je nog mocht
ontmoeten".
„Waarom niet? Beteekende die ééne kus
dan zooveel?"
„Voor jou toch wel, Is het zoo niet?"
„En vroeg ze weer. Als eenïg ant
woord sloeg hij zijn armen om haar heen en
zochten zijn lippen de hare.
V.
Toen ze op haar kamer naar de duistere
rivier en de fonkelende sterren zat te staren,
dacht ze beschaamd na over wat er een uur
geleden gebeurd was. Jack had haar een kus
gegeven. En ze had hem niet op slag afge
weerd. Eerst na enkele seconden had ze zich
losgerukt en was de trap naar haar atelier
opgeholü. Ze had de deur opengerukt en met
een slag achter zich dichtgesmakt, zoo hard,
dat ze morgen wel klachten van haar mede
bewoners zou krijgen.
Een oogenblik was ze bang geweest, dat hij
haar achterna zou komen. Maar toen ze hem
niet hoorde komen, had ze zich bedacht, dat
hij er de man niet naar was, om zich tegen
haar wil aan haar op te dringen.
Een poosje later was ze naar haar huis
teruggekeerd. Ze was geen oogenblik bang
geweest, dat hij haar nog ergens zou op
wachten. Mrs. Carey had haar opengedaan,
maar ze had haar zorgzame hulp vriendelijk
afgewezen en zat nu veilig op haar eigen
kamer. Ze was woedend op zichzelf. En nog
maals hield ze zich voor, dat hij niet iemand
was, die zich op zou dringen. Zoodra hij be
merkt had, dat zij van zijn omhelzing niet
gediend was, had hij haar immers losgelaten?
Zou hij met negentig dollar per week, waar
mee hij zich een kapitalist achtte, werkelijk
verwachten, dat Terry Converse nu al zijn
doen en laten goed zou keuren? Die gedachte
verwierp ze met verontwaardiging. Zoo
mocht ze niet over hem denken. Hij had zelf
met zijn fortuin den draak gestoken en toe
gegeven, dat zijn succes nog maar middel
matig was. Hij was er nog het meest blij om
geweest, omdat het hem in de gelegenheid
stelde, iets voor haar plezier uit te geven.
Dat moest ze om eerlijk te blijven, toch er
kennen. Maar dat was de reden toch ook niet
van haar ergernis. Als ze er goed over dacht,
dan zat de kwestie hierin, dat hij gezegd had
met haar, als ze wilde, tevreden zullen zijn
bij wijze van troostprijs. Dat was de zaak!
(Wordt vervolgd).
De Zuid Holl. Bond van Handboogschutterijen bood Zaterdagmiddag op het paleis Soestdijk aan
het Prinselijk echtpaar twee handbogen met pijlen en doelen aan. Na de aanbieding beproefden
H H K K H H hun qeluk met het nieuwe geschenk
Op de Amster-
damsche Bosch-
baan werden Zon
dag de nationale
roeikampioen-
schappen gehou
den. In het num
mer achtriems-
gieken behaalde
.Amstel het kam
pioenschap
Bedrijvigheid op het terrein der Wereld
jamboree. De zeeverkenners demon-
streeren het opzetten van zeilen
Prins Gustaaf Adolf van Zweden, leider der Zweedsche
padvinders, defileert na de olficieele opening der Wereld
jamboree voor H. M. de Koningin
Een imposant overzicht tijdens de rallye door de meer dan 28.000 deelnemers, na de officieele opening van de Wereldjamboree
door H. M. de Koningin. Rechts de Koninklijke tribune
