Belangstelling voor de padvindersstad te Vogelenzang.
Buiten haar kringen
Goedgemutste belangstelling voor de vele interessante bezienswaardig
heden op het terrein der Wereldjamboree te Vogelenzang
Een padvinder uit Jamaica als gewillig slachtoffer van eenige aggres-
sieve autogrammen-jaagsters op de Wereldjamboree te Vogelenzang
2. Exc. minister prof. dr. J. R. Slotemaker de Bruine bracht Donder
dag een bezoek aan Artis te Amsterdam, waar de levende have met
belangstelling in oogenschouw werd genomen
.Hypothesis" won deze week de
groote race te Brighton om de
.Brighton Cup'
De drukte van alledag, als de poorten der Wereldjamboree zijn
opengesteld voor het publiek
Tijdens de demonstraties, welke Donderdag in de Arena op het jamboree
terrein gegeven werden, voerden de Fransche padvinders een imitatie-zeeslag
uit. De .vloot" in actie
.Ze zijn niet zoo kwaad als ze er uit zien*. Een tweetal snapshots van de
Australische padvinders, die den bezoekers van de Wereldjamboree een
voorstelling gaven, hoe het er in de Australische binnenlanden toegaat
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
14)
Ze stond op, zette haar hoedje recht .en
wandelde naar de Vijfde Avenue. Ze moest
nu wel alleen gaan lunchen. Tim Ragan, die
haar meegenomen had, om zijn nieuwe ren
paard te bekijken, was niet in de gelegen
heid om haar te vergezellen en had haar be
loofd, dat hij haar aan haar huis zou komen
afhalen.
Ze wenkte een taxi en liet zich naar een
restaurant brengen, waar ze hoopte iwel
iemand te vinden, om samen mee te lunchen.
En toen ze dan ook binnenkwam, werd ze
aan verscheidene tafeltjes genoodigd en kon
dus zelf kiezen, met wie ze lunchen zou. Ze
koos Mortie Blayben, die met zijn vader en
moeder aan tafel zat.
„In hemelsnaam, Terry", zei hij, naar haar
toekomend, „behoed me voor de gramschap
en verontwaardiging van mijn ouderpaar!"
Mijnheer en mevrouw Blayben begroetten
Terry hartelijk; en de oude heer schoof een
stoel voor haar bij met zooveel zwier, dat de
ober het hem niet had kunnen verbeteren.
„Er zou geen kwestie zijn van gramschap
en verontwaardiging, Mortie", zei zijn moe
der, „als jij met een schat van een meisje,
als Terry is, zoudt willen trouwen!" En zich
tot Terry wendend: „Weet je, wat hij van
zins is?"
„Ik ben te jong, om van zulk soort dingen
veel af te weten", antwoordde Terry met een
lief lachje.
„Hij wil een garage koopen!" zei mevrouw
Blayben met afgrijzen.
„Dat is heelemaal de kwestie niet, Terry",
zei Mortie, „er is een nieuwe maatschappij
tot exploitatie van garages in de stad op
gericht en ze hebben kapitaal noodig en het
eenige, waarvan ik een beetje verstand heb,
dat zijn machines en motoren; en
„Ik vind het een pracht-idee, Mortie", zei
Terry.
Mijnheer en mevrouw Blayben staarden
haar verbluft aan.
„Meen je dat werkelijk, Terry?" vroeg mijn
heer.
„Waarom niet?" vroeg Terry.
„Ik had het nog nooit van dien kant be
keken", zei de oxide heer. „Ik had Mortie
eigenlijk meer voor diplomaat bestemd en.."
„Zou ik geen prachtfiguur slaan op een ge
zantschap?" vroeg Mortie spottend.
„Och, Terry, onze ouders koesteren toch
zooveel eerzucht voor ons en willen ons hee
lemaal onzen eigen gang niet laten gaan. Ik
ben eenmaal een uilskuiken en als ik me met
zulke diepzinnige dingen ging bemoeien, dan
sloeg ik immers toch niets dan blunders?"
„Ik vind het een afschuwelijk idee, dat
Mortie een garagehouder zou worden", jam
merde mevrouw Blayben.
„Maar grootvader hield toch ook een stal
houderij? Waarvoor moeten we zoo pedant
doen?" zei haar zoon. „Omdat we geld heb
ben, behoeven we toch niet onnatuurlijk te
gaan doen en tegen onzen aard in?"
„Ik geloof, dat je gelijk hebt, jongen", zei
zijn vader.
Terry voelde, hoe Mortie zijn voet zachtjes
op de hare zette, om aldus zijn dank voor
haar hulp te betuigen. Maar met haar ge
dachten was ze bij Jack Redding en de ver
waande manier, waarop 'ze hem zoo kort ge
leden veroordeeld had. Ze voelde zich min
of meer schuldig aan snobisme.
Ze ging kort daarop weg uit het restau
rant om Tim Ragan juist, toen hij voor haar
deur stopte, aan te treffen. Met hem reed ze
naar Belmont, waar ze net op tijd aankwa
men, om nog op het paard van Tim, dat in
de eerste race mee zou loopen, een beetje
geld te verwedden. Het paard won en zij en
Tim waren terstond het middelpunt van een
opgetogen groepje leden van de Turf and
Field Club.
Bij het begin van de tweede race, wilde
Tim haar apart nemen. Ze had er weinig zin
in. Jack Redding had haar vandaag zulk een
gevoel van minderwaardigheid bezorgd. Nu
was ze ten minste tusschen menschen, die
haar deden voelen, dat ze aantrekkelijk was.
Persfotografen hadden haar al eenige malen
gekiekt en verslaggevers hadden haar japon
critisch bekeken en meteen aanteekeningen
gemaakt. Maar dat waren slechts kleinig
heden. Andere dingen waren belangrijker,
zoo bijvoorbeeld, dat de oom van Curt haar
gezegd had, hoe trotsch hij er op was, dat
Curt haar voor zich Tiad weten te winnen, en
dat lady Mary iGracie haar voor de maand
Januari haar villa op Kaap Ferrat had aan
geboden en zoo meer.
„Ik wou deze race ook graag zien, Tim",
stribbelde ze tegen.
„Dat is niet waar, Terry", zei hij. „Je hebt
veel meer zin, om met mij mee te gaan naar
Gravel Point, om de nieuwe ponnie te bekij
ken, die ik van dien Argentiniër gekocht heb.
Ik heb vijf en zeventighonderd dollar voor
hem betaald en ik geloof, dat ik er een
koopje aan heb".
„Hoe kom je op het idee, dat jonge meis
jes met jou het heele land willen af loopen,
om naar paarden te gaan kijken?" vroeg ze.
„Het feit. dat Curt Suthers die ponnie wil
probeeren", antwoordde hij lachend.
„Curt?" vroeg ze ongeloovig.
„Waarom niet? Je wist toch zeker wel, dat
hij polo speelde?"
„Ja", antwoordde ze. „Maar niet, dat hij
het zoo goed deed, dat jij hem een ponnie
een eerste maal zou laten probeeren".
„Hij speelt ook niet zoo best", gaf Tim toe
.Maar er is hier een stelletje uit RoUy Rock
gekomen om te spelen en nu ging het praat
je, dat Curt geen goal zou kunnen maken
tegenover dat stelen je weet, hoe het
dan gaat, Terry. Daar is een duizend dollar
mee gemoeid".
„En moet ik nu mee om sympathie te be
tuigen, of te applaudisseeren?"
„Ik heb op Curt gewed." zei Tim. „Die lui
uit Rolly Rock weten niet, dat ik Curt mijn
ponnie leen en dat kleine mormel kan een
bal met zijn tanden oppakken en een doel
punt verijdelen".
„Is dat wel heelemaal eerlijk?" vroeg ze.
„Om Curt een goede ponnie te bezorgen?
Er zijn immers geen voorwaarden gesteld.
Natuurlijk is het eerlijk. Kom, ga je mee?"
Ze kon het verlangen, Curt te zien rijden,
niet weerstaan. Ze wist, dat hij niet meer
dan een amateur polo-speler was. Om dus
zoo'n weddenschap aan te gaan, moest Curt
wel veel sportiviteit bezitten. En toen ze, ge
zeten op de kleine tribune van de Gravel
Point Club, het stel spelers uit Rolly Rock
zag, kwam ze tot de overtuiging, dat Curt
niet sportief was, maarkrankzinnig.
Want de spelers, die hij tegenover zich
kreeg, waren zoo uitstekend en bekend, dat
er geen kans voor hem bestond, ook maar
één goal te maken.
Ze wuifde Curt vroolijk toe, toen hij het
veld kwam opgereden en hij hield vlak voor
haar stil en keek Tim woedend aan.
„Je bent ook een mooie vriend!" bromde
hij. „Jij wil mijn meisje zeker hebben, dat je
haar hier naar toe brengt, om te zien, hoe
belachelijk ik mezelf maak!"
„Dan zal ze je al haar medelijden betui
gen", zei Tim lachend. „En ik heb zelf ook
heel aardig op jou gewed, Curt, Die ponnie..."
,Als ik win, dan zal hij nog beweren, dat
die ponnie het gedaan heeft!" zei Curt sma
lend. „Nou dan, wij, die gaan sterven, groe
ten u, o keizer!"
Voor de rust gelukte het Curt niet een
enkelen goal te maken.
„Schande!" riep Terry verontwaardigd,
toen de spelers in de rustpooze naar haar
toegedraafd kwamen. Pete Wakeley, een van
de tegenpartij, grinnikte.
„Duizend dollar in vieren maakt een zoet
winstje van tweehonderdvijftig per man,
Terry!" zei hij. „Die opsnijder zei, dat hij
kon spelen! Heeft er om gewed!"
„Jullie zijn niks sportief", zei Terry.
„Maar beste zakenlui".
„Pandjesbazen!" smaalde Terry.
Suthers keek haar glimlachend aan. „Ter
ry, je moet je niet ergeren!" zei hij.
„Ik erger me wèl! Als zij op zóó'n manier
spelen, hoe kun je dan iets doen. Als ze niet
anders doen, dan bekaf rijden
„Ik heb nog drie kansen!" zei hij vol ver
trouwen.
Toen het spel weer begon, werd Terry wat
minder wanhopig. Het was allemaal voor de
pret en als ze Curt toch te glad af waren
En toen verscheen opeens Curt uit een ver
ward kluwen van menschenen paarden en
dreef den bal voor zich uit. Tim Hastings
trachtte hem tegen den grond te rijden
ten minste, zoo leek het Terry; maar de
kleine Argentijnsche ponnie zwenkte opzij,
week uit en Curt vloog het veld over. Achter
hem aan kwamen Larry Curfield en Tom
Wakely, die hem inhaalden. Maart Curt
sloeg den bal met zijn hamer voort. Even la
ter vloog de bal tusschen de palen der te
genpartij door.
Terry vloog overeind om het uit te schreeu
wen van vreugde, maar het werd een kreet
van schrik. Want Wakeley, roekeloos als al
tijd, vloog tegen Curt op en deze vloog uit
het zadel en kwam in een wijden boog op
het gras terecht, waar hij als een zoutzak
bleef liggen.
Doch voordat Terry de tribune af was,
sprong Curt alweer overeind. Hij wuifde haar
geruststellend toe. sprong op zijn bevende
ponnie en galloppeerde naar haar toe. En
zooals hij daar reed kon ze hem wel aan
bidden.
(Wordt vervolgd).
