HET HOOGSTE RECHT
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
van
MILDRED D ANN ING.
(Nadruk verboden.)
4)
Rechter Kent keek haar ernstig aan. „Ja
meisjelief, dat zou ik geloof ik doen", zei hij.
De wet is heilig, maar dat voel jij niet zoo. Ik
wensch je alles goeds, om je zelf en omdat
je mijn zoon het mooist op aarde geeft."
Een oogenblik later hadden Jackson en
Virginia hem te midden van zijn boeken ach
tergelaten.
Virginia's stemming was ernstiger gewor
den; een vaag gevoel van angst had haar aan
gegrepen. waarom en waardoor kon zij niet
zeggen. Maar 't ging voorbij, want zij en
Jackson waren samen en niets kon tusschen
hen komen. Doch een heelen tijd later schoot
het haar weer te binnen.
Nadat zij vertrokken waren, zat de rechter
te peinzen over deze verandering in zijn le
ven. Hij had dit verwacht, geweten dat het
komen moest en toch, nu 't zoover was, had
hij voor zichzelf nog iets in orde te bren
gen.
Zijn gedachten gingen terug naar de jaren,
nadat zijn vrouw gestorven was en naar
het oogenblik, toen zij stervende was.
.,We zijn gelukkig geweest, is 't niet?"
had ze gefluisterd. „Je bent alles voor me ge
weest alles maar lieve Randolph wees
ook alles voor onzen Jongen Wees vader
en moeder voor Jackie. Beloof me dat!" En
de rechter had zijn belofte gegeven. Nu wist
hij zeker, dat, als zij den jongen zien kon
en daaraan twijfelde hij niet zij tevreden
kon zijn.
Alleen doordat de rechter zijn best had ge
daan de belofte aan zijn vrouw te vervullen
was Jackson hem zeer na geworden in de
jaren, die op haar dood volgden en nu in
zijn zoon's leven, onvermijdelijk iets grooters
gekomen was, dan de liefde voor zijn vader
nu moest hij daar vrede mee hebben.
Virginia bleef dien middag bij de Kents
eten, na Lloyd een briefje gezonden te heb
ben, om te vragen of hij later ook nog komen
wilde, want Jackson zou met den trein van
11 uur weggaan en dan zou ze hem ongeveer
een week niet zien. Na 't eten ging ze naar
boven om hem te helpen pakken. Het moe-
der-instinct, dat van nature in haar was, was
gevoed door haar verantwoodelijkheidsge-
voel voor Lloyd en de korte oogenblikken,
waarin zij den man, dien zij lief had, hielp
pakken, waren heel gelukkig.
Ze bedacht zich toen ze klaar was, dat
de rechter beneden alleen zat en besloot hem
nog een poosje gezelschap te houden.
„Werkelijk, Massa Jackson" praatte Linah,
de oude kindermeid, „U hebt vast een goede
vrouw gekozen, Jonathan heeft 't me verteld
en we gelooven allebei, dat zij de „ware" voor
u is".
„Dank je, Linah."
„Ja, mijnheer. En ik denk, dat de rechter
wel blij is."
„Ja, Dinah, dat is hij."
„Ja mijnheer, maar Massa Jackson."
„Ja?"
„Ze heeft een paar sokken met 'n gat in
gepakt.
En de oude negerin ging naar de keuken, in
haar zelf grinnikend.
Beneden zaten rechter Kent en 't jonge
paar te praten, tot het tijd werd voor den
trein, 't Was een gezelligen avond en niette
genstaande zijn pogingen hen alleen te la
ten, stonden ze er op, dat hij bleef tot het
Jackson's tijd werd.
De rechter liet zich, meer dan anders in 't
gesprek betrekken en vooral Virginia, als
hoofdpersoon, eischte zijn gezelschap op en
voelde, dat 't haar gelukt was, het wolkje van
eenzaamheid, dat zooals zij bij intuïtie voelde,
zich van den rechter wilde meester maken, te
doen wegtrekken.
Tot op het laatste moment verwachtte zij
alle drie Lloyd, maar hij kwam niet. Virgi
nia was meer teleurgesteld, dan zij wilde laten
marken, omdat ze na haar broer's laatste
woorden tot haar en Jackson, dien morgen,
hem opgezocht en vrede met hem had ge
sloten, hoewel hij ongelijk had gehad. Zelfs
had ze een belofte van hem gekregen, dat hij
dien avond bij de Kent's zou komen, om Jack
son goeden dag te zeggen, en tegelijkertijd
alles tusschen hen weer goed te maken.
't Laatste oogenblik kwam, maar geen Lloyd.
Virginia verborg haar verdriet over haar
broer's onachtzaamheid, zoodat niemand er
taxi.
Lloyd was van plan geweest, zijn belofte ge
stand te doen; meestal, hoewel niet altijd
was hij dat van plan. 't Feit, dat hij: zijn
belofte haast nooit hield, legde hij op duizend
manieren uit, zonder te erkennen, dat hij een
slappeling en een egoïst was.
Hij had dien morgen dat geld broodnoodig
gehad, om een spelletje poker met een paar
vrienden te doen. Hij had toch kunnen gaan
en schuldbekentenissen afgeven, voor 't geval
dat hij verloor, maar ongelukkigerwijze wisten
zijn kameraden zijn beloften naar waarde te
schatten; iets dat Lloyd niet onbekend was.
Daarom bleef hij den heelen dag in huis
rondhangen, at 's middags alleen ging
toen naar de stal, waar hij Virginia's merrie
„Hilda" zadelde. Hij was van plan een rit in
het maanlicht te maken, op den terugweg Vir
ginia te halen, met haar naar 't station te
gaan en vrede te sluiten met Jackson, zooals
hij beloofd had.
Hilda was een zacht dier maar nerveus
en vurig, want Virginia gebruikte zelden haar
rijzweep en had een goede verstandhouding
tusschen zichzelf en de merrie geschapen,
eenvoudig door zelf zacht te zijn, Lloyd ge
bruikte de merrie dien avond alleen, omdat
zijn eigen rijpaard een ijzer miste, maar hij
had Hilda weinig bereden en kende haar nog
minder. Zoo gebeurde het, dat zij uit pure
levendigheid schrok van gekalkte trottoir-
steenen, toen zij een zijstraat insloegen. Lloyd
gaf een wilde ruk aan de teugels en deed te
gelijkertijd zijn rijzweep op de flank van het
dier neerkomen, een ongewone en zeer onaan
gename ervaring voor Hilda.
Na een star moment van pure verbazing en
pijn klemde zij de tanden op het bit en ging
er zoo hard zij kon van door,'langs den maan-
verlichten weg met de vage hoop haar onge-
wenschten berijder zoover mogelijk achter
zich te laten. Maar stomme dieren hebben nu
eenmaal niet het voorrecht over middelen te
beschikken, om ongewenschte elementen kwijt
te raken. Rijden was een van de weinige din
gen, die Lloyd goed kon en door de stem
ming waarin hij verkeerde verschafte het
vooruitzicht van „meten van kracht" hem
bepaald genoegen.
in een wilde ren vlogen ze voorbij Kent's
huis, terwijl Lloyd de merrie met de rijzweep
ranselde en deze af en toe omkeerde, om 't
zware eind op haar zachte neus te doen neer
dalen.
Hilda's hoeven sloegen een roffel in het stof,
dat in wolken achter haar opwarrelde en haar
wijd open oogen en snuivende neusgaten wa
ren in een horizontale lijn met de verre uit
gestrektheid van den weg voor haar. Haar
verontwaardiging had plaats gemaakt voor
een waanzinnige haat tegen het wezen op
haar rug. Als ze maar hard genoeg liep, zou
ze hem wel af kunnen werpen.
Lloyd genoot van dit rit. De nacht was hel
der en koel en de wind bezwangerd met den
geur van bloemen en gewassen en pas ge
maaid gras, suisde in zijn ooren en deed zijn
losse das langs zijn boord fladderen. Dit en de
wetenschap, het overspannen en angstige dier
de baas te zijn, bracht hem tot kalmte en
wischte voor het oogenblik de onaangename
gedachten aan zijn schulden en zijn achter
dochtige vrienden en de terechtwijzing van
dien morgen uit.
Hij brak zich het hoofd niet met de gedach
te, hoe het paard den rit vond, of wat Virginia
denken zou als ze wist, hoe haar lieveling be
handeld werd. Op dat oogenblik rende zij het
laatste huis voorbij, op het open land af. Lloyd
had opgehouden de merrie te slaan, want ze
kon niet harder loopen en zijn arm werd
moe. Hij wilde haar niet doen stilstaan
veel liever haar laten loopen, zooals ze nog
nooit gedaan had en tegelijkertijd haar la
ten voelen dat hij meester was. 't Kostte hem
geen moeite in 't zadel te blijven en zelfs bij
dezen wilden galop was haar gang ongewoon
regelmatig. Op het laatst kreeg hij toch ge
noeg van het tempo waarin ze gingen en
poogde haar in een korten galop te doen over
gaan. Hij wilde haar geestkracht niet breken
of haar lichamelijk letsel toebrengen want
dat zou lastig zelfs heel onaangename gevol
gen geven, daar Virginia. Hilda van rechter
Kent cadeau had gekregen. De ademhaling
van de merrie kwam met horten en stooten,
maar Lloyd merkte dat het moeilijker was,
haar tempo te doen verminderen, dan hij ver
wacht had. Hilde had het bit stevig tusschen
de tanden en al zijn pogingen om haar snel
heid te temperen door sterk aan te teugels te
trekken, maakte slechts dat haar kop zich
heen en weer bewoog, zonder dat hij vaart-
verminderde. Toen begon hij weer te slaan,
maar Hilda voelde geen pijn meer. Virginia,
haar goede behandeling, haar mooie stal alles
was vergeten behalve het brandend verlan
gen, dat wreede schepsel van haar rug kwijt
te raken en te rennen tot ze niet meer kon
en dan neer te vallen, om op de plaats zelf te
sterven.
(Wordt vervolgd.)
Zaterdag heelt op het IJselmeer de officieele overdracht plaats gehad van het jacht „Piet Hein" aan het Prinselijk Echtpaar,
bij welke gelegenheid een groote vlootrevue werd gehouden. Het Prinselijk jacht passeert eenige gepavoiseerde booten
Te Groningen is Zaterdag Kei ontzet der stad in 1672 feestelijk herdacht z. K. H. Prins Bernhard tijden, Zijn rede bij gelegenheid van de officieele overdracht van Tijdens de zeilwedstrijden op het Spaarne te haarlem werd
Op de groote Mark. had h. het jacht .Plet Hein" al, nationaal huwelijk,ge,ch.nk aan het Prins.lijk Paar Zondag, voor het eer,, in Nederland, gebruik gemaakt
M van een nieuwe startklok
Te Alkmaar rijn Zondag de motor-snelheidswedstrijden om
het baankampioenschap van Nederland gehouden. Moment
uit de hoofdklasse, 500 c.c. seniores, gewonnen door P.
van Aartsen (No. 25)
Een Prinselijk stuur
man aan boord van
het jacht Piet Hein
tijdens de groote
vlootrevue op het
IJselmeer
De heer W. J. H. J. M. Keijzer, bur
gemeester van Stompwijk en Veur,
hoopt 13 September a.s. zijn 25-jarig
ambtsjubileum te vieren
