Rechter zonder genade
De Lekdijk bij Wijk bij Duurstede, het laatste obstakel in de verbinding Lek-Amsterdam-
Rijnkanaal, is Maandag met medewerking van de Genie opgeblazen. Dr. J. F. van Beeck
Calkoen, Hoogheemraad van den Lekdijk, brengt langs electrischen weg het trotyl tot ontploffing
De Kon. Vereeniging .Onze Vloot" houdt in de Lairessezaal op het Binnenhof De baggermachine aan het werk bij het verder uitgraven van den Lekdijk bij Wijk bij Duurstede,
te Den Haag een modellententeonstelling van Hr. Ms. flottieljeleider .Tromp" en Maand door de Genie werd 0pgeb|a2e„ ïoor »erbi„dlng Lek-Amsterdam-Rijnkanaal
van een bommenwerper
Een zonderlinge combinatie voor de
tentoonstelling van .lievelingsdieren",
zooals te West Wickham (Eng.) voor
de scholieren werd georganiseerd
De commissie tot geldinzameling voor de pluim
veehouders, die op 16 September door een
windhoos onder de gemeente Landsmeer wer
den qetroffen, heeft thans de aangerichte schade
genomen
De Hertog van Kent inspecteert met Lord Baden Powell de eerewacht aan boord
van de .Discovery", welke bestemd is tot opleidingsschip der Engelsche zee
verkenners
Najaarsmode 1937 bij de
traditioneele rennen van
Auteuil en Longchamp,
waar verschillende inte'es-
sante combinaties te be
wonderen waren
De nieuwe Rijksbrug over de Donau
te Weenen, één der grootste ketting
bruggen van Europa, is Zondag officieel
geopend. Na de opening trokken de
arbeiders, die aan den bouw hebben
medegewerkt, over de nieuwe brug
FEUILLETON
door
QEORG FROESCHEL,
5)
Ze moest naar het verhaal van zijn eerste
avonturen hooren en veel vragen beantwoor
den, totdat zij plotseling een ernstig gezicht
zette en naar de bel greep. „Breng Michael
maar weer weg Bertha, en haal mijn ontbijt."
Irma werd gauw moe, zij kon geen lange
wandelingen maken, of lang in de auto zitten,
ook nog een heelen avond dansen of een mid
dag bij de naaister blijven passen. Zij kon met
Michael maar een kwartiertje spelen en her
ademde als het dienstmeisje hem op haar
arm nam en uit de kamer droeg. Pas wanneer
hij weer buiten was, glimlachte zij gelukkig.
Bertha's plichten waren nog niet beëindigd
als zij het presenteerblad met de koffie en de
gesmeerde broodjes voor haar mevrouw op de
sprei had neergezet. Zij moest dan nog de
jalouzieën optrekken en zich met allerlei klei
nigheden bezighouden tot Irma haar eerste
kop koffie opgedronken en haar eerste broodje
verorberd had. Dan, bij het inschenken van
het tweede kopje was de jonge vrouw geheel
en al wakker en kon Bertha met haar och
tendnieuwtjes beginnen. Zij was handig ge
noeg om reeds met den eersten zin haar
meesteres te boeien, want zij verzamelde den
geheelen dag nieuwtjes om voor dit kwartier
tje goed toegerust te zijn. Onschuldig en toch
geraffineerd begon zij danen gravin
Rehkamp is gisteren met den baron uit wan
delen gegaan."
Dat werd zoo geheimzinnig gezegd en was
zoo interessant, dat Irma haar kopje neer
zette en verbaasd vroeg: „Met welken baron?"
jju kon Bertha met volle zeilen zee kiezen.
Met een licht Sleeswijksch accent, de breede
heupen wiegend vertelde zij dan over de wen
ding, die de gebeurtenissen op de eerste ver
dieping genomen hadden. Gravin Rehkamp
had haar flat willen verkoopen, of misschien
had ze maar gedaan alsof. In elk geval had zij
twee weken lang met een baron onderhandeld
en had hem zoover gekregen, dat hij haar een
paar kamers in onderhuur genomen had. Haar
vroegere huurder was verhuisd naar de ach
terkamer en de baron woonde nu in de voor
kamers en betaalde een krankzinnig hooge
huur. Daarbij kwam, dat hij haar dagelijks
naar haar vast bankje in het park bracht, om
dat hij zulk een medelijden had met de oude
gebrekkige gravin. „En feitelijk is zij een erg
berekend persoon. Weet U, Mevrouw, dat de
verzekeringsmaatschappij haar voor het gat
in den vloer zooveel betaald heeft, dat zij ook
de achterkamers opnieuw heeft laten behan
gen".
Irma luisterde aandachtig en verwonderde
er zich over, dat iemand zoo veel en zoo lang
praten kon. Zijzelf bracht het gewoonlijk niet
veel verder dan een paar zinnen en als ze iets
vertellen moest, struikelde ze al in het begin
en moest dan verward afbreken. Daarbij
kwam, dat ze zich medeschuldig voelde aan
Bertha's kletspraatjes. Feitelijk behoorde zij
het meisje naar haar werk te sturen, want in
de voorkamers lag zeker nog alles overhoop
en ook zou de keukenmeid Bertha wel noodig
hebben om een paar boodschappen te doen.
Maar ze had er den moed niet toe. haar te
onderbreken. Bertha hield met haar verhaal
tjes op, wanneer het haar goeddacht. „En nu
moet ik naar den electricien, want het strijk
ijzer is weer kapot." Dat was haar slotwoord
en ze nam het blad met het ontbijt op en ging
de deur uit.
Zélfs het best getrainde kamermeisje be
schouwt het als van zelfsprekend om als ze
haar meesteres een kous heeft helpen aan
trekken, onmiddellijk met kous nummer twee
te beginnen. Zulk een weergaloos gehaast kon
Irma niet uitstaan en daarom kleedde zij zich
zelf altijd aan. Dit aankleeden was een ro
man en elke handbeweging daarbij een hoofd
stuk. Daartusschen lagen lange pauzes, gevuld
met gedachten en fragmenten van gedachten,
voornemens, die nooit tot daden werden en
wenschen, die nooit werkelijkheid werden, om
dat ze allemaal verzonken in haar droome-
rijen. In haar zijden nachthemd, ze droeg
nooit pyjama's omdat de knoopen en naden
haar hinderden en zichtbare sporen op haar
huid achterlieten, zat ze lang op den rand
van het bed en verweet zichzelf het feit, dat
ze er niet toe kon besluiten, naar de badkamer
te gaan. Het water in de badkuip zou koud
zijn-eiken dag was het water koud en
ze zou zich weer moeite moeten geven met de
zware, koperen kranen. Bertha te vragen om
haar te helpen, durfde ze niet, want die zag
haar altijd zoo Verwijtend aan. Men moest
feitelijk een badkuip hebben, die naar het bed
gerold kon worden, of misschien was het nog
aangenamer, als het bed naar het water ge
schoven kon worden. In haar gedachten zag
zij zich al in het bed liggen. Zij strekte een
voet een beetje uit en daar voelde zij reeds
met haar teenen de oppervlakte van het lauwe
water. Duidelijk voelde zij de waterdruppels
aan haar linker voetzool, langzaam dompelde
ze haar voet dieper in het water, dat al spoe
dig de enkel bereikte, het been, de knie
daar ging de telefoon.
Dat was het eenige commando, dat ze zon
der uitzondering gehoorzaamde. Opgeschrikt
gleed ze in haar pantoffels en in de gevoerde
peignoir, liep naar de aangrenzende kamer
en greep naar den hoom; „Hallo?
Het was Bruno Seyffart, de neef en vriend
van haar man, die twee tot drie keer per
week haar van zijn kantoor uit opbelde en
een paar minuten met haar babbelde. Vroeger
had Irma plezier gehad in deze telefoonge
sprekken en had gespannen geluisterd naar
de nieuwste mop of het nieuwste schandaaltje.
Sedert eenigen tijd echter schrok ze als ze de
stem van Bruno herkende en keek beangstigd
rond of er iemand in de kamer was.
„Goeden morgen Irmaatje.... lang en lek
ker geslapen? Hoe maakt je jongen het en
Waldemar? Weet je waar ik vandaan kom?
Nu raadt eens!"
„Van de beurs?"
„Neen, zoo vroeg in den morgen is er nog
geen beurs. Toch wel jammer. Misschien zou
ze dan meer goud in den mond hebben."
Irma hoorde hem lachen en lachte mee, of
schoon ze absoluut niet begreep, wat nu wel
zoo komiek was.
„Neen, ik kom niet van de beurs, wel van
een ander groot gebouw, daarbij een ver
schrikkelijk akelig gebouw, donker en koud..
Neen, kan je het niet raden? Van het strafge
rechtshof in Moabit. Een getuigenverhoor in
de affaire Rittenwald. Wist eerst niet eens wie
die kerel was. De rechter van instructie ver
telde me pas, dat het over die inbraak in jullie
huis ging. Je weet toch welin Augustus?
„JaIrma sprak zoo zacht, dat Seyf
fart het niet eens hoorde.
„Ik kon hem natuurlijk niets bizonders ver
tellen. In de donkerte kon ik niets zien. ik
ben slechts een schaduw nageloopen toen de
lui boven als krankzinnigen om hulp
schreeuwden. De rechter van instructie, tus-
schen twee haakjes een nette man, was
erg teleurgesteld. Dat zaakje schijnt allesbe
halve opgehelderd te zijn. Misschien moet jij
ook nog verhoord worden
„ZooIrma liet even de hoorn zinken,
daarop tilde ze hem op en en sprak in de mi
crofoon: „Het spijt me, Bruno, het kind roept
mij."
Maar het was volkomen stil in de flat. De
kleine Michael was al een half uur geleden
met de kinderjuffrouw naar de Tiergarten ge
gaan.
IV.
KARL. RITTENWALD.
De rechter van instructie is voor den mis
dadiger slechts gedurende zijn diensturen te
spreken, de misdadiger is verplicht zich ten
alle tijde door den rechter te laten ondervra
gen. Hij mag liegen, verstokt zwijgen, elk ant
woord weigeren, maar hij moet het zich laten
welgevallen om op elk uur van den dag of
nacht en vele uren achter elkaar uitgevraagd
te worden. Dit is een voordeel, dat de staat
in den strijd tegen de misdaad zichzelf ver
zekerd heeft en de ambtenaren, die het duel
hebben uit te vechten, maken dan ook gere
geld gebruik van dit voordeel.
Het is niets ongewoons als een rechter
's nachts in de gevangenis komt en zich naar
de cel van den gearresteerde laat brengen, om
den uit den slaap opgeschrikte aan een ver
hoor te onderwerpen, 's Nachts is een mensch
een ander wezen dan overdag, de tegenstrib
belende geeft het op, de hardnekkige wordt
moe, de wantrouwende legt zijn hart bloot,
vrees breekt het hart van den moedige en de
lafaard vlucht in de hoop op genade. Vaak
hebben moordenaars gedurende het nachtelijk
uur, dat hen het gezicht van hun slachtoffer
weer voor de oogen tooverde, hun misdaad be
kend, dikwijls hebben roovers en giftmengers
's nachts het misdrijf opgebiecht, dat zij 's
middags nog brutaal ontkenden. De opzichters
weten, wat het beteekent, als een rechter zich
in het holst van den nacht laat opsluiten bij
een gevangene. Wie uit den slaap gewekt
wordt om rekening en verantwoording af te
leggen, vecht voor zijn leven of wordt met een
langdurige vrijheidsstraf bedreigd. Maar dat
een rechter van instructie zich om 11 uur
's avonds naar een gevangene laat voeren, die
wegens een doodgewone en nog wel mislukte
inbraak in voorarrest zit, dat was iets onge
woons. Het was een zeldzaamheid, dat de
jonge arrondissements-rechter Questenberg,
op een mooien Septemberavond zulk een ijve
rige plichtsbetrachting toonde.
