OM EEN KIND
De Belgische reserve-officieren, die momenteel in Nederland vertoeven, legden Bij de Japansche «parade» in de internationale con- stoffelijk overschot van wijlen generaal Ludendorff te München
Woensdag een krans bij het monument der Nederlandsche Weermacht te cessie te Sjanghai kwam het tot incidenten opgebaard. - Officieren van den^Staf hebben de doodenwacht be-
De «Centaurus» van de Imperial Airways landde dezer dagen in Friok's haven.
Het was de eerste maal, dat een vliegboot van dergelijke afmetingen Indië
bezocht
Als de grenadiers en jagers het kamp Waalsdorp betre
den, herinnert een kerstboom aan het naderend Kerstfeest
Het dobbelschroef-motorschip „Bandeirante*, voor rekening van den
staat Rio Grande de Su op de werf .De Merwede te Hardinxveld
gebouwd, heeft Woensdag op de Noordzee een proefvaart gemaakt
Als de feestdagen naderen. De
laatste hand wordt aan den kerst
boom gelegd
FEUILLETON
ROMAN VAN NORBERT GARAI.
Nadruk verboden.
26)
Verbaasd staart Danny op de, slechts in
potlood uitgewerkte schetsen, welke voor een
deel bezaaid zijn met vetvlekken. Op den
rand staat, eveneens in potlood, geschreven:
Heete lucht-turbines als drijfkracht
voor vrachtwagens, tanks, tractors,
sneeuwploegen enz.
40 pCt. verhoogd productievermogen.
25 pCt. besparing op onkosten.
„Van wie zijn die schetsen, Bigs? Wat moet
ik daarmee uitvoeren?"
Bigs trekt zijn levendig gezicht in een zor
gelijke plooien vertelt een eenigszins zonder
ling verhaal van een neef, ook een ingenieur.
Phil Bigs genaamd, die voor kort aan tuber
culose is overleden. Voor die tragische ge
schiedenis behoeft mr. Ward zich verder ech
ter niet te interesseeren. Hij, Bigs, is bereid,
om hem volkomen gerust te stellen, mr. Ward
een schriftelijke verklaring van een notaris te
geven, dat niemand anders dan Fred Bigs ge
rechtigd is deze schetsen te gelde te maken.
Helaas heeft hij echter geen greintje verstand
van al die technische paperassen. Als mr.
Ward het zaakje nu eens zou willen bestu-
deeren om te zien of een en ander van waarde
was, dan mocht hij er mee doen, wat hij wilde.
Alleen zou hij hier aarzelt Bigs even tien
of vijftien procent van de opbrengst van de
uitvinding moeten afdragen aan iemand,
wiens naam hem nog nader zou worden mee
gedeeld.
Danny, nog niet goed begrijpend, spreidt de
teekeningen voor zich uit een is er spoedig
geheel in verdiept. En een scheppend idee, dat
hem aanvankelijk een utopische toekomstfan-
tasi toeschijnt, staat hem plotseling glashelder
voor den geest. Zoo eenvoudig en bevattelijk,
zoo door en door met de werkelijkheid ver
ankerd is deze idee, dat elke, in Danny op
komende twijfel onmiddellijk wordt weerlegd.
„Mr. Bigs", zegt hij tenslotte bijna plechtig,
„dat is een geniale uitvinding, Die teekeningen
zijn schatten waard. Daar is een kapitaal mee
te verdienen, weet je dat
„Ach kom", zegt Bigs, blijkbaar zeer verrast.
„Ik had nooit kunnen denken, dat mijn neef
Phil tot zoo iets in staat zou zijn. Nu is hij
dood en heeft hij er niets meer aan. Maar ik
ben blij, dat u er mee geholpen bent, mr.
Ward. Óp een voorwaarde, u weet het
Waarschuwend steekt hij den wijsvinger op.
„Zooals gezegd, 15 pCt
Listig glimlacht hij Danny toe. „Vijftien
procentik behoef het niet schriftelijk
van u te hebben. Uw woord is me voldoende.
We zijn niet allemaal zulke oplichters als mr.
Gordon.
Voor Hotel „Golden Sun", dat aan den rand
van een verlaten park ligt, stopt een elegante
cabriolet. Uit den wagen stappen een jong, op
vallend knap meisje en een heer met grijs
haar, maar met 'n jeugdig, door zon gebruind
gelaat.
Laatstgenoemde brengt de auto in de ga
rage, reserveert een kamer en verwijdert zich
daarna met het meisje.
Het is een heerlijke zomermiddag onder een
blauwen hemel met een stralende zon. Een
zwakke wind uit het zuiden zorgt voor de
noodige afkoeling.
Nicolle en Coverley betreden door de antieke
poort het fraai aangelegde park. Hoe vaak
heeft Nicolle reeds met haar vader dit para
dijs doorkruist. Pittoresk en toch verheven
is dit, het oog steeds weer opnieuw bekorende
beeld van geweldige eiken, groengouden lin
den, plechtige, donkere dennen, trotsche, hooge
beuken en zilvergrijze, slanke populieren. In
den herfst gaat het oog hier te gast aan een
betooverende kleurschakeering van donker
groen tot vlammend rood.
Coverley loopt zwijgend naast Nicolle en
tracht den indruk te wekken, alsof de om
geving hem niet in het minst imponeert, maar
af en toe glijdt zijn blik toch bewonderend
over de groene pracht om hem heen.
Als zij eenigen tijd gewandeld hebben,
neemt hij plaats op een bank, welke den
machtigen stam van een eik omsluit. Glim
lachend kijkt hij door de voor hem staande
Nicolle aan om daarna op eenigszins spotten-
den toon te vragen, of het haar niet belieft
zijn voorbeeld te volgen en of de jongedame
er nog steeds op blijft aandringen, dat hij zich
hier buiten, in een zoo van alle menschen ver
laten verbanningsoord, inkwartiert.
Mechanisch, geheel in haar eigen gedachten
verdiept, laat Nicolle zich op de bank vallen.
Als zij Coverley mag gelooven, was hij des
tijds volkomen in zijn recht, toen hij zijn uit
vinding aan een concurrent van de Estna-
fabrieken verkocht. Slecht door een meineed
van Reeves was Gordon er in geslaagd Cover-
ley's veroordeeling te bewerkstelligen.
Op welke wijze kan er nu eenig licht in
deze zaak worden gebracht? Bestaat er een
middel, Gordon en Reeves te dwingen voor de
waarheid uit te komen? Deze vragen zijn het,
welke Nicolle voortdurend bezig houden.
Tot overmaat van ramp informeert ook
Coverley, die eenigszins verveeld aan zijn siga
ret zuigt, nu nog eens, of zijn juridische advi
seuse, die zich zijn zaak zoo minzaam heeft
aangetrokken, reeds tot een of ander plan is
gekomen. Hij is werkelijk nieuwsgierig te ver
nemen hoe lang hij hier in dit verlaten oord
zal moeten blijven om zich aan de aandacht
der politie te onttrekken. Intusschen kan hij
haar echter niet verheelen, dat hij de zaak
lichtelijk belachelijk vindt. Waarom heeft zij
hem hierheen gesleept? Dan had hij toch even
goed in Calais kunnen blijven! Voorloopig is
hij dan ook niet van plan, te gelooven, dat
het haar ernst is met dit dwaze idee. Natuur
lijk was hij graag bereid geweest haar op een
kort uitstapje te vergezellen, maar over een
half uur zouden ze toch zeker weer in den
wagen stappen om naar Londen terug te rij
den?
Inderdaad koestert hij den wensch het sa
menzijn met Nicolle zooveel mogelijk te be
korten. Een hinderlijk prikkelen van zijn
zenuwen maakt hem onrustig. Nu ja, geen
sterveling in velden of wegen te zien, die
groene boomen, de stralende zon, de blauwe
hemel en daar bij dan nog dit jonge meisje,
dat telkens weer moet hij het zichzelf be
kennen buitengewoon charmant is. Verdraaid
waarheen moet hij dan den blik wenden
om niet steeds in die donkere oogen te kijken
en op dien rooden mond
En zichzelf bespottend, denkt hij, terwijl
hij de rook van zijn sgaret nastaart: Heer van
middelbaren leeftijd wenscht voor de tweede
maal te trouwen. Brengt eenig vermogen en.,
een bevel tot aanhouding mede ten huwe
lijk....
Terzelfdertijd zit rechercheur Kaynes in zijn
kleine woning aan de Theems. Diep in gedach
ten houdt hij zich bezig met den gang van
zaken, welke hem allerminst bevu ligt. In
tegendeel: de gebeurtenissen van d en dag
hebben hem in hooge mate verontrust Tever
geefs vraagt hij zich af, waarom miss Osborn
zich niet laat zien. Wanneer werkel k zou
blijken, dat die mr. Mitchell identiek "is met
Coverley, dan was er alle reden voor de viees.
dat het dezen desperado zou gelukken het
jonge meisje op de een of anderen manier te
beïnvloeden en voor zijn zaak te winnen. Hei
zou niet de eerste maal zijn, dat een onervaren
meisje zich door valsche romantiek liet ver
blinden.
En dan
Morgenmiddag om vijf uur zal de kleine
Maud door de politic worden afgehaald. Bij
het telefoongesprek met inspecteur Benett
heeft deze zich zij het met leedwezen
genoodzaakt gezien als zijn meening te kennen
te geven, dat voorloopig aan Gordon's rech
ten niet viel te twijfelen en dat men dus wel
gedwongen was naar diens intenties te han
delen.
„Zie je wel, Brownell", zegt Kaynes tot zijn
collega, die zich dij tijd doodt door uit een
dun plankje sierlijke denneboompjes te zagen,
„het vervelende van de heele zaak ise dat
een mensch voortdurend zit te piekeren en
tenslotte geen streep verder komt. Die Gor
don.
Hij valt zichzelf in de rede. „Wat is er
Brownell?"
De aangesprokene heeft plank en figuurzaag
op zij gelegd en staart verbaasd door het
kleine venster. „Bij onze buren is het plotse-
lng zoo stil geworden. Wat is daar aan de
hand?"
Beide mannen haasten zich naar buiten.
Danny's weekend-huisje is gesloten; de sleu
tel bevindt zich niet in het slot.
Kitty Devine, de kleine Maud en Pan de
dog, zijn plotseling als van den aardbodem
verdwenen.
De diepe stilte van het bosch hangt rond
het drietal, dat langzaam over het zacht mos
en de verwelkte bladeren voortstapt.
„Pek, pek, pek", roept Maud, terwijl zij blijft
staan bij een beuk, in welks kroon een specht
bezig is zich een maaltijd te verzamelen. „Pek,
pek, pek".
Kitty, zwaar beladen met een volgepakte
rugzak, legt vermenend den vinger op den
mond. „Ssst, niet zoo hard! Anders hooren
ze je. En dan komen ze je halen".
Zij leidt het kind naar een boomstronk.
„Ziezoo, ga hier nu maar even zitten. Straks
gaan we rijden",
(Wordt vervolgd)
