Een goede zakenvrouw
Een traaie sprong van twee deelnemers tijdens de Zater- De traditioneele bootrace Oxford-Cambridge is Zaterdag gewonnen door Oxford fe Enkhuixen is Zaterdag de Koepoortsbrug met eenige feestelijkheid
(Jinks). Het twee lengten voorsprong ging de zegevierende ploeg ats eerste door de officieel in gebruik genomen. - De plechtigheid werd verricht door mr. J.
dag gehouden cross country van Stepelo Bomans, lid van Gedeputeerde Staten
Een legertje persfotografen legde het moment van de toss voor den voetbalwedstrijd België
Nederland te Antwerpen op de gevoelige plaat vast
Door het opdringen der toeschouwers tijdens den voetbalwedstrijd België Nederland begaven de hekken der staantribunes in
het Antwerpsche stadion zich, waarbij eenige personen gewond werden. Roode Kruis-personeel en bereden agenten waren
direct ter plaatse
Het Belgische stratosfeer-vliegtuig is tijdens een proefvlucht
verongelukt, waarbij de piloot om het leven kwam. De
ruïne van het toestel nabij het vliegveld te Haeren
Majoor H. Polis, commandant van de
regimentsschool van het 21 ste regiment
infanterie te Amersfoort, zal per 1 Mei
a.s. benoemd worden tot luit -kolonel,
commandant van het 18de regiment
infanterie aldaar
Goall Nederland
heeft de leiding
genomen in den
voetbalwedstrijd
tegen België, wel
ke Zondag te
Antwerpen in een
gelijk spel eindigde
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
19)
Valentine kon zich niet voorstellen, waar
om hij het veronderstelde. Wimple was een
breedgeschouderde kerel met een gezicht, dat
alleen een liefhebbende moeder mooi kon
noemen. Wimple had een krommen neus, het
gevolg van een klap met een bierkruik in
Santos opgeloopen. zy oogen waren flets
blauw en uit zUn ooren groeiden plukjes geel
haar. Wimple, als verpersoonlijking van een
moedige bemanning, was net zoo romantisch
als een gewone keukengootsteen.
„Om jou te spreken?" herhaalde ze.
„De kerel, die de sloep van mijnheer Macey
zoo handig afstootte", zei Wimple, zich af
vragend. of dit alles een mooie droom was.
..Oh!" zei Valentine. „Ben jij die jonge
man. die
Ze hield op. Ze had er een eed op kunnen
doen. dat de jonge man in die sloep No. 1
groot en zwartharig en veel slanker was dan
de gedrongen Wimple. Wimple was niet be
paald jong meer en zijn haar was zoo geel
als een koolraap.
„Zeker. miss", zei Wimple. ..Ik zag aan
komen. dat onze boot versplinterd zou wor
den tegen den scheepswand en toen pakte ik
mijn riem en duwde hard af. Als ik dat niet
gedaan had, dan waren we netjes gekraakt".
Wimple was noch groot, noch zwarthartig.
noch lenig, noch bescheiden. Het was vrij
lastig hem te vertellen, wat ze van zyn han
delwijze dacht, maar ze probeerde het toch.
Je hebt vandaag een geweldig stuk weg
gedaan'. zei ze. „En ik zou graag zien. dat
ji en de rest van de bemanning wisten,
hoeveel indruk het...."
„Och. het had niet eens zooveel te betee-
kenen'k viel Wimple haar in de reden, mee-
nend, dat hij voor tien dollar toch ook wat
doen moest. ,.U h..dt er bij moeten zijn, toen
de Sandrac van de vroegere Blue Star Lijn,
een Grieksch schip van de rotsen bij Porto
Duranze redde. Ik waadde door de branding
om een lijn op het strand vast te maken,
daarlangs we de bemanning aan boord kon
den trekken. De branding was zoo erg. dat
er geen boot doorheen kon komen. Zulke rol
lers! U denkt, dat u vandaag ruw water ge
zien hebt? Dan hadt u dat eens moeten zien.
waar ik toen doorheen gezwommen ben. Met
een lijn tusschen mijn tanden.
„Ja. ja. ik sta altijd klaar om mijn plicht
te doen. miss!" eindigde Wimple.
„Dank je', zei Valentine flauwtjes. .Ik ben
er van overtuigd".
Romantische opvattingen over het zee
mansleven krijgen soms wel eens een knauw.
xn.
Ze zetten koers naar Bermuda, de naast-
bijzijnde haven, om daar de geredden aan
land te zetten. De reederij van de Dolinda
had draadloos geseind, dat ze een harer
schepen naar Bermuda zou zenden om de
passagiers en bemanning van het gezonken
schip over te nemen. Het schip zelf had men
nog drijvende gevonden en weten te bergen.
Dien nacht was er voor niemand eenige
bewegingsruimte. Alle leege hutten waren be
zet. maar dit was op de massa nauwelijks
merkbaar. Valentine stond haar eigen hut
aan mevrouw Ardale af. die spoedig van haar
hartaanval genezen was. Haar zoon, een man
van een jaar of vijf en veertig, schreide bijna
van blijdschap. Hij sprak over den ouden
Marston en over de Marinoco als over boven-
aardsche wezens. De menschen sliepen op
dekstoelen. divans tafels, op den vloer van
lounge, leeszaal, eetzaal en buiten op het
promenade- en sloependek.
Vaders vonden vrouw en kinderen, vrien
den elkander terug en de stemming verbe
terde na de verschrikkingen van den dag
zienaeroogen. Ze prezen om strijd den ouden
Marston, die zijn neus niet buiten de brug
liet zienze stonden in dichte rijen langs
de verschansing naar de zee te kijken, die
bijna hun graf geworden wasze verstuur
den en ontvingen honderden radiogrammen.
GeredValentine bracht den nacht op de brug
door. Ze had zich in een dikken mantel ge
wikkeld en was tegen een der ventilatoren
gaan zitten. Bart Calhoun had zijn hut ook
in gebruik gegeven en zat eveneens op de
brug. Ze rookten sigaretten en luisterden
naar het stampen der machines en keken
naar een groote roode vlek. die zich ont
popte als de zon, die boven den Oceaan op
kwam. Ze voelden geen vermoeidheid, daar
voor waren hun zenuwen te veel overspan
nen.
Vroeg in den volgenden namiddag voeren
ze door de Grassy Baai en het Two Rock
Channel op en méerden in het dok te Hamil
ton, dat ter beschikking van de Marinoco
gesteld was.
De meeste inwoners van Bermuda waren te
hoop geloopen. om de Marinoco te zien bin
nenvaren. Het werd een vorstelijke ont
vangst. Valentine werd in het Gouverne
ment-s House genoodigd voor een diner en
reecptie te harer eere. Millioenen menschen
hoorden over de radio voor het eerst van
hun leven iets over de Blair-Lïjn.
Kort voor het avondeten had Jonathan
verlof gekregen om te gaan passagieren. Hij
moest om 's nachts twaalf uur aan boord te
rug zijn en het schip zou tegen den morgen
uitvaren om naar New-York terug te kee-
ren. Hij kon, zich niet herinneren, dat hij
ooit een vrijen avond zóó gewaardeerd had.
Jonathan Blair had eindelijk geleerd, wat
vacantie eigenlijk bet eekent. En om dat te
leeren had hij zich in het zweet moeten wer
ken.
Na grondig overleg besloot hij dien avond
te beginnen met een lekker warm bad in een
echte badkuip, een goed middagmaal en wat
prettig gezelschap. Dus trok hij de kleeding
aan. waarmee hij aan boord was gekomen,
nam een rijtuig en reed in een weeldestem-
ming over de witte harde koraalwegen door
een van jasmijngeur vervulde avondlucht
naar Ben en Winky Meade's buitengoed in
Paget. Hij hoopte, dat ze in Bermuda zou
den zijn. Ze kwamen er op ongeregelde tij
den van het jaar wonen. Ze bezaten een
vriendelijke villa, in rose zandsteen gebouwd,
met uitzicht over het water. Aan het einde
der oprijlaan was een stalknecht bezig twee
mooie kleine grauwe ponnies, die voor een
phaeton stonden, uit te spannen en de witte
collie van Winky rende over het gras in het
rond. waaruit Jonathan tot zijn blijdschap
opmaakte, dat de familie thuis was dien
avond. Ben en Winky waren opgetogen hem
te zien. Winky, klein van postuur, bewegelijk,
donker van haar en blauw van oogen, had
altijd beweerd, dat als ze Ben niet het eerste
ontmoet had. ze met Jonathan zou zijn ge
trouwd. of hij gewild had of niet.
Hij gaf geen verklaring van zijn' aanwe
zigheid in Bermuda en ze veronderstelden
dan ook. dat hij den vorigen dag met de
Queen was aangekomen en waren erg boos
omdat hij zoo lang gewacht had met naar
hem toe te komen. Als hij er was, dan moest
hij dadelijk bij hen komen logeeren. De huis
knecht bracht een paar cocktails en Winky
begon een partijtje in elkaar te zetten. Dit
alles maakte het een beetje lastig voor hem
om een bad te vragen, maar hij deed het
niettemin. Ze keken hem aan. alsof ze hem
niet goed verstaan hadden.
..Zei je een bad?" vroeg Ben. „Wat bedoel
je daarmee?"
„Wel een badkuip om in te gaan liggen",
zei Jonathan. „Wat zou ik er anders in moe
ten doen?"
Ben krabde eens op zijn hoofd. Winky
staarde hem aan en was een oogenblik spra
keloos.
„Welwel, natuurlijk", zei Ben weife
lend". „Jij kunt alles hebben, wat je maar
wilt. alleen, ik snap het niet goed. Je komt
hier binnenvallen en het eerste wat je heb
ben wilt is een bad? Dat is wat nieuws! Ze
ker Corry. ga je gang, man, net zooals je
graag
„Dank je", zei Jonathan haastig en maakte
dat hij weg kwam naar de badkamer. Hij ge
noot van het warme water en voelde zich
weer meer Corry Blair en minder Abias Bliss
Winky kwam aankloppen.
„Je gaat immers vanavond mee naar de
receptie op het Gouvernementshuis, Corry?"
riep ze hem toe.
„Waarheen?" riep Jonathan terug.
„De receptie voor Valentine Ransome. die
vandaag op dat beroemde schip van jouw
maatschappij is komen binnenvallen Maak
me niet wijs. dat jij niet uitgenoodigd bent!
De diretceur van de LUnT'
,.Ik ben maar een van de directeuren op
het oogenblik". schreeuwde Corry terug. ..En
ik ben nergens uitgenoodigd".
„Dat komt dan alleen, omdat ze niet we
ten, dat jij in de stad bent", zei Winky
„Ik zal het Gouvernementshuis dadelijk
even opbellen. Ik vind het reuze!"
„Zeg. in vredesnaam!" gilde Jonathan.
„Doe dat niet! Niet doen. Winky!"
Hij kreeg al geen antwoord meer. Winky
was al weg. Jonathan probeerde overeind te
komen, trapte op de zeep, gleed uit en viel
in de badkuip terug met een plons die de
heele badkamer deed overloopen. Hij kroop
zoo gauw mogelijk het bad uit. sloeg een
grooten badhanddoek om. trok zijn badjas
aan en rende de gang op.
„Winky!" riep hij luid.
„Waar was die telefoon ook weer? Hij
moesh het voorkomen! Hij rende de trap af
en stormde tot groote verbazing van Ben de
woonkamer binnen.
„Goeie genade, is er brand of iets derge-
'«jks?" vroeg Ben verbluft.
(Wordt vervolgdL
