BIJENMARKT TE TILBURG.
Een goede zakenvrouw
Daladier, de Fransche minister van Oorlog, 'egt
een krans bij het standbeeld van Leon Gambetta
te Parijs tijdens de herdenking van het eeuwfeest
van diens geboorte
Lichting IV-3Ö Krijgt ae wapen
rok aan. Een diepe knie
buiging moet „den proef op
de som" demonstreeren of de
broeken passen
Een scène tusschen Romeo en Julia in
Shakespeare's gelijknamige stuk, waar
van bij de Amsterdamsche Studenten
Tooneelvereeniging ter gelegenheid
van haar 10de lustrum een opvoering
gaat
De sterken voor de zwakken. Voor
de 28ste maal werd Woensdag te
Amsterdam de Emmabloemcollecte
gehouden
Jehudi Menuhin tijdens de repetitie met het Concertgebouw-orkest
te Amsterdam onder leiding van prof. dr. Willem Mengelberg voor
de eerste uitvoering in Nederland van Schumann's vioolconcert
Op de Algemeene Begraafplaats te Alphen aan den Rijn is Woensdag onder
groote belangstelling het stoffelijk overschot van dr. H. J. Lovink ter aarde
besteld. Aan de groeve. Op den voorgrond de ministers prof. dr. J. R.
Slotemaker de Bruïne en H. van Boeyen
De Turksche zaakgelastigde, Abdulahad Aksin, hield Woensdag in verband
met zijn aanstaand vertrek een afscheidsreceptie ten zijnen huize in Den
Haag. V.l.n.r.: oud-minister Deckers, de scheidende functionaris en de
Poolsche gezant Waclaw Babinski
FEUILLETON
door HEKMAN ANTONSEN.
22)
Mijnheer Ardale snapte er niet veel van.
Die jonge man stelde zich aan, alsof dat
complimentje hem zelf gold.
Voor een douaneloods sprong Jonathan uit
het rijtuig. Hij wilde meebetalen in den
vrachtprijs, maar daarvan wilde mijnheer
Ardale niets weten.
„Dan dank ik u wel", zei Jonathan. „Goe-
dennacht. En goede reis voor u en uw moe
der gewenscht!"
Tot nog grooter verwondering van mijnheer
Ardale liep hij naar de douaneloods toe en
verdween ergens schijnbaar onder een trap.
Jonathan wachtte, tot het heertje, dat Va
lentine voor een engel aanzag, aan boord was
gegaan. Daarna trok hij zijn rok uit, zijn
witte vest en zijn das, nam die in een bun
deltje onder zijn arm en mengde zich tus
schen eenige andere leden der bemanning,
die aan boord gingen. Hij liep de trap naar
het matrozenverblijf af met een zuur ge
zicht, alsof hij dien avond met pokeren veel
had verloren.
Later, toen de dageraad reeds aanbrak,
zag hij Valentine thuis komen, terwijl hij bij
den kaapstander stond. Ze werd begeleid
door Dacre en nog enkele gasten-, van het
Gouvernementshuis.
Bart Calhoun kwam in een flanellen wit
ten broek en een kleurigen slip-over den val
reep af om hen te verwelkomen. Valentine
stak haar arm door den zijne heen en voerde
hem mee tot midden in het gezelschap waar
ze bleven staan lachen en praten. Niemand
zou haar aangezien hebben, dat ze met Jo
nathan Corinthius Blair een zoo onaange
name ontmoeting had gehad.
„Die lui hebben het toch maar gemakke
lijk", zei Wimple, over de reeling kijkend.
„Och. dat weet ik zoo nog niet", meende
Abias Bliss. „Zóó lollig is het niet". Wimple
spuwde over de reeling heen.
„Zoo? Jij weet er zeker alles van af, hè?"
„Och. misschien ook niet", antwoordde
Abias Bliss, die maar een gewoon matroos
was. „Ik ben alleen misschien een beetje ja-
loersch".
De groep bij den valreep ging uiteen. Er
werd afscheid genomen. Dacre Twinings stond
reeds op den achtergrond.
Macey hield de brug in het oog.
Heiho! Klaar voor het anker te lichten!
De directrice komt aan boord.
XIV
Op het quarantainestation kwam een heele
troep verslaggevers en persfotografen aan
boord van de Marinoco. Ze probeerden den
ouden Marston te spreken te krijgen, maar
hij wilde niet van de brug afkomen. Wat
dachten ze wel. dat hij waseen infor
matiebureau? Hij ried hun aan de gelegen
heid. dat de presidente aan boord was. uit
te buiten.
Valentine stond voor hen klaar Bart vond
haar in haar hut bezig, met een lippenstift
haar mondje te bewerken, toen hij zijn hoofd
om de deur heen stak.
,JBr is een heele bende verslaggevers op weg
hierheen" kondigde hij haar aan.
.Prachtig!" antwoordde ze ..Over een mi
nuutje ben ik klaar".
Ze droeg een zachtblauw reiscostuum en
zilvervos om de schouders en haar meestal
zoo weerbarstige haardos was geborsteld en
gekamd, tot hij glom als gebronsd koper. Ze
maakte zich met veel zorg op en poederde
haar neus nog eens. Bar» hekeek haar cri-
tiscb van af den drempel
„Een berekenend nest' merkte hij op. „Ik.
veronderstel, dat je er bij gaat zitten als een
filmactrice, die zoo juist uit Parijs is geko
menMaar je laat je hoofd er toch niet
door op hol brengen. Valentine?" vroeg hij
op eens bezorgd. „Neem het kalmpjes op,
kindlief".
Ze keerde zich van den spiegel naar hem
toe en keek hem verwonderd aan.
.Kalmpjes aan? Nu geen tijd om het
kalmpjes aan te doen. Ik ga een ernstige po
ging aanwenden om die heeren van de pers
het hoofd op hol te brengen. Ze zullen copie
van me krijgen, m'n zoon. en.. flink wat
ook!"
..Niet dat het mij iets schelen kan", zei
hij. „maar verlies je de romantiek van het
geval niet een beetje te veel uit het oog?"
„Verdraaid!" riep de practische kleindoch
ter van den ouden Ransome ongeduldig uit.
„Romantiek! We moeten vechten om het
hoofd boven water te houden en nu biedt de
reclame ons een levenskans. We moeten de
kans grijpen, als die ons geboden wordt!"
Bart moest er om lachen, zoo beslist als ze
deed. Ze scheen niet van plan zich ook maar
het geringste voordeeltje te laten ontglip
pen.
Door de gang klonken vele voetstappen.
Valentine dofte haar haren nog voor het
laatst een beetje op en sloeg haar lange bee-
nen sierlijk over elkaar. De verslaggevers
verdrongen zich op den drempel van haar
hut.
.Komt u binnen", zei ze joviaal.
Het scheepje der Blair Lijn kwam de North
River op langs de hemelhooge wolkenkrab
bers en de machtige loodsen der dokken, door
New-York met een oorverscheurend gefluit
en geloei van scheepssirenen begroet, kleine
dobberende sleepbootjes toeterden luidruch
tig, zware veerbooten loeiden schor, groote
mailbooten in de dokken verwelkomden met
dreunend lawaai den ouden Marston en zijn
stoere scheepje.
De Marinoco beantwoordde het saluut. Een
lange, witte stoompluim steeg omhoog
en dan een licht piepend gefluit. Valentine,
die op het sloependek verhuisd was schrok
geweldig.
„Is dat nou fluiten?" riep ze verontwaar
digd uit. „Daar moet dadelijk in voorzien
worden! Wat 'n fluit!"
Ze maakte een aanteekening. „De sirene
verbeteren". De verslaggevers lachten. Uit
die jongedame was copie te slaan.
De steiger van de Blair Lijn stond stamp
vol bij hun aankomst. De oude Marston
kreeg bericht, dat hij op de City Hall ver
wacht werd. Hij bromde, dat hij net zoo lief
doodgeschoten werd. De oude zeebonk was
trouwens over al die drukte érg uit zijn hu
meur.
Maar Valentine genoot er van. Ze was
meer dan opgetogen en Marston poseerde en
sprak tenslotte voor de microfoon alleen om
haar een plezier te doen. Ze was nog zoo
jong en happig op dergelijke dingen en de
oude zeerob had er pret in, dat ze zoo van
al die eerbetuigingen genoot.
In een gemeentelijke auto reden zij en
Packard en Marston naar het stadhuis, om-
zwierd door serpentines en omlocld door het
getoeter der begeleidende motorfietsen. Het
meisje beantwoordde den om haar heen heer-
schenden opgetogen jubel met een van trots
en vreugde stralend gelaat: ..De Blair Lijn!
Hojo!"
Zoo bereikten ze de City Hall en schudden
de hand van den burgemeester en werden
gekiekt en toegejuicht. De oude Marston
bromde zooiets in de microfoon vandat
ik zonder mijn bemanning net zoo'n kereltje
zou zijn geweest, dat met een stokje voor een
orkest staat te zwaaien
Maar Valentine nam de microfoon op haar
gemak voor zich. Ze vertelde tegen eenige
millioenen menschen. wat voor een ferme
kerel kapitein Thomas Marston was. hoe ver
rukt ze waren over dc ontvangst op het
stadhuis, en hoe trotsch. dat de Marinoco
had bijgedragen tot snelle hulpverleening
en veiligheid op zee. Iedereen genoot er van.
zelfs de oude Marston, toen hjj de presidente
zoo hoorde spreken. Zij was het, die alles in
vuur en vlam zette.
Jonathan Blair was bezig geweest met een
luik van een der ruimen open te maken,
toen de Marinoco de North River opstoomde.
Hij hoorde het geweldige spontane saluut cn
trok een wrang gezicht. Zijn familie had de
reederij gesicht en Jarenlang bestuurd en nu,
op het oogenblik van haar grootste beroemd
heid. behoorde zij aan een ander toe!
Hij was van plan geweest, zoodra hij mot
zijn werk klaar was. af te monsteren, maar
Ludlow zei, dat hij order gekregen had. dat
niemand van boord mocht, voordat de ka
pitein terug was. Hij verdreef dus den tijd
met in zijn kooi te liggen lezen en trachtte
zijn ziel in lijdzaamheid te bezitten.
In den laten namiddag werden alle leden
der bemanning opgecommandeerd naar het
sloependek. Daar werden ze opgesteld vol
gens rang en afdceling en ae groep vanMarcey
kwam.het dichtste bij de brug te staan. Tus
schen de matrozen in stond Jonathan naast
Wimple in het gelid.
„Wat is er te doen?" vroeg hij.
..Weet ik het?" antwoordde Wimple. „Ik
denk. dat de oude baas een toespraak zal
houden, of iets van dien aard. Dat zal me
wat zijn. Hij doet het bijna nooit".
Ze stonden te wachten op de komende ge
beurtenissen. En er gebeurde iets. dat Jona
than een rilling over zijn rug bezorgde. De
oude Marston kwam van zijn brug naar be
neden en met hem mee kwam miss Valen
tine Ransome. Jonathan voelde zich heele-
inaal niet op zijn gemak. Hij moest er niets
van hebben.
Dc kapitein kondigde aan. dat miss Ran
some iets te zeggen had.
Valentine glimlachte. Ze droeg een grooten
bos rozen in haar arm en zag er keurig en
welverzorgd uit.
„Ik heb er behoefte aan. u te bedanken",
zei ze met heldere stern .Ik zou graag ieder
uwer persoonlijk mijn dank be' gen!"
(Wordt ervolgw.
De tiende voorjaarsbijenmarkt, welke Woensdag op het
terrein van het Sportpark te Tilburg werd gehouden, was druk
bezocht. Er waren heel wat bijenvolken vertegenwoordigd
De nieuwe burgemeester van Wageningen, ir. M. J. IJzerman, is Woensdag
in zijn functie geïnstalleerd. Op hartelijk wijze werden burgemeester IJzerman
en diens echtgenoote in de gemeente ingehaald en begroet
