Het Nichtje van buiten
De Engelsche koninklijke familie woonde te Londen het Voor den bouw van het Amstelstation wordt in Amsterdam-Oost de oude spoorlijn opge- Het uurwerk van den Westertoren te Amsterdam is van een electrische
huwelijk bij van miss Bowes-Lyon, een nichtje van de heven en een nieuwe spoordijk aangelegd, waardoor de verschillende spoorwegovergangen verlichting voorzien. Vrijdag werden de nieuwe wijzers aangebracht
Koningin, met Lord Anson komen te vervallen
De „jonge acht" van Njord in training op het Rijn- en Schiekanaal voor de Varsity op 15 Mei a.s.,
welke de oHicieele opening van het roeiseizoen zal beteeken
De heer J. A. M. Rouppe van der
Voort is met ingang van 15 Mei be
noemd tot burgemeester der gemeente
Berkel-Enschot (N Br.)
De nieuwe Nirom-
studios te Batavia.
Een luchtfoto wel
ke een overzicht
geeft van het com
plex, Rechts de
gevel van het ge
bouw met daar
naast de beide
radiotorens
De inzendingen der deelnemers aan den modellenbouw
van het m.s. .Oranje' worden in het Koloniaal Instituut te
Amsterdam gekeurd
FEUILLETON
door
LADï TROUBRIDGE
9)
„Hoe zullen zij tegen haar zijn?" vroeg
Carrie zich af, toen zij de auto weg zag rij
den en nog een laatste glimp opving van een
tenger figuurtje in een lichtblauw, kinderlijk
doch uiterst bekoorlijk jurkje, dat zij zoo
juist verkocht had en waarin Linet was weg
gereden. Toen kwam er nog een andere ge
dachte bij haar op:
„Als Tan is leelijke trucjes gaat gebruiken
dan kan ik die kleine Linet Seton misschien
wel helpen."
Met deze gedachte ging Carrie terug naar
den winkel.
't Was eigenlijk dwaasheid te veronderstel
len, dat dit eenvoudige kind Tanis ooit iets
in den weg zou leggen, of de eerzuchtige plan
nen van haar moeder in de war zou kunnen
sturen. Maar als dat het geval mocht blijken,
dan was Carrie er zeker van, dat Tanis tot
alles in staat was en dat Beatrice Winsley,
hoe vol beminnelijke glimlachjes en hoe be
minnelijk zij zich ook altijd voordeed, abso
luut gewetenloos zou kunnen zijn, als het er
om ging haar aangebeden dochter te verde
digen.
Tenslotte gingen de beide meisjes toch on-
gechaperoneerd naar Hurllngham, daar Mrs,
Winsley na de lunch hevige hoofdpijn gekre
gen had en besloot te gaan rusten.
Linet voelde zich beslist zenuwachtig nu
zij alleen met Tanis zou zijn en zij deed haar
uiterste best de woorden, die haar nichtje
dien morgen gesproken had, te vergeten.
Het bleek tong niet zoo moeilijk als zij ge
dacht had. Haar gedachten werden afgeleid
door die schattige blauwe jurk en den groo-
ten hoed, dien zij gekregen had; door 't zalige
weer, de zon en den zoelen wind. En het
scheen, dat Tanis, in een hoekje van den
grooten wagen, in een uitstekend humeur
was en volkomen genegen om vriendelij k-
beleefd te zijn.
„Carrie heeft heusch wel leuke dingen", gaf
zij toe, met een blik op het blauwe jurkje.
„Zelf kom ik er evenwel niet dikwijls. Zij is
mij te hartelijk."
Tanis droeg dien dag een geraffineerd
vuurrood bakvischjurkje, dat elke lijn van
haar slanke figuur accentueerde; een klein
wit hoedje, dat aan een matrozenmuts deed
denken schuin op het hoofd. Niemand dan
Tanis zou dat hebben kunnen dragen, maar
haar kleedde het uitstekend en maakte, dat
zij „anders was dan anderen", en dat iedereen
naar haar keek.
Linet zei openhartig:
„Ik vond mrs. Carstairs erg aardig".
Bij deze opmerking trok Tanis haar schou
ders op, doch zei niets. Zij haalde haar siga
rettenkoker te voorschijn en begon te rooken.
„Ik moet werkelijk zeggen, dat moeders
hoofdpijn me bijzonder goed te pas komt",
merkte zij op. „Het is vrij vervelend moeder
om je heen te hebben in een plaats als Hur
llngham, want ik mag niets doen en als zij
niet vlak bij me is, verliest ze me toch geen
oogenblik uit het oog".
„Is dat zoo erg?" waagde Linet op te mer
ken, terwijl zij inwendig dacht, dat dit wel
een vreemde manier was om over je moeder te
praten.
Tanis verklaarde, dat dat inderdaad erg
was.
„Eldred Byrne zou vanmiddag ook komen",
deelde zij Linet mee, alsof deze raadselach
tige opmerking alles verklaarde. Toen zag zij
dat Linet er niets van begreep en begon te
lachen.
„Dat zegt jou niet veel, wel? !k denk. dat
ik beter doe met je een en ander te ver
tellen, nu we overal samen heen moeten".
Er kwam een andere klank in haar stem
toen zij verder ging:
„Ik mag Eldred nogal graag lijden, zie je,
en moeder kan hem niet uitstaan en zij zou
razend zijn, als zij wist, dat ik hem vanmid
dag zal ontmoeten. Begrijp je het nu?"
Het was Linet nog niet heelemaal duide
lijk, want zij begreep niet. hoe dat overeen
kwam met de woorden, die zij dien morgen
gehoord had.
„Waarom kan tante Beatrice mr, Byrne
niet uitstaan?" waagde zij op te merken, ter
wijl zij langs de villa's en keurige gazons van
de voorsteden gleden. „Ik vond, dat hij er erg
aardig uitzag, dien avond aan tafel".
Tanis' oogleden trilden even.
„Hij is inderdaad zeer aantrekkelijk", zei
zij ernstig. „Maar hij heeft geen cent en
daarom krijgt moeder eiken keer dat hij met
haar dochter, die voor de eerste maal in de
uitgaande wereld verschijnt, praat, een dood
schrik. Misschien heeft zij wel gelijk", voegde
zij er wrevelig aan toe, „en dat alles zal gauw
genoeg uit zijn, als
Zij zweeg, maar nu kon Linet het overige
wel raden, na de opmerking van Mrs. Wins
ley over het schitterende huwelijk, dat Tanis
zou sluiten.
Doch uit Tanis' manier van spreken bleek
absoluut niet. dat zij zelf zich ook maar op
eenigerlei wijze tot Lord Rowant aangetrok
ken gevoelde, hoewel hij, volgens Mrs.
Winsley, wel gecharmeerd van Tanis was.
Linet had evenwel al geleerd niet meer alles
te zeggen, dat haar voor den mond kwam en
dus knikte zij alleen maar en slikte al de vra
gen. die zij zoo graag had willen stellen, weer
in.„Eldred brengt Marcus Standlsh mee",
legde Tanis vervolgens uit. „dan heb jij ten
minste ook een cavalier als wij naar het polo
spel van Torquil Rowant kijken. Je scheen
gisteravond erg goed met hem op te kunnen
schieten" En zij glimlachte veelbeteeke-
nend.
„Dat lag aan hem, denk ik", zei Linet, die
weer iets meer moed begon te krijgen. „Hij
is trouwens erg aardig".
,.M..m m. Wees maar een beetje voor
zichtig met dien jongen man", raadde Tanis
haar, die nu druk met haar lippenstift bezig
was, daar de hekken van Hurlïngham in
zicht kwamen. „Hij heeft geen cent en is wer
kelijk een echt fuifnummer".
Toen verloor zij alle belangstelling in
haar nichtje en dwaalden haar blikken over
de menigte om den man te zoeken, dien haar
moeder zoo gevaarlijk vond en met wien Ta
nis desondanks een afspraak gemaakt had
voor dezen middag.
Eenige oogenblikken later hadden zij den
wagen verlaten en wandelden zij, vergezeld
van de beide mannen, langzaam in de rich
ting van het poloveld.
Van dat oogenblik af had Tanis voor nie
mand anders oog en oor, dan voor Eldred
Byrne, hoewel zij, toen zij een plaatsje zocht
in de groengeverfde stoelen voor het clubhuis,
Linet en Marcus wenkte zich bij hen te voe
gen.
Linet vond, dat Eldred Byrne er dien dag
beter uitzag, hoewel de QOgen onder den bree-
den vUthoed nog treurig stonden.
Marcus Standish was een en al vroolijkheid.
Hij begroette Linet als een oud vriend, doch
liet haar een oogenblik alleen om een kaart
te halen met de namen der spelers in den
grooten polowedstrijd, die dien middag ge
speeld werd.
Linet was blij dat zij even alleen was, want
nu had zij gelegenheid eens rustig om zich
heen te zien. Zij kwam oogen te kort om
alles in zich op te nemen. Alles was nieuw en
even belangwekkend. Afgezet door een lage
houten, donkergroen geverfde schutting, die
zich vlak bij haar voeten bevond, strekte het
poloveld zich voor haar uit; smaragdgroen en
zonovergoten. Glanzende pony's stonden half
in de zon, half in de schaduw te wachten, tot
de wedstrijd zou beginnen
Een der spelers was een Indische radjah
en de helle tulbanden van zijn bedienden
deden aan kleurige bloemen denken, zooals
zij zich over het veld bewogen en met de
pony's op en neer liepen. Zij waren nu bezig
de kleeden afte nemen om gereed te zijn bij
het eerste signaal.
Ook de vrouwelijke toeschouwers deden
aan bloemen denken, met haar veelkleurige
japonnen en vroolijke parasols. Het was een
typisch Engelsch schouwspel en Lijiet be
dacht zich, dat zij, ondanks alles, toch wel
dankbaar mocht zijn, dat zij begeleid door
twee aantrekkelijke mannen, hier mocht zijn,
inplaats van in den tuin te werken of op den
postbode te staan wachten.
Zij dacht er juist over, wat zij haar moeder
in een volgenden brief allemaal zou schrij
ven, toen een ruiter op een prachtige grijze
pony het veld over kwam rijden en een
oogenblik stilhield om naar Tanis te wuiven,
die, als antwoord, met haar programma wap
perde.
Ieder meisjeshart moest wel sneller kloppen
bij het zien van Torquil Rowant op zijn polo
pony en hoewel Linet hem niet groette, werd
haar blik geboeid door die kranige, gespierde
figuur in zijn dunne polo-vest. Zijn bruine
armen waren bloot tot aan den elleboog en
de witte helm, dien hij droeg, overschaduwde
het bovenste gedeelte van zijn gezicht, ter
wijl zijn resolute mond en kin sterk uitkwa
men.
„De Rangers zijn een reusachtig sterk
team", zei Marcus en overhandigde haar de
kaart. „Torquil is de beste speler van de Blue
Dragons".
Op luchtige, amusante wijze legde hij
Linet de bedoeling van het spel uit; wees op
de goals en vertelde haar, wat „chukkers" wa
ren, zoodat zij het spel eenigermate zou kun
nen volgen.
{Wordt vervolgd-
