DE „LA
FAYETTE" DOOR BRAND VERNIELD.
Het Nichtje van buiten
Per auto begaven Mussolini en Adolf Hitler zich naar het nationale
gedenkteeken te Rome voor de bijwoning der demonstratie van de
Fascistische militie
Hitler met den Koning van Italië op het balcon van het Quirinaal te
Rome tijdens het bezoek van den Führer aan de Italiaansche hoofd
stad
Een hoekje van de tentoonstelling „Gedenck-Clanck" in het Stedelijk
Museum te Amsterdam ter gelegenheid van het gouden jubileum van
het Concertgebouw
Op de Centrale Stierenkeuring in
de provincie Groningen. Voor de
exemplaren, die .straks uit den ring
komen", is heel wat gefourageerd
De heftorens voor de nieuwe brug over de Gouwe te Alphen aan den Rijn
zijn Donderdag per zolderschuit naar de plaats van bestemming vervoerd. Het
gevaarte onderweg
Het 25.000 ton metende Fransche motorschip .La Fayette", liggende in een
droogdok te Havre is door brand vernield. Een luchtfoto van het fel
brandende gevaarte
De G.G. van Ned. Indië bezichtigde dezer dagen de te Tandjong
Priok liggende Dornier-vliegbooten en maakte in gez' "'k p van den
Vlootvoogd een langdurige proefvlucht. De Landvoogd en de Vloot
voogd aan boord van de X 1
FEUILLETON
door
LADX TROUBRIDGE.
14)
Voor hem. doch buiten zijn bereik, stond
een klein tafeltje met een blad. volgeladen
met allerlei heerlijkheden, inclusief een ge
opende llesch champagne.
Er was iets in dat jeugdige, donkere gelaat
dat haar aan lord Rowant herinnerde en
oogenblikkelijk begreep Linet, dat deze
jongeman, die zoo somber voor zich uit zat
te staren, Nick Rowant moest zijn. de
broer, die dat auto-ongeluk gehad bad, en
van wien Eldred Byrne gezegd had, dat het
beter geweest zou zijn, als hij er nooit bo
venop gekomen was, daar het leven yoor
hem toch geen waarde meer kon hebben.
De gedachte aan deze harde woorden de
den een gevoel van medelijden in Linet op
komen en weerhielden er haar van. meteen
weer om te keeren en de kamer even rus
tig te verlaten als zij deze betreden had.
„Ik hoopte, dat er iemand binnen zou ko
men", zei de jongeman in den stoel rustig.
„Een niet al te intelligente bediende heeft
mijn souper gebracht, maar er niet aan ge
dacht dat ik me niet kan bewegen. Nogal een
Tantaluskwelling als je een flesch cham
pagne tegenover je hebt staan en je kunt er
niet bij komen".
Zijn toon gaf te kennen, dat hij geen me
delijden wenschte en dus antwoordde Linet
hem op dezelfde wijze.
„Een hard gelag", stemde zij toe en
schoof het tafeltje voorzichtig iets dichter bij
zijn stoel. Kunt u er zoo bij?"
„Dank u wel", zei hij zonder al te groote
dankbaarheid. Blijkbaar was hij er aan ge
wend, dat er altijd menschen klaar stonden
om hem te bedienen en aanvaardde hij dat
als iets vanzelfsprekends.
„Rent u nu niet weg en laat u me niet al
leen eten", zei hij. „Tenzij u natuurlijk weg
wilt", voegde hij er beleefd aan toe en ge
leek nu inderdaad veel op zijn broer.
..Natuurlijk wil ik wel wat blijven". Linet
liet zich in een gemakkelijken stoel vallen
en bedankte voor een sigaret, die hij haar
aanbood.
Dit verbaasde hem.
„Rookt u niet".
..Nog niet",
..Ik moest het eigenlijk ook niet doen.
maar ik doe het voortdurend. Mijn broer
zegt, dat ik nog veel te jong ben, om nu al
aan nicotine verslaafd te raken, maar het is
nu eenmaal een van de weinige dingen, die
ik kan doen, en daarom doe ik het ook
maar".
Er lag een bittere trek om zijn mond, ter
wijl hij de kip in kleine stukjes sneed en
met langzame teugen den wijn dronk, dien
Linet had ingeschonken.
„U vraagt zich waarschijnlijk af, waarom
ik hier ben", vervolgde hij, alsof het een
verademing was weer eens even te kunnen
praten. ..Lady St. Keynes is mijn tante en
eigenlijk een oude schat en zij stond er op
dat ik zou komen om naar het dansen te
kijken. Maar toen ik daar eenmaal was. kon
ik het niet uithouden en heb ik me naar dit
koele plekje laten rijden. Toen begon ik er
naar te verlangen weer thuis te zijn. Ziet
u, ik was vroeger, voor dat ongeluk, dol op
dansen"
„Wat vindt u nu prettig om te doen?"
vroeg Linet.
Mijn broer boos maken", antwoordde hij
met een grijns, „en iedereen tot last zijn.
Ik heb bepaelde voorrechten, ziet u. en dan
is het wel grappig om iedereen in een krin
getje te zien staar, kijken, wat ik nu weer
wil, terwijl ik het de helft van den tijd zelf
niet eens weet".
„Wat akelig" zei Linet zacht. „Maar het is
toch niet goed voor u. Dat moet uw moeder
en uw broer toch verdriet doen".
„Mijn moeder is een engel. De storm komt
op Torquil's hoofd neer. A propos, kent u
hem? Hij is hier van avond ook. Meege
komen met menschen. die Winsley heeten.
Modern meisje, die Miss Winsley. Hij heeft
mij laatst aan haar voorgesteld, maar zij
maakte op mij geen bijzonder sympathieken
indruk"
..Dat is mijn nichtje", deelde Linet hem
snel mede. bang. dat hij nog meer zou zeg
gen, „en Mrs. Winsley is mijn tante. Ik lo
geer gedurende dit seizoen bij hen".
Nick Rowant legde zijn vork neer en
lachte.
Linet lachte ook. Het had geen zin ernstig
tegen hem te zijn. Zij begon hem een beetje
te begrijpen. Begreep, dat hij schromelijk
verwend was, vol grapjes kon zitten om het
volgend oogenblik weer verschrikkelijk in
den put te zakken.
„Vertel me iets grappigs", smeekte hij.
„Wat zal ik vertellen? Over het bal en hoe
iedereen er uit ziet?"
Hij fronste zijn wenkbrauwen.
„Neen. alstublieft, dat niet.. Ik wil er niet
aan denken dat zij daarboven aan het dan
sen zijn. Het was stom van me. om hier te
komen. Gelukkig hoor je die band hier niet.
Vertel me iets, dat rustiger is. Maar ver
tel me eerst eens hoe u heet. Ik kan u toch
bezwaarlijk het meisje in de gebloemde jurk
noemen, is het wel?"
„Dat gaat slecht", zei Linet lachend. „Ik
ben Linet Seton".
„Linet? Dat is in het Engelsch de naam
van een vogel".
..Zoo heet ik nu eenmaal", zei Linet re
soluut. ..Linet, Mary Margaret Seton. als u
ze allemaal wilt weten. En u bent Nick Ro
want. dat weet ik."
„Het is werkelijk verschrikkelijk aardig
van u öm hier bij me te blijven zitten", zei
Nick Rowant plotseling. „Er zullen mas
sa's mannen zijn. die er naar snakken om
met u te dansen en mijn broer zal wel gauw
komen, als u dus weg wilt, laat ik u dan niet
weerhouden".
„Ik wil heelemaal niet weg", verklaarde
Linet. getroffen door den moed, dien hij
toonde. „En het is veel te warm om te dan
sen. zelfs al zou ik dat willen. Ik zal u wat
vertellen over Lower Hartnell. waar ik woon
en al de zonderlinge, onbelangrijke dingen
die we daar doen".
Zij begon hem dus te vertellen van haar
öorpsgenooten, van Thatched House en
zelfs van de picnics, die zij met haar moeder
in de bosschen gehouden had en dat zij
toen eens in een mierenhoop was gaan zit
ten.
En als zij even zweeg, opende Nick zijn
oogen en zei: „Ga verder. Ik geniet van elk
woord."
Het was het zachte gemurmel van haar
stem, dat Torquil Rowant's oor bereikte,
toen hij de deur opendeed. Hij bleef een
oogenblik staan luisteren.
„Stel je even voori De vos sloop naar bin
nen en at al mijn kuikens op. Was dat niet
dramatisch? Twee pond, absoluut wegge
gooid en geen enke". ei voor het ontbijt! Die
arme stakkers. Ik heb dagen lang het ge
voel gehad, alsof ik een moordenares was.
hoewel het toch werkelijk niet mijn schuld
was
De kinlerlijke stem hield plotseling op en
Nick deed zijn oogen open.
..Hallo Tor! Ik amuseer me uitstekend met
Miss Linet Marv Margaret Seton. Zij vond
mij in moeilijkheden, want ik kon niet bij
mijn souper komen en zij heeft de laatste drie
dansen voorbij laten gaan, om mij wat op te
kikkeren".
„Ik moet nu weg" zei Linet. die snel over
eind gesprongen was. Goeden nacht Nick.
Slaap lekker".
„Maar zoo ga je toch niet weg", zei Nick
Rowant, ..Ik ga nu naar huis met Richard,
mijn bediende. Tor. jij neemt deze barmhar
tige Samaritaansche mee om te soupenren.
Zij heeft alleen maar toegezien, terwijl ik
zat te eten en ik weet zeker, dat zij flauw
is van den honger."
„Neen, neen. aai ben ik heusch niet", pro
testeerde Linet, die voor alles aan dat es
corte wenschte te ontsnappen.
Doch Torquil Rowant zei op gebiedenden
toon:
„Nick heeft gelijk. Wij gaan direct sou-
peeren."
Toen Linet en Lord Rowant goed en wel
gezeten waren aan een klein tafeltje in een
hoekje van de half gevulde eetzaal, was het
eerste wat zij zag, tante Beatrice aan een
tafeltje in het midden van de zaal, haar lorg
non op het tweetal gericht en een blik var
uiterste verbazing en nog iets anders ook,
in haar blauwe oogen.
Dat was al erg genoeg, maar wat hu ge
beurde, was nog erger.
Voorovergeleund, over een vaas met roode
anjers, die een zoetgeurende slagboom tus-
schen hen vormde, zei Torquil langzaam.
„Ik zou u graag iets vragen, miss Seton".
„Mij vragen?" herhaalde Linet, „wat
dan?"
„Waarom hebt u zoo verschrikkelijk het
land aan me?" vroeg hij.
Na deze verwarrende, vraag volgde er een
pijnlijke stilte.
Waarom had zij eigenlijk het land aan
hem?
Linet zat haar brood te verkruimelen cn
vermeed het dien knappen jongen man aan
te zien. Zijn oogen waren uitdagend op
haar gericht en deden haar inzien, dat hij
niet zou rusten voor hij een antwoord had
ontvangen.
Wat kon ze zeggen.
(Wordt vervolgd.)
