Het Nichtje van buiten
Over den Amstel te Ouderkerk is in den in aanleg zijnden snelverkeersweg van Haarlem naar
't Gooi een electrische klapbrug gebouwd, welke gereed is. De werkzaamheden aan de
opritten
pioniers van ijimani neODen ten Westen van Krawang uitgebreide oefeningen gehouden. - In tien uur tijds werd over de
Tjilaroem een brug geslagen. De gemotoriseerde afdeelingen trekken over de nieuwe verbinding
Adolf Hitler woonde te Napels de groote vlootrevue bij. De Führer begeeft zich in
gezelschap van den Koning van Italië naar den kruiser .Cavour", om aan boord daarvan
het schouwspel gade te slaan
Het Nederlandsche en Fransche Davis-cup-team trainde Vrijdag op de
M.E.T.S.-banen te Scheveningen. Op weg naar de kleedkamer. V.l.n.r.: V.
Swol, Timmer en Y. Petra
Bij zijn aankomst te Centocello ter bijwoning van de demon
stratie der Italiaansche jeugd, begroet Adolf Hitier den maar
schalk De Bono. Links naast dezen maarschalk Graziani.
Op den voorgrond links: Mussolini
Mevr. Mahler, de weduwe van den
grooten Oostenrijkschen componist,
vertoeft te Amsterdam, waar zij Vrij
dagavond het gala-feestconcert in het
Concertgebouw bijwoonde
In den Westzaner-
dijk, loopend van
Zaandam naar
Haarlem en IJmui-
den, wordt nabij
Zaandam een
nieuwe brug ge
bouwd, waarnaast
een sluis
Het nieuwe doopvont voor de Groote Kerk te Den Haag
is gereed. Voor het eerst zal het gebruikt worden bij
den doop van Prinses Beatrix op 12 Mei a.s.
FEUILLETON
door
LADY TROUBRIDGE.
15)
Zij had het land aan hem. Ontegenzegge
lijk. Als zij hem maar zag werd de geest
van verzet al in haar wakker; niet dat hij
eigenlijk ooit iets gedaan had, dat hij
eigenlijk ooit iets gedaan had dat dat ge
voel rechtvaardigde.
Als zij er goed over nadacht, had hij eigen
lijk heel weinig gedaan dat haar beleedigd
had en dat deze vreemde, vijandelijke ge
voelens kon motiveeren.
En die andere reden, waarom zij geen goe
de vrienden konden zijn, moest geheim
blijven. Die zou zij hem nooit kunnen ver
tellen.
Zij moest een ontwijkend antwoord zien
te geven, hoe moeilijk dat haar ook zou val
len.
„Waarom zou ik het land aan u hebben"
weerde zij af.
Hij trok de wenkbrauwen op
„Dat vraag ik u juist. Miss Seton. Ik zou
geen moeite doen het te ontkennen", zei
hij, toen hij weer een ontwijkend antwoord
op haar lippen zag zweven.
„Daarvoor'is het te duidelijk. Ik moet toe
geven, dat het mij een raadsel is en ik
dacht, dat het misschien interessant zou
zijn de oorzaak vast te stellen".
„Och, we schieten nu eenmaal niet op,
samen", zei Linet zwakjes en probeerde den
glimlach niet te zien, dien zij over zijn ge
laat zag trekken.
„Hij tracht mij uit mijn tent te lokken
dacht Zji -v vil »r niet op ingaan. Ik
wil z.lf ui kibbelen."
Een kibbelpartij tusschen haar en dezen
man zou iets veel te persoonlijks zijn en
zij was vastbesloten niets met hem te doen
te hebben.
„Wij schieten dus niet op, samen?" Lord
Rowant sprak nu langzaam en geamuseerd,
alsof deze schermutseling hem werkelijk ver
maakte. „Maar waarom dan niet, vraag ik
me af?"
„Oh, ik weet het niet. Je hebt nu eenmaal
menschen, die niet bij elkaar hooren en als
dat het geval is, heeft het geen zin er ver
der over te praten."
Linet bedankte voor de aardbeien met
slagroom, die haar gepresenteerd werden.
Zij kon geen hap door haar keel krijgen, zelfs
niet van zoo'n heerlijken schotel, zoolang dit
gesprek duurde.
Daarbij werd zij zich meer en meer de
aanwezigheid van Mrs. Wmsley bewust,
die telkens een blik haar richting uitwierp
en wel op een wijze, die maakte, dat Linet
zich uiterst onbehaaglijk begon te gevoelen.
„Ziet u", vervolgde Lord Rowant, „ik ben
me er niet van bewust, dat ik iets gedaan
heb, om u onaangenaam te zijn, hoewel ik
natuurlijk moet bekennen, dat het mijn
schuld was dat u in Hurlingham uw enkel
bezeerd hebt."
„Alsof dat er Iets op aankwam", barstte
Linet eensklaps, waarheidsgetrouw, los.
Kom, wat is er dan?" hield hij vol.
Linet begreep, dat zij hem de een of an
dere reden moest opgeven. Een beetje uit
dagend zei zij:
..Ik heb van het eerste oogenblik af wel
gezien, dat u liever niet met mij wilde ora-
ten. Dat u het afschuwelijk vond. dat ik daar
in dien salon zat, terwijl u tante Beatrice en
Tanis op kwam zoeken".
Plotseling herinnerde zij zich de woorden
die tante Beatrice gebruikt had: „U ver
veelde u verschrikkelijk", eindigde zij met
een kleur „en dat stak u heusch niet onder
stoelen of banken".
„Vergun mij, Miss Seton, mijn eigen ge
voelens te kennen".
Het klonk alsof Lord Rowant haar open
hartigheid in het geheel niet waardeerde en
toch had hij die zelf uitgelokt. „Voor zoo
ver ik me kan herinneren ben ik volkomen
beleefd tegen u geweest bij die gelegen
heid".
„Beleefd, ja, maar...."
„Maar wat?"
„Een soort beleefdheid, dat erger is, dan
gewone onhebbelijkheid".
„Nonsens", zei Torquil Rowant scherp.
..U overdrijft. Als het nu daar om gaat, dan
bent u
Toen beheerschte hij zich en zei op ge
heel anderen toon:
„Maar als u dan vindt, dat ik me zoo
slecht gedragen heb, waarom zullen we dan
niet opnieuw beginnen? U scheen volkomen
bereid te zijn goede vriendjes met Nick te
worden, waarom dan niet met zijn ouderen
broer?"
Hij verzocht haar werkelijk iets vriende
lijker tegen hem te zijn en zij was niet bij
machte de enkele woorden te spreken, die
dat mogelijk zouden maken.
Hoe onervaren Linet in velerlei opzichten
ook was, zij begreep toch heel goed, dat geen
van de meisjes, die dien avond aanwezig wa
ren, er ook maar een moment aan gedacht
zouden hebben deze kans om vriendschap
met dezen veelbegeerden jongeman te slui
ten. ongebruikt voorbij te laten gaan.
En toch wenschte zij de kans niet
zij keek een beetje hulpeloos in het rond. als
of zij een middel zocht om te ontsnappen.
Tot haar groote vreugde ontdekte zij Mar
cus. die voorzichtig de eetzaal inguurde,
blijkbaar op zoek naar haar.
„Oh, daar is Marcus!" Linets stem ver
ried duidelijk haar opluchting. „Ik geloof
dat ik den volgenden dans met hem heb".
De grijsgroene oogen van Torquil Rowant
hadden haar blik gevolgd en bleven nu op
Marcus Standish rusten, die langzaam op
hun tafeltje toekwam en hier en daar bleef
staan om eenige wodrden en grapjes met
vrienden te wisselen.
Hij stond nu naast Lucella Clarke Davies,
die haar blonde hoofdje naar hem ophief en
hem haar parelende tanden liet zien in
een glimlach, die zijn woorden op haar lip
pen brachten.
„Het schijnt dat de manieren van Marcus
beter bij u passen", merkte Lord Rowant
ironisch op. „Hij hoort blijkbaar veel meer
tot het type dat u waardeert, dan ik".
Er was iets in den toon, dat Linets oude
vijandige gevoelens weer wakker riep.
Waarom moest hij op die spottende ma
nier over Marcus praten?
Met een kleur van boosheid zei Linet:
„Hij heeft buitengewoon goede manieren
en hij is altijd even aardig tegen .me en na-
tuui'lijk vind ik het dan prettig met hem
samen te zijn".
Bij deze woorden keek Torquil Rowant
Linet aan met een blik, waarvan de betee-
kenis haar ontging.
„Dat vinden veel meisjes", stemde hij toe.
„Maar toch is hij niet
„Wat bedoelt u?" barstte zij los, getroffen
door die plotselinge aarzeling. „Hij is uw
vriend, is het niet? Waarom tracht u hem
dan in een slecht daglicht te plaatsen?"
En zij bedacht verontwaardigd, hoe boos
Marcus geweest was bij het eerste onaardige
woord over Torquil en hoe loyaal hij altijd
was.
Torquil stak een sigaret aan en keek haar
door een dun waas van blauwen rook, op
raadselachtige wijze aan.
„Marcus is zeker een vriend van me", zei
hij langzaam, „maar dat maakt hem nog niet
tot ideaal gezelschap voor een jong meisje,
dat pas van buiten komt". Hij zweeg een
oogenblik. „Naar mijn meening is hij dat
juist heelemaal niet. Ten eerste
„Ik wil er niets meer over hooren", viel
Linet hem in de rede. verontwaardigd over
wat haar als verraad aan zijn vriendschap
voorkwam. „Marcus is mijn vriend, een
groot vriend en alles, wat u zegt, verandert
daar toch niets aan".
Haar blauwe oogen schoten vuur en fon
kelden in haar smalle gezichtje, terwijl
haar boosheid de blos nog verhoogd had, die
prachtig kleurde bij de rozen op haar taf
zijden japonnetje.
„Neemt u mij niet kwalijk".
Het scheen, dat Lord Rowant eenigszins
in de war gebracht werd door dat vlam
mende protest van die blozende wangen en
die fonkelende oogen.
„Het blijkt, dat alles wat ik zeg, verkeerd
door u wordt opgevat."
Op dat oogenblik kwam Marcus op hun ta
feltje toe en bleef achter Linet's stoel
staan, terwijl hij zijn hand op de rugleu
ning legde, als of hij recht had op Linet.
„Zoo. heb jij mijn partner afhandig ge
maakt", zei hij vroolijk. „Als je klaar bent
met soupeeren, Linet, mag ik je er dan aan
herinneren, dat de band boven uitstekend
speelt en dat ik zeker al een half uur lang
niet met je gedanst heb?"
Marcus was dankbaar voor de snelle wijze
waarop Linet overeind kwam en het viel
hem op, dat het knikje dat zij Lord Rowant
gaf, toen zij de tafel verlieten uiterst koel
was.
„Ik snak er naar om weer te dansen", zei
Linet tegen Marcus en haar glimlach gaf
duidelijker dan woorden te kennen dat zij
bedoelde: „met jou".
Toen het slanke figuurtje van het meisje
in het gebloemde japonnetje, de eetzaal
verliet, oogde Lady St. Keyne haar met
goedkeurenden blik na.
„Dat nichtje van u is een aardige ver
schijning", zei zij beminnelijk tegen Mrs.
Winsley. „En zij schijnt groot succes te
hebben bij de mannen". Haar blik bleef
beteekenisvol rusten op Lord Rowant, toen
ook deze de eetzaal verliet.
(Wordt vervolgd.)
