BLOEMENCORSO TE BEVERWIJK.
HET MYSTERIE
VAN SUNNY SIDE.
De V.V.V. te Beverwijk organiseerde
Dinsdag een groot bloemencorso, waar
voor veel belangstelling bestond. Diverse
aardige groepen vielen in den optocht
te bewonderen
Het nieuwe m.s. „Ruys" van de K.P.M. op zijn
eerste reis naar Indië bij aankomst te Sabang,
waar het zeekasteel broederlijk gemeerd werd
naast de .Dempo", die juist in de haven vertoefde
De Amerikaansche staatssecretaris Summer Welle*
arriveerde Dinsdag met de .Nieuw Amsterdam" in
de Maasstad voor een bezoek van eenige dagen
aan ons land. - Links: de Amerikaansche gezant,
Z. Exc. George A. Gordon
Caracciola na zijn overwinning bij de autorennen
te Bern om den „Grooten Prijs van Zwitserland"
Historische jaartallen in groot formaat zullen den Vijgendam
tegenover den Dam te Amsterdam versieren bij de aanstaande
jubileumfeesten
Nabij de Oranjesluizen te Amsterdam gleed Dinsdag een militair watervliegtuig af en kwam Jn botsing
met een lantaarnpaal en een hek nabij het stoomgemaal aldaar. De situatie na het ongeval
Een autobus met 25 kinderen, op weg
van Breda naar Scheveningen, geraakte
Dinsdag bij de Laakbrug te Den Haag
bekneld tusschen twee trams van de
H.T.M. Geen der inzittenden werd
ernstig gewond. De zwaar gehavende
wagen
Het eerste deel van de Maastunnel te Rotterdam is Dinsdag uit den bouwput van
de Heyschehaven naar de Waalhaven gesleept. Een kijkje tijdens het interessant
transport
FEUILLETON
Naai' het Amerikaansch
van
HECTOR JENNINGS.
S3)
Wel, zei ik, toen de stilte ondragelijk werd,
het schijnt weer eens zoo te zijn.
I Stilte van Liddy en een diepe zucht.
Als Elisa weggaat, weet ik niet waar ik
een andere keukenmeid van daan moet halen.
Stilte en minachtend snuiven.
Liddy, zei ik eindelijk, durf niet te ont
kennen dat je eenvoudig geniet hier in dit
spookhuis. Je hebt er nog nooit zoo goed
uitgezien.
Voor ze mij hierop van repliek kon
dienen, kwam Elisa binnen, geëescorteerd door
Rosie en Mary Anne.
Haar verhaal, afgebroken door snikken en
aanvullingen van de beide andere meisjes
kwam hierop neer. Om twee uur (kwart voor
twee, beweerde Rosie) was zij naar boven ge-
gaan om een foto van haar kamer te halen
die zij aan Mary Anne wilde laten zien (een
foto var. een dame, verduidelijkte Mary Anne
zedig). Zij ging langs de bediendentrap en
door de gang naar haar kamer, die tusschen
de kofferkamer en de onafgewerkte balzaal
lag. Toen zij de gang doorliep, hoorde zij een
geluld alsof iemand meubelen verschoof, maar
ze was niet bang. Ze had zelfs in de koffer
kamer gekeken, maar niemand gezien.
Toen was ze haar kamer binnengegaan. Het
geluid had inmiddels opgehouden. Ze ging op
den rand van haar bed zitten, ze voelde zich
een beetje duizelig (daar had ze wel eens
vaker last van), legde haar hoofd op haar
kussen en
Deed een tukje, vulde ik aan. Geneer
je maar niet en ga voort.
Toen ik wakker werd, juffrouw Innes,
dacht ik zoo zeker als ik hier zit, dat ik
dood ging. Er kwam iets op mijn gezicht te
recht en ik kwam met een schok overeind.
Toen zag ik dat er kalk van den muur viel en
dat er een klein gat in den muur was. Daar
werd een ijzeren staaf doorgestoken, wel zoo
lang (ze wees zoo iets als twee meter) die op
mijn bed neerviel-Als ik nog languit had ge
legen had ik hem vast op mijn hoofd gekregen
en was morsdood geweest.
Ik wou dat u haar had hooren gillen,
zei Mary Anne sensationeel, en haar gezicht
was zoo iets als een sloop toen ze de trap
kwam af strompelen.
Er zal wel een heel natuurlijke verklaring
voor te vinden zijn, Elisa, probeerde ik haar
gerust te stellen. Misschien heb je wel
angstig gedroomd. Maar als het geen droom
was, moeten die staaf en dat gat in den muur
er nog zijn.
Elise keek me schaapachtig aan.
Het gat is er nog, juffrouw Innes, maar de
staaf was weg toen Mary Anne en Rosie boven
kwamen om mijn koffer te pakken.
En dat is nog niet alles, klonk Liddy's
angststem uit een hoek. Elisa zei. dat een
vurig oog door het gat naar haar keek.
De muur is minstens vijftien centimeter
dik, protesteerde ik. Elisa kan dat onmo
gelijk gezien hebben, of het moet iemand ge
weest zijn wiens oogen aan het eind van een
stok zitten en buiten zijn hoofd uitsteken!
Maar ik mocht spotten zooveel ik wilde, een
bezoek aan Elisa's kamer bewees, dat iemand
een gat had geboord in den muur van de
aanstaande balzaal en met een ijzeren staaf
zoo hevig tegen het pleister van Elisa's kamer
gestooten had, dat de kalk en de staaf op
haar bed gevlogen waren. Ik was in mijn eentje
op onderzoek uitgegaan en ik moet bekennen
dat ik voor een raadsel stond: op twee of drie
plaatsen in den muur waren kleine openingen
gemaakt, geen van allen diep. En het ge
heimzinnigste van alles was dat het werktuig
dat gebruikt was, verdwenen was.
Mary Anne en Elisa gingen dien middag
weg, maar Rosie besloot om te blijven. Het
was ongeveer vijf uur, toen het rijtuig van
het station hen kwam halen en tot mijn ver
bazing zat er iemand in. Matthew Geist, de
koetsier, vroeg me te spreken?
Ik heb een keukenmeisje meegebracht,
juffrouw Innes, zei hij met kennelijke zelfvol
doening. Toen ik de boodschap kreeg dat
ik twee meisjes en hun koffers moest halen,
dacht ik dat er wel wat aan het handje zou
wezen en om dat deze vrouw werk zoekt iin
het dorp, dacht ik dat ik haar maar eens
moest meebrengen.
Ik droeg Liddy op de sollicitante binnen te
brengen. Toen ik haar zag was ik buitenge
woon verbaasd; het was de vrouw met het
pokdalige gezicht, die Gertrude en ik straks bij
de oprijlaan hadden gezien.
Ze stond een beetje verlegen bij de deur,
doch bleek een groote mate van zelfver
trouwen te bezitten. Ja, zij kon koken, ze kon
uitstekend hors d'oeuvres en dessert berei
den. En daar ik als een kind zoo blij was dat
ik tenminste hulp had, nam ik haar maar
aan ondanks haar allesbehalve aantrekkelijk
voorkomen.
Ik heb al verteld dat Halsey rusteloos was.
Dien dag scheen hij er ook doar gekweld te
worden, tenminste, hij was bijna voortdurend
uit. Hij hoopte zeker op een ontmoeting met
Louise, die vaak in haar kleine auto rond
toerde.
Bij het diner merkten Gertrude en ik alle
bei, dat er iets gebeurd was, dat hem hinderde.
Hij was kortaf, zenuwachtig; hij at haast
niets en keek telkens op zijn horloge. Hij
vroeg tweemaal met welken trein Jamieson en
de andere detective zouden komen en was zoo
verstrooid dat hij met zijn vork in mijn da
masten tafellaken prikte en het eenige kee-
ren niet merkte, dat een van ons tegen hem
sprak
Voor het dessert stond hij op en verontschul
digde zich met de mededeeling, dat hij Alex
moest spreken.
Alex scheen echter niet te vinden te zijn.
Om over achten liet Halsey de auto voor
komen en met een geweldige snelheid tufte
hij den heuvel af. Kort daarna dook Alex op
en deelde mede dat hij klaar was om het
huis rond te gaan en het voor den nacht te
sluiten.
Sam Bohannon kwam om kwart voor negen
en betrok zijn wachtpost buiten. En in het
vooruitzicht dat de twee detectives in aan
tocht waren, voelde ik me tamelijk gerust.
Om half tien hoorde ik een auto in snelle
vaart naderen; het was niet Halsey's zware
wagen. De auto hield voor het huis stil en
onmiddelijk daarna hoorde ik haastige voet
stappen op de veranda. Gertrude was onmid
dellijk bij de deur. Een oogenblik later kwam
Louise Armstrong de kamer binnenrennen,
blootshoofds en zwaar ademhalend.
„Waar is Halsey?, vroeg ze gejaagd. i
In haar groote oogen was een sombere glans.
Ik stond op en trok een stoel naar voren.
Hij is nog niet terug, zei ik kalm; ga
zitten, kind je bent nog niet sterk genoeg
voor dit soort dingen.
Ik geloof niet dat ze hoorde wat ik zei.
Is hij niet terug?, vroeg ze angstig terwijl
ze van mij naar Gertrude keek. Weet u ook
waar hij heen is? Waar kan ik hem vinden?
In 's hemelsnaam Louise, barstte Ger
trude uit, wat is er toch aan de hand?
Halsey is niet hier, hij is naar 't station om
Jamieson te halen. Hij heeft tegen mij gezegd,
dat hij dat zou doen en hij is een goed uur
geleden met de auto uitgegaan.
Naar het station, Gertrude? Weet je
het zeker'
Ja, zei ik, luister, daar is het fluitje
van den trein.
Louise kalmeerde een beetje door onze
zakelijke manier van praten en liet zich in
een stoel vallen.
Misschien had ik het mis, zuchtte ze;
hijzal dadelijk wel hier zijn alsals
alles in orde is.
We bleven met z'n drieën zitten zonder
verder iets te zeggen. Gertrude en ik zagen het
nuttelooze er van in Louise iets te vragen; we
wisten bij ervaring dat er niets uit haar te
krijgen was.
Onze ooren waren er aan gewend geraakt
den motor te hooren, zoodra Halsey's auto da
oprijlaan inkwam en den heuvel opreed. Tien
minuten gingen voorbij, een kwartier, twintig
minuten. Ik zag Louise's handen zich in ver
twijfeling om de leuning van haar stoel klem
men. Ik zag alle kleur uit Gertrude's gezicht
wegtrekken en zelf kreeg ik het gevoel, alsof
een ijskoude hand mijn hart samenkneep.
(Wordt vervolgd).
