Drie mannen en hun Noodlot
FEUILLETON
16)
Naar het Engesch
door
A. J. HUISMAN.
(Nadruk verboden).
Hij hield den brief tegen het licht, het
dubbele blad opengevouwen. Maar er was niets
anders te zien dan 't watermerk van den fa
brikant, dat O'Malley herkende als een soort
linnen schrijf papier dat in eiken boekhandel
te koop is.
O'Malley moest zichzelf bekennen, dat hij
uit den brief weinig kon ontdekken, dat de
geweldige belangstelling van zooveel verschil
lende personen rechtvaardigde. Doch de
groene vlek hield zijn aandacht gevangen. Dat
iemand de moeite had genomen een derge
lijke obscure onderteekening uit te denken en
aan te brengen, verhoogde het gewicht van
de schriftuur aanmerkelijk in zijn oogen. En
vast stond, dat de mededeelingen die zij be
vatte door een heele reeks van menschen van
het grootste belang werd geacht.
Plotseling flitste hem de gedachte aan een
bericht in code door den geest. Hij bestudeer
de den inhoud opnieuw, trachtend een samer.
hangende beteekenis te krijgen door telkens
een of twee woorden te laten verspringen.
Ook probeerde hij het onderling van plaats
laten verwisselen van letters en het vervan
gen van bepaalde letters in den tekst dooi
anderen van het alfabet, doch een sleutel vond
hij niet. En ten slotte kwam hij aarzelend
tot de slotsom, dat de brief er op stuk van
aaken toch té begrijpelijk uitzag, al kon hij
er dan niet veel van maken, om een bood
schap in code te zijn.
Maar als hij er geen wijs uit werd, misschien
een expert wèl. Hij ging terug naar de tafel
en copiëerde den brief met weglating van
Barrett's naam. Hij getroostte zich zelfs de in
spanning om met behulp van een stuk kal-
keerpapier althans de omtrekken van de
groene vlek te reproduceeren. Toen vouwde
bij het origineel dicht en stopte het in een
binnenzak.
De copie, met een reproductie van de vlek,
werd opgeborgen in de schuilplaats onder de
la; den hoek van het papier plakte hij weer
vast. En nadat hij de la in de tafel had ge
schoven, verliet hij zijn kamers, waarvan hij
de deuren achter zich sloot. Het was bijna vijf
uur en hoog tijd dat hij den origineelen brief
aan Barrett ging terugbrengen. O'Malley be
loofde zichzelf een interessant onderhoud
Toen hij de voordeur uitkwam, bleek het
onweer voorbij en ook de regen had opge
houden. Hij was op zijn hoede. Het leek niet
waarschijnlijk, na de pogingen van gister
avond, dat men hem den brief ongehinderd
aan Barrett zou laten overhandigen. Even
dacht hij er over een taxi te nemen; er kwam
een humoristisch-bedenkelijke trek op zijn
gezicht en hij besloot met de bus te gaan.
Zijn jongste ervaringen met een taxi waren
niet bepaald een aanbeveling zijn keel
deed nog altijd pijn van het avontuur in
die huurauto!
Hij wandelde naar Fifth Avenue, voort
durend om zich heen kijkend en een waak
zaam oog houdend op de mannen die hem
passeerden. Maar er deed zich niet het ge
ringste incident voor; hij stapte in een bus
waarvan de route naar het Zuiden voerde,
en liet zich met een gevoel van onuitspreke
lijke verlichting op zijn goed-veerende ge
makkelijke zitplaats neer. De straat waar het
gebouw lag waar Barrett's kantoor was ge
vestigd trouwens het gebouw zelf ook
zou op dit uur stampvol menschen zijn.
Een poging om hem den brief afhandig te
maken was in die omgeving wel zeer on
waarschijnlijk.
Hij stapte uit de bus op den hoek waaraan
hij zulke versche en sensationeele herinnerin
gen had, en richtte zijn schreden naar het
kantoorgebouw, waaruit hij den vorigen avond
het meisje te voorschijn had zien komen. Het
lag aan de oordzijde van de straat; dus hij
moest deze, die éénrichtingsverkeer naar het
West/gn had, oversteken. Toen het verkeers
licht op de Avenue op wit stond, maakte
O'Malley zich op om den overtocht te begin
nen, met een enkelen blik naar rechts en
achter zich.
Een taxi echter, geparkeerd bij Fifth
Avenue, met de voorkant naar het Westen,
had zich langzaam in beweging gezet, toen
O'Malley zich de straat in begaf. En op het
moment dat hij het trottoir verliet gaf de
chauffeur gas en het voertuig schoot met
snelle rukken naar voren.
O'Malley, dwars, dus in Noordelijke richting
overstekend, hoorde de taxi achter zich aan
komen, toen hij drie kwart van den rijweg
gepasseerd was. Hij keek om. Toen nam hij
een vervaarlijken sprong, die hem achter een
stilstaande limousine deed belanden, juist op
tijd om niet overreden te worden.
Ziedend van woede draaide O'Malley zich
bliksemsnel om, om den chauffeur uit den
grond van zijn hart den mantel uit te vegen,
maar in hetzelfde haast-ondeelbare moment
dat hij zich omkeerde, was de man achter het
stuur iets naar links uitgeweken en had uit
alle macht geremd. Het plaveisel was nog
glibberig van den regen van straks en het ge
volg van de manoeuvre was, dat de achter
wielen van de taxi met een schok slipten,
recht op O'Malley af. Een knarsende bons en
de zijkant van de huurauto botste tegen de
achterzijde van de stilstaande limousine.
HOOFDSTUK VHI.
Ward Barrett.
Het was O'Malley's redding dat hij zich
snel omgedraaid had. Voortdurend op zijn
hoede, als hij was geweest, was hem nu een
onderdeel van een seconde gelaten voor de
botsing plaats had. In dit korte tijdsbestek,
deed een wilde sprong achterwaarts hem op
het trottoir belanden, juist op het moment
dat de taxi de andere auto raakte. Op de ont
stelde voorbijganers maakte het den indruk
alsof hij tusschen de twee botsende voertui
gen was weggeperst, zóó op het kantje af
was zijn ontsnapping aan het gevaar om ver
morzeld of in ieder geval zwaar gekwetst te
worden.
De poging daartoe was onmiskenbaar. Er
was voor den chauffeur niet de minste reden
om zoo te stoppen, nadat O'Malley opzijge-
sprongen was. Zijn eerste opwelling was zich
op den kerel te werpen. Maar hij had geen
idee met hoeveel tegenstanders hij te doen
had, Alles wees erop dat hij verwacht was en
het volgend oogenblik overwon zijn gezond
verstand zijn woede.
Zonder zich zelfs op te houden om een
boozen ouden heer, tegen wien hij was opge
vlogen, antwoord te geven, zette hij haastig
en met trillende beenen zijn wandeling naar
het kantoorgebouw voort. De omstanders
staarden hem na, maar hij was al verdwenen
eer zij tijd hadden om zich precies te reali-
seeren wat er voorgevallen was. En ook de
taxi-chauffeur had zijn wagen weer midden
op den rijweg gebracht en het stuur gewend
in de richting van Sixth Avenue, eer iemand
re aandacht hem tegen te houden. Zijn rech-
ter-treeplank was bezaaid met glassplinters
van de gebroken achterruit van de onfortuin
lijke limousine.
O'Malley glipte de vestibule binnen, vond
het nummer van Barrett's kantoor op de
groote geschilderde naamborden en stapte
naar een half-volle lift. Hij wachtte in ge
spannen ongeduld, want'daar het al laat in
den namiddag was geworden, begon de stroom
van bezoekers in het gebouw al te verminde
ren. Maar eindelijk zette de lift zich toch in
beweging; de een na den ander stapten de
inzittenden uit, zoodat O'Malley ten laatste
alleen overbleef met den liftjongen.
Klaarblijkelijk was de achtervolging nu
voorbij en nu hij de eenige passagier was,
ontwaakte O'Malley dan ook uit een toe
stand van voorgewende verdooving en scheen
zich eensklaps te herinneren op welke ver
dieping hij moest zijn. Op den terugweg naar
beneden verliet hij de lift pas.
Zijn woede van straks was inmiddels afge
zakt tot een verbeten grimmigheid. De be
teekenis van dezen nieuwen aanslag was hem
thans heel duidelijk geworden. Hij kon het
zich precies voorstellen: hijzelf overreden of
ernstig gekneusd tusschen de twee auto's en
een berouwvolle chauffeur die hem in zijn wa
gen tilde om hem naar het dichtsbijzijnde
ziekenhuis te transporteeren. En op een af
gelegen plek aangekomen, zou de chauffeur
zijn wagen hebben stilgezet, zijn plaats heb
ben verlaten en de kleeren van den bewuste-
loozen passagier hebben doorzocht om zich
van den brief meester te maken. Vervolgens
zou hij hoogstvermoedelijk op den weg zijn
neergesmakt, zooals dat met ontelbare slacht
offers vóór hem was geschied. Hij nam zich
heilig voor dat hij dien chauffeur den een of
anderen dag bij de kladden zou krijgen
O' Malley vroeg naar mr. Barrett. Hij was
genoodzaakt om het meisje dat hem te woord
stond mee te deelen, dat hij een afspraak had,
eer ze zelfs bereid was om hem aan te dienen.
Daarop kreeg hij tien minuten gelegenheid
om nog verder van den schrik van straks te
bekomen en te kalmeeren, waarna ten laatste
een bediende verscheen om hem bij den man
te brengen, naar wien hij zoo uitermate be
nieuwd was.
(Wordt vervolgd).,
Op weg naar hun standplaats. Opgeroepen Fransche reservisten begeven zich
naar het station van hun woonplaats, om vandaar naar de hun aangewezen
garnizoens te vertrekken
ue bouw van de nieuwe Beurs aan den Coolsingel te Rotterdam wordt in voortvarend tempo vol
tooid. Een kijkje op het werk
Gemotoriseerde afdeelingen van het Tsjechische
leger op weg naar de grens van het Sudeten
land als gevolg der afgekondigde mobilisatie
In het Sudetenland. Een versperring, zooa>5 deze door leden van den Sudeten-
duitschen arbeidsdienst op den weg naar Haslau en Asch werd gelegd
Het dierenpark Deli te Medan
heeft aan de Rotterdamsche
diergaarde een vijfjarigen
orang-oetan geschonken.
„Agam" als kindervriend
In de Tsjechische stellingen aan de
grenzen van het Sudetenland. Het
aanleggen van een loopgraaf
Een bekoorlijk detail uit het traditioneele Octoberfeest, dat met het gebruikelijk
ceremonieel te München werd gevierd
Het standbeeld van wijlen
Koningin Astrid van België,
dat te Parijs onthuld zal
worden
