RADIO
Volksstemming over Zwitserland's financiën.
d/Rc
COOI)
Centrale Verwarming
Hoistet TEL. 15597
De Onbekende Vrouw.
Litteraire
Kantteekemngen.
Moderne Talen
ZATERDAG 3 DECEMBER 1938
H A' A REE M'S D A G B E A D
7
Financieel compromisplan goedgekeurd.
Succes van het partij-overleg.
(Van onzen correspondent)
VIJF JAREN LANG hadden regeering en
volksvertegenwoordiging een loopje ge
nomen met de Zwitsersche grondwet,
die aan de Zwitsersche burgers het recht toe
kent een referendum over aangenomen wets
ontwerpen aan te vragen. Daar de regeering
vreesde, dat het Zwitsersche volk niet gemak
kelijk tot het aanvaarden van nieuwe finan-
cieele lasten te bewegen zou zijn, zette zij
steeds in het parlement door. dat de „finan-
cieele hervormingsprogramma's" I. n en m
uit de jaren 1933, 1935 en 1937. die het even
wicht tusschen de staatsinkomsten en staats
uitgaven moesten herstellen, telkens van een
„urgentie-clausule" werden voorzien. Hier
door werd te him aanzien het recht van het
volk, om een referendum erover aan te vragen,
uitgeschakeld. Dat men hier een wel wat al te
ruim gebruik van deze voor uitsluitend spoed-
eischende gevallen bedoelde urgentie-clausule
maakte, valt moeilijk te betwijfelen!
Het toenemende verzet tegen het uitscha
kelen van het volksrecht heeft ten gevolge
gehad, dat de regeering op aandringen van
de sociaal-democratische en vrijzinnige par
tijen zich dit jaar eindelijk bereid verklaarde
het financieele program voor de jaren 1939,
1940 en 1941 aan de goedkeuring van het
volk te onderwerpen. Het was stellig een
eenigszins gewaagd besluit. Want bij verwer
ping van het financieele program zou de staat
millioenen aan inkomsten verliezen, hetgeen
het geheele staatsbestuur in de grootste
moeilijkheden zou brengen. De regeering
stelde dan ook als voorwaarde voor de raad
pleging van het volk, dat de groote politieke
partijen het allen met de regeering over den
inhoud van het program eens moesten worden.
Alleen dan zou er eenige redelijke kans be
staan, dat ook het volk „ja" zou zeggen.
Deze voorwaarde werd op 10 Augustus ver
wezenlijkt. In een bijeenkomst van den mi
nister van financiën Meyer met vertegen
woordigers van alle zeven op den bodem der
democratie staande politieke partijen werd
een „financieel compromisplan" opgesteld, dat
natuurlijk eerst nog aan het parlement zou
moeten onderworpen worden en daarna aan
de goedkeuring van het volk in zijn geheel
zou worden voorgelegd. Iedere partij had van
eenige eigen wenschen in het belang der over
eenstemming afstand gedaan. Vandaar het
woord „compromis" bij de aanduiding van
het plan.
De parlementaire beraadslagingen in Sep
tember leidden tot de bijna eenstemmige aan
neming van het compromis door Kamer en
Senaat. Alleen de communisten en het eenige
nationaal-socialistisch gezinde Kamerlid
stemden tegen. Doch er was een groote
„maar"! Want de geheele sociaal-democrati
sche Kamergroep had niet voorgestemd, zooals
na de overeenstemming van 10 Augustus te
verwachten was geweest, doch had zich van
stemming onthouden. En er waren vele voor
teekenen, dat de socialisten bij het volks
referendum van 27 November zouden trachten
het financieele compromis ten val te brengen
Ontstemming over de vertraging bij de be
handeling van het regeeringsvoorstel, dat den
lievelingswensch der socialisten voor een groot
deel verwezenlijken zou, uitvoering van open
bare werken ter bestrijding der werkloosheid,
had deze veranderde houding der sociaal
democraten op haar geweten. Een buitenge
wone zitting van het Zwitsersche parlement
begin November bracht echter de toestem
ming althans van de Kamer tot uitgaven ten1
beloope van 400 millioen Zwitsersche franken
voor werkverschaffing. In het vertrouwen, dat
de Senaat ook wel toestemming zal verleenen
VULPENHOUDERS
in eiken prijs - voor elke hand.
ANEGANG14 TEL.11963
(Adv. Ingez. Med.)
OLIESTOOKINRICHTING. NATUURLIJK VAN
ft m ADR. STOOPPLEIN 24
(Adv. Ingez. Med.)
en dat het plan niet op de moeilijkheden van
het vinden der middelen tot financieele dek
king ex-van zal afstuiten, besloten de socialis
ten te elfder ure op 13 November den stemge
rechtigden de aanneming van het financieele
compromis aan te bevelen. (Het werkverschaf
fingsplan en de dekking daarvan staan na
tuurlijk geheel buiten het compromisplan, dat
alleeen op de normale staatsuitgaven en
staatsinkomsten betrekking heeft).
Door dit besluit der socialisten was de aan
neming van het compromis door het volk ver
zekerd. Zelfs de tegenstanders zagen dit in.
Zij gaven zich geen groote moeiten en kosten
meer om het plan te bestrijden. Met de groote
meerderheid van 508.000 tegen 194.000 stem
men gaf het Zwitsersche volk dan ook zijn
toestemming eraan.
Het financieele compromis houdt in. dat
alle nieuwe belastingen en belastingverhoo-
gingen tot een gezamenlijk bedrag van jaar
lijks 114 millioen franken, die sedert 1933
buiten raadpleging van het volk waren inge
voerd, nog voor de jaren 1939, 1940 en 1941
zullen blijven voortbestaan. Het houdt verder
in, dat „tijdelijke" crisisbelasting op het ver
mogen en de inkomsten, die jaarlijks 47 mil
lioen franken opbrengt, als „tijdelijke verdedi
gingsbelasting ook gedurende deze drie jaren
zal blijven voorbestaan. Het bepaalt verder,
dat alle bezuinigingen op ambtenarensalaris
sen, subsidies en andere staatsuitgaven, die
sinds 1933 waren besloten en een totaal bedrag
van 80 millioen beloopen, voor die periode van
drie jaren eveneens zullen blijven gelden. Men
ziet hiei-uit, dat verwerping van het finan
cieele compromis den staat op een schade van
ruim 240 millioen franken jaarlijks te staan
zou zijn gekomen!
Om het plan voor de socialisten eenigszins
meer aannemelijk te maken houdt het verder
in, dat de staat jaarlijks 18 millioen franken
(in plaats van thans 8 millioen) voor behoef
tige ouden van dagen zal besteden, terwijl de
regeeiing bovendien heeft toegezegd voor het
latere financieele plan van 1942 en volgende
jaren het heffen van een belasting op het
vermogen (dat thans slechts kantonaal belast
wordt) te zullen overwegen.
De aanneming van het financieele com
promis is stellig weder een uiting van Zwitser-
schen staatsburgerzin en van gezond verstand
der bevolking. Het compromis legt weliswaar
geen nieuwe lasten op, doch de bestendiging
van bestaande lasten zal voor menigeen een
pijnlijke zijde hebben gehad. Dat de over-
groote meerderheid van het volk toch „ja"
stemde, bewijst, dat de stemgerechtigden het
belang der gemeenschap boven bijzondere in-
dividueele belangetjes stelden. Het bewijst
ook het gezond verstand der bevolking, dat
inzag, dat een ieder eronder te lijden zou
hebben, wanneer de Zwitsersche begrooting
die ongeveer 500 millioen franken jaarlijks
groot is, een tekort van 240 millioen zou moe
ten gaan aanwijzen.
Misschien zullen velen des te gemakkelijker
hebben „ja" gestemd, omdat zij den tegen
standers der democratie in de aangrenzende
landen niet de „Schadenfreude" wilden be
zorgen, dat democratische methoden tot een
groote financieele wanorde in Zwitserland
zouden leiden! Het feit, dat juist in de aan
Duitschland grenzende kantons, waar de
Zwitsersche nazi's in de laatste weken zoo
veel propaganda hadden gemaakt, de aan
nemende meerderheden nog grooter zijn dan
in de andere kantons van het land, wijst in
deze richting.
Genève de uitzondering.
TH) E eenige uitzondering in het geheele land
vormt het kanton Genève. Men is hier
van ouds zeer eigenzinnig en houdt er niet
van aan leibanden, zelfs niet die van de eigen
partijgenooten uit de andere deelen van het
land, te loopen! Nicole, de socialisten-leider,
wil nu eenmaal van compromissen met de
burgerlijke partijen principieel niets weten en
spoorde daarom tot tegenstemmen aan. De
Geneefsche leiders der burgerlijke partijen
hebben het zich sinds langen tijd in het
hoofd gezet, dat de staat veel te veel uitgeeft
en wilden daarom van het compromis, dat dien
tegenwoordigen toestand handhaaft, niets
weten. Zoo heerscht ditmaal in geheel Genève
de grootste eendracht. Van de communisten
tot de fascisten toe was iedereen er tegen. Men
vond het dan ook zelfs niet noodig met plak
katen voor een „neen" te ijveren!
Eex-st toen het aanplakbiljet der geheele
Zwitsersche socialistische partij de stemge
rechtigden tot eien „ja" opriep, vond Nicole
het noodig met een fel-rood „Neen" te ant
woorden! Tot deze socialistischen broeder
strijd bleef het gevecht op de muren en aan-
(Adv. Ingez. Med.)
plakborden der stad Genève echter beperkt.
Dat het kanton tenslotte m#t 16.000 tegen
slechts 3700 stemmen het financieele com
promisplan verwierp, verwonderde niemand.
Verwonderlijker was, dat geen enkel ander
kanton, zelfs niet een der naburige Fransch-
Zwitsersche, zich bij Genève aansloot! Over
dit isolement schijnen de Geneefsche politieke
leiders thans zelf wat ontdaan te zijn!
De uitslag van 27 November is niet slechts
nuttig in het belang van de Zwitseische finan
ciën en van den goeden roep der democrati
sche methoden, zij is ook verblijdend als het
eerste vruchtbare resultaat van het in Maart,
na de gebeurtenissen in Oostenrijk, door de
Zwitsei-sche democratische partijen genomen
besluit te trachten door onderling overleg en
wederzijdsche concessies den binnenlandschen
partijstrijd te verzachten en het gevoel van
Zwitsersche saamhoorigheid te versterken.
Ook om deze reden is de 27 November 1938
voor Zwitserland een goede dag geweest!
B. DE JONG VAN BEEK EN DONK.
HET TOONEEL
Een triomfaal succes voor
Elsa Mauhs.
Men moge van de oude melodrama's zeggen
wat men wil, zij bieden een groot speler dik
wijls de gelegenheid tot schitterend spel, zoo-
als wij thans weer zien bij De Onbekende Vrouw
van Alexandre Bisson, in welk stuk Elsa Mauhs
een triomfaal succes behaalt, eiken avond weer
wanneer zij de rol van de ongelukkige Jacque
line Fleuriot speelt. En laat men toch niet
denken, dat de smaak van het publiek in den
loop der jaren zoo veel veranderd is. Zou dan
het Centraal Theater te Amsterdam alle avon
den, wanneer dit in tranen gedrenkte drama
Reinier van Genderen Stort's roman:
„Het goede leven" (Amsterdam Querido)
behoort naar ons inzicht ongetwijfeld tot
die boeken van dit najaar, waaraan door hun
schrijf kunstige waarde een langer leven be
schoren zal zijn, dan aan de meeste verha
lende lectuur ten deel valt.
In hem en Van Sc hendel bezitten de Hol-
landsche lezers een paar artisten die een
volkomen persoonlijken schrijfstijl bezitten
niet alleen, doch wier denk- en gevoelsleven
zoo zeer van de gangbare oppervlakkigheid
gespeend is dat men, hun verhalen volgend,
voortdurend geïnteresseerd blijft in den on
dergrond der feiten en gebeurtenissen die zij
blootleggen. Daardoor blijven hun figuren
in onzen geest voortleven en gevoelen wij van
tijd tot tijd den lust, hun werk nog weer eens
op te nemen om de herinnering er aan op te
frisschen. Waar dat het geval is, kan de
serieuse lezer er meestal van overtuigd zijn,
dat hij een kunstwerk in handen heeft ge
had.
Te eerder zal hem die lust bekruipen wan
neer ook het verhaal als zoodanig, eenvou
dig of verwikkeld, hem geboeid heeft, hoewei
in de goede kunstwerken van de zoo ten on
rechte aangeprezen „spanning" bijna nooit
sprake is.
De niet kieskeurige lezer bedenkt helaas te
zelden, dat die „spanning" in een roman meer
een quaestie van foefjes en handigheid
in het schrijversvak is dan een bewijs van
een vnichtbaar talent, waaraan hij, meer dan
in het voorbijgaan, iets heeft. Men heeft pas
iets aan een boek wanneer dit, na de lezing,
nog eenigen tijd, om zoo te zeggen, met ons
meewandelt en ons bezig houdt in de uren
dat we met ons zelf praten. Het andere is
in meer of mindere mate snel flitsend
amusement, artistiek speelgoed voor groote
menschen en van meer of minder gedegen
gehalte.
Wie het vroegere werk van Van Genderen
Stort las, zal in Het goede Leven misschien
iets ongewoons meenen te zien, wellicht een
zoo uitgesproken neiging voor een natuurlijke
religiositeit niet verwacht van hem hebben.
Men kan in het midden laten in hoeverre een
wijziging in het eigen levensinzicht een
schrijver op andere wegen kan hebben ge
voerd en dan rustig erkennen dat zijn schrijf
kunst er niet minder op geworden is. Zijn
volzinnen hebben de rijpheid van gave vruch
ten; zonder gezochtheid zijn ze woord
na woord gekeurd. Wie eenmaal zoc schrijven
kan komt niet licht tot alledaagschheid in de
expressie. Men geniet dit boek zooals men
van perfect uitgevoerde muziek geniet, ook
waar de inhoud niet onmiddellijk mocht aan
spreken. Doch ook dan voelt men den nobe-
len geest van het verdichtsel. Zooals men een
schilderij moet zien om er het volle genot
van te kunnen incasseeren, zoo moet men een
boek lezen om er de juiste waardeering voor
te kunnen verkrijgen. Wij kunnen dan ook
niet veel meer doen dan die lezing aanbe
velen en voorts adviseeren aan de eigen ge-
waaiwording onze meening over het boek te
toetsen.
Ging Van Genderen Stort te ver in zijn
teekening van Ruben Oolgaardt, zijn hoofd
figuur? Maakte hij hem te zoetelijk, te
hemeLsch voor deze vaak zoo gore aax-de?
Men kan zich voorstellen dat een lezer zich
dat afvraagt. Hij dient dan echter te beden
ken dat dit boek, als uiting van gevonden ge
luk, een gematigde extase vei'dragen kan. Ex-
zijn genoeg plaatsen in het verhaal aan te
halen die bewijzen, dat de minutieuse reali
teitsbeschrijver in van Genderen Stort niet is
ingedommeld. En in het één zoowel als in het
ander bewaart hij een onaanvechtbare voor
naamheid die vóór alles voor hem inneemt.
Ruben, de jongste zoon eener Joodsche
kleinburgerlijke familie, is begaafd met een
helder verstand en een in zijn omgeving uit
zonderlijke natuux-lijke beschaving, die hem
met aan zijn kring totaal vreemde personen
in aanraking brengt, die hem in staat stellen
te studeeren voor arts en bovendien op zijn
verdere geestelijke vorming vaxx allesbeheer-
schenden invloed zijn. Een ideale vorming
valt hem ten deel en een even ideale genegen
heid voert tot een huwelijk met een dokters
dochter uit Bergen, die met hem het goede
leven in dit boek verder deelen zal. Ruben's
leven wordt gevuld met goede werken. Voor
zijn familie, voor zijn vrienden, voor zijn
patiënten is hij op zijn beurt leider en steun
De lezer die zoo juist van zoetelijkheid in
deze schildering sprak zou de plank niet zoo
heel ver misslaan, als de figuur Ruben xxiet
door allex-lei bijomstandigheden in opvoeding
en levensloop aannemelijk geworden was.
Rondom hem heeft de schrijver een menigte
belangwekkende persoonlijkheden geplaatst,
die ieder hun eigen soort op eigenaardige
wijs vertegenwoordigen. Velerlei levensopvat
tingen doorkruisen het verhaal vcan Ruben
en zijn geluk-misvattingen zijn naast zeer
verheven aanvaardixxg gesteld en door dat
alles heen loopt Ruben's welbewuste gemeen
schap met het allerhoogste, den innerlijken
vrede met God. Het Goede Leven is ook
een goed boek geworden, waarmee de lezer
niet zoo dadelijk uitgepraat raakt.
Ro van Oven: „Op den Dam nr. 1"
(Nederlandsche Keurboekerij, Amster
dam).
Het aardige boek over Hendrickje Stoffels,
Rembrandt's tweede vroxxw, dat mevrouw Ro
van Oven vroeger publiceerde, heeft zij
thans door een nieuwen roman doen volgen,
waarin een andere tijd en een andere sfeer
verbeeld zijn, doch waarin eveneens bekende
figuren uit de wereld der kunst ten tooneele
worden gevoerd. Zij vond haar held ditmaal
in den beroemden Amsterdamschen uitgever
en drukker van plaatwerken Evert Maaskamp,
die in het begin der vorige eeuw een bloeiende
zaak op den Dam bezat en vooral onder het
régime van Lodewijk Napoleon door de re
geering op velerlei wijze begunstigd werd.
Op de gemoedelijke wijs, haar eigen, vertelt
de schrijfster Maaskamp's leven, zijxi succes
en zijn zorgen, beeldt het huiselijk 'even van
den uitgever en patroon-over-velen en doet 'n
blik slaan in de Amsterdamsche verhoudingen
en toestanden tijdens dexx Keezentijd. Maas
kamp, zelf artist en in zijn jonge jaren expo
seerend kunstenaar wist zich te omrixigen
met bekende figuren uit de kunstwereld van
die dagen; wij vinden in dit verhaal den
schilder Hodges, den dichter-schrijver Fokke
Sxmonsz en nog vele anderen bij hem op be
zoek. En hun gesprekken over wat hun het
meest aan 't hart ligt doen denken aan de
bijeenkomsten der geletterde klanten in den
Als irtóch' iets moet verliezen
#En u hebt 't yoor 't kiezen
Offert liever dan een uur
Dan uw verd'ren levensduur!
boekwinkel van AnateJe. France's vader. Er
is, geloof ik, uit deze pex*iode onzer kunstge
schiedenis nog slechts weinig op zoo gezellig
geromaniseerde wijze behandeld, en daar me
vrouw Van Oven niet dan na nauwkeurige
bronnenstudie haar verhaal pleegt in elkaar
te zetten en dat vex*haal-zelf bovendien, wat
verloop en intrige betreft, zeer smadelijk ge
daan wordt, is deze roman voor wie in vroe
ger kunstleven belang stelt even onder
houdend als voor den romanlezer, wien in
hoofdzaak de intrige ter harte gaat.
Willem Arondéus: „In
de bloeiende Ramenas".
Dezelfde uitgeverij zond deze maand een
nieuwen roman van Willem Arondéus „In
de bloeiende Ramenas" in het licht, evenals
zijn vorige boek door den schilder-schrijver
op fijnzinnige wijze verlucht met kop- en
sluitstukken bij een hoofdstuk en voorzien
van een even beschaafd als aantrekkelijk
omslag. De romantiek is ontleend aan het
uithangbord van een herberg. Dat is in dit
jaar al het tweede voorbeeld eener preferentie
voor de lokalen, waar geest en spiritus ver
mengd plegen te wordenAnton Coolen
toefde In 't misverstand en in de „Bloeien
de Ramenas" zijn het de waard Dubbe, zijn
muizen-lievende vriend Mourier en verder
Zoencadet, Zilver-Sonja en de verhalen van
Periegris, die onze aandacht vragen en waard
zijn.
Men zal uit deze ongewone benamingen
reeds kunnen afleiden dat ook dit boek van
Arondéus ongewoon is, en dat wij ons daarop
een uitvoeriger beschouwing vóórbehouden.
Voor wie in deze dagen een serieus goed boek
zoekt, zij er hier alvast de aandacht op ge
vestigd. Dat geldt in niet mindere mate voor
den nieuwen roman van
Theun de Vries „Het Rad der Fortuin"
(Arnhem, Van Loghum Slaterus' Uitg.-
Maatschappij)
waarin wij weer bij de Friesche Wiarda's,
ons uit Stiefmoeder aarde" nog zoo welbekend,
belanden en opnieuw van de forseh-gezonde
schrijfkunst van dezen De Vries kunnen ge
nieter). Er is nu een nieuwe generatie van het
woord, we zijn in den tijd dat die oude gekke
beurs met de pilaartjes op den Dam wordt
afgebroken en een nieuwe (van Berlage) ge
bouwd gaat worden, dat HeiTe zich verheugt
over het groote warenhuis dat al die kleine
px-utswinkeltjes zal vervangen en de arbeiders
hun grooten tijd tegemoet gaan. Het Rad der
Fortuin draait dat het een lieve lust is en
ondanks alles draait het nu en dan een kant
uit. waarop men niet bedacht is geweest. Er
komt zelfs een artist, een pianist, ,.met aan
leg" uit het geslacht der Wiarda's. Het zal
niet gemakkelijk zijn „Stiefmoeder Aarde" te
overtreffendat dit nieuwe boek van
Thexm de Vries even groote belangstelling zal
vinden lijkt ongevaarlijk te voorspellen.
Van Willem van Iependaal ontvingen
wij (van de Arbeiderspers N.V.) een
roman, Adam in Ongenade getiteld,
die de belangstelling trekken zal van wie door
de gedichten van dezen auteur reeds vroeger
geboeid waren. Een ongewoon talent uit zich
op niet voor ieder even toegankelijke, doch
een levende geest en een eigenaardig gevormde
gevoeligheid, die zich vaak achter den groven
vorm van het volksche dialect vexxlekt opstelt,
is aan het werk niet te miskennen.
Een afzonderlijke figuur onder onze Hol-
landsche schrijvers is Van Iependaal zeker.
J. H. DE BOIS.
BOEKOMSLAGEN
BRIDGEBOEKJES
SPEELKAARTEN
ANEGANG14 TEL.11963
(Adv. ingez. Med.)
wordt opgevoerd, tot de laatste plaats bezet
zijn en wel met een publiek waarvan men mag
ver-wachten, dat het toch wel degelijk onder
scheidingsvermogen bezit? Het succes van de
opvoering van De Onbekende Vrouw is nog
even groot als 25 jaar geleden, toen Wilhel-
mina van der Hox-st want ook zij speelde
de rol van Jacqueline met heel haar warme
hart en temperament er triomfen in vierde.
Men vergeet, dat dit stuk van Bisson zuiver
melo-drama is, omdat Elsa Mauhs haar groot
talent in de titelrol geheel kan ontplooien en
het sentiment van de toeschouwers met een
gamma van den felsten haat tot de diepste
moedersmart kan bespelen.
De ouderen onder ons zullen zich De Onbe
kende Vrouw La Femme X. herinneren
uit de opvoeringen van het gezelschap van
Royaards met mevrouw van der Hox-st in de
rol van de rampzalige Jacqueline Fleuriot, de
jongeren van de film. Want dit drama, waarin
een diep gevallen vrouw door haar eigen zoon
verdedigd wox-dt, zonder dat deze advocaat
weet, dat deze vrouw zijn moeder is. is nog niet
lang geleden op het witte doek gebracht.
Elsa Mauhs behoort tot die actrices
die een rol door hun spel weten op te heffen
tot een hoogere, een eigen sfeer. Hierin gelijkt
zij op Eleonora Duse en Gemma Bellincioni.
Zij speelt Jacquelixxe Fleuriot zóó, dat wij en
kel nog maar de moeder zien in haar groote
liefde en haar hevigste smart en wij nauwe
lijks nog merken, met welke middelen Bisson
werkte om tot zijn melo-dramatische effecten
te komen. Elsa Mauhs geeft deze vrouw in
haar diepste verval in het tweede bedrijf,
met een geen moment falende tragiek. Aldoor
laat zij voelen, dat zij van oorsprong 'n vrouw
van standing is. Vol temperament is zij in haar
hartstochtelijk verweer om Laroque van zijn
daad om schande over haar kind te brengen,
terug te houden, prachtig van contrast is haar
spel. wanneer zij zich na het revolverschot be
wust wordt, wat zij heeft gedaan.
Maar eerst in het laatste bedrijf de be
roemde rechtsscène kan zij zich als trage
dienne volkomen uitspelen. Hoe indrukwek
kend is dat strakke masker van deze vrouw,
zooals het zich afteekent tegen het donkere
doek op den achtergrond, van welk een door-
PHILIPS en ERRES - ook in huurkoop.
HAGEMAN - Ged. Oude Gracht 52.
TELEFOON 12762 HAARLEM.
(Adv. Ingez. Med.)
„MERCATOR".
ZAANENLAAN 114 TELEF. 23907
(Adv. Ingez. Med.)
dringende smart is de cri de coeur. wanneer
het haar geopenbaard wordt, wie haar ver
dediger is. Het is grootsch spel. dat Elsa
Mauhs in deze rechtsscène geeft en de vele
zakdoeken, welke in de zaal verschenen waren
voor mij wel het beste bewijs, dat de smaak
van het publiek in wezen weinig of niet is
veranderd en de menschen nog even ontvan
kelijk zijn voor deze melo-dramatiek aLs een
kwarteeuw geleden. Maar zij kreeg dan ook in
Elsa Mauhs een vex-dedigster van den hoog-
sten rang.
De tooneelgroep „Het Masker" komt Zater
dag 10 December te Haarlem met De Onbe
kende Vrouw en ik zal dan nog gelegen-
heid hebben om ook over het spel van de an
deren te schrijven. Laat ik nu alleen maar
mogen zeggen, dat de door Gobau geregisseer
de opvoering ook als geheel op hoog peil staat,
de jonge acteur Jac. Retel zijn pleidooi met
jeugdig en meesleepend pathos houdt en Mari
van Warmelo zijn oude rol van Périssard, den
zaakwaarnemer, weer heeft opgenomen en ex-
iets voortreffelijks van maakt
Aan het slot bracht het publiek staande
Elsa Mauhs met luide bravo's een indrukwek
kende ovatie, waarvoor zij zichtbaar ontroerd
dankte.
J. B. SCHUIL.
