r
Op eenzamen post...
Het Hemony-carillon in den Nieuwen Toren te Kampen
zal gerestaureerd worden. De heer A. E. Roest van
Limburg, directeur der gemeentewerken te Kampen, tijdens
een inspectietocht in den toren
Betuv»
ïbloei in Februari? De rijp tooverde Vrijdag een kleed van smetteloos wit op
boomen Lentesfeer bij wintersche temperatuur
Ver van het ouderlijk huis. Een jeugdige Spaansche vluchteling onder goede
hoede in het vluchtelingenkamp te Perthus bij de Fransche Zuidgrens, waar
duizenden een onderdak gevonden hebben
De molestatie van den Belgischen premier. De demon-
streerende oudstrijders voor de woning van Spaak te
Brussel, waar de minister-president werd aangevallen en
gewond
Z. K. H. Prins Bernhard bracht Vrijdag een bezoek aan den Generalen Staf te Den Haag. De
Prins bij het verlaten van het gebouw aan het Lange Voorhout
300 personen kwa
men om het leven
bij de instorting
van een bioscoop
theater tijdens de
ernstige aard-
bevings catastrofe
in Chili. Wat er
van het gebouw
overbleef
De aardbevingsramp in Chili eischte duizenden menschenlevens en richtte ontzaglijke verwoestingen aan. - Wat er van de
geteisterde steden overbleef
Baron J. J. L. van Lynden is benoemd
tot ordonnansofficier van H. M. de
Koningin
FEUILLETON
door
KURT SIODMAK.
2)
n.
Hoovers en Solaten.
In de halfdonkere kazemat draaide de ij dele
Achilles Daskalopulos voor den gebroken spie
gel heen en weer. Zorgvuldig streek hij zijn
overhemd glad en begon te fluiten.
O'Murphy keek hem spottend aan.
„Je zult nog een uit elkaar springen van
verwaandheid", zei hij in z'n met Engelseh
doorspekt Fransch, waarmede hij zich tegen
over den Griek verstaanbaar maakte.
Achilles lachte, zocht een kam en probeerde
zijn pikzwart haar glad te krijgen.
„Ik heb zoo'n idee, dat we bezoek krijgen".
Kunstig plakte hij een prachtige lok op zijn
voorhoofd.
O'Murphy was naar het venster gegaan, dat
wil zeggen naar 't kleine schietgat, de eenige
ruimte in den dikken muur. Snuivend inha
leerde hij de heete lucht door zijn neus.
„Zandstorm", zei hij langzaam. „Hauser is
buiten. Niet te hopen, dat hij er in zit".
Bliksemsnel draaide Achilles zich om en
grijnsde O'Murphy met zijn roofdierengebit
toe.
„Ben je bang voor hem? Hauser hier, Hau
ser daar, ben je soms zijn kindermeisje? Je
hoeft je niet bezorgd te maken. Die jongen is
oud genoeg', om op zichzelf te passen.
Mismoedig smeet hij zijn kam neer
O'Murphy had zich niet bewogen.
„Hij zal er ook wel gauw aan gaan", ging
de Griek verder. „Met z'n hoevelen zijn we dan
nog? Die hinderlaag-schieterij in dezen oor
log zal wel niet lang meer duren. Wat moeten
wij beginnen, als ze met tanks en gas komen?
Het doel van dit alles heb ik van het begin af
aan nooit goed begrepen. Soms denk ik wel
eens, dat die heele afslachting in deze beest
achtige hitte uitsluitend voor mij op touw ge
zet is. Hauser zou, met zijn idiote verwaand
heid, dezen betooverenden toestand met een
paar vreemde woorden verklaren en daar mijn
heele plezier mee vergallen. Heb je wel eens
gemerkt, hoe koud het wordt als onze kame
raad binnenkomt?"
„Dat is een eigenschap van onschatbare
waarde", zei de groote zwarte O'Murphy. Met
een draaide hij zich om en lachte verachte
lijk.
Achilles maakte een grimas. Plotseling ver
anderde hij zichzelf in een kat. Hij sprong op
tafel en wreef zich over zijn zwarte baardje.
Zijn donkere oogen glinsterden en sloten zich
half. Hij maakte een spinnend geluid.
„Er is een heeleboel dat ik niet begrijp". Met
langzame beweging zwaaide zijn lenig lichaam
heen en weer. „Wij zitten hier in dat nest in
de rotsen. Zelfs het ongedierte, dat bij heele
troepen ons plaagt, krijgt er genoeg van al
door hetzelfde bloed te drinken. Waar wach
ten we op? Op de eerste zware granaten? Deze
muizenval zullen we nooit meer levend ver
latenEn als ze ons, afgedankte Europea
nen, te pakken krijgen, dan geloof ik niet
eens dat ze ons neer schieten, maar.En hij
maakte een beteekenisvolle beweging om zijn
hals.
„Zoover zal het niet komen", bromde de Ier,
ging naar zijn kast en haalde een groote Colt
revolver te voorschijn, die hij zorgvuldig be
gon schoon te maken.
Achilles lachte star en ging voort met zijn
grimassen.
„Vindt jij dan, dat je je absoluut moet
laten doodschieten?"
O'Murphy haalde zijn schouders op en
meende flegmatiek;
„Wat kan men er aan doen? Ik kan me
nergens verbergen. De Europeesche en de
Amerikaansche politie kent mijn gezicht op
duizend meter afstand en deze omgeving is
toch nog wel interessanter dan de strafkolonie
te Cayennes".
„Gezellig
Achilles floot het woord tusschen zijn tanden.
Hij sprong nijdig van de tafel af. Nadenkend
keek hij naar den Ier en ging op hem af. Toen
hij tegenover den zittenden reus stond, was
hij niet zooveel grooter dan deze. Hij trok een
stoel bij.
„Ik begrijp je niet", flusterde hij. „Wat
moeten we eigenlijk met dien heelen rommel?
Om onderbevelhebber over een troepje bruine
kerels te zijn met een salaris, dat in Europa
niet eens genoeg zou zijn voor het allernoodig-
ste? Geloof me, met deze dingetjes" hij
wees op de Colt „en nog een paar men-
schen, is hier in den omtrek, een beetje zui
delijker en wat verder weg van de Fransche
karabijnen, een bende geld te verdienen. Ken
je Scapini? Die heeft eens een heel reisgezel
schap van Cook te pakken gekregen, zoodat
hij voor zijn heele leven „binnen" was".
„Maar zij hebben hem toch te pakken ge
kregen?"
O'Murphy lachte dreunend.
„De idioot heeft zich later werkelijk laten
vangen,, en zij hebben den buit bij hem ge
vonden. Hij vond, dat hij nog niet genoeg had
en dat heeft hem den nek gebroken, in den
waren zin van het woord. Weet je...." Ge
heimzinnig trok Achilles zijn stoel dichter bij
„Zoo'n slag slaan en dan naar Zuid-
Amerika! Dan hoef je nooit een vinger meer
uit te steken. Je woont in een prachtig huls.
rijdt in schitterende auto's, je kunt drin
ken
Hij zweeg. Buiten klonken een paar schelle
commando's. Een hoornsignaal, dat al spoe
dig overstemd werd door fluiten. Ineens was
het donker De storm!
O'Murphy was opgesprongen en naar het
raam gegaan. Bezorgd keek hij naar buiten.
Het leek wel, alsof het plotseling nacht was
geworden. Het zand floot.
„Hauser is buiten", mompelde O'Murphy
bedroefd, 't Was net, alsof hij kreten hoorde,
schreiende, versmachtende kreten, die uit den
stormnacht tot hem doordrongen.
m.
De Gevangene.
Wassilij Iwanowitsch Bogdanoff, de com
mandant, liep onrustig in zijn kamer heen en
weer. Niettegenstaande de afmattende hitte,
droeg hij een hooggesloten uniform. Zijn ge
zicht was bruin en verweerd.. Hij beende langs
den muur van zijn kamer en draaide zich wild
om in de hoeken, als een roofdier in een kooi.
Eindelijk bleef hij voor een groote land
kaart staan. Gekleurde vlaggetjes gaven het
front aan. Met sidderende handen trok hij er
een paar uit en liet ze op den grond vallen.
„Blijven over, fort 5, fort 8 enfort 7".
Hij liet het hoofd hangen en hervatte zijn
wandeling.. Plotseling snoof hij als een jacht
hond, ging naar het venster en keek naar bui
ten.
Het zand floot voorbij. De storm maakte een
schel en piepend geluid, als een sirene, die
niet ophoudt. Hij voelde het huilen van den
storm en het deed hem haast lichamelijken
Pijn.
Snel ging hij naar de deur en maakte die
open.
Stilte.
Hij wierp de deur in het slot. Een vreemde
lach gleed over zijn gezicht en verstarde daar
tot een masker. Zijn handen beefden toen hij
een kleine doosje uit de lade van zijn schrijf
tafel haalde en daar wat witte poeder uit
opsnoof.
Zijn longen vulden zich met lucht. Hij
richtte zich op. Zijn vingers woelden in een
doosje sigaretten. Hij stak er een tusschen de
lippen. De geur van tabak doortrok de kamer.
Bogdanoff haalde ruimer adem. Hij wierp
zich in een stoel en trok een oude krant tus
schen de papieren van daan, een oud Parijsch
blad met scherpe vouwen en vergeeld. Hij
zocht de advertentiepagina op: Moulin Rouge
Le ""apillon Café des Artistes Chat
Noir Pirouette
Herinneringen doken op, namen schoten
hem te binnen
Zenuwachtig trok hij aan zijn sigaret, wierp
haar weg en stak een nieuwe aan.
Vijftien gram witte sneeuw had hij nog!
Als er niet spoedig wat cocaïne bij kwam
nou, dan was het afgeloopen. Hij moest zich
zien te behelpen
Alexandra Nikolajewna, Petersburg 1916
waarom dacht hij nog aan die geschiedenis?
Nu, terwijl hij hier zat als commandant over
een paar honderd wilde bruine kerels, bevel
hebber van een woestijnfort en drie Europe
anen, uit het spoor geraakt, evenals hij, ver
loren, gestorven, evenals hij
Alexandra Nikolajewna ik kus den zoom
van je witte hermelijnen kleed, de punten van
je kleine zijden schoentjes, ieder lid van je
vingers aan die fijne smalle linkerhand,
Alexandra.
Na de voorlezing van het vonnis, eindeloos
lang en ouderwetsch gesteld .hadden ze hem de
epauletten van de schouders gerukt: zij had
den zijn degen uit de schede gehaald en ge
broken. Met nietszeggende, levenlooze oogen
hadden ze hem aangestaard. Het staal knapte
nu nog kon hij het door merg en been
gaande geluid van het brekend metaal hoo-
ren
Alexandra, ik kus het spoor van de slede in
de sneeuw
Hij had op haar geschoten zij schreeuwde.
Nog eens had hij gevuurd, haar het parelsnoer
afgerukt en in zijn zak gestoken. Waarom die
ketting? Het waren maar tranenhij had
het snoer verkocht. Zij begrepen hem niet
hoe konden ze ook! Had hij zichzelf begrepen?
Zij hadden hem de epauletten afgerukt en het
staal was met een schreiende kreet gebro
ken..., (Wordt vervolgd)
