haatsc
Op eenzamen post.
In tegenwoordigheid van den Franschen minister van Onderwijs, Jean Zay (x), heelt het Institut
Francais Vrijdagavond in zijn gebouw aan het Museumplein te Amsterdam het vijfjarig bestaan gevierd
De kunstschilder Arthur Briët is op
72-jarigen leeftijd te Nunspeet over
leden
Over de hindernis.
Een fraai snapshot
van paard en be
rijder tijdens de
steeplecha e, wel
ke te Newbury
(Eng.) is gehouden
Bij zijn aankomst op Schiphol werd de Fransche minister
van Onderwijs, Jean Zay, Vrijdag verwelkomd door minister
prof. dr. Slotemaker de Bruine
De Delftsche Poort te Rotterdam gaat verhuizen. - Met
de afbraak is een aanvang gemaakt Het gevaarte in de
steigers
De tunnelbouw onder de Maas te Rotterdam. Een kijkje
tunnelvak, dat zijn voltooiing nadert
het eerste
De voorbereidingen voor het Conclaaf te Rome. De telefoonlijnen, die het
van het Vaticaan, waar het Conclaaf gehouden zal worden, met
de buitenwereld verbinden, worden afgesneden
FEUILLETON
KURT SIODMAK.
209
„Je zult mij niet slaan", brieschte hij en
greep onder de dekens naar een ander mes,
„en ik zal er wel achter komen, wat Hauser
met dat meisje heeft, en of zij iets met dien
gevangene van plan is, met behulp van Hau
ser. Staar me niet zoo aan!" krijschte hij
en liet zijn groote glinsterende tanden zien.
„ik vertrouw Hauser niet, en je zult zien,
dat ik gelijk heb. Jij weet ook wel, waar
vrouwen toe in staat zijn. Je weet het zoo
goed als wij allemaal!"
O'Murphy zonk weer op zijn stoel terug en
verborg zijn hoofd in zijn handen.
„We zouden haar kunnen neerschieten",
fluisterde Achilles, ,4k ga haar kamer binnen,
laat mijn revolver vallen en zeg, dat zij ermee
gespeeld heeftOf ik hits een Arabier met
een geladen Colt tegen haar op en laat hem
dan achter slot en grendel sluiten, wegens
een zonnesteek.... In elk geval moet ze
weg
Hij wierp zich op zijn zijde en verborg het
gelaat in de dekens.
„O'Murphy, luister je?"
Hij schreeuwde en hief het hoofd op.
O'Murphy had de kamer verlaten.
Achilles was met één sprong bij de deur.
Hij zag nog juist het logge lichaam van zijn
kameraad de trap naar Hauser's kamer be
stijgen.
Achilles kroop weer in bed. Hij mompelde
wat ln zichzelf, plotseling zweeg hij. Een idéé
zou het gaan?
L Hij lachte luid en trok de dekens over zijn
gezicht, om er in de warmte en de stilte over
na te denken.
Nu wist hij het zeker; hij zou den strijd om
deze vrouw winnen. Naar de hel met Hau
ser!
Achilles knarste met zijn tanden en sloot
den oogen om zijn krachten te verzamelen.
O'Murphy stond aan Hauser's bed en in het
vale laatste licht van den dag sloeg hij op
merkzaam het gezicht van den slapenden
gade.
Hauser steunde; hij mompelde iets in zijn
slaap.
O'Murphy boog zijn grooten schedel direct
voorover.
Hauser sprak een taal, die de dikke O'Mur
phy niet verstond: Hauser sprak Duitsch.
Voorzichtig ging O'Murphy op het bed zit
ten. Het gezicht van den slapende vervulde
hem met een onverklaarbare droefheid.
Hij had altijd goed met Hauser kunnen op
schieten. Dagelijks hadden zij met elkaar ge
praat, urenlang, als de gloeiende hitte iedere
beweging onmogelijk maakte.
Onder de voorzichtige woorden van zijn
vriend, die het kwellende verlangen, de haat
en de wrok met het noodlot verzoend had,
was hij geleidelijk aan weer mensch gewor
den
Sedert eenige dagen sprak Hauser niet
meer met hem, ging hem met een korten
groet voorbij. Waar dacht hij aan? Was Hau
ser's leed ook niet het zijne, Jerobeam O'Mur-
phy's leed? Hauser's zorgen ook niet zijn, Jero
beam O'Murphy's zorgen?
Sedert die vrouw op het fort was begreep
hij Hauser niet meer. Er stond een muur
tusschen hen. Achilles had gelijk, die vrouw
moest verdwijnen. Weg met haar!
„Laat mij sterven O'Murphy!" fluisterde
Hauser in zijn slaap, nu in het Engelsch, als
was hij er zich van bewust, dat de Ier aan
zijn zijde stond.
O'Murphy kromp ineen. Wilde Hauser ster
ven? Hij pakte zijn vriend bij den arm en
schudde hem heftig. Geschrokken opende
Hauser de oogen.
Langzaam en zwaar ging hij overeind zit
ten, zijn blik, die afwezig op O'Murphys voor
hoofd rustte, begon langzaam aan te ont
waken.
„Ik heb verschrikkelijk gedroomd", zei
Hauser langzaam en streek zich over het
voorhoofd, „maar ik ben alles vergeten
Hij steunde zijn hoofd in zijn handen en
peinsde.
,Je wilde, dat ik je liet sterven", zei
O'Murphy en wachtte angstig het antwoord af.
„Zei ik dat?" Hauser kwam overeind en
knoopte zijn jas toe. „WonderlijkJe moest
mij laten sterven, zei ik?"
Hij schudde zijn hoofd en kon er zich niets
van herinneren.
Vorschend keek hij naar het venster, waar
achter vaal de schemering stond.
„Jij hoeft die wacht niet af te lossen", zei
hij zachtjes, „ik zei dat maar om jou en
Achilles uit de kamer te krijgenBedankt,
dat je mij wakker gemaakt hebt, want ik heb
verschrikkelijk gedroomd
„Hauser". zei O'Murphy ruw en greep zijn
vriend bij den arm, „die vrouw moet weg,
vandaag nog!"
Hauser voelde nog steeds naar zijn voor
hoofd, zijn gezicht vertrok van pijn. Je hebt
gelijk, die vrouw moet weg uit het fort, ik zal
vanavond nog met haar praten".
Onderzoekend keek hij zijn vriend aan.
„Ben je jaloersch, O'Murphy? Hoe dikwijls
heb ik je niet gezegd, dat vriendschap mij
meer waard is dan alle vrouwen van de wereld
en alle liefde, die toch maar leugen is
Hij klopte den zwijgenden reus op den
schouder.
„Heeft Achilles je aangestoken met zijn
wartaal? Het is waar, het valt mij moeilik,
die vrouw weg te zendenhet is pijnlijk
Maar ik beloof je. die vrouw gaat weg!"
Hauser reikte O'Murphy de hand.
„Ik zal het je gemakkelijk maken", zei
O'Murphy.
„Hij zal het mij gemakkelijk maken....?'
Niet begrijpend, keek Hauser hem na.
Leven.
Gedempt klonken de commando's van de
aflossing.
De nacht legde zich over het fort.
Hauser liep in zijn donkere kamer rond, diep
in gedachten. Hij wandelde rond de tafel, in
een regelmatigen cirkel. Hij keek op de lich
tende wijzerplaat van zijn armbandhorloge.
Over een half uur zou hij haar laten roepen.
Hij zou nog eenmaal met haar spreken, dat
zou het afscheid zijn, een laatst onherroepelijk
afscheid. Alleen verlangde hij nog één keer
met een mensch te praten, jong, die in de
wereld terug zou keeren, koele lucht inade
men, ijskoud water drinken en onder men-
schen zou leven. Onder menschen met wen-
schen en idealen, met vreugden en een toe
komst. Over een half uur
Den gevangene zou hij ook vrijlaten, of hij
nu de infanterist Petitpierre of Overste De
Bottberg was, haar geliefde of een vreemde
Hij zou hem met haar de wereld inzenden,
de wereld, die daar begon, waar de horizon
eindigde
De tijd verstreek.
Hauser verliet zijn kamer, daalde de trap af
en opende de deur van het manschappenver
blijf. De mannen lagen op hun britsen uitge
strekt als dooden. Een klein pitje gloeide
op de tafel. Onmiddellijk kwam de schild
wacht naar de deur en spande de haan van
zijn revolver.
„Werda?"
Hauser sloot de deur weer, zonder te ant
woorden.
Hij kon niet meer denken. Zijn hersens wa
ren leeg, hij had één wensch, den tijd te zien
verstrijken, vlug, vijfentwintig minuten lang.
Dan moest hij stil blijven staan. Een eeuwig
heid
Hij trad het officierenverblijf binnen.
Achilles sloop weg van O'Murphy en wierp
Hauser een wantrouwende blik toe. De reus
stond schuldbewust en verlegen op en ging
naar de tafel.
„Is er nog nieuws?" vroeg Hauser en nam
zijn kameraden onderzoekend en nadenkend
op.
Achilles bromde, schudde zijn hoofd en
greep een brood. Hij sneed er een dik stuk af
en strooide er aandachtig wat zout over, als
om te bewijzen, dat zijn gedachten bezig
waren.
O'Murphy bewoog zich niet.
„O'Murphy, wat is er?"
Onwillig haalde de reus zijn schouders op.
„Niets!"
Kalm draaide hij zich om.
Hauser wierp de deur achter zich dicht en
ging opgewonden naar zijn kamer. Men moest
op zijn hoede zijn. Voor AchillesHauser
had een onbestemd voorgevoel van naderend
gevaar. O'Murphy, alleen O'Murphy, zou hem
bijstaan in dit leven en misschien ook tot in
den dood
„Ik heb op u gewacht, neemt u me niet
kwalijk, dat ik een paar minuten vroeger ge
komen ben", zei Ysot zachtjes.
Zij stond in de deur van Hauser's kamer
en wilde juist naar binnen gaan, toen Hauser
de trap opkwam.
„Ik klopte, commandant", zei ze aarze
lend, „en het was net of iemand „binnen"
riep, maar het moet een vergissing geweest
zijn, want op hetzelfde oogenblik hoorde ik
u aankomen
Hauser was veel te opgewonden, om het
zonderlinge van haar gedrag op te merken.
Hij was aan de deur blijven staan, zoolang zij
sprak.
Daarna liep hij haar snel voorbij, naar de
tafel, en stak de lamp aan.
Hij móést licht hebben.
Hij wilde haar gezicht zien, haar blonde
haren, haar blauwe oogen en de zachte be
weging van haar handen.
Hij wilde haar nog één keer hooren lachen.
.(Wordt vervolgd).
