CONTRABANDE
FEUILLETON
Uit het Engelsch van
HEADON HILL.
(Nadruk verboden).
40.
U is een beetje hardhandig in uw optre
den, mijnheer, maar ik geef toe, dat ik onge
lijk had, hijgde de fossielenzoeker, met een
poging tot een glimlach. Ik ben hier een
huisvriend geworden in de twee jaar dat ik
hier geregeld kom en ik dacht dat miss Bes
sie wel zou weten dat ik geen kwaad bedoelde.
En wat mijn binnendringen hier in uw kamer
betreft, dat was een verzuim, dat ik zeer be
treur.
Dit vertoon van honingzoete beleefdheid
ontwapende Hector, maar versterkte tevens de
antipathie, die hij sedert het eerste oogen-
blik gevoeld had tegen de blufferige snor en
de uitpuilende vischoogen van den anderen
man. Maar op het oogenblik bleef hem niets
anders over dan iets te mompelen, dat op een
aannemen van het excuus leek en Bessie's
dankbare blik met een geruststellend knikje
te beantwoorden, voor ze wegliep.
Mapleton wachte nog even als ter inleiding
van verdere vredesonderhandelingen, maar
Hector nam zijn brieven weer op, liet zich in
een gemakkelijken stoel vallen en ging verder
met lezen.
Mapleton trok zich daarop in zyn eigen
kamer terug met een zucht, die niet heele-
maal in overeenstemming was met den grijns
op zijn gezicht, toen hij de deur achter zich
gesloten had.
Het meisje op de rots.
Den volgenden morgen na het ontbijt be
klom Hector de heuvels achter het huisje.
Juffrouw Calloway had hem een korteren weg
gewezen door den tuin, waardoor hij de vallei en
het kruispunt afsneed. Toen ze hem een eindje
den weg opbracht, had ze hem het nieuwtje
verteld, dat Lord Purbeck besloten had, in het
vervolg het marmer niet meer door middel van
paarden, maar door motorlorries te laten ver
voeren,
Dat lijkt afsof de zaak goed floreert,
merkte Hector op.
Dat doet ze zeker, glimlachte de glundere
vrouw. De opzichter hier, John Budge,
heeft verstand vanvan zaken doen,
Een forsche man met zware wenkbrau
wen? zei Hector. Ja? Dan heb ik hem gisteren
gezien. Ik moet op de een of andere manier
met hem in kennis zien te komen en hem be
praten om een uitzondering voor mij te maken
ten opzichte van het „Verboden Toegang". Ik
zou graag eens een kijkje nemen, in de steen
groeven.
Martha Calloway's knap gezicht betrok.
Daar zou ik niet te veel op aandringen,
meneer Hector, als ik u was, antwoordde ze.
Het is bovendien een bepaling van Lord Pur
beck en niet van John Budge, maar iedere
wensch van Lord Purbeck is wet voor John
Budge.
Dan zal ik me tot zijn lordschap zelf
moeten wenden!
Met een vroolijk knikje ten afscheid maakte
hij zich gereed de heuvels te beklimmen, ter
wijl juffrouw Calloway naai- huis terugkeerde.
Als hij haar gezicht had kunnen zien, terwijl
ze voorzichtig langs de smalle paadjes liep.
welke haar tuin doorkruisten, dan zou hij
verwonderd zijn geweest over haar bezorgden
blik.
Boven gekomen liep Hector langs den heu
velrug tot hij aan den rand kwam boven den
inham. Zijn blik werd onmiddellijk getrokken
door een vrachtboot van ongeveer acht hon
derd ton, die in den loop van den nacht voor
de kust was gekomen en schuin voor het eind
van de pier lag. Een gewoon mensch zou niets
bijzonders aan deze boot hebben opgemerkt,
maar voor den achterdochtigen journalist was
er iets onverklaarbaars. De boot lag heel diep
in het water; ofschoon ze pas was aangekomen,
kwam het water tot bijna aan het dek. Als de
boot leeg was gekomen, om te laden, zou ze
natuurlijk ballast hebben in gehad, maar het
leek Hector vreemd dat een boot ballast mee
zou nemen even zwaar als de te vervoeren
lading. De eenige mogelijkheid was, dat de boot
een lading bracht welke gelost moest worden
voor het marmer werd ingeladen. En deze ver
klaring was onhoudbaar, omdat deze verlaten
pier op dit stuk wilde kust van Dorset geen
plaats kon zijn waar goederen werden gelost.
Er was hier geen achterstand; de spoorweg
lag mijlen ver. Er waren geen havenarbeiders,
geen beambten, geen douanen.
Neen er is hier zelfs geen kustwachter in
deze eenzame baai, peinsde Hector, terwijl hij
naar beneden tuurde, naar de vuile boot en de
verlaten pier.
'k Zou wel eens willen weten wat Lord
Purbeck, de groote strijder voor de kustwacht,
hiervan denkt. Misschien is zijn belang om de
kust wat beter beschermd te krijgen, niet ge
heel vreemd aan zijn hobby, waarmee hij zijn
medeleden van het Parlement zoo verveelt.
Hector werd in zijn overpeinzingen gestoord
door het blaffen van een hond, het korte ge
blaf van een hond in nood. En na een poosje
klonken ook woorden, gesproken door een
klankvolle meisjesstem:
Mijn arm dier, hoe moet ik je daar weer
uitkrijgen?
Hector zag met één oogopslag wat er aan
de hand was. Een eindje verder langs de rots,
tusschen de plaats waar hij stond en de hooge
omheining rondom de gebouwen van de steen
groeve, zag hij een meisje voorover gebogen
iiggen over den rand van de steile helling,
haar hand uitgestrekt in een vergeefsche
poging om een kleine foxterrier te grijpen,
die was neergevallen of gesprongen op
een smallen richel ongeveer zes voet onder
de plaats waar het meisje lag. De hond deed
even erg zijn best om weer omhoog te komen,
als zij om hem te grijpen en in zijn woeste
pogingen om tegen den loodrechten muur op
te klauteren, liep hij groot gevaar in den af
grond te storten.
Hector haastte zich om het meisje te hulp
te komen.
- Ik denk, dat ik het wel kan klaarspelen,
als u even wilt opstaan. En komt u vooral niet
te dicht bij den kant.
Met een uitroep van dank stond het meisje
op en maakte plaats voor hem. Maar het vol
gende oogenblik ontsnapte haar een kreet van
schik toen ze zag hoe Hector zich over den
rand liet zakken, met zijn gezicht naar de
rots en zich vasthoudend aan de armzalige
struiken.
Hij was juist lang genoeg en zijn voeten
kwamen op den richel onder hem. Hij liet één
hand los en greep ermee naar den hond. Het
was toeval, dat hij het beest direct bij het
nekvel had.
Pak hem als het u belieft, maar wees
voorzichtig', riep hij het meisje toe, terwijl hij
het dier zoo hoog mogelijk tilde.
Een oogenblik later trok hij zich met beide
handen omhoog en stond weer veilig op de
rots. Doodsbleek, met haar hondje onder haar
arm, stond het meisje hem aan te staren. De
eerste oogenblikken was ze te opgewonden
om te spreken. Ze was groot en lenig gebouwd
en met haar zacht-gebruinde huid en goud
bruin haar, was ze een toonbeeld van een
aristocratisch meisje, dat veel van de buiten
lucht geniet. Iets in haar houding en aan
trekkelijke gestalte kwam Hector bekend voor
en plotseling kwam hij tot de conclusie, dat
dit het meisje moest zijn dat, van dezelfde
plaats ongeveer, op hem had neergekeken.
Eindelijk was zij in staat te spreken.
Hoe kon u dat doen?, zei ze met iets van
verwijt in haar stem, dat evenwel meer gevoel
verried dan een vloed van stereotype dankbe
tuigingen zou hebben gedaan. U waagde uw
leven voor dit kleine mormel. Ik kan me voor
stellen, dat iemand dit doet voor zijn eigen
hond. maar niet voor dien van een vreemde.
Hector lachte.
Dan houdt u niet zooveel van honden
als ik. Bovendien hebt u een beetje overdre
ven. toen u sorak van mlln leven wagen. Ik
had mün kansen vrij nauwkeurig vooruit be
rekend.
Het meisje had haar kalmte weer terugge
kregen en nam hem eens goed op.
Hector Yeldman was wel de persoon om de
aandacht van een vrouw te boeien. Zijn regel
matige trekken, zijn heldere grijze oogen met
hun vastberaden uitdrukking, gaven hem een
zekere natuurlijke distinctie en charme.
Ik vermoed, dat u niet de soort man is,
die bedankt wil worden, zei het meisje.
Doggie moet dat zelf maar doen. Ik weet niet
wat ik gedaan zou hebben, als hij dood was
gegaan!
Dan verheugt het mij, dat Doggie zijn
avontuur heeft overleefd en ik hoop, dat het
een waarschuwing voor hem is geweest, zei
hij beleefd.
Hij nam zijn pet af om geen misbruik te
maken van den dienst, dien hij haar bewezen
had, hij keerde zich om en wilde heengaan,
maar het meisje hield hem terug.
U trekt alleen maar door deze streek op
een voetreis misschien?, informeerde ze.
Ik ben wel een soort trekvogel, maar de
eerstvolgende drie weken zal dit mijn vaste
verblijfplaats zijn. Ik woon btj juffrouw Cal
loway.
Het meisje, dat met een vriendelijken glim
lach naar hem had geluisterd, scheen door dit
antwoord teleurgesteld. Haar mooie oogen
keken hem plotseling koel aan en er was een
merkbare scherpte in haar oogen:
Dus t bent Mr. Smyle Mapleton?
Pardon, mijn naam is Yeldman, Hector
Yeldman. Mr. Mapleton is de andere huurder
bij juffrouw Calloway.
Het gezicht van het jonge meisje klaarde
weer op en ze vroeg:
Hebt u dan misschien een zuster. Helen
Yeldman. die twee jaar geleden op kostschool
was in Parijs bij Madame de Proublot? Ze was
een van mijn beste vriendinnen. Ik herinner
me. dat ze dikwijls sprak over haar broer
Hector, die aan de redactie van de Daily
Lynx" was.
(Wordt vervolgd
Steen voor steen wordt de Delftsche Poort te Rotterdam afgebroken,
waarna het gevaarte eenige tientallen meters verder in den ouden
toestand weer zal worden opgebouwd. Het verkeersobstakel op den
achtergrond in de steigers
De derde en laatste baggermolen, voor Russische rekening te Sliedrecht
gebouwd, heeft Donderdag op de Maas proefgevaren en zijn bagger-
capaciteiten beproefd
Het van 1676 dateerende carillon In den St Laurens- of Stadstoren te Weesp
wordt thans grondig gerestaureerd, welke werkzaamheden geschieden onder
toezicht van den bekenden beiaardier, den heer J. Vincent
Het lichten van de Fransche sleepboot „Provencal 8", welke onlangs
door aanvaring met de Italiaansche vrachtboot „Ocania" nabij Algiers
zonk, was geen makkelijk karweitje. Een foto tijdens de bergings
werkzaamheden
In den mist had voor New Jersey, op 45 K.M. afstand van New York, een
botsing plaats tusschen het Duitsche schip „Wiegand" en het vrachtschip „Lillian".
De „Lillian* werd ernstig beschadigd en zonk na ketelontploffing. Het zinkende
vaartuig
De Koning en de Koningin van
Engeland woonden het huwelijk bij
van Cecilia Boweslyon, een nicht der
Koningin met mr. Kenneth Harington.
De aankomst der vorstelijke gasten
De bekende Deensche zwemsters Ragnhlld Hveger en Inge Sörensen
arriveerden Donderdag met haar leidster, mej. P. Petersen, in de
hoofdstad, voor de jubileumwedstrijden van de A.D.Z.
