De gebroken Bokaal
Het zilveren jubileum der Indische Militaire Luchtvaartafdeeling zal op luisterrijke wijze gevierd worden, waarvoor in de afge-
loopen weken geducht geoefend is. Een „Glenn Martin'-bommenwerper wordt op Tjililitan .bemand"
Alarm. De piloten snellen naar hun machines bij het
bericht van .naderende vijandige bommenwerpers" tijdens
de demonstraties der Engelsche luchtmacht te Duxford
Koningin-weduwe Mary van Engeland woonde te Westminster een society-huwelijk bij. De In de wolken. Een groep gevechtstoestellen der Engelsche luchtmacht in
hooger sferen tijdens de uitgebreide demonstraties, welke te Duxford ge
geven werden
vorstin in bewondering voor de bruidsmeisjes
De spelers van het Nederlandsch Elftal kwamen Vrijdag
avond voor hun vertrek naar Zwitserland te Arnhem bijeen.
Van der Veen beproeft zijn krachten op het groene laken,
terwijl Stam en De Harder (rechts) belangstellend toezien
De internationale watertentoonstelling te Luik nadert haar voltooiing. Een overzicht van de
werkzaamheden
Souritz, de Russische ambassadeur te
Parijs, verlaat met zijn echtgenoote den
Quai d'Orsay na de lunch, welke ter
zijner eere werd aangeboden door
Bonnet
Het Nederlandsch
Paviljoen op de
internationale wa
tertentoonstelling
te Luik is bijna
gereed. Het be
hoort tot de voor
naamste gebouwen
der expositie
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
EDNA MURRAY.
16)
Toen de familie in Henley lcwam, was het iets
beter geweest. Basil kwam daar zelden. In Zwit
serland had ze ook iets van haar oude vroolijk-
heid teruggekregen en die was al dien tijd ge
bleven tot ze in Leuk kwamen; maar daar kwa
men alle oude symptomen van rusteloosheid en
ontevredenheid weer terug. Marian begreep er
niets van. Zij had er met haar vader over ge
sproken, maar hij had er niets van gemerkt, toen
had ze er Basil op attent gemaakt, maar in zijn
gezelschap was Amy juist altijd vroolijk en op
gewekt. Hij dacht dan ook, dat Marian zich ver-
giste.
Maar in ieder geval vind ik dat bridge
spelen heel verkeerd, zei hij, terwijl hij de
wenkbrauwen fronste, en je hebt gelijk in
wat je zegt over die Avenue-Club. Ik heb daar
rare dingen over gehoord.
Ik ben blij dat we dit jaar weinig in Lon
den zullen ziin, zei Marian hoopvol, daarom
zullen we er maar niets van zeggen. Wij gaan
rechtstreeks naar Charlton en dan zal het met
spelen wel gedaan zijn.
Amy, die heelemaal niet bang was voor on
weer, "zei, Ik wou dat ik met Bruce meege
gaan was, want ik zou dolgraag eens een onweer
in de bergen meemaken!
Juist toen ze deze woorden gezegd had, brak
de bui in al haar hevigheid los. De stroomende
regen joeg hen allemaal naar het hotel. Het bleef
een uur lang zoo dogr regenen, doch slechts van
uit de verte klonk het gerommel van den donder.
Owen Mortimer keek op zyn horloge. Ik
zal er doorheen moeten als de regen niet gauw
bedaart. Mainwaring verwacht me, ik zou nog
met hem uitgaan hij is botanist, zooals jullie
weet en ik heb hem beloofd dat ik hem naar
een speciale Alpenbloem zou helpen zoeken. Van
daag kan ik het nog waarneemn; morgen heel
vroeg, moet ik met den trein mee.
Na een poosje verminderde de regen en Owen
Mortimer nam afscheid.
En, miss Paignton, zei hij toen hij Marian's
hand in de zijne nam, wanneer heeft uw hu
welijk plaats? Hij keek haar recht in de oogen.
Hebt u nog steeds een jaar noodig om dat te
overdenken?
Basil verlangt dat, ik niet, antwoordde zij
glimlachend Ze was zich wel bewust van zijn
doordringenden blik. Bruce en Doreen zullen
eerst trouwen.
Waarschijnlijk vroeg in het volgende jaar,
viel Lord Paignton hun in de rede. Als we thuis
zijn zullen we alles eens bespreken. Je mag
wel langzamerhand aan huwelijkscadeaux gaan
denken, hoor Mortimer, lachte hij. We zien
elkaar zeker over een dag of acht weer? Ik zal
je tien minuten geven om over zaken te praten,
hoor! Langer niet.
Hij drukte Mortimer hartelijk de hand en liep
met hem naar den ingang van het hotel, waar
zij verder afscheid namen.
Marian was naar het raam gegaan en keek
Mortimer na, toen hij vlug weg wandelde. Zij
vroeg zich af wat die blik kon beteekenen, waar
mee hij haar had aangekeken. Zou Basil ge
lijk hebben gehad? mompelde ze in zichzelf.
Maar, nee, het is niet mogelijk!
Een dergelijk vermoeden was nooit bij haar
opgekomen, maar nu Bruce er over gesproken
had, schoten haar allerlei kleine voorvallen te
binnen, op zichzelf onbeteekenend, maar in
het licht gezien, van wat Bruce vertelde, gaven
zij te denken,
Van den allereersten dag dat. Owen Mortimer
Charlton Park bezocht had, was zij zich bewust
dat hij haar dikwijls op een eigenaardige ma
nier aankeek, waarom kon zij niet begrijpen;
net zooals hij haar aangekeken had. toen hij
afscheid van haar had genomen. Het was een
vreemde, hongerige blik zoo kon zij het het
beste noemen en zij vroeg zich dikwijls af of
zij misschien leek op iemand, van wie hij vroe
ger gehouden had. Eerst had hij haar nogal bru
taal aangekeken, maar na een poosje hadden zijn
oogen een zachtere uitdrukking gekregen en die
blik was er ook slechts als hij dacht dat zij het
niet merkte
In het begin had zij hem niet mogen lijden,
evenmin als Amy. Hij had een sluwe uitdrukking
in zijn gezicht en een wreeden mond; zij geloofde
niet dat hij te vertrouwen was. Maar langza
merhand was haar opinie veranderd; hij had
veel met haar gepraat en zij had hem beter lee-
ren kennen; sommige dingen, die hij haar ver
telde, pleitten in zijn voordeel, andere weer in
zijn nadeel; ook was haar dat verhaal van de
Yukon ter oore gekomen en zij bewonderde hem
om zijn dapperheid. Zij had hem er eens naar
gevraagd, maar hij had gelachen en was over
wat anders begonnen.
Toch had ze wel gemerkt dat er, sedert haar
verloving, iets in hem veranderd was. Hij was
teruggetrokkener, dat was haar niet ontgaan.
Eerst had dat haar gespeten, maar nu zij begon
te vreezen dat Basil's vermoeden wel eens waar
heid kon bevatten, was zij bang, zónder dat zij
precies wist waarom en waarvoor.
HOOFDSTUK XV.
Bijna een tragedie.
Dien avond, na het avondeten bij zijn vriend,
ging Mortimer nog een wandeling maken. De
regen was opgehouden, maar het was donker en
de lucht was zwaar bewolkt; zoo nu en dan
kwam een bleeke maan door de wolken heen
schijnen. Het zag er uit alsof er nog meer on
weer kwam.
Het was zijn plan slechts een kleine wande
ling te maken, want hij moest zijn koffer nog
pakken. Zijn vriend Mainwaring was met zijn
bloemen en planten bezig en had niet veel lust
om met hem mee te gaan.
Mortimer ging op weg en zijn gedachten wa
ren zoo somber en dreigend als de nacht De
geheele omgeving de bergtoppen, met sneeuw
bedekt of naakt, de donkere bosschen, het steile
bergpad, dat hij liep, de heele stemming van de
natuur vond een klankbodem in zijn ziel. Zoo
nu en dan, als de maan achter de wolken was,
icon hij zelfs zijn hand, als hij die voor zich
hield, niet zien. Hij liep maar steeds door, vol
wilde gedachten en vergat den tijd en alles om
zich heen, behalve de lichtjes, die beneden in
het dal flikkerden in het hotel, waar de eeni-
ge vrouw was, die iets voor hem beteekende
maar wier liefde voor een ander was.
Hij bleef een oogenblik staan, leunend tegen
een lage borstwering én zag neer op het veraf
gelegen dorpje Leuk. .Ja, daar was zij Ma
rian, gelukkig omdat zij beminde en bemind
werd, geheel onbewust van het gevaar dat dreig
de, van het zwaard dat hing aan het fijne weef
sel, dat boven haar hoofd en van degenen die
ze lief had, gespannen was.
Hij was het die het zwaard daar gehangen
had; en hij was het, die het kon wegnemen als
hij wilde.
Terwijl hij zoo tegen de borstwering stond, de
kin in de handen gesteund en neerkeek in de
vallei, herinnerde hij zich door zijn houding
den duivel van de Notre Dame, die sinistere,
steenen figuur, die in spottende contemplatie op
Parijs neerziet.
Ja, dat bèn ik, zei hij tot zichzelf, een
duivel, een duivel want als ik dat niet was
zou ik haar sparen voor wat ik weet dat gebeu
ren zal. Ik zou haar opgeven. Ik zou gelukkig
zijn omdat zij gelukkig was.
Hij maakte met zijn elleboog een steen los,
die in den muur zat en lachte bij het geluid dat
de steen maakte toen hij naar beneden plofte.
Bah! ziekelijke sentimentaliteit, mompelde hij
zij hoort aan hem en waarom moet ik hem
ontzien? Waarom zou ik dat zelfs nu?
Hij liep steeds verder, wist ternauwernood
waar hij zich bevond; doch opeens hoorde hij
een kreet, in de duisternis: Hulp, help! Hij
zag dat hij bij de ladders in Leuk was, van
waar men in het dal kon komen. Owen Morti
mer bleef staan en probeerde door de duister
nis heen te zien. Hij dacht dat degeen die hem
riep, moeilijkheden had met het bestijgen van
de ladders. Maar wie was nu ook zoo idioot om
dien tocht bij avond te maken?
Mortimer ging naar den leant van het pad en
keek in den afgrond.
Is daar iemand? riep hij.
O, gelukkig! de stem kwam hem bekend
voor ik heb hier al uren gehangen. En daar
is de jongen.De stem kreunde.
De duisternis" was ondoordringbaar, maar
plotseling scheurde een bliksemstraal haar van
een en Mortimer zag een gestalte, die bij de
tweede ladder lag. Hij meende ook een andere
te zien, maar hij wist het niet zeker.
Die ander scheen wel over den afgrond te
hangen. Er moest onmiddellijk gehandeld wor
den.
Blijf rustig, waar je bent, riep Mortimer.
Ik ben direct bij je.
Zijn stem ging verloren in een geweldigen
donderslag, die de heuvelen deed di-eunen. Vlug
en behendig begaf Mortimer zich op de ladder
en daalde zoo spoedig mogelijk in de duisternis
naar beneden. Hij had het vaak tevoren gedaan
en wist hoe hij gaan moest. Eenige oogenblik-
ken later grepen angstige handen hem bij zijn
knieën, zoodat hij haast zijn evenwicht verloor.
Laat me los! riep hij heftig. Hij merkte dat
de man beneden hem buiten zichzelf van angst
was. Het pad was zoo smal, dat hij zijn uiterste
best moest doen om zich staande te houden, an
ders was hy verloren.
Wat is er gebeurd, man? riep hij, terwijl
hij zijn voet stevig op de rots plantte. Je
kunt hier met gemak staan. Ben je gewond?
Neen, mompelde de ander. Hij hoorde al
leen een stem, maar den man zag hij niet. Ik
ben niet gewond. Maar ik durf niet verder te
gaan en daar is ook de jongen, Dick.
Dick Gaisford? Wat doet die hier?
Hij wou perse gaan, jammerde de ander
ik kon hem niet tegenhouden. Het was licht,
toen hij naar beneden ging. Maar, o, die duister
nis. die afschuwelijke duisternis!
(Wordt vervolgd).
