De Schat in de Woestijn
Hoe Ned. Indië honderd jaar geleden verdedigd
werd. In verband met het eeuwfeest van drie
bataljons is te Batavia een historisch militair
feest georganiseerd. De manschappen in antieke
uniformen, zooals in vroeger jaren ten strijde
werd getrokken
Voor het Staatstheater op de Kohlenmarkt te Danzig werd in verband met het bezoek van
Rijksminister Goebbels een groote demonstratie gehouden door de in de stad wonende
Duitschers. Een overzicht
Leon Blum brengt zijn
vacantie te Touquet door.
Een wandeling in zomer*
sche temperatuur
De schilder Piet van Wijngaerdt heeft een portret vervaardigd van minister-presi
dent dr. H. Colijn ter gelegenheid van diens zeventigsten verjaardag, welk schilderij
den jubilaris door vereerders zal worden aangeboden
De nieuwe „Mauretania" is voor haar eerste reis van Liverpool naar Amerika
vertrokken. Het trotsche vaartuig bij het verlaten van de haven
Zeelucht maakt hongerig. Hr.
Ms. „Gelderland" vertrok Maan
dag uit Rotterdam voor het
houden van oefeningen op de
Noordzee. De aardappelen
worden aan boord gebracht
Een niet alledaagsche promotie. Aan de rijksuniversiteit te Utrecht promoveerde Maandag de 68-jarige
heer J. J. Vermet, apotheker te Tiel, tot doctor in de wis- en natuurkunde. De promovendus (links)
wordt gelukgewenscht door prof. Sjollema en zijn promotor, prof. W. C. de Graaf (midden)
„Ingre" heeft den grooten steeple
chase van Auteuil, welke het Parijsche
paardensport-seizoen inluidt, gewonnen
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
HECTOR JENNINGS
Nadruk Verboden.
22)
Voort reden ze door den nacht en gelukkig
week het heuvelland hier een weinig terug
van het strand en liet den weg recht en tame
lijk goed zichtbaar. Ze hadden ruim een halve
mijl afgelegd, toen Abdullah waarschuwend
de hand ophief en zijn vaart minderde.
Ze hielden stil en luisterden. Dick kon
slechts de moeilijke ademhaling van hun
paarden hooren en toch was Abdullah blijk
baar overtuigd, dat hun lange jacht haar
einde naderde.
Houd links, monsieur, fluisterde hij.
Daar zijn ze. aan den oever. Als ik het zeg.
rijd dan apart, opdat ze niet op ons eschieten.
ofschoon ze dat wel niet zullen wagen, uit
vrees dat we soldaten van het garnizoen zou
den zijn. Bent u gewapend?
Voldoende, zei Dick grimmig.
Zoo kropen ze voort, tot de Arabier „nu!"
riep en er den draf inzette. Toen Dick eenige
onregelmatige schaduwen bemerkte, die
zwart afstaken tegen 't doorschijnende, effen
watervlak, stormde hij vcor Abdullah uit, die
het blijkbaar raadzaam achtte, dit laatste
werk aan een Europeaan over te laten. Het
kleine groepje mannen op het strand raakte
in verwarring. Een scherpe roep werd op
grooten afstand van uiit zee beantwoord.
Royson reed in zoo'n dolle vaart, dat hij al
Hjoedig een witte vrouwengedaante kon on
derscheiden, die spartelde ln den greep van
een man, die de burnoes en de kap van een
Arabier van de kust droeg.
Bent u het, miss Fenshawe? schreeuwde
hij.
Op het geluid van een Europeesche stem
kozen drie der mannen het hazenpad, maar
de vierde, die de vrouw vasthield, liet haar
los en trok een lang mes. Hij brulde een
bevel en van uit zee klonk een tweede kreet.
Toen hief hij den arm op om toe te steken.
Royson was op een paardenlengte afstand en
boog zich voorover in het zadel, toen hij
het opgeheven wapen zag glinsteren. Op het
zelfde oogenblik herkende hij Irene en zag,
dat ze een prop in den mond had en dat
haar handen op den rug gebonden waren.
Maar haar voeten waren vrij en ze schopte
zoo vastberaden tegen de enkel van den Ara
bier. da,t- zijn moorddadige steek geen doel
trof en hij bijna viel. Toen kwam Royson's
gebalde vuist als een voorhamer neer op zijn
schedel en de man zakte met gebroken nek
in elkaar. Moti, terecht „de Parel" genaamd,
scheen dit spel te spelen met de vaardigheid
van een geoefende polo pony bij het volgen
van den bal. Hij bleef bijna van zelf staan,
draaide om en gaf Dick gelegenheid het
meisje in de armen te nemen.
Abdullah, die geen poging deed om de an
deren te achtervolgen, had de snelle nadering
van een boot opgemerkt.
Vlug nu. monsieur", zei hij. Rijd naar den
weg!
Terwijl ze wegdraafden, hoorden ze ge
schreeuw in het Arabisch en eenige Italiaan-
sche worden ertusschen. Dick keek diep in
Irene's oogen.
Bent u ongedeerd? vroeg hij met een
wonderlijke teederheid ln zijn stem, terwijl
zijn lippen dicht bij haar wang waren.
Ze knikte Hij meende een glimlach in haar
oogen te zien. Hij wist niet, hoe liefdevol zijn
omarming wes.
We zullen zoo gauw mogelijk stilstaan
en u van uw banden bevrijden, fluisterde hij.
God zij gedankt, dat ik u heb gevonden.
Weer meende hij, dat ze glimlachte, maar
haar mooie bruineoogen vulden zich tegelijk
met tranen. Hij klemde de tanden opeen en
ademde zwaar, maar hij was te vorzichtig om
het succes van zijn dollen rit in de waag
schaal te stellen door stil te houden voor alle
gevaar vcor achtervolging geweken was.
Toen hield hij de teugels in, steeg af en
tilde Irene op den grond. Ze was zoo stijf
gebonden, dat hy met de grootste voorzichtig
heid de geknoopte reepen linnen, die haar
gezicht en hoofd bonden, moest doorsnijden.
Een prop van ruw zakkengoed was in haar
mond gestopt en ze was ook na de verwijde
ring daarvan nauwelijks in staat een woord
uit te brengen.
O, mijnheer Royson, bracht ze met
moeite uit, hoe kan ik u danken!
Hij boog zich over haar polsen, terwijl hij
een dik touw doorsneed en kon daardoor de
uitdrukking van stomme verbazing niet zien,
die uit Abdullah's gewoonlijk onbewegelijke
trekken sprak. Hij had ongewone verrassing
getoond toen hij Royson een man als ge<
zag gebruiken, maar het verwijderen van de
prop en de daaropvolgende openbaring van
Irene's identiteit, deed hem verstomd staan.
Mogen jakhalzen mijn graf verontreini
gen, mompelde hij. maar dit is de verkeerde
vrouw! Ik. Abdullah de speerwerper, ben
voor den gek gehouden door een zwarten
slaaf in de caravanserai. Wat heb ik gedaan?
Bij den baard van den profeet, wat moet ik
zeggen, als haar ontvoering een deel blijkt
van het plan van den Hakin Effendi?"
HOOFDSTUK X.
De stilte voor den storm.
Toen Irene van haar banden bevrijd was,
zuchtte ze diep, uitte een zachten snik en
zonk in Royson's armen. Ze moest moeite heb
ben gehad om adem te halen door de schan
delijke manier, waarop haar mond en neus
gaten bedekt waren.
Haar handen waren met zoo'n wreed ge
weld vastgebonden geweest, dat ze gezwollen
en stijf waren en haar teere huid geschaafd
was.
Nu lag ze in een diepe flauwte, bleek
bewegingloos .Royson was van plan haar naar
het strand terug te dragen, om haar met koud
water bij te brengen, toen Abdullah zich er
mee bemoeide.
Het heeft niets te beduiden, monsieur,
zei hij. Haar hoofd en armen deen pijn, nu
de banden zijn afgenomen. Ais Allah wil, zal
ze weldra bijkomen. En we kunnen hier niet
blijven. Of ze leeft of sterft, we moeten voort.
Royson slaagde erin weer op te stijgen door
de wankelende gestalte van het meisje onder
zijn linkerarm te nemen. Toen liet hij haar
hoofd tegen zijn schouder leunen en deed
het paard stappen, terwijl hij poogde haar
handen te wrijven. Toen ze het verongelukte
rijtuig bereikten, blek de koetsier vertrokken
met zijn twee ponies maar Abdullah, die zich
verdrietig schikte in een voor hem raadsel-
achtigen toestand, zocht onder den bok naai
den pot met water, die daar in het Oosten i
dikwijls bewaard wordt. Gelukkig vond hij er I
een, bijna half vol.
Hier, mompelde hij ongeduldig.)ftat ha?r'
hier iets van drinken en giet de rest over
haar hoofd en handen. Vlug, monsieur! Onze
achtervolgers maken geen complimenten
Royson verzachtte Abdullah's paardenmid
del door een natten zakdoek te gebruiken en
had weldra de voldoening Irene's lippen te
zien bewegen. Toen, na het water ge»ro»fdi
te hebben, om zich te overtuigen, dat het
drinkbaar was, gaf hij haar een slok en in
eenige seconden kwam ze wat bij.
Niettemin duurde het een poosje voor ze
haar bewustzijn volkomen terug kreeg .Ze
trachtte zwakjes de natte haarlokken uit
haar gezicht te strijken.
Waarom staan we hier stil? kreunde ze.
Breng me alsjeblieft naar huis. Ik ben zoo
moe en dorstig en mijn mond doet
pijn. Waar is het jacht? Wat doen we hier?
Ik dacht wel, dat ze spoedig zou bijkomen
zei Abdullah. Nu, monsieur, moeten we tot
eiken prijs de stad bereiken. Het wordt laat.
Rijd door!
Er zat niets anders op dan den raad van
den Arabier op te volgen en Moti moest een
dubbelen last dragen terwijl ze langzaam den
heuvel beklommen, dien zij vroeger in den
avond zoo halsoverkop waren afgerend. Dit
maal slaagde Dick erin zijn gezellin een ge
makkelijker houding te geven. Hij leunde goed
achterover tegen den achterkant van "het
zadel, tilde Irene over zijn knieën en trok
haar rechterarm om zijn hals.
Weer liet ze een diepen zucht hooren, Dick
vreesde, dat dit het begin was van een nieuwe
flauwte, tot ze met verrukkelijke vertrouwe
lijkheid fluisterde:
Ik herinner het me nu, mijnheer Royson.
Ik veronderstel, dat ik flauw ben gevallen.
Wat bent u vriendelijk voor mij!
Den heme ?U denk. dat u weer beter
bent. fluisterd' "hek hebt me een dood-
bezgïe£. - gp bijna op den 2»n»>d
Zijn we neg ver van het hotel?
Verscheidene mijlen. We hadden onge
veer arie kwartier noodig om u in te halen
en we reden ongelooflijk hard.
Die afschuwelijke mannen wilde me-
>uw Haxton ontvoeren.
'.Wordt vervolgd).
