Avontuur in Venezuela
De Engelsche guards, die deelnamen aan de traditioneele militaire revue ter gelegenheid van Frankrijks nationalen feestdag,
verheugden zich in de bijzondere belangstelling van de tienduizenden toeschouwers. De Britsche gasten tijdens het défilé
Mijnen, welke door de Chineesche troepen in de haven van Swatow waren
gelegd, werden door de Japanners na de bezetting der stad, opgeblazen.
Een der explosies, gezien van de wachtpost aan den ingang van de haven
Op den Leusderweg te Amersfoort reed Vrijdag een met
leege bierflesschen geladen vrachtauto tegen een boom
•n kantelde, waarbij een wielrijdster doodelijk gewond werd
De plaats van het ongeval
Paul Reynaud, de Fransche minister van Financiën, heeft
een bezoek gebracht aan de beroemde «hallen" van Parijs,
waar hij zich omtrent dit typisch bedrijf liet voorlichten
Een tewaterlating met hindernissen. De Celebes-prauwen, die aan de kust van dit eiland
der Indische Archipel te water gaan, geven den bouwers heel wat moeite, voordat het
vaartuig in zijn element is
De demissionaire
ministers Patijn,
Van Dijk, Van Buu-
ren, Van Boeyen
en Slotemaker de
Brüne verlaten het
departement van
Algemeene Zaken
te Den Haag, na
hun bespreking
met dr. Colijn.
Na zijn overwinning in de vierde étappe
van den Tour de France werd Louviot
te Lorient verwelkomd door kinderen
in de kleederdracht der landstreek
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
van
R. H. DAVIS.
(Nadruk verboden.)
2)
Verschrikkelijk interessant, zei de Orchi
deeënjager. Verschrikkelijk ernstig ook. Ik
drink op de gezondheid van. de witte muis. De
moraal van het geval is, legde hij uit, dat
iedereen, doet er niet toe hoe weinig duiten
hij heeft, kan helpen. Zelfs jullie zouden
helpen. Ik ook.
Zijn stem klonk opeens opgewonden. Ik
ga, riep hij, de Orde van de Witte Muizen
stichten. Het doel van de orde is iedereen z'n
leven te redden. Jullie moeten allemaal witte
muizen zijn. Jullie moeten allemaal iemands
leven redden. Enne dan fuiven we ons
zelf op een diner.
En medailles, opperde Peter de Peyster.
De Orchideeënjager fronste zijn voorhoofd.
Hij overwoog het amendement eenigszins
achterdochtig.
Is het de bedoeling van den geachten af
gevaardigde uit New-York, vroeg hij, dat we
allemaal medailles krijgen of alleen maar wie
iemand gered heeft?
Eén maar, zei Peter de Peyster.
Nee, we krijgen 'em allemaal, protes
teerde Roddy.
Iedere keer.
't Amendement op 't amendement is
aangenomen, besliste de Orchideeënjager.
Hij klapte in zijn handen. De papieren mu-
ma gleden uit elka^: en de kleine, gichelende,
buigende Japanner kwam trippelend en strui
kend binnen om zijn bevelen te vernemen.
Neem die thee weg! riep de Orchideeën
jager. Ik word er zenuwachtig van. Breng
spuitwater van die groote .koude flesschen. En
nou, kerels, kondigde de Orchideeënjager aan,
gaan we in geheime zitting en wijden het
hoofdstuk Yokohama van de Geheime Orde
der Witte Muizen in. Enne dan zal i k de
Hoog Verheven Geheime Muis zijn.
Toen hij op het schip terugkwam vertelde
Perry het heele geval lachend aan de officie
ren en alle officieren lachten mee en dien
avond in het Grand Hotel, toen het Japansche
strijkje „Doe mijn groeten aan Broadway"
speelde (Peter de Peyster had hun verteld
dat dat 't Amerikaansche volkslied was!)
gaven de Witte Muizen hun eerste diner.
Want, zooals de Orchideeënjager uitleg
de, om het leven te redden, moet je beginnen
met het te onderhouden.
Het was een buitengewoon geslaagd feest.
En om aan te toonen dat deze wereld zoo
klein is: toen om drie uur des morgens het
gezelschap in rickshaw's naar huis reed onder
het zingen van „Wij zijn Kleine Verdwaalde
Witte Muizen", toen werden hun stemmen
over den Oceaan gedragen, over de Cordille
ras en de Caraïbische Zee en een oud man,
die in zijn kerker lag te huiveren en te woeien,
glimlachte en viel in slaap, want in zijn droo-
men had hij de vlugge voeten van de Witte
Muizen gehoord en hij had de deuren van
zijn kerker zien openzwaaien.
De Forrester Construction Company kreeg
haar contract voor den bouw van de drie
vuurtorens niet. De Japanners gaven er de
voorkeur aan ze door een Engelsche firma te
laten bouwen. Zij zeiden dat het goedkooper
was.
Mr. Forrester was het met de Engelsche fir
ma eens, dat die Japanners „een wonderlijk
volkje" waren en keek toen uit naar iemand,
dien hij de schuld kon geven. En daar hij
niemand anders kop vinden, gaf hij Roddy de
schuld. Het onderhoud vond plaats op de ze-
ven-en-twintigste verdieping van het Forres
ter Building, in een kamer, die uitkeek op
Brooklyn Bridge.
Je hebt nooit plezier in een serieuze zaak
gehad, legde zijn vader hem uit. Je hebt nooit
flink aangepakt. Je bent er zelfs niet mee be
gonnen. Het was erg aardig van je om die ki
mono's mee te nemen voor moeder en de
meisjes. Maar dat ding, dat je voor mij hebt
meegebracht vergoedt me niet heelemaal die
negentigduizend dollar winst, die je niet hebt
meegebracht. Ik vind het erg prettig dat mijn
vrienden me in een kimono met zijden ooie
vaars en vuurroode wistaria's erop zien, maar
ik kan het meheusch nog niet veroorloven ne
gentig duizend dollar voor een badjas uit te
geven.
heelemaal verzoent met 't verlies van een re-
toornde vader sarcastisch, dat de eer, die je
onze onderneming hebt aangedaan door je
als een stoker te vermommen en 't base-ball
negental van de Louisiana het Aziatische es
kader dat vlaggetje te helpen afwinnen, ons
heelmaal verzoent met het verlies van een re-
geeringscontract. Ik heb stevig betaald om jou
werktuigkunde te laten leeren en ik zou nu wel
eens graag willen weten, wanneer je van plan
bent me de rente van mijn geld te laten zien.
Rodd grinnikte en zei, dat hij er dadelijk
mee zou beginnen door zijn vader te invitee
ren met hem te gaan lunchen.
Prachtig! zei Forrester Senior. Maar voor
we gaan, Roddy, moet je eens even naar
Brooklyn kijken. Zie je pier nummer zeven,
even ten zuiden van de brug? Ja? Zie je
daar dan een witte stoomboot, die bezig is te
bunkeren?
Roddy knikte, dolblij met de verandering
van onderwerp.
Die boot, vervolgde zijn vader, vertrekt
binnenkort naar Venezuela waar we 'n conces
sie van de regeering hebben om boeien in de
havens te zetten en vuurtorens te bouwen. We
zijn daar al twee jaar bezig en hebben zoo
wat twee mülioen dollar uitgegeven. En op
den een of anderen dag hopen wij ons geld
te krijgen. Soms, ging Mr. Forrester voort, is
het noodig om goed geld naar kwaad geld te
smijten. Dat is 't nou juist wat we in Vene
zuela gaan doen.
Ik snap d'r niks van, viel Roddy hem met
beleefde belangstelling in de rede.
Dat verwachten we ook niet van je, zei
zijn vader. Als je zoo goed wilt zijn om de
zaakjes, die ik je te doen geef, op te knappen,
dan kan je de hoogere financieele politiek met
een gerust hart aan je vader overlaten.
Uitstekend, zei Roddy haastig, waar zul
len we gaan lunchen?
Alsof hij niets gehoord had vervolgde For
rester onmeedoogendMorgen ga jij met
dat schip naar Porto Cabello. We zijn juist be
ginnen aan een vuurtoren in Porto Cabello en
gaan nu boeien in de havens zettenJe gaat voor
de F. C. C. Je bent inspecteur.
Roddy kreunde en viel in een stoel neer.
Ga door, beval hij. Zeg me maar meteen
het ergste. Wat inspecteer ik?
Jij zit in de zon, zei Mr. Forrester, met
een potlood en elke zak zand die onze mannen
in zee uitgooien teeken jij aan. En als je niet
heelemaal idioot of stekeblind bent, dan zal
je meteen zien hoet een vuurtoren in elkaar
wordt gezet. De maatschappij heeft last met
Venezuela; we kunnen het geld niet loskrij
gen. Dat mag je we] weten aangezien ieder
een in Venezuela je dat vertellen kan. Maar
meer behoef je niet te weten. De anderen, die
daar voor de maatschappij werken zullen den
ken omdat je mijn zoon bent. dat je meer weet
dan zijvan wat ik daar in Venezuela uitvoer.
Nu, je weet niets en dat moet je vertellen ook.
Hou je bij je eigen zaken en bemoei je niet
met iets. dat je niet aangaat. En daar zal. je
door niets afgeleid worden. Mc. Kildric
schrijft me, dat er in Porto Cabello geen thee
huizen zijn, geen automobielwegen en behalve
de vuurvliegen gaan alle lichten om negen uur
uit.
Nu Roddy, besloot Mi". Forrester, dit is jou
laatste kans om als reiziger een diner in
restauratiewagen te verorberen. Als je de
maatschappij in den steek laat en met de
maatschappij bedoel ik mezelf, dan kan je
Fred Sherry vragen om een baantje als kellner
in de sneltrein naar Palm Beach.
Zooals veel groote zakenmenschen was Mr.
Forrester in de wereld geslaagd door het
werk van zijn employé's. Zij werkten voor
hem in alle deelen van de wereld en speciaal
daar, waar de blanken nog maar pas waren
doorgedrongen.
In Siberië, in Britsch-Indië, in Opper-Bur-
ma hadden ingenieurs van de Forrester Con
struction Company groote rivieren bedwon
gen. geboeid en overbrugd. In Soedan had
den zij dammen in de Nijl gelegd. Aan de kus
ten van Zuid-Amerika hadden zij de stralen
van de Forrester draailichten over de wateren
van den Atlantischen en den Grooten Oceaan
laten schijnen. Zij waren mannen van allerlei
leeftijden, van de jongens af, die nog nooit
naar een anderen verkeersweg hadden geke
ken dan die langs hun universiteitssportvel
den liep, tot de verbrande, door koorts ge
kwelde veteranen toe, die, jaren lang de Na
tuur bestreden hadden, waar zij het koppigst,
het hardst en het wreedst was.
Zij hadden gezien hoe de vloedgolven een
pier, die hen en half jaar zwoegens had ge
kost, vernielden en meesleurden naar de zee.
Zij hadden gezien hoe de door vele regens ge
zwollen rivieren, bruggen bij de pijlers afknak-
ten en ze verbogen en verwrongen op de oevers
wierpen; zij hadden gezien hoe een tropische
orkaan een half voltooide vuurtoren even ge
makkelijk omverwierp als een licht zomer-
briesje een schommelstoel; zij hadden ge
vochten tegen wilde beesten, zij hadden ge
vochten met wilden, met Soedanneezen uit de
woestijn en met Yaqui Indianen; zij hadden
gezien hoe cholera, slaapziekte en jenever
hun kampen veranderden in oorden van dood
en pestillentie.
(Wordt vervolgd).
