PLEZIERVAART VOOR MILITAIREN
Avontuur in Venezuela
De Belg Sylvère Maes won de zeer
zware étappe Digne Briancon in den
Tour de France. De huldiging door
zijn collega's na zijn overwinning
De majoor der artillerie G. A. Geel,
die naar verluidt zal worden benoemd
tot chef van den staf der 2de divisie
te Ede
De transbordeur onder de verkeersbrug over de Merwedekanaal Een aardig moment uit het kampleven der deelneemsters aan de te Doetinchem
te Maarssen is thans in gebruik genomen, in verband waarmede "Ouden nationale zwemwedstrijden. Het dak van een schaapskooi is een
de oude draaibrug geheel buiten dienst is gesteld geschikte plaats, om de natte zwemcostuums te drogen
tion te Londen werden ver
scheidene personen gewond.
Detectives van Scotland Yard
tijdens het onderzoek
Middelburg werd Donderdag een ringrijderij gehouden, welke gepaard ging met de
traditioneele gebruiken
Voor de in Amsterdam en omstreken gelegerde troepen der luchtweer-
afdeeling worden door het I. C. A. rondvaarten door de grachten georga
niseerd, welke bij de manschappen zeer in den smaak vallen
Een mooi exemplaar op de landbouw- en veeteelt
tentoonstelling, welke te Lyndhur St. Hants. (Eng.)
gehouden werd
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
van
R. H. DAVIS,
(Nadruk verboden.)
13)
Inez kon niet, zooals haar zuster, tevreden
zijn met het al te rustige bestaan van de
jonge meisjes in Spaansch-Amerika. Toen
haar vader gezant was in Parijs, had ze een
school in Neuilly bezocht; maar toen hij
naar Londen overgeplaatst werd was ze oud
genoeg geweest om aan het hof voorgesteld te
worden en om volop te genieten van haar vrij
heid van beweging. Ze had mogen paardrij
den in Hyde park, mogen tennissen, mogen
wandelen zelfs op openbare wegen zelfs als
het regende, zelfs ongechaperoneerd.
Ze had een heerlijken tijd doorgebracht in
haar moeders geboorteland en bij haar moe
ders familieleden en ze had een heelen zomer
lang genoten van het gezellige, vrije buiten
leven van een badplaats in Massachusetts. Ze
had zwemmen geleerd, ze had een auto lee-
ren besturen, dansen geleerd, zelfs op rubber
zalen en ze had op het balcon van het Casino
gezeten en jonge mannen hooren vragen of er
in Zuid-Amerika nog meer zulke meisjes wa
ren als zij
Toen kwam de terugkeer naar haar eigen
land. Hier reed ze vaak met haar vader tus-
schen het wilde vee op zijn landgoederen,
maar vaker zat ze met haar moeder en zuster
in de „patio" en las romannetjes of zag slape
rig de schaduwen voortkruipen over de gele
«jiren. En toen werd dit vredige leven opeens
tot herinnering, vage herinnering als aan een
vorig en onwerkelijk bestaan. Er kwam een
nacht, een nacht van schrik, die haar nog
maanden later vervolgde in angstige droo-
men, een nacht, toen plotseling haar bed om
ringd was door soldaten, een nacht toen op de
binnenplaats het snikken van haar moeder en
de kreten van de bedienden werden gehoord
en ze haar vader naar een gesloten rijtuig zag
brengen en wegvoeren, bewaakt door de ge
heime politie en zonder dat ze een enkel woord
tegen hem had mogen zeggen.
Toen waren de jaren in Willemstad gekomen
twee smartelijke jaren van onrustige, onop
houdelijke bezorgdheid over den vader, die
geestelijke martelingen en kleinzielige be-
leedigingen, lichamelijke kwellingen en verne
deringen moest verdragen, die zijn ziel ver
moorden en zijn geestkracht breken zouden.
Voor de drie vrouwen was Rojas meer dan
een gewoon echtgenoot en vader geweest. Hij
was hun ridder, hun afgod. De gedachte was
hun bijna onver dragelijk, dat zij konden eten,
slapen, werken en spelen, terwijl hij werd
gestraft als een gemeenen misdadiger, levend
begraven in een duffen kerker en niet in staat
het werk voort te zetten dat hij zoo koninklijk
verrichten kon. Zij ontvingen alleen den con
sul, die zijn vriend was geweest en hen die
ook bannelingen waren en in wier haat tegen
Alvarez hun eenige hoop lag om hun dier
bare ooit weer terug te zien. Maar de bevrij
dingsplannen waren keer op keer mislukt en
ze waren langzamerhand heel moedeloos ge
worden.
Doch in de laatste drie maanden was weer
een nieuwe hoop in hun hart opgekomen en
voor de jongste dochter tegelijk een nieuw
verdriet.
Er werd gefluisterd dat er een revolutie
werd voorbereid die in de buurt van Valencia
zou uitbreken; een revolutiepoging waar veel
geld achter zat en die haar wijding ontving
door de gebeden van het volk. De leider der be
weging zou Pino óe Vega zijn, die in verschei
dene veldtochten de helper van Generaal Ro
jas was geweest, die vele gunsten van zijn
chef had ontvangen en zeer aan hen gehecht
was. Als deze opstand tegen Alvarez slaagde
zou Vega opperbevelhebber van het leger wor
den en zij zouden Rojas bevrijden en hem tot
president uitroepen. De vrouwen vonden de
gedachte, dat Rojas president zou worden ver
schrikkelijk. Zijn leed was begonnen doordat
hij een candidatuur voor het presidentschap
had aangenomen. Alleen al de gedachte aan
die positie en aan de wreedheden, die dooi
den man die haar nu bekleedde, werden be
dreven, maakte het ambt voor de drie dames
Rojas tot een gruwel. Het eenige dat zij be
geerden was hem bijzich te hebben; zij voel
den, dat hun daarvoor geen offer te groot zou
zijn.
En van het jongste meisje werd een offer
gevraagd. Er was haar een weg gewezen, waar
door ze de zaak die naar haars vaders vrijheid
moest voeren, zou kunnen dienen. Van Parijs
uit had Pino haar moeder toestemming ver
zocht om Inez te mogen vragen zijn vrouw
te worden.
Van alle mannen die zij in Venezuela kende,
vond het meisje Vega wel de aantrekkelijkste.
Ze hadden beiden jaren buiten hun vader
land geleefd en hadden daardoor verschillende
punten van overeenkomst. Hij was zeven-en-
dertig, veertien jaar ouder dan zij, maar zoo
wel in zijn uiterlijk als in zijn manieren leek
hij veel jonger. Men zou niets tot zijn nadeel
hebben kunnen zeggen dat men ook niet van
andere jonge mannen uit zijn land had kunnen
zeggen. Maar het meisje hield niet 'van
hemze hield ook niet van haar land!
Haar broer was omgekomen in wat zij een
minderwaardige worsteling tusschen twee na
ijverige, eerzuchtige politici had gevonden;
haar varder was als een beest in een hok op
gesloten omdat hij zijn land onbaatzuchtig
gediend had en daardoor de afgod van zijn
volk was. Neen, ze voelde nieis voor haar ge
boorteland. ze wantrouwde en vreesde het. Ze
voelde zich absoluut geen Spaansch-Ameri-
kaensche. En zooals ze het land wantrouwde,
wantrouwde ze ook de mannen uit het land,
althans het soort Pino Vega Ze kende ze
zoo goed, de geboren redenaars, de geboren
vechters en samenzweerders. Het intrigeeren,
het complotteeren zat hun in het bloed.
Als zij over haar toekomstigen echtgenoot
had gedacht en in een land, waar de meis
jes op hun vijftiende jaar trouwen en waar
het trouwen haar eerste, zoo niet haar eenige
plicht is, zou het wel zonderling zijn als ze dat
nooit gedaan had dan was de man van haar
droomen nooit een Venezolaan geweest.
Ze dacht met plezier terug aan de flinke
jongelui die ze had leeren kennen in den zo
mer aan het Noorderstrand, die in de week
zaten te zwoegen en te puffen in hun kanto
ren en met week-end volop genoten van hun
ontspanning en sport.
Toen Inez van haar moeder gehoord had
dat kolonel Vega van plan was haar bij zijn
terugkomst ten huwelijk te vragen, had het
meisje heftig geproteerd. In dertig jaar
had Senora Rojas zich onbewust geassimi
leerd aan 't gedachtenleven van de vrouwen in
haar nieuwe vaderland en daardoor was zij ge
schrokken van de onafhankelijke ideeën van
haar jongste dochter, die zelf een overwegen
den invloed wenschte op de keuze van haar
echtgenoot.
Wat het ergste is, zei de moeder, Pino is
zelfzuchtig! Als je hem in het harnas jaagt,
zal zijn lust om mee te werken aan de bevrij
ding van je vader er een heel stuk door be
koelen. Hij denkt in de eerste plaats aan zich
zelf. Als je toch maar van hem hield
Pino zou zoo wreed niet kunnen zijn, had
Inez geantwoord op een toon die weinig over
tuigd klonk. Hij kan toch niet zóó ijdel, zóó
egoistisch zijn, dat hij een vrouw op die ma
nier zou straffen omdat ze zijn aanzoek wei
gert.
Dat gesprek tusschep moeder en dochter had
een week voor de terugkomst van Vega
plaats gehad. Op den dag dat zijn boot zou
aankomen begon Senora Rojas opnieuw over
het onderwerp.
Ik heb gedacht dat het misschien het
beste is, Inez, dat je hem niet direct antwoord
zult geven. Pino gaat heel gauw weer weg. Hij
moet landen ten Noorden van Porto Cabello
en daar zullen onze aanhangers zich bij hem
voegen.
De Senora aarzelde een oogenblik en ver
volgde toen haastig: Te moet hem laten
gaan zonder te beslissen. Je kunt bedenktijd
vragen, je zou hem zelfs kunnen zeggen
Er kwam een diepe blos op Inez' gezicht en
de tranen sprongen haar in de oogen.
Haar moeder keek een anderen kant uit en
zei op bitteren toon: Het is een leugen te
gen een man, die zelf al tegen heel wat vrou
wen gelogen heeft. Het is er alleen maar om
te doen dat hij trouw blijft aan je vader. Wat
doet de rest ertoe, barstte ze uit; ik zou willen
liegen, bedriegen, stelen, als ik je vader een
oogenblik lijden kon besparen.
Het meisje nam de hand van haar moeder
en drukte die tegen haar wang.
Dat weet ik moeder, dat weet ik, fluister
de ze ontroerd.
Er viel een korte stilte.
Als het maar iets anders was, betuigde
het meisje. Als ik met vader kon ruilen, zou ik
het dadelijk doen! Dat weet u immers ook wel
Maar zoo ietsTe doen of ik ietsom hem
geef! Het is een vernedering, een schande. Ik
zou van mezelf walgen.
WH je dan den eenige, die vader bij ons
terug kan brengen tot vijand maken? pleitte
de moeder. Jij en Pino zijn toch oude vrien
den. Hij is vaders vriend. Een verbintenis tus
schen jullie zou toch vanzelfsprekend zijn. Ik
smeek je, barstte ze opgewonden uit, ik beveel
je om Pino niet tot vijand te maken. Zeg hem
dat hij geduld moet hebben, dat je nu aan
niemand anders kimt denken dan aan vader.
Als die vrij is, als Pino hem bevrijd heeft
De moeder drukte het meisje tegen zich aan
en wachtte in spanning. Beloof het me,
smeekte ze.
(Wordt vervolgd,).
