Avontuur in Venezuela
Het ernstig auto-ongeluk op den onbewaakten overweg tusschen Houten en Schalkwijk eischte Vrijdag vier dooden.
overbleef van den wagen, die in de sloot naast de spoorlijn terecht kwam
Wat er
De .Mauretania" heeft het King George V-dok te Londen
verlaten, om de tweede reis over den Oceaan aan te
vangen. De laatste werkzaamheden aan het zeekasteel.
In de kunstzalen van Arti et Amicitiae" te Amsterdam is
de eerste eeuv/ees'tentoonste'ling .Honderd jaar Neder-
landsche Kunst geopend. De finishing touch aan de
expositie
In het Vondelpark te Amsterdam heeft burgemeester dr. W. de Vlugt Vrijdagmiddag de
dahlia-tentoonstelling .Kleurenpracht 3" officieel geopend. De autoriteiten tijdens den
rondgang over het expositieterrein
De .telegraaf" fungeerde als score-bord tijdens de internationale kaats
wedstrijden tusschen Nederland, België en Frankrijk te Leeuwarden
Luit. kol. jhr. A. D. Laman Trip te Arn
hem is benoemd tot kamerheer in
buitengewonen dienst van H, M. de
Koningin en tot hofmaarschalk
Het tweede ge
deelte van de Hol
land-week, geor
ganiseerd door de
Kon. Watersport
vereniging .Loos-
drecht" begon V rij-
dag op de Loos-
drechtsche olassen
FEUILLETON
Naai net Amerikaansch
van
R. H. DAVIS.
(Nadruk verboden.)
26)
De ingenieur boog zijn hooge gestalte en
verdween achter Roddy aan in de struiken.
Waarom mogen ze me niet zien?
Voor je eigen prestige; je ziet er zoo gek
uit als je op handen en voeten kruipt.
Gedurende tien minuten kropen ze on
hoorbaar verder en toen klauterde Roddy
over den brokkeligen muur van het fort en
wees naar den ingang van de tunnel.
Het probleem is begon hij. om die keien
van de trap weg te krijgen en de trap toch
zoo in model te laten, dat iemand, die gek ge
noeg is om hier naar toe te klimmen, niet kan
zien dat ze van hun plaats af zijn geweest.
Dacht je heusch. vroeg Mc Kildrick met
een ongeloovigen glimlach dat er een schat
achter de steenen verborgen ligt?
Inderdaad, zei Roddy, een soort van be
graven schat.
Mc. Kildrick hief behoedzaam zijn hoofd
op en overzag de omgeving alsof hij de lig
ging van verschillende deelen goed in zie)
wilde opnemen. In het Noorden zag hij de
stad; in het Oosten op een kwart mijl afstand
het fort dat door een strook water van het
land gescheiden was en in het zuiden strek
ten de wilde muskus- en laurierboschjes
waar ze juist doorgekropen waren, zich uit
tot aan de kust.
Is dit een mop of een serieus plan? infor
meerde hij.
Het is meer; het is een kwestie van leven
en dood
Mc Kildrick ging op de steenen treden zit
ten en bestudeerde een tijd lang de groote
keien voor hem, zonder iets te zeggen. Hij
trapte met zijn hak tegen het cement en zijn
oogen onderzochten de sterkte van de ijzeren
banden.
Met een paar mannen met breekijzers en
een beetje dynamiet dat geen lawaai hoeft te
maken, zei hij ten slotte zou ik dat in een
uur open kunnen hebben.
En zou je het weer zoo kunnen maken
dat niemand merkt dat we het gat geopend
hebben? vroeg Roddy.
Er was een lange stilte.
Ik vind heusch, zei Mc. Kildric, dat je me
ook maar moest vertellen wat er onder die
steenen te zien is
De zon was ondergegaan en de lucht was
koud en vochtig geworden. Roddy ging naast
zijn „baas" zitten en wees naar de groote
keien aan hun voeten. Zijn stem ging over in
gefluister.
Het is zóó, begon hij.
Toen zij twee uur later van elkaar scheid
den bij het begin van de stad, was Mc. Kil
drick een ingewijde in de Broederschap van
de Witte Muizen.
Ze waren van elkaar gegaan omdat ze het
er over eens waren, dat hoe minder ze samen
gezien werden, hoe beter het was. Maar Roddy
had nog een andere en meer romantische re
den om alleen te willen zijn.
Hij had iederen avond sinds zijn terugkeer
uit Curacao een pelgrimsticht gemaakt naar
het verlaten huis van de familie Rojas. Hij
had die nachtelijke tochtjes per roeiboot kun
nen maken zonder gezien te worden, want de
tuin van Miramar lag, net als zijn eigen tuin.
aan de haven. Soms had hij er zich mee ver
genoegd zijn riemen voor het leege huis te la
ten rusten om aan het meisje te denken; an
dere keeren bond hij zijn boot vast aan een
aanlegsteiger een paar honderd meter ver
der, heesch zich dan langs de overhangende'
wingerd omhoog tot boven op den muur en
liet zich dan in den tuin glijden. Dan gingen
zijn gedachten droomend uit naar het meisje
dat hij eigenlijk nauwelijks kende, dat zelfs
haar woord al aan een ander gegeven had.
maar wier charme hij nooit zou kunnen ver
geten. Ook aan de landzijde even langs haar
huis te loopen, was hem een zoetweemoedig
genoegen en nadat hij Mc. Kildrick verlaten
had, richtte hij zijn schreden naar de Alame
da, de breede laan met haar dubbele rij scha
duwrijke boomen, die evenwijdig aan de haven
liep en waaraan de ingang van Miramar lag.
Toen hij dichter bij het huis kwam. zag hij
tot zijn verrassing en vreugde dat Miramar
was bewoond. Alle vensters waren verlicht en
in dat licht zag hij bedienden haastig heen en
weer loopen. Voor net hek stond de Alameda
voor met wagons, beladen met koffers en
doozen.
Roddy verschool zich, opgewonden en in
wendig trillend, in de schaduw van de boo
men en wachtte daar ongeduldig op een kans
om te hooren of de bannelingen werkelijk
waren teruggekeerd. Hij hoefde niet lang te
wachten. In een kleine figuur, die bedrijvig
tusschen de karren heen en weer liep en overal
bevelen uitdeelde, herkende hij zijn vriend en
bondgenoot Pedro. Roddy ging direct in het
licht van de electrische booglamp staan tot hij
er zeker van was dat Pedro hem had gezien
en stapte toen weer in de schaduw terug. In
een oogenblik was de oude knecht naast hem.
Is zij hier? vroeg Roddy.
De man knikte heftig; voor hem was er in
de heele wereld maar één „zij".
Zeg haar. fluisterde Roddy dat ik haar
vader gezien heb en dat hij weet wat we
probeeren te doen. Ik moet de senorita zoo
gauw mogelijk spreken. Vraag haar of ze
vanavond, 't doet er niet toe hoe laat bij de
trap wil komen, die van den tuin naar de kade
loopt, Ik kan daar van uit mijn eigen huis
naar toe komen zonder gezien te worden.
Pedro knikte weer met een van verrukking
stralend gezicht.
Ik zal de senorita vragen daar om negen
uur te komen, antwoordde hij, of ik zal er
zelf zijn.
Dat laatste lokte Roddy niet erg aan, maar
hij vond dat het, nu Inez in dezelfde stad
woonde als hij en op dat oogenblik geen hon
derd meter van hem af was, hem al dankbaar
behoorde te stemmen.
Hij liep verder de Alameda af, met zijn
hoofd in de lucht, terwijl zijn voeten bijna
dansten.
Nog drie uur, protesteerde hij inwendig,
hoe kan ik het nog drie uur uithouden?
Maar de drie uur kwamen toch op de een of
andere manier om en om negen uur, juist
toen de taptoe, die de soldaten naar hun ka
zerne terug riep, over de stad en het water
klonk, stond Roddy te wachten op het smalle
stukje strand dat tusschen de haven en den
tuin van Miramar lag.
IV.
Op het laatste oogenblik had Roddy beslo
ten toch maar niet met zijn boot te gaan, maar
te gaan loopen langs de haven. Het was vloed,
zoodat het smalle stukje strand, dat tusschen
den tuin en den aanlegsteiger van de familie
Rojas lag, maar een paar voet breed was. Het
was lichte maan maar een paar donkere wol
ken maakten dat de steenen trap en het tuin
huisje aan het eind van den steiger, nu eens
te voorschijn kwamen uit het donker en dan
weer onzichtbaar werden.
In een van die heldere oogenblikken zag
Roddy plotseling de figuren van een man en
een vrouw in de tuinpoort verschijnen. Pedro
kwam angstig naar voren en Roddy holde
langs hem heen de trap op Hij herkende Inez
op het eerste gezicht niet. Op de manier der
boerenvrouwen had ze een zijden shawl met
franje omgeslagen die alleen haar oogen zicht
baar liet en die van haar schouders neer
hing in lijnen die haar heele figuur verbor
gen. Roddy stak verlangend zijn hand uit,
maar het meisje hief de hare waarschuwend
op en ging Roddy met een gebaar uitnoodigend
haar te volgen, vlug de treden naar den steiger
af. Aan het verste einde was een soort prieel
van palmbladeren, waarvan een gedeelte
door de maan helder verlicht werd; maar
over de andere helft wierp het dak een don
kere schaduw. Daar liep Inez snel heen en
Roddy volgde haar met kloppend hart. Hij was
heftig onder de romantische bekoring van het
avontuur waarin hij betrokken was en
voelde zich gelukkig in gezelschap van het
meisje dat sedert hun eerste ontmoeting zijn
gedachten vervulde. De kleine steiger, het ge-
kabbel van de golven tegen de steenen, het
maanlicht, de geheimzinnigheid van hun
verstolen ontmoeting, het zoete aroma van
den tropischen avond, dat alles bij elkaar
schiep dan ook een sfeer van romantiek.
Maar zijn weeke stemming werd wreed ver
stoord. De stem, die hij uit de duisternis hoor
de spreken was helder en scherp.
U moest begrijpen, begon Inez op afkeu
renden toon, dat u dit heelemaal niet had
moeten doen.
Als ze hem in het koude water van de haven
had geduwd, had Roddy niet meer verbaasd
en geschrokken kunnen zijn. Hij staarde naar
de omhulde meisjesfiguur, te verbluft om een
woord te zeggen.
U moet niet verwachten, dat ik voor de
tweede maal zoo wil ontmoeten, ging het
meisje onverstoorbaar voort, u zet alles op het
spel.
Het spijt me vreeselijk, stamelde Roddy.
Ik dacht dat u graag het nieuws had willen
hooren.
Natuurlijk wil ik dat graag.
Ik begrijp het, zei Roddy. Ik vergat de
voorschriften van de Spaansche etiquette. Ik
had u moeten ontzien.
(Wordt vervolgd.)
