Mlmschouui
Qcoote films wetpen hun
schaduux uoaxuit:
cfCateC du 1locd"
„De Citadel"
Onteecd'
ft
Katharine Hepburn
„£euens=
pco&Cemen"
2Je JiCmstecceniuacht
signaleert:
Lucille Ball
A T E R D A G 16 SEPTEMBER 1939
HAARLE M'S DAGBLAD
8
Annabella en Louis Jouvet in „Hotel du Nord" ,een sterk filmwerk.
Een groote film over kleine menschen: „Ho
tel du Nord".
Een film, die het woord van een wijs man
bevestigt: „Er zijn geen groote en geen kleine
menschen, er zijn alleen mènschen". Inderdaad,
de waarde van ons leven wordt bepaald door
zijn inhoud, niet door de omgeving In het le
ven van wat wij dan noemen groote menschen
zijn vaak kleine problemen, die niet opgelost
worden, maar ontvlucht of verwaarloosd,
het leven van kleine menschen werpen zich
groote vraagstukken op, die met den moed der
wanhoop, soms ook met het inzicht der hoop
aangedurfd worden. Het één houdt het ander
in evenwicht, en wat uit de worsteling der we
reld tevoorschijn komt heet: mènsch. Het doet
er niet toe waar hij vandaan komt, of waarheen
hij gaat. Dat is, geloof ik, Marcel Carné's kijk op
het leven, en 't is niet de zijne alleen. Marcel
Carné ziet door zijn bewogen gemoed, zijn be
grip voor alles en allen, een hotel verrijzen in
een Parijsche achterbuurt: „Hotel du Nord'
Geen hotel, zooals Vicky Baum het indertijd
opende, met een draaideur en allerhand rare
gasten, doch een hotel met een politieagent op
nummer 12, een jongen, die in een bakkerjj
werkt, een mislukte, die achter zijn wreed mas
ker een ontstellende menschelijkheid verbergt,
een goedzak, die geld verdient met zijn bloed te
laten aftappen voor transfusie, en wiens meisje
meer gesteld is op den chauffeur van een vracht
wagen. Deze menschen leven tezamen en nun
levensdraden spinnen zich door elkaar. In deze
rag verschijnt een jong paartje, dat zwervens-
moe, de honger naar geluk in de groote oogen,
alleen nog het grootste ideaal bezit, dat on-
vertrapt bleef: hun liefde voor elkaar. Om dit
eenige, wat hen blijft, te behouden, besluiten ze
de levensdraad af te snijden, doch het leven is
vaak mild jegens hen, die werkelijk gelooven.
De draden worden verder gesponnen. Door de
heele film heen leidt één gedachte: er zijn
slechts twee menschen die voor elkaar geboren
zijn. Ach, als je tegenwoordig zoo denkt, dan
wordt alras gezegd: ouderwetsch. Of meer psy
chologisch georienteei'de menschen meenen dat
zoo'n ideale liefde in je gedachte bestaat als
een reactie op je minderwaardigheidscomplex.
En als je er een boek over schrijft vertellen ze
van je: Moet je 'm thuis eens zien, dan is ie pre
cies het tegengestelde van wat ie schrijft. Het
zij zoo. Er zijn kleine menschen en groote men
schen, een ieder denke het zijne. Maar velen
zullen denken als Marcel Carrié en Eugène Da-
bit, naar wiens roman deze bijzondere film ge
maakt werd. Hun beveel ik deze film „Hotel du
Nord" aan. Het zien van deze film is een bele
venis. 't Is alsof een goede vriend je zijn kijk op
het leven onthult. Wie van goede vrienden
houdt stelt prijs op een eerlijke, boeiende film
als deze. Een film met een ziel, een adem, een
harteklop. Marcel Carné maakte ook „Quai des
Brumes". In „Hotel du Nord" laat hij de Parij
sche achterbuurtsfeer op een wijze herleven,
zooals ik het sedert Renée Clair's „Sous les toits
de Paris" niet gezien heb. In het begin zie je
dadelijk dat hotelletje in de straat met lantaarns
en dat tafreel grijpt je, zooals je in elke stad in
werkelijkheid gegrepen wordt wanneer je voelt
dat je contact met het leven, dat er heerscht,
gekregen hebt. Ik zou bijna in het woordenboek
alle overtreffende trappen systematisch willen
verzamelen om de reclamezinnen, die voor de
amusementsfilms en wat daaraan annex is in 't
geweer worden gebracht, te verslaan en U ervan
te overtuigen dat U deze film moet gaan zien
wanneer ze hier komt. Maar misschien de
wonderen zijn de wereld niet uit treft het U
meer wanneer 'k zeg: deze film is menschelijk.
Er zit iets in van wat ons allen rijker maakt,
ook al ontneemt 't ons veel: het leven.
geprolongeerd.
Luxor
Het is waarlijk geen wonder dat „De Cita
del" geprolongeerd wordt. Dit is één van de
weinige gevallen, waarin èn het publiek ge
trokken wordt èn wat geboden wordt, dat de
moeite waard is. „De Citadel" zal waarschijnlijk
wel oneer keeren worden geprolongeerd, of
wij zouden ons in den goeden smaak van
het Haarlemsehe bioscooppubliek (waaronder
we van zelfspre
kend de randge
meenten rekenen)
moeten vergissen.
Wij hebben deze
film vorige week reeds warm aanbevolen en
wijzen er nog eens op dat het juist in een tijd
als deze veel meer voldoening geeft om op het
witte doek het leven van een man te zien,
die ervoor vecht om de wereld te verbeteren
en de Citadel van zijn ideaal te veroveren,
dan om zich over te geven aan de genoegens
van een luchtkasteel. Het succes van films als
de „Citadel" is een compliment voor het bios
cooppubliek, dat in gemakkelijke tijden gaarne
amusement ziet doch in moeilijker tijden niet
doorslaat en alléén amusement wil orni de
werkelijkheid te ontvluchten, doch wel degelijk
ook in de cinema recht iaat wedervaren aan
den ernst des levens. Moge de „Citadel" nog
lang op het program blijven.
Reprise van
Zoo kunt ge dan nog eens Mariene Dietrich
gaan zien in de film, die velen beschouwen als
haar' beste en als de topprestatie van dien kun-
digen en vreemden regisseur Joseph von Stern
berg: „Onteerd". Het is stil geworden om die
twee. Marlene's roem is getaand en verschil
lende moeilijkheden
hebben haar zelfs
Frans Hals
genoodzaakt 't land
van haar grootste
triomfen: Amerika
te verlaten. Von Sternberg duikt dan hier. dan
weer daar op. Ook zijn ster is echter snel ge
daald
Maar in „Onteerd" kunt ge dan het spel van
Mariene en de verrassende regie van von Stern
berg gaan zien. Sommige beelden uit deze film
zijn helaas weer realiteit geworden.
In het voorprogramma draait een merkwaar
dig filmpje: „Dat is Afrika". Ongewone beel
den van ongewone volksstammen en een tocht
door de Sahara maken dit filmpje het aan
kijken ten volle waard.
ÏYIOVIAC-THEATER.
I het Moviac-theater is de film „De Detective"
met Stand Lourel en Oliver Hardy geprolon
geerd.
worstelt met
Een alleraardigste film! Katherine Hepburn
worstelt met levensproblemen, zij is zelf een
groot probleem in de oogen van haar familie,
maar al deze problemen zijn niet zoo kwaad
aardig dat ze een gelukkige ontwikkeling van de
gesponnen situaties in den weg staan.
Een jongeman maakt kennis met een meisje.
In de bergen. Dat gebeurt dagelijks. De jonge
man blijkt idealen te hebben, en de vi-ouw geld,
zooiets gebeurt ook dagelijks.... Ln de fantasie
van romannetjeschrijvers. Maar wat verder ge
beurt is niet alledaagsch en is het monopolie van
deze film „Levensproblemen".
De jongeman brengt
Cinema
leven in het „mu
seum", het rijke stij
ve huis van zijn ge
liefde. Maar hij
brengt niet wat men in gefortuneerde kringen
noemt „iets mee". Van vaderszijde dreigt on
heil. Edoch, het zwarte schaap van de familie
brengt licht in de duisternisKatherine Hep-
burn als dit zwarte schaap is wat men noemt
,een meisje dat weet wat ze wil", een buitenge
woon rake typeering. Cary Grant als de jongen
met idealen maar zonder de rest is een leuke
kerel.
Boven het amusement, dat de film u brengt
(verhoogd nog door de kostelijke Edward Eve
rett Horton) bezit ze tal van fijne trekjes, die
haar tot iets bijzonders stempelen. Vooral de
figuur van Hepburn brengt dit werk op een bij.
zonder plan.
Vooraf wordt „De Koning der onderwereld'
vertoond, waarin Kay Francis de rol vertolkt
van een dokteres, wier man gangsters behan
delde en dat met den dood bekoopt. Zij wordt
bedreigd met ontzetting uit haar ambt. doch na
een reeks van sensaties doorstaan te hebben kan
ze de misstappen van haar man rehabiliteeren.
Een spannende film. Uit het voorprogram
noemen we nog een allerleukste teekenfilm:
Sedert Renée Clair's ..Sous les loits de Paris'
werd de Parijsche sfeer in een film zelden met
■ooveel warmte geteekend als in Carné's
„Hotel du Nord".
Alhoewel pas drie-en-twintig jaar heeft de
blonde Lucille Ball reeds een uitgebreide erij
varing op tooneel- en filmgebied.
Zij werd den 6den Augustus te Butte, Mon
tana, geboren. Na haar diploma aan de high
school behaald te hebben, bezocht zij het
Chautauque Institute of Music, daar het haar
moeder's innigste wensch was, dat Lucille
pianiste zou worden. Maar het lot had anders
beschikt.
Lucille wenschte actrice te worden en liet
zich derhalve inschrijven bij de John Murray
Anderson Tooneelschool te New York City.
Anderhalf jaar later keerde zij terug naar de
ouderlijke woning te Jamestown, N.Y., en sloot
zich aan bij een plaatselijk tooneelgezelschap
dat op tournée ging.
Toen zij tenslotte in New York City be
landde, slaagde zij er in persoonlijk in con
tact te komen met wijlen Flo Ziegfeld. Door
haar houding en de bewonderenswaardige
wijze waarop zij ccistuums wist te dragen,
werd zij geëngageerd bij het koor van „Rio
Rita" en toen de revue op tournée ging, moest
zij mee.
Na dit engagement werd zij aangesteld
als mannequin bij Hattie Carnegie, een mode
ontwerper van internationale reputatie. Drie
jaar lang was Lucille een der eerste modellen
in het exclusiev£ etablissement, Daarnaast
poseerde zij als fotomodel en werd door Lig
gett en Meyers gelanceerd al5 de „Chester
field Girl".
Toen de productieleider Samuel Goldwyn de
bekendste reclame-modellen naar Hollywood
haalde om op te treden in de film „Roman
Scandals", behoorde Lucille tot een der ge
lukkigsten. Zij ging naar Hollywood met hét
idee daar zes weken te zullen blijven dat
was in 1935 en 4s er sindsdien niet meer
vandaan geweest, met uitzondering van de
acht weken, dat zij optrad in het Broadway
stuk ..Hey, Diddle, Diddle".
Bij haar terugkeer in de filmstad speelde
Lucille kleine rollen in talrijke films, totdat
zij als mannequin optrad in de film .Roberta".
Haar optreden in deze Astaire-Rogers pro
ductie bezorgde haar een RKO-contract op
langen termijn.
Haar rol in „Stage Door" met Ginger Rogers
on Katharine Hepburn, bracht haar onmis
kenbaar talent als comedienne aan het licht
Het resultaat hiervan was, dat de studio
leiding haar de hoofdrol toevertrouwde in de
nieuwe Joe Penner film „Go Chase Yourself",
de titelrol in de „Aimabel" filmserie en
hoofdrollen in „Next Time I Merry", „Panama
Lady", „Beauty for the Asking", „Five Came
Back", „The Night of January 16th".
„Hugo de Groot".
Naar wij vernemen zal Metro-Goldwyn-
Mayer in de bekende serie van haar cultuur
historische films een zoogenaamde „hort"
wijden aan het leven van Holland's beroemd
ste rechtsgeleerde, Hugo de Groot. Dit is
minder verwonderlijk dan het schijnt, want
eenerzijds valt in deze veel bewogen jaren
meer dan ooit het licht op den genialen den
ker, die in zijn boek over de rechten van den
oorlog en den vrede het eerste internationale
recht schiep. Anderzijds was zijn eigen leven
zoo vol romantiek, dat Hollywood zich hiertoe
wel aangetrokken moest voelen. Er zal wel
een dankbaar gebruik gemaakt worden van
de boekenkist op slot Loevestein, zijn metse
laarsvermomming in Gorkum en de listen van
het bekoorlijke dienstmeisje Elsje van Houwe-
ningen!
Om de twee jaar geeft Metro-Goldwyn
Mayer haar beste krachten aan een nieuwe
Broadway Melody. In die van 1936 en 1938,
speelde Eleanor Powell de hoofdrol. In de
aanstaande Broadway Melody treedt, zij voor
het eerst op samen met 's werelds beroemdste
tapdancer Fred Astaire. Merkwaardig genoeg"
zal deze film geregisseerd worden door Norman
Taurog wiens Jongensstad evenals andere films
met kinder-acteurs onvergetelijk gebleven is.
Binnenkort brengt Metro-Goldwyn-Mayea-
een film, waarin uitsluitend vrouwen tot de
kleinste rollen toe, optreden. Het is de ode
aan de moderne vrouw, welke dan ook de titel
Vrouwen („The Women") zal krijgen en
waarin niemand minder dan Norma Shearer,
Joan Crawford, Paulette Goddard en Rosalind
Russell samen optreden.
In deze film draagt Rosalind Russell, die de
rol van de veelpratende en nog meer rodde
lende juffer, abas „kwebbel", vervult, een
ultra-modernen potsierlijken hoed van blauw
ctneesch stroo met een groene shawl met een
soort pagode van rechtopstaande roode anjers
er bovenop. Deze bloemen duid/en, vlug heen
en weer bewegend, het snelle gebabbel van
Rosalind Russell aan. Dit bleek zoo'n aardige
vondst, dat in een deel van een film alleen
maar de trillende bloemen bovenop de hoed
gefotografeerd werden, waaruit de toeschouwer
opmaakt ,dat Miss Russell „weer bezig is'
De hoed als filmspeler is naast de sprkeende
honden, sprekende papagaaien en buikspre
kende poppen wel een geheel nieuwe figuur!
In de nieuwe Metro-Goldwyn-film der drie
Marx Brothers Een dag in het circus, moet
de regisseur Eddie Buzzell, zelf een vroegere
Broadway clown, niet alleen de drie onver
beterlijke komieken regisseeren, maar ook de
volgende menagerie: een zeeleeuw, een dwerg
van 50 pond, die de rol van den „marqué"
vervult; een gorilla; een kooi met apen die
Grouche Marx precies nadoen; twee troepen
luchtacrobaten; tien oifanten; een groot
ballet van zwarte en witte paarden: een apen-
symphonie-orkest; een meisje dat onderste
boven over het plafond kan wandelen; een
vrouw die uit een kanon geschoten wordt; een
giraffe die een feestbanket in de war stuurt:
een big en twee muizen in een toover-scène
een blatend lam en een radio-tenor! De film
is inmiddels af en alles heeft blijkbaar zonder
ongelukken plaats gehad.
Walt Disney's „Autograph Hound" is de
eerste film waarin Donald Duck, een ge-
boren-en-getogen-Hollywooder, in zijn eigen
geboortestad vertoeft. In deze nieuwe RKO-
short ziet men Donald amok maken in een
Hollywood-studio, waar hij met gelukzalige be
zetenheid bezig is handteekeningen van be
roemde filmsterren te verzamelen. Het meest
verrassende element van dit alles is het feit,
dat Donald de drieste, Donald de domme en
kortzichtige niet voor het eind van de film
beseft, dat de'grooten der film evfen verlangend
zijn naar zijn handteekenlng als hij naar de
hunne
Eendgen tijd geleden heeft R. A. Roberts
zich verbonden, om dit seizoen minstens iin
één Ufa-film mede te spelen. Onder leiding
van regisseur Carl Boese is de populaire
komiek bezig, aan de opnamen van „Meine
Tante, deine Tantewaarin ook onze
landgenoot Johan Heesters en de nieuwe ster
Olly Holzmann eien hoofdrol vervullen.
Werner Bochmann schreef de muziek voor
deze filmeomedie.
Op de Biënnale te Venetië heeft de Ufa-
film: „Es war eine rauschende Ballnacht"
een triomf beleefd. Talrijke scènes ontlokten
..open doekjes" terwijl aan het einde van de
voorstelling het internationale gezelschap zijn
groote ingenomenheid te kennen gaf door een
ononderbroken minutenlang applaus.
Ilse Werner, die met de film „Bel ami" in
een slag groette bekendheid verwierf, werd
voor een drietal films gecontracteerd.
De opnamen van „Tochter aus gutem Hause"
(van goede familie), waarin zij tezamen met
Willy Birge! de hoofdrollen vertolkt, zijn
reeds onder het commando van regisseur
Joseph von Baky, in vollen gang.
Professor Happy End.
De stampvolle zaal in Rembrandt Theater
heeft Vrijdagavond in ademlooze spanning de
avonturen mee beleefd van de bewoners, de
goede en de slechte, van Dodge City. In 1866
reed daar na den oorlog in het Westen' van
Amerika de eerste trein, die een verafgelegen
nederzetting met het meer bewoonde deel
zou verbinden. Naar den man, die voor de
totstandkoming van die lijn het sterkst ge
ijverd had werd de plaats Dodge City ge
noemd. Dodge City bloeide en groeide; er
werd geld als water verdiend, maar het werd
even snel weer uitgegeven aan vermaken, die
niet tot het edelste soort behooren.
Het is een ruw, bandeloos leven dat daar
geleid wordt, met als
voornaamste rech
ter, de revolver.
Revolvergevechten
midden in de stad
zijn aan de orde van den dag, met als gevolg,
dat de meest gewetenlooze elementen het
heft in handen hebben. De gemeenste bandiet
is de aanvoerder van die bende, die zich ver
rijkt ten koste van de meer geciviliseerde bur
gers. De vuile werkjes laat hij het liefst door
zijn mannen opknappen, en zoo blijft hij bui
ten schot.
Zijn macht is schier grenzeloos, tot een
jonge avontuurlijke cowboy, hoewel eigenlijk
tegen zijn zin, de positie von sheriff aanneemt.
Aan een onaantastbare eerlijkheid paait hij
een moed en een volharding, die hem voor dat
baantje bij uitstek geschikt maken.
Het lukt hem dan ook na een langen zwaren
strijd, waarin zijn leven menigmaal gevaar
loopt, zijn voornaamsten tegenstander, den
voornoemden bandietenleider neer te leggen,
een daad, die hem een dankbaar applaus van
de toeschouwers uit de zaal bezorgt. Wel een
bewijs welk een suggestieve kracht er van
deze film uitgaat.
Des sheriffs belooning is de vrouw van zijn
hart zijn bruid te mogen noemen.
De held van dit avontuurlijke spannende
gekleurde filmverhaal is Errol Flynn en zijn
bruidje Olivia de Havilland. Er zijn prachtfi-
guren in deze film, mannen wien de avontu-ren-
zin op het gezicht en in hun houding te lezen
staat!
Kees Pruis, die op het tooneel zijn liedjes
en zijn praatjes geeft, was weer uitstekend op
dreef en werd door zijn publiek zooals ge
woon weer hartelijk toegejuicht.
Met z'n ernstige slotlied je „Wij willen ons
zelf zijn en blijven" trof hij een, vooral in
dezen tijd, gevoeligen snaar en had hij ieder'a
instemming.
Rembrandt
Dit is één
van die
problemen.
Porky als Mr. Moto. Geestig vooral is de vondst
van den .onzichtbarem man" die uit wraak
omdat hij nooit meer een rol te spelen kreeg!
de studio's in Hollywood op stelten zet.
ERROL FLYNN als voortrekker van
Portretstudie van Kay Francis, die verschijnt
in de film „Koning der Onderwereld".
(Palace Familie Theater.}]
