Mmschouw. Bnanj—i
VAN EES over haar
ANNIE
Het filmoog dringt door
tot vreemde volken.
In Babelsberg wordt
doorgewerkt.
,,£améetk
Walk"
tfoCmewwiinyea
eds ïBoefiie.
Viviane Romance
De JMmsietteimacfU
signaleert:
ZATERDAG 23 SEPTEMBER 1939
HS'AREEM'S DAGBEAD
8
„filmen is leetzaam
uwe het twtieet".
De Ritz Brothers volgen in „De drie muske
tiers" het voorbeeld van Laurel en Hardy in
„Fra Diavolo". In beide gevallen wordt een ro
mantische geschiedenis geridiculiseerd, en geen
wonder dat zooiets op de lachspieren werkt.
„De drie musketiers" is een merkwaardige
film, alleen reeds omdat het komische hoogte
punt in het begin ligt. Het gevecht in de herberg
is volgens de bakvischterminologie om je een
voudig dood te lachen. Wanneer men na een
enorm romantisch degengevecht één der ge
pluimde en gerokte
strijdenden den an
der plotseling ziet
vellen met een ordi-
nairen klap in het
gezicht is dat zeer lachwekkend. En zoo zijn er
meer „vondsten" in het begin, die zeer humo
ristisch mogen heeten. Maar verderop in de
film pogen de gebroeders Ritz vergeefs de
climax, die ze aan den aanvang weggaven te
overtreffen. Wat niet wegneemt dat er ook ver
derop vele op zichzelf nog kostelijke momenten
zijn.
Van spanning is de film, ondanks de komische
leidraad, geenszins ontbloot. Don Ameche zien
we als d' Artagnan, en hij ontpopt zich als een
zeer verdienstelijk zanger. Bunnie Barnes en
Gloria Stuart vertolken de vrouwelijke hoofd
rollen. De Ritz Brothers bezorgen u met hun
grappige streken veel genoegen, indien u althans
van dit bijzondere soort aanrdigheden houdt. In
het voorprogram treedt het bekende viertal „The
four Kaeths" op met de harmonica's. Zij geven
een potpourri uit de opera Martha en spelen
met veel „schwung" populaire liederen. Vooral
aankleeding en décors van dit nummer, dat veel
succes bij het publiek boekt, doen het zeer goed
In het nieuws worden ook nog de opnemingen
van de Troonrede vertoond.
„DE CITADEL" WEDEROM
GEPROLONGEERD.
In het Luxor-Theater wordt King Vidor's
film naar Cronln's bekende boek „De Ci
tadel" wederom ge-
.prolongeerd, voor
de derde week dus.
Een verheugend
feit, want dit film
werk is zeer de moeite waard, en wij hebben
het als zoodanig in onze filmbespreking
reeds zeer aanbevolen.
Rembrandt
Luxor
De Lambeth-Walk". Wie heeft hem niet
gedanst, gezien of gehoord? Wie heeft niet na
eerst op zijn knieën te hebben geslagen, zijn
rechter duim de lucht ingestoken onder het
uitsitooten van een „Oi" geroep dat de inboor
lingen van Afrika geen oneer aan zou doen?
Hebben we niet allemaal „gewandeld", zoo-
als ze dat in Lambeth" misschien niet de
rijkste maar ook zeker niet de ongezelligste
wijk van Londen gewoon zijn te doen?
Laten we het eerlijk bekennen: de Lambeth
Walk" is ons even vertrouwd als iedere echte
„Lambeth-gal" en „pal".
Sally Gray en Lupino Lane be hoeren tot
die Lambeth „gals" en „pais", die ons zoo
na aan het hart zijn gaan liggen. En zij dan
sen en zingen de „Lambeth Walk" en ze spre
ken Engelsch met een heerlijk accent, dat her
inneringen aan steenkolen en Cockney op
roept.
Ach: Lupino Lane. We kennen hem in Hol
land niet zoo: de beste, begaafdste en meest
spontane Engelse he
komiek. Soms lijkt
hij op Charlie
Chaplin en dan
weer* heelemaal
niet. Hij heeft een aparte Engelsche humor
en ge houdt er van of ge vindt het kinder
achtig en zoutloos en ge ergert u. Doe dat
niet. Lupino Lane is geen ontdekking van
de laatste jaren. Zijn ster schitterde reed.
aan het tooneel fir mament toen de film nog
in haar kinderschoenen stond. Hij is daarom
geen filmacteur. En Lambeth Walk" is geen
film. Het is de verfilming van de show „Me
and my girl". Dat stuk trok twee jaar volle
zalen in Londen. En het verdient deze week
een volle zaal in het Frans Hals Theater. Want
het zit vol kostelijke humoristische situaties
en ze volgen elkaar in een revue tempo op.
Het gegeven doet er eigenlijk weinig toe. Een
Lambeth „pal" wordt plotseling in een om
geving van hertogen en lords overgeplaatst
want het blijkt dat hij de erfgenaam van een
titel, een kasteel en een staf van bedienden is.
Zijn nieuwe familie en in het bijzonder een
hertogelijke tante maken het hem niet ge
makkelijk. Natuurlijk probeeren ze hem van
zijn Lambeth gal te scheiden. En even natuur
lijk mislukt dat. Voor echter alles naar wensch
geregeld is, zooals 't in een luchtige en kluch
tige film behoort, kan men nog genieten van
een bal, waarop door rijk en arm en oud en
jong de „Lamtoeth Walk" wordit gedanist, dat
het een lust is.
Je zou zoo mee willen doen.
„Oi".
Harold Lloyd ziet spoken
In het Moviac Theater draait deze week
een „dolle klucht" van Harold Lloyd, die
den veelbeloovenden titel „Spoken" draagt.
Harolds Lloyd is den laatsten tijd weinig
meer in Haarlem op het witte doek te zien
en dat is zeker jammer. Hij vertegenwoor
digt een zeker soort Amerikaansche humor,
die niet bepaald van fijn gehalte is maar toch
wel een zekere bekoring heeft.
Over spoken, niet
over de film, maar
over de „echte"
loopen de meenin
gen uiteen. De een
vindt het griezelig en de ander wel aardig.
Over de film „Spoken" behoeft men niet van
meening te verschillen. Die is werkelijk aar
dig.
Het verzorgde bijprogramma bevat o.a. een
journaal van de mobilisatie en van de plechti
ge opening van de Staten-Generaal.
In het programma van Palace Familie Cinema
valt deze week geenszins over gebrek aan span
ning te klagen. Beide hoofdfilms, hoewel anti
poden, houden ons van het begin tot het einde
geboeid. De eerste. „Mr. Moto's laatste kans",
(Mr. Moto op het eiland des doods) geeft Peter
Lorre weer volop de gelegenheid den geheimzin
nige te spelen. Ook deze Mr. Moto-film is weer
en uitstekende thriller, omdat we tot het laatst
toe de oplossing van het geval niet weten. Mr.
Moto gaat naar Tndo-China zoogenaamd om
oudheidkundige onderzoekingen te doen. Victo
ria Mason (Rochelle Hudson) komt per vlieg
machine daarheen en zij zorgt voor een liefdes-
geschiedenisje in deze rolprent. Ook de komische
noot ontbreekt niet
Weer een zeer knap-
J pe rol van Peter
Lorre, die zijn mede-
I spelers ook hier weer
in de schaduw stelt
en het witte doek volkomen beheerscht. Een
boeiende film onder regie van Norman Foster.
De tweede hoofdfilm is van een geheel ander
genre en boeit uitermate door de schitterende
fotografische opnemingen in het oerwoud. Deze
film werd vervaardigd onder leiding van Ar-
mand Denis, den leider van de Denis-Roosevelt
expeditie naar de Belgische Congo in Afrika.
We maken o.m. kennis met de groote verlaten
heid der Sahara. Prachtig zijn de opnemingen
van de dieren der wildernis en van de zeden en
gewoonten der diverse negerstammen. Het tem
men en dresseeren der wilde olifanten is b.v.
een prachtig voorbeeld van hetgeen men met de
camera vermag. Al met al een zeer interessant
filmwerk.
In 't voorprogramma, behalve eenige journaals,
een alleraardigst teekenfilmpje in kleuren, ge
titeld „Nutty Network". Het Profilti-nieuws
geeft o.m. de Opening der Staten-Generaal door
H.M. de Koningin.
Frans Hals
Moviac
GALAFILMPREMIERE „DE SPOOKTREIN".
De haren moesten
eraf en een hazen
lip kwam erbij.
In het villapark Marlot, vlak bij Den Haag,
hebben wij op een van de moede herfstdagen
Boefje opgezocht oftewel Annie van Ees.
Binnenkort zal de première gaan van haar
film. waai' men al lang naar uitziet, eindelijk
zal men den Rotterdamschen straatjongen
op het witte doek zien.
Annie van Ees zit tegenover ons in de ruime
met veel smaak ingerichte kamer.
„Je doet bij de film", zoo vertelt mevrouw
Van der Lugt, „zulke aardige en inderdaad
leerzame ontdekkingen. U weet, als men op
het tooneel bezig is, hoeft er maar iets te ge
beuren. het omvallen van een plank achter de
coulissen, of je denkt: „Ik ben er uit
Dat leer je bij de film gauw af. Er is im
mers voortdurend een vreselijk lawaai. In het
eerst kijk je een beetje vreemd om je heen,
je schrikt van al die stemmen en.je be-
Een nieuwe film
met Johan Heesters.
Wie misschien gedacht heeft dat er in de Duit-
sche filmindustrie op halve kracht of zelfs hee
lemaal niet gewerkt wordt, vergist zich. Overal
in de ateliers van de Duitsche film gaat het
werk regelmatig door.
FTLMA.
Op Donderdagavond 28 September a.s. zal in
het theater Tuschinski te Amsterdam in een ga
lavoorstelling de eerste vertooning worden ge
geven van de nieuwste film der Nederlandsche
Filmonderneming Filmex „De Spooktrein" onder
regie van Carl Lamac vervaardigd naar het be
kende tooneelsthuk van dien naam.
Tevens zal bij deze gelegenheid herdacht wor
den het 20-jarig filmjubileum van den pioduc-
tieleider dezer film, Rudolf Meyer.
en nog meer!
DE RITZ BROTHERS
parodiëeren
Wij brachten één dezer dagen een bezoek aan
Babelsberg. Het is juist koffiedrinken, wanneer
wij in de Ufastad "komen. De zon schijnt prach
tig. en de tuin voor het restaurant vlak bij den
hoofdingang is derhalve vol. Fuchs, de goede
geest van deze afdeeling, haalt spijtig zijn schou
ders op. Hij heeft werkelijk geen tafel voor ons
vrij. „Drie films zitten hier", zegt hij, „maar die
gaan direct weer aan het werk, dan wordt het
wel stiller.
Eduard von Borsody verschijnt. Hem over
komt hetzelfde. Hij is zoo juist met zijn staf en
alle medewerkers van de buitenopnemingen te
ruggekomen. „Congo-express" heet zijn nieuwe
film. „Voor den eersten keer", vertelt ons de
regisseur, „kan ik bij deze materie het sensatie
element ondergeschikt maken aan het eigenlijke
gegeven. De film is ook wel sensationeel, maar
dat is het slot. Veel meer is mij aan het men-
schelijke er\ de verwezenlijking daarvan gele
gen, en daarvoor heb ik krachten als Willy Bir-
gel, René Deltgen en Marianne Hoppe tot mijn
dienst".
Hier wordt ons gesprek onderbroken door het
ratelen van een ouderwetsch rijtuig, dat getrok
ken wordt door vier schimmels. Het is een re-
quisiet, dat gebruikt wordt voor een nieuwe
Ufa-film „Vrouwendiplomatie", waarin Marika
Rökk, Willy Fritsch. Karl Kuhlmann, Georg
Alexander, Ursula Herking, Aribert Wascher,
onder regie van Georg Jacoby spelen.
Behalve deze beide films is Carl Boese bezig
met een vroolijke muziekfilm „Meine Tante
Deine Tante", met onzen landgenoot Johan
Heesters, Oily Holzmann, Ralph A. Roberts e.a.
En zoo kunnen wij verder gaan met het op
noemen van films, die grootendeels klaar zijn,
of zelfs al gemonteerd worden.
Vermelden wij slechts:
„Wachtwoord Machin" met Paul Dahlke en
Viktoria v. Ballasko.
.Centrale Rio" met Camilla Horn en Ivan Pe-
trovitsch.
„Moederliefde" met Paul Hörbiger, Kathe
Dorsch, Wiener Sangerknaben.
„Brand op den Oceaan" met René Deltgen en
Hans Söhnker.
„Van goede familie" met Ilse Werner.
„Johannisfeuer" met Maria Koppenhöfer en
Otto Wernicke.
Resumeerend kunnen wy vaststellen, dat van
de nieuwe Ufa-productie, welke voor Holland
uit 30 films bestaat, reeds 8 kant en klaar zijn
en 9 hun voltooiing naderen, zoodat men kan
aannemen, dat zich voor het einde van dit jaar
ruim de helft van de nieuwe productie in on
land zal bevinden.
grijpt er niet veel van. Na een poosje weet je
precies waar het om gaat en dan kijk je zelfs
heel bestraffend in de richting van den een
of anderen electricien, die een aanwijzing
maar niet kan begrijpen. Dan ben je op den
goeden weg. Je voelt je deel van dit groote
geheel. Met zoo'n ontdekking kan je op het
tooneel niet anders dan je voordeel deen".
Het werk viel over 't algemeen bijzonder
mee, maar ik moest beginnen met het bren
gen van een offer.
Ze hadden voor mij. toen men de verfil
ming begon, een pracht van een pruik ge
maakt. die het op het tooneel uitstekend ge
daan zou hebben. Op de film daarentegen
bleek het een fiasco. Er zat dus niets anders
op: mijn haar moest er af
En mevrouw v. d. Lugt vertelt verder: „Voor
de film was er nog een andere moeilijkheid.
Mijn mond is voor een jongen helaas
veel te klein. Op het toonel is dat niets. Met
wat schmink is het zoo in orde. Maar op het
doek leek het wel alsof ik mijn lippen heel
slordig met roode jam had ingesmeerd. Toen
heeft mien er iets heel slims op gevonden.
Op vernuftige manier heeft men mij een
hazenlip gegeven. En bij de opnemingen heb
ik nu precies den mond, dien ieder echt boefje
zou kunnen hebben".
„Nu graag iets over de vreemde ervaringen,
die u zeker zult hebben opgedaan",, zoo vra
gen wij mevrouw van der Lugt.
Annle \an Ees lachte. „Gekke dingen ge
beuren altijd bij de film, en sommige zal ik
mijn heele leven blijven onthouden. Zoo bij
voorbeeld, wanneer Boefje door zijn ouders is
opgesloten. Hij klimt door een raampje naar
buiten en vlucht over de daken. Wij moesten
voor die scène naar Rotterdam. Naar een van
de drukste en armetierigste gedeelten van de
stad. In de Vlasgang, die ligt in de wijk
achter de Delftsche Poort, werd gefilmd. Er
was een geweldige belangstelling. Alles wat
eion pet op had was komen kijken. Er wer
den opmerkingen gemaakt als: „Hé, ik weet
toch wel, dat je geen knul bent". Maar veel
grappiger was het gesprekje, dat een van de
medewerkers heeft afgeluisterd. Twee Rot
terdammers keken toe, staarden mij eens
goed aan en zeiden: „Ik wist niet dat Van
der Lugt zóó'n jonge kerel was". Vindt u dat
niet aardig? We hebben er erg om moeten
lachen.
En toen kwam eindelijk de opneming. U
moet weten, ik heb het vertikt een plaats
vervanger te nemen. Als ik Boefje speel, dan
heeft het publiek er recht op mij en mij alleen
kele keer in de filmstudio voor stoffeering"
van de een of andere cabaretscène. Bijna zou
Viviane gaan terugverlangen naar het mode
atelier, doch zij hield moedig vol. Niemand
wist hoe verschrikkelijk zij dit figuranten-
bestaan vond.
Een schoonheidswedstrijd bracht opnieuw
een straaltje hoop. Viviane werd uitgeroepen
tot „Miss Paris".
Vijf jaar lang bestormde zij alle filmmaat
schappijen om een klein filmrolletje, doch
geen der producenten achtte haar schoon
heid een voldoende waarborg voor filmtalent
en als filmactrice had zij nog nimmer iets ge
presteerd, want haar werd nooit de gele
genheid gegeven om te kunnen bewijzen,
wat zij waard was.
Eindelijk wilde Edmond Gréville (die
in Nederland de film „40 jaren" regisseerde)
haar een kans geven in „Retour au Paradis".
Sedert dien ging haar ster snel omhoog. Zij
heeft reeds in tal van films gespeeld, die alle
bijdroegen om haar naam ver buiten Frankrijk
bekend te maken. Haar film „Vrouwengevan
genissen" werd in Nederland wel het meest
bekend. Zij speelde o.a. nog in „Esclave
Blanche", „Safia" en „Tradition de Minuit".
Zeer onlangs werd haar nieuwste film „Gi
braltar" voltooid, waarin zij naast Erich von
Stroheim een zeer belangrijke rol vertolkt, een
film die door N.V. „City-Film" in Neder
land wordt geïntroduceerd. Als volgende films
worden voor haar genoemd ,Les compagnons
d'Ulysse", naar den roman van Pierre Be-
nolt en „Nana", naar den roman van Emile
Zola.
De productie van RKO Radio's „Vigil in the
Nihgt" naar het boek van Cronin, die 2
Augustus werd stopgezet, is 11 September her
vat.
Met de verfilming werd, toen men drie da
gen aan den gang was, opgehouden wegens
ziekte van de hoofdrolspeelster, Carole Lom
bard. Inmiddels is de ster weer hersteld.
Verdere medespelenden, in de film zijn
Brian Aherne, Anne Shirley, Brenda Forbes.
Robert Coote en Rita Page.
Leslie Howard en Walter Futter, die, na
een verblijf in Hollywood, thans op weg naar
Engeland zijn, om gezamenlijk aldaar 2
films voor RKO te produceeren, verwachten
de eerste hiervan. „The Man Wo Lost
Himself". half November gereed te
hebben en de copie omstreeks Kerstmis af te
leveren.
Behalve als mede-producent, zal Howard te
vens als mede-regisseur en ster in de film op
treden.
Professor Happy End.
te zien. Zoo dacht ik er over: geen trucjesI
Dat beteekende dus, dat ik door dat raampje
moest klauteren, over de daken verder gaan
en tenslotte langs een muur naar beneden.
Ik moet u zeggen: ik voel mijn spieren nog.
„T>e dtie musketiers"
Johan Heesters.
„De Zwarte Extase" is een filmwerk, dat zeden en gewoonten van vreemde
volkeren voor ons ontsluit. (Palace Familie Cinema.)
Het Fransche filmpubliek heeft zijn hart
verpand aan Viviane Romance. Met groote
meerderheid van stemmen werd zij bij een
onlangs gehouden referendum geproclameerd
tot Frankrijks '„Ster no. 1".
Viviane Romance is geen ster, die plotse
ling uit het niet opdook. Zij is ook geen af
stammeling van een bekende tooneelspelersfa-
milie, zoodat zij niet kon steunen op een oude
tooneeltraditie of op een bekenden naam. Zij
is een meisje, dat uit het volk is voortgeko
men en het verlangen naar het tooneel kwam
bij haar alleen voort uit een ongelukkige
jeugd, waarbij zij het tooneel als een betere
en gelukkige wereld ging zien. Duizenden
meisjes droomen zoo van het tooneel en ook
Viviane Romance had er feitelijk nooit aan
gedacht, dat zij nog eens een actrice zou wor
den.
Toen Viviane 10 jaar oud was. gingen haar
ouders scheiden. Zooals het juist zoo vaak
gaat bij dergelijke meeningsverschillen tus-
schen ouders: het kind werd de dupe. Moeder
kon het kind niet onderhouden, vader wilde
het niet bij zich houden. Zoo zwierf Viviane
een tijdlang van het eene familielid naar het
andere. Dan werd zij weer eens aan de zor
gen van deze tante, dan weer eens aan ge
nen oom toevertrouwd. Zoo kreeg Viviane al
vroeg een eigenaardige kijk op de menschen-
maatschappij, die nu juist niet de meest blij
moedige was.
Toen Viviane 14 jaar oud werd, moest zij
gaan werken op een zijdefabriek in Lyon. Het
leven van een fabrieksmeisje is niet rooskleu
rig en steeds weer piekerde zij er over hoe zij
uit dit sleurleven kon wegkomen. Iedere cent,
die zij voor zichzelf kon houden, legde zij op
zij, in afwachting van den dag, dat zij Lyon
zou kunnen verlaten. Op een dag trok zij de
stoute schoenen aan en verliet voorgoed het
huis van haar oom, op weg naar Parijs, waar
zij haar moeder wist te wonen.
In Parijs werd zij leermeisje op een mode
atelier. Het eenige verschil met haar leven in
Parijs was, dat zij nu wat meer vrijheid ge
noot, doch het was nog geen weelde en geen
vervulling van een levensdroom. Op een 14de
Juli. den Nationalen Feestdag in Frankrijk
danste Viviane met haar vriendinnetjes op
een der boulevards. Hier zag haar iemand, die
haar werk kon verschaffen bij de revue van
Mistlnguett. Viviane accepteerde blindelings.
Hier was dan eindelijk haar kans om aan het
tooneel te komen Het was echter een bittere
teleurstelling. Verder dan de rol van een figu-
rantje kwam zij niet. Via de „Moulin Rouge',
kwam zij aan het „Bal Tabarin een een en-
LUPINO LANE EN SALLY CRAY
demonstreeren de
