Sitijd Ut het lüe&tett-
STALIN's POLITIEK
Ex Sovjet-diplomaat ovei
OF STRIJD IN DE NEVENOPERATIE-TOONEELEN?
Alexander Barmine antwoordt op de
vraag: „Waarom al die executies
DIN SPAT» 23 JANUARI 1940
HA A RU EM'S DA GEE AD
Een beschouwing van het voor en tegen
van het standpunt der strijdenden
Het défilé van de troepen van de Positie IJmuiden voor Prins Bernhard.
Onze militaire medewerker schrijft:
Meer dan vier en een halve maand reeds ligt
Europa gevangen in den greep van een nieuwen
oorlog: vier en een halve maand vraagt iedereen
zich dagelijks met zorg in het hart af wat van dit
alles het einde zal zijn: vier en een halve maand,
zonder dat een redelijke schikking tusschen dc
groote mogendheden binnen de sfeer van de mo
gelijkheden schijnt te zijn geraakt, zonder dat er
een enkele aanduiding is, dat op militair gebied
binnen korten tijd een beslissing kan worden ver
wacht.
Voor wat den landoorlog betreft spreken de
sobere door de generale staven uitgegeven com
muniqués een taal voor zich zelf. Ja, wel trach
ten eiken nacht in de smalle terreinstrook, welke
de fronten scheidt, de patrouilles temidden van
sneeuw en ijs elkaar te benaderen, teneinde el
kaar wederkeerig verliezen toe te brengen, doch
wat beteekenen deze kleine acties tegenover het
groote geheel? Niemand gelooft in werkelijkheid,
dat deze patrouille-oorlog de inleiding vormt van
een op korten termijn te verwachten grootscheep-
schen aanval: niemand gelooft in de mogelijkheid
dat van aanvallen op de starre fronten in het
Saargebied of in de Paltz binnen korten tijd groo
te beslissingen zijn te verwachten.
Kan deze toestand blijven voortduren? Nog
slechts enkele weken scheiden ons van het oogen-
blik dat de lente gaat komen: de lente met lange
re dagen en betere voorwaarden voor groote ope
raties. Zal dan het beeld van twee onbewegelijke
miilioenenlegers tegenover elkaar bestendigd blij
ven?
Het is omtrent dit punt, dat zich een zekere on
rust bij de openbare meening in de oorlogvoeren
de landen heeft meester gemaakt.
Voor Duitschland is de toestand in dit opzicht
iets gunstiger dan voor de geallieerden. Het poli
tieke doel, dat Duitschland zich gesteld had, n.l.
de verbetering aan de grenzen in het Oosten, is
Vervuld.
Voor Duitschland geldt dus slechts zorg te dra
gen dat het de veroverde winst kan behouden.
Voortdurend wordt van Duitsche zijde betoogd,
dat het tegenover het Westen geen agressieve be
doelingen heeft. In dezen gedachtengang past
logisch een defensieve houding aldaar. Offensief
optreden kan slechts in aanmerking komen, wan
neer de toestand door andere omstandigheden
zoo précair wordt geacht, dat het beslist noodza
kelijk is op korten termijn den vrede af te
dwingen.
De geallieerden daarentegen wenschen het in
hun oog plaats gehad hebbende onrecht te her
stellen en wel bij voorkeur zoo snél mogelijk.
Zulks zal alleen kunnen geschieden door
Duitschland aan te grijpen. Wil men hierbij niet
alleen vertrouwen op den langen en twijfelachti-
gen weg der blokkade dan zullen de Duitsche
machtsmiddelen geslagen moeten worden.
Het is in deze landen en in het bijzonder in
Engeland, de openbare meening, welke over het
verloop der krijgsverrichtingen teleurgesteld is.
Dat overigens ook bij de generale staven van
de beide partijen voortdurend wordt overwogen,
op welke wijze het beloop van den oorlog kan
worden bekort, spreekt vanzelf.
Voor beiden geldt, dat een optreden in liet Wes
ten in front op schier onoverkomelijke moeilijk
heden stuit: voor beiden is aan een optreden op
de vleugels België of Zwitserland door de
daaraan verbonden consequenties schier evenmin j
te denken. i
Gegeven deze feiten gaat de aandacht vanzelf
uit naar ne'ven-operatietooneelen. Natuurlijk, zui-
ver strategisch geredeneerd is dit niet juist. De
strategie toch leert om de krachten op het hoofd-
operatietooneel bijeen te houden, zulks teneinde
aldaar de beslissing te verkrijgen. De strategie
leert voorts zoo min mogelijk krachten over ne-
venoperatietooneelen te versnipperen. Doch als
het terrein op het hoofd-operatietooneel nu het
verkrijgen van een beslissing schier onmogelijk
maakt is het dan niet logisch naar andere zwak
ke plekken in de vijandelijke vesting te gaan zoe
ken? Grau ist alle Theorie: de oorlog blijft een
aaneenschakeling van bijzondere gevallen.
Als nevenoperatietooneelen, welke voor de ge
allieerden in aanmerking komen moeten be
schouwd worden de Balkan, Finland en Syrië.
De Balkan echter levert voor hen bijzondere
moeilijkheden op. Meermalen toch reeds verklaar
de Italië, dat alle aangelegenheden, den Balkan
betreffende, in eerste instantie voor Italië van
belang geacht moesten worden. Italië nu blijft een
teer punt in den gedachtengang van de geallieer
de staatslieden. Niet licht zal men er van deze
zijde toe overgaan handelingen te verrichten, wel
ke voor Italië onaangenaam zouden zijn, en er
toe zouden kunnen leiden, dat dit land beslis
singen ging nemen, welke wellicht in ongunsti-
gen zin de verhouding tot de Westersche demo
cratieën zouden kunnen beïnvloeden.
Eveneens doen zich moeilijkheden voor ten aan
zien van een eventueele hulpverleening aan Fin
land. Hoe zou deze trouwens kunnen geschieden?
De Baltische zee is een te gevaarlijke weg, terwijl
de weg door de IJszee naar Petsamo evenmin in
aanmerking komt. Blijven dus alleen de door
Zweden en Noorwegen voerende wegen over. Be
halve de vele aan deze wegen verbonden moei
lijkheden doet zich het bezwaar voor, dat van de
ze wegen alleen gebruik gemaakt zal kunnen wor
den met toestemming van de betrokken staten.
Voorlooplg nu lijkt het er niet veel op, dat deze
van zins zijn om hun neutraliteit prijs te geven
en tengevoige daarvan in conflict te komen met
Rusland.
Tenslotte Syrië. Hier is onder leiding van den
ouden-jongen generaal Weygand een leger van
enkele honderdduizenden soldaten gevormd. Ook
voor deze krijgsmacht zijn de mogelijkheden ech
ter beperkt, Een weg voert naar de Dardanellen;
een andere naar het gebied van den Kaukasus.
Beide wegen hebben echter het nadeel dat zij
slechts gebruikt kunnen worden met toestemming
van Turkije. Dit land nu is wel georiënteerd naar
het Westen, doch is geenszins van plan om zich
in een conflict met Rusland t,e laten meesleepen.
Bovendien leidt de opmarschweg naar den Kau
kasus door zeer onherbergzaam terrein, zoodat
groote operaties hier wel op bijzondere moeilijk
heden zullen stuiten. En het einddoel: een even-
tueele vermeestering van het oliegebied in den
Kaukasus zal inderdaad zeer onaangenaam zijn
voor Duitschland en in het bijzonder voor Rus
land. Maar zal van het bereiken van dit doel zoo
veel resultaat mogen worden verwacht, dat het
de eindbeslissing zal beïnvloeden? Zal het den
inzet van enkele honderdduizenden menschen
waard zijn? Mag bovendien verwacht worden, dat
de geallieerden er zich toe zullen laten verleiden,
door het ontketenen van één van deze neven
acties in conflict met Rusland te komen; iets
dat tot dusverre steeds angstvallig werd verme
den?
Voor Duitschland worden als neven-operatie-
tooneelen genoemd Scandinavië en Z.O.-Europa.
Wij gelooven echter niet, dat één van deze opera-
Uerichtingen voorshands werkelijk voor een
Puitsch optreden in aanmerking komt. Zoolang
puitschland toch uit deze beide richtingen grond
stoffen kan betrekken, zou het voor dit land
slechts nadeelig zijn, het conflict erheen te ver
plaatsen. Mocht echter op eenigerlei wijze stagna
tie in dezen aanvoer komen, dan lijkt een Duitsch
optreden in één van deze richtingen minder on
waarschijnlijk.
De betrokken landen, en in het bijzonder Roe
menië, zullen met het voorbeeld van Polen voor
oogeil en met de zekerheid dat de geallieerde hulp
zoo deze al voor hen zou komen, toch zeker te
laat zal zijn in dit opzicht vermoedelijk wel een
voorzichtige politiek voeren.
Resumeerende zouden wij dus kunnen zeggen
dat:
a. een optreden in front tegen Maginotlinie of
Westwall voor beide partijen weinig aanlokkelijk
en dus niet waarschijnlijk is;
'o. aan een offensief op de vleugels door Bel
gië of door Zwitserland voor beide partijen
zoodanige consequenties verbonden zijn, dat
daaraan voor de geallieerden niet en voor
Duitschland slechts onder zeer bijzondere om
standigheden kan worden gedacht;
c. een optreden van Duitschland in N.W. of in
Z.O. Europa niet waarschijnlijk is, zoolang dit
land uit de betrokken streken grondstoffen kan
verkrijgen;
d. een offensief van de geallieerden in Finland
of op den Balkan moeilijk kan worden verwacht,
terwijl een optreden van Syrië uit, hoewel minder
onwaarschijnlijk, vermoedelijk slechts bescheiden
resultaten zal kunnen opleveren.
Ik mag dit overzicht niet besluiten zonder stil
te staan bij de heldhaftige verdediging van Fin
land.
Een vorige maal reeds mocht ik vaststellen, dat
de Russische aanval tegen Finland te onderschei
den was in 3 gedeelten, n.l.;
1. een hoofdaanval tusschen het Ladogameer en
de Finsche Golf;
2. een aanval N. van het Ladogameer; 3. een
nevenaanval ter vermeestering van de haven van
Petsamo.
Beschouwen wij thans hoe het verloop van de
krijgsverrichtingen op elk van deze terreinen ge
durende de laatste weken is geweest.
Op het hoofdoperatie-tooneel en op het gedeel
te N. van het Ladogameer hebben de Russen hun
opmarsch in algemeenen zin tot ongeveer 18 De
cember kunnen voortzetten. Sedert dien maken
de Russische communiqués geen melding meer
van terreinwinsten, doch bepalen zij zich ertoe te
vermelden dat verkennende acties plaats vinden,
dan wel dat het weer geen operaties op groote
schaal toeliet. De Finnen daarentegen melden in
hetzelfde tijdvak herhaaldelijk Russische aanval
len, welke overigens alle in het bijzonder met
een noemenswaardig verlies aan vechtwagens
werden afgeslagen. Men zal echter goed doen,
aan deze gevechten geen al te groote waarde te
hechten. De grootte van de opgegeven verliezen,
het gemaakte aantal gevangenen, de inzet van
materieel, alles wijst er op, dat nog geen groot-
scheepsche aanval op de Finsche verdedigings
posities plaats vond, doch dat hier inderdaad
slechts sprake is van inleidende gevechten. Heb-
de Russen den weerstand van de Finnen onder
schat, of stellen het terrein en het klimaat zoo
danige moeilijkheden, dat de mogelijkheid tot het
inzetten van een aanval zich nog niet voordeed?
Beide gevallen zouden er niet toe strekken, het
gezag van den Russischen generalen staf te ver-
hoogen.
In Midden-Finland behielden de krijgshande
lingen het karakter van operaties op kleine
schaal. De Finnen hadden daar niet alleen het
succes de Russen- tegen te houden, doch konden
zelfs tot bescheiden tegenaanvallen overgaan en
op enkele plaatsen de Russische grens overschrij
den.
Ook de operaties in het Noordelijkste gedeelte,
waar de Russen op 18 December reeds op 85 km.
Z. van Petsamo stonden, kwamen niet alleen tot
stilstand, doch werden door een terugtocht ge
volgd.
De Russische luchtmacht trachtte op dagen,
dat do weersomstandigheden zulks toelieten, haar
overmacht tot gelding te brengen door het inzet
ten van verkenningen en het bombardeeren van
Finsche steden en dorpen.
Resumeerende zien wij aldus een stand houden
van de Finnen op alle frontenin twee maanden
tijd wisten de Russen, ondanks hun overmacht,
nog slechts bescheiden terreinwinst te maken.
Niettemin blijft de toestand van Finland pré
cair.
Ik geloof dat slechts een wonder of de ge
allieerde divisies het land op den duur voor
den ondergang zal kunnen behoeden.
UIT DE STAATSCOURANT.
Bij Koninklijk besluit is met ingang van 1
Februari 1940, benoemd tot burgemeester der
gemeente Bolsward S. W. de Jong.
Bij Koninklijk besluit is aan A. J. Jenniskens
op zijn verzoek, met ingang van 1 Maart 1940,
eervol ontslag verleend als burgemeester der
gemeente Vierlingsbeek, onder dankbetuiging
vcor de langdurige diensten, als zoodanig be
wezen.
Geestelijke weerstand in dezen tijd.
Geslaagde propagandavergadcring te Utrecht.
Onder groote belangstelling uit alle kringen
der bevolking werd Maandagmiddag in het Jaar
beursgebouw te Utrecht een bijeenkomst ge
houden. georganiseerd door verschillende fede
raties, wier sociaal maatschappelijk arbeidsveld
groote groepen van ons volk omvat.
Doel van deze bijeenkomst was contact te zoe
ken met de verschillende sociaal-maatschappe
lijke instellingen en vereenigingen om daardoor
te komen tot een verhooging van den geestelijken
weerstand in dezen tijd.
In zijn openingswoord wees de leider van deze
bijeenkomst, mr. H. de Bie, voorziter van den
Ned. Bond tot Kinderbescherming, op de be
doeling van deze bijeenkomst. Spr. memoreerde
de 'groote moeilijkheden in dezen tijd, tenge
volge van de mobilisatie. Iedereen aldus spr.
is verplicht krachtig mede te werken om de
vele moeilijkheden het hoofd te bieden. Daarvoor
zal men moeten meeleven met de moeilijkheden
van onze gemobiliseerden.
Dit zal ieder moeten doen op zijn eigen wijze,
op zijn eigen terrein, bezield met dezelfde geest
drift en dezelfde goede bedoelingen.
Achtereenvolgens spraken hierna dr. J. Lam-
merts van Bueren over „Geestelijke weerstand in
dezen tijd", mr. L. Einthoven over „De betee-
kenis van geestelijke volkskracht voor hen, die
onder de wapenen zijn", Pater Henri de Greeve
over „Het gezin in dezen tijd"; mevr. Ch. L. Po
lakRosenberg over „De houding van vrouwen
en meisjes"; dr J. v. d. Spek over „Zenuwenoor
log" en de heer K. Vorrink over „De roeping der
,vrije jeugdvorming".
Aan het slot van deze bijeenkomst wees mr.
De Bie op de practisehe waarde van deze bijeen
komst. Spreker spoorde allen aanwezigen aan
in zijn eigen omgeving uit te zien naar de mo
gelijkheden welke bestaan om mede- te werken
aan het voor oogen gestelde doel. Zijn er perspec
tieven in dat opzicht, dan zal men zich in verbin
ding moeten stellen met de plaatselijke overheid
om ten slotte in contact met den vrijwilligen bur
gerdienst door de regeering, speciaal tot dat doel
in het leven geroepen, tot praktische resultaten
te komen.
Aldus luidde het advies van het werkcomité. El
ke organisatie of instelling op sociaal maat
schappelijk gebied zal zich dus in eigen boezem
moeten beraden over een mogelijkheid om te
komen tot het bereiken van het voor oogen ge
stelde doel.
Overtreding van het uniform
verbod.
Op 14 Augustus van het vorig jaar werd te Am-
stenrade (L.) in tegenwoordigheid van den al
gemeenen leider der N. S. B. een landdag gehou
den, waarbij een aantal leden eenzelfde kleedij
droeg, bestaande uit wit hemd, zwarte stropdas,
zwarten gordel, zwarte rijbroek en zwarte rij
laarzen.
Bij die gelegenheid had de rijksveldwachter uit
Stein procesverbaal opgemaakt wegens overtre
ding van het uniformverbod.
Hoewel de ambtenaar van het O.M. bij het kan
tongerecht te Sittard een geldboete van 25 had
geëischt, tegen drie N. S. B,-leden, sprak de kan
tonrechter de verdachten vrij, omdat z.i. hier
geen sprake was van kleedingstukken, welke uit
drukking gaven van een bepaald staatkundig
streven van den drager.
Van dit vrijsprekend vonnis kwam het O. M. In
appèl en Maandag diende de zaak voor de
Maastrichtsche rechtbank.
Mr. van Vessem uit Utrecht trad als verdediger
in deze zaak op.
De feiten, in de dagvaarding vermeld, werden
door de verdachten waarvan er slechts één was
verschenen toegegeven.
Het O. M„ waargenomen door mr. Fablus, was
van oordeel dat hier wel degelijk van een uniform
sprake was, al was de kleedij dan ook niet com
pleet en al werden er in plaats van zwarte
witte hemden gedragen.
"Spreker vroeg het vonnis van den kantonrech
ter te bevestigen.
Mr. van Vessem vroeg vrijspraak van de ver
dachten.
OPLICHTING BIJ AFSLUITEN VAN
ADVERTENTIECONTRACTEN.
Thans twaalf verdachten.
De Centrale recherche, die langen tijd bezig
is geweest met het onderzoek in de zaken van
een uitgeversmaatschappij te Amsterdam, welke
een periodiek uitgeeft en voorts de advertentie
acquisitie van een ander orgaan verzorgt, heeft
thans reeds twaalf verdachten in deze zaak aan
gehouden.
De laatst aangehouden verd. is S. L. C., de
eenige commissaris in de N.V. welke deze uit
geversmaatschappij beheert. De andere ver
dachten zijn allen advertentiereizigers, die voor
deze zaak hebben gewerkt. Men sloot contrac
ten af op bedriegelijke voorstellingen
iagen ovoMipiUg vet
da Bloedzuiverende
OnrtosBWH»"*1
Vort DrJBMEENK
4O ei fo.doosje van 40p.
'uiga&n da stodtgong en vo*fruMc/wirc
hot 4*c/iacun,
(Adv. tngez Med.)
Meer Marxistische lectuur ver
nietigd dan in Duitschland
(Van een bijzonderen medewerker)
KORT voor den oorlog verscheen in Parijs
een merkwaardig werk, dat in leidende
kringen zeer koel werd ontvangen/Wij be
doelen het boek van den Russischen
vluchteling Alexander Barmine, getiteld: „Twin
tig jaren in dienst van de U. S. S. R.".
De hooge rang, dien Barmine in het Russische
ambtenarencorps heeft bekleed, was op zichzelf
al een reden om dit boek met meer dan gewone
aandacht te bezien. Na in Moskou te zijn opge
klommen werd hij consul in Perzië en daarop ge
zantschapssecretaris in Athene. Toen de gezant
overleed werd hij hoofd van de legatie aldaar met
den titel van tijdelijk zaakgelastigde.
Maar reeds naderde het onweer; zijn lauwe
houding en te critische geest hadden de aandacht
van Moskou getrokken. Barmine begon voor zijn
leven te vreezen: had hij onder zijn collega's al
niet veel gevallen van plotselinge verdwijning ge
zien? Toen hij eens op een geheel onverwacht
oogenblik ter kanselarij kwam, vond hij een on
dergeschikte bezig het slot van zijn schrijftafel
te forceeren. Een te hartelijke en te dringende
uitnoodiging van den gezagvoerder van een Rus
sisch handelsschip om den maaltijd aan boord te
komen gebruiken, opende hem geheel de oogen.
Hij is gevlucht en wel naar het land, waar reeds
zoo vele duizenden van zijn volksgenooten wonen,
zij mogen dan wit-Russen of uitgewekenen om-
andere redenen zijn: Frankrijk.
Het was toen zomer 1937. Twee jaren later ver
scheen zijn boek.
Men kan zich voorstellen dat deze publicatie de
hooge Fransche instanties verre van aangenaam
was: er bestond immers nog groote vriendschap
voor Rusland. Zoowel radio als pers wezen vrijwel
dagelijks op „de sterke militaire macht van Rus
land te land, ter zee en in de lucht". Had op dat
oogenblik van verschijnen reeds censuur bestaan,
het boek zou zich zeker gekendmerkt hebben door
een onnoemelijk aantal witte plekken.
Het werk werd natuurlijk doodgezwegen. Dit
kon echter niet verhinderen dat in een paar we
ken tijds al 2000 exemplaren hun weg vonden.
uitstekend georganiseerde afdeeling van d
Gepoe
Men moet een Russisch ambassadeur dus ge
looven als hij met de hand cip zijn hart vei
klaart „niets, maar ook werkelijk niets te wetei
van een of andere pijnlijke en tegen rechte
gevoel indruischende gebeurtenis".
Behalve veel tragisch komt ook humor om dei
hoek kijken. Als bijv. de bevelen uit Moskou oi
bepaalde Marxistische boeken uit de bibliothekei
der communistische cellen in het land van ves
tiging te doen schrappen, omdat zij niet mee
„orthodox" waren, steeds talrijker worden, rneri
Barmine droog op: „Wij verbranden waarllj
meer boeken dan de nazi's en zeer zeker mee
Marxistische schrijvers dan zij".
Het boek bevat talrijke foto's, de onderschrlf
(Adv. Ingez. Med.)
Winter in de .Visschershaven te IJmuiden.
Doch sedert dat alles, welk een omwenteling op
het Europeesche schaakbord! Na een gloeiende
vriendschap, die met uitzondering van de Brest-
Litovsk periode en de Russische opmarsch in Po
len in 1920, drie en veertig jaren heeft geduurd,
kunnen verscheidene Parijsche persorganen thans
reeds openlijk schrijven dat het verdere verblijf
van den Russischen ambassadeur in Frankrijk
door hen ongewenscht wordt geacht.
Bezien wij dan het profetische boek van Bar
mine eens nader.
Men zal in dit werk vergeefs zoeken naar de
gewone sensatiedetails van de gruweldaden van de
Tsjeka. De schrijver, zoon van een onderwijzer
en een veldwachtersdochter, vertelt sober van
zijn politieke ervaringen. Hij somt dikwijls vrij
droog op, zooals een Engelsche rechter zou doen
aan het slot van een groot proces, maar zijn
boek is er te aangrijpender door. Hij laat door
schemeren dat zijn communistische en mis
schien zelfs zijn socialistische denkbeelden een
flinken schok hebben gekregen, maar wat hij
geheel openlijk ten toon spreidt, dat is een
groote en door de omstandigheden melancho
lieke liefde voor zijn vaderland. De verklaring
„dit of dat kan ik niet zeggen, het zou mijn
geboorteland schade doen", komt herhaaldelijk
voor en dit doet sympathiek aan.
Het boek wijdt natuurlijk veel aandacht aan
Stalin. Reeds in den aanvang wordt gerept van
„een weinig bekend lid van het Centrale Comité.
Stalin geheeten, die zeggingschap over een ca
valeriedivisie had en oorzaak werd van twee
gevoelige nederlagen tijdens den veldtocht tegen
Polen in 1920". Barmine geeft ock voorbeelden
om het „Aziatlsch-rancuneuze" karakter van
den despoot aan te toonen. Generaal
Dimitri Schmidt, die hem in 1927 in
zijn ijdelheid had gekwetst en ook de
Don Juan-diplomaat Leon Karakhane, die hem
in amoureus vaarwater had dwars gezeten, zij
hebben lang genoeg geleefd con te merken dat
Stalin niets en nooit vergaf
Over de twee gebeurtenissen, die Europa in
rep en roer brachten, het verdwijnen van
generaal Koetjepof uit Parijs en de moord op
Ignace Reiss in de omstreken van Lausanne,
spreekt Barmine natuurlijk ook. Hij zegt dat
Reiss zijn doodvonnis teekende toen hij zijn
bekende bittere verklaringen in een Nederlandsch
persorgaan had gepubliceerd. Wat Koetjepof be
treft verklaart hij ten stelligste dat de offi-
cleele Russische diplomaten in Parijs (waartoe
Barmine op dat oogenblik behoorde) niets ervan
hebben geweten, maarnaast den ambassa
deur en zijn personeel, bestond in ParJjs een
ten zijn meestal vrij luguber: geëxecuteerd, ver
dwenen, vermoord. Men is bepaald verrast
een levenden bekende als Litvinof of Molotof aai
te treffen.
Er is ook een afdruk van de bekende verza
melfoto van een dertiental Russische generaal
en politici. De Sovjetpropaganda had dit doen
ment gemonteerd lang voordat er sprake wa
van de geruchtmakende processen wegens hoog1
verraad.
Weer valt in deze wrange afbeelding de fijn!
kop op van den generaal Alskinis, chef van df
luchtvloot, „aan wien Rusland de buitengewoni
kracht van dit wapen dankt, indien tenminst*
niet zijn executie en de executie van zijn
medewerkers en ingenieurs, den uitvinder Ton-
polef aan het hoofd, onherstelbare schade heb
ben veroorzaakt".
De aanklacht tegen maarschalk Toechatsjefsk
berustte op niets, zegt Barmine. Het is te onzin
nig om een seconde te gelooven dat bij de streng!
controle, die bestaat op alle gangen van wlen
ook. de maarschalk ook maar één enkele p
had kunnen doen om met Duitschland te hen
len.
In het licht van wat er sedert Augustus is be
kend geworden oyer de Duitsch-Russische be
trekkingen, wint de meening van Barmine „dal
de aanklacht op niets berustte" nog meer
kracht, zij het dan op een wijze die de schrijve!
niet vermoed heeft!
Maar waarom gelastte Stalin al die execu
ties?
Het boek antwoordt hierop en stelt Sta
lin's uiteindelijk doel in het licht: niemand
meer tegenover zich te hebben, die hem het
verlaten van het socialistische en commu
nistische ideaal van 1918 verwijten kan.
„En grootendeels is dat doel thans be
reikt"
Ofschoon het minder bekendheid geniet plaat*
sen wij dit boek zeker naast het te New-York
niet lang geleden verschenen standaardwerk
van Boris Souvarin over Stalin.
SPOORWEGARBEIDER DOOR SNELTREIN
GEGREPEN EN OP SLAG GEDOOD.
Maandag is de ruim 40-jarige spoorwegarbel'
der T. Poelen op de lijn NijmegenGroesbeeX
tusschen St. Anna en Brakkenstein onder de ge*
meente Nijmegen, door een sneltrein gegrepen
en op slag gedood. De man was bezig met het
schoonmaken van wissels, die onder de sneeuw
lagen. Het slachtoffer was gehuwd, doch hai
geen kinderen.
