EEN VIOOL
HET NEDERLANDSCHE S.S. „BERNISSE" VERGAAN.
VERDWEEN....
door
Paul Schott
8
Faustina zweeg. Als kleine zonneschermpjes
welfden de wenkbrauwen zich over haar oogen:
Trouwen? Zij zuchtte, keek naar het gezicht van
haar oom en voelde haar hart klein worden, toen
aei zeide:
„Trouwen? Wij Italiaansche meisjes trouwen
weliswaar vroeg, maar ben ik niet nog een beetje
te Jong? Ik wil nog niet trouwen." En zachter:
pPrins Cesare, Baldi? Ze zijn allebei aardig, maar
geloof niet, oom, dat ik iemand kan trouwen,
waarvan ik niet werkelijk "houd, en voorloopig...."
onderbrak haar woedend: „Maak geen gek
heid. Onzin! Het oordeel van een twintig-jarig
meisje! Over liefde en huwelijk! Ik wil dat je ver
zorgd bent en daarmee basta! Ik vind het pijnlijk,
dat je me telkens weer dwingt, aan dit feit te
denken. Je zult je moeten onderwerpen! Ik wil
alleen maar je bestwil!" En plotseling geheel van
toon veranderend, waarbij zijn gezicht ook een
heel andere uitdrukking aannam, en een in zijde
papier gewikkeld voorwerp uit zijn vestzak halend:
„Ik heb vanmorgen even bij Guelfer en Nasi rond
geneusd, maar niets bijzonders gevonden. Hij heeft
een goede Cassapanca van 1500. Belachelijke prijs!
Ook Cavalcanti heeft weinig.
In het kleine winkeltje achter de Santa Maria
delle Vigne heb ik een kleinigheid voor je gekocht,
hier" en hij reikte haar een armband toe van ge
dreven zilver, bezet met steenen. Zij stond op en
omhelsde den ouden man met meisjesachtige ver
rukking:
„Wat lief van u en alleen omdat ik een paar
maanden geleden zei, dat ik graag een zilveren
armband zou willen hebben!" En dan, weemoedig:
„U zult zien, ik zal nog volgens uw wensch trou
wen!"
„Ik hoop het", bromde de oude. „Overigens is dit
het beste Fransohe barokwerk." Op dit oogenblik
kwam Grangg de trap af en werd voorgesteld.
„Ik heb Uw naam dikwijls gehoord", zei de oude
Lorenzetti stijfjes en wipte met zijn rechterbeen op
en neer alsof het van elastiek was.
„Ik ben zoo vrij geweest, twee kaarten mee te
brenggn, daar Uw nichtje zei, dat ze vanavond
graag het concert wilde bijwonen", zei Grangg en
keek naar het meisje, dat lachend knakte,
„Dank U 'zeer!" Vol jeugdig vuur stond de oude
heer op. „Het was werkelijk niet noodig geweest.
Als men pas van een reis door Egypte thuiskomt,
gaat men tenslotte niet denzelfden avond naar een
concert! Maar. ik ben geen Pantalone uit de
Commé dell'Arte, alsjeblieft!" en hij reikte de
kaarten aan, zijn nichtje over. „Mij zult U moeten
verontschuldigen".
Faustina keek den violist zoo' open en met zoo'n
donkeren, brandenden blik aan, dat hy het waagde,
haar hand te kussen. Toen nam hij haastig af
scheid, daar hij Zubiaurre, met een ruiker witte
rozen in de hand, naderbij zag komen. Met genoe
gen, zag hij, dat Lena, die bij de draaideuren stond,
den Spanjaard even koel en hooghartig bejegende
als hijzelf.
Eenige minuten later verliet hij met de pianiste
het hotel, nadat hij geïnformeerd had wanneer de
laatste avondbladen verschenen.
Een secretarisse kwam graaf Salimberri, die door
een gelivreide bediende zijn kaartje had laten bin
nen brengen, over het dikke tapijt tegemoet. In de
winkel zag het er uit als in een geplunderd slot.
De dame, die zelf wel de kasteelvrouwe geleek,
kondigde aan dat „Commendatore" Cavalcanti nog
eenige minuten bezet was, maar dadeljjk zou ver
schijnen. Nadat zij den bezoeker vervolgens van
top tot teen bekeken had. als een officier van
justitie, trok zij zich terug. Salembend keek schuch
ter om zich heen: een decorative Panneau boven
een renaissance schoorsteen, de muren behangen
met donkerroode zyde, waarop als eenig schilderij
een prachtig oude Madonna hing, daartegenover
een geweldige Duitsche kast, waarop een tinnen
vaas, een gothische tafel, twee stoelen, anders r.iets.
Waarschijnlijk moesten, de klanten vast onder den
indruk gebracht worden, door de gedistingeerde
voornaamheid van de inrichting.
Daar verscheen reeds de eigenaar van dit alles,
enorm en joviaal, een rood vleezig gezicht, handen
als die van een chirurg, behaard en zeer verzorgd.
„Graaf Salimbeni welk een genoegen!" riep
hij reeds van verre, hetgeen den bezoeker ver
schrikte, daar de secretaresse hem toch ongetwij
feld van zijn vreemd en verarmd uiterlijk had ver
teld
„Ik wist heelemaal niet, dat er nog afstamme
lingen van de familie bestonden, die in Toskana
eens zoo'n gewichtige rol gespeeld heeft! In Uw
paleis in Sienna, een der schoonsten van de stad...."
„Bevindt zich de bank van leening", lachte de
graaf en men zag zijn spaarzame groene tanden.
„En helaas met recht, wat mijn familie betreft.
„Helaas! Wat jammer! Dan vermoed ik
alstublieft, neemt U een sigaret, speciaal voor
my door Simon Artz vervaardigd dat U niet
als kooper, doch als verkooper bij my komt
Of... Cavalcanti wreef zich in de handen alsof
hij ze met lucht wilde wasscherr.
„Zeer juist" zeide Salimbeni blozend, „sedert
jaren leef ik in Genua van kleine bemiddelings
zaakjes in de textielbranche. Helaas gaat ook dat
steeds slechter. En zoo heb ik dan na lang aar
zelen besloten-, het laatste, naar ik geloof zeer
kostbare bezit dat mij nog overgebleven is, te
verkoopen, nadat ik het reeds eenmaal verpand
heb." Als de graaf geloofd bad, dat Cavalcanti's
houding nu zou bekoelen, vefgiste hij zich. In
tegendeel, de reus lachte nog gemoedelijker, greep
met voorzichtige vingers naar het pak dat Sa-
limeni hem overreikte en vroeg met een stem als
een professor uit de oude school:
„Ik raad het reeds: een- schenkkan met een lang
zilveren handvat een Fayence. eenHy had
het laatste papier losgewikkeld en brulde nu: „Een
viool. Neen, dat had ik nooit kunnen vermoeden.
En nog wel een zeer goede en oude viool boven
dien." Hij klemde eerr loupe in de oogen, terwijl
de graaf, precies zooals hij zich dat had voorge
nomen, zachtjes zeide:
„Stradivarius", waarop de beroemde handelaar
met verbazingwekkende vlugheid antwoordde:
„Dat wilt U toch niet in emst beweren nogmaals
door zijn loupe in den bodem keek, de viool eenige
malen zwijgend ronddraaide. Eindelijk werd daar
na de uitdrukking van zijn gezicht anders. De
kleine oogjes werden slim, de lippen spitsten
zichhij kwam tot vlakbij den graaf en vroeg:
Mag ik vragen hoe deze viool in het bezit van
Uw familie is gekomen?"
En terwyl Salimbeni reeds begon te Bpreken,
haalde Cavalcanti een boekdeel van een étagere
en begon er in te bladeren, waarscliynlyk een
werk over oude violen of over Stradivarius.
„Een oude traditie, myn vader vertelde er my
reeds van", zei de graaf bescheiden. „Misschien
kunt U in Sienna of Florence nog documenten
betreffende de viool vinden ik heb helaas nooit
geld voor dergelykc onderzoekingen. De viool was
in Fransch bezit. Een aristocraat, misschien wer
kelijk een hertog, zooals beweerd wordt, heeft
haar tijdens zijn vlucht voor de revolutie naar
Italië meegenomen en mijn overgrootvader Bal-
desarre Salimbeni ten geschenke gegeven, waar
schijnlijk voor diens gastvrijheid".
„Een romantische geschiedenis", zeide Caval
canti droogjes en de oogjes verdwenen bijna ge
heel achter de oogleden. „Kan waar zijn, kan ook
verzonnen zijn. Si non e veronietwaar?"
Hij onderzocht de viool met zrjn loupe van bin
nen en buiten van onder tot boven en streek ein
delijk zelfs met den strijkstok over de ontstemde
snaren, die een diepen, warmen klank gaven. Sa
limbeni staarde onderwijl dromerig naar de Ma
donna aan den muur, hetgeen hem echter niet be
lette, om heel goed de interesse van den hande
laar te bemerken, die de viool neerlegde, haar
weer opnam als was het een wiegekindje, en ein
delijk, opziend opmerkte:
„Het liefst zou ik haar heelemaal niet koopen,
zooiets valt eigenlijk buiten het genre van mijn
zaak. Waarom bent U niet naar Koch gegaan, den
grooten muziekhandelaar?" Dc graaf mompelde
dat hy Cavalcanti's naam kende en nog nooit van
Koch gehoord had. Was dat een Duitscher? En
met een diepe zucht nam hij den handelaar het
instrument uit handen en zeide: „U heeft eigen
lijk gelyk, commendatore. Wie is die Koch? Ach,
daar valt mij plotseling iets in, heb ik den naam
niet op den Piazza Corridoni gezien?"
Geen andere houding had zooveel invloed op
den „chirurg" kunnen hebben. Voor zoover hij cr
verstand van had en dat was niet weinig
hield hij hier een prachtige oude Italiaansche
viool in handen, misschien werkelijk een Stradi
varius, in ieder geval een zeer waardevol instru
ment van den eersten rang. Hij geloofde geen
woord van het verhaal van den graaf waar het
de herkomst betrof, hij was ervan overtuigd dat
Salimbeni als afgezant van een anderen hande
laar, misschien uit een andere stad, optrad. Stel
lig had deze den graaf opdracht gegeven, eerst
naar Cavalcanti of naar Guelfer en Nasi te gaan,
en dan pas naar Koch of Vernazza. 's Morgens
was die gekke Lorenzetti de groote verzamelaar
nog by hem in den winkel geweest en had helaas
niets van zijn gading gevonden, wat des te ver
velender was geweest, daar het reeds twee jaren
geleden was, dat Cavalcanti zaken met hem had
gedaan, terwyl Guelfer hem twee weken geleden
nog een ouden Romeinschen spiegel verkocht had,
zooals hij hem zelf verteld had Lorenzetti was
voortdurend op zoek naar oude instrumenten, hjj
bezat slechts een goede viool, een Guarneri, waar
hy bijzonder trotsch op was. Stradivarius of niet,
Lorenzetti zou dit instrument stellig koopen, ala
het niet te duur was!
Wordt vervolgd).
Het nieuwe hoofdkantoor der Gooische
Tramwegmaatschappij in het voor
malig stationsgebouw van de tram te g- £jen zees|ag voor Narvik werden Duitsche transportschepen, welke in de haven waren
Hilversum is Maandag officieel geopend.
Het zoontje van den directeur, den aangekomen, het slachtoffer van den aanval door Engelsche torpedojagers
heer Hupkes, hijscht de vlag
Het nieuw zomerverblijf voor de apen in ..Artis" te Amsterdam begint de
voltooiing te naderen. De werkzaamheden aan de „apenrots"
Symptomen van den nade
renden zomer. Wanneer
de badplaatsen zich weer
in de belangstelling van het
publiek gaan verheugen,
staat het „seizoen voor de
deur. De laatste mooie
dagen geven aan het
Noordzee-strand een fleurig
cachet. Hoe druk het was
in Zandvoort
De Duitsche opmarsch in het Noorden. Artillerie passeert een Noorsch dorp
op weg naar een der strategische punten
Ergens in Kopenhagen. Duitsche soldaten, behoorend tot de bezettingstroepen,
in gesprek met eenige bewoonsters van de Deensche hoofdstad
Het Nederlandsche
s.s „Bernisse" van de
reederij van Es Co.
te Rotterdam, dat bij
de Noorsche kust is
vergaan. Alle op
varenden werden ge
red
Lente en oorlogstijd. Terwijl de schapen vreedzaam grazen in een der Londensche parken, hangt boven
de weide een kabelballon als onderdeel van het verdedigingsstelsel der Engelsche hoofdstad tegen
aanvallen uit de lucht
Bij een gecompliceerd verkeersongeval
op den Rijksweg tusschen Merwede-
brug en spoorbrug onder Diemen werd
een vrachtauto het slachtoffer. De
bestuurder kwam er zonder letsel af,
de wagen werd vrijwel geheel vernield
