Op Ontdekkingsreis
KORT NIEUWS.
FLITSEN
Wij herdenken....
AKKERTJE
Onverzorgde kinderen
31NSDAG 25 FEBRUARI 1941
RAARUEH'S DAGBCAD
in de arbeidssfeer van...
De vioolbouwer aan zijn arbeid.
(Foto De Haas)
E werkkamer van den vioolbouwer is klein
en vol met violen. Een lange rij hangt
aan een touwtje boven de werkbank.
Violen zonder snaren en zonder hals,
lalve violenkranke violen. „Een viool is als
ten ziek kind", zegt de vioolbouwer en zijn hand
>Üjdt troostend langs het lak van een Guarneri
pan f 20.000, die op zijn knie ligt. Een viool is een
ichepping, de schepping van een kunstenaar. Ons
and telt thans nog maar twaalf van zulke kunste-
laars en een daarvan werkt in Haarlem.
Hij werkt omringd door zijn geliefkoosde instru-
nenten. En in zijn werkkamer hangt de sfeer van
pervlogen tijden; toen iedere handwerksman nog
een kunstenaar moest zijn in zijn vak en geen on-
ierdeel van een machine. Iets van dat oude, dat
Eerbiedwaardige, dat zoo'n vreemd gevoel van ver-
rouwen geeft bespeurt men ook in het vertrek
uit een verveloos stuk hout een instrument
wordt geboren, dat straks in de hand van den
meester zal juichen en jubelen en treuren en dat
tal ontroeren tot in het hart.
Ge kunt u laten vertellen hoe zoo'n schepping
tot stand komt doch als ge de begeesterende vonk
mist, als niet de liefde tot dit wonderbare muziek-
natrument de drijfveer van den arbeid is, dan
tornt ge bedrogen uit Tusschen de viool van vijftien
gulden zonder begeestering gemaakt en een Guar
neri van f 20.000 gaapt een afgrond, die even groot
is als de kloof, die het prulbeeldje uit den bazar
van het werk van Rodin scheidt of een plaatje,
in kleurendruk van een schilderij van Rembrandt.
(Dat voelt ge of ge voelt het niet. Vioolbouwen is
een roeping eneen langdurige studie. De viool
bouwer moet een uitstekend houtkenner zijn, hij
irioet verstand hebben van lakken, met die aller
fijnste instrumenten en met kunstenaars kunnen
omgaan. Bovendien moet hij met het geduld van
iten geleerde trachten de geheimen van de oude
heesters te doorgronden of er althans iets voor in
de plaats te stellen, dat ook gezienen gehoord
mag worden.
Neem nu eens de lak van een oude Italiaansche
iViool. Er zit een vreemde, gloeiende glans over,
,die ge nergens anders vindt. Als ik met mijn duim
over het lak van een oude viool sti-ijk, zegt de
yioolbouwer, dan wordt die lak zacht ook al is ze
honderden jaren geleden er op gebracht. Hoe komt
«at?
i Met die vraag hebben Duitsche geleerden, de
tegenwoordige vioolbouw wordt bijna uitsluitend
nog in Duitschland beoefend, zich jarenlang bezig
«ehouden en ondanks alle pogingen is men er nog
niet in geslaagd die oude samenstelling te vinden.
I)at is nu maar één voorbeeld van de moeilijkhe
den waarmee de vioolbouwer te kampen heeft. Dit
3s ook meestal een vak dat van vader op zoon over
gaat. Zoo was het ook bij onzen zegsman. Zijn va
der komt uit het plaatsje Markneukirchen in
Saksen in Duitschland. Later is hij naar Nederland
getrokken en zijn zoon werd dan ook Nederlander.
Daar, in Markneukirchen, heeft echter ook de
•toon het vak geleerd. Van de 12000 menschen, die
er wonen „doen" er 11000 aan de muziek hoofd
zakelijk als instrumentenbouwers. „Die geburtstadt
der Musikinstrument, dat is Markneukirchen.
En denk niet dat ge daar lang als leerling kunt
blijven indien ge niet den noodigen aanleg bezit.
Met Duitsche grondigheid wordt de leerling on
derwezen doch het lakken van de viool, ik vertelde
tl er reeds van, doet de meester alleen in een apart
[vertrek, want die lak heeft een geheime samen
stelling. En als men dan eenmaal afgestudeerd is
en zich als vioolbouwer vestigt dan blijkt, dat 7/8
van den beschikbaren tijd wordt ingenomen door
reparaties want ook een vioolbouwer moet eten om
te leven en zijn eigen werk wordt meestal pas ge
waardeerd als hij dood is. De vloek van den kun
stenaar, noemt de vioolbouwer dat.
Ik vertelde u al: ge kunt den kunstenaar zijn
geheim niet ontlokken, hoogstens kunt ge trachten
hem te begrijpen. Om dat goej te doen zult ge ook
eenigszins moeten verstaan hoe zoo'n viool ge
bouwd wordt. In grove trekken gaat dat zoo.
Ge neemt een stuk hout voor het achterblad, de
Zijwanden, den hals en de krul Ahornhout dat hard
Is en voor het bovenblad Fichtehout, dat zacht is.
Het hout is gewoon gespleten om de nerf rechtloo-
pend te krijgen. Het achterblad kan uit één deel
bestaan; het bovenblad heeft altijd twee precies
gelijke deelen. Hoe precies dat gaat bewijst wel het
apparaat waarmee de dikte van het hout wordt en
dat tot 1/lOOste millimeter nauwkeurig doet. Het
achterblad is dikker dan het bovenblad. De vorm
is bij iederen vioolbouwer anders. Onder de g-
snaar komt de zangbalk. De trilling van de snaren
Wordt overgenomen door den kam die ze verticaal op
het blad overbrengt. Vervolgens worden ze hori
zontaal op den zangbalk opgevangen en gaan door
het bovenblad naar het onderblad. Hoe vlugger dat
ressonneert hoe beter een viool klink. De zangbalk
is een veel omstreden punt bij den vioolbouwer;
iedere vioolbouwer heeft daarover zijn eigen opinie.
De zijwanden van de viool worden in zessen ver
deeld. Dit gebeurt op een buigijzer. Om het lijm
vlak steviger te maken wordt op het harde
Ahornhout een stukje zacht Fichtehout gelijmd.
Ook de vier hoeken worden opgevuld met een
klosje zacht hout; zoo is er ook een klos onderaan
de viool om de spanning van de snaren te kunnen
verdragen en een bovenaan om den hals in vast te
maken.
In het bovenblad komt dan nog een randje van
notenhout en daarna kunnen de snaren gespannen
Worden.
Wel indien ge dit leest zult ge vermoedelijk den
ken het lijkt me toch niet zoo ontzettend moeilijk
om een viool te maken. Dat is het misschien ook
niet. Het is echter wèl ontzettend moeilijk een
goede viool te maken. Of dacht u dat men anders
prijzen om en nabij de f 100.00 betaalde voor een
Stradivarius? Voor een vioolbouwer is scheppend
werk natuurlijk het voornaamste. Toch is het ook
voor hem een genot een Stradivarius, een Guarneri
of een Amati te mogen repareeren. Indien violisten
van naam hem hun kostbare instrumenten toever
trouwen dan weet de vioolbouwer, dat ook zijn
naam gevestigd is.
De oogen van den vioolbouwer, die ik sprak kre
gen tweemaal een bijzondere glans. De eerste maal,
toen hij me vertelde dat de violen van zijn vader,
die hij zeer vereerde zooveel gevraagd wei-den en
de tweede maal toen hij met vol vuur toonde hoe
de lak van de Guarneri glansde. Uit zijn oogen
heb ik toen iets kunnen lezen van het geheim van
iederen goeden vioolbouwer: een diepe liefde voor
zijn vak.
B. K.
o's
can de Winterhulp Nederland
Winterhulp Nederland, den Haag,
No. 5553. Als bank der Winterhulp
Nederland is aangewezen de Kasver-
eeniging N.V. Amsterdam No. 877.
Stort op 5553 of 877
Mr. Dr. R. H. Baron de Vos van Steenwijk:
„Liefdadigheid is een oud-vaderlandsche
deugd. Ons volk heeft deze deugd steeds
betracht. Moge het er ook thans van door
drongen blijven, dat geven zaliger is dan
ontvangen."
De wederopbouw van boerderijen.
Reeds een boerderij herbouwd.
's-GRAVENHAGE24 Februari Zooals
reeds eerder is medegedeeld zijn tengevolge van
den oorlog 527 boerderijen in ons land verwoest,
welke door het bureau „wederopbouw boerde
rijen" dat in Amersfoort gevestigd is, worden
herbouwd.
Een indruk van de vordering van dezen I er-
bouw wordt gegeven door een vergelijking van
het aantal boerderijen, dat op 31 December en
op 31 Januari in uitvoering was of aanbesteed
was. Dit aantal bedroeg op 31 December 160
en op 31 Januari 217. De eerste hei-bouwde
boerderij in Hoogland is in den loop van Januari
gereed gekomen en door den boer betrokken.
Na een terzake door het N.V.V. gevoerde actie
is te Amsterdam in negentien zaken door de di
recties besloten, de in deze zaken werkende mu
sici een vrijen dag per week toe te staan met be>
houd van loon. Men verwacht, dat andere zaken
in het café-restaurantbedrijf zullen volgen.
GOUDA, 24 Februari. Het ;iog niet geïdenti
ficeerde slachtoffer van het autobusongeluk bij
Moordrecht is thans herkend als de 54-jarige
Adriana Stam. huishoudster te Den Haag.
De positie der Japansche vloot vormde het onder
werp van de rede, welke de Japansche minister
van marine, admiraal Koshiro Oikawa. voor de
huishoudelijke commissie van afgevaardigden
Meld.
(Foto Weltbild)
LANGS DE STRAAT.
DE PEKINGEES.
De pekingees maakte zijn ochtendkuiertje. Hij
kwam de draaideur van het Postkantoor uit, precies
als iemand, die zijn morgenpost verzorgd heeft,
waagde een oogje aan het blauw des hemels en
begon een gesprek met den fietsenbewaarder. Aan
gezien deze heer eenigermate geaffaireerd bleek
stak de pekingees de straat over, waarbij hij drie
maal het noodlot ontliep, dat van weerskanten
kwam aansuizen en stak zijn zwarten neus om de
deur van de slagerij.
Er is een tijd geweest, dat een bezoek aan een
slagerij voor een hond de voorsmaak van de ver
rukkingen van het paradijs beteekende. Die tijden
zijn voorbij en de pekingees, die geen kans zr.g, zich
te mengen in de discussie tusschen den slager en
zijn bonnetjesklant trok een gezicht, waarin som
bere melancholie gemengeld was met hondsihe on
tevredenheid en trippelde verder. Zie hem daar nu
loopen midden op de Gedempte Oude Gracht met
de kittige gesakkadeerde stapjes, zijn soort eigen,
totdat hij als geëlectriseerd stil blijft staan en met
een kwart draai rechts om front maakt voor de
Zuiderstraat, waar zijn vriend de fox zich juist
vertoont.
De melancholiek op het gelaat van den pekingees
verdween en zich herinnerend, dat hij zijn och
tendrobbertje nog niet gevochten had, verkocht hij
het volgend oogenblik den fox een swing, die deze
met een even juist geplaatste rechtsche beant
woordde. Toen was er even een uiterste verwarring
van pekingeezenpooten en foxenfragmemen. een
cacophonie van schelle kefjes en nerveuze blafjes
totdat de verwarring zich plotseling verstolde tot
een groep, die een beeldhouwer tot model had kun
nen dienen, zooals men dat noemt: de fox en de
pekingees volkomen onbeweeglijk neus an neus
tegenover elkaar.
„Twee is mooier dan één", zei de pekingees.
,,'t Zal me aangenaam zijn", antwoordde de fox
en wandelde naast zijn makker voort; de Oude
Gracht af.
In de morgenuren dalen vele brave lieden de
trappen af, die naar het sousterrain van het Waren
huis leiden om daar een warmen dronk te halen.
De pekingees en de fox voegden zich in de rij dezer
koffiedrinkers en bemerkten gelijktijdig de Fran-
sche terrier, die door haar eigenaar met een riem
aan de deurknop was vastgemaakt.
„Ik mag zoo'n vierkanten kop toch niet", zei de
pekingees.
„Zoo, krullebol", plaagde de fox, „amuseer je je
nogal?"
„Dat zei je gisteravond ook niet", insinueerde de
gebreidelde onschuld, in-valsch.
Fox trok er zich niets van aan, want een onhan
dige juffrouw liet de helft van haar taartje vallen
en juist toen de pekingees het geval in de gaten
kreeg slikte zijn makker de laatste kruimels door.
Hetgeen een klein meeningsverschil ten gevolge
had, wat een juffrouw met een witte jas spoedig
ter plaatse bracht. Fox werd de trap opgejaagd. De
pekingees trippelde weg in de richting van de
levensmiddelenaffaire, maakte een ommetje door
de koekjesafdeeling, rook het spoor van den ander
en ontmoette hem op 't Ver wuift.
„Hier vlakbij is een slagerij", zei Fox, die na de
tractatie wat flauw was geworden.
„Een oogenblik", zei de pekingees, „je zult me
niet kwalijk nemen" en hij maakte een beweging in
de richting van een der twee hekjes.
Maar toen hij de eerste trede wilde afdalen pakte
een geganteerde hand hem in den nek.
„Jou ondeugd" zei een geagiteerde stem, „van
't postkantoor af loop ik je al te zoeken. Moet ik
het aan den baas vertellen en moet je daai daai
hebben?"
Fox droop af.
Er kwam een net zwart riempje met een keurig
halsbandje te voorschijn.
Door de Groote Houtstraat drentelde een dame
met een hondje, dat zich voorbeeldig gedroeg. Een
keurig verzorgd hondje. Een hondje van standing.
Een pekingees.
D.
De financiëele moeilijkheden bij den
wederopbouw.
Bijdragen a. fonds perdu thans mogelijk.
's-GRAVENHAGE, 24 Februari. Naar wij
vernemen zijn de Secretaris-generaal van fi
nanciën en de algemeen gemachtigde voor den
wederopbouw tot overeenstemming gekomen in
zake een regeling, welke het mogelijk maakt aan
degenen die op grond van de hypotheekrege
ling 1940 en ook met een bouwpremie van 10
procent niet in die mate geholpen zijn, dat her
bouw van hun verwoeste panden redelijkerwijze
kan worden gevergd, op een bijzondere wijze
geholpen. Voor hen namelijk, die een zoo gerin
ge financieele draagkracht hebben, dat zij niet
in staat zijn zonder steun tot herbouw over te
gaan. is de mogelijkheid thans geopend dezen
steun van rijkswege te krijgen, ten deele in 'm
vorm van een bijdrage a fonds perdu.
Deze bijdrage zal geval voor geval vastge
steld worden al naar gelang de maatschappelijke
en financieele positie van den getroffene dit noo-
dig maakt.
Is de mogelijkheid van financiering van den
herbouw op andere wijze, bijvoorbeeld door ren
tedragende of rentelooze voorschotten aanwe
zig, dan zal uiteraard dit systeem toegepast wor
den. Is deze wijze van financiering echter niet
mogelijk, dan kan door een bijdrage a fonds
perdu de stijging1 der bouwkosten opgevangen
worden, zoodat deze geen rem meer behoeven
te zijn om tot een daadwerkelijken herbouw te
komen.
Deze regeling geldt echter niet in vollen om
vang voor Rotterdam en Middelburg. In deze
beide gemeenten zal de bovenbedoelde regeling
slechts toepassing kunnen vinden in die gevallen
waarin de omstandigheden gelijk zijn aan die in
de kleine plaatsen.
De bovenomschreven mogelijkheid tot verlee
ning van extra-steun treedt eerst in werking,
indien andere oplossingen ondoenlijk zijn geble
ken. In alle gevallen, waarin de algemeen ge
machtigde een redelijk voorstel doet dat niet bo
ven de inkomsten- en vermogenspositié van den
betrokkene ligt, blijft de plicht tot herbouw be
staan.
POGING TOT MOORD.
Het gerechtshof te 's-Hertogenbosch wees
Maandag arrest in de strafzaak tegen den 22-
jarigen arbeider D. B. uit Venlo, die aldaar in
den nacht van 27 op 28 Juli van het vorig jaar
met voorbedachte rade W. Hofleer met bijlsla
gen levensgevaarlijk heeft gewond.
De Rechtbank te Roermond had B. wegens
poging tot moord veroordeeld tot zes jaar ge
vangenisstraf. tegen welk vonnis B. en de offi
cier van Justitie hooger beroep aanteekenden.
Op 10 Februari eischte de advocaat-generaal
van het gerechtshof te 's-Hertogenbosch ht
jaar gevangenisstraf. Het Hof heeft B. thans
veroordeeld tot zes jaar gevangenisstraf met
aftrek van zeven maanden voorarrest.
DE HEER C. WALRAVEN COMMISSARIS VAN
POLITIE TE 's GRAVENHAGE.
De commissaris van politie te Alkmaar, de heer
C. Walraven, die begin Januari was benoemd tot
commissaris van politie, waarnemend hoofdcom
missaris van politie te 's Gravenhage, maar deze
benoeming wegens ziekte niet aanvaardde, is
hersteld en zal met ingang van 1 Maart a.s. alsnog
in functie treden. (A.N.P.)
No. 238
Rust
1. Zegt: ja. ze kan het
best verstaan, het hcele
gezin is rustig boven.
2. Waarop Jan onmid
dellijk een krijgsdans op
de kamer boven haar
begint.
3. Zij maakt hier een
eind aan en hervat het
gesprek.
4. Iemand laat in de
badkamer met deur open
een emmer water vol-
loopen.
5. Smeekt om de kraan
dicht te doen, ze kan zoo
niet telefoneeren.
6. Minuten later heeft
Jan Mientje overtuigd dat
moeder wil, dat ze de
kraan dicht doet.
7. Periode van betrekke
lijke rust slechts beperkt
door schril gefluit van
Jan.
8. Verstoring door ge
raas van vader die een la
van een kast te ver heeft
uitgetrokken en op zijn
voet laten vallen.
9. Beëindigt gesprek met
een vinger in het oor,
waarop dadelijk een stilte
als van het graf over het
huis daalt.
Pierre Auguste Renoir
25 Februari 1841 1941
Gedurende de manden dat de luimige winter
Renoir naar het Zuiden verdreven had, naar Cag-
nes, kon het gebeuren dat de schilder urenlang voor
het venster gezeten was en zich niet zat kon zien
aan het wisselend spel van licht en kleuren in zijn
tuin met de geliefde olijf- en sinaasappelboomcn.
Meer vroeg, meer verlangde hij dan niet van het
leven: dat was innigst geluk, zegening van den
hemel, goedheid van Moeder Aarde. En wat de
oogen die een fijnzinnig wijsgeer eens de vensters
der ziel noemde puurden uit de overdaad van
blijmoedigheid, zouden Renoir's door de Reuma
tiek verstarde vingers, die nauwelijks een penseel
meer konden hanteeren, hertooveren op het doek,
met de waarachtigheid van het onbevangene, met
de over troebele liefde voor de kleurenweelde om
hem heen, de onbeschroomde warmte des harten,
die eigen is aan kinderen en dichters. En die syba-
ritische innigheid gaf aan de gestalten en dingen
van zijn doeken een doorzichtigheid die hun alle
aardschgebondcn stoffelijkheid ontnam en de licht
heid verleende van een langen rijken zomerna-
middagsdroom.
Pierre Auguste Renoir.
(Zelfportret uit 1897)
Zoo, als op dien ouden dag, was het voor Renoir
een leven lang. Niet dat het zonder strijd verliep'
de jeugd van ccn kleermakerszoon, die jong zijn
brood moet verdienen en op dertienjarigen leeftijd
als een Watteau en een Fragonnard porcelein be
schilderd!, in een werkplaats, is niet onbekommerd,
zeker niet als de machine dat werk even vaardig,
maar veel sneller blijkt te kunnen doen. Maar
het leven is heerlijk en rijk; in het Louvre zijn
voorbeelden te over van blijmoedige luchtigheid:
wat is het niet een voorrecht, Bouchers en Watteau's
te copiëeren. Of is het tóch nog aantrekkelijker
opera-aria's te zingen? Meneer Gounod geeft er
hoog van op en Pierre Auguste aarzelt. Schilder of
zanger? Het pleit is beslecht: Renoir werkt op het
atelier van de Gleyze, is opgenomen in den ïntie-
men kring van jongeren, van „impressionisten":
Sisley, Bazille, Monet: met hen strijd hij om een
plaats op de officieele tentoonstellingen in „de"
Salon, met heen exposeert hij, afgewezen door de
van zooveel moderniteit onthikte commissie, in den
Salon der Geweigerden, den „Salon des Refuses"
En toch: een baanbreker, een strijder, een nieuw
lichter is hij niet. Hij kent geen avant-gardepro-
gramma, hij kent alleen den drang alle geluksaan-
doeningen van zijn zonnig leven, vorm te geven in
kleur en lijn, in licht, licht vooral.
Wat een gelukskind, die Renoir: alles wat een
ander, een Gézanne bijvoorbeeld, in voortdurender..
krampachtigen zelfstrijd veroveren moet. vloeit ui-
zijn penseel als het zonnelicht van den hemel, even
ongedwongen, even natuurlijk, even harmonisch
of het portretten zyn zooals „de kindoren van
Catulle Mendès aan de piano", een „Mevrouw
Charpentier". dan welk een stadsgezicht als zijn
..Pont-Neuf". een landschap als „de Engelschc
peereboom".
Soms moet hij zijn kleuren temperen, terwille
Kou gevat?
(Adv. Ingez Jtled.)
van de verkoopbaarheid; want veel levert het werk
niet op. Och kom, dat is bijzaak: Renoir schildert
immers zijn leven, Renoir gaat tóch als een feest
ganger door een wereld van licht, of het nu Holland
heet of Algiers, Duitschland of Italië ach ja,
Italië, Palermo, waar het hem gelukte, Richard
Wagner tot poseeren te bewegen, een half uurtje
maar, Wagner die hem zoo na aan het hart lag.
Driehonderd franken kreeg Renoir in 1878 voor
zijn beroemd geworden portret van de familie
Charpentier. Vier en tachtig duizend bracht het
op in 1907. Renoir beleefde zijn roem het zal
zijn ouden dag veraangenaamd hebben; maar zou
het dezen eenvoudigen bescheiden en beminnelijken
mensch gelukkiger gemaakt hebben als hij geweten
had, welke triomtochten de schoonste van zijn
werken na zijn dood (in December 1919) door
Europa deden?
C. J. E. D.
OPWEKKINGSSAMENKOMSTEN.
Op Donderdag 27 Fefbr. des namiddags zal de
heer S. de Ruiter uit Halfweg een spreekbeurt
vervullen in de Zuiderkapel aan de Zuiderstraat
No. 15 te Haarlem, hiertoe uitgenoodigd door het
Comité voor OpwekkingssamenkomstenDe heer
de Ruiter zal speken over het onderwerp: „Wie
weet wat?" Donderdag 6 Maart wordt wederom
een middag- en avonddienst gehouden, waarin Ds.
A. M. Berkhoff, Vrij Evangelisch predikant te
Groningen, hoopt te spreken.
„Kinderen zijn hinderen". Dat heeft vader Cats
in een pessimistische bui gezegd, vermoedelijk toen
hij op enkele lastige spruiten moest passen, terwijl
zijn vrouw naar de markt gegaan was om inkoopen
te doen. Maar Cats zal in minder zorgelijke
uren ongetwijfeld ook wel genot gesmaakt hebben
in het aanschouwen van zijn nakomelingschap. Dat
is immers een levensvreugde die de meeste ouders
zich niet gaarne ontnomen zouden zien!
Maar er zijn ook nu nog wel ouders die, wat de
zorg voor hun kinderen betreft, het pessimisme van
dien voorvader deelen. Zij vinden het wel wat veel
gevergd eiken avond thuis te zitten om op de kin
deren te passen, terwijl elders het genot vriende
lijk wenkt. De kinderen slapen rustig boven, waar
om moeten zy zich dan beneden zitten te ver
velen? Nu eens is het een verjaringsfuif, dan weer
een schouwburgvoorstelling, of bal dat lokt. Niet
zelden ook de bioscoop.
Er zijn gezinnen waar de ouders de lasten eerlijk
deelen. om beurten dus hun uitgaansdagen hebben,
maar bij anderen gaat het wel eens anders toe.
Daar geldt dan het parool: „Allebei of geen een".
Soms spreekt er de ware eensgezindheid uit, maar
het kan ook zijn, dat de een het noodig vindt het
oog op den ander te houden. Voor den welstand
in het gezin wordt dat blijkbaar nog wenschelijker
dan de slapenden kinderen gezelschap te houden.
In den laatsten tijd, nu niemand zich zonder toe
stemming 's nachts van 12 tot 4 uur op straat mag
verblijven, gebeurt het af en toe, dat echtparen,
van een of ander fuifje komend, door de politie
worden aangetroffen op weg naar huis. Zonder
partion gaan ze naar het politiebureau in de Smede-
straat Als dan het vonnis klinkt: „hier blijven tot
4 uur!" herinneren de menschen zich in eens, dat
zij hun kinderen onverzorgd thuis hebben achter
gelaten. Dan begint moeder te huilen en jammert
tusschen huilbuien door: „wat moet er gebeuren als
mijn arme kindertjes wakker worden. Er kan
brand komen de kinderen kunnen ziek worden".
Vader huilt niet. maar toont zich toch ook bewo
gen met het lot van zijn nakomelingen.
De inspecteur van dienst merkt dan heel logisch
op: „Ik begrijp uw klacht niet geheel en al. Waar
om konden de kinderen wel van 8 tot 12 uur alleen
in huis zijn en komt er plotseling gevaar nu het
tot 4 uur moet duren?"
Tegenover die logica hebben de de moeders alleen
nieuwe tranen als antwoord. Vaders halen, voelend
dat de klap niet onverdiend is, hun schouders op.
Toen het dezer dagen een echtpaar gold met veel
'onge kinderen, is de volgende oplossing gevonden.
De moeder werd door een politie-agent naar huis
gebracht om voor het verdere deel van den nacht
op haar kinderen te kunnen passen, een proces-ver
baal kregen zij natuurlijk beiden!
Ouders die hun kinderen alleen thuis laten zul
len er voor moeten zorgen dat zij althans voor 12
uur binnen zijn.
VAN T.
