FEUILLETON
De vervloekte Viool
ECHTE KOFFIE
Nee moedertje
KOFFIE
Een zeldzaam
artikel, maar...
HEERLIJK!
/lki(j nrivA
Louter traditie
23)
PETER FAZEKAS.
De weg naar de stad leidde langs den eenige kilo
meters langen weg van het restaurant dwars door
het eiland naar de Margarethen-brug, van waaruit
de twee deelen van de stad konden worden be
reikt, het was dus geen uitstapje van een paar mi
nuten. Terwijl de open wagen wegreed, wuifden
Pettie en Alma, die tot voor het gebouw naar bui
ten liepen, hun na en Franzi zag nog kans zich in
den wagen om te draaien en onopgemerkt met een
knipoogje van Pettie afscheid te nemen.
Arme Franzi, keek Alma hem medelijdend
achterna, zou hij het halen?
O, beslist, glimlachte Pettie.
Heeft hij het vaak? vroeg zij.
Nog nooit gehad, verzekerde Pettie haar,
Hoe weet je dan dat hij het te boven komt?
Niet begrijpend keek ze hem aan.
Omdat hij kerngezond is en maar comedie
speelde. Hij wilde mij behulpzaam zijn.
Alma begreep en zij lachte hartelijk om den list
van den ouden bassist, die iederen veldheer tot eer
zou kunnen strekken.
Jullie zijn gevaarlijke samenzweerders,
klonk haar vroolijke beschuldiging, en dat is
strafbaar.
Maar wij zweren niet tegen den Staat samen!
verzekerde hij.
Arved is rijksambtenaar, hij vertegenwoor
digt den Staat, ging zij met het spelletje door.
U zult ons toch niet verraden, kontes?
smeekte hij ootmoedig en deed alsof hij erg bang
was.
Het blijft ons geheim, Pettie, hier mijn hand,
en zij reikte hem glimlachend haar hand, die hij
kuste.
Ons geheim, herhaalde hij. Een geheim
méér.
En terwijl zij in de richting van het plantsoen
liepen, dat achter het restaurant in volle weelde
bloeide, keek zij zijdelings onderzoekend naar hem:
Hebben wij dan zooveel geheimen?
Een heeleboel, kontes.
Waarom noem je mij maar steeds: comtesse,
ik heb je er toch nooit om gevraagd?
Ik ben maar een Zigeuner, en u bent een
gravin.
Ik wil voor jou altijd blijven wat ik vroeger
was.
JawelAlma.
Voor het eerst sprak hij haar sinds vele jaren bij
haar naam aan, hij durfde het tot dusver niet en hij
wilde het ook niet. Met den tijd ging hij zich lang
zamerhand weer als lid van de Zigeunermaatschap
pij beschouwen, op behoorlijken afstand van alles,
wat daarboven stond. En nu mocht hij weer dezen
naam uitspreken, tegen haar zelf, die hij vroeger
niet anders noemde en met wie hij honderden spel
letjes speelde, die hij in zijn fantasieën niet alleen
als speelgenoote, maar vaak ook als vriendin, als
zuster, als vrouw, en ook weieens als leermeesteres
beschouwd had. Hoe meer hij zich van haar ver
wijderde en hoe schaarscher hij haar zag, des t<
dierbaarder bewaarde hij die in zijn binnenste.
Almamurmelde hij, en óf we ge
heimen hebben!
En die vertellen wij aan niemand. fluisterde
zij, terwijl zij op een bank, die achter een boom
stond, ging zitten.
Hij zette zich eveneens, op een kleinen afstand
van haar en legde zijn rechterarm op de leuning
van de bank.
Alweer een samenzwering tegen de maat
schappij stelde hij vast.
Wij worden waarachtig nog staatsgevaarlijk,
Pettie, zei ze.
Hierop moest zij zoo hartelijk lachen, dat de vo
gels, die tusschen de boomen huisden, opschrik
ten. Verder stoorde niemand hen, zij hoorden wel
de in den tuin binnenrollende auto's, die gasten naar
het restaurant brachten en ook de muziek, die tij
dens het uitrusten van Pettie, onder leiding van een
der tweede violisten stond, klonk heel zacht naar
buiten door; tegenover het eiland strekte zich het
panorama der bergen van Boeda uit, waarachter de
fel-roode zon reeds verdwenen was; aan weerskan
ten van den Donau was het getoeter der auto's en
het geklingel der trams hoorbaar, de groote stad
leefde haar druk leven, menschenmassa's kwamen en
gingen, verheten hun bureaux, hun werklokalen,
zware vrachtwagens, getrokken door paarden,
dreunden voor de huizen heen, ergens in de verte
weerklonken de sirenen der booten, die stroomaf
waarts voeren en nog een laatsten groet aan de
stad brachten, heel het stadslawaai was als een
zeer ver geroezemoes hoorbaar op dit heerlijke
stille eiland, waar men rust kan vinden en waar
jeugdherinneringen werden opgehaald door twee
grootgeworden kinderen.
Je briefje gisteravond was een teleurstel
ling zei Pettie. t
Alma keek hem verschrikt aan:
Een teleurstelling? Voor jou?
Niet voor mij, lachte hij, voor mijn
mannen, die alleen een blanco stukje papier zagen
en dachten, dat iemand het in mijn handen deed glij
den om den schijn te wekken, als of het een bankbil
jet was.
Zij was zichtbaar opgelucht.
Wat deed je me schrikken, ik was bang, dat
mijn compliment je niet kan schelen.
Jouw compliment is mij veel meer waard', dan
dat van alle andere vrouwen ter wereld.
Krijg je veel complimentjes?
Als antwoord stak hij zijn hand in de achterzak
van zijn rok en haalde daar een heele vuist met
briefjes uit te voorschijn.
De oogst van gisteravond, nadat jullie weggin
gen.
Ben je niet al te zeer verwend in Boedapest,
Pettie?
Nog al, maar ik trek me er niets van aan, mijn
viool is voor mij veel belangrijker dan al die brief-
vroeg zij be-
hy
En wat zegt je vrouw er van?
langstellend.
Juliska weet er niets van, antwoordde
zacht.
Zij zwegen. En hun gedachten dwaalden alweer
naar het verleden terug. Dan verbrak zij de stilte:
Ben je gelukkig, Pettie?
Hoe bedoel je dat? stelde hij de weder
vraag.
Thuis.... met Juliska.
Ik ben getrouwd, wij hebben een prettig huis en
zij zorgt goed voor me.
Ben je haar trouw? ondervroeg zij hard
nekkig.
Hij bleef haar het antwoord daarop schuldig, mis
schien, omdat zij het te zacht vroeg. Zij trok een tak
naar zich toe van den boom die zijdelings over hen
heen boog, scheurde een kleinen uitlooper af en
vermorzelde de bladeren tusschen haar vingers. Zij
sloeg haar oogen neer en bestudeerde de kaalgescho
ren naalden van de kleine tak. zij draaide de aldus
verminkte rest heen en'weer, alsof dit voor haar de
belangrijkste aangelegenheid op het oogenblik was.
Een langen tijd keek zij omlaag,, ook Pettie zweeg,
hij wilde haar gedachten niet storen, hij had respect
voor haar stille gepeinzen en hij wist niet wat te
zeggen. Eindelijk sloeg zij haar oogen weer op. Twee
traandruppels rolden over haar lieflijk, glimlachend
gezicht.
Toen stond zij op en liep naar het restaurant terug.
Pettie volgde haar. In de garderobe poederde zij
haar gezicht, maakte zich wat op en ging ze naar
haar tafel terug.
Ik wil je nog zien, fluisterde zij hem toe,
terwijl hij naar zijn orkest terugliep om zijn plaats
in te nemen.
Kort daarop kwamen Talmay en Franzi in de zaal
aan. De bassist scheen heelemaal in orde te zijn en
voordat hij naar zijn hoekje ging boog hij nog diep
voor Talmay:
Ik dank u wel, dokter, voor de hulp.
Luister, man, ik ben doctor, en wederom
begon Talmay hem haarfijn het verschil tusschen
medici en juristen uiteen te zetten, waarbij hij den
Zigeuner aan de revers van zijn rok pakte, waar
schijnlijk tot meerdere nadruk en overtuigingskracht.
Toen hij echter bemerkte, dat Franzi hem stom
aanstaarde, liet hij zijn pak los en maakte een wan
hopig^ gebaar met zijn hand:
dat begrijp je toch niet, besloot hij en
ging naar zijn verloofde om haar rapport uit te bren
gen.
Na de gebruikelijke begroeting van zijn „groot
moeder" wendde zich Franzi tegen Pettie:
Ik krijg nog niet eens een bedankje van je,
kerel.
Waarvoor den ook? Je mocht toch een gratis
autoritje maken!
Ondankbaarheid is 's werelds loon, zei
Franzi minachtend tegen Pettie. Overigens moet
ik je werkelijk dankbaar zijn, want ik heb een uur
tje heerlijk uitgerust bij dén dokter, waarheen mij
de doctor gebracht had. Alleen kittelde hij mij bij
het onderzoek veel te veel en zooals je weet, kan ik
«r niet goed tegen. Vordt vervolgd.)
macAmmeek,
'r is De GruytefCs Koff/esurrogaat
daar ZIT eChjTE KoFFIE IN.
Eén oogenblik van onbedachtzaamheid
is reden dat men jaren schreit!
Uw rijwiel heeft niet alleen een j ec0n0mische voorlichtingsdienst, vgravenhage
goed onderhoud, maar vooral ook u geiieve mij de brochure runstraat 24
1 „Leefregels voor het rijwiel" kosteloos toe te zenden.
een zorgvuldige bewaking noodig. j
Wees zuinig op Uw fiets en bewaak j Ad.e.
haar. Gebruik nevenstaande coupon! j
Laat Uw fiets minstens eenmaal per jaar door een vakman nazien'Isx#
Publicatie
bet Departement van Handel, N ij verheid en Scheepva
GQOOTE HOUTSTDOPT [nOPST LUXODÏ
Op punten
verkrijgbaar!
Sportjasje van imit. bont
in diverse modellen en
kleuren. Prijzen variëerend
van 13.90 tot 24.75
Nevenstaand een chic model
met patentsluiting en lederen
ceintuur
Daar zit nu»
echte koffie in
R.H.D. wordt zorgvul
dig gemêleerd en ge
brand. Het is uit de
beste grondstoffen voor
koffiesurrogaat bereid
en vermengd met een
flink percentage echte,
geurige koffie.
synaaAt h.zah
N.V. Theehandel en Koffie
branderij v.h. R. H. DIJKSTRA
hebb® - e g»ndS, uw tó; 1|<*
Aft
r, sevefH unnboDS
6joV'
want
Victoria-Bonbons
zijn alleen verpakt
verkrijgbaar I
BISCUITS - CHOCOLA,
I/W hel oog op de drukte
's èaletdaps peet* audiëntie mieeueu
GROOTE HOUTSTRAAT
Wat is traditie Traditie
is dikwijls niet meer dan een
gewoonte, waarvan de mo
derne mensch het ontstaan
niet meer weet en den zin
niet verstaat. - Het Sint-
Nicolaasfeest, dat wij sinds
eeuwen vieren, is méér dan
traditiehet is de vreugde
van het geven, die altijd
onverminderd blijft, en die
wij elk jaar opnieuw en te
zamen willen beleven. Ook
dit jaar.
De Bijenkorf heeft'aan het Sint-Nicolaasfeest nog de „eigen"
traditie verbonden om gedurende enkele weken vóór 5 December
een gezellige Sint-Nicolaassfeer in de zaak te scheppen. Daar is
ook dit jaar niet van afgeweken.
Voorloopig zijn onze
magazijnen des Maan
dags tot 1 uur gesloten.
AAG ROTTERDAM
