Lieden van de
zijn ten dode
IV andelie
de winkelramen
De laatste eer.
Zaterdag 10 Juni 1950
5
[OF DER PARKEN
Wanneer wij in deze rubriek die de be-
lerming van parken en plantsoenen
Dpageert, dit keer een zeker gevoel van
jchteloosheid voelen opkomen, dan is dat
iaat Haarlems Spanjaardslaan bedreigd
irdt door iets, waartegen wij haar niet
bescherming kunnen nemen, te weten
tand des tijds. En om maar meteen
de deur in huis te vallen, vertellen
dat het ten hoogste nog dertig jaar
duren, voordat de statige linden die
je laan zo'n speciale plaats hebben be-
rgd in de harten der Haarlemmers, het
ld zullen moeten ruimen. De reuzen die
al zo'n kleine driehonderd jaar staan
over wier machtige kruinen al zoveel
innen zijn getrokken, beginnen ouder-
nsversdhijnselen te vertonen. Zij ver
talen langzaam-aan en sommige zijn al
Ikomen uitgehold. Zuiver boskundig
ïien, zo vertelde ons de heer Dorre-
iyn, directeur van Hout en Plantsoenen,
n de bomen al een hele tijd rijp om ge-
pt te worden, maar per slot van
lening hebben zij een streepje voor en
arom vecht de dienst met hardnekkig-
id voor het behoud van iedere boom. De
11e bomen worden net als slechte
zen geplombeerd met stenen en
nent om de rottingsprocessen die zich
de stam voordoen, tot staan te brengen
er zal geen linde zonder strijd worden
gegeven. Nochtans zullen er in dit jaar
arschijnlijk weer twee of drie „voor de
gaan, omdat vast staat dat zij bij de
rste de beste flinke storm het onder-
it zouden delven. Aangezien de Span-
irdslaan nu eenmaal een verkeersweg
en het nauwelijks een pretje geacht
ig worden om zo'n vijftonner op het
ofd te krijgen, zal Hout en Plantsoenen
met bloedend hgrt toe over moeten
an, om deze bomen te laten sneuvelen,
it vervelende is, dat naarmate er op die
mier meer open plekken komen, de
«rd-Westerstormen steeds meer vat op
resterende bomen zullen krijgen, met
aarschijnlijk fatale gevolgen. De termijn
n dertig jaar moet dan ook niet als
jtstaand worden aangenomen, want
achten de komende jaren vele zware
irmen in petto hebben, dan bestaat de
es dat het nog eerder met de Span-
ardslaan zal zijn gedaan.
Wanneer de sombere dag zal aanbreken,
er zo veel bomen zullen zijn verdwe-
c, dat de laan een te mottig aspect zal
bben gekregen, dan zal er waarschijn-
i wel schoon schip worden gemaakt en
men over moeten gaan tot een nieuwe
planting. Men kan helaas nog niet be
rmen om de open gevallen plaatsen reeds
met nieuwe linden te bezetten, aange-
en de jonge bomen overschaduwd
tor hun grotere broers niet zouden
oeien.
Het zal na de beplanting met jonge
imen zeker een jaar of vijftig duren,
lordat de Spanjaardslaan weer een beet-
in zijn oude vorm hersteld zal zijn, al
iu men zoals op de Dreef snel-groeiende
Jpulieren tussen de jonge linden kunnen
aatsen, die later weer kunnen verdwij-
id, wanneer de linden voldoende opge-
hoten zullen zijn.
Het is een sombere gedachte dat de oude
uzen van de Spanjaardslaan die zoveel
ïf en leed van de oude Spaarnestad heb-
kgenda voor Haarlem
ZATERDAG 10 JUNI
Openluchttheater. Bloemendaal: Filmvoor-
ailing „Monsieur Beaucaire", 9 uur. Luxor:
lótel Au Grand Balcon", 14 j., 2, 4.15, 7 en
15 uur. City: „Song of my Heart", alle leeft.,
15. 4.30, 7 en 9.15 uur. Spaarne: „Gunfigh-
r", 2.30 7 en 9.15 uur. Frans Hals: „Blinde
egen", 18 j., 2.30. 7 en 9.15 uur. Rembrandt:
iastogne', 14 j., 2. 4.15, 7 en 9.15 uur. Palace:
Romance in de Zuidzee", 2 4.15, 7 en
15 um-.
ZONDAG 11 JUNI
Gem. Concertgebouw: Judo-kampioen-
shappen, 2 uur. Openluchttheater, Bloemen-
lal: Filmvoorstelling, 9 uur. City: „De slag
n Arnhem", 11 uur. Bioscopen: Middag- en
vondvoorstellingen.
MAANDAG 12 JUNI
ioscopen: Middag- en avondvoorstellingen.
ben meegemaakt en die zo'n waardige af
sluiting van Den Hout vormden, ten onder
zullen gaan, maar het is in ieder geval
een troost, dat wij nog enkele tientallen
jaren zullen kunnen genieten van deze
laan. die in lente, zomer en herfst met al
zijn bladeren en kleurenpracht de wande
laar een moment van rust weet te ver
schaffen in een wereld vol latvaai.
Het bronzen jongetje
PIETERTJE staat nu. alleen op de dijk.
De Koningin en de Prinsesjes, de ko
peren mutiek en de voorname heren zijn
weg en nu staat dat bronzen mannetje
daar tot in der eeuwigheid met zijn vinger
in dat gaatje. Om het siepelende water te
stoppen, om Holland te houden, om een
voorbeeld te zijn voor de jeugd van Ne
derland: wat goede couragie vermag.
Er zijn tegenwoordig nogal wat gaatjes
in de dijken van Nederland en van de
hele wereld; er is wel wat gesiepel overal,
kleine straaltjes water die wanneer zy
die het goede willen, hun inzicht, hun ge
duld en hun vinger niet beschikbaar stel
len tot grote stromen kunnen zwellen,
onweerstaanbaar-brede, snelle en driftige
stromen, die alles kunnen vernietigen dat
door de goede couragie van wie voor ons
kwamen is gebouwd.
Zo is dat legendarische jongetje nu niet
alleen voor vertederde Amerikaanse da
mes en heren bestemd en niet ten voor
beeld van de Nederlandse jeugd alleen ge
steld, maar voor ons allen, die van goede
wille zijn. Bedenkt dat wel.
De legende, juist de legende, kan de
diepste, werkelijkste waarheid zijn. Voor
alle Amerikanen heeft Pietertje op zijn
klompen echt bestaan. Laten wij hen niet
ontgoochelen met onze nuchterheid. La
ten wij niet zeggen, dat wij het wel beter
weten en dat er nooit een Pietertje is ge
weest met al-maar die vinger in de dijk
en dat dat hele verhaaltje onzin is wan
neer ge onze machtige dijken ziet en dat
er niets te siepelen valt.
Neen.
Pfeter heeft wel bestaan. Hij bestaat
nog. Misschien draagt hij geen klompen
en heeft hij geen wijde pofbroek aan,
maar hij is onder ons, wie wij ook zijn,
waar wij ook zijn. Pietertjes zijn er altijd
en zij moeten er altijd zijn: de jongens en
de mannen en de vrouwen die, wanneer
anderen slapen, hun vinger in de dijk
houden opdat wat moeizaam geworden is
niet wordt weggesleurd door de stroom
van het geweld.
Er zijn altijd legenden, die werkelijker
zijn dan de wezenlijkste waarheid.
Kleurige, fantastische verhalen, want
de mens kan bij brood en biefstuk alleen
niet leven. Hij heeft de verbeelding meer
dan broodnodig om de werkelijkheid te
zien.
Ik was op die dijk toen de bronzen Pie-
ter werd onthuld. Ik heb alle goede woor
den en alle brave muziek gehoord.
Het was een aardige gebeurtenis.
Gisteren kwam ik toevallig weer langs
die plek.
Pieter stond stil en eenzaam op de dijk.
Ik heb even gestopt om hem goed te
bekijken.
Een aardig jongetje. Een aardig, klein
jongetje.
Maar hij vertegenwoordigt iets groots,
voor de jongetjes en de meisjes, voor de
mannen en de vrouwen van Nederland en
de hele wereld, die geroepen zijn tot
waakzaamheid.
Die dit land en deze wereld dienen wan
neer anderen slapen, soms vele nachten
lang.
Verschrikkelijk eenzaam soms op de
hoge dijken. ELIAS
BESTE MARIJKE,
Heb je ook zo genoten van die heerlijke
zomerse dagen? Voor mensen die niet tegen
de warmte kunnen was de temperatuur
soms wat te hoog, maar er waren er toch
velen die eindelijk die warmte kregen waar
ze de hele winter naar gesnakt hadden.
Het is te begrijpen dat verscheidene éta
lages op de warme dagen waren ingericht.
Achter de ramen prijkten velerlei zonne
bad- en strandkledij, luie ligstoelen en
tuinparasols. Een handig ding leek mij dé
parasol die aan stoel of tafel wordt beves
tigd met een stalen klem. Deze zonwering
neemt dus geen plaatsruimte op de grond
in, wat gemakkelijk is voor kleinbetuinde
lieden en voor balconliefhebbers.
In de étalages van nagenoeg ieder mode
magazijn was éénzelfde soort luchtige ka
toenen jurk te zien met smalle of helemaal
geen schouderbandjes en een losse bolero
er over. Zij zijn wel erg in trek, deze
jurkjes.
Wat vind ik het toch saai dat ik je al
in zo'n tijd niet gesproken heb. Ik weet
niets meer van je af. Hoe staat het bij
voorbeeld met jullie vacantieplannen?
Als ik je een goede raad mag geven, be
gin dan nu al je kleinigheden aan te schaf
fen die straks je reis zoveel aangenamer
zullen maken, want als je wacht tot het
laatste ogenblik dan heb je er geen geld
of geen tijd meer voor over. Zo heb ik met
het oog op de lange treinreis alvast een
windkussen gekocht. Het neemt in de kof
fer weinig plaats in en is, als je je niet de
weelde van een tweede klas kunt permit
teren, onontbeerlijk. Later bedacht ik dat
een gummi-ring misschien nog meer hulp
verleent tegen het stijf worden tijdens zo'n
langdurige zit dan een kussen. Als je er
een sterk en donkergekleurd sloopje om
maakt, wordt het idée-ring voldoende ge
maskeerd.
In dezelfde zaak voor reisartikelen lag
nog iets handigs. Een platte kleerborstel
met slechts één rij haren, die je in een
van de zijzakjes van de reistas stopt. Wil
je je stoffige schoenen weer laten glimmen
dan gebruik je het .schoenendonsje, beves
tigd op een reep leer die in drieën gevou
wen met een drukknoop sluit. Het neemt
niet meer plaatsruimte in dan een poeder
doos en het is erg netjes. Je kunt er zelfs
je medereizigers mee ple2ieren.
Ik zou je zeker niet aam-aden acht paar
nylons mee te nemen. Maar mocht je daar
toe willen besluiten koop dan dat kousen
tasje dat in een étalage hing: een lange
reep plastic met acht vakjes onder elkaar
en een binnenzak over de gehele lengte.
Het geval wordt opgerold en net als het
schoenendons-étuitje met een drukknoopje
gesloten.
Nu voer ik je nog even naar een kunst
zaak, langs allerlei grote en kleine, ovale
en ronde rietmandjes in naturel, gele,
bruine en helrode kleuren, naar een plekje
waar schattige handbedrukte kleedjes lig
gen in verschillende vorm en kleur. Je ziet
ze tegenwoordig veel. Het patroon is altijd
een vierkant. Is het kleedje langwerpig
dan zijn er dus twee of drie vierkantjes
naast elkaar gedrukt. Langwerpig worden
ze over een laag tafeltje gelegd, of, als de
vierkantjes onder elkaar staan, gebruikt
als wandversiering en in de lengte opge
hangen. Het hangt natuurlijk volkomen
van vorm en patroon af waarvoor je deze
beschilderde doekjes gebruiken wilt Ik
kon het niet nalaten een klein vierkantje
te kopen. Het motief geeft een vissers
vrouw weer en een paar zeilschepen op
de achtergrond. Er waren kleedjes bij met
prachtig gekleurde vogels en bloemen en
nog vele andere motieven.
Marijke, bel of schrijf je nu eens gauw?
Met veel hartelijke groeten,
Je ANNEKE.
Een origineel strandpakje, ontworpen door
een der grootmeesters van de „haute cou
ture", de Franse modekoning Alex Maguy.
KORT VERHAAL DOOR H. G. CANNEGIETER
Wijlen mijn schoonvader, die oud-offi
cier bij het Indische leger was, had een
vriend, gepensionneerd kolonel evenals hij.
Zij wandelden samen, bezochten samen de
Witte en waren compagnons in verschil
lende geheimzinnige zaakjes, die vermoe
delijk met speculeren een en ander te ma
ken hadden. Daar Kolonel Brik kind noch
kraai op de wereld had. dineerde hij dik
wijls bij schoonpapa, en bij die gelegen
heden had ik hem dikwijls ontmoet.
Schoonpapa is reeds jaren geleden ge
storven en, daar mijn woonplaats ver van
Den Haag ligt, had ik Kolonel Brik geheel
uit het oog verloren, totdat een bericht in
de krant mij zijn overlijden meldde. „Je
moet hem de laatste eer gaan bewijzen",
zei mijn vrouw. „De Kolonel was vaders
trouwste vriend".
Het kwam mij slecht uit, daar het juist
druk was op het kantoor en ik wist, mijn
chef met een verzoek om verlof te zullen
ontstemmen. Bovendien, ik hou nu een
maal niet van begrafenissen. Toch besefte
ik, dat in dit geval de piëteit in het geding
was. en zo nam ik de trein naar Den Haag.
Mijn vrouw had gewild, dat ik met een
vroegere trein zou gaan, want deze was
net op het nippertje, en je weet nooit of
de tram niet vertraging heeft. Maar ik had
geluk, en stipt om half drie stapte ik het
hek van de begraafplaats binnen. Doch ik
had er niet op gerekend, dat de grote-
stadsbegraafplaaisen zo uitgestrekt zijn, en
voor iemand die er de weg niet kent, een
doolhof gelijken.
Met behulp van vriendelijke aanspre-
Tienduizend poppetjes
Wij hebben dezer dagen de heer Paul
H. Terry gesproken, woonachtig te
New Roohelle in de staat New York,
geboren op 19 Februari 1887, de geeste
lijke vader van de zogenaamde Terry-
toons, dat zijn tekenfilms van zeven
minuten die het zout vormen in de
gebruikelijke hutspot van het bioscoop
programma. Wij mogen nu wel zeggen
dat wij alles, maar dan ook alles afwe
ten van tekenfilms en hoe zij tot stand
komen. Doch wij denken er eenvoudig
niet aan om u van deze noest vergaarde
kennis deelgenoot te maken. Op dit punt
zijn wij net als die meneer in de Kal-
verstraat, die toen een in lang niet
geziene vriend hem vroeg hoe hij het
maakte, heel slim ten antwoord gaf: „Ja
dat zal ik jou vertellen dan ga jij het
ook zo maken!" Want per slot van reke
ning is de procedure heel eenvoudig. U
hoeft niets anders te doen dan ongeveer
tienduizend poppetjes op een lintwurm
van papier te zetten, die allemaal pre
cies op elkaar mogen lijken. Dan komen
echter pas de fijne kneepjes van het
vak en die verraden wij zeker niet
gratis.
Het enige dat wij niet van tekenfilms
weten is welke kleur nachtgoed hun
vervaardiger draagt, welk merk tand
pasta hij gebruikt, of hij van mosterd
in zijn sla dan wel van kievitseieren
houdt en hoeveel secretaressen hij heeft.
Wij voelen heel goed, dat wij dat had
den behoren te vragen, want volgens
de moderne mythologie van de journa
listiek zijn het immers juist die kleine
menselijke eigenaardigheden welke de
lezers enig belang inboezemen. Doch wij
zijn met onze naspeuringen niet verder
gekomen dan dat wij met zekerheid
weten dat hij een gebloemde zakdoek
bezigt om zijn bril te poetsen. Deze
bezit overigens zulke formidabel dikke
glazen, dat zijn wangen vergroot wor
den tot twee jolig blozende maagden
burger halve bollen en zijn ogen in geen
velden of wegen te zien zijn. Als de zon
haar stralen in deze lenzen laat vallen
dan dansen er honderd zilveren en gou
den sterretjes over de oppervlakte van
zijn neus en al zijn symmetrische kin
nen.
Als ware het om voorgoed een einde
te maken aan de legende dat film iets
met kunst te maken zou hebben, ont
ving de heer Terry ons in één der
herenkamers van de Club voor Ameri
kaanse Zakenlieden in de Warmoes
straat, waar hij voor die dag zijn tenten
had opgeslagen. Eigenlijk vinden wij dit
laatste een idiote beeldspraak, want
zelfs de Amerikanen wonen niet meer
in tenten, ook al is in hun land de be
schaving pas betrekkelijk laat inge
voerd. Nu geleek de heer Terry wel
enigszins op een roodhuid en zou hij
dus voor een wigwam in aanmerking
komen, doch dit was meer een gevolg
van de stromende warmte, die boven
dien aan zijn glimlach in de letterlijke
zin van het woord een parelend voor
komen gaf.
Om deze eerste indruk van louter
zakelijkheid evenwel onmiddellijk uit
te wissen, vertelde Paul Terry (we doen
nu maar een beetje amicaal, want u
begrijpt ook wel zonder dat wij dat
steeds zeggen dat hij een echte heer is)
dat hij uit een door en door artistieke
familie van allemaal muzikanten, schil
ders en toneelspelers Stamt. Bovendien
had hij als jongetje van 9 tot 12 jaar
aan de achterkant van zijn ouderlijk
huis in San Mateo een complete mena
gerie. Op het uur dat zijn vriendjes
werd» voorgelezen uit dikke boeken,
speciaal geschreven om kinderen van
die leeftijd tot brave burgers te versuf
fen, ging hij zijn konijnen, eenden en
biggetjes voeren. Later bezat hij zelfs
een schaap, een geit en een ezel. Toen
hij de school had doorlopen kreeg hij
een foto-toestel en dat geschenk werd
de eerste schakel van de keten waar
thans zijn fortuin aan bungelt.
Gaten maken de kaas
Paul Terry werkte eerst enigQ tijd als
verslaggever, doch al spoedig als teke
naar voor de Anaconda Standard in
Montana, later voor de King Features
in New York, waar hij intussen pro
beerde zijn geloof in de tekenfilms,
waarvan in die periode juist de eerste
proeven circuleerden, in zo mogelijk
winstgevende daden om te zetten. Toen
hij er één klaar had, ging hij er mee
naar de ouwe Selznick. die hem voor
stelde de eventuele winst te delen en
bereid bleek te zijn hem een dollar
voorschot aan te bieden.
Tegenwoordig bedragen de produc
tiekosten (iedere tekenfilm vergt acht
maanden en tachtig medewerkers) ruim
dertigduizend dollars per stuk. „Dat is
een heel bedrag om weer binnen te
krijgen!" zegt Paul Terry met een
zucht, die met droefgeestige zorgeloos
heid te kennen geeft dat hem dat nog
nooit is mislukt. „Je bent eigenlijk net
een dronken man, die de rekening van
zijn consumpties betaalt en dan het
wisselgeld op straat werpt om te zien
hoeveel hij ervan terug kan vinden".
Dit zijn heel wijze woorden voor iemand
die met onwijsheid de kost verdient en
er naar ^itziet dat hij daar zeer wel bij
vaart.
Tot onze verbazing vertelt Paul Terry
dat hij naar Europa is gekomen om de
smaak van het publiek te peilen. Als
wij in Amerika woonden, dan gingen wij
stellig alleen naar Europa om onze eigen
smaak te peilen. Hij is al eens eerder in
Holland geweest en wel op het schone
eiland Marken, dat hij beter kent dan
de meesten van ons „want dat was in
1913, toen het leven daar nog een onop
zettelijk karakter droeg en men vrij
willig heel wat meer deed dan volgens
de regels van het vreemdelingenver
keer noodzakelijk is!" Na zijn behou
den thuiskomst maakte hij een teken
film over de kaasbereiding, waarbij hij
er geen rekening mee hield dat hij mis
schien ooit nóg eens een paar dagen in
Holland zou doorbrengen. Gehoord heb
bende van de superhygiëne waarmee
men hier te werk gaat, zodat de melk
en wat dies meer zij met geen hand
wordt aangeraakt, gaf hij de mensen
bij het eten de messen en vorken in de
voeten, hetgeen een mooi gezicht ge
weest moet zijn. Tevens loste hij in een
geniaal ogenblik het intrigerende raad
sel op hoe toch de gaten in de kaas
komen door iedere bijna voltooide
Edammer bloot te stellen aan een salvo
hagelschoten van een compagnie solda
ten.
U weet natuurlijk dat Paul Terry
vooral bekend is door zijn bewerkingen
van de fabels van Aesopus, die hij zelfs
verre overtrof. Hij bracht namelijk on
geveer 500 fabels van Aesopus voort,
tegen de oorspronkelijke verteller zelf
maar 200 en 20. Daar houdt zijn pro
ductiviteit echter niet mee op, want hij
erkent voorts volmondig het vaderschap
van een eigenwijs paard, een fluitspe
lend biggetje, een politieke zeehond, de
Machtige Muis en van Heckle en Jeckle,
de sprekende kraaien. „Nu heb ik een
olifant in mijn gedachten!" voegt hij er
losjes aan toe, alsof het zomaar niks
was. „Ik heb namelijk naar een dier
gezocht, dat aantrekkelijk is voor vrou
wen omdat het nuttige diensten kan
bewijzen. Het is merkwaardig, maar
iedere vrouw heeft op de één of andere
manier een olifant in huis, al ware het
slechts als boekensteun. Het mijne is
een heel klein exemplaar, dat weg
loopt bij zijn moeder, die als koord-
Ter voorbereiding van het Holland
Festival is thans niet alleen de Stads-
schouioburg maar ook het Concert
gebouw gesloten. Het enige concert
in de eerstkomende dagen wordt
Zondagavond gegeven in het Olym
pisch Stadion door het Amsterdams
Philharmonisch Orkest onder leiding
van Nico van der Linden, die voor
dit experiment een populair pro
gramma heeft gekozen. Dan is ver
der Maandagavond een orgelbespe
ling in de Nieuwe Kerk door Henk
Loohuys met werken van Bach.
Het Holland Festival begint Donder
dag 15 Juni met een gala-concert
door het Concertgebouw-orkest onder
leiding van Eduard van Beinum. Ge
speeld worden de Italiaanse Sympho-
nie van Mendelssohn, het Pianocon
cert in Es van Mozart, da Derde
Symphonie van Willem Pijper en
„l'Oiseau de Feu" van lgor Strawin-
sky. Soliste is Myra Hess.
De Woensdag door ons gegeven op
somming van schouwburg-voorstel
lingen blijft ongewijzigd geldig. De
Stadsschouwburg gaat weer open op
Vrijdag 16 Juni ter huldiging van
In de hoofdstad uit
Pierre Monteux met de eerste uit
voering in ons land van „Oberon"
van Carl Maria von Weber door de
Nederlandse Opera onder zijn lei
ding. Dit zal een gala-voorstelling
zijn.
De studentenbioscoop Kriterion ver
toont de Italiaanse filmcomedie „Een
avontuur in Napels" door Giacomo
Gentilomo en het City Theater „Het
wonder der klokken" met Fred Mac-
Murray en Frank Sinatra. Op het
witte doek van Tuschinski is te zien
„Met heilig geweld" van Henry Kos
ter.
Het kleine maar fraaie museum Wil
let Holthuysen in een oud patriciërs
huis aan de Herengracht is, na en
kele jaren gesloten te zijn geweest,
weer voor het publiek opengesteld.
Amsterdams goud en zilver uit de
zestiende, zeventiende en achttiende
eeuw kan men er bewonderen. In het
Stedelijk Museum, ook wel Suasso-
museum genoemd, wordt door middel
van een tentoonstelling een beeld
gegeven van de cultuurbijdragen
door de Portugese Israëlieten in
A?nsterdam, ter gelegenheid van het
275-jarig bestaan van de Synagoge
aan het Jonas Daniël Meyerplein.
y
danseres in een circus werkt. Hij zoekt
zijn toevlucht in een muizenhol, waar
hij wordt beloerd door de kat, die
smachtend van verlangen uitroept dat
zij nog nooit zo'n grote muis heeft ge
zien. Het is natuurlijk allemaal on
zin, maar het sticht minder kwaad dan
de redevoeringen van de meeste politici,
die doorgaans muizenissen voor olifan
ten aanzien".
Wij hebben Paul Terry begeleid naar
een steiger, vanwaar de rondvaartboten
vertrekken. Er was er juist een ver
trokken en daarom huurde hij er maar
een voor eigen rekening. Dat kostte
vijftig gulden. Terwijl zijn vergenoegde
blik langs de gevels van de grachten
zwierf, lieten wij in onze eigen teken
film-studio de droom van zijn naaste
toekomst in vervulling gaan. U ziet Paul
Terry geconfronteerd met zijn animale
verbeeldingswereld. De olifant is er bij
om dit verhaaltj e uit te Wassen. BOEDA
kers, die ik bij mijn zoeken onderweg
tegenkwam, bereikte ik tenslotte de aula,
waar juist de stoet zich had opgesteld om
de overledene naar zijn laatste rustplaats
te brengen. Ik sloot mij er bij aan, en
voelde mij verademd, dat na de nerveuze
jachterij alles nog op zijn pootjes terecht
was gekomen.
Onder het drentelen achter de baar ver
raste het mij, hoeveel mensen met mij
schoonpapa's oude vriend de laatste eer
waren k'omen bewijzen. De annonce was
uitsluitend getekend geweest door de
executair-testamentair; familie had de
kolonel vermoedelijk niet meer gehad.
Maar die oude officieren bezitten onder
hun collega's en bittervrienden op de Witte
nogal wat kennissen. Maar waarom deze
hun vrouwen hadden meegenomen, was
mij niet duidelijk. Och, eigenlijk wist ik
ook niets van het leven of de omstandig
heden van onze oude getrouwe af. Ik
gunde hem deze mij overweldigende be
langstelling: de meeste eenzame mensen
worden op hun oude dag vergeten, en nie
mand bekommert zich over hun dood.
En wat een kransen bedekten de baar!
Hadden wij er ook niet een moeten sturen,
aan de beste vriend van vader destijds?
Bij het graf werd gesproken. Eerst hield
een dominee een uitvoerige rede. waarin
des Christens dood in het algemeen werd
behandeld, maar waarin geen enkele per
soonlijke toespeling voorkwam. Klaarblij
kelijk had de dominee Kolonel Brik niet
gekend, maar de executair-testamentair
had voor een in alle opzichten ordente
lijke begrafenis willen zorgen.
Na de predikant trad een lange magere
man naar voren, wiens zelfverzekerde
houding en oogopslag in overeenstemming
waren met het afgebeten kort-en-krach-
tige geluid. Hij kon niet anders dan een
„hoge" uit de handelswereld zijn. Deze
spreker hield een lofrede op de onkreuk
bare trouw en onverzettelijke wilskracht,
welke de overledene als commanditair
vennoot van de Nederlands-Braziliaanse
Boomwol Onderneming aan de dag had ge
legd. De N.B.B.O. had gemeend, door een
krans haar dank aan deze verdienstelijke
vennoot te moeten betuigen.
In welke ondernemingen bleek de over
ledene niet geïnteresseerd te zijn geweest!
Wel vijf sprekers brachten zijn bijzondere
kwaliteiten op de beurs en bij de bank
in herinnering. Wie had zulk een finan
ciële reus vermoed in het kleine kordate
kef eitje, dat ik jaren geleden aan mijn
schoonvaders tafel militaire anecdofen uit
Indië had horen opdissen! Het verwon
derde mij, dat tot nog toe geen vertegen
woordiger van het leger aan het woord
was geweest. Misschien de volgende? Deze
diende zich aan als huisvriend van fle
overledene, en beloofde, dat hij de gevoe
lens, die hem voor de dode bezield hadden,
thans zou overbrengen op de weduwe en
haar kinderen.
Toen eerst begreep ik.Behoedzaam
deed ik een schrede terug; toen nóg een,
zodat ik de boom naderde, waarachter ik
ongemerkt wegsluipen kon. Beschaamd
over mijn vergissing zocht ik de terugweg.
Toen ik het brede pad overstak, waaraan
de aula gelegen is, bewoog zich een kleine
stoet voort.
Een kist met een enkele krans; daar
achter drie ouwe, strompelende figuurtjes.
Toen ik eerbiedig opzij bleef staan om de
begrafenis te laten passeren, flonkerde de
zon op het ereteken voor belangrijke
krijgsverrichtingen, dat aan de borst van
de eerste der volgers bengelde.
Teveel was ik onthutst om opnieuw de
tocht naar het graf mee te ondernemen;
bovendien werd het te laat voor de trein,
die ik met mijn vrouw afgesproken had.
Ik nam mij voor. haar verslag te doen, dat
mijn piëuze zending gelukt was.
(Nadruk verboden)
Proeven met nieuic type
vliegtuig: de lielioplaan99
In de Verenigde Staten worden proeven
genomen met een klein vliegtuig voor par
ticulier gebruik, waarmee men bijna even
gemakkelijk kan landen en opstijgen als met
een hélicoptère. Het is door twee Ameri
kaanse hoogleraren Otto Koppen van
het Massachusetts Institute of Technology
en dr. Lynn Bollinger van de Harvard
University ontworpen en heeft de naam
„helioplaan" gekregen.
Uiterlijk vertoont de helioplaan grote
overeenkomst met een normaal eenmotorig
vliegtuig. De propeller is echter langer dan
normaal, n.1. 2.70 meter, en maakt minder
toeren. In de vleugel is een ingewikkeld
systeem van ailerons en spleten aangebracht
en de straartroeren bestaan uit van elkaar
gescheiden gedeelten die onafhankelijk
versteld kunnen worden.
Het vliegtuigje kan zeer langzaam met
een snelheid van 43 km. Der uur vliegen
zonder in vrille te geraken. De minimum
snelheid van normale lichte vliegtuigjes
bedraagt circa 7580 kilometer. Als de lan-
dingssnelheïd ten opzichte van de grond 27
kilometer per uur bedraagt kan de helio
plaan binnen de 14 meter tot stilstand ge
bracht worden. Normale lichte vliegtuigjes
hebben hiervoor ongeveer 70 meter nodig.
De hoek, waaronder de helioplaan stijgen
kan, bedraagt ongeveer 18 graden. Het model,
dat plaats biedt aan 2 personen, heeft een
kruissnelheid Van 173 km. per uur. doch men
is bezig een sneller type voor 4 personen te
ontwerpen.
Daar de uitlaat en de propeller van spe
ciale geluiddempers voorzien zijn, maakt het
toestel bijna even weinig lawaai als een
moderne auto.
