Kiese film over kinderverlamming
van Vrijdag af in Cinema Palace
Haarlemse zangverenigingen vragen
steun aan het gemeentebestuur
M. Douwma en Zoon
pONDERDAG S FEBRUARI 1951
HAARLEMS DAGBLAD - OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
Meesterlijke zangkunst op
Italiaans Operaconcert
De Old Vic komt in Haarlem
met een stuk van Shaw
Wanhopige vader liet baby
op huisvestihgsbureau achter
Diefstal in tandtechnisch
laboratorium opgehelderd
Nederlandse Antillen
verkregen autonomie
Agenda voor Haarlem
TENTOONSTELLING
9-18 FEBRUARI
COSTUUMS
BRIXON DE LUXE
Koorzang met stilstand en achteruitgang bedreigd
Agnès Bijvoet exposeert
aquarellen in Den Haag
motorrij wielen
scooters
bromfietsen
motorcarriers
3
Er zijn muziekliefhebbers die veel van
een opera-opvoering houden, doch tevens
een hekel hebben aan een opera-concert.
Wanneer zij, ter verklaring daarvan, het
gezegde aanhalen „zo ge de goden van de
Olympus haalt, blijken het doodgewone
mensen te zijn", dan zijn wij allicht ge
neigd met hen in te stemmen. Maar het
zeldzame geval kan zich voordoen dat de
bewoners van de Olympus ook onder de
mensen hun hoge afkomst blijven verra
den. Iets dergelijks beleefden wij Woens
dagavond in de Haarlemse concertzaal met
het opera-concert door de „Compagnia
lirica Italiana". Vier vocalisten van prima
gehalte, niet alleen met voortreffelijke
stemmiddelen begaafd, maar vooral met
een zeer ontwikkelde zangtechniek, artis-
ten die niet op grof effect werken, maar
met smaak een programma weten samen
te stellen en dat ook met artistieke zin
uitvoeren, die de knepen van het vak ken
nen zonder dat men merkt dat het „kne
pen" zijn; vier zangkunstenaars die met
ere de oude roem van het Italiaanse bel
canto kunnen vertegenwoordigen. Zij
kwamen van hun Olympus dicht bij ons,
nuchtere stervelingen, en zij brachten door
hun beschaafd, kundig, ja virtuoos zingen
iets van het wonder van de Muzenberg
mee. Zo boeiend werd dat zingen, èn om
de technische vaardigheid èn om de leven
digheid en de waarheid der dramatische
expressie, dat men erbij kon vergeten, dat
zowel het orkest als de toneelrequisieten
thuis gelaten waren onder de hoede van
Zeus.
Het leek wel een demonstratie van hoe
een opera-concert in het gunstigste geval
wezen kan en wezen moet, om de eer van
de Italiaanse zangkunst gestand te doen.
Wel moest men enigszins wennen aan de
scherpe intonatie van de vrouwelijke leden
van het gezelschap, maar daar stond zoveel
verrassends moois tegenover ook wat
de klank betreft dat men het als een
karakteristieke eigenaardigheid ging aan
vaarden. De lichte sopraan Tatiana Bul-
garon gaf bijvoorbeeld zeldzame prestaties
te horen met een aria uit Falstaff en met
de Waanzin-aria uit Lucia di Lammermoor.
Dat was zangkunst van een grote artiste.
De lyrische sopraan Bruna Fabrini, die
waar nodig haar soepel geluid tot een dra
matische sopraan weet te verkleuren met
een donkere tint, die zeer effectrijk werkt,
deed zich in de rollen van Butterfly, Tosca
en Violetta kennen als een operazangeres
zoals men er zelden een te horen krijgt.
De tenor Nino Adami: een reus van een
kerel en met een stem die bij zijn gestalte
past, maar dan een geluid zo lenig ontwik
keld dat het tot de lichtste coloratuur in
staat is. Wat hij ook zong, het was allemaal
imponerend en artistiek verantwoord. Dus
geen lijmerig portamento, maar steeds de
toon precies raak getroffen. Dit kan trou
wens ook van de drie andere vocalisten
gezegd worden, zodat Adami op dit punt
geen uitzondering maakte. Maar bij een
tenor valt het allicht op, daar sommige
populaire Italiaanse tenoren op het stuk
van „portamento" niet erg kieskeurig zijn,
wat bij vele niet- en halfkenners de me
ning dreigt te vestigen dat het zo hoort.
Te elfder ure was uit Milaan nog de
bariton Gianni Camara overgekomen om
een verkouden collega te vervangen. Hij
paste zo volkomen in het kwartet, dat zijn
invallen „a l'improviste" ons bijna onbe
grijpelijk voorkwam. Onder meer was zijn
Cavatine uit „De Barbier" een treffend
staaltje van zijn kunnen.
Doch het meest hebben wij genoten .van
de ensemblenummers, soms volledige scè
nes, waarbij de vocalisten in actie kwa
men en daarbij de opera-sfeer zo goed als
volkomen wisten te suggereren. De gehele
avond van acht tot halftwaalf zat
maëstro Luigi Martelli aan de vleugel,
dirigerend met een lichte hoofdknik, en
uit het instrument een heel orkest halend.
Alles hoorde correct bij elkaar en het ge
heel sloot als een bus.
Als ons nu nog eens iemand vertelt dat
hij (of zij) een hekel heeft aan een opera
concert, dan zal beslist ons antwoord zijn:
„Dat zou u niet zeggen als u die avond
van de Compagnia lirica Italiana had bij
gewoond".
Eerlijk gezegd, wij zijn er zelf ook door
bekeerd. JOS. DE KLERK.
Johan de Meester naar België
Het „Nationaal Toneel van België" heeft
Johan de Meester uitgenodigd de regie op
zich te nemen van „Richard de Derde" van
Shf kespeare in de Franse vertaling van
André Obey. De eerste voorstellingen zjjn
vastgesteld in de maand Mei in het Théatre
des Galeries te Brussel.
Veertig bitspassagiers werden gewond toen de dubbeldekkerdie hen vervoerde,
gistermorgen, bij het uitwijken voor een ander voertuig, in Ilford (Engeland) slipte
en over de kop sloeg. Foto: met kettingen en takels wordt de bus overeind gehesen.
ADVERTENTIE
In hoofdrollen; Alec Clunes,
Roger Livesey, Ursula 3eans
Het beroemde toneelspelers-echtpaar Roger
Livesey en Ursula Jeans in een scène uit
..The Banbury Nose" van Peter Ustinov,
waarmee zij in 1944 triomfen oogstten in
Londen. Het is niet mogelijk een foto te
publiceren van hun optreden in „De be
kering van kapitein Brassbound", daar de
première hiervan nog niet heeft plaats
gehad. De tournée van de Old Vic met dit
stuk van Shaw gaat trouwens aan de
eerste voorstellingen in de Engelse
hoofdstad vooraf.
tijd belangrijk aan sterkte ingeboet, door
dat vooraanstaande figuren als Sir Lau
rence Olivier en Sir Ralph Richardson
elders emplooi zochten. Men huldigt thans
het zogenaamde ster-systeem door ieder
seizoen voor de hoofdrollen in het vastge
stelde répertoire van vijf of zes klassieke
stukken uit de wereldlitteratuur één of
meer tonelisten van de eerste rang te en
gageren. Het optreden als gast bij de Old
Vic wordt nog altijd beschouwd als een
bijzondere eer, waardoor men zich rang
schikt onder de groten van het theater.
Toen de Old Vic in 1950 deelnam aan het
Holland Festival met vertoningen van
„Hamlet" van Shakespeare en „She stoops
to conquer" van Goldsmith, was Michael
Redgrave om op die manier de publieke
erkenning van zijn meesterschap te ver
krijgen de hoof drol vertolker. Deze is
thans een der artistieke leiders van het
Shakespeare Memorial Theatre in Strat
ford, dat naar veler mening de Old Vic in
betekenis begint te overtreffen.
Drie sterren
Gedurende dit seizoen is Alec Clunes de
eerste acteur. Deze trad reeds eerder met
buitengewoon veel succes in Nederland op,
namelijk met het door hem in 1942 opge
richte Arts Theatre, dat baanbrekend werk
heeft verricht door het geven van kansen
aan jonge acteurs en het introduceren van
veronachtzaamde meesterwerken uit de
dramatische litteratuur. Clunes speelde
hier „Hamlet" en de rol van Iago in
„Othello" van Shakespeare, benevens „Don
Juan in de hel" van Shaw, waarmee hij
vooral ontzag wekte door zijn fenomenale
techniek. Hij is geboren in 1912 en maakte
zijn debuut als beroepsacteur in 1933. In
1938 had hij de artistieke leiding van het
jaarlijkse Malvern Festival ter ere van
Shaw.
Verder werkt mede aan „De bekering
van kapitein Brassbound" het ook van het
witte doek bekende echtpaar Roger Livesey
en Ursula Jeans, de laatstgenoemde in de
rol van Lady Cicely Waynflete, door Shaw
speciaal geschreven voor de vermaarde
Ellen Terry, die destijds beweerde dat wel
niemand er meer aan zou denken speciaal
voor haar stukken te vervaardigen, nu zij
(dat was in 1899) grootmoeder was ge
worden. Shaw nam deze opmerking bij
wijze van uitdaging aan, maar het duurde
nog tot Maart 1906 voor de eerste open
bare opvoering plaats had. Ellen Terry
koos dit stuk en „Op Hoop van Zegen" van
Heijermans voor haar tournée door Ame
rika in 1907.
Roger Livesey debuteerde in 1917
in „Loyalty" van Galsworthy en maakte
van 1932 tot 1934 en later nog eens in 1939
deel uit van de Old Vic, tezamen met zijn
Voor het gerechtshof in Den Haag diende
een zaak tegen de sigarenmaker B. K. uit
Dordrecht, die door de rechtbank tot een
week gevangenisstraf voorwaardelijk en
een geldboete van f 20,wegens „het op
zettelijk iemand in een hulpeloze toestand
brengen tot wiens onderhoud hij krachtens
de wet verplicht is".
Uit de behandeling van deze zaak bleek,
dat het huisvestingsbureau aan K. een
woonvergunning had verleend voor één
persoon, zodat zijn vrouw en zijn kind van
vier maanden elders onderdak gebracht
moesten worden. Toen K. later op het huis
vestingsbureau kwam met het verzoek,
hem een woning to te te wijzen en dit ver
zoek werd afgewezen, had hij uit wanhoop
de baby van vier maanden in een loket van
het bureau neergelegd en was daarna weg
gegaan.
De procureur-generaal zeide, dat dit niet
de juiste manier was om een woning te
krijgen en requireerde bevestiging van het
van de boete tot f 40,
De verdediger, mra G. J. W. van Tricht,
uit Dordrecht, betoogde dat K. door een
ambtelijke maatregel van zijm vrouw en
zijn kind gescheiden was. Het onderkomen
van de. vrouw was zo slecht, dat het kind
daar volgens de verklaring van een dokter
niet in leven zou zijn gebleven. Pleiter zei
voorts, dat K. het kind niet in een hulpeloze
toestand had gebracht door het op het huis
vestingsbureau achter te laten. Het is direct
in een ziekenhuis opgenomen. Het zou on
verantwoordelijk geweest zijn het kind
terug te brengen naar de „zwijnenstal",
waar het volgens medische verklaring ten
dode opgeschreven was, aldus mr. Van
Tricht, die ontslag van rechtsvervolging,
subsidiair vrijspraak vroeg.
Het gerechtshof zal op 21 Februari arrest
wijzen.
De acht-en-twintig-jarige Haarlemmer E.
R., die dezer dagen door de Haarlemse
recherche werd aangehouden als verdacht
van diefstal van een fiets, heeft bekend ook
de inbraak in een Haarlems tandtechnisch
laboratorium in de nacht van Vrijdag op
Zaterdag gepleegd te hebben. Alle gestolen
goedren, zoals gouden bruggen, kunsttan
den en een telmachine, konden achterhaald
worden.
ADVERTENTIE
Geneesmiddel tegen
huidaandoeningen.
Zuivert de poriën, doet de
jeuk bedaren, verfrist en
sterkt de huidweefsels.
Gelukwensen van ir. Peters
Woensdagmorgen heeft de gouverneur
van de Nederlandse Antillen, ir. L. A. H.
Peters mededeling gedaan van het in wer
king treden van de interimregeling voor
de Nederlandse Antillen. De gouverneur
zei onder meer:
„Heden is het een dag van historische
betekenis. De Nederlandse Antillen heb
ben autonomie verkregen".
Ir. Peters gaf een overzicht van het
werk van de diverse commissies en dele
gaties, die zich met het vraagstuk van de
voorbereiding der autonomie hebben bezig
gehouden.
Het bereiken van de autonomie was
voor de gouverneur aanleiding om de ver
tegenwoordigers van het volk der Neder
landse Antillen geluk te wensen.
De gouverneur sprak de wens uit dat de
goede staatsrechtelijke tradities die zich
in Nederland in de verhouding tussen
kroon en regeringsorganen onderling heb
ben ontwikkeld, de Staten tot voorbeeld
zullen mogen strekken bij de vervulling
hunner moeilijke taak.
DONDERDAG 8 FEBRUARI
Gem. Concertgebouw: Orgelconcert
Adriaan Engels, 8 uur. Tuinzaal: optreden
van de telepaath Rachvilli, 8 uur. Nassau-
P'ein 8: De Tempelbouwers, huwelijkspro
blemen, 2.30 uur. Zuiderkapel: Spreker J.
Sevensma, 8 uur. Luxor: „Mensensmokkel",
j.. 2, 4.15. 7 en 9.15 uur. City: „Geld valt
de hemel", alle leeft., 2.15, 4.30, 7 en 9.15
uur. Spaarne: „Luchtpiraten", „Volbloeden",
pJ-> 2.30, 7 en 9.15 uur. Frans Hals: „Das
Madehen Christine", 18 j., 2.30. 7 en 9.15 uur.
Rembrandt: „De Forsyte sage", 18 j., 2, 4.15,
'en9.15 uur. Palace: ,,'t Lijkt zo eenvoudig",
*8 1, 2, 4.15, 7 en 9.15 uur.
Tot nu toe heeft men in Haarlem en
Bloemendaal alleen kennis kunnen maken-
met het gezelschap van overwegend jeug
dige krachten, dat algemeen bekend staat
als de Young Vic, een min of meer zelf
standig optredende afdeling van de be
roemde Old Vic, welke groep zich in de
naaste toekomst zal mogen beschouwen als
het Nationale Toneel van Engeland. Op
Dinsdag 10 April zal nu ook deze Old Vic
een voorstelling in de Haarlemse Schouw
burg geven en wel van „De bekering van
kapitein Brassbound" door de aan het
einde van het vorige jaar overleden George
Bernard Shaw.
De Old Vic is een van de zeer weinige
„vaste" gezelschappen in Engeland, al
blijft de samenstelling uiteraard aan wijzi
gingen onderhevig en heeft men de laatste
echtgenote. Zij reisden in 1945 door het
Nabije Oosten met „De getemde feeks" van
Shakespeare, dat zij ook in New York ver
toonden. Ursula Jeans debuteerde in 1925
in Nottingham.
„De bekering van kapitein Brassbound"
(met de ondertitel „een avontuur") behoort
tot de zogenaamde „stukken voor puritei
nen". Het anti-romantische spel, geheel in
een zeer luchtige toon gehouden, zodat men
het wel eens met een opera van Mozart
heeft vergeleken, speelt ziel) af tegen de
achtergrond van het Atlas-gebergte in
Afrika. Er treedt een zeer gemengd gezel
schap in op.
De voorstelling zal plaats hebben onder
auspiciën van de Haarlemse Kunstgemeen
schap.
ADVERTENTIE
Op de in kasteel „De Schaffelaar" te Barneveld gevestigde Stafschool voor de Burger
lijke Verdediging zijn de cursussen begonnen voor burgemeesters, brandweercom-<
mandanten, politie-commissarissen en andere functionarissen, die als leidende figuren
moeten optreden bij de burgerlijke verdediging.. De foto toont vier burgervaders in
de „schoolbanken", te weten (van links naar rechts) mr. J. M. Ravesloot (Almelo);
B. Hopperus-Buma (Drachten)B. H. Koomans (Uithuizermeden) en P. J. D.
Steinweg (Son en Breugel).
ren van de patiënten weer normaal te laten
werken. Maar dat kost tijd. Teveel voor
Carol, die niet opgewassen is tegen de
moeilijkheden die zich nog zullen aandie
nen. Ze krijgt een inzinking als ze denkt
nu werkelijk de wil te hebben die ze nodig
heeft en zich dan te veel inspant. Opnieuw
is daar Len Randall die haar moed geeft
om vol te houden, maar als hij haar dan
zóver gekregen heeft dat ze meegaat naar
een dansfeest-in-rolstoeltjes komt haar
verloofde Guy naar haar kijken. En dat is
iets wat Carol niet verwerken kan. Er volgt
een heftige woordenwisseling en zij vertelt
hem dat ze nooit meer beter zal worden.
Guy, die de danskunst er inmiddels aan
gegeven heeft, zoekt vriendschap met de
secretaresse van zijn baas. Het meisje wijst
hem er op dat hij zijn verloofde niet los
moet laten. Randall zorgt er voor dat Carol
Guy niet vergeten zal. Als ze de lange weg
der genezing heeft afgelegd, wacht Guy op
haar buiten het ziekenhuis.
Ida Lupino heeft met de vervaardiging
van deze rolprent een prestatie geleverd
die groot genoemd mag worden.
L. v. B.
Het danseresje Carol
Williams wordt tijdens
de repetitie voor een
revue onwel. Haar dans-
oartner en verloofde Guy
Richards ondersteunt
haar. Na een onderzoek
in het ziekenhuis blijkt
dat Carol kinderverlam
ming heeft.
ADVERTENTIE
De eerste serie
De vertegenwoordigers van 21 Haarlemse zangverenigingen hebben zich door middel
van een adres tot de gemeenteraad van Haarlem gewend, met het verzoek hun organi
saties steun te verlenen door: het beschikbaar stellen van aula's, gymnastiek- en
schoollokalen tegen matige prijs voor repetitiegelegenheid; vrijstelling van of ver
mindering der Vermakelijkheidsbelasting voor uitvoeringen met culturele waaide en
het verlenen ener jaarlijkse garantie van f 300,— per zangvereniging en van f 600
indien uitvoeringen worden gegeven met medewerking van een orkest (bii voorkeur
de H.O.V.), dat uit beroepsmusici bestaat.
Verbroken evenwicht
De vertegenwoordigers van; R.K. Zang
vereniging „St. Caecilia", Chr. Oratorium
Vereniging, Doopsgezind Zangkoor, Chr.
Oratorium Vereniging „Door Zang Vriend
schap", Chr; Gemengd Koor „Haarlem",
Haarlems Gemengd Koor, Kennemer Ora
torium Vereniging, Koor Katholiek Haar
lem, Gemengd Koor „Polyhymnia", Scho-
tens Chr. Gemengd Koor, Spaarndams Ge
mengd Koor, De Stem des Volks, Kon.
Mannenkoor „Caecilia", Zangvereniging
È.M.N.S. (Electr. Mat. Ned. Spoorwegen),
Haarlems Christelijk Mannenkoor, Man-
nenzangvereniging „Proza en Poëzie", Kon.
Liedertafel Zang en Vriendschap, Lieder-
tafel „Haarlems Zanggenot", Heemsteedse
Chr. Oratorium Vereniging, Johez Ge
mengd Koor en Haarlems Postaal Mannen
koor, schrijven in hun toelichting,
dat de geestelijke vervlakking, die na
de bevrijding meer en meer aan de dag is
getreden, ook het koorwezen niet onbe
roerd heeft gelaten. Tot de honderdduizen
den, die in den lande de zangvereniging
bezoeken om in gemeenschap zich vrij te
zingen van de zorgen van alledag en in de
muziek de schoonheid te beleven, die
troost, verheft en bezielt, treden de jonge
ren tegenwoordig niet meer zo vlot toe als
weleer. Het evenwicht tussen de lichame
lijke en geestelijke ontwikkeling is ver
broken ten gunste van de eerste. Wordt dit
evenwicht niet hersteld, dan zullen de na
delige gevolgen niet uitblijven. Bovendien
dreigt in deze tijd het gevaar, dat de men
sen veel te veel zich in hun ontspanning
laten bezighouden door anderen, geheel in
de passiviteit geraken en afzakken naar een
lager niveau, in plaats van zichzelf in te
spannen en mede te werken aan de bloei
van het culturele leven.
Actieve cultuurpolitiek
„Gelukkig," zo gaan de verzoekers ver
der, „onderscheidt onze Regering deze be
dreigingen der beschaving volkomen en
heeft zij een actieve cultuurpolitiek aange
kondigd. Uiteraard ligt hier ook een
laak voor de Gemeentebesturen. Vele
dezer zijn reeds voorgegaan en ook het
Haarlemse bleef niet achterwege. Hoewel
dankbaar voor de blijken van medeleven
en belangstelling, die de zangverenigingen
steeds van de zijde van het Gemeentebe
stuur hebben mogen ondervinden, mogen wij
toch niet verzwijgen, dat ook hier de kunst
zinnige bedrijvigheid een welkome bron
van inkomsten is door middal van de Ver
makelijkheidsbelasting. Auteursrechten en
Vereveningsheffing drukken eveneens het
koorleven en het zou diep te betreuren zijn,
io de ontwikkeling van de vaderlandse
koorzang die zich met de beste ter wereld
kan meten, door de geest van de tijd en de
voortdurende prijsstijgingen tot stilstand
en achteruitgang zou worden gedwongen.
orkestrale medewerking te vervangen door
orgel- of pianobegeleiding, waardoor het
uit te voeren werk veel van zijn karakter
verliest, altemaal bezuinigingen, die niet
bevorderlijk zijn aan een opgewekt mu
ziek- en verenigingsleven. Willen de zang
verenigingen haar met inspanning en
moeite bereikt peil handhaven en haar bij
drage aan de opbouw van het culturele
leven bestendigen, dan zal steun van over
heidswege onontbeerlijk zijn."
B. en W. afwijzend
De veertien Haarlemse Harmonie- en
Fanfare gezelschappen verkeren in dezelfde
moeilijke omstandigheden als de zangver
enigingen. Hun organisatie, de Haaricmse
Bond van Muziekverenigingen, heeft zich
eveneens met een request tot de Raad ge
richt. De aanschaffing van nieuwe muziek
instrumenten, die zeer kostbaar zijn, is een
onderwerp van aanhoudende zorg bij de
muziekcorpsen.
B. en W. hebben aan de Raad geadviseerd
afwijzend op beide adressen te beslissen.
De secretaris van de Federatie van Ne
derlandse Zangersbonden, deelde ons nog
mede, dat de gehouden enquête bij de ruim
1600 bij deze Federatie aangesloten koren
naar de tekorten gedurende het tijdvak 30
Juni 1949 tot 1 Juli 1950 een gezamenlijk
bedrag aanwees van f227.611,80. Aan ge
meentelijke subsidies was over datzelfde
jaar ontvangen f39.558,57. Ongedekt bleef
dus een bedrag van f 188.053,23. Hieruit
blijkt wel duidelijk, dat de koorzang
in zijn bestaan wordt aangetast en dat de
overheid tegemoetkomingen zal moeten
verlenen.
Talrijke gemeenten zijn Haarlem hierin
reeds voorgegaan en stellen lokaliteiten
tegen matige huurprijs beschikbaar voor
repetitiegélegenheid, of heffen geen of ver-
minderde^ vermakelijkheidsbelasting, of
verlenen jaarlijks een garantie. We noemen:
Amsterdam, Aalsmeer, Almelo, Bergen
(N.H.), Bergen op Zoom, Bilthoven, Edam,
Eindhoven, Enkhuizen, Goes, Gouda, Go-
rinchem, Heerlen, Heilo, Helmond, Koog
aan de Zaan, Lisse, Nijmegen, Purmerend,
Roermond, Tiel. Wormerveer, Zaandam en
Zeist. Een of slechts enkele koren worden
o.a. gesubsidieerd in 's-Gravenhage, 's-Her-
togenbosch, Leiden en Utrecht. In Rotter
dam en Velsen zijn subsidieregelingen in
voorbereiding.
Zo juist aangekomen,
ook in corpulente maten,
Prijzen:
ƒ175..,
210-
Gen. Crónjéstraat 42—44, Tel. 15438, Haarlem
Beeldende kunst
De Heemsteedse aquarelliste Agnès Bij
voet toont in de kunstzalen van Benne-
witz (Noordeinde, Den Haag) een twintig
tal zeer verzorgde werken. De eerste al
gemene indruk, die deze keurige verza
meling maakt, is die van een sterke, sub-
jectief-ingestelde persoonlijkheid, die aan
de natuur verknocht is. Maar dan de na
tuur in al haar schakeringen; rust, rein
heid, grootsheid, eenzaamheid, tederheid.
Een natuur, die een onverwachte kleuren-
verzameling kan brengen of beangstigend
bizarre vormen. Het „Landschap met
knotwilgen" js zo overrijk aan grillige ge
daanten, dat men aan de vooravond van
een spooknacht kan denken. Soms herin
nert zo'n landschap aan de film „Fanta
sia", maar Agnès Bijvoet suggereert een
veel steviger realiteit, omdat zij vaak
visionnair ingesteld is. Haar „Cactus" is
even verwant aan het surrealisme van een
Yves Tanguy, maar Agnès Bijvoet heeft
Tanguy's soms zonderlinge bijeenbrenging
van allerlei voorwerpen niet van node.
De menselijke figuur komt op haar
landschappen niet voor. Agnès Bijvoet
vermijdt de nietige menselijke afmeting
als contrast om de grootsheid van de na
tuur af te beelden. Zij weet als het ware
het machtige direct te benaderen. Overal
op deze aquarellen voelt men de grote
vertrouwdheid met het karakter van bo
men en bloemen. Zelfs als een aquarel de
afmeting van een miniatuur bezit, blijft
de weergave nauwgezet en getuigend van
haar zin voor het kosmische. Soms ver
eenvoudigt Agnès Bijvoet haar kleuren
gamma; de „Camelia" steunt op licht-rose
tegen een donker-rose fond.
Wij hopen dat deze zeer begaafde
kunstenares ook een tentoonstelling in
Heemstede of in Haarlem zal willen hou
den. De Haagse expositie duurt tot 24
Februari.
H. SCHMIDT DEGENER
De stichting „Het Vierde Prinsenkind"
zal wederom een actie ondernemen ten bate
van het ontspanningswerk voor oorlogs
wezen, halfwezen en invalide kinderen. De
actie zal „Klaver 4" genoemd worden.
Helaas vertonen deze verschijnselen zich
reeds. Vele koren gevoelen zich door hun
financiële toestand genoopt het aantal
hunner jaarlijkse concerten te beperken,
voor uitvoeringen kleinere gebouwen te
kiezen, die hiervoor vaak minder geschikt
tijn, een gezelschap bestaande uit amateurs
In plaats van een orkest, dat uit beroeps
musici is samengesteld te engageren, of de
In Palace wordt van Vrijdag af een rol
prent vertoond die ver boven het gemid
delde product van de Amerikaanse film
industrie uitsteekt; „Ik wil leven" of zoals
de originele titel luidt „Never fear". Ida
Lupino, Hollywoods eerste vrouwelijke re
gisseur, heeft en dat ligt er duimen dik
boven op niets nagelaten om het pro
bleem dat in deze film wordt behandeld zo
populair mogelijk voor te stellen. Zij heeft
haar toevlucht genomen tot een dosis ro
mantiek, een vleugje tragiek, wat sentiment
hier en daar en tenslotte, zoals dat een
Amerikaanse regisseuse betaamt, tot een
hele reeks technische snufjes en aardige
vindingen die nu eens bewondering, dan
weer verbazing afdwingen. Ze is er voorts
in geslaagd voortreffelijk spelersmateriaal
bij elkaar te krijgen en heeft tenslotte be
wezen het klappen van de regiezweep
waarlijk meester te zijn. Af en toe dreigt
het verhaal wat scheef te gaan aan een
bijna overdreven naïveteit, maar er is voor
zoveel contrastwerking gezorgd dat die
naïveteit niet storend is.
„Ik wil leven" schetst de wilskracht die
een patiënt nodig heeft om de genezing van
een ziekte in dit geval kinderverlam
ming mogelijk te maken en te bevorde
ren. Nu schuilt er in het uitbeelden van
wilskracht voor filmproducenten altijd een
groot gevaar: de overdrijving. Men is nu
eenmaal gauw geneigd het mooier te ma
ken dan het in werkelijkheid is en een film
waarin dit verkeerde element gebruikt
wordt is gedoemd aan de critiek ten onder
te gaan. Ida Lupino heeft de overdrijving
angstvallig en nauwgezet vermeden en dat
moge haar als een verdienste worden ge
rekend.
Een jong danspaar heeft een „nummer"
gecreëerd dat hun een veelbelovende car
rière in het vooruitzicht stelt. Aan de moei
lijkheden waarmee ze tot nu toe te kam
pen hebben gehad schijnt een eind te zijn
gekomen. De toekomst lacht. Maar dan op
eens, tijdens een repetitie wordt het meisje,
Carol, (Sally Forrest) onwel. Haar partner
Guy (Keefe Brasselle), waarmee ze ver
loofd is, brengt haar onmiddellijk naar een
Achteruitgang reeds
merkbaar
ziekenhuis, waar wordt geconstateerd dat
Carol kinderverlamming heeft. En dat be
tekent natuurlijk dat de kans op een dans
carrière verkeken is. Ze is ten prooi aan
een innerlijke verwarring: de wil die ze
nodig heeft om helemaal beter te worden
ontbreekt. We krijgen hier een staaltje van
Sally Forests talent te zien. Het vrolijke
danseresje is veranderd in een zielig hoopje
mens dat van de ene onzekerheid in de an
dere geslingerd wordt.
Maar daar zijn haar verloofde en een
mede-patiënt, Len Randall, die alles doen
om Carol haar vroegere optimisme terug te
geven. En dat lijkt te lukken. Carol gaat
verwoed in de weer in de gymnastiekzaal,
het zwembad en de ontspanningskamer.
De camera richt zich hierbij op allerlei
vindingrijke methodes die in Amerikaanse
ziekenhuizen worden toegepast om de spie-
