Bevrijdingsdag
jubileert en<^ii profiteert ervan
Minister keurt maatregelen
in kamp Wittenberg goed
Jn de oude taveernen stonden de glazen
op stokken. Dat had zin. Want bier
is kieskeurig. Het wil niet in een met
zeep gewassen glas geschonken worden.
Schuim en vet haten elkaar. Een goede kastelein
weet dat. Hij gebruikt soda en spoelt het glas
vervolgens in helder (stromend) water na.
En dan afdrogen? Neen, vooral niet. Deze vaat
luistert veel nauwer dan bij U thuis. Een bierglas
moet uitdruipen. Daar hadden ze vroeger die
pinnen voor en tegenwoordig in elke goede zaak
een lekplaat met gaatjes. Een kurkdroge binnen-
V .wand slaat namelijk het schuim kapot. Maar een
goed uitgelekt glas, dat vlak voor het schenken
nog even is ondergedompeld in helder stromend
i water, kan het uitstekend vinden met het bier.
1 Alle leden van de Beste Bier Club kunnen het zelf
i controleren. In een vakkundig behandeld glas
1 laat iedere teug een schuimring achter. 0 0 0 a
De manchet blijft dan gaaf en
behoedt aroma en smaak van het 0,
bier tot „het onderste uit de kan", 0
1 0 t,eus vetk n oi'«. a
drink 's uit0 0 J
In 1952 geen corso
in de bollenstreek?
Volgend jaar internationale
postzegeltentoonstelling
GROTE HOUTSTRAAT
GENERAAL CRONJÉSTRAAT 139
ZATERDAG 5 MEI 1951
HAARLEMS DAGBLAD - OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
i
KORT VERHAAL DOOR E. P.
Veertien dagen tevoren was de hele zaak
al behandeld. Het was alleen de uitspraak,
waarvoor hij nu nog van het Huis van Be
waring naar de Rechtbank was overge
bracht. De politie had hem eerst meegeno
men naar de cellen in de kelder van het
Gerechtsgebouw en hij had zich al voorbe
reid op een paar uur wachten; sinds zijn
arrestatie was alles eigenlijk wachten ge
weest: wachten tot de rechter-commissaris
tijd voor hem had, wachten tot de vorige
bezoeker van de Officier van Justitie weg
was, wachten op de psychiater en de dokter
en zijn eten en de tijd, waarop hij gelucht
werd, wachten op de behandeling van zijn
zaak en nu al veertien dagen wachten op
de uitspraak. Een paar uur kon er nog wel
bij. Maar het duurde niet meer dan tien
minuten of een kwartier. Terwijl hij voor
de politieman het trapje op stommelde, dat
hem regelrecht in de rechtszaal voerde
en boven stond al weer zo'n man in don
kerblauwe uniform op hem te wachten
vroeg hij zich af hoelang hij nu weer zou
moeten wachten. Wachten op zijn vrijlating;
want hij wist, dat vrijspraak uitgesloten
was. Misschien een paar jaar van de eis af;
meer kon hij niet verwachten. De wacht
meester van de politie, boven aan het
trapje, greep hem even bij de arm en voer
de hem naar het verdachtenbankje. Hij was
een beetje zenuwachtig. Even keek hij ach
terom naar de publieke tribune. Er stonden
dertig of veertig mensen, maar in zijn ge
spannenheid kon hij niemand herkennen.
„Bent ubegon de president. Hij
knikte.
Het werd twaalf jaar.
Het was allemaal zo onschuldig begon
nen, deze roof met poging tot doodslag.
Tenminste, het had onschuldig geleken.
Het was niet leuk geweest, vroeger thuis.
Te weinig geld, te veel broertjes en zusjes,
te weinig eten, te veel ruzie, te weinig
zon in de straat en Je veel stank. Maar ach,
er waren er zoveel duizenden en tiendui
zenden, die het net zo hadden, of nog slech
ter. En hij had tenslotte nooit anders ge
kend. Maar na die eerste tijd was het veel
beter geworden. Door een wonderlijk ge
lukje had hij werk gevonden als loopjongen
bij een drukkerij, waar ze wat in hem za
gen en hem een kans gaven het vak te
leren. Hij werd machinezetter en verdiende
behoorlijk. Hij was uit huis gegaan en
woonde in een pension, waar hij het goed
had. Hij was een hele goede zetter, die zo
geconcentreerd en snel werkte, dat hij geen
gelegenheid had om zich te realiseren, wat
hij zette. Vaak kon hij zelfs, als hij
!s avonds de krant inkeek waar hij aan
had meegewerkt, niet meer herkennen, wat
hij had gezet: of het nu dat hoofdartikel
was, of de strip, of dat stuk over China of
het feuilleton. Hij had een half jaar lang
zijn militaire dienstplicht vervuld en de
drukkerij had hem zonder enig verder ge
praat terug genomen, toen hij weer in bur
gerkleren verscheen.
Daarna kwam de oorlog in September '39
en voor hem de mobilisatie. In Mei van het
volgend jaar lag hij in Beverwijk en die
vier dagen oorlog" waren eigenlijk voorbij,
voor hij het wist. De eerste jaren van de
bezetting had hij gewoon doorgewerkt,
maar begin '44 was hij naar Duitsland ge
stuurd. De directeur had zijn best voor hem
gedaan, maar kon voor een ongetrouwde,
gezonde vent als hij weinig bereiken. In
Heidelberg moest hij de hele dag lang
schroot van auto's laden en op een enorme
hoop gooien, waar het dan door anderen
weer af werd gehaald om in granaten te
worden verwerkt. Het was vervelend en
hard werk; verder had hij het in dat oude
Duitse stadje toch niet zo kwaad. Maar na
een half jaar was het hem toch te machtig
geworden en hij had de benen genomen.
Het duurde bijna een maand voor hij weer
in Holland was en het was een spannende
tocht. Ja, wel spannend en gevaarlijk soms,
maar toch eigenlijk ook niets bijzonders. In
Holland was hij ondergedoken.
Hij had een beetje illegaal werk gedaan
maar het niet lang volgehouden, want hij
was geen moedig of avontuurlijk mens en
de liefde voor zijn land was bij hem niet zo
actief, dat hij er zijn leven voor over had op
een moment waarop wel zeker was. dat het
eind van de oorlog niet zo lang meer op
zich zou laten wachten. Hij was weer hele
maal onder water gegaan en zijn directie,
die er de neus van had gekregen'waar hij
zat, stuurde hem elke week wat geld. In de
hongerwinter had hij honger, zoals ieder
een anders, maar hij hield het wel uit.
Toen kwam de bevrijding. Op 5 Mei was
het afgelopen en drie dagen later kwamen
de Canadezen. Hij was enthousiast geweest.
Hij had geschreeuwd en gejuicht en gezon
gen en gehost met mensen, die hij nog
nooit had gezien. Hij had een paar Sweet
Caporals gekregen van een Canadees en
het leyen leek weer pi-achtig. 's Avonds
was hij ergens op straat gaan dansen en hij
had er een heel lief meisje ontmoet, dat
Erna heette en telkens tijdens het dansen
met lachende bruine ogen naar hem op
keek. Heel laat pas waren ze weggegaan en
hij bracht haar naar huis. Het was een heel
eind lopen en twee keer bleven ze stil staan
om de nieuwe vriendschap te bevestigen.
Vlak bij haar huis liepen ze door een heel
donkere straat. Ze liepen midden op de rij-
Hij herinnerde zich nog, dat hij haar
voer de volgende avond had gevraagd.
Maar antwoord had hij niet meer gehad.
Plotseling had hij achter zich de brullende
motor van een vrachtauto gehoord, hij
kreeg een klap en sloeg tegen de straat.
In het ziekenhuis vertelden ze hem, dat
Erna op slag dood was geweest en dat de
dronken Canadees, die de vrachtauto be
stuurde en geen licht op had, in arrest zat.
Tien maanden had hij op zaal zeven gele
gen: hij was heel zwaar gewond. Zijn ogen
waren beschadigd, hij was drie vingers
kwijt en de dokter zei hem bij het afscheid,
■dat de meeste littekens wel zouden ver
dwijnen, maar dat hij van dat trekken met
zijn been niet meer af zou komen.
Hij was veranderd, daar in het zieken
huis. Hij was zijn vroegere opgewekte ach
teloosheid tegenover het leven kwijtge
raakt, hij was over vele dingen na gaan
denken en omdat niemand hem hielp of
leidde bij dat denken werd hij er niet vro
lijker van. Eerst had de zuster hem de
kranten voorgelezen; later had hij het met
zijn nieuwe bril zelf gedaan. Het zag er
allemaal even somber uit in de wereld,
vond hij. En niemand sprak hem tegen. Hij
wist, dat hij geen machinezetter meer zou
kunnen worden. Hij verbrak het contact
met de krant en werd steeds somberder.
In de opgewektheid van de verpleegsters
ging hij iets gekunstelds en onoprechts zien.
Het stootte hem af en terwijl hij zich steeds
meer in zichzelf keerde, kreeg hij een diep
medelijden met zijn eigen situatie.
Half Februari 1946 stond hij, huiverig
etv onwennig, weer op straat, niet wetende
waar hij naar toe zou gaan. Zeker niet naar
huis. De familie was wel vrij geregeld bij
hem in het ziekenhuis op bezoek geweest,
maar hij was hun ontgroeid. Hij wilde er
nu zeker niet heen. Hij had een klein beet
je geld en een paar weken zou hij het daar
mee wel uitzingen. Daarna zou hij een soort
invaliditeits-uitkering krijgen, had hij ge
hoord. Hij wist nog niet precies, hoe dat in
elkaar zat.
En in die paar weken was het eigenlijk
gebeurd. Kroegen, borreltjes, vrouwen, be
hoefte aan meer geld en toen: zwarte han
del. Daarna, toen de gewone zwarte han
del hem te min was geworden: smokkelarij.
Niemand had hem ontdekt en zijn activi
teiten breidden zich uit. Heling kwam er
bij en hij ging zich interesseren voor de
illegale autohandel. En zo was het verder
gegaan. Hij had het eigenlijk zelf maar
nauwelijks gemerkt. Hij kankerde op de
toestand in de wereld en verdiende intus
sen een dik besmeerde boterham. Hij deed
geen poging om weer in het normale leven
terug te keren. Dit was toch gemakkelijk
en' voordelig?
Hij zakte steeds dieper in de modder,
maar trok zich er niets van aan.
En toen kwam die roofoverval. Het plan
zat zo goed in elkaar, maar die oude men
sen waren gaan schreeuwen en toen was hij
ze met de hamer op de hoofden gaan
slaan. Ze waren weggevlucht, hij en Kees,
maar een van de buren had hen gezien.
Twee weken later was hij gepakt. Het was
een verrassing voor hem geweest: hij dacht,
dat hij onkwetsbaar was voor de politie.
Dat hadden de jongens ook altijd van hem
gezegd.
„Volgende zaak, deurwaarder", zei de
president. Hij draaide zich om naar het
trapje. In de getuigenbank zag hij nu de
twee mensen zitten, die hij had geslagen;
Zij waren nodig om
excessen tegen te gaan
De minister van Oorlog, heeft op vragen
van het Tweede Kamerlid dr. Bruins Slot
(AR) over de opgelegde disciplinaire straf
fen wegen misdragingen van militairen in
het kamp "Wittenberg bij Stroe geantwoord
dat op 21 April de waarnemend garnizoens
commandant van Apeldoorn, de luitenant
kolonel der Koninklijke Maréchaussée G.
J. W. Gelderman, aan luitenant-kolonel J.
J. A. Beaumont had medegedeeld, dat
blijkens vele ingekomen rapporten een zeer
groot, aantal militairen (omstreeks 200) van
het kamp Wittenberg zich ernstig had mis
dragen.
Luitenant-kolonel Beaumont heeft daarop
besloten aan alle voor herhalingsoefe
ningen opgekomenen geen toestemming te
verlenen tijdens het weekend het kamp te
verlaten.
De minister is van mening dat in de ge
nomen maatregel niet dient te worden ge
zien een vergelding, maar een handeling
waardoor snel en afdoende een einde werd
gemaakt aan misdragingen welke in een
goede militaire organisatie niet kunnen
worden geduld.
De minister heeft de chef van de gene
rale staf opgedragen ook bij volgende her
halingsoefeningen maatregelen te doen
nemen om excessen, als zich te Apeldoorn
hebben voorgedaan, te voorkomen.
RITA HAY WORTH GAAT
„NAAR HET WESTEN"
„De filmster Rita Hayworth is uit New
York naar Reno vertrokken, waar zij zich
zal laten scheiden van prins Ali Khan in
Juni of Juli", zo meldt de Daily Mirror.
Haar advocaat wilde dit bericht bevesti
gen noch ontkennen, maar hij gaf toe, dat
Rit.a „naar het Westen" ging.
Te Parijs heeft Woensdag de advocaat
van prins Ali Khan gezegd, dat indien
Rita Hayworth een verzoek tot echtschei
ding zou indienen, de prins hetzelfde zou
doen. (Reuter).
ze hadden allebei nog" een wit verband om
het hoofd. „Als een tulband", dacht hij
even.
Met de auto gingen ze terug naar het Huis
van Bewaring. Hij werd naar zijn cel te
ruggebracht. Dc bewaker rammelde met
zijn sleutels, hielde de deur voor hem open
en vroeg: „Hoeveel is het geworden?"
„Twaalf jaar", .zei hij.
„Tsch, tsch", deed de man in de donker
grijze uniform, „enfin, als je je goed ge
draagt, gaat er wel wat af. En vanavond
begint het al goed. We hebben bijzonder
eten. Het is Bevrijdingsdag".
„Doet me niks", zei hij vermoeid en liet
zich insluiten. „Doet me niks".
(Nadruk verboden)
pullen
pinnen
W *onder erb°nd dar
A ?8*n, fu''ke w
r'se bjer/aQ<]ach. 0
is weee* best
Er wordt door het comité
geklaagd over te weinig
medewerking uit vakkringen
Onze correspondent uit de Bollenstreek
schrijft:
Het Bloembollenstreek-corso mocht, on
danks het minder gunstige weer, een suc
ces genoemd worden. Weliswaar heeft niet
de helft van het aantal bezoekers, dat
vorige jaren present was, deze optocht van
rijdende bloemstukken gadegeslagen, maar
zij die regen en wind trotseerden, hebben
wel gemerkt dat men met dit corso een
belangrijke stap voorwaarts gedaan heeft.
Er is lijn gekomen in de voorstellingen,
dank zij het feit dat het Corso-Comité des
kundig advies aan de deelnemers verstrekt,
en mocht men vroeger al eens klagen dat
met zeer grote inspanning een uit artistiek
oogpunt slechts mager resultaat werd be
haald, van 't corso 1951 kan dit zeer zeker
niet gezegd worden. Het kon in dit opzicht
de vergelijking met andere dergelijke
manifestaties uitstekend doorstaan.
En toch, ondanks dit succes, is het lang
niet zeker of er volgend jaar weer een bloe
mencorso in de Bollenstreek zal worden
gehouden, ja heerst in de kring van het
Comité het gevoelen dat men beter zal doen
volgend jaar géén corso te organiseren.
De reden daarvan is gelegen in de ge
ringe belangstelling voor dit evenement uit
de kringen van het bloembollenvak.
In het corso reden in totaal zeven wa
gens mee van bloemisten, de ovei'ige 37
waren verzorgd hetzij door particulieren
of verenigingen uit de streek, hetzij door
bedrijven van elders.
Dit schijnt te meer verwonderlijk waar
het bekend is dat het Blocmbollenvak in
de loop der jaren millioenen gespendeerd
heeft aan persoonlijke en onpersoonlijke
reclame, aan groots-opgezette tentoonstel
lingen. Maar men blijkt in deze kringen
maar moeilijk enthousiast te krijgen te zijn
voor de reclame in eigen streek.
Wel moeten enkele verzachtende omstan
digheden in aanmerking genomen worden.
De bijzonder slechte weersgesteldheid
maakte het een week vóór de vastgestelde
datum nog twijfelachtig of er voldoende
bloemen zouden zijn om het corso te doen
doorgaan en de mozaïeken te leggen. Dc
vakmensen hadden hierop het meest kijk
en hielden zich dus afzijdig. Daarbij koirf
dat én die slechte weersgesteldheid èn de
internationale situatie de ondernemings.
geest in vakkringen wel een weinig rem!
men.
Maar deze motieven hebben toch niet da
doorslag gegeven. En het Corso-Comité dat
bedoelt met dit jaarlijks evenement een
krachtige stoot te geven aan de propaganda
voor het vreemdelingenverkeer naar da
streek, voelt zijn taak verzwaard, wanneer
de meest-belanghebbenden zich afzijdig
houden.
Zoals de zaken thans staan, is het vrij.
wel zeker dat er in 1952 géén corso in dë
Bollenstreek zal zijn. Tenzij het Comité
inmiddels de onmiskenbare bewijzen ont
vangt, dat het niet alleen via een subsidie
van het Centraal Bloembollen Comité, maar
ook door middel van daadwerkelijke deel
neming, mag rekenen op de steun van het
Bloembollenvak.
In Amsterdam is de jaarvergadering ge.
houden van de Nederlandse Vereniging
van Postzegelverzamelaars. De heer W. P,
Costerus Pzn., voorzitter der vereniging'en
jurylid van vele internationale postzegel,
tentoonstellingen, legde zijn taak als alge-
meen voorzitter neer en werd hartelijk ge.
huldigd. Hem werd het erevoorzitterschap
aangeboden.
Als zijn opvolger werd aangewezen mr.
C. M. Loef te Boskoop.
Ter vergadering circuleerde het eerste
prospectus der P.T.T. voor de grote inter-
nationale postzegeltentoonstelling, die itj
1952 in Utrecht zal worden gehouden tei
herdenking van het feit dat 100 jaar gele
den de eerste Nederlandse postzegel werd
uitgegeven. Prins Bernhard heeft het be
schermheerschap van deze tentoonstelling
aanvaard.
Op de tennisbaan... aan het
strand, of waar ookop
een zonnige dag draagt U
witte schoentjes. Maar zorg
ervoor, dat ze smetteloos wit
b 1 ij v e nGebruik daarom
alléén: TANA.
■•v
In de feestvreugde van ons vijfjarig bestaan willen wij ook onze cl ië nte I e ,1 ate n delen
nplaats dat wij U bij
bezoek aan onze zaak
een of ander geschenk
aanbieden, menen wij
U beter van dienst te
zijn door U te laten
profiteren van de bui
tengewone jubileum-
'aanbiedingen tegen
bijzonder lage prijzen.
Exclusieve Swagger
van wollen Shetland
Getailleerde mantel in grote
zonecht - wasecht 7 van prima kamgarenXJ maten en vlotte modellen.
Sportcolbert in
tweed en kamgaren
effen of geruit
Stijlvol en gedistingeerd zijn
onze zuiver wollen kamgaren
costumes
O
Kamgaren en tweed pantalons
van
118.- 138.- 158.-
af i
