SANATOGEN
Het Hek van de Dam.
Parijs, schoon, charmant en eeuwig jong,
viert dit jaar zijn tweeduizendste verjaardag
Giuliano is dood, maar de raadselen
rondom zijn daden zijn onopgelost
Van nederig dorp groeide
het tot bruisende metropool
en hart van Europa
Agemda voor Haarlem
Weekstaat Nederlandse Bank
Bandieten in dienst van de politiek?
Ernstige beschuldigingen van zijn neef,
Pisciotta, voor het hof te Viterbo
Paradijselijk
Restant-opruiming
In de hoofdstad uit
VI
Voor de ooievaar
Tien ton zink in een sloot
WOENSDAG 3 0 MEI 1951
3
m
(Van onze correspondent te Parijs)
Dit jaar viert Parijs zijn 2000-jarig
bestaan. Het is een verjaardag ove
rigens, waarover de geleerden van
mening verschillen. Zoals bij elke
gebeurtenis uit een zeer ver en don
ker verleden zijn namelijk ook ten
aanzien van deze datum de historici
het onderling niet volkomen eens.
Hoe Parijs in oorsprong precies ge
heten heeft, is onder de historici
eveneens een geschilpunt. In oude
kronieken vindt men twee namen
door elkaar gebruikt: Lutetia en
Par-isis. Lutetia betekent letterlijk:
de woning temidden van de rivier. In
het begin van de jaartelling, en mo
gelijk zelfs ervoor, werd de Notre
Dame door de slaven op het eilandje, dat
thans bekend staat als Le Cité, opgetrok
ken. Rond deze machtige kathedraal, een
der meest indrukwekkende bouwwerken
ter wereld, is later de stad Parijs verrezen.
Het woord Paris (Parijs) is natuurlijk een
duidelijke verbastering van Par-isis: het
schip van de godin Isis, voor wie al vroeg
een tempel werd opgericht aan de huidge
Boulevard Saint Germain, de wijk waarvan
tegenwoordig, onder de vaan van het exis
tentialisme de Amerikaanse studenten bezit
genomen hebben.
De geschiedenis van Parijs is de geschie
denis van het Franse volk en terecht wordt
daarom graag beweerd, dat elke steen van
ieder huis in deze stad een woord spreekt
van de historie van Frankrijk. We wilden
eens nagaan, hoe Parijs zich van Romein
se kolonie ontwikkeld heeft tot moderne
metropool, een metropool waar thans een
kleine drie millioen mensen, een conglo
meraat van volken en rassen werken, eten,
slapen, genieten, lijden, kortom: leven.
Want nergens bruist het leven in zijn on
telbare facetten feller dan in deze stad.
Het dorp Parijs
Men kan aannemen, dat tot het einde van
de zesde eeuw Parijs een nederzetting was,
waar practisch nog' geen orde heerste, een
uitgedijd dorp, zonder duidelijk bestuur,
waar dan ook maar een minimum aan vei
ligheid bestond. In het jaar 595 richtte ko
ning Clovis II de eerste politiemacht op.
Dat veiligheidscorps werd uit de bevolking
gerecruteerd. Maar de agenten werden voor
hun diensten niet betaald, 's Nachts moch
ten ze echter bedelen! Men zou zich kun
nen afvragen, of de „giften", die ze als hun
tractement beschouwen mochten, hun wel
altijd volmaakt vrijwillig werden afge
staan. In de zevende eeuw werd door de
heilige Landry het eerste hospitaal gesticht.
Het schrikwekkend hoge sterftecijfer werd
er inderdaad een weinig door verbeterd.
Niettemin waren de „hygiënische zorgen",
waarmee de zieken werden omringd, nog
van een beangstigende primitiviteit. Zieken
van elke leeftijd en sexe werden tezamen
in één zaal ondergebracht. Vaak werd zo
een juist herstellende weer aangetast door
een besmettelijke ziekte. Wegens plaatsge
brek waren'soms vijf a zes zieken genood
zaakt eenzelfde bed te delen. Maar intus
sen schreed toch de vooruitgang verder.
In de tiende eeuw werd de eerste markt
georganiseerd, le Marché Palu. Het was de
tijd dat de werkende stand iii opkomst
kwam, en weldra verenigden zich de
marktkruiers tot het eerste vakverbond,
dat werd de corporatie van de „Forts des
Halles", die tot in onze dagen bleef be
staan. Wanneer ge in Parijs komt, moet u
zeker niet verzuimen, liefst in de vroege
ochtenduren zo tussen 5 en 7, eens een be
zoek aan de hallen te brengen. Hier, in de
onmiddellijke omgeving van de grote sta
tions Gare de l'Est en Gare du Nord, wor
den, wanneer de Parijzenaars nog slapen,
hun groenten, vlees, kazen en andere
levensmiddelen aangevoerd en verhandeld.
Vijftig duizend mensen verdienen hier hun
ADVERTENTIE
„en toch was ze heel erg ziek.
Maar eenmaal herstellend was
zij met Sanatogen er gauw weer
bovenop. Nu is ons kind weer
vrolijk en gezond" zo schrijft ons
de gelukkige vader. Sanatogen
is voor herstellenden het kracht-
voedsel bij uitnemendheid, het
wekt de eetlust op, is licht ver
teerbaar en bevordert de nacht
rust. Neem Sanatogen ter be
spoediging van Uw herstel, maar
ook tegen prikkelbaarheid en dat
lome loodzware gevoel
Het zenuwsterkende voedsel.
WOENSDAG 30 MEI
Stadsschouwburg: „Verwikkeling in Grand
Hotel (Thalia), 8 uur. Concertgebouw:
H.O.V., 8 uur. Rembrandt: „Duel met de
dood", 18 j., 2, 4.15, 7 en 9.15 uur. Palace: „De
grote inzet", 18 j., 2, 4.15, 7 en 9.15 uur.
Luxor: „Het complot van het houten paard",
j., 2, 4.15, 7 en 9.15 uur. Frans Hals: „Road
'o Utopia", 14 j., 2.30, 7 en 9.15 uur. City:
"Twee bolhoeden naar Londen", 14 j., 2.15,
430, 7 en 9.15 uur. Spaarne: „Broederstrijd"
e,t „De macht over leven en dood", 14 j.,
2.30, 7 en 9.15 uur.
DONDERDAG 31 MEI
Stadsschouwburg: „De eerbiedige lichte
kooi" en „De brief van Don Juan" (Comedia)
8 uur. Bioscopen: Middag- en avondvoor
stellingen.
De Notre Dame.
brood, waaronder 800 „Forts des Halles".
Het zijn potige knapen met stierennekken,
waarmee men liever geen ruzie zoekt, ge
kleed in zwarte buizen en met de eeuwen
oude traditionele en potsierlijke muts
petten op de hoofden. In één jaaar wordt
thans in de Hallen, die door Zola in zijn
beroemde boek „De buik van Parijs" ver
eeuwigd werden, twee en een half millioen
ton voedingsmiddelen verhandeld.
Straatstenen en rioolbuizen
Tot in de dertiende eeuw waren bestra
tingen in Parijs nog onbekend, en met
weinig fantasie kan men zich dus wel voor
stellen, hoe bij regenachtig weer de wegen
eruit moeten hebben gezien. Niet veel
meer dan modderpoelen. Ook rioleringen
ontbraken natuurlijk. Omstreeks dezelfde
tijd werden zo, onder Philippe Auguste, de
straatsteen en de rioolbuis geïntroduceerd.
Een eerste voorname stap in de evolutie
van dorp naar stad en tevens op de weg,
waarlangs, langzaam maar zeker, de plaat
selijke hygiëne verder zou worden opge
voerd. De stad wordt nu doorkruist door
een kanalisatie-systeem van 3200 km leng
te, de afstand van Parijs tot Constantino-
pel. Duizend man zijn iedere dag bezig
met het toilet van de stad, een vooruitgang,
maar toch is de perfectie nog lang niet be
reikt. Nog procent der Parijse huizen is
van waterleiding verstoken. Bijna de helft
(46 procent) der appartementen bezit geen
eigen toilet. Wanneer binnenkort het rio
leringssysteem ook in de Parijse voorste
den voltooid zal zijn, dan zullen de onder
aardse buizen een lengte bezitten van 3000
km.: de afstand van ParijsMoskou.
Omstreeks 1630 kwam men op het idee
de woonhuizen nummers te geven. Men
begon met de 78 herenhuizen rond de
Notre Dame.
Die nummers werden in echt goud op de
gevels aangebracht. De straatnamen da
teren nog van later tijd. Eerst in 1728 kreeg
Turgot de inval iedere straat met een eigen
naam te dopen. Het was wèl zo eenvoudig,
want tot dusver was het een hele mond vol
geweest om zijn adres aan te duiden. Men
sprak van „de straat die gelegen is tussen
de kade en de tuin van het Hotel van
Saint-Denis". Even eerder was ook de il
luminatie uitgevonden. Van 20 October tot
en met 31 Maart werd op elke straathoek
een lantaarn met een kaars opgehangen.
De zeer donkere straten in de dubbele
zin des woords werden ook nog van een
lamp in het midden voorzien.
In 1641 werd de basis gelegd voor de
wereldvermaarde en mondaine paarden
rennen van Auteuil en Vincennes. De ren
paarden van de Due de Joyeuse en de
Comte d'Harcourt werden tegen elkander
in het veld gebracht. De laatste weken voor
de beproeving had men ze gevoed met vers
brood, anijs, bonen en verse eieren.
Napoleons stempel
Het zou nog vele tientallen jaren duren
alvorens Parijs zijn huidige gedaante
kreeg. In de Napoleontische tijden werd de
stad met vele monumenten verrijkt, die tot
heden de attracties voor de vreemdelingen
zijn gebleven: Are de Triomphe, Tuileries
en na Bonaparte's dood, de Dóme des In
valides, waar het keizerlijk lichaam werd
bijgezet. De Eiffeltoren dateert van het
einde van de vorige eeuw. De Sacré Coeur,
op de 128 meter hoge berg van Montmartre,
de kerk, die op een gesuikerde banketbak
kers-creatie gelijkt, werd eerst kort voor
de eerste wereldoorlog gebouwd.
Het Palais Chaillot, waar in 1948 de
U.N.Ó. vergaderde, kwam nog later tot
stand. En ook het grote merendeel der hui
zen is betrekkelijk jong. De gemiddelde
leeftijd van een Parijse woning is namelijk
maar 70 jaar. De tegenwoordige architec
tuur van Parijs met haar brede avenues en
ruime pleinen dankt men aan de grote
stedebouwkundige Haussmann, die in het
begin van deze eeuw de binnenstad door
breken zou.
De gezamenlijke lengte der 3114 Parijse
straten bedraagt thans 1136 km. De langste
is de Rue Vaugirard (bijna vier en een
halve km).
De Parij zenaar loopt in onze dagen wei
nig, tenzij er een staking onder Métro- en
autobuspersoneel is uitgebroken. Hem staan
10.000 taxi's ten dienste, 2000 autobussen
en een onafzienbaar Métrowagenpark. In
een jaar vervoerden de Parijse openbare
transportdiensten 897 millioen passagiers
over een gezamenlijke afstand van ruim
honderd millioen kilometer. In een halve
eeuw hebben die trouwe maar logge Parijse
Voor 66 millioen schatkist
papier overgenomen
De voorziening in de kasbehoeften van
het rijk vormt het voornaamste element
der verkorte balans van de Nederlandse
Bank per 28 Mei. De bank heeft haar por
tefeuille aan schatkistpapier wederom
moeten herzien, zodat het bedrag aan van
het rijk overgenomen papier is toegeno
men van 101 tot 167 millioen gulden. Te
genover deze vermeerdering van 66 mil
lioen gulden stond een daling van 3 mil
lioen gulden in de post voorschotten aan
het rijk, doordat het bestaande debetsaldo
van de schatkist is afgenomen van 14,4 tot
11,3 miilioen gulden, waarmede het saldo
weer iets verder verwijderd is geraakt van
de grens van 15 millioen gulden waarbo
ven de schatkist op dit debetsaldo debet-
rente aan de Nederlandse Bank zou moe
ten gaan vergoeden.
Het verlies aan deviezen in de afgelopen
weck is niet groot geweest. Het heeft
slechts 2 millioen gulden bedragen, waar
na de voorraad metaal en deviezen van
de Nederlandse Bank zich thans laat be
rekenen op f 1002.4 millioen, tegen circa
f 1.470 millioen aan het begin van dit jaar.
De naderende ultimo wordt weerspie
geld in de toeneming van de verstrekte
voorschotten (gestegen tot 160 millioen)
en in de stijging van de bankbiljetten-
omloop, die met 35 millioen gulden is toe
genomen en daarmede weer boven de 2700
millioen gulden is gekomen.
De molen van Wassenaar prijkt met de
Europa-vlag van de Beweging Europese
Federalisten ter gelegenheid van de op
richting ener plaatselijke afdeling
var. de B.E.F.
bussen 35 milliard mensen vervoerd. Dat is
veertien maal de totale bevolking dei-
aarde.
Uit vrees u met nog meer cijfers een
chronische duizeling te bezorgen, willen
we het hier nu maar bij laten. Gelukkig
voor de lezer, dat hij ze niet alle in het
hoofd behoeft te prenten. Wanneer u weet,
dat Parijs de schoonste stad ter wereld is,
dan kunt ge daarmee voorlopig wel vol
staan. Maar neem dan tevens het besluit
deze bewering zo nodig ter plaatse te ko
men controleren. Misschien lopen we el
kaar dan nog wel eens tegen het lijf!
(Van onze correspondent in Rome)
Op 1 Mei 1947 werd een groep dagloners,
die voor een Meibetoging was saamgeko-
men, bij Portella Delia Gincstra, niet ver
van Palermo, uit een hinderlaag met
machinegeweren beschoten. Er vielen tal
van doden en gewonden en de zaak baarde
groot opzien, vooral omdat in de Italiaanse
Kamei door de linkse partijen werd ge
ëist, dat de daders en hun opdrachtgevers
met grote spoed en energie zouden worden
ontmaskerd en bestraft. Het duurde heel
lang voor met zekerheid kwam vast te staan
dat de bende van Giuliano voor deze laffe
daad verantwoordelijk was. Maar in wiens
opdracht Giuliano handelde, is nog niet
opgehelderd.
Giuliano is thans dood, maar kort ge
leden en dus nog midden in de verkie
zingsstrijd is te Viterbo het proces be
gonnen tegen zijn handlangers. Een der be
klaagden is een belangrijke figuur: Gaspare
Pisciotta, neef van Giuliano. Pisciotta zegt
voor het hof dingen, die geheel Italië in
beroering brengen.
In de eerste plaats heeft hij verklaard,
dat Giuliano niet om drie uur in de nacht
van 4 op 5 Juli 1950 te Castelvetrano door
de carabinieri is neergeschoten in de bin
nenhof van een huis, waar hij zich verscho
len had, doch kort tevoren door hem,
Pisciotta, in een kamer van dat huis, ter
wijl hij sliep, met een revolver werd ge
dood. Het lijk werd door Pisciotta in de
binnenhof gebracht, waar de carabinieri er
een paar schoten op losten om de officiële
versie van het geval aanvaardbaar te ma
ken. Aan die officiële versie werd van de
eerste dag af getwijfeld. De moeder van
Giuliano noemde onmiddellijk Pisciotta,
lange tijd de rechterhand van Giuliano, als
de moordenaar van haar zoon. In Sicilië
gelooft vrijwel ieder, dat Pisciotta, „de ver
rader", in samenwerking met de politie zijn
neef in de val heeft gelokt en gedood, ook
al neemt men niet zonder meer aan, dat
minister Scelba daarbij betrokken is ge
weest, zoals Pisciotta omstandig heeft ver
klaard.
De rechters te Viterbo trachten Pisciotta
te beletten over dit punt te spreken, daar
zij vinden, dat het niets te maken heeft met
het proces over de schietpartij van Portella.
Maar Pisciotta is het daar niet mee eens.
Zijn lezing is, dat hij Giuliano uit de weg
heeft geruimd, omdat deze eerst weigerde
iets te doen om zijn kameraden, nadat deze
waren gearresteerd, te helpen en later zelfs
door een uitvoerig verslag der gebeurtenis
sen tot hun beschuldiger werd. „Ik moest
deze onschuldigen op hem wreken".
Giuliano, de royalist
Over het incident te Portella vertelt
Pisciotta dingen, die nog ernstiger klinken.
Het is duidelijk, dat Giuliano in opdracht
heeft gehandeld. Pisciotta nu heeft „de na
men der lastgevers" genoemd, grote namen.
Daar is in de eerste plaats Prins Alliata Di
Montereale, een der rijkste grootgrond
bezitters van Sicilië, die Giuliano en de
zijnen beloofde dat zij zouden kunnen uit
wijken naar zijn bezittingen in Brazilië, in
dien onverhoopt de communisten de ver
kiezingsstrijd zouden winnen en wraak
Het verschil tussen een radio en een
courant, hebben wij eens ergens ge
lezen, is dat men in een radio zijn bo
terham niet kan verpakken. Hieruit
mag men intussen niet afleiden dat er
geen andere verpakkingsmiddelen dan
couranten zouden bestaan. Er wordt op
het ogenblik in het Amsterdamse witte
huis ook wel bekend als het RAI-
gebouw een beurs gehouden om
daarvan het tegendeel te bewijzen. U
zult er op het gebied van moderne ver
pakkingsmaterialen letterlijk alles kun
nen vinden, aldus het prospectus: van
de kleine glazén ampul tot het stalen
vat, van het eenvoudige nietje tot de
automatische weegmachine, van gela
mineerd papier tot bedrukte worstdar
men, van inlegschijfjes tot plombeer
tangen. Helemaal volledig is de op
somming echter niet. Wij misten bij
voorbeeld de bontjas en het oorwar-
mertje.
Zeer interessant was de demonstratie
van de ontwikkeling van het nietje door
de eeuwen heen. Het is natuurlijk even
als de fiets en de locomotief een Russi
sche uitvinding, waarop patent is aan
gevraagd onder het handelsmerk „veto"
en wordt bevestigd met behulp van1 een
zogenaamde hechtnietmachine. Er be
staan ook echtnietmachines, die gebruikt
worden door bij maanlicht in de parken
wandelende meisjes. Deze hebben ech
ter met de verpakkingsbeurs niets te
maken en kunnen derhalve onbespro
ken blijven, evenals trouwens de meis
jes in kwestie. Als tegenhanger van het
nietje vindt men op deze beurs het ja-
welletje, waar men van alles mee be
vestigen kan.
Men krijgt op deze beurs overigens
ontroerende verhalen te lezen over het
nut van de verpakking voor de consu
ment: „Het is eenvoudig niet denkbaar
dat in onze tijd de huisvrouw weer naar
de winkel moet gaan met een kan voor
stroop, een pannetje voor melk, een zak
voor meel en een stuk papier voor
zachte zeep. Het is voor ons, mensen
van de twintigste eeuw, moeilijk ons
voor te stellen hoe onze voorouders kon
den leven zonder al het comfort waar
mee wij zijn omgeven. Nog geen 75 jaar
geleden waren er nog geen auto's
Hier staken wij het citaat, want dit is
een leugen. Tien jaar geleden waren
er wel degelijk auto's. Maar goed, de
propaganda gaat verder met een vari
atie op Rousseau: „Er is wellicht veel
voor te zeggen om in deze tijd van ver
sobering een campagne te voeren onder
het motto: terug naar het onverpakte".
Dit ideaal lijkt ons echter te paradijse
lijk om waar te zijn.
Het is trouwens geen echt ideaal. Men
wil immers aantonen dat de wereld
zonder verpakking geen toekomst heeft.
Wij mogen wel zeggen dat wij jaren
lang door het verpakkingsprobleem
achtervolgd worden. Soms wordt ons
geweten midden in de nacht wakker ge
schokt door de obsederende vraag: „Al
een kist of krat van de Poeniks gehad?"
Nee, zeggen wij dan met diepe schaamte,
nog nooit. Wij gaan gebukt onder het
besef van deze tekortkoming. Wij kun
nen deze last haast niet meer dragen.
En nu heeft de tekenaar Jo Spier onze
ellende op deze beurs nog verhoogd met
zijn angstaanjagende slagzin: „Zonder
hout kunt u wel inpakken!"
Gelukkig kent de mensheid ook an
dere emballage, zoals het aluminium
folie, onder het publiek beter bekend
als zilverpapier. Dit is speciaal geschikt
om kaas tegen indrogen te beschermen.
Wij zeggen u dit alleen om u te laten
zien dat wij ons weetje heus wel we
ten. Want wij geven eigenlijk de voor
keur aan het bekende (bruine) Kraft-
dureh-Freude-papier, waarvan notoire
oorlogsmisdadigers al jarenlang zakjes
zitten te plakken, voor zover zij niet
zijn vrijgelaten. Deze lieden hebben on
dervonden dat het altiid anders uit
pakt dan men het inkleedt.
Het mooiste van de hele beurs von
den wij het bijzondere nummer van het
tijdschrift „Verpakking". Op de buiten
kant daarvan is namelijk een water
dichte vis geplakt, gevuld met een
kleurloze vloeistof. Het blad wordt uit
gegeven door de firma Bührmann in
Amsterdam en is een meesterwerkje
van toegepaste reclame. Men had het
eerst nog beter willen maken, doch is
van dit voornemen teruggekomen op
grond van de zegswijze: „Al te goed is
Bührmann's gek".
Wij hebben lange gesprekken gevoerd
met enkele standhouders en- zijn daar
bij teveel wetenswaardigs rijk gewor
den om dat nu allemaal zo maar weg
te geven. Als u nieuwsgierig bent,
moet u zelf maar eens gaan kijken,
want het is werkelijk heel erg leuk.
Eén van de verkopers vertelde ons:
„Wij bewegen ons voornamelijk op het
half-étui-gebied". Wij hebben geen iclce
wat voor een gebied dat 'is, maar het
lijkt ons bijzonder gevaarlijk. De man
had ten minste iets in zijn ogen van
een wandelaar op het slappe koord in
een circus vlak voor het losbarsten van
het applaus. Maar innemender nog von
den wij de bediende in de hoek van de
stempelmakers, die. ons influisterde: „U
kunt net zo goed doorlopen, want wij
hebben hier niets van betekenis!"
Veel belangstelling ondervonden de
nauwhalsflessen. Die worden de bezoe
ker aangeprezen door een dikbuikman
met een streepstropdas. Van gekogeld
en geslangd papier hebben wij geen
Op 31 Mei wordt in de Stadsschouw
burg de klucht Trijntje Cornells"
door Constantijn Huygens vertoond
door het Nationaal Toneel van België
onder regie van Fred. Engelen. In
de hoofdrol Tine Balder. Dit stuk
werd driehonderd jaar geleden voor
het laatst in Nederland gespeeld.
De Nederlandse Opera brengt Vrij
dag Carmén" van Bizet voor het
voetlicht en Zondagmiddag ..La Tra-
viata" van Verdi. Dit zijn beide volks
voorstellingen.
Het abonnementsconcert door het
Concertgebouw-Orkest van Donder
dagavond wordt geleid door Rafaël
Kubclik. Het programma bestaat uit:
de Praagse Symphonic van Mozart,
Dubbelconcert van Martinu en de
Vierde Symphonic van Dvorak. Het
wordt Zaterdagavond herhaald.
Het wordt Zaterdagavond herhaald.
Op het terrein van het voormalige
Paleis voor Volksvlijt aan het Fre-
deriksplein heeft de jubilerende stu
dentenvereniging Sanctus Thomas
Aquinas een openluchttentoonstelling
ingericht teneinde het publiek met
de beeldbouwkunst in aanraking te
brengen. Men vindt, er werken van
Rodin, Maillol. Rik Wouters, Ossip
Zadkine, Hildo KropMari Andries-
sen en anderen.
De vereniging ..De. Brughoudt een
ledententoonstelling in Museum Fo-
dor aan de Keizersgrachtdie Vrij
dagmiddag door de Amsterdamse
wethouder mr. A. de Roos wordt ge
opend.
Werken van Rudolf Bremmer wor
den tot 24 Juni tentoongesteld in de
kunsthandel Huinck en Scherjon aan
de Herengracht.
verstand, dus daar doen wij het zwij
gen toe. Ook de dril-apparaten trokken
veel kijkers. Dit zijn typisch Duitse
producten met een beschermende func
tie. Het is een restant-opruiming.
Eén van de laatste snufjes hebben
wij, mede om de paedagogische waarde,
tot slot bewaard. Het betreft hier een
nieuwe toepassing van het cellophane,
die wij op bijgaande smalfilm in beeld
hebben gebracht. Een uitkomst voor
aanstaande moeders, die thans niet lan
ger hoeven te gissen of zij een meisje
dan wel een jongen verwachten. De
doorzichtige dozen sluiten iedere ver
gissing uit. Zij worden dan ook warm
aanbevolen onder hét motto: „De
ooievaars zijn er gek op".
BOEDA
zouden eisen voor Portella. De andere last
gevers zouden zijn de kamerleden Marche-
sano en Cumesano en de tegenwoordige
staatssecretaris voor Verkeerswezen Matta-
rella. De laatste is christen-democraat. Alle
anderen zijn royalisten: Marehesano is het
hoofd der royalistische kamerfractie. Het
spreekt vanzelf, dat al deze belangrijke
politieke personen loochenen, dat zij in hun
strijd tegen het communisme opdracht zou
den hebben gegeven, arbeiders, die zich
amuseerden met een dorpsfanfare en een
draairholen, door bandieten te laten neer
schieten. Zij verzekerden nooit enig contact
te hebben gehad met Giuliano of met
Piscotta. Deze laatste daarentegen houdt
vol, dat Cumesano, de tussenpersoon, her
haaldelijk bij Giuliano kwam. Giuliano, die
zijn loopbaan begon als „kolonel" (be
noemd door de Amerikanen) in het leger
der Siciliaanse onafhankelijkheidsbewe
ging, was zeer zeker royalist. „Misschien
zou hij op den duur hebben toegegeven, dat
hij werd aangezet door de christen-demo
craten, maar de royalisten zou hij nooit
hebben verraden, voor hen had hij zijn
leven veil en voor hen is hij gestorven",
zégt Pisciotta.
Froces verwekt onrust
Het proces is gebaseerd op een geschrift
van Giuliano, waarin deze de toedracht van
Portella uiteenzet, zonder de lastgevers te
noemen. Pisciotta geeft toe dat dit geschrift
van de hand is van Giuliano. maar voegt er
aan toe: „Het is een vervalsing, opgesteld
door de politie van Palermo. Cusumano
bracht de getypte tekst aan Giuliano. die
niets deed dan die overschrijven. Maar
Giuliano schreef nog een ander, uitvoeriger
relaas van het gebeurde en daarin staan
ook de namen van de opdrachtgevers. Ik
zelf heb dat, een maand of vier vóór de
dood van Giuliano, in handen gegeven van
kapitein Perenze van de „carabinieri" (de
kapitein, die volgens het officiële com
muniqué Giuliano zou hebben neergescho
ten). Pisciotta houdt vol dat hij Giuliano
heeft gedood juist omdat deze voor de be
lofte van een paspoort en een bedrag van
60 millioen lire zijn kameraden in de ge
vangenis door middel van het valse verslag
zou hebben verraden.
Om schandaal te vermijden voor politieke
personen, zou Pisciotta het echteverslag
aan kapitein Perenze hebben gegeven,
maar „nu ik bemerk dat men mij en mijn
makkers wil bedriegen en tegen de af
spraak tot levenslange kerkerstraf veroor
delen, ontzie ik niemand meer en zeg de
volle waarheid."
Dit proces wekt onrust. Natuurlijk ge
looft niemand alles wat Pisciotta, een ras
bandiet, die tientallen moorden op zijn ge
weten heeft, wenst te vertellen, maar er
zijn onopgehelderde omstandigheden. Als
de door Pisciotta genoemde personen niet
de lastgevers waren, wie dan wel? Wat is
er waar van Pisciotta's verhaal, dat hij met
valse, hem door de politie verstrekte papie
ren gewapend door heel Sicilië kon reizen,
terwijl hij wegens tal van misdrijven werd
gezocht? Wat is er waar van de reis naar
IJ ome, waar hij door minister Scelba ont
vangen zegt te zijn?
Wanneer de voorzitter van het hof met de
vuist op de tafel slaat om de aangeklaagde
het zwijgen op te leggen, als deze beweert
Giuliano te hebben belet kolonel Luca,
hoofd van het corps tot bestrijding van het
bandietendom, te vermoorden, brult
Pisciotta als een bezetene: ..Ik heb Luca het
leven gered en dat zal ik uitgillen in alle
vier windstreken. Ik ben hier om deze
onschuldigen en mijn eigen daden te ver
dedigen en degene, die hier het orkest leidt,
ben ik en geen ander!" Bij een andere ge
legenheid blaft hij de president toe: „Ik
heb hier het heft in handen. Ik verdedig
hier het recht en ik heb te bevelen."
Een gemakkelijke beklaagde is Pisciotta
stellig niet. Dat zijn aantijgingen tegen de
christen-democraten, de royalisten en de
grootgrondbezitters, in wier dienst Giuliano
zou hebben „gewerkt" door het intimideren
der arbeiders en het plegen van aanslagen
op de zetels der linkse partijen (dit alles
met medeweten van de politie en van mi
nister Scelba) koren is op de verkiezings
molen der communisten, behoeft geen
betoog.
Prinses Christina van Zweden, die een
ijverig leerlinge van de balletschool te
Stockholm is, werkte dezer dagen mede
aan een uitvoering, welke tot besluit van
de wintercursus werd gegeven. Het prin
sesje in haar rol van „Prinses Assepoester"
Dinsdagmiddag is een truck met oplegger
van een firma in Utrecht, beladen met 10
ton zink, op de Abcouderstraatweg onder
Weesperkarspei ten gevolge van een defect
aan de stuurinrichting, in een sloot langs
de weg gereden. Er waren twee zware
kraanwagens nodig om het gevaarte op de
weg te trekken. Het gevolg was, dat de
Abcouderstraatweg een uur lang was ver
sperd.
