am
njl
Uit het rijk der mode
Georges Annenkov klapt
uit de filmschool
Firma A. v. d. BOGAARD
HARTENDORP
„Vlucht voor
Marion"
De tovernaald van Lola Prusac
Een paar leuke
slippers
Vloerkleedje opknappen
KLEINE SIERLIJKHEDEN
Er is morgen
NIEUWS
in de
KINDERKAMER
van
Dc slanke lijn
SveltPills
PARIJSE SILHOUETTEN
Kledingadviseur der Franse sterren
Een los kraagje
FEUILLETON
(fa» JOS LODEWIJKS)
ZATERDAG 3 NOVEMBER 1951
ry
i
IZgr
Nu het zo langzamerhand weer naar
de winter begint te lopen, schijnt het voor
bijna alle huisvrouwen beslist nodig te zijn
om de kamers weer eens een goede beurt
te geven men kan het eigenlijk wel een
schoonmaakbeurt noemen.
Wannetr ik met mooi weer eens door
de buitenwijken van onze stad fiets, denk
ik steeds weer: „Wat wordt er weer ge
werkt", maar dan zie ik met schrik, hoe
allerlei vloerkleden soms veel te ruw wor
den behandeld.
Zo zie ik wel eens gelukkig maar
zelden een Perzisch kleedje of een hand
geknoopt Smyrna kleedje, dat lustig met
de mattenklopper wordt bewerkt. Het is
bet behoud van deze kleden, wanneer ze
geregeld gestofzuigerd of geschuierd wor
den en buiten eens te luchten worden ge
hangen.
Practisch alle andere soorten kleden en
kleedjes mogen zo nu en dan wel eens ge
klopt en daarna gelucht worden. Mocht
er eens een mot zijn bivak in deze kleden
willen opslaan, dan zal haar hiertoe in de
buitenlucht de lust wel vergaan.
Om de kleden eens een goede opknap
beurt te geven, kan men deze het beste af
nemen met water met een beetje azijn er
in, wanneer er veel rood in het kleed is. Bij
een kleed met overheersend andere kleuren
kan men beter een lauw sopje van huis
houdzeep of alcali-vrije zeep nemen. Denkt
u er wel om de doek waarmee u werkt goed
uit te knijpen (anders zal het kleed iets
doorlopen en de scherpe contouren van het
patroon verliezen).
Ook moet u niet vergeten het kleed daar
na weer met schoon water af te nemen.
Wanneer U deze methode zowel voor de
voorkant als voor de achterkant toepast,
zult u zien hoe mooi de kleuren weer op
gefrist zijn. Denkt u er ook om dat de
franje bijgeknipt moet worden en loslatende
randen vastgezet moeten worden met ijzer-
garen of wol in de bijpassende kleuren.
Dat-u de eerste maanden dat u een
nieuw kleed hebt dit niet mag kloppen of
stofzuigen hoef ik u, dunkt mij, niet meer
te vertellen, want dat is tenslotte alge
meen bekend.
ADVERTENTIE
BlLDERDIJKSTR. 77-85 A'DAM
Een mode-creatie krijgt dikwijls juist
door het aparte borduurwerk dat daarbij is
toegepast haar bijzondere bekoring. Op de
Parijse en Londense ateliers is dan ook
meestal van dag tot dag een staf van bor
duursters aan het werk, die deze vrouwe
lijke kunst, waarvan de techniek van moe
der op dochter is overgegaan, als beroep
uitoefenen. Vooral in Parijs kan men op dit
gebied specialisten aantreffen, die zo
vaardig zijn met de borduurnaald dat zij
ook van het eenvoudigste ontwerp iets bij
zonders weten te maken.
Het zijn vooral de kleinigheden, waar
mede wij onze kleding een persoonlijke
noot kunnen geven. Lola Prusac, „de vrouw
met de toverende naald", zoals men haar
in Parijs noemt, heeft dat begrepen en is
er zich geheel op gaan toeleggen de talrijke
niemandalletjes, die in de garderobe van
belang zijn, nu eens op een heel bijzondere
manier uit te voeren.
In de Faubourg St. Honoré, een der
drukste winkelstraten van Parijs, waar
winkel naast winkel praalt met aantrekke
lijke etalages, heeft deze handwerkster van
naam haar ateliers. Lola Prusac, die van
afkomst een Poolse is, verstaat als geen an
der de kunst van niets iets te maken. Me
nig handwerkster kan dan ook van haar
ideeën iets leren.
Tientallen aantrekkelijke kleinigheden
zoals handschoentjes, tasjes, fraai bewerkte
mutsjes en hoedjes, ceintuurs en gebor
duurde blouses of' truitjes die ons altijd
weer bekoren, liggen in de vitrines van
haar „Boutique". Al deze sierlijke acces
soires zijn geheel in handwerk vervaardigd
en wat lapjes, wat kralen, kleurig bor
duurgaren, lint, koord of soutache zijn
voor deze artiste van de naald reeds vol
doende om zo'n bekoorlijk niemandalletje
tot stand te brengen.
Oorspronkelijke handwerken
Met temperamentvolle bedrijvigheid ont
vangt Lola Prusac ons, wanneer wij in
haar ateliers eens een kijkje gaan nemen.
Een assistente komt reeds dadelijk met ar
men vol originele en fraai uitgevoerde
handwerken aandragen, waarvan niet een
op het ander lijkt, want elk ontwerp wordt
slechts één keer uitgevoerd.
Er is een geestig rood puntmutsje in de
collectie, heel fijn gebreid van dunne wol
en met koperen dopjes en zwart fluwelen
randjes gegarneerd. Hoedjes met gitten,
soutache, kralen of een ton sur ton bor
duursel bewerkt, van stof vervaardigde of
gebreide en gehaakte handschoentjes, ver
sierd met een eenvoudig takje bloemen,
een vogelfiguurtje of een op de Egyptische
of Griekse kunst geïnspireerd motief, trek
ken daarnaast onze aandacht.
Tasjes, romantisch met kralen, kleurige
stenen of borduurzijde in zachte tinten be
werkt, als verdwaald uit de 19e eeuw, lig
gen in verrassende verscheidenheid te mid
den van sierlijk geborduurde zakdoekjes,
sets van kraagjes en manchetten en ge
borduurde shawls, die ons verbaasd doen
staan over wat er met zulke eenvoudige
middelen te bereiken is. Want voor deze
aparte handwerken worden geen kostbare
materialen gebruikt. Het fraaie ontwerp en
de smaakvolle uitvoering doen hier alles.
Elk kleinood is met grote toewijding ge
creëerd en tot in het kleinste détail met
zorg afgewerkt. Juist daarin vinden deze
snuisterijen voor de garderobe hun charme.
Lola Prusac legde zich eerst later geheel
op het handwerk toe en begon haar loop
baan als schilderes, wat duidelijk spreekt
uit het verfijnd kleurgevoel waarmee zij
haar borduursels ontwerpt.
Door de volkskunst in verschillende lan
den laat zij zich daarbij dikwijls inspireren.
Een van haar assistenten is op het atelier
juist bezig een jasje van witte wollen stof
met borduursels in Slavische motieven te
versieren, waarvoor zij borduurwol in felle
kleuren gebruikt.
ADVERTENTIE
Is het geheim der
schoonheid. Duizenden
vrouwen, die een nei
ging hebben lot zwoor-
lijvlgheid, maken in het
buitenland sedertjaren
gebruik van
«Burcbards
de krachtig werkende,
zilveren slankheidsdragees
Zuiver planloardig en
volkomen onschadelijk,
ook bij langdurig gebruik I
Thans oak in Holland verkrijgbaar!
In Apolheken «n Drogisterijen
Depoh ALPkhVA'dom,ioni.uijkenifroottOO
PARIJS, November 1951
De wollen jumper die we zo langzamer
hand weer graag dragen, staat meestal aar
diger als u er een kraagje in draagt. Veel
mensen dragen daarom een blouse met
korte mouwen onder de jumper. Het on-
practische hiervan is echter, dat na een
of twee dagen de kraag vuil is en de hele
blouse gewassen en gestreken moet worden.
Het is dus veel eenvoudiger een los kraagje
te gebruiken, dat is in een wipje gewassen
en voldoet toch goed. Wellicht hebt u nog
wel wat restjes materiaal hiervoor, b.v.
piqué, ottoman, broderie anglaise, nylon
e.d., zijn zeer geschikt. U knipt twee delen
volgens tekening A (dit wordt de boven
kant van het kraagje) en twee delen B
voor de onderkant. Dit deel valt helemaal
in de jumper, daarom kunt u deze delen
gerust van katoen maken. U ziet" dat het
kraagje op tekening B iets groter is, het
uitstekende puntje dient voor de sluiting. U
kunt er nog een knoopsgat in maken, of het
met een klein veiligheidsspeldje sluiten
Het is moeilijk uit te leggen hoe u dit
kraagje precies moet naaien, u kunt ech
ter een losse boord van een overhemd ge
bruiken als voorbeeld.
Ergens op een der tafels ontdekken wi;
een spencer die met handgebreide passe
menten is versierd en Lola Prusac, die onze
belangstelling opmerkt, vertelt dat de
volkskunst in Savoye haar tot dit ontwerp
inspireerde.
Ook op kleding past deze handwerkster
haar aparte sierkunst toe. Elk seizoen stelt
zij een speciale collectie samen van mo-
dieuse jurken, blouses en pakjes, die met
fraaie broderies en andere bewerkingen
zijn versierd. De Balinese kunst die zij erg
bewondert, inspireerde haar tot enkele sier
lijke blouses van ragfijne natuurzijde, teer
met heel dun gouddraad geborduurd.
Een wollen vestje heeft een decoratie
van kralen in wit, roodbruin en zwart, die
aan de primitieve negerkunst herinnert en
een zacht-geel jurkje is met zwarte scha-
duwfiguurtjes versierd, fijn als een Chinese
pentekening. Kleurige houten kralen prij
ken in grillige patronen op het schouder
pasje van een wollen jurkje en een ge
kleed toiletje is bewerkt met bloemenran-
ken in Arabische stijl. De levendigheid van
Hongaarse borduurwerken vinden wij terug
in enkele vestjes en jasjes met motieven in
sprekende kieuren en een eenvoudige
avondrobe van zwarte wollen stof is op de
wijde rok gegarneerd met een rand van ap
plicaties in zacht glanzend fluweel.
Tot ver over de Franse grenzen zijn de
handwerken van Lola Prusac bekend en
zij zijn steeds zo ontworpen, dat zij op de
een of andere wijze passen bij de mode van
elk nieuw seizoen.
Nu de avonden weer langer worden loont
het de moeite aan deze bijzondere sier
kunst eens aandacht te besteden. Hoeveel
ideeën zijn er niet uit te putten voor het
opfleuren van onze winter-garderobe.
Twintig jaar is nu Georges Annenkov
al in dienst van de Franse filmindustrie,
waarvan hij één der oudste functionaris
sen is. Een merkwaardig baantje bekleedt
hij er, want Georges is de man die de
filmacteurs en -actrices met raad en daad
bijstaat, bij elke moeilijkheid die door
hun beroep kan worden opgeworpen, spe
ciaal wat betreft hun voorkomen en hun
garderobe. Zo was Georges het bijvoor
beeld die het kapsel met de losse sluike
haren voor Madeleine Sologne in de be
roemde film van Jean Cocteau „Eternel
retour", verzon. Ook ontwierp hij het mo
del en de tekening van de in Frankrijk
heel beroemde pullover van Jean Marais,
die als Madeleine's partner in dezelfde
film optrad. Een andere vondst van deze
filmkunstenaar wiens naam het grote pu
bliek (ten onrechte) niet kent, was de
cape die Michèle Morgan droeg in „La
symphonie Pastorale".
Waarschijnlijk had Georges genoeg van
het anonym blijven. Hij heeft nu tenmin
ste zijn mémoires uitgegeven, die zo juist
zijn uitgekomen en waarin hij levendig
vertelt over de gedragingen van een aan
tal beroemde acteurs en actrices. „Louis
Jouvet, de grote acteur die onlangs is ge
storven, transformeerde zich totaal'
schrijf Annenkov, „wanneer hij zich begon
te kleden of te maquilleren voor een rol.
Hij hoefde maar een oud hemd, of een ra
felige broek aan te trekken of een snor on
der zijn neus te plakken en zie, het won
der voltrok zich: zijn houding, zijn gang
en gestes veranderden dan op slag. De
metamorphose was zo frappant, dat hij
als ik hem op zo'n moment aansprak met
„Monsieur Jouvet" nauwelijks reageerde
Een overeenkomstig mirakel deed zich
voor met Edwige Feuillère, die ik moest
kleden", schrijft Annenkov, „voor de film
La Duchesse de Langlais, waarin ze de
hoofdrol vervulde.
Tijdens het passen bekroop mij steeds
sterker het gevoel dat ik met een echte
hertogin had te maken, zo gracieus en ma
jesteitelijk waren haar manieren. Michèle
Morgan die in de film „La symphonie
Pastorale" de rol van een blind meisje
speelde, keek tijdens het passen starend
voor zich uit en wierp, tegen haar ge
woonte in, niet één blik in de spiegel
Louis Jouvet, Maria Casares, Edwige
Feuillère en Michèle Morgan behoren, vol
gens Annenkov, tot de categorie der wer
kelijke acteurs, wel te onderscheiden van
de meeste filmspelers die eigenlijk meer
gedresseerde ledepoppen dan kunstenaars
zijn.
Ontdekker van Sylvana Mangano
Annenkov's bijzondere trots is het dat
hij Sylvana Mangano ontdekt heeft. „Toen
ik op een avond uit een Romeins restau
rant kwam", vertelde hij. „stond ik tegen
over een schone jongedame. Het was juist
het type, dat ik op dat moment nodig had
voor een figurantenrolletje in een film. Ik
sprak haar aan en vroeg of zij geen zin
had te figureren in de studio. Signor.
antwoordde ze, ik laat mij eigenlijk nooit
door vreemde heren aanspreken op straat,
en wie kan mij bovendien bewijzen, dat
uw voorstellen serieus zijn? Ik gaf haar
het telefoonnummer van de studio op en
de volgende dag kwam zij proefdraaien.
Zij kreeg haar onbeduidend rolletje. Vier
maanden later keerde ik weer naar Rome
terug en vroeg aan mijn regisseur of hij
haar wilde laten komen, omdat ik weer
een ander klein rolletje voor haar had.
Toen hoorde ik", zegt Georges, „dat Syl
vana juist met enorm succes de hoofdrol
speelde in de film „Bittere rijst" en als
een der grootste sterren genoteerd stond".
Wanneer u eens iets lezen wilt over het
leven zoals dat zich afspeelt achter de
coulissen der Franse droomfabrieken, dan
moet u Annenkov's boekje „En habillant
des vedettes" maar ter hand nemen. Een
lectuur die even onderhoudend als leer
zaam is, omdat men er ook uit ervaart
dat 't niet alles goud is dat glinstert bij
de sterren van het filmfirmament. ève
ADVERTENTIE
Floresstraat 15 Tel. 16548 - Haarlem
Wij leveren:
ERRES WRINGERS 1.50 p. W.
ERRES STRIJKBOUTEN I 1— p. W.
Stofzuigers - Rijwielen - Radio
Haarden en Kachels
Soepele betaling.
Voor de komende St. Nicolaas zullen
slippers zeker te pas komen. Ze zijn een
aardig en practisch cadeau. U kunt ze
maken van wat resten vilt, fluweel, leer
of andere stevige stof. Voor de zolen moet
u in ieder geval heel sterk materiaal ne
men, als u dit niet doet, zijn de slippers
zó versleten en is al uw moeite en tijd
voor niets geweest. Heel geschikt mate
riaal voor de zolen is, een restje van
twisted matten, verto matten, grondzeil of
iets dergelijks. Natuurlijk kunt u ook een
stukje stevig leer gebruiken. Als u een
stukje mat hebt, kunt u de zool maken
door uw voet op de mat te zetten en deze
om te trekken met krijt. Met een scheer
mesje snijdt u deze vorm uit, snijdt daar
na nog zo'n zelfde stuk en festonneert deze
twee stukken op elkaar met dun touw. De
steken moeten dicht bij elkaar en vrij
diep ingestoken worden, anders rafelt alles
uit. Als de zolen klaar zijn gaan we de
Waarom zouden ook wij niet eens pro
beren naar eigen fantasie een jasje, mutsje
of tasje aardig te bewerken?
Wie weet wat voor resultaten er te voor
schijn komen, wanneer wij het borduur-
gerei weer eens voor de dag halen!
FLORENCE.
ADVERTENTIE
DE STOFZUIGER SPECIAALZAAK
Gen. Cronjéstraat 43 - Kruidbergerweg 51
Telefoon 16990 - 17696 - Spaarne 3
Haarlem.
Vanaf ƒ2.50 per week.
Ook voor reparatie en onderdelen van
alle merken.
bovenstuk]es knippen, eerst van papier,
en passen dit even om de voet heen om te
zien of de maat goed is. De tekening is
gemaakt voor maat 38. Nadat u een goed
passend patroon hebt, knipt u twee deel
tjes van vilt en twee van voering (een
oude hoed is heel geschikt). Eerst versiert
u de deeltjes van vilt, door driehoekjes
van een andere kleur te appliceren en de
lijntjes te borduren. Aan de achterkant
van het vilt zoomt u het lapje voering er
met de hand op. Nu zet u uw voet op de
zool, past het bovenstukje er op en feston
neert op de goede plaats deze stukjes aan
de festonsteken van de zool vast. Als u
de slippers cadeau wilt geven en u hebt
veel materiaal, dan kunt u er ook nog een
bijpassend étui bij maken, en u hebt een
paar practische reisslippers.
\t)
ft ben helemaal niet nieuwsgierig van
aard en eigenlijk kan het mij geen zier
schelen wie die man is, maar aangezien ik
eenmaal bezig ben materiaal voor een
r°man te verzamelen, is het logisch dat ik
aoveel mogelijk gegevens probeer te krij-
van de wezens die mijn pad kruisen.
ft ben niet iemand die mensen en men
stypen kan fantaseren. Misschien is dat
6® gebrek aan mijn schrijftalent maar
Aet is nu eenmaal zo en bovendien: Ik weet
flu onderhand wel dat geen enkele mense-
ijke verschijningsvorm, innerlijk of uiter-
ujk, pure fantasie kan zijn. Ik geloof, dat
flfltgeen wij fantasie plegen te noemen,
fliets anders is dan een weerspiegeling van
üe werkelijkheid op ons ontvankelijk ge-
Sed, dat de indrukken vain het leven ont
vangt uit de mysterieuze oneindigheid van
de tijd.
Wat mensen fantaseren, bestaat altijd,
jaarom zou ik dan niet direct een greep
fluen uit het bestaande' rond mij heen, in-
Pjaatg van mij te gaan vermoeien om die
sgen in mijn geest op te bouwen? Het
zou zijn alsof ik zou proberen een kunst
bloem te vervaardigen, terwijl ik mij te
midden van een kleurige tuin vol geurende
échte bloemen bevond
Mevrouw Marter had daarnet een kwar
tiertje van haar drukbezette tijd afgenomen
om uit te blazen. Zij zat in haar kantoortje
toen ik binnenkwam en ik meende dat zij
opschrok uit diep gepeins. Een rokende si
garet lag op haar asbakje en ik zag dat de
as gaaf en wit was, zodat zij blijkbaar ver
geten had ervan te genieten.
Ik zei dat ik haar mijn compliment wilde
maken over het diner het was eigenlijk
een erbarmelijk smoesje, maar het diner
was werkelijk boven alle verwachtingen
geweest en het compliment was waarachtig
verdiend. Zij scheen zeer gevleid en vroeg
of ik niet wilde gaan zitten.
Ik vraag mij toch wel eens af of deze
mevrouw Marter niet heel wat menselijke
beroeringen verbergt achter een masker
van vriendelijke, nuchtere zakelijkheid.
Als zij in de weer is voor haar gasten, is
zij werkelijk indrukwekkend van gezag en
organisatievermogen. Maar zo, nietsdoend,
in een luie stoel, dromend en denkend, is
zij anders.
Ik kan moeilijk oordelen over het uiter
lijk van vrouwen, maar ik geloof toch dat
Stella Marter een van de mooiste vrouwen
is die ik ooit gezien heb. Misschien heb
ben mannen een andere kijk op de zaak,
maar ik kan mij toch moeilijk voorstellen
dat een man zich zou kunnen onttrekken
aan de wonderlijke bekoring die van haar
uitgaat. Zou zij. een mannenhaatster zijn?
Misschien heeft zij door de dood van haar
echtgenoot een angst voor de liefde ge
kregen Er zijn mensen die er bevreesd
voor worden, iets moois te bezitten bij de
gedachte dat zij er eens weer van zullen
moeten scheiden. Het zou jammer zijn als
deze jonge vrouw daardoor in een onver-
dragelijke eenzaamheid zou moeten leven.
Vrouwen van mijn leeftijd weten niet beter
meerVerloren illusies maken plaats
voor kracht en berusting.
„Is er kans op dat de nieuwe gast een
aanwinst voor mijn verzameling zal wor
den?" vroeg ik lachend. Mevrouw Mar
ter antwoordde niet direct.
„Hij is een zeer belangrijk man", zei ze
voorzichtig, terwijl ze haar sigaret om
slachtig uitdrukte in de asbak. „Ik moet
proberen om het hem zo goed mogelijk
naar de zin te maken, zoals alle gasten,
maar de moeilijkheid is dat hij eisen stelt
die eigenlijk boven de macht van mijn huis
gaan. Hij is multi-millionnair, woont in
Valparaiso en houdt er ik-weet-niet hoe
veel bedienden op na. Ziet u, dat maakt de
zaak ingewikkeld. Hij is het al te goed ge
wend, vrees ik, om het hier naar de zin te
hebben. Hij schijnt een vooraanstaande
figuur in de koperhandel te zijn de we
reldhandel, bedoel ik. Maar ik moet u eer
lijk zeggen dat ik eigenlijk heel weinig
van hem af weet. Hij is hier incognito en
ik geloof dat de buitenwereld niet eens
weten-mag dat hij in Ne'derland is".
Ik zag dat mevrouw Marter weer nei
ging kreeg om een afwerende houding aan
te nemen en ik voelde me geërgerd.
„U moet niet denken dat ik u wil uit
horen", zei ik enigszins kortaf, „maar ik
zie niet in waarom een multi-millionnair,
al is hij het nog zo goed gewend thuis, hier
niet alles zou kunnen krijgen wat zijn hart
begeert. Luxe is niet altijd synoniem met
het naar de zin hebben!"
In mijn verbeelding zag ik de arrogante
oude heer in zijn weelderige omgeving,
omringd door dubbelslaande bedienden en
met een verveeld gezicht rondkijkend naar
zijn schatten en kostbaarheden.
„U moet hem maar eens de waarde van
de eenvoud laten kennen", zei ik. „Mis
schien knapt hij daarvan op. Het lijkrt me
dat het met zijn gezondheid niet al te best
gesteld is. Dat komt van overdadig eten en
weinig beweging. En die bontkraag! De
frisse zeewind heeft nog nooit iemand
kwaad gedaan".
Mevrouw Marter scheen mijn opmer
kingen maar half te appreciëren. Natuur
lijk was het dom en aanmatigend van me
om op een dergelijke wijze te spreken over
een gast van het huis, die ik nauwelijks
kende en dan bovendien nog tegen de gast
vrouw! Maar ik liet mij meeslepen door
een onbestemd gevoel van antipathie,
waarvoor ik geen enkel argument wist aan
te voeren.
„Hoe lang blijft hij?" vroeg ik nog, enikel
om het gesprek een andere wending te
geven, want het interesseerde me geen
zier.
Stella Marter stond op.
„Het spijt mij", zei ze vriendelijk maar
beslist. „Ik kan u werkelijk geen inlich
tingen geven. Ik ben niet gewend tegen
anderen te praten over mijn gasten, ük
hoop dat u dat kunt waarderen want dat
geldt ook voor uzelf. Ik....4 Wees alstu
blieft niet boos. Ik weet wel dat u alleen
maar beroepshalve de dingen wilt weten.
Maar in dit geval kan ik u werkelijk niets
meer vertellen".
Die zit, en je hebt het verdiend,
dacht ik bij me zelf. Gelukkig hoefde ik
niet te antwoorden.
Een donkere, slanke jongeman stond
plotseling in de deuropening en klopte op
de openstaande deur, terwijl hij vroeg:
„Stoor ik? Wie van u is mevrouw
Marter, als ik zo vrij mag zijn?"
Ik stond op en ging langs hem heen, ter
wijl Stella Marter de man inviteerde om
binnen te komen. Toen ik wegging hoorde
ik hem nog zeggen: „Ik ben journalist en
wil een kamer huren voor onbepaalde tijd.
Hebt u nog iets vrij?"
De oude rijkaard is vanavond niet meer
te voorschijn gekomen en ik ben er eigen
lijk maar blij om, want ik geloof niet dat
ik in staat zou zijn een vriendelijk, opper
vlakkig praatje met hem te maken zoals je
dat in een hotel pleegt te doen met men
sen die je nauwelijks kent.
Dezer dagen zal ik hem wel eens ergens
tegenkomen maar ik zie hem niet staan
voordat hij zich behoorlijk heeft voorge
steld en dan zullen we nog wel eens zien
of ik mij verwaardigen zal hem voor mijn
boek te gebruiken.
Daér stond ik werkelijk van te kijken.
Wie had kunnen denken dat hij zó belang
rijk zou zijn! Wat hij nu precies is, weet
ik nóg niet, maar uit hetgeen mevrouw
Marter mij verteld heeft heb ik wel begre
pen dat er voor haar alle reden was om
zenuwachtig te worden. Multi-millionnair,
koper-dictator, eigenaar van ik-weet-niet-
hoeveel kopermijnen in Zuid-Amerika en
verder natuurlijk de schrik van alle beurs
mensen en zo. Ik ben niet zo erg op de
hoogte van al die zakelijke aangelegen
heden, maar ik begrijp wel dat het voor dit
hotel een kwestie van het allergrootste be
lang is om dit heer zo veel mogelijk naar
de ogen te zien.
Ik vraag mij af of het misschien voor een
schrijfster niet nodig zou zijn om ook iets
af te weten van die internationale econo
mische en politieke verwikkelingen, waar
mee de kranten vol plegen te staan en
waarvan Marion altijd zegt, dat ze oorlogen
teweeg brengen. Nu geloof ik dat Marion
van al die dingen evenmin iets begrijpt,
maar zij is gewend om bij voorkeur haar
mening te zeggen over zaken die haar be
grip te boven gaan en daarbij komt ze altijd
tot de conclusie dat juist die dingen al het
kwaad ter wereld voortbrengen. Ik voel me
een beetje dom wanneer ik er aan denk
dat deze oude heer daar in een vreemd
land met één pennestreek beslissen kan
over het wel en wee van fabrieken en
arbeiders en vermogens in ons landje, zon
der dat ik eigenlijk precies weet hóe dat
mogelijk is.
(Wordt vervolgd
