In Oud-Brussel klossen nog
kan (werksters
Hacijs
M
Dit maken wij zelf:
Londense „Bobbies" hebben
GESLAAGD...
Het Jasje
tegenwoordig vrouwelijke collega's
HARTENDORP
Lynne Thorn's
dilemma
Engel:? zakdoekjes in een
Franse uitverkoop
Maar de muziek is verstorven
HAARMODE 1952
Vrouwen, die vechtende mannen scheiden
PARIJSE SILHOUETTEN
Lakens driemaal zo groot
als in Nederland
Verkooplokaal NOTARISHUIS
INBOEDELVEILING 5/6 FEBRUARI
verniet,gr
Chocoladepudding
DANK ZIJ
HILVERSUM
FEUILLETON
ZATERDAG 26 JANUARI 1952
(Van onze Parijse medewerkster)
Parijs, Januari 1952
Alle grote warenhuizer van Parijs hou
den op het ogenblik uitverkoop van linnen
goed. „Exposition de blanc" heet hier die
operatie. De Uni- en de Mono-Prix, Prin-
temps, het Louvre en de andere grote ma
gazijnen voeren daarbij een strijd op leven
en dood om de aandacht te trekken der
geachte clientèle, haar met reclamestunts
te verleiden en tot kopen aan te moedigen.
Er is daarvoor wel een lichte aandrang
nodig, want in de Decembermaand werden
de meeste francs besteed aan de feesten. De
heren warenhuis-directeuren vinden dat de
Parisiennes nu genoeg gefeest hebben, en
wel weer eens wat belangstelling voor hun
linnenkast mogen tonen. De Franse lakens,
om hier in deze kolommen ook eens een
huishoudelijk boompje te planten, hebben
enorme afmetingen. Ze zijn zeker twee a
drie keer groter dan in Holland. Zo op het
gezicht zouden er zeker wel zes mensen
tussen kunnen slapen, wat niettemin maar
heel zelden gebeurt naar ik aanneem.
Waarom ze zo ontzaglijk zijn, heeft nog
nooit iemand me hier duidelijk kunnen
maken. Maar royaal staat het wel. De „Ex
positions de blanc" maken overigens deel
uit van een al heel oude traditie, want ze
dateren uit de tijd dat de Franse waren
huizen zelf werden gesticht. Dat gebeurde
onder de regering van Napoleon de Derde.
Toen moet er in Frankrijk veel geld zijn
verdiend en uitgegeven; dat laatste gedu
rende het hele jaar met uitzondering van
de Januarimaand. Na de feesten was men
toen al koopmoe. De grote zakenlieden be
sloten toen dus de kooplust een extra in
jectie te geven, en zo ontstonden de „ten
toonstellingen in wit", prachtige uitstal
lingen van linnengoed en lingerieën, arti
kelen die voor een habbekrats van de hand
werden gedaan. Het Louvre en Printemps
die toen beide in hun kinderschoenen ston
den ze werden respectievelijk in 1855 en
'65 gebouwd waren de eersten die de
uitgespx-oken liefde van de Frangaises voor
lakens en slopen met inzicht gingen exploi
teren. Hun initiatief werd spoedig gevolgd
door alle andere warenhuizen tot groot ge
noegen der Parisiennes die bij deze groots
opgezette concurrentie-matches haar zijde
sponnen of althans goedkoop lakens konden
inslaan. Het voorbeeld werd door keizerin
Eugénie en prinses de Metternich in hoogst
eigen persoon gegeven, want beiden plach
ten tijdens de Blanc-exposities hun linnen
goed te kopen. Met karrevrachten tegelijk.
De „kleinere" dames deden het natuurlijk
wat kalmer aan. De Parisienne anno 1952
heeft niet zo veel geld meer om dure lakens
aan te schaffen. Zij koopt daarentegen met
enthousiasme allerlei soorten zakdoekjes
die met honderdduizenden uit Engeland
geïmporteerd worden. Deze zakdoekjes
worden voor 45 francs per stuk verkocht,
en dit is een ongekend lage prijs voor
Frankrijk.
Duur!
Wanneer men de Franse prijzen, zelfs nu
in deze uitverkooptijd, met die in Neder
land vergelijkt, dan zijn de linnengoederen
hier wel schrikwekkend duur. Omgerekend
naar de Hollandse maten kost het gewoon
ste laken hier zeker een 17 a 25 gulden,
maar ik heb er ook van de tienvoudige
prijs gezien. Voor een kleine 300 het stuk
liefst. Weliswaar netjes omgezoomd en met
een kanten randje, maar tochAlleen
een Koning Farouk mitsgaders enkele
Amerikaanse millionnairs, kunnen zich de
luxe dezer prijzige Franse lakens veroor
loven. En wij stellen ons maar tevreden
met een zakdoek van 45 francs. Met de
vernieuwing van de linnenkast wachten
we nog maar weer een jaartje
ève
(Van onze medewerkster te Brussel)
De Brusselse lichtjes zijn gedoofd en een gordijn van motregen heeft de schittering
gedempt tot winters grijs. De vreemdelingen, waarvan er binnen veertien dagen ruim
honderdduizend zijn geweest, hebben het allemaal weer gezien en zijn naar huis. Ook
de duizenden Nederlanders. De meesten daarvan zullen wel met een cadeautje of een
souvenir thuisgekomen zijn. En daaronder waren natuurlijk weer heel wat koperen af
gietsels van Brussels befaamde en steeds door de Nederlanders druk bezochte Manneke
Pis, ofwel die zeer schone schijve-n boomstam met frappant gekleurde afbeeldingen van
Brussel (of ook al weer van het Manneke).
Toch is er nog iets heel anders mee te
brengen als „souvenir de Bruxelles", zelfs
al staat het er niet uitdrukkelijk op!
Bij de Sint Goedele, in het centrum
en in Oud-Brussel, juist bij de Stoofstraat,
waar al het voornoemd schoons te krijgen
is, vind je ook de echte kantwinkels, waar
achter een smal raam vele witte bloemen,
vlinders, sluiers, waaiers, blouses en pre-
sieuze prutszakdoekjes iedereen doen stil
staan om zich even te verdiepen in dit
sprookje, zo oud en dierbaar als moeder
de Gans zelf.
En dan te bedenken dat dit alles zijn
oorsprong vond in' het verstellen en om
zomen van linnengoed! Uit de vaardige
handen van practische vrouwen, die met
fantasie en gratie een „huishoudelijk werk
je" trachtten op te fleuren, is tenslotte dit
wonder ontstaan.
In de oude wapenzaal van het prachtige
Brusselse stadhuis werd dezer dagen een
tentoonstelling gehouden van prachtige
Belgische kant in een décor van feestelijk
gedekte tafels, met modern porcelein, tafel
zilver en zelfs tafelgoud. Dat alles heette
zeer gracieus „Exposition de l'Art de la
Dentelle et de la Parure de la Table". De
jonge Prinses Joséphine Charlotte was er
de beschermvrouwe van.
Op prachtige eiken en notenhouten tafels
was er de fijnste kant met het glanzend
servies, het zilver en goud geschikt tot een
dromerig stilleven. Een feesttafel was ge
dekt voor het doopmaal. „Le Baptème" was
de titel van de tafel met alles in wit en
rose. Een andere was voor de bruiloft met
veel schitterend zilver en er was er ook
één gedekt voor „Les Noches d'Or", waar
bij alles wazige écrukant en flonkerend
goud moest zijn. Wat terzijde, op een klein
tafeltje stond een uiterst breekbaar thee
servies op een kanten kleedje en het sier
lijke kaartje noemde dit poëtisch geheel
„Intimité". De hele tentoonstelling ademde
aristocratie. Maar zelfs in Brussel zal zel
den een tafel op zo luisterrijke wijze ge
dekt worden, tenzij in een adellijke familie,
die de oude statie nog in ere houdt. De
mooiste kant uit Brussel, Brugge, Mechelen
en andere „kantnijvere" steden lag uitge
spreid in glazen kastjes langs de wanden.
Daar waren kostbare stukken bij in rag
fijne „point de fée" en „point de rose", de
laatste niets dan roosjes elk met een hartje
in relief. Een achttiende eeuws kleed in
naaldkant, afkomstig van de grote kerk van
Sint Goedele had als hoofdmotief „het oog
Gods", zo keurig gewerkt, in een driehoek,
omgeven door bloemen en slingers. Zeker
was het geïnspireerd op het blakende oog
Gods. dat in Vlaamse cafés wel boven de
deur pleegt te hangen. Dit zachtmoedig
oog scheen echter meer door de vingers te
zien
Hoogste bloei
De hoogste bloei van de Brusselse en
„Vlaamse kanten" viel echter reeds vroe
ger, in de zeventiende eeuw, toen steeds
nieuwere werkwijzen werden gevonden en
ook Franse ontwerpen door Vlaamse kant
werksters werden uitgevoerd. Zij op haar
ADVERTENTIE
Bij onze terugkeer uit
lanceren wij de
MO LEND UK'S KAPSALONS
Santpoorterplein 1 - Telef. 19706
Diploma „Ecole de Technique", Parijs
beurt leerden de ingewikkelde technieken
aan haar Franse zusters. Met de allerfijn
ste naalden werd naaldkant geborduurd of
op tulle geappliqueerd en het fijnste vlas
garen leek nog niet fijn genoeg voor de
dunste kloskant. Zo dun waren de draden,
vertelt men, dat de kantwerksters soms in
vochtige kelders werkten om het breken
van de draad te voorkomen. Bij het ratelen
van de klossen op het leren kussen, zon
gen zij onder het urenlange werk de oude
kantwerkstersliederen, die nu grotendeels
zijn vergeten. Balladen van nóg vroeger
tijd, heel primitief van melodie en inhoud,
maar altijd vol zuivere harmonie, zoals de
kant zelf. Soms kunnen we in Brussels
oudste kwartier nog een oud vrouwtje in
haar winkeltje met kantklossen bezig zien.
Vrouwtje en werk, winkel en geveltje, het
vormt alles een geheel van stijl, van waar
de en volharding. Maar de vroegere „mu
ziek bij het werk" horen we niet meer,
zoals dat wondere lied van Fiere Margrietje
van Leuven, mèt zijn vele coupletten en
zijn wijze moraal voor alle Vlaamse kant
werkstertjes.
HENRIëTTE.
ADVERTENTIE
Jiï O Dir W. N. WOLTERINK
Inzendingen van huisraad worden dagelijks
aangenomen. Eigen afhaaldienst
Bilderdijkstraat la HAARLEM
Tel. (K 2500) 11923
Als u de vorige week de broek van de
pyjama gemaakt hebt, kunt u nu vol moed
aan het jasje beginnen. De bovenwijdte
hiervan is 96 cm. en de ruglengte 40 cm.
Natuurlijk kunt u de patronen kleiner of
groter maken als dit nodig mocht zijn.
Voor het rugpand en de mouwen, die we
uit één lap knippen, hebt u ongeveer 1.20
m. nodig en voor het voorpand 1.25 m. Het
rugpand en de mouwen worden volgens
tekening uitgeknipt, dus het rugpand aan
de vouw. Om het voorpand te kunnen
knippen moet de stof andersom dubbel ge
legd worden, anders is de stof te smal, zo
als u zelf wel zult bemerken. Nadat alles
uitgeknipt is, beginnen we met het inrim-
pelen van vóór- en rugpand. Dit kunt u
heel goed op de machine doen, als u de
bovenspanning wat los zet, en de steek iets
groter. Aan de spoeldraad kunt u het werk
dan gemakkelijk inrimpelen. Het is het
mooiste om enige keren naast elkaar te
rimpelen, dan kunt u de ruimte mooi ver
delen. Nu gaan we de kleine pasjes op de
ingerimpelde delen stikken; als u stof ge
noeg hebt kunt u de pasjes het beste dub
bel uitknippen. U stikt dan één pasje op
K 6 a
de binnenkant van het werk en één aan de
buitenkant; de rafels zitten er dan bin
nenin. Nu werken we de voorkant af met
het belegstuk en stikken de schouders
dicht. De hals wordt met een schuine bies
afgewerkt. Nadat de zijnaden met platte
naden zijn dichtgestikt, gaan we eerst de
mouwen helemaal in orde maken, dus
dichtstikken en daarna inrimpelen en de
manchet aanstikken. Dan zetten we de
mowen in het armsgat, nadat u natuurlijk
eerst even gepast hebt of dit niet te nauw
was. Zo ja, dan knipt u dat even uit onder
de arm. Als u het jasje draagt zoals op het
plaatje, dan zetten we er nog een paar
zakken op, b.v. 14 cm. in het vierkant; ais
u het jasje liever in de broek draagt, dan
kunnen de zakken wel vervallen. Nu nog
een zoompje onderin het jasje en knoops
gaten maken en u bent klaar voor de
nacht. L. S.
ADVERTENTIE
Vraag uitsluitend de originele flacon Air-Wick a f 2.40
Deze geruite blouse maakt door middel
van de brede zwarte ceintuur een japon
met de charmante geruite rok. Het practi
sche, tegelijk geklede en sportieve ensem
ble, is een ontwerp van de Franse
ontwerpster Nina Ricci.
1 liter melk, 90 g. (9 eetlepels maizena,
4050 g. (67 eetlepels) cacao, 75 g. (5
eetlepels) suiker, zout.
De cacao met de maizena en de suiker
droog door elkaar roeren en aanmengen
met wat koude melk. De massa even laten
doorkoken en daarna overdoen in een met
koud water omgespoelde puddingvorm of
schaal. De pudding laten afkoelen op een
schotel of bord omkeren en er custardsaus
bij geven.
Dit sporttenue, bestaande uit geruite blou
se, brede zwarte ceintuur en zwarte pan
talon is een tweeling-broertje van het
ensemble voor na het skiën.
De directie van Blijdorp te Rotterdam
heeft het wandelgedeelte van de diergaarde
gesloten ter voorkoming van infectie met
mond- en klauwzeer. De gebouwen blijven
voor het publiek geopend.
(Van onze Londense medewerkster)
Droomt u wel eens, dat u door een in
breker of landloper achterna gezeten
wordt? Kent u dat gevoel, alsof uw schoe
nen met smeltende toffees gezoold zijn en
uw stembanden reageren als een geperfo
reerde blaasbalg? Troost u dan met de ge
dachte dat het slechts een droom is en dat
er in Londen genoeg inbrekers en landlo
pers zijn, die in nachtmerries door een
vrouw achtervolgd worden. Die vrouw is
de politie-agente, door misdadigers even
gevreesd als haar mannelijke collega.
Toevallig zag ik onlangs hoe twee man
nen op straat aan het vechten waren, ter
wijl ze elkaar allerlei lieflijke complimen
ten toeschreeuwden. Er ontstond een op
loopje en iedereen genoot van het gratis
gevecht. Plotseling echter werd er door
verschillende omstanders waarschuwend
geroepen: „Look out, a copper". („Pas op,
een tuut"), en daar verscheen een forse
jonge vrouw, gekleed in een keurig zwart
uniform, die zonder veel woorden de beide
vechtersbazen in de kraag greep. Het was
amusant hun reacties te zien. De ene man
realiseerde waarschijnlijk waar hij aan toe
was en zei slechts één woord, zeer krachtig
en zeer nadrukkelijk: „Damn!" De andere,
hoewel zijn uiterlijk verre van 'innemend
was, glimlachte schutterig en zei met het
air van een Adonis „Oh, hallo, Sergeant".
De vertegenwoordigster van het gezag was
echter noch door boze noch door vleiende
woorden te verstoren en zei met een gezel
lig Welsh accent: „Komen jullie allebei
maar mee, boys". Het leedvermaak van de
toeschouwers en de vernedering van de
gearresteerden was des te groter, daar het
een vrouw was, die het gevecht opbrak..
Een dag er na zat ik op het politiebu
reau tegenover diezelfde sergeante om wat
inlichtingen te krijgen over het werk van
het Vrouwelijk Politiecorps. Daar ik ver
moedde, dat zij niet uit Londen afkomstig
was, vroeg ik haar waar zij vandaan
kwam. Het antwoord was: „Llanfair-
pwllgwyngyllgogerwchwyrndrobwll - Llan
tisiliogogogoch in Wales". Dit is het dorpje
met de langste naam in Europa. Toen we
het woord een paar keer herhaald hadden,
was eigenlijk de tijd van het interview
voorbij. Maar terzake.
Sinds 1917
Het Londense Vrouwelijke Politiecorps
dateert van 1917, toen het werd opgericht
met een pex-soneel van 109 vrouwelijke
agenten. Tegenwoordig heeft het 300 ge
üniformeerde ki-achten alsmede 50 civiele
rechercheurs. De rangen zijn constable,
sergeante, inspectrice, hoofd-inspectrice,
commissax-esse en hoofd-commissaresse. De
laatste heeft haar bureau op Scotland Yard
en is o.a. belast met alle gevallen van
jeugdcriminaliteit, sociale jeugdverzorging
en overtreding van de wet door vrouwen.
Een van de vereisten om tot het corps te
worden toegelaten is een minimum lengte
van 1.63 m. terwijl de leeftijdsgrens van
22 tot 35 jaar is. De training, die voor de
vrouwen even zwaar is als voor de mannen
duurt drie maanden en omvat onderwer
pen als psycholqgie en Judo, of zelfverde
diging. Daarna gaat de adspirant-agente
een paar weken „de baan op" onder toe
zicht van een ervaren collega en wordt dan
geïnstalleerd. Een agente heeft dezelfde
bevoegdheden als een agent en, wanneer
er een hachelijk karweitje op te knappen
is, staat ze aan dezelfde gevaren bloot. De
Londense politie doet haar werk, zoals u
misschien in de film „De Blauwe Lamp"
hebt gezien, zonder dat zij wapens draagt.
Mijn sergeante vertelde me, hoe zij enige
tijd geleden tezamen met een mannelijke
collega twee dronken dokwerkex-s pro
beerde te arx'esteren, waarbij ze vrij ern
stige kneuzingen en schrammen opliep.
Het incident had echter een happy ending
in de vorm van een verloving met haar
collega. ASTA.
ADVERTENTIE
DE STOFZUIGER SPECIAALZAAK
Gen. Cronjéstraat 43 - Kruidbergerweg 51
Telefoon 16990 - 17696 Spaarne 3
Haarlem.
Vanaf 2.50 per week.
Ook voor reparatie en onderdelen van
alle merken.
ADVERTENTIE
Bekende schriftelijke cursus
door ANNE LORAINE
Vertaald uit het Engels
42)
Hij besprak ernstig diverse détails met
naar en zijn ogen straalden. Hij scheen te
vergeten, dat hij op het punt van vertrek
had gestaan. Geleund tegen de schoor
steenmantel een houding die ze zo goed
van hem kende praatte hij voort én vol
belangstelling reageerde ze. „Allemensen,
Lynne, je weet niet, wat dit voor me be
tekent", zei hij jongensachtig. „Of vergis
ik me? Waarschijnlijk snap jij beter dan
welke vrouw ook, wat dit voor mij is. Mil-
Licent deed natuurlijk ook erg enthousiast,
maar hoe zou die het precies kunnen be
grijpen. Jij bent de enige, die zich in mijn
plaats kan denken. O, Lynne, laten we er
uit breken en dit heugelijk feit gaan vie
ren
Ze sprong op. „Waarom niet, ik voel er
alles voor", zei ze snel. „Maar Preston, je
stond op het punt om uit te gaan, toen
ik aankwam, vergeet je niet een belang
rijke afspraak?"
„Vanavond is niets belangrijk, behalve
dat wij samen uitgaan! Lynne, laten we
naar dat oude restaux-ant buiten gaan,
waar wij vroeger ook wel eens kwamen.
Die andere afspraak, die ik had, kan af
gezegd worden. Ik zal even opbellen. Ik
wil vanavond met jou over alles praten".
Terwijl ze zich kleedde, hoorde ze hem
telefoneren en even schoot de gedachte
door haar heen, dat hij op dit moment
misschien met Helen sprak en een af
spraak met haar afbelde. Maar met ge
weld deze gedachte van zich 'afzettend,
concentreerde ze zich op haar toilet. Ze
wilde zich voor dit onverwachte samen
zijn zo aantrekkelijk mogelijk maken. Zij
hield zich voor, dat ze zich als een school
meisje gedroeg en luchtkastelen bouwde
op zeer onsoliede grondslagen, maar ze
kon er niets aan doen, dat ze zich opeens
wonderlijk blij en opgewonden voelde. Als
ze vanavond Preston zou weten te boeien,
zou misschien hun hele leven veranderen,
gelukkiger en vollediger worden. De ma
nier, waarop hij daarnet met haar ge
sproken had, getuigde van zijn sympathie
en als hij nog iéts om haar gafdan
was er misschien nog hoop, dat zijn gevoel
voor haar zou kunnen uitgroeien tot iets
moois en belangrijks, iets dat meer bete
kende dan een gemeenschappelijke inte
resse in de medische wetenschap.
Misschien zouden ze ondanks alles toen
nog iets van hun huwelijk kunnen maken.
Ze dacht niet aan een romance, aan lief
de, haar illusies daórover had ze allang
opgegeven. Preston hield niet van haar
en zij niet van hem, maar eens was er
wex-kelijke vriendschap tussen hen ge
weest, en als deze warme vriendschaps-
vei-houding tussen hen weer opgekweekt
zou kunnen worden, zou er toch iets tus
sen hen zijn, dat waardevol en bevredi
gend was.
Toen ze klaar was, rende ze de trap af.
Hij stond vol ongeduld op haar te wach
ten. Gedurende de rit naar buiten sprak
hij zonder ophouden. Zijn enthousiasme
over de nieuwe mogelijkheden kende geen
grenzen. Ze luisterde aandachtig toe, maak
te zo nu en dan een opmex-king of een sug
gestie, waarop hij steeds prompt reageerde.
Op een ogenblik, terwijl hij iets aan 't uit
leggen was, iegde hij z'n ene hand van
het stuur op haar knie, en ze voelde zich
wonderlijk gelukkig door dit gebaar. Toen
ze eindelijk in het restaurant aankwamen,
ontdekten ze tot hun genoegen, dat een
tafeltje in de hoek, vlak naast een groot
open vuur, onbezet was. Preston bestelde
een zorgvuldig gekozen menu en leunde
dan over de keurig gedekte tafel heen,
Lynne aankijkend.
„Het zal natuurlijk betekenen, dat ik
mijn werk in de kliniek op zal moeten
geven", zei hij langzaam. „Ik heb dit al
aan de directie gezegd en men begrijpt
het. Misschien moet ik het St. Chx-istopher
ziekenhuis ook laten schieten. Deze nieuwe
werkkring zal me namelijk volledig in be
slag nemen, en méér dan dat, vrees ik. Je
zult waarschijnlijk nog meer aan je lot
overgelaten worden dan tot dusverre, maar
je vindt 't gelukkig niet zo erg als de
meeste vx-ouwen, je bent zélf ook altijd
zo dx'uk bezet." Hij lachte even veront
schuldigend, haar blos ziende. „Ik heb 't
de laatste tijd zo razend dx-uk gehad, Lyn
ne, en daardoor heb ik helaas weinig aan
dacht voor jouw werk getoond. Tussen
haakjes, ik mag een medewerker aanstel
len, iemand, die wanneer nodig mijn
plaats kan innemen, bijvoorbeeld als ik
ziek ben of zo. Ik heb er ernstig over na
gedacht, wie ik zou moeten kiezenen
ik geloof, dat ik weet, wie de meeste ideale
medewerker zou zijn bij dit nieuwe werk".
Ze leunde voorover en er bx'andden tra
nen in haar ogen over de verrassing, die
ze voelde dat komen ging. Als iemand 't
haar op dit ogenblik gevraagd had, zou
ze 't moeilijk hebben kunnen uitleggen,
waarom ze zich op eens zo volmaakt ge
lukkig voelde. Ze wist, dat hij haar be
doelde, dat hij haar als zijn medewerkster
wilde aanstellen er was geen twijfel
mogelijk aan het plagende lachje in zijn
ogen en de zachte glimlach om zijn mond.
Ze zouden samenwerken en niet alleen
dezelfde naam dragen, maar ook hetzelfde
werk doen. Al die verhalen over Helen
James waren nonsens. Ze kon er om
lachen, er kon haar niets gebeuren, deze
man tegenover haar was van nu af aan
haar beste vriend.... In hun samenwer
king zou ze hem bewijzen, dat er geluk
voor hen mogelijk was, niet het extatische
geluk, dat ze beiden eens gekend hadden
en nooit weer zouden beleven, maar een
warme diepe vriendschap, die met de jaren
uit zou groeien. Verlegen greep ze zijn
hand vast. „Prestonbegon ze zacht
jes. „O, Preston....".
Hij keek haar aan en er was een zachte
blik in zijn ogen.
„Wat wil je zeggen, Lynne", vroeg hij
ernstig.
Ze aax-zelde even. Intussen gebeurde er
in de zaal iets, dat hun aandacht afleid
de. De géx-ant van het reslaui-ant was op
het podium, waarop de muziek zat, ge
klommen en vex-zocht met een opgeheven
hand om stilte voor een mededeling. „Da
mes en Heren", begon hij gewichtig en
met een beroeps-glimlach. „Ik heb van
avond een bijzondere verrassing voor u.
Na vele maanden wachten zijn we eindelijk
zo gelukkig de Mathers' Melody Makers
hier voor één avond in ons restaurant te
krijgen. Het is mij een groot genoegen u
bij deze de jonge, bekende leider van deze
band voor te stellen, niemand minder dan
Jimmie Mathers! „Met een gebaar achter
zich wenkte hij de bandleider naar voren
te komen.
Als in een droom sloeg Lynne een en
ander gade. Een lange, breedgeschouderde
mannenfiguur kwam naar voren, met don
kere ogen en een arrogant, spottend lachje
op zijn lippen. Het licht scheen op zijn
glanzende donkere haar. Zijn blik gleed
langs de gasten. Er werd geapplaudisseerd
en hij knikte en boog, vol zelfvertrouwen.
Terwijl hij nog verder naar voren kwam,
gleed zijn blik langs Preston en vervol
gens
Ze hield haar adem in en merkte niet,
hoe Preston haar verwonderd aanstaarde.
Ten aanschouwe van alle andere gasten
kwam Jimmie regelrecht op hun tafeltje
af.
„Lynne", hoorde ze hem zeggen, „Lyn
neeindelijk heb ik je dan weer ge
vonden!"
HOOFDSTUK VIII.
Ze staarden elkaar aan. Ze vergat alles
om zich heen, haar gesprek met Px-eston,
dat haar kort tevoren zo gelukkig had
gemaakt, en de mogelijkheid van hun sa
menwerking; er was maar één ding, dat
er op dat moment op aankwam, en dat
was Jimmie Mathers, die ze hier zag staan.
Ze dacht er niet over na, dat Jimmie, als
hij 't gewild had, haar heel gemakkelijk
had kunnen vindenHij had slechts
naar de kliniek of het ziekenhuis behoe
ven te gaanZe was als een kind, dat
een grote verrassing beleeft en deze ver
rassing door niets wil laten bederven. Het
lot had Jimmie weer op haar weg terug
gebracht. Jimmie met dezelfde blik vol
liefde in zijn ogen en dezelfde zachte glim
lach om zijn mond
„Jimmie", antwoordde ze enkel. „Dat Is
lang geleden
„Ik vind 't vervelend, te storen", merkte
Preston op, „maar bent u er zich van be-
wxist, meneer, dat het orkest op u wacht?"
(Wordt vervolgd).
