men horen zwemmen
Vissen kan
Het Hek van de Dam
Dieet
Bij het afscheid
van Jan Musch
In de hoofdstad uit
Jeugd exposeert in
Huis van Looy
Beeldhouwwerken
op „Keukenhof''
„Hoekse" en SteJeendamse
redders gehuldigd
Grote belangstelling
voor Volksuniversiteit
T rijntje
Tante en de prinses r
Mooi klaverjasje
ZATERDAG 8 MAART 1952
HAARLEMS DAGBLAD - OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
.5
Een radarscherm., getekend door de Haarlemse schilder Frans Verpoorten, die als gast
van de Koninklijke Marine een oefenreis naar de Middellandse Zee meemaakt en in
bijgaand artikel nog enige ervaringen van het leven aan boord van een onderzeeboot
heeft vastgelegd.
Tijdens een nachtelijke onderwateroefe
ning gloeit er in de centrale, het hart van
de onderzeeboot, een spaarzaam rood licht.
Zelfs de groene contrölelampjes zyn rood
gemaakt. De dieptemeters missen hun ver
lichting: zij zjjn alleen nog maar af te le
zen omdat de cijfers fluorescerend zijn. Dit
werd allemaal gedaan om de man die door
de periscoop moet kijken straks niet de
kans te laten lopen dat hy verblind wordt,
al hangt er ook om het instrument een
soort van tent, de „kiosk" genaamd. Doch
is er 's nachts geen maan, dan verliest de
periscoop veel van zijn waarde en zijn
„Asdic" en radar veel belangrijker. „As-
die" is het apparaat dat echo's van nabij-
ztfnde schepen opvangt en dus vooral on
der water van veel nut is.
Ik heb in de Golf van Biscaye met de
„Asdic operator" (de geluidspeiler) naar
deze echo's zitten luisteren. De echo's die
ik hoorde waren zeer vreemd, het geluid
leek op dat van een troep blaffende hon
den. Ik vermoedde dat het een vissers
vloot zou zijn. Het verwonderde mij echter
dat de peiler er geen melding van maakte
en ik vroeg hem naar de reden daarvan.
Zijn antwoord was, dat ik een school
bruinvissen hoorde en dit deed mij herin
neren dat ook de visserij van „Asdic" ge
bruik maakt, bijvoorbeeld om scholen ha
ring op te sporen. De betekenis van radar
voor de waarneming wordt door het bij
gaande tekeningetje getoond. Het is ge
maakt toen men aan het „plotten" was,
dat wil zeggen bezig met het optekenen
van de bewegingen, welke op het radar
scherm waargenomen schepen maken. Wij
bevinden ons in het middelpunt, rechts
onder de Afrikaanse kust, terwijl de witte
vlekjes de schepen zijn.
Een ander bekend toestel aan boord is
het „snuiver"-apparaat, dat onder water
moet dienen voor de toevoer van buiten
lucht. Het is waarschijnlijk niet moeilijk
om na te gaan hoe de atmosfeer aan boord
is na een uur of vier onder water varen.
De kok trekt zich van de diepte niets aan
en braadt lustig vlees of bakt brood. Ieder
een loopt dan rond met tranen in de ogen
want de dampen, die er af komen, kunnen
niet weg. Dit bemoeilijkt de werkzaamhe
den zeer en steeds wordt de lucht slechter.
De commandant besluit de „snuivermast"
op te zetten, hetgeen betekent dat we de
electromotoren kunnen stopzetten en dat
de dieselmotoren gestart zullen worden.
Deze diesels vragen zeer veel lucht, die
door de betrekkelijk dunne „snuivermast"
moet worden aangevoerd. Direct vermin
dert de luchtdruk in ons schip. Verschei
dene mannen letten voortdurend op de
barometers om te kijken of de onderdruk
niet te groot wordt. Het laatste kan voor
al met slecht weer gebeuren, want dan
slaan de golven over de opening van de
„snuivermast" heen en sluiten het ventiel.
Er kan door dit sluiten wel geen water
binnen komen, maar soms daalt de lucht
druk zoveel dat de motoren afgezet moe
ten worden. Maar met dit al wordt ook de
vuile lucht opgezogen. Het is uiterst be-
langryk dat het ventiel door de golven
gesloten wordt, want zeewater in. een on
derzeeboot maakt de grootste ongelukken.
Zeewater in de boot betekent zeewater in
de accuruimte, met als gevolg de ontwik
keling van het gevaarlijke chloorgas.
De kans dat er water binnenkomt is
uiterst gering. Alle voorzorgsmaatregelen
worden daartegen genomen. Hoewel on
derzeeboten buitengewoon zeewaardig zijn
en geen storm ze te zwaar is, als het wa
ter achteroplopend zo hoog komt, dat het
met grote hoeveelheden in de badkuip (de
brug) stroomt, kiest het zijn weg door de
toren naar de hieronder gelegen centrale.
Dit wordt ondervangen door onder de to
ren een groot zeil met opstaande zijkanten
te plaatsen, buiskleed genaamd, dat regel
matig lens gepompt wordt. De vraag rijst
nu of het torenluik niet gesloten kan wor
den. Nee, dit is onmogelijk, want boven
water vaart men op dieselmotoren, die
lucht door de toren aanzuigen en daarom
De als onderdeel van het Interscholair
Jeugdtournooi tot 23 Maart in het museum
„Het Huis van Looy" te houden tentoonstel
ling van tekeningen, handwerken en proeven
van handenarbeid wordt hedenmiddag door
de heer D. J. A. Geluk, wethouder van On
derwijs en Kunstzaken te Haarlem, geopend.
Tegelijkertijd wordt in de bovenzaal een
expositie gehouden van nagelaten werk
(voornamelijk tekeningen, gouaches en sil-
houettten met sprookjesmotieven) van de in
1950 op 23-jarige leeftijd gestorven schil
deres Joke Stook en ook daarvan heeft de
opening hedenmiddag plaats. De heer H. P.
Baard, directeur van het Frans Halsmuseum,
zal een inleidend woord spreken. Beide ten
toonstellingen zijn op Woensdag en Zaterdag
ook des avonds voor het publiek toegankelijk.
„De lof der jenever"
B. van den Sigtenhorst Meyer heeft zijn
in opdracht van het ministerie van Onder
wijs, Kunsten en Wetenschappen geschre
ven werk voor mannenkoor „De lof der
jenever" op tekst van Robbert Hennebo
(16851737) opgedragen aan een jenever
stokerij te Amsterdam. De „Mastreechter
Staar" onder leiding van Martin Koelcel-
koren zal er dit najaar de eerste uitvoering
van geven.
Het lichtschip „Texel" is in de nacht
van 4 op 5 Maart in een dikke mist aange
varen door het Panamese schip „Resolute".
De „Texel" heeft hierdoor lichte averij ge
kregen. Het schip krijgt echter geen water
binnen en is op zijn post gebleven. De Pana-
mees is zonder enig sein doorgevaren.
kan het luik zelfs tijdens een storm niet
dicht.
Tenslotte wil ik nog een laatste pro
bleem noemen, dat ons trof toen de
scheepskapper van de Hr. Ms. „de Zeeuw"
voor een dag aan boord kwam. Hij had
grote moeite om op de slingerende onder
zeeboot zyn werk te doen. Nochtans was
er veel enthousiasme over zijn komst,
want iedereen wil weer netjes aan wal
komen
Ik heb nu iets over de onderzeeboot
verteld, over het zware maar prettige le
ven aan boord van de Hr. Ms. „Zwaard
vis" en over de grote mogelijkheden. Maal
ais men zo in de Golf van Biscaye vaart,
waar een blik op de kaart leert dat de
plaatselijke diepte 5200 meter bedraagt,
dan komt men er licht toe te zeggen:
„onze toelaatbare dieptegang is maar 100
meter en we oefenen slechts op 40 meter".
Dat getal van 5200 meter misleidt ons.
En het is daarom wel grappig nog eens
terug te denken aan het jaar 1907, toen
Den Helder onder veel fanfaremuziek de
eerste Nederlandse onderzeeboot onder de
oppervlakte zag verdwijnen. De boot was
bevestigd aan een hijsbok. Vrouwen, die
waarschijnlijk bevreesd waren voor het lot
van de ongeveer vijftien leden der beman
ning, stonden te huilen. Foto's van deze
oude schepen doen ons opmerken dat de
brug wel iets weg heeft van een trambal-
con en dat de officieren met hun hoge pet
ten op conducteurs lijken.
De kring van beeldende kunstenaars
heeft twintig beeldhouwwerken van Ne
derlandse kunstenaars ter beschikking ge
steld van het bestuur van „Keukenhof" te
Lisse.
De beelden zullen op het tentoonstel
lingsterrein worden geplaatst.
bewondering. De show begon met enkele
pyjama's en kimono's en daarna (in het
Oosten doet men immers alles in de
omgekeerde volgorde) kwamen de tail
leurs en ensembles. Het mooiste kle
dingstuk dat wij ooit aanschouwden was
een tweedelige namiddagjurk met een
mosgroen bovenlijfje en een wijde rok
van met puur goud doorstikte mousse
line. De rokken van de avondjurken
waren daarentegen zo nauw, dat men
er enige gleuven in moest knippen als
men zo nu en dan een stap wilde kunnen
verzetten.
Een der mannequins, die telkens werd
gefotografeerd omdat zij was uitverko
ren de paradenummers te dragen, had
kennelijk gezien haar perfecte heup
lijn en hoge, ingerimpelde taille mo
del gestaan voor de alom bekende Coca
Colaflesjes. Wij kregen de indruk dat zij
in de paskamer een geborduurde doek
om haar leden wikkelde, om die ver
volgens door een naaimachine te laten
d'ichtstikken. Zij was het ook die ons
een gevoel van absolute weelde gaf,
doordat zij op een volkomen onopzette
lijk ogenblik een kostbare cape van zil-
verbrocaat van haar smetteloze schou
ders nam en die achteloos langs haar
zij liet bengelen, alsof het een vod was
om de vloer mee aan te dweilen. En
tien minuten later bracht zij iedereen in
extase door zich in wolken van schui
mende tule te hullen.
De meest voorkomende kleuren wa
ren: ivoor, amber, wijnrood en aller
hande groen. In laatstgenoemde tint
werd ons een beeldig klaver jasje ge
toond, gedragen door de knapste vrouw
die ooit in de trein van Parijs naar Am
sterdam heeft gezeten. Wij kunnen na-
Ten kantore van L. Smit en Co.'s Inter
nationale Sleepdienst zijn Vrijdagmiddag
decoraties uitgereitk aan 13 redders, de
bemanningen van de reddingboten uit
Stellendam en Hoek van Holland. Schip
per W. de Jager uit Stellendam ontving
de kleine gouden medaille en alle anderen
werd de grote zilveren medaille op de borst
gespeld. Hun namen zyn: W. van Seters,
M. van Soest, A. de Jager, H. van Soest,
G. Roon en N. Roon uit Stellendam en H.
van Benard, A. Troost, F. de Weers, S.
Visser, H. de Weers en H. Boon uit Hoek
van Holland.
De onderscheidingen werden uitgereikt
door de Koninklijke Zuidhollandse Maat
schappij tot Redding van schipbreukelin
gen.
In de Vrijdagavond gehouden jaarverga
dering van de Volksuniversiteit voor Haar
lem en omstreken heeft mevrouw A. B. Eige-
manRoos het verslag over de werkzaam
heden in 1951 uitgebracht. Zij vermeldt
daarin, dat de Volksuniversiteit zich nog
steeds in een gestadige groei mag verheugen.
In het afgelopen jaar werd het grootste aan
tal leden en cursisten sinds de oprichting in
1919 bereikt. Het aantal leden steeg van 930
tot 1143. Alle luistercursussen konden door
gaan. Er werden 25 luistercursussen met 75
avonden, 18 taalcursussen, bestaande uit 234
bijeenkomsten," 12 aparte avonden, drie ex
cursies en 7 uitvoeringen van jonge kunste
naars gehouden. 5245 personen namen aan
het werk deel. De uitvoeringen van de jonge
toonkustenaars trokken steeds grote belang
stelling; ook in Haarlem-Noord nam het
aantal bezoekers voor de bijeenkomsten toe
Onbekend werk van Mozart
in Zürich gevonden
Onlangs heeft men in Zürich een met de
hand geschreven partituur voor piano ont
dekt, die volgens de directeur van het
Mozarteum, de bekende Mozartkenner
Bernhard Paumgartner, een compositie van
de jonge Mozart is. Deze componist heeft
in 1776 twee weken in Zürich verblijf ge
houden Men veronderstelt dat hij in die
tijd dit werk heeft geschreven.
w\
tuurlijk niet alles beschrijven. U moet
op ons intussen wel bewezen gezag nu
maar geloven dat hier een onbetaalbare
revue van gedeeltelijk exotische schoon
heid werd opgevoerd. Maar men moet
als vrouw wel een bijzonder lief Ger-
ritje hebben om zo'n jurk te kunnen be
talen, want het goedkoopste model
kostte op de kop af zevenduizend gul
den en de voordeligste mantel ruim
tienduizend. En dan te bedenken dat
ze op de fiets niet eens zo bijzonder
gemakkelijk zitten.
De nodige hilariteit werd verwekt
door een conférencier bij een modeshow
in een belendend vertrek van het Doe
lenhotel, die juist op het moment dat
een der mannequins een cocktaildress
met Hindoemotieven van een slordige
negen mille liet passeren, op vrolijke
toon bekend maakte: „En de prijs van
dit snoezig pakje, mijne dames, bedraagt
slechts 34.75!"
Het bovenstaande plaatje-van-de-
week moet u maar uitknippen en tot
Woensdag bewaren, want het behoort
bij het verhaaltje dat wij u in de vol
gende aflevering van deze rubriek zul
len vertellen. De twee heren, die u voor
het grote raam van Kunstzaal van Lier
aan het Rokin ziet staan, hebben zojuist
een bezoek gebracht aan de hal, die door
het Franse nationale comité voor de
propaganda van de wijn in een daar
nevens gelegen perceel is ingericht. In
zijn openingswoord vertelde ambassa
deur Gamier dat Frankrijk in 1951 voor
45.000.000.000 frans aan wijn exporteer-
„Kijk's" zei de heer in de tram (een
onbizondere heer; geen rode neus, en geen
raar hoedje om de schrijver een plezier te
doen), „dat is 't beroerde" zei die heer,
„ik moet magerder worden en minder eten
en ik moet minder roken zegt de dokter,
maar als je minder eet krijg je meer
honger en als je meer honger krijgt wil
je vanzelf meer roken, dat is een wissel
werking en nou mag ik geen van beide
meer. Hoe vind je nou zo iets?"
„Luister eris", zei de andere man (een
zeer onbizondere man, met nog niet eens
een hangsnor of een wrat om de schrijver
van dienst te zijn bij diens fameuze schil
deringen naar het leven), „luister eris",
zei de andere man, „je moet nooit ver
wachten dat de medische wetenschap je
leuke dingetjes bereidt als ze je gaan
genezen. Het is een raar ding, waar ik
lang en onvruchtbaar over heb nage
dacht maar bijna alles wat lekker en
goed is voor de mens is vervelend of niet-
lekker en bijna alles wat lekker en ple
zierig is voor de mens is niet goed voor
hem. Dus slaat die dokter van jou twee
vliegen in één klap. Je zult daar wel best
gezond van worden".
Ik zat tegenover die heren in de tram en
ik heb er vanmiddag over nagedacht.
Hoe wonderbaarlijk zou het zijn, dacht
ik, wanneer ge, om eerst recht goed ma
ger te worden, dikke biefstukken in bruine
jus met moorkoppen na zoudt moeten nut
tigen van de dokter en dat ge, om zenuwen
als kabeltouwen te ontwikkelen, van hem
de opdracht kreeg ten minste veertig si
garetten per dag te roken. Hoe vreemd zou
alles worden wanneer het simpele trekken
van een kies een zalig geluksgevoel teweeg
bracht en wanneer het verwijderen van
blindedarm en galstenen verrukking in het
aards bestaan des mensen bracht.
Waarom zijn rauwe biet en peen gezond?
Waarom is heerlijk-sterke koffie niet zo
best voor uw hart? Toen dacht ik: zou het
niet zo zijn dat de mens, als slagroomsoe
zen gezond waren, niet meer van slag
roomsoezen zou houden?
En dat, wanneer de dokter hem het
roken zou voorschrijven, hij daar kok
halzend en kuchend tegen protesteren zou?
Zou dit alles niet behoren tot het duistere
raadsel van de ziel en de geest van de
mens?
Dat dacbt ik en ik schrijf het maar voor
u op.
Misschien is het een grootse gedachte
van mij.
ELIAS.
Wereldpremière nagelaten werk
van Gerhart Hauptmann
In het Academie-Theater te Wenen is
de première gegeven van het nagelaten
toneelwerk van Gerhart Hauptmann, dat
getiteld is „Herbert Engelmann" en door
Carl Zuckmayer werd voltooid.
Nachtdienst apotheken
Bos en Vaart-apotheek, Bos en Vaart'straat
26, telefoon 13290; Apotheek voorheen Flo
rijn, Grote Houtstraat 78, telefoon 10500; H.
Remmers en Zoon, Kruisstraat 6. telefoon
10354; Noorder apotheek, Jan Gijzenkade
181, telefoon 23821.
Woensdagavond geeft het Grand Bal-\
let du Marquis de Cuevas de gala-
première van een reeks van zeven
voorstellingen in het theater Carré
met medewerking van de H.O.V. Op
het programjna staan onder meer de
suite „Les Sylphides" en „De gevan
gene van de Kaukasus" op muziek
van Katsjatoerian. Rossella Highto-
wer, Serge Golovine en George Ski-
bine zijn de voornaamste solisten.
In het Concertgebouw draagt heden
avond de beroemde acteur Orson
Welles fragmenten uit Othelloen
„De koopman van Venetië" van Sha
kespeare en uit The third man" van
Graham Greene voor.
Zaterdag en Zondag worden in de
Stadsschouwburg herhalingen gege
ven van „De Spaanse Brabander" van
Bredero, waarmee Jan Musch af
scheid neemt van het toneel.
De studenten-toneelvereniging „He
licon" geeft hedenavond in Hypokri-
terion de eerste van vier voorstellin-
gen van „Europa's negentiende hole"
door William Connell.
Zondagmiddag heeft er wederom een
demonstratie van Balinese dansen
door L. Usman) in het Museum voor
de Tropen plaats.
In het gebouw van de vereniging
Nederland-Polen wordt hedenavond
een concert met toelichting van wer-
ken van jonge Poolse componisten
gegeven door Lya Ziverts (zang),
Géza Frid en Marius Flothuis.
Het koor van de Vereniging van Ope
raliefhebbers geeft Zondagavond een
uitvoering in het Concertgebouw met
medewerking van de sopraan Sara
Scuderi en de bariton Antenore
Reali.
Het U.S.O. concerteert Dinsdagavond
onder leiding van Paul Hupperts voor
de Kunstkring. Soliste is de alt Else
Cavalti.
De in Plaza en Cineac-Damrak ge
prolongeerde film „Tramlijn Begeer
te" is door Amerikaanse filmrecen
senten tot de beste film van 1951
uitgeroepen. De hoofdrolspelers
Vivian Leigh en Marlon Brando wer
den als de beste spelers van 1951
aangewezen.
de. Uit Nederland komt daarvoor boter
en kaas in de plaats. Geen element, al
dus de ambassadeur, kan in het han
delsverkeer tussen beide landen een
aangenamer gelegenheid tot een beto
ging van vriendschap bieden.
Aan die gedachte wil bijgaande illus
tratie uiting geven. Duidelijk kan men
waarnemen dat de beide bezoekers te
diep in het vensterglaasje kijken. Zij
hebben zich namelijk strikt gehouden
aan één der eerste der vele raadgevin
gen in een prospectus, die iedere be
langstellende in de kunst van het wijn-
drinken wordt opgedrongen en dat be
gint met de gulden regel: „De tijd der
beperkingen is voorbijZij verkeren
in de veronderstelling dat de dame in
de étalage de bekende Trijntje uit het
spreekwoord is. Doch daarover, zoals
onze vriend Oubol zou zeggen, een vol
gende keer. BOEDA
Portret uit 1938.
Bij een afscheid past een terugblik.
Daarom drukken wij hieronder enige oude
foto's af van Jan Musch, die men Maan
dagavond als Jerolimo in „De Spaanse
Brabander" van Bredero voor het
laatst als acteur in de Haarlemse
voor het laatst als acteur in de Haarlemse
Schouwburg kan zien. Zestig jaar geleden
speelde hij zijn eerste rol: een koekebak-
kersjongen, die vier woorden mocht zeg
gen, bij het gezelschap vaa Kreukniet en
Poolman in de Salon des Variétés in de
Amstelstraat, nadat men hem, die zich
snel zou ontwikkelen tot de grootste en
veelzijdigste acteur na Bouwmeester, tot
toelating van de Toneelschool had afge
wezen. In 1899 kwam hij bij de Neder
landse Toneelvereniging en daarna werkte
hij achtereenvolgens onder Royaards en
Verkade, om vervolgens eerst met Heijer-
mans en later met Van der Horst aan het
hoofd van een gezelschap te staan. Het
merkwaardige, het uitzonderlijke van hem
was dat hij schier ieder emplooi in elk
genre beoefend heeft en daarin uitblonk.
Ook als regisseur had hij een goede naam.
Hij was voorts leraar aan Toneelschool
en Conservatorium in Amsterdam, alwaar
hij ook gedurende een jaar colleges aan
de universiteit heeft gegeven.
Ook als filmster heeft Jan Musch geschit
terd. Zijn spel in „Dood water" vond inter
nationale erkenning. Men ziet hem hier als
de kok in „Myrthe en de demonen".
Een groot karakterspeler toonde Musch
zich bijvoorbeeld als Jasper in „Eva Bon-
heur" van Herman Heijermans, als Gyrano
de Bergerac en als Harpagon in „De Vrek"
van Molière, aan welke laatste rol de bo
venstaande foto een treffende herinnering
bewaart.
Zijn humoristisch talent bleek op onver
getelijke wijze uit „Elias weet het beter".
Maar ook uit de titelrol in „Dr. Knock"
van Jules Romains. Zo zag deze charlatan
eruit. Weet u het nog?
De heer J. B. Schuil schreef dezer da
gen als secretaris van het huldigings
comité: „Zou men hem als karakterspeler,
dramatisch acteur en komische kracht mis
schien naast andere groten kunnen stellen,
als zegger van verzen is hij door niemand
overtroffen". Het stemt dan ook tot grote
voldoening dat hij na dit afscheid van
het toneel zij nawerk als voordrachtkunste
naar blijft vcLrtzetten.
Zo ziet een onderzeeboot er van binnen
uit: overal instrumenten.
FRANS VERPOORTEN
ADVERTENTIE
Eindelijk hebben wij dan weer eens
wat van onze geliefde tante Betje ge
hoord. Ze is nu blijkbaar secretaresse
van de directie van het Doelenhotel in
Amsterdam, te oordelen althans naar de
brief die zij ons dezer dagen schreef om
mededeling te doen van het bezoek van
Oosterse prinses Sumair, die eerst enige
tijd als „modeliste" bij Schiaparelli
werkte (ra, ra, wat zou dat zijn?) en
nog niet zo lang geleden een eigen mo
dehuis in Parijs geopend heeft. Tante
zegt vervolgens in het epistel, waaraan
wij deze wijsheid ontlenen: „Prinses
Sumair maakt moderne avondjaponnen
van authentieke sari's die ze hiervoor
verknipt. Al haar modellen hebben een
exotisch tintje en heeft zij in Parijs een
buitengewoon succes geoogst".
Aan dit even authentieke citaat kunt
u bemerken dat tante Betje haar merk
waardige behandeling van de Nederland
se taal nog geenszins is verleerd. Verder
gaande vertelt zij dat prinses Sumair op
Zaterdag 8 en Zondag 9 Maart gedu
rende thé en diner in genoemd hotel
door drie Franse mannequins haar col
lectie zal laten zien. De brief eindigt
als volgt: „Wij menen er goed aan te doen
u reeds nu op de hoogte te stellen van dit
evenement en ligt het in de bedoeling
van prinses Sumair u uit te nodigen
tot een speciale persshow...."
Bij het betreden van het hötel werd
ons een fraai prospectus ter hand ge
steld, vol nadere bijzonderheden. Wij
lezen daarin dat de door prinses Sumair
gebruikte Indische sari's en het kost
bare Chinese brocaat tot dusverre alleen
onder de schatten der musea werden
aangetroffen. Deze aoeKen, aldus ver
namen wij, zijn handgeweven en „heb
ben een onveranderlijke lengte van vijf
meter, zodat de aanwending ervan dik
werf indirecte moeilijkheden oplevert,
voor welks oplossing de persoonlijke
vaardigheid van prinses Sumair op
zware proef wordt gesteld, doch waarin
zij slaagt om de Oosterse en Westerse
cultuur te verenigen". U komt er zeker
wel uit, hè?
Wij waren dan ook helemaal niet ver
wonderd toen de directeur van het Doe
lenhotel op een gegeven moment naar
voren trad en zijn gasten begroette met
de woorden: „Ik vraag uw aandacht,
dames en heren, voor de Oosterse prin
ses. Zij zal in uw midden verschijnen.
Uw aanwezigheid hier bewijst dat u nog
in sprookjes gelooft". Na dit alles zult u
begrijpen dat wij uiterst benieuwd wa
ren naar de wonderbaarlijke dingen
die komen zouden, zodat wij onze zenu
wen bijna niet meer in bedwang konden
houden. Wij wilden wel eens zien hoe
iemand het klaarspeelde een stof van
onveranderlijke lengte te verknippen,
want dat leek ons inderdaad een sprook
jesachtige prestatie, ook al is men dan
zoals prinses Sumair in de heilige
stad Benares geboren en met een echte
Amerikaanse piloot getrouwd.
Maar wat wij te zien kregen was nog
veel sprookjesachtiger. Werkelijk waar,
al die van Oosterse weefsels gemaakte
toiletten deden onze ogen tintelen van
