IN DE WERELDPOLITIEK
Russisch plan
Een Eeuw geleden
Merkwaardige outsidersop
filmfestival te Cannes
A genda voor
Haarlem
VLIEGEN IS GOE
DAN UDENKT
f Hoe is het ontstaan?^
Een voorkeur
Japan speelt een grote rol
Weer een Tsjechische
minister verdwenen?
3
Dit woordBORREL
Meevaller voor de Britse
textiel-industrie
Proces in Cairo tegen
aanstichters van oproer
Om het maar eens
gewóón te zeggen
Indonesië heeft officieel
uitlevering gevraagd
Amerikaanse luchtmacht
divisie vertrekt naar
Engeland
DINSDAG 13 MEI 1952
Met Uw vacantie
Uit est thuis per KLM
Geen extra kosten
onderweg
KOMNKlIJfff l UCHTVAAi T
Dat het woord borrel samenhangt met
borrelen, zult u wel niet beschouwen
als een verrassende mededeling. Toch is
dit wèl het geval; u moet namelijk den
ken aan borrelen in de betekenis van:
bruisen, luchtbellen vormen, zoals ko
kend water doet. Een ter zake kundige
schreef eens lang geleden: „De proef van
brandewijn bestaat daarin dat hij in een
fles gedaan en sterk omgeschud zijnde,
de blaasen of borrels die er als dan op
koomen, niet schielijk verdwijnen.
Hoe langer dezelve blijven, hoe beter
de brandewijn is." Het aardige is, dat
het nu meteen duidelijk wordt, waarom
wij van een „bel" jenever spreken.
Als ik op straat, ergens op een mooi
punt van de stad, een kunstschilder zie met
een zonnebril op ben ik verwonderd. Als
ik de reclame zie gemaakt voor een „Kurt
Carlsen-hoed" (voor dames) ben ik ook
wat verbaasd. Als ik twee weken lang elke
dag zie, dat de glasverzekeringsmaatschap
pij die stukke ruit op de eerste verdieping
nog niet heeft vervangen, weet ik niet
goed wat ik er van denken moet. Dit zijn
drie dingen, die mij in één week zijn op
gevallen. Ze zijn zoals iemand me kort
geleden zei „nou 's niet historisch, maar
werkelijk gebeurd".
Maar na dat alles, dat vorige week
voorviel, zat ik deze week beroepshalve
aan een diner. Zo'n diner van uitsluitend
mannen in zwarte pakken en witte over
hemden, dat duurt van zeven uur 's avonds
tot één uur 's nachts. Kortom, zo'n diner,
waar iedereen van zegt, dat hij er niet
van houdt. Maar iedereen komt; gelukkig
voor de restaurant-eigenaars, die handen
wrijvend de heren zien binnenkomen. Dit
was een samenzijn van allemaal mensen
uit éen bepaald vak; de organisatoren
hadden het echter nuttig geoordeeld een
paar buitenstaanders uit te nodigen, ten
einde misschien wat leven in de brouwerij
te brengen. Ik mag hier aan toevoegen,
dat niemand iets met bier te maken had;
laten we het er op houden, dat het een
maaltijd was, een feestmaaltijd, van de
Nederlandse brillenhuizen-magnaten. Die
waren het niet, maar dan kunt u zich ten
minste een beetje oriënteren.
Wij gingen om ongeveer half acht aan
tafel. En meteen ging er al iemand op los:
de eerste speech. Het werden er tenslotte
zeventien. Tijdens die eerste gebeurtenis
had ik gelegenheid wat rond te kijken en
mijn gedachten aan andere dingen te wij
den. De tafel het moet gezegd was
bijzonder fraai gedekt. En bovendien lag
er naast ieder bord, bij wijze van pre
sentje, een brillenhuis. Ik draag geen bril,
maar het was toch zonder twijfel een aar
dig gebaar. Het was een gewoon soort
brillenhuis, niets villa- of paleis-achtigs:
zwart met een soort gulden randje. Aar
dig hoor, maar toch niets bijzonders. Ge
woon het gebaar: hier, een brillenhuis, het
kan er af. Er zat niks in ook, heb ik di
rect al opgemerkt. Niet eens een doekje
voor het schoonmaken.
Enfin, dat diner was om een uur of éen
afgelopen. Tien minuten later was ik
thuis, een kwartier later in slaap. Maai* de
volgende dag moest ik weer terug naar
het restaurant. Ik had mijn aansteker la
ten liggen en dat is iets, waar de mens
nog wel voor terug wil gaan. Het ding was
gevonden. Ik vroeg aan de chef, of er nu
na zo'n diner veel wordt gevonden en
dus veel is vergeten. „Tja, meneer", zei
hij, „dat is nou toch zo gek. Ik heb twee
sigarettenkokers gevonden, drie aanste
kers en negen brillenhuizen. Niet die weg
gevertjes, daar was er geen enkele meer
van. Maar andere, prachtig bewerkte van
plastic en slangenleer, en zo. Begrijpt u
dat nou?"
Eerlijk gezegd: ik begrijp er niets van.
Ik heb er niet eens een knappe psycholo
gische theorie voor. Ik snap het gewoon
niet. Wat ik alleen maar wilde zeggen is
dat het leven zo prettig verbijsterend
blijft, als er maar genoeg van zulke bril
lenhuizen-koningen zijn. En kunstschilders
en hoeden en verzekeringsmaatschappijen.
Verder had ik eigenlijk niets te vertellen.
E. P.
ADVERTENTIE
Uit de Opregte Haarlemsche Courant
van 13 Mei 1852
AMSTERDAM Het te Rotterdam
gegoten en met een schip naar de hoofd
stad overgebrachte standbeeld van Rem
brandt is dezer daggen op zijn voetstuk
geplaatst. Tevoren heeft men, in tegen
woordigheid van de lieden der Rem-
brandt-commissie, onder het voetstuk
eene looden koker ingemetseld, welke
een perkament bevat, behelzende dat
het standbeeld op 27 Mei IS52 in tegen
woordigheid van Z.M. Koning Willem III
is onthuld. Verder bevat het perkament
de namen dengenen, die door hunne
geldelijke bijdragen het standbeeld heb
ben daarg-esteld, voorts de namen van
personen die kunst-, letter- of muzijk-
werken hebben geschonken voor een*
verloting ten bate van de oprigting vat
het beeld.
CANNES Een van de vele charmes die een internationaal filmfestival voor de film
liefhebber heeft, is de mogelijkheid, kennis te nemen van de werken uit landen, welker
films men normaliter slechts hoogst zelden of in het geheel niet in Nederland en in de
meeste andere West-Europese landen te zien krijgt. Ook het contact met de vertegen
woordigers der cinematografie uit zulke bij ons vrijwel onbekende gewesten, blijkt
dikwijls interessant. Zo hebben wij nu te Cannes ervaren, dat de Japanse filmindustrie
voor de oorlog, wat de omvang harer productie betreft, de eerste ter wereld was en dat
zij nu, met 200 films per jaar nog altijd de derde plaats bezet, direct na Hollywood -
enIndia.
LONDEN (Reuter) De Britse kanse
lier van de schatkist, Richard Butler, heeft
gisteren medegedeeld, dat de omzetbelas
ting op textielgoederen met ingang van
heden zal worden verlaagd met 17 mil-
lioen pond per jaar teneinde de Britse tex
tielindustrie, waarin 100.000 arbeiders
werkloos zijn, te helpen. Butler verklaarde
in het Lagerhuis, dat hij hoopte, dat deze
maatregel er toe zal bijdi^agen de kosten
van levensonderhoud te verlagen.
Ongetwijfeld is de interessantste vraag, die ep het ogenblik de Westelijke politici
bezig houdt: Wat is de Sovjet-Unie met Duitsland van plan De beantwoording
van deze kwestie zou het Westen verlossen uit een slop, waarin het met zijn
politiek in West-Duitsland verzeild is. De hoop op een gemakkelijke en volledige
inschakeling van de West-Duitse Bondsstaat in het Westelijke defensiesysteem en
een eventuele Westelijke politieke constellatie is vervlogen. Daarvoor in de plaats
is voor de Westelijken de noodzaak gekomen, mede te werken aan het herstel
der Duitse eenheid. Deze eenheid immers is de onvervangbare voorwaarde der
West-Duitsers geworden voor een samenwerking met de Westelijke geallieerden,
Het is echter de vraag, in welk opzicht die Westelijke geallieerden nog op de
Duitse medewerking zullen kunnen rekenen wanneer de Duitse eenheid eenmaal
zal zijn hersteld. Want de dreiging van het „neutralisme" schemert door de nog
vage gestalte van het verenigde Duitse rijk door. De houding van de Sovjet-Unie
ten opzichte van Oost-Duitsland is daarbij van doorslaggevende betekenis.
Na de mislukking van het geallieerde
bestuur over Duitsland, zoals dat in het
verdrag van Potsdam werd vastgelegd, is
de Duitse splitsing voor beide partijen een
probleem geworden, waarvan de oplossing
onverbrekelijk verbonden is met een nieuw
„modus vivendi". Een nieuwe afspraak
tussen Oost en West is niet alleen de nood
zakelijke basis van een Duitse eenheid,
doch tegelijk een noodzakelijk gevolg van
het streven der wederzijdse bezettende mo
gendheden om de in hun zone gevestigde
Duitse regeringen te verzekeren van de
steun der bevolking. Deze dwangpositie
voor de bezetters bestaat aan beide kan
ten. Zij hebben geen andere keus dan te
zoeken naar de mogelijkheid om een nieuw
„Potsdam" in het leven te' roepen, een Pots
dam echter dat de nationale aspiraties der
Duitsers beter honoreert dan het vorige.
Men kan de Westelijke mogendheden be
grijpen, wanneer zij huiverig zijn voor een
Duitse eenheid, die hun greep op Duitsland
tot nul zou reduceren, omdat daaruit on
vermijdelijk een toestand zou ontstaan,
waarin de Sovjet-Unie de beste kansen zou
krijgen voor een uitbreiding van haar in
vloedsfeer. Doch aan de andere kant kan
men in het Westen niet verwachten, dat de
Sovjet-Unie Oost-Duitsland cadeau zal
geven aan de Westelijke defensie-appara-
tuur.
Het modus vivendi ligt besloten in de
vereniging der beide Duitslanden tot een
vrije staat, waarin vrije verkiezingen mo
gelijk zijn. Zo eenvoudig als het gezegd
kan worden, zo ingewikkeld is het echter
om deze procedure te verwezenlijken.
Dat het echter steeds meer in de rich
ting van althans een poging daartoe gaat,
bewijst wel de schoorvoetende bereidheid
van beide kanten om te zoeken naar een
begin. De benoeming van een UNO-com-
missie, die de mogelijkheid voor vrije ver
kiezingen in heel Duitsland zou moeten
onderzoeken, was de eerste stap van het
Westen. De bereidheid van de Sovjet-
Unie om „een neutrale commissie" met
hetzelfde doel toegang tot de Oostelijke
zóne te verlenen, was de stap die aan de
andere kant gezet werd. Zo is de situatie
op het ogenblik. Dezer dagen gaat een Wes
telijke nota naar Moskou, waarin het Wes
ten zich bereid verklaart de UNO-bemoeiïng
te laten vervallen en te praten over de sa
menstelling van een andere commissie.
Zelfs wordt in deze nota medegedeeld dat
de Westelijke mogendheden bereid zijn
een conferentie van de vier Hoge Commis
sarissen voor Duitsland te beleggen, om de
nadere regelingen uit te werken. Een her
stel dus van de viermogendheden-commis-
sie, die in het verdrag van Potsdam haar
basis vond.
Intussen zijn de gevolgen van het feit,
dat de Duitsers in de beide delen van het
gesplitste Duitsland zich sterk begonnen te
voelen met. hun eenheidsargument, niet
uitgebleven. De regering Adenauer, die een
positieve Westelijke politiek heeft gevolgd
en zich daarmee de ergernis van de sociaal
democratische oppositie op de hals heeft
gehaald, kon onmogelijk weerstand bieden
aan het van onderop groeiende eenheids
ideaal, waardoor zij in een moeilijke en
thans bijna onhoudbaar geworden positie
kwam. Adenauer heeft weliswaar toege
geven, dat ook hij de Duitse eenheid voor
staat, doch hij wordt gewantrouwd. De
oppositie trekt daar handig partij van en
propageert zichzelf als de ruggemerg van
de eenheidsidee, waardoor zij alle voort
gang op het gebied van een herstel dei-
Duitse eenheid op haar conto kan schrij
ven. De regeringspartij voelt het gevaar
lijke van deze situatie en is langzamerhand
geneigd, de banden met de Westelijke ge
allieerden losser te maken en meer weer
stand te bieden aan de pogingen van die
zijde om het Westelijke deel van Duitsland
vast te verankeren aan de West-Europese
plannen. Daardoor is het sluiten Van een
vredescontract tot nu toe steeds weer op
teleurstellingen uitgelopen, al is vorige
week een reeks handtekeningen geplaatst
onder een deel van dit verdragen-complex.
De geschilpunten waar het om gaat zijn
allerminst opgelost en wachten klaarblij
kelijk op de uitslag van het nieuwe ge
sprek tussen Oost en West, dat op stapel
staat.
Maar ook in Oost-Duitsland hefeft de
nieuwe situatie ten aanzien der Duitse een
heid haar stempel gedrukt op de binnen
landse toestand en op de band met het
Oosten. Een duidelijke verslapping van de
communistische activiteit, het plotselinge
verdwijnc-n van communistische prominen
ten van het politieke toneel, een stopzet
ting van de collectivexing der landbouw
gebieden en de nationalisatie van grote
bedrijven, dat alles duidt op een domper,
die de inschakeling van de Oost-zóne bij
de Sovjet-Unie óver zich heen gekregen
heeft. Ook heeft opnieuw het oude politie1-
ke gerucht de kop opgestoken, volgens het
welk de Sovjet-Unie van plan zou zijn de
hele Duitse kwestie op een goede dag in de
steek te laten, omdat zij verwacht dat een
herenigd Duitsland de Westelijken zoveel
kopzorgen zal geven, dat er daarna moge
lijkheden genoeg voor haar open zouden
komen om te infiltreren. In veel opzichten
zou de situatie dan gelijkenis gaan verto
nen met die na de eerste wereldoorlog,
waarbij de rivaliteit tussen het nieuwe
Duitsland en Frankrijk borg zou staan voor
een zich herhalende splijting in Europa,
gepaard gaande met nieuwe verzwakking.
Het is de Russen er daarbij waarschijnlijk
om te doen, de thans zo sterke Amerikaan
se invloed in Europa te laten betijen tot
een steeds verderschrijdende afkeer van
dat verdeelde, onderling kijvende Europa,
waarin Duitsland tenslotte de macht zou
heroveren. RuslandDuitsland is nog
steeds een coalitie die machtiger zou zijn
dan welke dreiging in het verleden ook.
Deze coalitie is voor de Russen aanlokke
lijker dan het gewelddadig vasthouden aan
de Oost-zóne.
Het is een theorie, gebaseerd op een ge
rucht, en dus weinig waardevol voor de
practische politiek. Doch het is een van de
mogelijke antwoorden op de brandende
vraag, die het Westen thans zo gaarne be
antwoord zou zien: Wat is de Sovjet-Unie
met Duitsland van plan? J. L. i
DINSDAG 13 MEI
Concertgebouw: Beethovenavond HOV, 8
'ur. Grote Kerk: Orgelconcert, 8 uur. Luxor:
•The underworld story", 18 jaar. 7 en 9.15
uur. Lido: „Hotel Sahara", alle leeft., 7 en
9.15 uur. City: „De pastoor van Kirchfeld".
14 jaar, 7 en 9.15 uur. Spaarne: ..Het tijger
meisje", 14 jaar, 7 en 9.15 uur. Frans Hals:
..Gewapend Escorte", 14 jaar, 8 uur. Rem
brandt: „Fatima", 14 jaar, 7 en 9.15 uur.
Palace: „Mijn man is verloofd", alle leeft.,
7 en 9.15 uur.
WOENSDAG 14 MEI
Palace: Bezoek koninklijk paar aan de
Verenigde Staten, 10, 11 en 12 uur. „Mijn
man is verloofd", 2, 4.15, 7 en 9.15 uur. Rem
brandt, Lido: 2, 4.15. 7 en 9.15 uur. Luxor:
2, 7 en 9.15 uur. Frans Hals: 2.30, 7 en 9.15
uur. City: 2.15, 4.30. 7 en 9.15 uur. Spaarne:
2.30, 7 en 9.15 uur. Minerva: „Manon", 18 jaar.
8.15 uur.
Men herinnert zich wellicht nog, dat de
Japanse film Rasho-Mön (Het bosje) het
vorig jaar op de Biennale te Venetië de
eerste prijs won. Te Cannes waren er nu
enige Japanse films van veel minder be
tekenis. Ze onderscheidden zich van de
gemiddelde conventionele Europese of
Amerikaanse films slechts door hun traag
heid, die iets geheel anders is dan de serene
rust van een Rasho-Món was. Eén gunstige
uitzondering was er: „De man, die op de
staart van de tijger trapt". Deze film, van
regisseur Kuruzawa Akira die ook
Rasho-Món maakte en die men als Japans
cineast nr. I beschouwt is geïnspireerd
op het Nö-spel en werd buiten mededin
ging vertoond omdat zij geen Franse onder
titels heeft. Een cinegrafisch meesterwerk
bleek het niet, maar toch wel een behoor
lijk gemaakte en bovendien zeer merk
waardige film.
Zij vertelt een heel serieuze, avontuur
lijke geschiedenis van een troep als mon
niken verklede strijders, die een valstrik
van hun vijanden ontlopen. Het wonder
lijke van deze film was dat men een soort
koor gezongen commentaar hoort leveren
op wat men op het doek ziet, een koor
waartussen men ook vrouwenstemmen
waarneemt, hoewel er in de film uitslui
tend mannen optreden. Het koor-element,
hoewel in het antieke drama heel gewoon,
doet in zo'n film even vreemd aan, maar
is er eigenlijk wel een pricipieel verschil
met de ook onzichtbare, plotseling hoor
bare orkesten in onze films? 't Is maar wat
je gewend bent!
Andere merkwaardigheden van deze
film waren nog, dat de figuren, als ze
plechtig spreken, een merkwaardige zang-
dreun laten horen; voorts dat de ernst van
het verhaal telkens wordt onderbroken
door de humor van een clowneske figuur,
een soort nar. Die acteur speelt veel meer
toneel, of liever pantomime dan film, met
heftige gebaren en gelaatsbewegingen,
maar toont zich een grandioze mimeur met
een gezicht dat wel van gummi lijkt. Hij
deed mij wat dit aangaat aan Buziau
denken!
Ook Egypte actief
CAïRO (Reuter). De Egyptische
rechtsgeleerde Ahmed Hoessein, leider der
Egyptische nationale socialistische partij,
is Maandagavond in de jegens hem uitge
brachte aanklacht genoemd als „de voor
naamste aanstichter der wanordelijk
heden", die 26 Januari te Cairo plaats
hebben gegrepen, waarbij brand is gesticht
en geplunderd en gemoord is. In de aan
klacht worden ook zes leden der partij
als actieve deelnemers aan de wanordelijk
heden genoemd.
Het proces tegen de zeven arrestanten
zal 18 Mei beginnen. Van gezaghebbende
zijde wordt vernomen, dat de openbare
aanklager de maximumstraf tegen de be
klaagden zal eisen, die in dit geval bestaat
uit levenslange dwangarbeid.
Eén der hoofdrolspeelsters uit de Egypti
sche film „Leiiet Gharam" die te Cannes
werd vertoond.
kaanse film „Iba el Nil" (De roep van de
Nijl) echter kwam mij, ook door haar on
derwerp, meer typisch-Egyptisch voor.
Die film vertelt hoe een jonge boer zich
tot de slechte stad voelt aangetrokken, een
verhaal dat gelegenheid biedt zowel van
het leven op het platteland als van dat in
de stad iets te tonen. Ook de types hiervan
waren volkomen on-Europees, in kleding
en in handelen. De film werd gespeeld op
de ouderwetse acteursmaniers, met brede
armzwaaien en heftige reacties. Het zal nog
wel even duren voor de jonge Egyptische
filmindustrie, die dit jaar haar vijfde
lustrum gaat vieren, grote prijzen weghaalt
op de internationale filmfestivals, maar
belangwekkend is het zeker ook eens Egyp
tische films te zien. Het publiek te Cannes
loopt voor die films niet hard, maar een
Egyptische „ster", een opvallende schoon
heid temidden van zoveel schonen, trekt
zelfs hier alle aandacht.
Er zijn nog meer „outsiders" te Cannes
vertegenwoordigd: Marokko bij voorbeeld,
dat documentaire films zond, welke wat
traag van tempo.doch van grote fotografi
sche schoonheid zijn, en dat voorts een
filmster afvaardigde, Kouka genaamd, die
in haar Bedoeïnenkledij op ónze waarzeg
gende zigeunerinnen lijkt. Ze gaat nu en
dan in die kledij, met alle rokken, gouden
schijven, ringen enzovoorts, pootjebaden:
een badpak waarin de andere filmschonen
rondlopen en zich -bij voorkeur laten foto
graferen, is voor haar taboe. Marokko zond
ook een grote speelfilm: „Othello" van Or
son Welles, maar de Marokkaanse origine
van die film is eigenlijk niet au serieux te
nemen. Het schijnt dat „Othello" nogal
wat gekost heeft en dat tenslotte de laatste
pecunia ervoor moeizaam in Marokko zijn
losgeweekt, waarbij de Marokkanen de
voorwaarde stelden, dat Welles zijn film
dan Marokkaans zou noemen. Welles wilde
wel
Intussen is reeds bekend gemaakt dat
„Othello" met de Italiaanse film „Voor
twee stuivers hoop" de grote prijs van
Cannes 1952 deelt.
Populaire figuur
De grote Orson is enige dagen geleden
te Cannes gearriveerd. Hij laat zich minder
zien dan vele andere „sterren", die de pu
bliciteit wellicht ook nog meer nodig heb
ben dan hij, maar als hij zich laat zien,
gaat het dan ook van mond tot mond:
Daar is Orson Welles! Dan deelt hij min
zaam handtekeningen uit en lacht z'n
brede lach, waarbij zijn bulldog-gezicht
ineens iets jongensachtigs-vriendelijks
krijgt. Twee andex-e Amerikaanse bei"oemd-
heden wier komst was aangekondigd, laten
verstek gaan: Mariene Dietrich exi Hedy
Lamarr. Het publiek betreurt dat, maar de
journalisten zijn er niet zó rauwig om: „dat
bespaart ons twee persconferenties", den
ken ze.... JAN KOOMEN
WENEN (United Press) Vaclav Nosek,
de minister van Buitenlandse Zaken van
Tsjechoslowakije, is spoorloos verdwenen.
In Wenen wordt aangenomen dat hij het
slachtoffer is geworden van een zuivering.
Nosek, 59 jaar oud, is een der oprichters
van de Tsjechische communistische pax-tij.
Niet slechts heeft hij sedert April geen
enkele kabinetszitting bijgewoond, maar
voorts nam hij geen deel aan de 1 Mei
betoging en aan de viering van de bevrij
ding op 9 Mei. Alle andere leden van de
regering waren wèl aanwezig.
Nosek was de enige overgeblevene uit de
„Londense" regering.
In Wenen achtte men de beste aanwij
zing voor de „val" van Nosek het uitblijven
van zijn naam in de officiële persberichten
over de plechtigheden van de vorige maand
ter gelegenheid van de herdenking van
Om het maar eens gewoon te zeggen:
wij vinden vliegen snel
wij vinden vliegen gemakkelijk
wij vinden vliegen interessant
wij vinden vliegen (by nader inzien en
met de onweersprekelijke cijfertjes
vóór ons) goedkoper dan wij denken
dat gij wel eens denkt.
Deze gewone constateringen schrijven
wij, zittend achter een schrijftafel, er
gens in Amsterdam. Een kamer in een
hooggelegen bovenhuis.
Wy hebben het zicht over oude daken.
En een stukje gracht tussen twee rechte
rijen bomen. En het regent. Het regent,
o wat regent het. De daken glimmen van
de regen. De hemel is zo grijs als de rook
die uit de schoorsteen aan de overkant
stijgt.
En dan denken aan de verte.
Aan het'kaartje,'dat wij zó maar bij een
reisbureau zouden kunnen gaan kopen.
Een retour Nice, alstublieft, wy wilden
graag morgenochtend in de zon aan zee
zitten." „Mag ik één Barcelona van U
hebben? Ik wilde graag overmorgen een
kopje koffie drinken in de zon." „Hoe
laat moet ik op Schiphol zijn, wanneer
ik Woensdag in Rome naar een muziekje
wil luisteren?"
Ergens, vlak achter de glimmende daken,
ligt de: zee in de zon.
Ergens wordt het grijs van de hemel
stralend blauw.
Een retour Genève, alstublieft, ik wilde
graag volgende Zaterdag weer terugzijn.
Om het maar eens gewóón te zeggen
PH ILIAS
De Haarlemse cineast Herman van der Horst, wiens documentaire „Het schot is te
boord" te Cannes de grote prijs in de klasse der korte films heeft gewonnen, werd
gisteren in de Cinetone-studio te Amsterdam gehuldigd. Op deze foto ziet men hem
(met krans) in gezelschap van zijn echtgenote (met vaantje) en de
directeur van Cinetone.
een bloedige mijnwerkersstaking in 1932.
Die staking stond toen onder leiding van
Klement Gottwald, de huidige president,
Antonin Zapotocky, de huidige premier, en
Nosek. Zapotocky en Nosek werden toen
wegens verraad veroordeeld en dienden
een gevangenisstraf van ettelijke maanden
uit.
De persberichten over de herdenkings
plechtigheid deden het dit jaar echter
voorkomen alsof Gottwald, Zapotocky en
Bruno Koehler de leiders van de staking
waren geweest.
De zaak Westerling
De waarnemend Hoge Commissaris van
Indonesië in Nederland, mr. Susanto Tirto-
prodjo, heeft een bezoek gebracht aan de
staatssecretaris van Buitenlandse Zaken,
mr. N. S. Blom, waarbij hij het officiële
Indonesische verzoek aan de Nederlandse
regering tot uitlevering van Westerling aan
Indonesië heeft overhandigd.
De leiding der Amerikaanse luchtmacht
heeft te Washington bekendgemaakt, dat
de 49ste divisie der Amerikaanse lucht
strijdkrachten binnenkort naar Engeland
zal vertrekken. De divisie bestaat uit twee
groepen. De ene omvat B 45-tornado's
(door straalmotoren aangedreven bommen
werpers) en de andere „F 48-Thunderjets"
jachtbommenwerpers.
De „B 45" bezit vier sti-aalmotoren en
bereikt een snelheid van ongeveer 880 kilo
meter per uur.
Een 22-jarige perronkellner op het Cen
traal Station te Amsterdam heeft onlangs
getracht een gevonden spoorkaartje in te
wisselen. De rechtbank veroordeelde hem
tot 2 maanden gevangenisstraf, welk vonnis
door het gerechtshof is bevestigd.
Zaterdag is in New Jersey (V.S.) de ze
vende „nationale conventie van drielin
gen" gehouden. Deze drie zusters uit de
staat Massachusetts die hier, voor de spie
gel, zichzelf op bedriegelijke wijze tot een
zesling verdubbelen, werden tot ereleden
benoemd vanwege het feit dat zij met hun
3 x 84 jaren waarschijnlijk de oudste
drieling ter wereld zijn.
Vertegenwoordigde Japan het Verre
Oosten, Egypte is op filmgebied de typische
representant van het Nabije Oosten. Het is
zelfs de enige filmproducerende natie in
die gewesten, als men even afziet van
Turkije, dat een heel bescheiden film
industrie heeft en niet of nauwelijks ex
porteert. Van de Egyptische cinematogra
fische industrie weten wij in West-Europa
nauwelijks iets meer dan van de Japanse,
maar Egypte mag er best zijn, met een
productie van circa zestig films per jaar,
films die door de gehele Oriënt gaan. De
Egyptische „droomfabx-ieken" behoren tot
de belangrijkste industx-ieën in het land
van koning Faroek: zij nemen met negen
grote studio's en meer dan tiendxxizend em
ployés de derde plaats in de industrie van
Egypte in. Wellicht voelen ze zich aan die
positie verplicht reclame voor hun vorst te
maken. Mag men de voornaamste Egypti
sche documentaire, welke te Cannes is ver
toond, geloven dan is er in Egypte grote
sociale vooruitgang en dankt men die voor
al aan deze vorst.
Er draaiden te Cannes twee Egyptische
hooflfilms, waarvan de ene „Leiiet Cha-
ram" (Een nacht van liefde) een traag
vertelde en slecht gespeelde film bleek,
ook door milieu en situaties sterk lijkend
op een derde rangs Europese of Ameri-
ADVERTENTIE
VOOR ±100 GULDEN:
b.v. Parijs 23 d. retour per Moonliner
Dusseldorf retour
Londen 23 d. retour per Moonliner
VOOR 200 GULDEN:
b.v. Genève 23 d. retour
Kopenhagen 23 d. retour per Moonliner
Zurich 23 d. retour
Glasgow 23 d. retour
VOOR 300 GULDEN:
b.v. Milaan 23 d. retour
Barcelona 23 d. retour
Stockholm 23 d. retour per Moonliner
f 82,50
82,80
111.80
208,-
f210,-
185,-
f 198,50
329,90
350,60
320,-
