Woningbouwvereniging jubileert
Fluitmuziek op antiek instrument
■Clowntje Rick
Let er op!
N atuurazijn
heeft deze dopl
Bloemendaal
Afdeling Haarlem Facultatieve vereniging
voor lijkverbranding bestaat driekwart eeuw
ïmmenaed
„Peter en de Wolf"
door de H.O. V.
Tweeënhalf jaar
tegen koopman geëist
Beverwijk
Aardbeien dalen weer
ondanks flinke export
DONDERDAG 12 JUNI 1952
HAARLEMS DAGBLAD - OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
Velsense viskoper na
aanrijding overleden
AUTOVERHUUR
ZONDER CHAUFFEUR
INTERESSANT CONCERT IN DE STOMPETOREN
Voor de kinderen
Amsterdams meisje bedrogen
en geld afgetroggeld
FEUILLETON
De fluistercampagne
OP 6 JUNI was het veertig jaar geleden, dat te Haarlem werd opgericht de Coöpe
ratieve Woningveren iging voor gemeeratepersoneel G. A. Dit feit zal Woens
dag 18 Juni gevierd worden met een receptie in restaurant Brinkmann. Op het ogen
blik beheert de vereniging 240 woningen, ondergebracht in drie blokken en voor de
toekomst staat op het programma de bouw van 76 woningen voor ouden van dagen en
een verzorgingshuis in de omgeving van de Ramplaan. Deze woningen zullen door
een stichting beheerd worden.
De eerste woningen zijn tot stand ge
komen aan de Zomerkaöe. Voor die in ge
bruik genomen konden worden heeft het
toenmalige bestuur vele moeilijkheden
moeten overwinnen. Spoedig na de op
richting der vereniging werden besprekin
gen gevoerd met de architecten Gulden en
Geldmaker te Amsterdam om te komen
tot de bouw van 77 woningen aan de Zo-
merkade. Het duurde tot 1917 alvorens de
firma Donselaar te Utrecht kon beginnen
aan de bouw. In de loop van 1918 zijn de
woningen betrokken. De aanvankelijke
huurprijs is in de loop der jaren gestegen
van 3,50 tot 5,50 per week.
Het tweede project was de bouw van
154 woningen aan het Hof van Egmond,
met als architect de heer Roetering. De
aanneemsom was 577.000. Voor dit be
drag kunnen thans ongeveer zestig wonin
gen gebouwd worden.
Daarna zijn blokken woningen gebouwd
aan de Slachthuisstraat, Zomerkade, Betje
Wolfstraat. Deze woningen zijn onderge
bracht in de op 29 Mei 1926 opgerichte
woningstichting „Het Oosten". Aangezien
het bestuur het beheer had van twee wo
ningcorporaties besloot het in September
1928 af te treden en de exploitatie over te
dragen aan het tegenwoordige bestuur.
Al die jaren hebben de heren W. C. van
Kampen, voorzitter; E. Prinsen, secretaris
en C. van Bilderbeek. penningmeester, zit
ting in het bestuur. De heer H. Bilderbeek
is een der oprichters en maakt veertig jaar
deel uit van het bestuur.
Na 1928 is ijverig verder gewerkt aan
de bouw vanwoningen. Aan de Spaarndam-
seweg, Archipelstraat, Bataviastraat en
Spaamhovenstraat kwamen er 29 tot
stand. Toen de vereniging later grond toe
gewezen kreeg, liggende aan de Spaam-
damseweg, werden 11 beneden- en 22 bo
venwoningen gebouwd voor de som van
65.900. In 1934 werden ze in gebruik ge
nomen en de huurprijs bedroeg 5,20 per
week.
Het heeft tot 29 December 1947 ge
duurd alvorens het bestuur kans kreeg
voor het bouwen van arbeiderswoningen.
Het aanvankelijke plan van de heer H.
Tuninga moest veranderd worden voor het
aanbrengen van bezuinigingen. Op 13 Oc
tober 1948 begon de firma Thunnissen te
Heemstede, die ingeschreven had voor
923.078, met de bouw. Zodra woningen
gereed waren werden ze in gebruik geno
men. Op 4 Januari 1950 was het complex,
gelegen nabij de Gijsbrecht van Amstel-
st-raat, gereed.
ADVERTENTIE
Virginia
grote doos van 100 stuks f. 4.-
EXAMENS KLEUTERONDERWIJS
Bij de té Amsterdam gehouden examens
van het Landelijk Bureau voor examens Kleu
teronderwijs slaagden voor het diploma A de
dames G. Boekhout, S. Hagedoorn, B. van
Kleeff, E. Lex, B. van Urk, N. de Vries te
Haarlem; M. Barnard, A. Bessem, A. Luijt,
T. Poelman. S. Grijseels, H. Wieling, M. van
Zanten te Heemstede; M. Bom, J. de Boer,
D. Booy, D. v- d. Raay, C- Nauta, A. de Weers
te IJmuiden; J. Haring te Bloemendaal; C.
Diemer te Zandvoort; C. Stolk le Hoofddorp;
A. Kroes, A. Onos te Aalsmeer; G. Baarslag
te Castricum.
Voor het diploma B slaagden te Den Haag
de dames E. Koppen en C. Kroon te Haar
lem A. Blom, T. Corstius, A. Voogt te Heem
stede, J. Notterman te Zandvoort en T. Wou-
térloód te Santpoort.
GEBOORTEN: A. M. ZuurbierTurken
burg, z.; H. BotmanSmit, z.
ONDERTROUWD: P. J. Pauptit en M. Nij-
man; H. van Huis en H. M. Korving; F.
Schippers en L. J. J. Verburg; W. Janssen
en A. van Santen.
GEHUWD: D. Verkijk en L. Bleeker; J. K.
van Balen en M. Kenbeek.
OVERLEDEN: Wed. J. J. Bruin-van Am-
stel, 73 j.; A. W. Michielse, 78 j.
Op het ogenblik heeft het bestuur plan
nen voor de bouw van 76 woningen (44
laagbouw en 2x 16 woningen hoogbouw)
en een verzorgingshuis (tién kamers voor
echtparen en veertig kamers voor één per
soon) voor ouden van dagen in het Ramp-
laankwartier. De arcitect, prof. ir. H. T.
Zwiers heeft de schetstekeningen reeds
naar het gemeentebestuur gezonden. Als
de zaken een vlot vex-loop hebben zal be
gin 1953 met de bouw worden begonnen.
Het bestuur is met de opdracht zeer inge
nomen. De exploitatie zal geschieden doör
een stichting, waarvan de heer F. S.
Noordhoff voorzitter is.
De 63-jarige viskoper K. Glas uit Vel-
sen, die Dinsdagmiddag, toen hij bij de
hoèk van de Duvenvóordestraat de Zijlweg
wilde övèrsteken door een personenauto,
welke hij geen voorrang had gegeven,
werd aangereden en een zware hersen
schudding kreeg, is in de afgelopen nacht
in het ziekenhuis overleden.
Het bestuur van de afdeling Haarlem
van de Vereniging voor Facultatieve lijk
verbranding heeft Woensdagmiddag in
restaurant Brinkmann ter gelegenheid van
het vijfenzeventigjarig bestaan der afde
ling van vele zijden blijken van waarde
ring voor zijn werk ontvangen.
Het gemeentebestuur was vertegenwoor
digd door de heer W. F. Happé, die in zijn
inleiding opmerkte, dat er vele uitnodi
gingen voor recepties binnenkomen. Als
er gevolg aan gegeven wordt moet bekend
zijn of een vereniging er een is van alge
meen nut, of zij ernstig streeft in het be
lang der bevolking en of zij tracht de be
volking te helpen. De vereniging der jubi
lerende afdeling voldoet aan de richtlijnen.
De gedachte van de lijkverbranding is vaak
omstreden. Voor de wijze, waarop de ge
dachte gepropageerd wordt heeft het ge
meentebestuur waardering. De waardige
wijze dwingt eerbied af, ook van de tegen
stander. Het gemeentebestuur is in deze
geen partij, doch heeft waardering voor de
manier waarop de propaganda gevoerd
wondt.
De heer A. H. W e g e r i f, voorzitter van
het hoofdbestuur, noemde de Haarlemse
afdeling een actieve. Het aantal leden gaat
steeds omhoog. Dat is een bewijs, dat er
een goed bestuur is. De plannen voor de
toekomst zijn gunstig. Vermoedelijk zal
binnen enkele maanden begonnen kunnen
worden met de bouw van een tweede cre
matorium. De spreker bood de beste wen
sen aan het bestuur der afdeling aan en
hoopte, dat de crematiegedachte verder
uitgedragen zal worden.
De heer B. Klunder bood gelukwensen
aan namens de Arbeidersvereniging voor
lijkverbranding en schetste het werk door
de facultatieve vereniging verricht, de heer
Piet, voorzitter van dé Associatie Voor
Uitvaartverzorging en de heer C. F. Keyser,
namens de 3500 leden dér afdeling, boden
eveneens gelukwensen aan. Toen in April
j.l. op de ledenvergadering werd mee
gedeeld, de dat afdeling op 10 Juni 1952
vijfenzeventig jaar geleden was opge^
richt, heeft er zich een herdenkingscom
missie gevormd. Een flink bedrag is bijeen
gebracht voor de aankoop van een bank,
bestemd voor hét secretariaat, gevestigd
Ripperdapark 23.
De voorzitter, de heer M. de Boèr, dankte
ADVERTENTIE
GARAGE P. C. HARTOG ZOON
TURFMARKT 26 en 18 Telefoon 16066
Wij verhuren nu ook de nieuwste Morris
Minor en Morris Oxford. Verder keuze uit
Ford (Taunus - Prefect - Anglia), Vauxhall,
Studebaker, D.K.W., enz.
De heer C. F. Keyser bood namens de leden
aan het bestuur der afdeling Haarlem van
de Facultatieve vereniging voor Lijkver
branding een bank voor het secretariaat
aan. Op de bank zit de voorzitter, de heer
M. de Boer.
de sprekers voor hun toespraken en de
leden voor hun geschenk. De secretaris, de
heer T. C. R. Smit, die drieëndertig jaar
deze functie uitoefent, haalde herinne
ringen op uit het verleden.
Óp de receptie waren aanwezig de direc
teur en de oud-diirecteur van het crema
torium te Westerveld, de héér A. F. Suu-
rendonk, hoofdinspecteur van politie, mr.
H. B. Wildt Mevboom, voorzitter van de
Raad van Arbeid en afgevaardigden van
vele afdelingen. Van de Internationale Cre
matie Federatie te Londen was een tele
gram binnen gekomen.
Zaterdagavond wordt in het stemmige
intérieur van het oude kerkje met de
stompe toren van Spaarnwoude weer een
concert gegeven. De culturele pelgrims
zoals wij de bezoekers van de intieme
kunstavonden op de eenzame terp wel eens
genoemd hebben zullen ditkeer kunnen
genieten van een concert dat gegeven
wordt door „Die Haerlemsche Musyckca-
mer" onder leiding van André Kaart, met
medewerking van de bekende fluitist Frans
Vester. Er wordt een programma van ba
rokmuziek uitgevoerd. Onder meer zal
Vester met de fluitist Henk de Graaf en
het strijkorkest een concert voor twee flui
ten van Cimarosa uitvoeren. De fluitisten
zullen hierbij hun moderne Böhmfluit be
spelen.
Doch er staat ook een nummer op het
programma, waarin Vester als solist een
instrument zal gebruiken zo oud als de
compositie zelve, welke dateert uit de eer
ste helft van dé achttiende eeuw. Het is
een fluitconcert van Joachim Quantz, de
leraar van Frederik de Grote die, zoals
men weet, in zijn beste en vreedzame jaren
een verwoed liefhebber van het fluitspel
was. Dit was eigenlijk niet zo heel vreemd,
want er werd in die tijd verbazend veel
fluit gespeeld door dilettanten. Geen won
der dan ook dat de fluitlitteratuur uit die
pefiode bijzónder groot is. Deze is in de
laatste jaren weer zeer in trek gekomen,
maar men hoort ze tegenwoordig op in
strumenten, waarvan klankkarakter en
intensiteit nog al afwijken van het vrij
primitieve speeltuig van ruim twee eeu
wen her. De tegenwoordige fluit heeft door
haar cylindrische boring een veel groter
geluid en biedt met haar ingewikkelde
mechaniek mogelijkheden waarvan men
destijds niet heeft durven dromen. Maar
voor het klank-ideaal van de baroktijd
gaf de primitieve „traversière" precies wat
men wenste. Geleidelijk zijn de orkesten
groter, de partituren gevulder geworden
en werd de drang naar dynamiek uitge
breid; en zo is 'het een zoeken geworden
naar instrumenten die aan grotere klank
intensiteit konden voldoen. Of we er bij
gewonnen hebben is een andere zaak. Men
moet maar eens een goed concert van oude
muziek, uitgevoerd op oude instrumenten
horen (bijvoorbeeld van Pro Musica Anti-
qua), om aan de waarde van die klank
evolutie te gaan twijfelen. Maar ten slotte
heeft iedere periode de klankintensiteit en
de dynamiek die haar past.
ADVERTENTIE
Het aantal aangegeven radio-ontvang
toestellen in Nederland bedroeg op 1 Juni
1.677.458 tegen 1.668.000 op 1 Mei. Op 1 Mei
waren er 483.385 aangeslotenen op het rijks
radio-distributienet tegen 484.012 op 1 April.
Wij hebben voor vader
een schitterende cbl-
lectie OVERHEMDEN
en een zéér rijke keuze
in DASSEN met gratis
luxe verpakking.
herenmode: specialist
Spaarnwouderstraat 47 - 80 Haarlem
Op de dag, dat de drie vliegtuigen weer uit het Zwartjesland zouden terugkomen,
wachtten oom Tripje en de anderen tot het tijd zou zijn om naar het vliegveld
te gaan.
De jongens, die weer mee mochtenwaren ongeduldig. Gelukkig was het eindelijk
zover, dat ze konden gaan. Ja, een vliegveld is altijd leuk voor jongens, nietwaar?
Op hét vliegveld aangekomen, hadden ze nog tijd over; de vliegtuigen waren nog
niet in zicht. Onder het wachten bekeken ze de grote hangars, waarin de vliegtuigen
wachtten, die niet in dienst waren of gerepareerd werden. Oom Tripje legde hun alles
uit, en ze mochten ook de vliegtuigen van dichtbij bekijken.
Wat 'n reuzendingen zijn dat, als je er vlakbij staat! vond Rick.
Nou! zei Bunkie. Wat gek hè, dat die zware kasten toch zomaar in de lucht kunnen
vliegen!
Een piloot, die langs kwam, legde hun allerlei uit over de motoren en wat er meer
aan de machines te zien was. En zo verstreek de tijd van het wachten, zonder dat ze
zich verveelden.
De fluit nu waarop Frans Vester het
concert van Quantz zal uitvoeren is conisch
geboord en heeft slechts één klepje; verder
bezit ze alleen zes vingergaatjes. De halve
tonen moeten derhalve door zogenaamde
„vorkgrepen" bereikt worden. Dit bete
kent dat de hedendaagse bespeler, inge
steld als hij is op de techniek van de mo
derne fluit, zich compleet moet omschake
len op de in schijn zeer simpele, maar in
wezen toch gecompliceerde techniek van
het oude instrument. Maar het resultaat is
dië inspanning wel waard, want indien
meesterlijk bespeeld (dit geldt vooral de
zuivere intonatie) geeft het antieke speel
tuig een klank van bijzonder mild karak
ter, die de muziek die er voor geschreven
werd. in het juiste licht stelt.
Ik heb het antieke instrument van Vester
in handen gehad; het toont meer dan één
barst (overigens doelmatig bijgclijmd) en
hangt verder met touwtjes en elastiekjes
aan elkaar. De stemming is ongeveer een
kwart toon onder onze huidige diapason;
maar met regelen en transponeren zal Ves
ter het wel zo maken dat er een vergelijk
tot stand komt betreffende de toonshoogte
met clavecimbel en orkest. Er komen bij
dergelijke experimenten altijd meer din
gen kijken dan het publiek doorgaans wel
opmerkt. In ieder geval zal de muziek
klinken zoals ze voor twee eeuwen geklon
ken heeft.
Verder staan het nagenoeg onbekende
Celloconcert in D van Porpora, met Karl
Möringer als solist, benevens werken van
Telemann, Bach en Vivaldi op het pro
gramma. Er vertrekt Zaterdagavond om
kwart voor acht een extra-bus van het
Stationsplein te Haarlem naar de Stompe-
toren.
JOS. DE KLERK.
Om tegemoet te komen aan de vermeen
de behoefte van het publiek aan lichte mu
ziek gedurende het zomerseizoen, op die
gedachte gebracht doordat de Beethoven-
cyclus reeds weinig belangstelling trok en
omdat verleden jaar de gedeeltelijk moder
ne programma's evenmin in staat bleken
de Concertzaal bevredigend te vullen, heeft
de HOV dit keer een reeks populaire uit
voeringen samengesteld. Het concert van
Vrijdagavond 13 Juni, dat onder leiding
staat van Toon Verhey, mag zeker bijzon
der aantrekkelijk worden genoemd. Het is
geheel gewijd aan het sprookje in de mu
ziek.
Behalve „sprookjesachtige" werken van
Ravel, Humperdinck, Dukas en Tsjai-
kofski wordt „Peter en de Wolf" (opus 67)
van Sergei Prokofief, een symphonisch
verhaal voor kinderen, ten gehore gebracht.
Het is een mede door zijn bevattelijkheid
De acteur Johan Schmitz werkt als ver
teller mee aan het sprookjesconcert
van de H.O.V.
uitermate geslaagd en geestig experiment
om ieder optredend karakter door een
overeenkomstig instrument voor te stellen:
de fluit is de vogel, de hobq de eend, de
klarinet de kat en de fagot de grootvader.
Het strijkkwartet speelt het thema van
Peter de padvinder, slagwerk dat van de
jagers en drie hoorns illustreren muzikaal
het optreden van de wolf. De bekende ac
teur Johan Schmitz is de verteller, die de
mondelinge toelichting geeft.
Sergei Sergeiwitsj Prokofief werd op 23
April 1891 in de Oekraine geboren. Hij be
gon al op zijn vijfde jaar te componeren en
weldra voerde de dorpsjeugd zijn eerste
zangspelletje op. Toen hij dertien was, ging
hij naar het conservatorium in Petersburg
en in 1914 behaalde hij als pianist de Ru-
binstein-prijs. Van 1918 tot 1933 maakte
hij concertreizen door geheel Europa en de
Verenigde Staten, waar zijn populariteit
voortdurend steeg. In Parijs schreef hij
balletmuziek vóór Diaghilew en talrijke
concerten voor viool of piano en orkest.
Van zijn vier opera's is vooral „De liefde
van de vier sinaasappelen" vermaard ge
worden. Reeds in 1917 leverde hij met een
Klassieke Symphonie zijn eerste proeve
van zijn neo-klassicisme onder het motto
„Terug naar Haydn". Zijn werk is, hoewel
niet minder oorspronkelijk, geheel anders
van aard dan dat van Bartök of Stra-
winsky, waarmee men wellicht verwant
schap zou vermodeen.
Na zijn terugkeer in Rusland werd hij de
ADVERTUfTIE
met de blauwe N
geurig
Vanmorgen stond voor de Haarlemse
rechtbank de 45-jarige koopman J. A. P.
M. van Nieuwenhoven Invecht, die ervan
verdacht werd de 24-jarige mejuffrouw G.
J. W. V. uit Amsterdam te hebben opge
licht. Volgens de tenlastelegging had hij
haar op 25 Februari in de Kalverstraat
ontmoet en haar uitgenodigd voor een
autotochtje naar Bussum. Hij maakte zich
aan haar bekend als „Chef van Dongen" en
vertelde de zoon te zijn van een schoenen
fabrikant in Oirschot en de broer van een
arts in Overveen. Voorts deed hij hét haar
voorkomen alsof de auto, waarin het
tochtje naar Bussum werd gemaakt, zijn
eigèndom was. Door zijn optreden vestigde
hij de indruk niet getrouwd te zijn. In
werkelijkheid was hij gehuwd en had hij
twee kinderen.
M. liet haar drie brieven lezen „van zijn
moeder", waarin deze haar blijdschap over
hun verhouding uitte. Zijn moeder leeft
echter niet meer en de brieven bleek hij
zelf te hebben geschreven.
Met al deze voorwendsels zou hij een
vertrouwenspositie bij het Amsterdamse
meisje hebben verworven, waarin mej. V.
zich voor hem inspande om hem uit finan
ciële moeilijkheden te helpen, die hij haar
had uitgelegd. Zij gaf hem-in-totaal^-380,
waarvoor zij zich bij anderen in de schuld
stak. Volgens haar verklaringen heeft hij
daar slechts 13Ö van terugbetaald.
De officier, mr. Van der Valk Bouman,
achtte het tenlastegelegde bewezen. Hij
noemde M. „een aartsoplichter" en eiste
legen hem tweeënhalf jaar gevangenisstraf.
De raadsman van verdachte, mr. J. Jan-
sonius verzocht een nieuw psychiatrisch
rapport over zijn cliënt in te winnen. Hij
achtte M. abnormaal en begreep daarom
niet waarom deze in het bestaande rapport
wel toerekeningsvatbaar werd genoemd.
Uitspraak over 14 dagen.
Woensdag lagen de prijzen op de aard
beienveiling weer wat lager dan de voor
gaande dag, ondanks het feit dat ook nu
weer twee wagons aardbeien naar Berlijn
zijn gezonden. De aanvoer bedroeg ook nu
weer een goede *10.000 manden; het aantal
doosjes was minder. Maar dat was te ver
klaren door de omstandigheid, dat er 10.000
doosjes verpakt in kratjes naar het Ameri
kaanse bezettingsleger in Duitsland werden
verzonden.
De prijzen van de Moulin Rouge variëer-
den van 2 tot 3,20 per slof; de Madame
Lefebre bracht van 1,40 tot 2,10 per slof
op. De doosjes deden 2378 cent per stuk
en enkele doosjes „zoete" aardbeien stegen
tot 98 cent.
invloedrijkste componist van de Sovjet-
Unie, mede door zijn declamatoria met ge
bruikmaking van officiële redevoeringen
van Marx, Lenin, Stalin en anderen. In
1948 echter werd zijn werk als „onmelo
dieus" verworpen. Sindsdien is hij beurte
lings in en uit de gratie. Maar in het Wes
ten blijft Prokofief populair, vooral door
zijn pakkende thematiek, zijn groteske
fantasie eh zijn satirische inslag.
door Andrew Mackenzie
Vertaald uit het Engels
64)
Arlen deed wat hem gezegd was. Hij
ging op de stoep zitten met zijn hoofd in
zijn handen, totdat de nachtlucht hem kal
meerde. Toen hij was opgeknapt, ging hij
naar binnen. Judith lag op bed in een van
de achterkamers met haar lange, blonde
haren over het kussen uitgespreid. Bob
vóélde in zijn hart een vreugde, welke hij
nog nooit gekénd had. Hij had Judith
teruggekregen! En zij leefde!
We zullen een dokter opbellen, zei
Brannigan. Zij werd verdoofd. Simpkins
moét haar hoofd in de oven geschoven heb
ben, toen hij énkele minuten voordat onze
twee mannetjes hier kwamen, vertrok. Als
we een uur later waren gekomen
Maar waarom zou hij dit gedaan heb
ben?, riep Bob uit. Ik begrijp wel, dat
hij haar ontvoerd heeft ter uitdaging van
de politie, maar het enige, dat nog in Simp
kins voordeel sprak, was juist zijn sterk
familiegevoel.
Dat was vroeger waar, antwoordde
Brannigaii. Nu lijkt hij veel op een dólle
hond, die naar iedereen bijt. Judith ver
hinderde zijn vlucht, dus moest zij uit de
weg geruimd worden. Hij moet wanhopig
zijn, want hij wèet dat wij hem óp de hie
len zitten.
Maar waarom heeft hij haar hier niet
laten zitten?, vroeg Arlen.
Omdat zij misschien iets over zijn
plannen te weten is gekomen. Ik zal een
van de detèctieves naar een dokter sturen.
De ander kan dan een oogje in het zeil
houden bij Judith. We moeten nu Simpkins
achterna.
Maar ik wil bij Judith blijven
begon Bob. Plotseling hield hij zijn mond.
Hij keek naar zijn bewusteloze vrouw.
Ik ga mee?, besloot hij.
Brannigan keek op zijn horloge. Pas vijf
minuten geleden waren zij het huis bin
nengedrongen. Het belangrijkste werk
wachtte hen nog.
Hij kan nog niet ver weg zijn, merkte
Brannigan óp. Hij heeft kennelijk ont
vluchtingsplannen gemaakt én zal nu pro
beren deze uit te voeren. Hij weet geluk
kig niet, dat wij alle mogelijke ontsnap
pingswegen hebben afgezet. Meidrum, ga
jij met drie man naar de mond van het
kanaal, maar maak zo weinig mogelijk
lawaai!
Nadat de inspecteur en zijn mannen ver
trokken waren, keek Brannigan Bob aan.
Wel Bob, dit is de laatste ronde. We
gaan de achterdeur uit en sluipen dan naar
het kanaal. Ik geloof niet, dat Simpkins in
de buurt van het dorp is. Als ik in zijn
positie was, zou ik mij ergens bij het ka-
haal verbergen en dan op een geschikt
ogenblik in een bootje springen. We kun
nen onmogelijk in deze duisternis gaan
ronddolen. We zullen daarom een goede
schuilplaats moeten zoeken. Het enige wat
wij dan kunnen doen, is luisteren naar de
motor van een boot. Begrijp goed, dat- als
hij ons eerder ziet, hij ook eerder zal
schieten.
Toen de politiemannen weggeslopen
waren, overviel de stilte Brannigan en
Arlen weer. Duidelijk was de komst van
een storm merkbaar. Ondanks de vele wol
ken was het buiten niet pikdonker, maar
of de maan voor dit flauwe licht zorgde of
een vuurtoren ergens in de buurt, wist geen
van beiden. Brannigan ging vooraan. Hij
liép de poort uit en om het huis heen naar
het open veld.
Bob voelde zich alsof hij weer terug was
in Frankrijk. In de beginne schoten zij
maar weinig op, omdat hun ogen nog niet
aan het duister gewend waren, maar lang
zamerhand konden zij beter zien.
Het was zo stil, dat het leek alsof ieder
geluidje vele malen versterkt werd. Nu en
dan kreeg Bob de indruk, dat de agenten,
die achter Brannigan aanliepen, onnodig
veel lawaai maakten. Maar toen realiseerde
hij zich, dat zijn zintuigen weer even scherp
reageerden als in de oorlogsdagen. Die ge
luiden uit de achterhoede konden door nie
mand anders gehoord worden. Brannigan,
die Bob op zijn hielen volgde, bewoog zich
even geruisloos voort als een panter.
Arlen besloot evenwijdig met het kanaal
te sluipen, maar op een voldoende afstand
om iemand, die zich bij het water verbor
gen zou hebben, niét te alarmeren. Nu en
dan kwamen zij bij een open veld Zonder
enigerlei dekking. Zij staken dit steeds een
voor een over en ontmoetten elkaar weer
aan de andere kant. Zij kwamen niemand
tegen.
Toen zij door een sloot kropen, kreeg
Bob plotseling het gevoel, dat iemand vlak
bij hem was. Hij had geen geluid gehoord,
maar hij was er toch zeker van.
Toen Arlen niet meer verder ging, kroop
Brannigan naast hem. Bob fluisterde hem
enkele woorden in het oor.
Er groeit genoeg lang gras tussen ons
en het kanaal. Laten we op de grond gaan
liggen en luisteren.
In de volgende tien minuten verspreid
den de politiemannen zich. Bob wist niet
waar zij heen gingen, alleen wist hij dat zij
langzaam en voorzichtig wegslopen, wat hij
hoorde aan het zachte geruis van het gras.
Zodra zij hun plaats hadden gevonden,
werd het weer doodstil.
Het enige geluid dat Bob opving was on-
weersgerommel ver boven zee, en nu en
dan de schreeuw van een nachtvogel. Op
de achtergrond ruiste het watér in het Ka
naal, terwijl het langzaam steeg.
Jaren later, als Bob nog eens terugdacht
aan de gebeurtenissen van die avond, kwam
weer het zachte geklots van het langzaam
stijgende water, datde modderbanken
overspoelde, in zijn herinnering.
Nu en dan kreeg hij het gevoel geheel
alleen te zijn als op eelt verlaten eiland en
dat hij naar de nooit eindigende gefluister
de boodschap van de zee luisterde. Telkens
werd hij echter weer tot de werkelijkheid
teruggebracht, doordat zijn gedachten uit
gingen naar Judith. Wat haar overkomen
was, deed zo'n nijd in hem ontbranden, dat
hij voelde dat hij Simpkins met de handen
zou willen doden, als hij h^em te pakken
kon krijgen.
Hij begon te denken aan de man, die,
goed verscholen tussen het hoge gras, mis
schien maar een paar yards van hem ver
wijderd was. Hij was geheel op zijn in
stinct afgegaan, toen hij Brannigan had ge
waarschuwd, dat iemand vlak bij was.
Misschien had hij het bij het verkeerde
eind gehad, maar zijn ervaringen hadden
hem geleerd hoofdzakelijk op zijn instinct
te vertrouwen, dat hem zelden in de steek
liet.
Bob hield zijn hoofd op de grond gedrukt.
Nu en dan richtte hij zich even op om rond
te kijken. Er was juist genoeg licht om een
silhoute tegen de lucht te zien, maar niets
bewoog. Het begrip „tijd" had alle beteke
nis voor hem verloren, alhoewel hij hier
hoogstens pas een uur kon zijn. Het ge
klots van het water was voller geworden,
alsof het getij sterk steeg. Plotseling meen
de hij een uiterst zacht gepuf te horen: een
boot kwam het kanaal af!
Het puf-puf kwam naderbij. Klaarblij
kelijk werd er langzaam gevaren, want het
geluid werd nauwelijks harder. Bob vroeg
zich af waarom men zo langzaam voer.
Toen begreep hij plotseling, dat de man in
het bootje waarschijnlijk naar een herken
ningsteken op de oever zocht.
Het geluid werd al luider en luider. Toen
werd de motor stop gezet. Het bootje moest
nu wel langzaam voortdrijven, nauwelijks
enig geluid'makend in het nog steeds stij
gend water. Ofschoon Bob Brannigan en
de anderen niet kon zien, wist hij, dat zij,
evenals hij scherp luisterden naar ieder
geluid, dat er op kon wijzen, dat de boot
zou gaan meren.
Bob voelde aan alles, dat het vaartuigje
vlak bij de oever was. Zijn instinct had
hem niet in de steek gelaten: hier moest
iemand verborgen zitten! Plotseling begon
het gras te ruisen. Bob hief zijn hoofd voor
zichtig op.
De storm, die tot nu toe boven zee ge
hangen had, was vlak boven hem. Een
bliksemlicht doorkliefde de lucht en in het
felle schijnsel zagen allen, die in het gras
op wacht hadden gelegen, een donkere
figuur opstaan, die zich naar de oever be
gaf.
Toen kwam Brannigan in actie. Hij
kroop zachtjes, maar toch snel, enkele
yards naar de donkere figuur toe. Alhoe
wel de hoofdinspecteur nauwelijks een ge
luid maakte, moest de onbekende toch iets
gemerkt hebben, want plotseling flitste een
straal vuur bij hem op. De knal van de
revolver viel samen met een luide donder
slag. Brannigan viel, maar of hij getroffen
was of niet, wist niemand. Bij de tweede
bliksemstraal zag Bob, dat het bootje zich
van de oever verwijderde. Een der agen
ten had een spurt ingezet, doch hij kon het
vaartuigje niet meer bereiken.
(Slot volgt).
