cle<^Ü
Dit maken we zelf
Kerk en Radio
Een juweel verraadt het
wezen van de draagster
Geen shorts
in Andorra
Laarsjes voor natte, koude dagen
Spaarregeling met
levensverzekering
isstoet
Flamingo Eiland
ZATERDAG
Aan het sieraad kent men de vrouw
KERKELIJK LEVEN
Nieuwe spaarvorm
FEUILLETON
door Dorothy Quentin
SEPTEMBER 1952
oor
rouw
Sieraden en juwelen is er wel een teerder onderwerp om over te schrijven dan
dit? Immers, we raken hiermee een van de zwakste plekken van ieder vrouwen
hart! „Een gouden ring met een robijntje", smacht de eenentwintigjarige. „Een
echte robijn, waaruit het vuur je tegemoetstraalt". „Een broche, bezet met dia
diamantjes", peinst het jonggetrouwde vrouwtje de diamant is de steen, die
moed en trouw symboliseert en zo koestert ieder haar eigen wens, al naar
gelang persoonlijkheid en smaak vastere vormen hebben aangenomen.
En ja, waar liefde en begrip bases
zijn voor een goed huwelijk, daar zijn
persoonlijkheid en smaak onontbeerlijk
voor de juiste keuze van een goed
sieraad. En zegt u nu alstublieft niet,
dat het er alleen maar op aan komt,
over hoeveel contanten manlief be
schikt, want dan bent u er werkelijk
naast.
De waarde van een sieraad of juweel
hangt niet af van de hoeveelheid bank
biljetten, die er voor moeten worden
neergeteld: sieraad krijgt pas zijn waar
de en inhoud wanneer het door de
juiste vrouw wordt gedragen. Wanneer
bijvoorbeeld een kind wordt opgetuigd
met gouden oorhanger of een paarlen
halssnoer, dan zinkt de waarde van het
hele juweel in het niet. En zo is het met
ieder sieraad: wanneer het niet past bij
de draagster, gaat de grote waarde er
van verloren.
Zo zijn er vrouwen, die menen, dat
bij een smalle hand een flinke ring
hoort „om de hand wat groter te doen
schijnen" of wij hebben ook eens een
struise vrouw horen beweren: „ik draag
altijd smalle armbanden, anders voel ik
me helemaal zo kolossaal". Ze meende
het goed, deze vrouw, en toch had ze
het absoluut mis.
In alles moet de mens harmonieus
zijn en dit in het bijzonder ten opzichte
van het meest in het ooglopende: het
uiterlijk.
Een sieraad behoort als het ware het
wezen uit te stralen van degene, die het
draagt. Met een variant op een alom
gewaardeerd gezegde, zou men dus kun
nen beweren: „aan het sieraad kent
men de vrouw"! Tenminste, dat is de
bedoeling, maar helaas wordt hiertegen
al te dikwijls gezondigd. Hoe vaak komt
het bijvoorbeeld niet voor, dat de hals
snoer van een bepaald familielid te pa9
en te onpas wordt geleend omdat het
toevallig bezet is met echte toermalijn
of welke andere kostbare edelsteen ook.
Of het maaksel en de steen op zich nu
eigenlijk wel bij het type past, daar
wordt verder niet zozeer op gelet: de
feestvierende is al lang blij, wanneer zij
haar vriendinnen de loef kan afsteken.
Het is misschien wel een beetje cru
gezegd, maar schuilt er geen waarheid
in? Doch troost u. Het kan nog erger!
U kent ze wel, die blinkende en glim
mende sieraden, bezet met alle moge
lijke en onmogelijke kleuren glas, al dan
niet wat bijgeslepen. Wat een geflon
ker, wat een gerinkel van namaak, van
valsheid. Niets druist meer in tegen
ieder gevoel van aesthetica dan dit
soort „juwelen", die toch altijd te her
kennen zijn. Erger, men herkent het
wezen van de vrouw, die dergelijke
versieringen draagt, namelijk, ogen
schijnlijk schitterend, in werkelijkheid
.onbeduidend.
Nu willen wij niet het meisje in het
gewone dagelijkse leven de illusie ont
nemen, dat zij er met een doublé ket
tinkje op haar donker jumpertje smaak
vol kan uitzien, maar wanneer de
„grande dame" in ruisend gewaad en
met wijde bontcape ten tonele ver
schijnt met surrogaat parels, glazen
broche of rinkelende oorbellen, dan, ja
dan kruipt er iets naar boven, heel diep
in ons binnenste, een soort duveltje uit
een doosje, dat zou willen roepen: „cir-
cuspaardje, laat eens wat van je kun
sten zien".
Ach, er is al zoveel schijn in ons we
reldje, waarom zouden wij daar nog
wat schepjes aan toevoegen?
Sieraden zijn er immers om de mens
genoegen te verschaffen en om hem ge
lukkiger te maken! Hebt u wel eens
zo'n echte edelsteen in uw handen ge
had en hebt u toen de taal verstaan, die
zij sprak? Dan kunt u wellicht ook iets
begrijpen van het werk van de kunste
naar, die dit materiaal verwerkt.
Sieraden, ontworpen en vervaardigd
door zo'n bezielende kunstenaar, zijn
ook in staat om iets van de innerlijke
kracht en liefde van de ware vakman
uit te stralen een kracht, die ons de
echte vreugde schenkt, waardoor we
ons rijker en gelukkiger kunnen voelen.
Zo gezien, zal de vrouw het bij haar
passende sieraad kunnen dragen met de
nodige waardigheid, die haar hele per
soonlijkheid zeker ten goede zal komen.
En dan zal zij ook inzien, dat het beter
is bij financiële onmacht te volstaan
met bijvoorbeeld een bescheiden gou
den hangertje zonder geglinster van
glas. Want wie kan tenslotte zijn per
soonlijkheid uiten in klatergoud en
glasgeblikker?
J. Sp.
Op bijgaand plaatje ziet u een zeer
eenvoudige japon, die wat opgefleurd
wordt door een losse ceintuur met zak.
Waarschijnlijk zijn er wel onder u die
in het bezit zijn van een japon, die echt
eens een beetje opgeknapt moet worden,
dan is dat één van de vele ideeën die
u wellicht gebruiken kunt. Het is altijd-
prettig een heel eenvoudige japon te
hebben, juist omdat deze zoveel moge
lijkheden biedt. Door nu eens een aar
dige ketting, dan weer een corsage, po
chette of ceintuur met zak op uw japon
te dragen, zult u het idee hebben steeds
weer iets anders te dragen en de mees
ten van ons zijn daar toch wel erg op
gesteld.
Als u van uw japon nog stof over
hebt, dan kan de zak gemaakt worden
van dezelfde stof. Natuurlijk kunt u ook
andere stof hiervoor nemen, als u er
maar voor zorgt dat de combinatie goed
is. Allereerst kunnen wij het beste een
papieren patroontje maken volgens bij
gaande maten. Nu knippen we twee
delen van stof en maken in een van deze
delen een split. Als de stof die u ge
bruikt slap is, kunt u het beste de zak
voeren en er een stevige stof tussen in
zetten. Voor de ceintuur heb ik geen ma
ten opgegeven, ieder kan die het beste
maken naar eigen smaak.
Ik hoop dat ik u hiermee op een idee
gebracht heb, en wens u veel succes met
de uitvoering hiervan. L. S.
Een viantelcostuuvi, ontworpen door
Madeleine de Rauch.
X
Herfst en winter met hun natte, koude dagen noodzaken ons om vooral goede
aandacht aan de voetbedekking te besteden. De moderne mode van enkel
laarsjes helpt daarbij uitstekend. Er zijn in dit warme, beschermende
schoeisel veel variaties, die sportief en charmant kleden. De hierbij afgebeelde
laarsjes hebben heerlijk warme wolvoering, rubber onderwerk en een voorblad
van imitatie bont.
Bij avondkleding is de keuze van het
sieraad uiterst belangrijk.. Als ooit over
daad schaadt, is het wel in dit geval.
Eenvoud is ook hier het kenmerk van
het ware.
Twee meisjes uit Glasgow, die hun
vacantie al liftend door Europa door
brengen, hebben 'n klein oproer in het
minuscule staatje Andorra veroorzaakt,
omdat ze daar in shorts arriveerden.
Flossie McCutcheon en Elizabeth Whyte
waren zich helemaal niet bewust van
de ontsteltenis, die ze bij de bevolking
van Andorra veroorzaakten, totdat ze.
voor de Commissaris van Politie geleid
werden. Noch in Frankrijk, noch in
België had iemand bijzondere aandacht
aan hen geschonken, aan de Spaanse
grens hadden een paar Spaanse solda
ten naar hen gefloten. Maar in Andorra
was dat alles heel anders. In 's werelds
kleinste hoofdstad een dorp van
1300 zielen veroorzaakten ze 'n
enorme consternatie. Nooit had men in
deze kleine feodale staat zoiets gezien.
Nog steeds worden de hoofden geschud
en fluistert men in de valleien, waar
7000 mensen wonen over die twee En
gelse vrouwen in korte broeken. An
dorra bestaat uit zes dorpen, die ver
scholen in de Pyreneeën liggen;
hier komen praktisch geen invloeden
van buiten. De enige weg uit Frank
rijk is een bergpad, dat zich op 8200
voet hoogte voortslingert. Het parlement
bestaat uit 24 geestelijken en een Pre
mier, die in z'n vrije tijd een winkeltje
drijft. De vrouwen hebben hier geen
stemrecht en als ze een fototoestel zien,
vluchten ze. De voornaamste bron
van inkomsten is de smokkelhandel.
Hr is geen jongeman hier in Andorra,
die niet de hoge, smalle verboden berg
paden kent, waarlangs de smokkelhan
del gedreven wordt. Elke man, die con
trabanden naar Seo, de dichtstbijzijnde
Spaanse plaats brengt, ontvangt 30.
De tocht duurt twee dagen. Tijdens de
oorlog brachten de bewoners van An
dorra de geallieerde piloten langs de
gevaarlijke bergpaden in veiligheid
naar het Britse consulaat in Barcelona.
De kosten waren 30 per piloot. Thans
gaat de menselijke contrabande in om
gekeerde richting: de mensen, die
Franco's regime ontvluchten, worden
naar Frankrijk gebracht. En naar Span
je worden nu enorme hoeveelheden
stoffen en tabak gesmokkeld. Maar ook
prachtige Citroënwagens worden langs,
heimelijke wegen naar Spanje gereden
en worden er tegen de dubbele prijs
verkocht. Meestal gaan de auto's via de
officiële weg naar Franco's land en de
Spaanse douane, die z'n aandeel in de
winst krijgt, laat de wagens rustig door.
Deze douanebeambten verdienen niet
meer dan 90 p. maand en zijn daarom
gemakkelijk voor deze knoeierijen te
vinden. De toerist, die dit landje be
zoekt, komt het voor, dat hier een vrij
leven geleid wordt; vooral in de fiësta-
dagen, waarop veel gedanst en gezongen
wordt, lijkt het hier een genoegelijk
leventje. Maar vreemde verhalen vertel
len zelfs officiële persoonlijkheden van
Andorra: In Andorra is nog nooit een
onwettig kind geboren: de financiën
van het landje zijn in een geheimzinnig
waas gehuld nog nooit werd een
staatsbegroting bekendgemaakt. Maar.,
de twee Engelse meisjes, die het waag
den in shorts in Andorra te verschijnen,
werden ogenblikkelijk omsingeld door
de hele politiemacht, die uit 12 man en
een Commissaris bestaat en ze werden
in een minimum van tijd over de grens
gezet. Andorra duldt geen shorts!!, al
dus de „Sunday Pictorial".
Verschillende godsdienstige uitzendingen
worden in ons land, naast de grote omroep
verenigingen, verzorgd door het I.K.O.R.
het interkerkelijk overleg in radio-aange
legenheden. Deze radiocommissie van de
Oecumenische Raad van Kerken, waarin
samenwerken de Ned. Herv. Kerk, de Alg.
Doopsgezinde Sociëteit, de Ev. Luth. Kerk,
de Rem. Broederschap en de Oud-Kath.
Kerk, heeft een nieuw winterprogramma
gepubliceerd.
Uiteraard blijven onveranderd de och
tendkerkdiensten, die beurtelings worden
geleid door voorgangers van de onderschei
den „oecumenische" kerken.
De zendtijd van 17 tot 19 uur, op twee
achtereenvolgende Zondag in een periode
van vier weken, zal worden gebruikt voor
een middagdienst van ongeveer een uur,
een iets kortere zangdienst en een pasto
rale rubriek van een kwartier.
In de zangdiensten, die dus vaker zullen
worden gehouden dan voorheen, zal wat
meer lijn worden gebracht, al zal elke af
zonderlijke dienst zijn eigen stijl hebben:
van eenvoudige „community singing" tot
een meer „liturgische" opzet. Daartoe is
overleg gepleegd met een aantal organisten
en koorleiders, die voor een belangrijk deel
behoren tot het centrum voor Prot. Kerk
muziek. Zij zullen tesamen met een groep
voorgangers uit verschillende kerken de
komende reeks zangdiensten verzorgen.
Nieuw zal zijn de pastorale rubriek: „De
kerk luistert naar uw vragen". Deze zal
onder supervisie van een interkerkelijke
adviescommissie worden verzorgd door een
vaste groep predikanten (In deze commis
sie heeft o.a. zitting ds. R. van der Mast,
de predikant-directeur van het pastoraal
centrum „Lindenheuvel" te Overveen).
Zowel op grond van vragen uit de luiste
raars als uit hun eigen practijk zullen dezen
na gezamenlijk overleg beurtelings pastorale
problemen aansnijden, die op het ogenblik
sterk blijken te leven onder het kerkvolk.
Een van de middagdiensten zal maande
lijks een jeugddienst zijn. De jonge kerk
zal dus het oude woord blijven horen, maar
het zal niet meer alleen de (Ned.-Herv.)
„Jonge Kerk" zijn, die op de verschillende
plaatsen in het land de diensten zal voor
bereiden en bijwonen, maar ook de jeugd
van andere kerken. De reeks van 8 jeugd
diensten in de komende, winter zal worden
voorbereid en geleid door ds. H. A. Visser
van Amsterdam, door de .eveneens Her
vormde, jeugdpredikant ds. G. van Leeu
wen van Den Haag, de Remonstrantse ds.
J. A. van Nieuwenhuyzen van Rotterdam,
en de Doopsgezinde ds. H. Wethmar van
Zaandam.
De veertiendaagse zendtijd van 19 tot 20
uur blijft in de eerste plaats gewijd aan de
kinderdiensten van ruim een half uur. Al
om in het land luisteren buurtgenootjes
daar clubsgewijs naar.
In plaats van de bijbellezing of -vertel
ling in de overblijvende tijd zal met in
gang van morgen een catechisatie onder
leiding van dr. J. A. Rasker van Haarlem
worden uitgezonden, waarbij in de stu
deerkamer van de dominéé een groep cate
chisanten naar zijn uiteenzetting zal luis
teren en in „Gesprekken om de Bijbel"
daarop zal ingaan.
De maandelijke vroegdienst blijft uitge
zonden uit 'de Pieterskerk in Utrecht, maar
zal wat worden ingekort en nog iets meer
het karakter van morgengebed verkrijgen.
In het kwartier na het morgengebed zal
oude en nieuwe kerkmuziek voor orgel en
koorzang worden uitgezonden.
Tenslotte blijft ds. G. P. Klein van Drie-
bei-gen in het kader van het „Open-Deur-
Werk" maandelijk bij ons „met de deur in
huis" vallen, om op de hem eigen wijze
In Breda is de 41ste Spaarbankdag van
de Nederlandse Spaarbankbond gehouden.
De voorzitter, mr. J. Dutilh, deelde mede
dat de plannen voor een nieuwe vorm van
sparen, een spaarregeling met levensver
zekering, nog niet geheel gereed zijn.
Het aantal in omloop zijnde spaarbank
boekjes stijgt bevredigend.
Uitvoerig stond mr. Dutilh stil bij de
belegging van de spaargelden. De beleg
ging moet berusten op drie factoren: solidi
teit, liquiditeit en rentabiliteit. Belegging
in woningbouw moet voorzichtig bekeken
worden. Hij waarschuwde tegen een te veel
aan onderhandse leningen en tegen het
verstrekken van crediethypotheken.
De ontwikkeling van het inleggerstegoed
in de eerste zeven maanden van 1952 toont
aan, dat bij de rijkspostspaarbank werd
ingelegd 211,5 millioen gulden en terugbe
taald 217,2 millioen. Bij de bijzondere
spaarbanken was de inleg 316,7 millioen
gulden en de terugbetaling 287,1 millioen.
Mr. Dutilh waarschuwde ook tegen een
te schielijke verhoging van de inleggers
rente en adviseerde hiermede niet verder
te gaan dan reeds gebeurd is. Hij meende,
dat men niet moet vooruitlopen op een
verwachte stijging van de rentestandaard,
maar bedacht moet zijn op een redelijk
exploitatie-overschot ter versterking van
de reserves, ondanks de stijgende kosten.
het Evangelie te brengen in de huiskamers
ook van hen, die er niet (meer) toe komen,
de drempel van de kerk te overschrijden.
Het I.K.O.R. besluit de mededeling van
zijn winterplannen met een dringend ver
zoek aan de luisteraars om critiek uit te-
oefenen op zijn uitzendingen.
SCANDINAVISCH NIEUWS
Noorwegen: Geen tweede Kerstdag?
In Noorwegen is momenteel de vraag in
discussie om de Tweede Kerstdag als Chr.
Feestdag te laten vervallen en in plaats
daarvan de dag vóór Kerstmis tot alge
meen erkende feestdag te maken. Dit voor
stel werd gedaan in het blad „De werk
gever". De schrijver baseerde zijn stand
punt op het feit, dat het zakenleven ernstig
belemmerd wordt, doordat er tussen Kerst
mis en Nieuwjaar slechts een paar werk
dagen zijn. Wanneer men nu de dag vóór
Kerstmis tot Chr. Feestdag zou maken, zou
daardoor tussen Kerstmis en Nieuwjaar
eer. hele dag gewonnen worden.
Het Chr. Persbureau meent dat men van
kerkelijke zijde niet op instemming zal
kunnen rekenen. Met de grote afstanden in
Noorwegen moeten vele predikanten 2 a 3
kerken bedienen. Wanneer nu dit voorstel
doorgevoerd zou worden, wil dit zeggen,
dat verschillende kerken in het geheel geen
dienst kunnen houden, daar er reeds nü op
24 December diensten worden gehouden,
ook al is deze dag geen Chr. Feestdag.
Zweden: De onbetaalde rekening
Zweedse autoriteiten zullen hun houding
moeten bepalen tegenover de ongewone
■vraag of een electriciteitseentrale recht
heeft de stroom voor de kerk af te sluiten,
omdat de rekening niet op tijd betaald is.
Dit gebeurde namelijk ergens in midden-
Zweden, zodat geen licht of warmte in de
kerk was, het orgel niet kon spelen en de
klokken niet konden luiden.
Nu -houdt deze vraag de juristen bezig:
is het een electrische centrale geoorloofd
de stroom voor de kerk af te sluiten, zelfs'
al is de rekening niet op tijd betaald? De
kerkdienst, die een wettélijk-bepaalde,
maatschappelijke functie heeft (Zweedse
kerk is staatskerk) wordt dan immers on
mogelijk gemaakt. Is een electriciteitseen
trale werkelijk op deze wijze bij machte
om de predikant en andere functionarissen
in dienst der kerk, te verhinderen, hun
wettelijk verplichte functie uit te oefenen?
ADVERTENTIE
Verkooplokaal NOTARISHUIS
Dir. W. N. WOLTERINK
Bilderdijkstraat bij de Zïjlweg
Haarlem - Tel. (K 2500) 11928
INBOEDELVEILING 25/24 SEPTEMBER
Inzendingen van huisraad worden dagelijks
aangenomen. Eigen afhaaldienst
Nimmer, o nimmer word ik moe van
\'erwondering over mijn medemens. Nu
heb ik in Engelse kranten gelezen over
wat er reeds te doen is in verband met de
kroningsplechtigheid, waarmee wij nog een
maand :of acht de tijd hebben en dat nu
reeds de handel in vensterruimte om alles
goed te zien in volle gang is. Ik heb gele
zen dat de koers voor een éénpersoons
plaats aan de straten, waar de stoet voor
bij zal komen, naar gelang van de situatie
tussen de 60 en de 80 gulden bedraagt,
doch dat er al flink gespeculeerd wordt op
een stijging tot een nog veel hoger bedrag.
Ik heb gelezen dat écn familie, die een
welgelegen huis met vele ramen in de
voorgevel bezit, een bod voor het hele
huis voor vijf uur heeft ontvangen van
17.000 pond sterling, dat is dus eventjes
170.000 gulden meegenomen. Maar, schrijft
de krant er bij, ze hebben niet gehapt; ze
blijven rustig achterover liggen in hun
stoel tot er iemand komt, die dat bod af
rondt naar twee ton. De hotelruimte in
Londen is nu reeds vrijwel geheel bespro
ken voor Kroningsdag. Maar.... niet in
Londen alleen. Weet u dat de hotels hier
in Nederland er ook rekening mee houden
dat ze besproken-uitverkocht zullen zijn?
Dat vele lieden, die in Londen geen plaats
kunnen krijgen, even uit Amerika naar
Schiphol zullen vliegen, om dan even van
Schiphol naar Londen over te wippen?
Hoe verwonderlijk is dit alles voor mij die,
ofschoon ik van schitterende schouwspelen
wel houd en ofschoon ik begrijp hoe
prachtig die kroningsstoet zal zijn, er niet
temin, al kreeg ik een tientje en een lolly
er bij cadeau, niet aan zou denken mij
juist op die dag in het gedrang van Lon
den te begeven.
Ik ben er zeker van dat ik alles precies,
nauwkeurig en volledig en misschien ook
nog wel in natuurlijke kleuren in de bios
coop zal kunnen zien. Dat weten alle men
sen even goed als ik. Maar wat is dat dan
eigenlijk? Ge kunt die stoet zien of ge
kunt hem niet zien. Zien en zien is,
dacht ik, hetzelfde. Is er verschil in op de
film zien en uit het venster zien? Is het
alleen maar om te kunnen zeggen: „ik was
er zelf bij", dat de mensen al die moeite
en al dat geld er aan besteden?
Hoe diep is mijn verwondering over
mijn medemens. ELIAS
vertaald uit het Engels.
40)
Ze keek naar zichzelf en zag een meisje met
glanzende koperkleurige korte krullen en
een blanke huid, waarop de jade hanger
prachtig tot zijn recht kwam. Mark stond
achter haar en zijn prettige, open gezicht
was vol tederheid, terwijl hij haar gade-
sioeg.
Even ontmoetten hun ogen elkaar in de
spiegel. Toni moest toegeven, dat hij gelijk
had: de hanger leek speciaal voor haar ge
maakt. Maar ze wilde zo iets kostbaars niet
van hem aannemen en met trillende handen
maakte ze het kettinkje weer los.
„Het is beeldig, Mark," zei ze ernstig,
„maar ik geef niet veel om sieraden. Ik heb
zo weinig gelegenheid ze te dragen, ik ben
bijna altijd in uniform."
„Toch wil ik, dat je deze hanger van mij
aanneemt," drong hij koppig aan. Ze voelde
hoe hun beider wil botste. Zachtjes fluis
terde Mark in haar oor: „Kijk niet zo uit
dagend, Toni, en doe niet zo onafhankelijk!
Weet je niet, dat het een zegen is te geven
en te ontvangen
Ze kon hem moeilijk uitleggen, hoé graag
ze dit cadeautje van hem zou accepteren.
Hoe ze het altijd zou dragen, ook onder
haar uniform, tot ze een oude vrouw was
gewordenZo oud als Olivia! De jade
hanger zou door de jaren heen mooi blijven.
Maar ze kon geen cadeau accepteren voor
een huwelijk, dat.ze wist het opeens
héél zeker nooit plaats zou vinden!
„Je moét iets in jade nemen," drong
Mark aan, toen hij haar blik de winkel
rond zag dwalen. Wat was ze toch een won
derlijk kind! Deze hanger kon voor haar
gemaakt zijn door een kunstenaar, daar
over waren ze het beiden eens, en ook de
Chinese jongen achter de toonbank liet iets
van zijn instemming blijken. Om de een of
andere dwaze reden wenste ze echter het
cadeautje niet aan te nemen. Dacht ze wer
kelijk, dat het te duur voor hem was? Mark
was echter in een overmoedige bui en het
zou hem niets hebben kunnen schelen, als
hij zijn hele maandsalaris had moeten neer
tellen. Hij zou nooit weer een gelegenheid
krijgen om Toni iets te gevenCarlos
zou waarschijnlijk als echtgenoot zéér ja
loers zijn. Misschien was dat nu al wel de
reden, dat Toni aarzelde
„Hebt u niet iets kleins, dat niet duur
is?", vroeg Toni bijna smekend aan de
Chinese verkoper. De jongen keek haar
vragend aan. Hij scheen er niets van te be
grijpen. Deze blanke meneer wilde een hu
welijkscadeautje voor deze blanke dame
kopen en onmiddellijk had hij gevoeld, dat
de jade-hanger bij uitstek geschikt was. Hij
had ook andere voorwerpen getoond, maar
ze schenen het eens te zijn over de hanger.
Waarom nu deze onlogische reactie? Hij
kon de Westerlingen niet volgenLang
zaam borg hij de massieve ketting, de arm
band en de oorknoppen weg en het aller
laatst de hanger. Pas daarna liet hij enkele
klein gesneden stukjes jade zien. En om
dat ondanks alles deze klanten hem be
vielen, kwam hij tenslotte toch nog met
een pronkstuk aandragen, een klein jade-
paardje, dat hij vol trots op het zwart flu
weel neerzette, ,,'n Koopje,!' zei hij met een
nonchalant schouderophalen. Mark en Toni
moesten even lachen om zijn houding, maar
toen ze het kleine jade-figuurtje bekeken,
ging hun lach over in een sprakeloze be
wondering. Het paardje was volkomen na
tuurgetrouw tot in de fijnste détails in het
jade uitgesneden. ,.'t Is prachtig jade,"
moedigde de Chinees nog eens aan, terwijl
hij met zijn gelige vingers het beeldje
streelde.
„We nemen het," zei Mark vastberaden.
Even bekeek hij het prijskaartje, dat hij
vervolgens lospeuterde, voordat hij Toni
het beeldje overhandigde. „Neem dit aan,
Toni, met al mijn wensen voor een geluk
kig leven," zei hij zacht. „Het is klein ge
noeg, dat je het in je tas kunt stoppen."
„Ja....," stamelde ze, terwijl haar ogen
glansden. „Maar. eh. is het werke
lijk niet te duur, Mark? Ik wil niet, dat je
zoveel geld voor me uitgeeft."
Hij lachte en zich vooroverbuigend kuste
hij haar even op haar wang. „Je hoorde
toch, dat hij het een koopje noemde. Ge
draag je als een dame, liefje, verdwijn uit
de winkel, terwijl ik met hem afreken. En
maak je geen zorgen over het geld."
Als een gehoorzaam kind liep ze naar
buiten, terwijl ze het paardje in haar hand
klemde. Ze hield het even tegen haar wang,
voordat ze het in haar tas stopte. „Liefje"
had hij tegen haar gezegd. Het betekende
natuurlijk niets, maar het gaf haar toch het
gevoel, dat hij iets voor haar voelde, dat hij
een goede vriend was. Haar hart bonsde.
Ze wist, dat hij een meisje in Londen had.
Als ze van Flamingo Eiland vertrokken
waren, zouden ze elkaar misschien nooit
weer zien, tenzij ze als verpleegster toeval
lig in een ziekenhuis, waar hij werkte,
terecht zou komen. Toch was ze op dit mo
ment stralend gelukkig enkel óm het feit,
dat hij haar dierbare vriend was.Even
sloot ze haar ogen en prevelde zachtjes
zoor zich heen: „Lie God, ik weet, dat hij
niet van mij is, maar laat me vandaag ge
lukkig met hem zijn
„Wat loop jij te mompelen?" Mark's
stem klonk warm en hartelijk, terwijl hij
haar geamuseerd aankeek.
„Ik deed een wens," antwoordde ze
lachend, tot de werkelijkheid terugkerend.
„Ik ben je zó dankbaar, Mark, voor het
paardje. Het wordt mijn talisman."
Hij pakte haar opnieuw bij haar elleboog
vast en even later merkte ze, dat hij zijn
arm helemaal door cle hare had gestoken,
zodat ze vrolijk lachend en pratend, arm in
arm, tussen het drukke mensengewoel
veortwandelden. De winkels begonnen te
sluiten. Mark scheen vandaag in een bij
zonder goede stemming te zijn, en er was
voortdurend een lach op zijn gezicht. „Jade
vind ik altijd even mooi," merkte hij op.
„Het ziet er zo koel en ongerept uit. En om
je gerust te stellen, kan ik je meedelen, dat
het werkelijk een koopje was, het was in
derdaad een spotprijs. Ik denk, dat die Chi
nees het bewaarde, tot iemand hem goed
beviel."
Ze glimlachte. „Het zou moeilijk zijn aan
hem te zien, of iemand hem al dan niet aan
stond. Wat een onbewogenheid! Maar wat
een waardige rust ook!"
Mark lachte. „Hij gaf me het gevoel, dat
ik weer een jong medisch studentje was,"
zei hij. „En vertel me nu eens, waar je wilt
eten?", voegde hij er aan toe. „In één van
die Zuid-Amerikaanse dingen, of ergens,
waar cabaret is, of bij Forsytes?"
Ze was blij, dat hij niet naar de Club
wilde. „Forsytes?", zei ze vragend, „dat
heeft een vertrouwde Engelse klank."
„Het is inderdaad een Engels restaurant,
in antieke stijl, je kent het genre wel. We
zullen moeten rennen, want het kan ieder
ogenblik gaan gieten. Ik ruik de regen
al...."
Aan Mark's hand begon Toni hard te
lopen. Zij begon er zélfs ook al enig idee
van te krijgen, dat op Flamingo Eiland uit
onschuldig uitziende wolken plotseling
hevige regenbuien konden neerstorten.
Toen ze voor Forsytes hijgend halt hielden, j
begonnen de eerste grote druppels te vallen j
er. toen ze goed en wel binnen waren,
stroomde het al uit de plotseling donker
geworden hemel. De straat, die kort te
voren nog vol mensen was geweest, zag er
opeens uitgestorven uit. Een dergelijke
regenbui was stellig geen grapje! Binnen
vijf minuten stond de straat blank van het
water
„Dat hebben we mooi uitgemikt," zei
Mark lachend. „Zullen we op de galerij
gaan zitten? Daar is het koeler."
Toni liet zich door Mark leiden. Ze vond
het een prettige sensatie. Terwijl ze ging
zitten en haar blik liet gaan over de haven
en de baai, die in een sluier van regen ach
ter de palmbomen zichtbaar waren, besefte
Toni, dat ze eigenlijk sinds haar aankomst
op het eiland in een min of meer gespannen
toestand had geleefd. Ze had ernstig haar
best gedaan om vriendschap te sluiten met
de Burden-familie, ze had alles gedaan om
het de lastige oude mevrouw Burden naar
de zin te maken en ze had zoveel, mogelijk
het geïntrigeer op Floriana vermeden. Er
was het rij-ongeval geweest en Carlos'
liefde-verklaring, daarna was er het voor
val met de slang geweest en tenslotte had
Nigel haar ten huwelijk gevraagd. Er was
dus inderdaad wel een en ander gebeurd
sinds haar aankomst op het eiland. Ze
hoopte dat de tijd, die haar hier nog restte,
rustiger zou verlopen, al wist ze, dat ze nog
een moeilijk gesprek met Carlos voor de
boeg had.
(Wordt vervolgd).
