BhL/*
Het Hek van de Dam
Op het grootste toneel van Europa
staan soms vier décors tegelijk
Agenda voor
Haarlem
Levensgeluk
Een theaterminnaar in Parijs
Even royaal als
ouderwets
Met Marcel Marceau
op Montmartre
my—* m
Overladen salon van
Arti et Amicitiae
In de hoofdstad uit
föyiastiC-
5
Kr japT
Klankbeeld van de JARO
op Woensdag 22 October
Beeldende Kunst
Mijnhardtjes: sterke
Heringa Wuthrich
Omvormers
Stille genieters
Première „Limelight"
ZATERDAG 18 OCTOBER 1952
In een bijzonder/ aardige en veel te weinig beleende één-acter, voor het eerst gespeeld
in 1916 in het Thé&tre Antoine, behandelt Tristan Bernard de moeilijkheden van een
jong dienstplichtige, die tijdens de mobilisatie van 1914 overschrijving probeert te
krijgen naar leen regiment in Bordeaux, waar zijn verloofde woont, zogenaamd om
gelegenheid te hebben voor hij de oorlog in moet zich aan haar ouders voor te stellen.
Via een bevriende journalist belandt hij bij een garnizoenscommandant, daarna bij
een generaal en tenslotte bij de minister van Oorlog maar geen van hen kan hem
van diensft zijn, hoe graag zij ook zouden willen. Als hij alle hoop reeds heeft laten
varen, komt hij een soldaat-tweede-klasse tegen, die in Parijs bediende van zijn
kapper was en thans de functie van oppasser van een majoor vervult. En o ironie:
deze iside enige die op slag het verzoek kan inwilligen, eenvoudig door de naam op
een lijst te zetten. Vaak immers zijn het niet degenen die de macht in handen hebben,
die het meest voor de hand liggende tot stand, kunnen brengen.Hieraan moest ik
denk/en, toen ik verleden week probeerde mij toegang te verschaffen tot het toneel
van het Thé&tre du Chatelet, dat als het grootste van Europa bekend staat. Nadat mij
dit/ten kantore door iedereen geweigerd was en geen enkele functionaris zich bevoegd
of bereid verklaarde het verbod om buitenstaanders toe te laten voor één keer op
te heffen, wenkte mij door een geopende deur een toneelknecht, die toevallig niets
om handen had en mijn moeilijkheden blijkbaar direct begreep. Misschien stond de
teleurstelling op mijn gezicht geschreven. Maar hoe dan ook: door het toedoen van
deze onbekende heb ik, gedurende een voorstelling, de formidabele apparatuur van
deze inmense ruimte kunnen bewonderen.
Dit in 1877 gebouwde theater is wereld
beroemd wegens de extravagante transfor-
matiescènes, die hier met een minimum aan
tijdverlies mogelijk zijn. Waarschijnlijk was
dat de reden waarom de grote gangmaker
Serge de Diaghilew van hieruit in 1909 de
sensationele invasie van zijn Russische
balletten liet beginnen. Dans vraagt ruimte
en een omvangrijkere is in Europa nergens
te vinden. Maar toch stond hij verbaasd over
de ouderwetse accommodatie en daarom
liet hij de toneelmeester van de Moskouse
Opera naar de Franse hoofdstad komen om
een nieuwe vloer te leggen en ook verder
de inlichting achter de coulissen te ver
timmeren. Moeite noch kosten heeft hij ge
spaard om het artistiek-overrompelende
debuut van zijn groep zo spectaculair
mogelijk te doen zijn. Daarom ook veroor
loofde hij zich de luxe, toen hij evenzeer
getroffen werd door de toestand van ver
waarlozing waarin de toeschouwersruimte
verkeerde, om ter stijlvolle verhoging
van de luister van zijn eerste seizoen op
eigen kosten, terwijl hij dus gewoon als
huurder optrad, het gehele meubilair van
stalles en balcons met weelderig trijp te
laten stofferen en kostbare lopers voor het
trappenhuis naar de loges aan te schaffen!
Men profiteert nog altijd van deze aristo
cratische gril, maar niemand in deze royale
schouwburg, waar de laatste tientallen
jaren hoofdzakelijk groots gemonteerde
revues en operettes worden opgevoerd,
\yeet zich iets uit dit glorietijdperk, toen
de revolutionnaire herleving van de dans
kunst in West-Europa begon, te herinneren.
Maar de gérant van het zich onder hetzelf
de dak naast de ingang bevindende restau
rant Zimmer wist mij het tafeltje te wijzen
waar de rijzige Diaghilew met de toen nog
zeer jeugdige Vaslav Nijinski bij voorkeur
de lunch placht te gebruiken.
Een leger op het toneel
Hoe dit alles ook geweest mag zijn,
tegenwoordig onderscheidt het Chatelet
zich van de andere revuepaleizen (zoals
Casino de Paris, Mogador of Folies Ber
gère) dat men er met een gerust geweten
zijn kinderen mee naar toe kan nemen.
Voor de pauze heb ik geprobeerd mij te
laten vermaken door de twintig taferelen
tellende operette „Le chanteur de Mexico"
met de buitensporig populaire flageolet
zanger Luis Mariano (die 1600 per voor
stelling verdient) in de titelrol. In een ver
bluffend tempo verplaatst de „handeling"
zich van het Baskenland via Montmartre
en de Moulin de la Galette naar een bloe
menmarkt onder de blauwe hemel van
Acapulco enzovoorts, tot vervelens toe.
Maar dit moet gezegd worden: de fantas
tische aankleding van iedere scène, met
schilderachtige lichteffecten en schitteren
de costuums tart elke vergelijking. En als
men zegt dat met „Les Indes galantes" in
de Nationale Opera (door dezelfde regisseur
overigens) het Chatelet overtroffen is, dan
doelt men daarmee voornamelijk op de
wijze waarop de technische problemen
overwonnen worden. Want in de Opera
moet het toneel iedere dag plaats bieden
aan een andere voorstelling, maar in het
Chatelet begint zo'n spektakel pas te ren
deren als het ten minste een jaar achtereen
op het programma blijft.
Geen wonder dus dat ik de boven
beschreven moeite in het werk heb gesteld
om deze wonderen wat meer van nabij te
bestuderen. Welnu, men weet niet wat men
ziet. Het toneel heeft een diepte van 35
meter, zodat men er met gemak vier décors
achter elkaar kan opstellen. Aan de achter
kant blijft dan nog voldoende plaats over
om met een vrachtauto heen en weer te
rijden, als dat nodig mocht zijn. Aan de
zijkanten beschikt men over slechts betrek
kelijk weinig ruimte, vandaar dat de
changementen met behulp van liften en
verschuifbare plateaux geschieden. Terwijl
dus de eerste scène gespeeld wordt, maakt
men in de kelder het tweede décor gereed
en in de nok dat voor het vierde bedrijf,
want achter het eerste staat reeds het derde
opgesteld. Enzovoorts. Niets behoeft ge
demonteerd te worden, want als een décor
zijn dienst heeft gedaan, wordt het in zijn
geheel omhoog getrokken of verdwijnt het
met zinkbruggen in de diepte. Alleen de
stopstukken en losse attributen worden
met handkracht opgesteld. De totale hoogte
van het toneel beslaat negen étages. Heeft
de Opéra honderd mensen achter de scher
men aan het werk, in het Chatelet zijn
„slechts" dertig knechten nodig voor de
verwisselingen van grandioze taferelen, die
nooit langer dan twintig of dertig seconden
duren! Vergelijk dat eens met de verhou
dingen in Nederland, waar men soms tien
minuten moet wachten, voor een eenvou
dige zitkamer heeft plaats gemaakt voor
een slechts in onderdelen daarvan verschil
lende bibliotheek, om maar een voorbeeld
te noemen.
Het grootste tableau, dat hier ooit is ver
toond, was een soort bevrijdingsspel na de
oorlog, toen er behalve een paar olifanten
maar liefst twee compagnies infanterie en
honderdtwintig cavaleristen te paard op dit
toneel van 576 vierkante meter paradeer
den. Om de veranderingen van costuum
voor de figuranten zo snel mogelijk te doen
verlopen, zijn er gelijkvloers tegen de ach
terwand garderobes ter grootte van de stal
len van een kapitale boerderij. Merkwaar
dig genoeg is het gehele gebouw van hout,
zodat men na iedere pas op een zwart-
gedrukt rookverbod stuit. Niet minder
ouderwets is de lichtinstallatie, welke toch
nog altijd honderdtien verschillende instel
lingen oplevert. En wat men aan de andere
zijde van het voetlicht allerminst verwach
ten zou, dat is de onverstoorbare kalmte
waarmee het vliegensvlugge werk zonder
mankeren wordt verricht.
DAVID KONING
Duidelijk kan men op deze foto van het
Théatre du Chatelet zien hoeveel ruimte
van het gehele gebouw door het toneel in
beslag wordt genomen.
In dezelfde afdeling der uitgaansagenda
van Parijs, waarin ook de operettes en
(nacht)revues worden aangekondigd, die
der zogenaamde music-halls, vond ik
de annonce van het A.B.C.-theater, de
boulevardtempel van de lach en het lied,
dat deze maand de in ons land goed be
kende Marcel Marceau de gelegenheid biedt
zijn nieuwste pantomimische experiment
te vertonen. Ik zag zijn voorstelling op een
Maandagmiddag en constateerde tot mijn
voldoening dat er geen stoel vrij was. Ove
rigens was het moeilijk uit te maken of
deze duizend mensen allemaal voor Mar
ceau gekomen waren, want het optreden
van zijn thans uit een kleine twintig men
sen bestaande gezelschap vormde slechts
een onderdeel van een uitvoerig variété
programma, dat begon met twee aan turn-
toestellen zwaaiende dames en eindigde
met twee bijzonder dwaze imitators.
Men behoeft hier niet vreemd van op te
kijken, want al mag de pantomime in haar
zuiverste vorm dan de kunst van de stilte
zijn, men heeft hier per slot van rekening
te doen met de erfenis van potsenmakers
en jongleurs,, die dit bewegingsspel van
ouds op de kermis bedreven. En de groot
meester Jean-Gaspard Deburau (wiens
levensloop de stof tot de film „Les enfants
du paradis" leverde) oogstte zijn legen
darische triomfen en de bewondering van
dichters als Théophile Gautier en Victor
Hugo in het obscure Théatre des Funam-
bules, het huis van koorddansers en worste
laars. Marceau heeft zich voor zijn leven
dige en ondanks de traditionele elementen
zeer oorspronkelijke mimodrama „Pierrot
de Montmartre" door de tekeningen van
Adolphe Willette een der medewerkers
van 't roemruchte cabaret „Le chat noir"
laten inspireren. Met uitzondering van Jac
ques Fabbri en enkele anderen beschikken
zijn medewerkers nog niet allemaal over vol
doende expressieve middelen, maar toch is
dit veelbewogen spel met zijn vijftien
HK
Marcel Marceau
décorwisselingen bij open doek en voor
treffelijke tingeltangelmuziek van Kosma
steeds onderhoudend en menigmaal zelfs
licht-ontroerend. Het slot als de guillo
tine tot driemaal toe ketst mag zelfs
symbolisch heten: want Pierrot, de clown
met het witte gezicht en de melancholieke
ogen, is gelukkig onsterfelijk.
DAVID KONING
De belangrijkste uitzending van de ko
mende week is ongetwijfeld het klankbeeld
„Wordende wereld" dat door de Jeugd
Amateurs Radio Omroep (JARO) werd
samengesteld ter gelegenheid van de Dag
der Verenigde Naties.
De uitzending vindt plaats op Woensdag
22 October via de zender Hilversum II
's avonds om kwart voor acht.
Onder meer komen voor de microfoon
de minister-president dr. W. Drees en de
secretaris-generaal van de Verenigde Vol
ken, Trygve Lie.
Van de overige uitzendingen, waarbij in
woners van Haarlem en omgeving betrok
ken zijn, noemen wij:
Samenzang in de Nederlands Hervormde
kerk van Overveen (Zondag 19.00 H. I),
Radiolympus onder leiding van Jaap Buijs
Jr. (Zond. 19.30 H. II), Cabaret Chiel de
Boer (Zond. 22.00 H. II), Pierre Sègond op
het orgel van de Oude Bavo (opname van
het internationaal orgelconcours) en de
Christelijke Oratoriumvereniging onder
leiding van Piet Halsema (Maand. 22.35,
H. II), Ziekenlof uit Heemstede (Dinsd.
16.30, H. I), Dagopening door dr. A. van
Biemen (Dond. 7.50, H. II), Werken van
Hendrik Andriessen door Albert de Klerk
(Vrijdag 20.40, H. I). Tijdelijk uitgescha
keld door A. J. van Leusen (Zat. 10.00, H.
II), Lichtbaken door Pater W. Loop (Zat.
20,30, H. I).
Na al wat men moge overwegen aan
gaande de thans plaats hebbende najaars
tentoonstelling van Arti et Amicitiae te
Amsterdam, blijft de opvatting dat er véél
te veel is opgehangen en dat er met véél
straffer hand gejureerd had moeten wor
den doorslaggevend. Natuurlijk, de jury
wil de leden der vereniging zoveel moge
lijk tegemoet komen en ieder z'n kans
geven op deze expositie van tekeningen,
grafiek, aquarellen enzovoorts. Maar met
al deze goedwillendheid is tenslotte nie
mand gediend, zomin de exposanten die
elkander verdringen, als het publiek dat
in deze veel te dicht opeengepakte massa,
rijp en groen door elkaar, geen weg weet.
Men is geneigd zich vlug door deze over
vloed heen te werken om zo spoedig mo
gelijk buiten verruimd adem te gaan halen
maar de erkenning, dat er toch ook op
deze tentoonstelling menig goed werkstuk
hangt, weerhoudt u daarvan.
Met een brede rustige penseelstreek heeft
mevrouw Bauer een atelier-intérieur ge
aquarelleerd. Een fijne intimiteit weet Cor
Dik aan te duiden met een uiterst sobere
kleur, als hij een tekenend kind in een
stille kamer waarneemt. Het is één der
beste werken die ik ooit van hem zag en
ook één der waardevolste van de expositie.
Uitmuntend van voordracht lijkt mij ook
het kindje in een box door Kees Royaards.
Van onze enige romanticus, zoals men
G. Westerman wel eens hoort betitelen,
vond ik het mooiste de aquarel met een
laag over het water vliegende donkere
vogel. Een geheimzinnig uur, waarin al
leen een fatale'wiekslag hoorbaar is, lijkt
aangebroken.
Arie van Mever raakt steeds meer onder
de bekoring van een tekenwijze die in de
tweede helft van de vorige eeuw floreerde.
Hij bezit een uiterst gevoelige hand en een
fijn sentiment, maar men heeft vroeger, op
grond van bepaalde werken, toch meer
van hem verwacht. Jacob Kuyper, wiens
schilderijen hier al verschillende keren
gesignaleerd werden, blijkt ook als aqua
rellist uitstekende kwaliteiten te bezitten.
Ook van deze landschappen en tuinen gaat
iets fris en opwekkends uit en dat is wel
eens erg pleizierig in een tijd met zoveel,
misschien gerechtvaardigd, pessimisme.
Bob Buys zond onder meer een aquarel
in van een slapende vrouw, waarin hij
meer dan men dat van hem gewoon is
zich onbevangen laat gaan en profiteert
van het smeltende vervloeien der nat in
nat geschilderde waterverven. Hij komt
hier in de nabijheid van de aquarellen van
mevrouw Westendorp O.sieck die dit ge
heim ook zo goed blijkt te verstaan.
Altijd fraai zijn de tekeningen van Germ
de Jong, die aan ieder landschap iets van
een dichterlijk visioen meegeeft. Werkelijk
ADVERTENTIE
pijn-, kou- en griepbestrijders
Doos 41 cent Koker 80 cent
ADVERTENTIE
Haarlem
CENTRALE VERWARMING
JOHNSON OLIEBRANDERS
Wij hebben van de week enige ver
rukkelijke uren doorgebracht op de Fi-
rato in Bellevue. De Firato was een ten
toonstelling van radio-onderdelen, ra
dio- en televisietoestellen, electrische
gramofoons en pick-ups, platenwisse-
laars, geluidsinstallaties, electronica en
aanverwante artikelen, en vaklittera
tuur. En Bellevue is een café, dat uit
zicht biedt op een stuk gracht en de kop
van de Overtoom Over smaak valt niet
te twisten!
Op die Firato dan hebben wij werke
lijk een heerlijke middag gehad. Wij zijn
namelijk fijnproevers op dat gebied.
Voor een knappe roterende omvormer
kunnen wij uren in extase verwijlen en
een schuif-potentiometer brengt ons tot
hartstochtelijke geestdrift. Al die din
gen, mitsgaders spoellichamen, swinging
chokes, toon-equalizers, verloopnikkels,
wiskoppen, rubber doorvoertules, moer-
borgen en nieuwe en oude moeren wa
ren daar op de Firato te zien. Het water
liep ons eenvoudig uit de mond. Uren
lang hebben wij er rondgedoold, hier
een contra-banaanstekker testend, daar
amateurzendonderdelen. Wij vragen ons
alleen af wat „amateurzen" betekent.
Ook hebben wij nog even minzaam ge
sproken met een beklagenswaardig man,
een standhouder met buisvoeten name
lijk. Hij liep er overigens vrij aardig op,
zo te zien.
Een van de nieuwigheden van de show
waren de zogenaamde gelijkrichtbuizen,
die kennelijk welwillend door een Rus
sische radiozender ter beschikking wa
ren gesteld. De Duitse omroep had zich
blijkbaar ook niet onbetuigd willen
laten en een mooie partij Gerrnanium-
kristallen ingezonden. De Voice of Ame
rica was daarentegen met een storings
onderdrukker aan de markt. Voor de
Nederlandse stations waren er speciale
laagfrequente transformatoren op de
tentoonstelling. Naar men ons van be
voegde zijde meedeelde is men trouwens
in de weer met speciale toon-omvormers
voor radio-Hilversum. Dit zijn zeer
practische apparaatjes, die automatisch
alle uitspraakfouten der omroepers cor
rigeren en bij het begin van een uitzen
ding van de 'Bonte Dinsdagavondtrein
of de Ramblers uit zichzelf op de B.B.C.
overschakelen. Het enige bezwaar van
dit uitermate fijngevoelige toestelletje
is, dat men de grootste moeite heeft om
het te bewegen, weer naar Hilversum af
te dalen.
Ook voor de televisie is men trouwens
met allerlei verfijningen bezig. Men is
bijvoorbeeld aan het experimenteren
met bliksemafleiders en parapluies ten
einde het regenen en donderen op het
scherm tegen te gaan. Deze ultra-mo
derne hulpmiddelen zullen binnenkort
waarschijnlijk aan alle kopers van een
televisie-toestel worden cadeau gedaan.
Aan het gedonder van de omroepver
enigingen met hun reclame voor zich
zelf zal trouwens ook makkelijk een
einde kunnen worden gemaakt. Daartoe
zijn alle toestellen, zowel de televisie
als de gewone radio-apparaten, uitge
rust met een klein knopje dat zich door
gaans aan de linkerzijde van het toestel
bevindt. Draait men hier even aan, tot
dat het „klik" zegt, dan treedt die ver
rukkelijke stilte in, die het bezit van
een radio tot zo iets heerlijks maakt.
Dit verschijnsel komt overeen met de
man, die uren lang zo hard mogelijk met
zijn hoofd tegen de muur liep en toen
men hem vroeg, waarom hij daar be
hagen in schepte, antwoordde: „Het is
zo'n fijn gevoel, als je er mee ophoudt".
Er bestaat natuurlijk nog een andere
klasse van radio-fijnproevers. Deze
kopen een toestel, liefst zo duur moge
lijk, alleen en uitsluitend voor het ge
noegen om het nooit aan te zetten. Zij
zetten zich in een behaaglijke stoel en
kijken een ganse avond verzaligd naar
het zwijgende kastje, zich verkneuke
lend in de diepe stilte, die er in hun op
trekje heerst, een stilte die nog dieper
schijnt door het besef, dat één druk op
de knop voldoende zou zijn om door
middel van geschetter in woord en mu
ziek te vernemen hoe akelig deze eeuw is.
Het komt ons voor, dat de fabrikan
ten van radio-toestellen en dit bleek
ons op de Firato ook weer onvoldoen-
le rekening houden met het grote markt
gebied dat hier voor hen braak ligt. Aan
de speel-kwaliteiten van de toestellen
voor deze groep zou nog minder aan
dacht hoeven te worden besteed dan aan
die van thans. Ze zouden nóg meer
mogen storen, knetteren, vervagen en
twee of meer stations door elkaar laten
spelen dan normale toestellen, aangezien
ze toch niet zouden worden aangezet.
Tegenover deze bezuinigingen zouden de
fabrikanten zich slechts wat meer moei
te moeten getroosten ten aanzien van de
kast van het toestel. Deze uitermate
visueel ingestelde mensen kan men na
melijk niet dwingen verzaligd te kijken
naar de gepolitoerde speeldozen der
huidige ontwerpers. De kasten zouden
er zeker niet uit mogen zien als de ver
keerde voorstelling, die een Duitse Bie-
dermayer van het graf van Napoleon
heeft. Men kan het de fabrikanten na
tuurlijk niet kwalijk nemen dat zij op
het ogenblik het uiterlijk hunner toe
stellen in overeenstemming brengen met
het peil der uitzendingen, anders ont
staat er een té grote discrepantie, maar
wanneer de industrie aan de geestelijke
élite zou gaan leveren, moet dat uiter
aard anders worden.
Zoals gij uit het bovenstaande wel
zult hebben afgeleid, zijn wij dol op al
les wal met radio te maken heeft. Het
spijt ons daarom te meer, dat wij u niet
veel meer over de Firato kunnen vertel
len, over de prachtige nieuwe antennees
bijvoorbeeld. Maar ja, die zouden toch
ver boven uw pet gaan. Wij wilden u
echter troosten met een speciale exclu
sieve actie-foto, gemaakt door onze
eigen Fiep, die- zich tegenwoordig spe
cialiseert op het kieken van de aether,
waarop gij ons in de weer ziet met het
afbouwen van een eenvoudig batterij-
ontvangertje met drie buizen. Het bij
zondere van dit handzame toestelletje
is, dat men er tegelijk gramofoon, radio
en televisie op kan spelen. Dat geeft
een héél mooi kabaal. Verder wordt het
geheel onafhankelijk aangedreven door
het jongmens, dat zich op de linkse
bromfiets bevindt. Dit is altijd practisch
in geval van vreemde bezetting. Aan de
rechterkant van het toestel bevindt zich
de koeling, die verzorgd wordt door een
electrisch omkiepende gieter. Voor de
technici onder u delen wij nog mede dat
de in het apparaat vervatte 1 T 4-pen-
thode een rooster-capaciteit van 0.001
heeft. De steilheid is 0.009..0.01 mA/V.
Achter de hals van de poes bevindt zich
een 2,5 mHy smoorspoel. Deze spoel van
zeer hoge capaciteit is speciaal bestemd
voor de uitzending van radio-Hi
Nee, laten we nou niet wéér beginnen.
BOEDA.
Het Ballet van de Nederlandse Opera
geeft Zondag een matinee in de
Stadsschouwburg met solistische
medewerking van de Franse balle
rina Ethéry Pagava. Op het program
ma staan: Les Sylphid.es, Billards, II
Ritorno en de nieuwe aanwinst van
het répertoire Quatre Mouvements
op muziek van Haydn, choreografie
van Frangoise Adret.
Het Amsterdamse Toneelgezelschap
vertoont Zaterdag, Zondag en Dins
dag respectievelijk: Driekoningen
avondvan Shakespeare, „Miss Poes"
van Ted Willis en (als volksvoorstel
ling) „Zij kregen wat ze wilden" van
Louis d'Alton, de laatste twee stuk
ken onder regie van Louis Saalborn.
Wim Sonneveld gaat tot 1 November
in het Leidseplein Theater door met
zijn Gastenboek, waarin ditkeer
Stella Fontaine optreedt met imitaties
van artisten uit de bloeitijd van Flora
Het Vrije Toneel onder leiding van
Anton Ruys speelt iedere avond in
het Centraal Theater het nog door
Cor Ruys vertaalde en geregisseerde
Franse successtuk „Engelen zonder
vleugels".
Donderdag 23 October heeft in de
Stadsschouwburg onder auspiciën
van de Wagnervereniging de pre
mière door de Nederlandse Opera
van „Le Nozze de Figaro" van Mo
zart onder leiding van Josef Krips
plaats, waarin Frons Vroons als Ba-
silio de zelden of nooit uitgevoerde
ezel-aria zingt. De voornaamste so
listen zijn: Graziella Sciutti en Sesto
Brascantini als Suzanne en Figaro.
Ricardo Odnoposoff is solist bij het
Zondagmiddag te geven concert door
het Concertgebouw Orkest onder lei
ding van Eduard van Beinum. Er
worden werken van Handel, Tsjai-
kofsky (Vioolconcert)Escher en De
Falla uitgevoerd. Woensdagavond is
Arthur Grumiaux solist in het Viool
concert van Bartök.
In de kleine zaal van het Concert
gebouw worden recitals gegeven: op
Zondagavond door de pianiste Ma
rion Perkins, op Maandag door de
cellist Max Orobio de Castro, op
Dinsdag door de Amerikaanse pia
nist Byron Janis en op Vrijdagavond
door de pianist Jacques Abram.
Dinsdagavond treedt in de grote zaal
van het Concertgebouw het Joegosla-
visch Dans-theater Ivo Lola Ribar
van de Universiteit van Beograd op.
Dertien hedendaagse Belgische schil
ders exposeren tot 1 December in het
Stedelijk Museum waar verder ten
toonstellingen worden gehouden van
grafisch werk van Bonnard en Vuil-
lard en van de jubilerende vereniging
„De Grafische".
Tot 25 October exposeren bij Van
Lier aan het Rokin de schilders Kees
Bol en Harry Pardoel uit Eindhoven,
benevens Karei Blijenberg, Dick
Landsinan uit Den Haag. Bij Huinck
en Scherjon aan de Herengracht is
een omvangrijke tentoonstelling van
aquarellen en tekeningen van Neder
landse en Franse meesters.
De najaarstentoonstelling van Arti
et Amicitiae in de zalen van deze
maatschappij aan het Rokin duurt
\^tot 3 November. j
Het enige dat ik nog echt gréag lees,
zijn de advertentiepagina's in de krant.
Want deze pagina's zijn de verzamel
plaatsen van alle blijheid en alle vreugde
hier op aarde.
Wat heb ik eigenlijk te maken met wie
er President van Amerika wordt, wanneer
ik weet dat er boeljonblokjes en soeppak
jes zijn die een héél gezin, kennelijk en
duidelijk afgebeeld, het geluk zijns levens
schenken?
Goed, in Egypte is het óók niet alles.
Naguib wordt aangewafd door een woe
dend Nahasje, maar daar staat tegenover,
dat een nogal gezette dame te Leerdam
blij is met haar sopje, dat over de teilrand
heen zijn weelderigheid spelen laat in het
goede leven van die dame.
Wel, wat Stalin precies vóór heeft met
ons geluk, en of Charlie Chaplin terug
mag naar Hollywood, en of Nixon werke
lijk nix onder de korenmaat houdt is
het tenslotte niet enig, dat er margarine
is, die zó vers is, dat iedereen zegt: Azzik
niet wist dat 't margarine was, dan zou
ik zweren dat 't géén margarine is.
Iedereen op alle advertentiepagina's is
blij: één dame ziet al haar levensgeluk in
een krachtige vleesjus geopenbaard; een
voortreffelijk en idyllisch gezin zit al-maar
hardop te lachen omdat ze zulk verrukke
lijk ondergoed dragen; een heer juicht,
omdat hij na jaren en jaren, dè cigaret
van zijn leven heeft gevonden. Er is een
dame die het zou kunnen uitgillen van
oprecht geluk, omdat ze met één hap de
natuurzuiverheid van de beste olifant-
staartsoep op aarde heeft herkend. Hele
families zijn duidelijk kenbaar in de wol
ken, omdat zij de uitkomst bij onverwacht
bezoek hebben gevonden in de fameuze
bessenlimonade van de meest idealistische
bessenlimonadefabriek van 't land.
Ik geloof dat iedereen blij zou zijn als
alle kranten alléén maar uit advertentie
pagina's zouden bestaan.
Die journalisten moeten dan maar een
soepblokjes-en-ondergoedfabriek stichten.
Coöperatief.
Dan breekt het lijntje niet. ELIAS
subliem zou ik het gepastelleerd jongens
portret van Coba Ritsema willen noemen.
Wat een persoonlijke kleur en welk een
forse hand openbaart deze knappe schil
deres in dit werk!
Met de verzuchting, dat met de hier ge
noemde werken en nog vrij veel andere
toch een uitstekende tentoonstelling ge
maakt had kunnen worden, gaan wij nu
helaas toch teleurgesteld naar huis, want
we hebben in onze tijd te veel goede voor
beelden gezien van exposeren om zo'n
overladen „salon" nog met vreugde te kun
nen savoureren. OTTO B. DE KAT
Met grote koppen en vele foto's reageer
den de Engelse ochtendbladen op de we
reldpremière van Charles Chaplins „Lime
light", die in het Londense Odéon Theater
op Leicester Square is gegeven. Langs de
route, welke zowel de eregaste, Prinses
Margaret, als Chaplin zouden volgen,
stonden vele tienduizenden opgesteld, die
in bedwang werden gehouden door hon
derden politiemannen. De ingang van het
theater werd versperd door ongeveer vijf
duizend mensen, die Prinses Margaret luid
toejuichten en bij Chaplins aankomst de
kreet aanhieven: „Good old Charlie".
Chaplin zelf was zo nerveus, dat hij op
merkte het liefst een wandelingetje langs
de Theems te willen maken en daar een
kopje koffie te drinken,. Er werden hem
door reporters vele vragen gesteld, waar
op hij antwoordde dat hij zijn bolhoed en
te grote schoenen tijdelijk in de kast gezet
had „omdat hij eens iets anders wilde",
en dat hij in „Limelight" tot uitdrukking
wenste te brengen de goedheid en de
vriendschap, die er tussen de mensen kan
bestaan.
ADVERTENTIE
Made from
"sun-kissed" tobaccos
ZATERDAG 18 OCTOBER
Stadsschouwburg: „U spreekt met uw
moordenaar" (De Nedex-landse Comedie), 8
uur. Brinkmann: ORG, conferentie over
„De mens en zijn lot". City: „Peppino", alle
leeft., 7 en 9.15 uur. Spaarne: „Rodeo in
vlammen", „Oorlogsbandieten", 14 jaar, 7 en
9.15 uur. Rembrandt: „De mijnen van Ko
ning Salomo", alle leeft., 7 en 9.15 uur.
Palace: „711 Ocean drive", 18 jaar 7 en 9.15
uur. Luxor: „The African Queen", 14 jaar,
7 en 9.15 uur. Lido „Dwars door de vuur
linies", 14 jaar 7 en 9.15 uur. Nachtvoorstel
ling „De bruiloft van Figaro", 23.30 uur.
Minerva: „De man op de Eifeltoren", 18 jaar
7 en 9.15 uur.
ZONDAG 19 OCTOBER
Stadsschouwburg: „U spreekt met uw
moordenaar" (De Nederlandse Comedie), 8
uur. Concertgebouw: Rotterdams kinderto
neel „Wat en Half Watt", 2.30 uur. Radio
Rariteiten Revue, 8 uur. City: „Peppino",
alle leeftijden, 2.15, 4.30, 7 en 9.15
uur. Spaarne: „Rodeo in vlammen".
„Oorlogsbandieten", 14 jaar, 2, 4.15, 7 en
9.15 uur. Minerva: „De man op de Eifelto
ren", 18 jaar, 2, 4.15, 7 en 9.15 uur.- Rem
brandt: Zondagmorgenvoorstelling „Een on
vergetelijke melodie", alle leeft., 11 uur. „De
mijnen van koning Salomo", alle leeft., 2,
4.15, 7 en 9.15 uur. Palace: „711 Ocean drive",
18 jaar 2 4.15 7 en 9.15 uur. Luxor:
uur. „rne
African Queen", 14 jaar, 2, 4.15, 7 en 9.15 uur.
Lido: „Dwars door de vuurlinies", 14 jaar,
2, 4.15, 7 en 9.15 uur.
MAANDAG 20 OCTOBER
Stadsschouwburg: „De ander" (Comedia),
8 uur. Concertgebouw: Piano-avond Myra
Hess, 8 uur. City: „Peppino", alle leeft., 2.15,
4.30, 7 en 9.15 uur. Spaarne: „Rodeo in
vlammen", „Oorlogsbandieten", 14 jaar, 2.30,
7 en 9.15 uur. Minerva: „De man op de Eifel
toren", 18 jaar, 2.30 en 8.15 uur. Rembrandt:
„De mijnen van Koning Salomo", alle leeft.,
2, 4.15, 7 en 9.15 uur. Palace: „711 Ocean
drive", 18 jaar, 2, 4.15, 7 en 9.15 uur. Luxor:
„The African Queen", 14 jaar, 2, 7 en
9.15 uur. Lido: „Dwars door de vuurlinies",
14 jaar, 2, 4.15, 7 en 9.15 uur.
