Dagtaak
Het Hek van de
Slachtmaand
Dam
Agenda voor
Haarlem
Wedergeboorte vao. een dichter
In de hoofdstad uit
LITTERAIRE KANTTEKENINGEN
Verzameld werk van Paul van Ostayen
William Green overleden
Damstukje
Villoresi geett op
in Panamericana
Nieuwe actie tegen
de Mau Mau
Glashelder
Mijnontploffing in België
kost vijf doden
Fijn trekje
ZATERDAG 22 NOVEMBER 1952
VRIJWEL DEZELFDE dag waarop het stoffelijk overschot van de Vlaamse
dichter Paul van Ostayen na bijna een Kwarteeuw te hebben gerust op het
vérgelegen kerkhof van Miavoye-Anthée naar Antwerpen overgebracht plechtig
in het erepark van „Het Schoonselhof" bijgezet en met een beeld van zijn vriend
Oscar Jespers gesierd werd, verschenen de eerste beide delen van zijn Verzamelde
Werken zijn poëzie in een uitgave, die deze „heraut van een nieuwe gene
ratie" waardiger en duurzamer eert dan enig officieel huldebetoon zou kunnen doen.
Ten tweede male begraven, is hij terzelfdertijd herrezen. Hij is opgestaan in zijn werk,
dat sinds zijn debuut, de in 1915 verschenen verzenbundel „Music-Hail", één onaf
gebroken worsteling is geweest: met de tijd waarin het lot hem plaatste, met en
om zichzelf, met en om zijn dichterschap een onafgebroken experiment met de taal
als dichterlijk instrument, met het woord, met eiKe letter van het woord, klank voor
klank, om het, herbezield door lyrische extase, eens te doen zingen, dansen, trillen,
te doen weerklinken van een muziek, die hij in zich gedragen moet hebben; een
muziek van beelden, gedachten en gevoelens; een muziek waarin (ach neen: waar
achter, vér-weg) zich het eeuwig onzegbare hoorbaar maakte.
Het was een steile weg die hij is gegaan,
met afgronden aan weerszijden. Het was
een avontuurlijke, moedige en trotse tocht
die hij volbracht. De poëzie van zijn jeugd
jaren af te zweren, waarin nog plaats was
voor een „witte blijdschap om de witte
boodschap" van een lente, voor de ver
tedering van een „eerste liefde" en de pijn
van een eerste verlaten-zijn, voor een
lichte weemoed om het verloren landschap
van zijn jeugd déze luxe-poëzie te offe
ren en daarméé de traditionele versvorm
prijs te geven, dat mag een noodzaak ge
weest zijn, die met de ineenstorting van
1914, met deze eerste gruwelijke cataclysme
van onze eeuw onontkoombaar was ge
worden, de wijze waarop hij offerde, waar
op hij uit de ruïnes van illusies en idealen
steen voor steen bij een woelde voor het
fundament van „het werkelijke leven",
voor een mensengemeenschap en een ge
meenschapspoëzie, was van een trotse
strijdbaarheid, die in alle tijden de kracht
dei- vernieuwing in zich heeft gedragen.
Poëzie van het va-banque
Hij dichtte het eens en het was hem
bloedige ernst: dat hij „va-banque" speel
de. Hij brak in zijn expressionistische
experimenten, waartoe hij in zijn tweede
bundel „het sienjaal" gaf, de zinnen in
stukken, de woorden in stukken, tot ze,
chaotisch als zijn tijd, uiteenspatten in
kreten, in vlammende klanken, in een'Wil
de jacht van flitsen en beelden, zich met
spitse pijlen in de onheilslucht boorden en
ergens trillend doeltroffen: in het klank
bord van een gewetenloos-vernietigende en
sidderende mensheid. In „Feesten van
Angst en Pijn" kraste deze opstandeling
met vlijmscherpe pen of als met bot hout
op de bladzijden van zijn manuscript zins
delen, woorden, woordbrokken, in een af-
Xlc ka.\ JU*. ptilliftLi lis
i.L 1 c*. v J tlx i
Ck JU.X.
C*. jecx. kui<J.
ik ka*. Vwi
t'A Ld K«i£-
luwd, bundelde hij geen verzen meer. De
dood was te rap bij de hand. Van Ostayen
keerde tot zichzelf in, tot het wezenlijkste
van zichzelf. De dichter, die de „leegte" er
op waagde, vond ook de moed tot vergetel
heid. Hij herbegon. Hij hervond het kost
baarste van zijn dichterstalent: de arge
loosheid. Alle hindernissen van zijn zwaar
gewapend intellect liet hij ver achter zich
orn, bevrijd van zijn buitensporig expres
sionisme, van zijn „verklarende" poëzie,
open te staan voor de „klare poëzie". Wat
er uit voortkwam was een prille rijpheid
van klanken, een trachten naar louter
.woordmuziek, naar een rhythmisch be
wegen van gevoelstonen, naar speelse
sprankeling, waarachter een bitterder
weten, een diepere wanhoop schuilgaat dan
een vluchtig lezer vermoedt.
Van Ostayen dong naar het onbereik
bare. Maar aan deze onvervulbaarheid
danken wij de musische welluidendheid,
de stil-warme gloed in de woorden van
talloze strofen in zijn nagelaten gedichten,
die deze onvolprezen uitgave als werk van
een herrezen Van Ostayen overdraagt aan
het heden, en méér wellicht nog aan de
toekomst. C. J. E. DINAUX
Paul van Ostayen: deel I en II van het
vierdelige „Verzamelde Werk" („De Sikkel",
Antwerpen; N V. Daamens Uitgeversmaatschap
pij, Den Haag; G. A. van Oorschot, Amsterdam).
..Paul va.n Ostayen": zeven essays over de
dichter (idem).
WASHINGTON (Reuter). William
Green, de voorzitter van de A.F.L. (Ame
rican Federation of Labour), een van de
grote Amerikaanse vakverenigingen, is
Vrijdag in zijn woning te Conshocton in
Ohio overleden. De 81-jarige vakbonds
leider was reeds enige tijd ziek.
Hij overleed aan een hartaanval. In Oc
tober had Green twee weken in een zie
kenhuis doorgebracht. Op 23 September
was hij herkozen tot voorzitter van de
A.F.L.
De dood van Green betekent het tweede
grote verlies voor de Amerikaanse vak
beweging. Op 9 November overleed de
leider van het tweede grote Amerikaanse
vakverbond, de C.I.O., Philip Murray, na
een hartaanval te San Francisco.
De ongehuwde ambtenaressen verdedigen hun spaarvarken
een muurtje van ongeveer zestig centime
ter viel. Voor onderzoek werd het meisje
naar het Diaconessenhuis vervoerd, waar
bleek, dat een ruggewervel was gekneusd.
Later is het naar de woning overgebracht.
In de Stadsschouwburg worden de
volgende voorstellingen gegeven:
door het A.T.G. op Zaterdag van
Onder de wilde vijgeboom" en op
Donderdag van .Hilda Crane", door
het Rotterdams Toneel op Zondag
en Maandag van „Bonavcntura" en
door de Nederlandse Comedie op
Woensdag van „De Koopman van
Venetië.
Het Ballet van de Nederlandse Ope
ra, met Ethéry Pagava en Youli Ai-
garoff als solisten, treedt Vrijdag in
de Stadsschouwburg op, onder meer
met „Quatre Mouvements" en „II
Ritorno"- van Adret.
Zaterdag en Zondag zijn Hetty Blok
en Cruys Voorbergh terug in het
Leidseplein Theater met hun pro
gramma „Van snotneus tot neon".
In de Kleine Koynedie wordt dage
lijks „Potasch en Perlemoerver
toond, de Hoofdstad Operette gaat
in het Centraal Theater door met de
voorstellingen van „Geschichten aus
dem Wiener Wald".
Het Concertgebouw Orkest speelt
Zondagmiddag onder leiding van
Eduard van Beinum werken van
Haydn, Liszt en Debussy. Theo
Bruins is solist met zijn eigen piano
concert. Woensdag en Donderdag
verlenen Elsa Cavelti en Lor enz
Fehenberger medewerking aan de
uitvoering van „Das Lied von der
Erde" van Mahler.
Vrijdagavond concerteert het Resi
dentie Orkest in het Concertgebouw
onder directie van Erich Kleiber. Er
DURANGO. (ANP.). De Italiaan Luigi
Villoresi heeft tijdens de vijfde c'appe van
de Carrera Panamericana opgegeven we
gens een defect aan de versnellingsbak
van zijn Ferrari. Hij had de vierde étappe
gewonnen vóór zijn lanógenoo' Bracco. De
uitslag van de vijfde étappe, van Leon
naar Durango (537 km.) luidde voor de
sportklasse: 1. Kling met Mercedes, 2 uur
58 min. 7 sec.; 2. Bracco met Ferrari,
2.59.13; 3. Lang met Mercedes 3.03.13.
In het algemeen klassement behield
Bracco de eerste plaats.
NAIROBI (Reuter). Britse troepen,
versterkt door blanke kolonisten, zijn Vrij
dag in actie gekomen tegen een verboden
nederzetting van de Kikoejoéstani op een
van de hellingen van de Riftvallei ten
Westen van Naivasja. Er waren vliegtuigen
ingeschakeld om de bewegingen van de
Kikoejoes te volgen. Leden van de Masai-
stam in volle oor!ogsmtrusting hadden de
toegangswegen tot de nederzetting afgezet.
Het resultaat van de razzia, die een van
de grootste in de acties tegen de Mau Mau
wordt genoemd, beantwoordde niet aan de
verwachting. Er werden slechts ongeveer
100 Kikoejoes aangehouden.
Andere operaties door militairen en
politiemannen in de woongebieden der
Kikoejoes in de afgelopen 24 uur hadden
tot gevolg de arrestatie van ongeveer 300
verdachte personen.
'Vo.uet*of U «k
tn j*. ik (-d-.
(if uJt u,e*jC-.
ha.aX£ tk. i
iLot «-«*•"«1 7l'uu*
fffzoxctk Li
jk u>:( U)t
tl uil Vui
Handschrift van Paul van Ostayen.
wisselend bloed-rood, dood-zwart, hel
blauw, in een wild-rhythmische verdeling
over het blanke papier. Het was een ex
pressieve ontploffing van emotioneel
geladen denkspanningen, zoals de littera
tuur van ons taalgebied vóór noch na hem
gekend heeft.
Deze poëzie voor zover deze uiterste
poging om dichterlijk tot oor èn oog te
spreken nog poëzie kan heten voltrekt
zich letterlijk zienderogen: ze „gebeurt".
Woorden rekken, buigen, storten zich over
de bladzijden, breken, versmelten weer in
een schouwspel, dat deze zojuist versche
nen uitgave met onvolprezen typografische
zorg weergeeft.
In „Bezette Stad" (1918) herhaalt zich
deze uitbeelding van „een nieuwe werke
lijkheidsaanschouwing" in het gedrukte
woord, minder persoonlijk allicht dan het
handschrift, maar niet minder overrom
pelend. Maar de flarden van gedachten,
van gewaardwordingen, zijn bitter-zwart
geworden: de vloek van de tijd had ook
de laatste schuilhoek getroffen: het geloof
aan de „morgenstond van een nieuwe
mensheid", waarvoor hij als zijn Duits-
Oostenrijkse expressionistische vrienden
zijn poëzie had ingezet. Ge zult weten, ge
zult zien, ge zult horen en diep in uw éigen
ogen, in uw geweten zien, om eindelijk te
beseffen, wat ge brouwde in deze wereld
die u is gegeven ge zult wéten dat ge het
laatste der idealen hebt vertreden: dat is
de zin van deze verscheurde bazuinsstoten.
Positieve wanhoop
Nihilisme? Inderdaad. Een dodelijk nihi
lisme zelfs, zowel voor Van Ostayens
levensgevoel als voor zijn poëzie, die hij
met halsstarrig-methodische trefzekerheid
ontbond in een veld van krachten. Maar
als het explosief tumult een ogenblik
zwijgt, hoor dan naar de stem die klinkt in
enkele regels, waarin de zuiverste poëzie is
binnengeslopen. Deze mens weet men
dan had het leven zielslief, hoe wrang
hij het verfoeide. Hij had het lief uit posi
tieve wanhoop.
Met dit expressionistische Niets was de
dichter noch de mens Van Ostayen aan zijn
einde gekomen. Dat hij met zijn experi
menten „niets nieuws" deed, niemand wist
het beter dan hij, die een zo voortreffelijke
studie over het expressionisme schreef.
Maar dat hij met nieuwe middelen aan een
nieuw wereldaspect op een hoogst persoon
lijk vernieuwende wijze een zo volstrekt
mogelijke uitdrukking had gegeven, daar
van bleef hij, met het recht dat wel zeer
laat en nog steeds onvoldoende wordt
erkend, rotsvast overtuigd, ook al verwierp
hij zijn vroegere bundels als Jongelings-
poëzie van het overwonnen standpunt."
Sinds de storm om en in hem was ge
Wij willen wel verklaren, dat wij ge
troffen zijn door het besluit om de min
der belangrijke voorronden van het
wereldkampioenschap dammen in Am
sterdam te doen verspelen, zulks ken
nelijk met de bedoeling ons in de ge
legenheid te stellen er een stukje over
te schrijven, dat gezien de titel van deze
rubriek uitermate toepasselijk kan zijn.
In deze keuze hebben trouwens nog
enkele overwegingen van folkloristische
aard meegespeeld, want Amsterdam is
zeer rijk aan dammen. Chauvinisten uit
Klein-Mokum (zoals volgens Van Dale
Rotterdam zo treffend is geheten) die de
Maasstad als strijdtoneel zouden hebben
verkozen, willen wij er opmerkzaam op
maken, dat dit een zeer ongelukkige
keuze zou zijn geweest. Het technisch
peil van het damspel is toch al niet meer
wat het geweest is. En bovendien kun
nen de Maasstedelingen zich altijd
ti-oosten met de gedachte: „Geen Rotter
dam dan Amsterdam".
Waar op het ogenblik de belangrijkste
partijen van dit tournooi in Haarlem
zélf worden gespeeld, leek het ons wel
opportuun uw kennis van de spelregels
nog even wat op te frissen. En de onze
daarbij. Want wij weten natuurlijk wel,
dat damslag altijd voor steenslag gaat,
maar of méérslag nu prioriteit heeft
boven damslag, daar wisten we werke
lijk geen precies antwoord meer op.
Ook het uitermate ernstige probleem
van het zogenaamde „blazen" bleef ons
kwellen.
Wij willen wel zeggen, dat wij teleur
gesteld waren, toen wij vernamen, dat
blazen tegenwoordig niet meer je dat is.
Wij hebben er namelijk altijd een groot
plezier in geschept wanneer onze tegen
stander een mogelijkheid tot slaan over
het hoofd zag, gauw zijn steen van het
bord te pikken.
In „Hoe leer ik dammen" van B.
Springer lazen wij echter: „Kort maar
krachtig wordt hier gezegd, dat de han
deling „blazen" misschien veel nut kan
hebben bij het nuttigen van één of
ander gere.cht, doch in het damspel niet
thuishoort." Spijtig.
Maar om bij het begin te beginnen, in
artikel negen van de spelregels (hoofd
stuk: de loop der stukken) van het
alleraardigste boekje „Het Damspel",
wonderlijk genoeg geschreven door de
heer A. K. W. Damme, lezen wij: „De
schijf gaat schuin vooruit." Die schijf
toch!
Een hoofdstuk dat ons in de spelregels
werkelijk gefascineerd heeft, was dat
over „onregelmatigheden" en wel spe
ciaal artikel 20, dat uitmuntte door
korte en bondige zeggingskracht. Het
luidt: Heeft een speler in plaats van een
eigen stuk, een stuk van de tegenspeler
opgespeeld en losgelaten, of wel na een
slag te veel, te weinig of verkeerde
stukken van het bord genomen, of zelfs
een slag in het geheel niet uitgevoerd,
maar een ander stuk gespeeld, of einde
lijk, indien door een speler een of meer-
Luitenant-kolonel volksvertegenwoordi
ger J. J. Fens heeft in de Tweede Kamer
gezegd: „Het is juist dat de soldaten geen
behoorlijke dagtaak hebben. Men laat hen
maar poetsen en gedurende deze tijd heb
ben zij zich een grote kennis eigen gemaakt
van zwikken en klaverjassen". Als oud-
dienstplichtig-soldaat-op-het-laatste-nip-
pertje-net-niet-bevorderd-tot-korporaal-
titulair, gediend hebbende in de Morspoort-
kazerne te Leiden anno 1924, moet ik ern
stig bezwaar maken tegen deze aantijging
door een persoon die zich, helaas, verbergt
achter zijn parlementaire onschendbaar
heid. Want uit de strekking van zijn op
merking heb ik begrepen dat er in de laat
ste 28 jaar niets veranderd is in het sol
datenleven en uit de détails maak ik op dat
hier onrecht geschiedt jegens hen die poet
sen. Dacht de heer J. J. Fens nu werkelijk
dat de dienstplicht nodig is om de man zich
een grote kennis eigen te doen maken van
zwikken en klaverjassen? Dacht hij, dat
wij, de poetsers, deze grote kennis niet al
reeds bezaten toen wij voor het eerst de
chambrée betraden? En dacht hij dat wij,
de mannen, alleen maar poetsen als wij
niet zwikken, als wij niet klaverjassen?
Hoevele uren worden besteed voor wij het
perfecte wolletje onder de knie en op onze
matras hebben? Dacht u dat dit architec
tonische wonder ons komt aangewaaid,
overste?En de onderdelen van het machine
geweer? Bodem deksel„bij de brug
staan zes lummels"weet u 't nog van
dat ezelsbruggetje? Hoeveel slapeloze nach
ten na theoretische dagen heeft ons dat
bezorgd?
Klaverjassen en zwikken, zei u, hè over
ste? En het eten halen? En het exerceren?
En de theorie-groeten? En de theorie-ran
gen? In mijn tijd had je dan ook nog de
theorie-poetjes, de practijk-spuwbakken en
het schoonmaken van de fiets van de adju
dant. Als er dan nog een uur of viif, zes
overblijft voor klaverjassen, zal het veel
zijn, overste!
U bent bijna even ondankbaar jegens de
Nederlandse soldaat als de heer Chester
Wilmot, die onlangs gezegd heeft dat de
minste Belgische soldaat altijd nog éven
beter is dan de beste Nederlandse.
Wij nemen het tegen iedere Belg op met
zwikken, overste. Dat verzeker ik u.
ELIAS.
BRUSSEL (ANP). Gistermiddag heeft
zich in de mijn „Les Liègeois" te Zwart
berg (België) een ernstige mijnontploffing
voorgedaan. Hierbij werd, volgens de eer
ste gegevens, een vijftal mijnwerkers op
slag gedood. Negen anderen liepen zware
brandwonden op. De ministers van Arbeid
en Economische Zaken hebben zich naar
de plaats van het ongeluk begeven.
De ontploffing deed zich omstreeks twee
uur voor. Reddingsdiensten begaven zich
onmiddellijk ter plaatse om de slachtoffers
hulp te bieden. De lijken van vijf om het
leven gekomen mijnwerkers zijn reeds aan
de oppervlakte gebx-aeht. Ook zes gewon
den zijn naar boven gebracht. Gevreesd
wordt dat er nog meer slachtoffers zijn.
De ontploffing is door mijngas veroor
zaakt.
dere stukken verkeerdelijk van het bord
worden genomen in al deze gevallen
kan de tegenspeler vorderen, dat dit zo
blijve en als een gedane zet zal gelden,
of wel, dat de stand geheel en al her
steld en in het eerste geval opnieuw ge
speeld of in de andere gevallen juist
geslagen en weggenomen zal worden.
Welaan, leest u dit nog maar eens een
paar keer over, dan schrijven wij in
middels rustig verder. Oplossingen bin
nen vijf jaar in te zenden aan „Exwen
Puzzlerubriek Hek van de Dam". Goede
inzendingen worden beloond met de
Nobelprijs voor letterkunde.
Een bekend trekje in de regels trof
fen wij aan in de rubriek „De uitslag"
waar vermeld wordt, wanneer het spel
voor de speler verloren is. Op dit punt
zijn wij expei-t, want in die positie be
vinden wij ons onvex-anderlijk. Men
heeft volgens de officiële regels onder
andere verloren, wanneer men de stuk
ken dooreen werpt, het spel opgeeft, het
spel laat varen of weigert door te
spelen. Bij ons houdt het spel altijd
gewoon op, wanneer wij geen enkele
steen meer overhebben en de tegenstan
der nog een stuk of tachtig.
Zonder ons op het voetstuk der
wereldtitelcandidaten te willen plaatsen,
geloven wij toch, dat wij onlangs een
partij hebben gespeeld, die de zoge
naamde damwereld zal onthutsen. Onze
Fiep was er bij om dit grootste treffen
met de flits-camera te vereeuwigen en
voor de beginnende en geroutineerde
dammers hebben wij er enige annota
ties bij gemaakt, die de situatie kunnen
verduidelijken. Wij willen er de aan
dacht op vestigen, dat het niet een klas
sieke partij was, maar integendeel een
gedurfd fantasie-gambiet. Om te be-
Leerlingen van de Prinses Ireneschool
aan de Anthony Fokkei'laan in Haarlem-
Nooi'd waren Dondei-dagmiddag aan het
stoeien voor de school. Een jongen botste
tegen e_n dertienjarig meisje op, dat over
ginnen speelden beide partijen met wit
om zodoende ieder het voordeel van de
openingszet te gunnen. Aan de rechter
kant van het bord ziet ge een zogeheten
Dubbeldam, waarmee men zelfs de
tegenstander persoonlijk mag slaan. De
geoefende toeschouwer zal voorts geen
moeite hebben om in de witte stenen,
die naast het bord staan opgesteld de
reservespelers te onderkennen. Met de
twee zwarte stenen aan de linkerkant
wilde onze vijand een omtrekkende be
weging maken, doch hij had buiten onze
buitenspelval gerekend.
Een van de fijnste tactische trekjes,
die wij toepasten was wel het plaat
sen van het bord „Verboden voor
auto's" waarmee wij het doorstoten van
een gemotoriseerde vijandelijke colonne
wisten te verijdelen. Het spel werd ten
slotte beslist door de nijptangbeweging,
die wij uitvoerden en die op de tekening
wordt aangegeven door de twee vette,
zwarte pijlen. De hele wedstrijd was
namelijk op de witte velden gespeeld
instede van op de zwarte, zoals het
reglement dat voorschrijft. Toen wij dit
beseften, was het spel voor de tegen
standers verloren. Wij plaatsen eenvou
dig twee stenen op de zwarte velden en
waren derhalve minder in overtreding
dan onze tegenstander, die als een ge
slagen man het veld moest ruimen.
Wij zijn er tenslotte van overtuigd,
dat wij met de analyse van deze forse
partij, het damspel in het algemeen en
de dammers om de wereldtitel in het
bijzonder een waardevolle dienst hebben
worden werken van Beethoven,
Schubert en Richard Strauss ten ge
hore gebracht.
De pianist Hans Henkemans geeft
Vrijdagavond een recital in de kleine
zaal van het Concertgebouw. Zijn
programma vermeldt werken van
Mozart, Fauré en Debussy.
„Mors et Vita" van Gounod wordt
Dinsdag in het Concertgebouw ver
tolkt door de Koninklijke Christelijke
Oratoriumvereniging onder leiding
van Simon C. Jansen, met medewer
king van Greet Koeman en vele an
dere solisten, benevens het U.S.O.
Raoul Hynckes exposeert nieuwe
werken bij Van Wisselingh aan het
Rokin.
In de galerie Le Canard in de Spui
straat stelt de groep Creatie goua
ches, kleinplastiek en grafisch werk
ten toon. Houtsneden en etsen van
Edgard Tytgat worden van 22 No
vember tot 25 December in kunst
handel Martinet aan de O.Z. Voor
burgwal geëxposeerd.
bewezen. Zij duidt er immers onafwijs
baar op, dat gebroken moet worden met
het starre systeemspel, met het fantasie
loos volgen van de platgetreden paden
van de valluik-zetten, de hielslag-serie,
de kaatsing-zetten en de Kikke-serie.
Wanneer onze Piet Roozenbui'g zo zijn
fantasie kan laten doorbreken, dan gaat
Dagenais onherroepelijk naar de Keiler.
BOEDA
ZATERDAG 22 NOVEMBER
Stadsschouwburg: „Hilde Crane" (A. T.
G.), 8 uur. Luxor: „Het testament van dr.
Mabuse", 18 jaar, 7 en 9.15 uur. Lido: „De
dood van een handelsreiziger", 18 jaar, 7 en
9.15 uur. City: „Singing Guns", 14 jaar. 7 en
9.15 uur. Spaarne: „Mannen van staal", 14
jaar, 7 en 9.15 uur. Minerva: „Küssen ist
kein Sünd, alle leeft., 7 en 9.15 uur. Frans
Hals: „Het tovertapijt", 14 jaar, 7 en 9.15 uur.
Rembrandt: „De dokter en het meisje", 14
jaar, 7 en 9.15 uur Palace: „O. K. Nero", 13
jaar, 7 en 9.15 uur.
ZONDAG 23 NOVEMBER
Stadsschouwburg: „Hilde Crane" (A. T.
G.>, 8 uur. Luxor: „Het testament van dr.
Mabuse", 18 jaar, 2, 4.15, 7 en 9.15 uur. Lido:
Zondagmorgenvoorstelling, „Jane Eyre", 14
jaar, 11 uur. „De dood van een handelsreizi
ger", 18 jaar, 2, 4.15, 7 en 9.15 uur. City:
„Singing Guns", 14 jaar, 2.15, 4.30, 7 en 9.15
uur. Spaarne: „Mannen van staal". 14 jaar,
2, 4.15. 7 en 9.15 uur. Minerva: „Küssen ist
kein Sünd", alle leeft., 7 en 9.15 uur. Frans
Frans Hals: „Het tovertapijt", 14 jaar, 2. 4.30,
7 en 9.15 uur. Rembrandt: Zondagmorgen
voorstelling, „Een onvergetelijke melodie",
alle leeft., 11 uur. „De dokter en het meisje",
14 jaar, 2, 4.30, 7 en 9.15 uur. Palace: „O. K.
Nero", 18 jaar, 2, 4.15, 7 en 9.15 uur.
MAANDAG 24 NOVEMBER
Stadsschouwburg: „Majoor Barbara" (De
Nederlandse Comedie), 8 uur. Haarlemse
Kegelbond: Vertoning der film „Met de Jo-
han van Oldenbarnevelt naar Australië", 8
uur. Luxor: „Het testament van dr. Mabuse",
18 jaar, 2, 7 en 9.15 uur. Lido: „De dood van
een handelsreiziger", 18 jaar, 2, 4.15, 7 en 9.15
uur. City: „De wolf van Silc" 18 jaar, 2.15
4.30, 7 en 9.15 uur. Spaarne: „Mannen van
staal". 14 jaar. 2.30, 7 en 9.15 uur. Minerva:
„Küssen is kein Sünd". alle leeft., 2.30 en 8.15
uut. Frans Hals: „Het to .rtapijt", 14 jaar,
2.30, 7 en 9.15 uur. Rembrandt: „De dokter
en het meisje", 14 jaar, 2, 4.15, 7 en 9.15 uur.
Palace: „O. K. Nero", 18 jaar, 2, 4.15, 7 en
9.15 uur.
