Europese federalisten
in Hilversum bijeen
Kankerresearch in ons land
in nieuwe banen
Het Hek van de Dam
Agenda voor
Haarlem
Franse Paragraaf
Chefarine „4"
oet wonderen!
1
i
IU
lie du Levant
Robert Schuman: „Eenwording van
Europa toetssteen voor wereldvrede"
75.000 lampjes branden
boven Southend
Twee ton voor uitbreiding
van kankerinstituut
d
Wi
Naar A me rik a
Schuman kwam
Twee jaar geëist tegen
boekhouder die
J 50.000 verduisterde
Reclame
Kerkelijk Nieuws
WOENSDAG 26 AUGUSTUS 1953
De Engelse badplaats Southend neemt afscheid van de
zomer met een grootse herfst-illuminatieMeer dan
75000 lampjes werpen hun stralend licht over de stad.
De foto toont ons de verlichte pier.
(Van onze verslaggever)
Op een persconferentie in het Antoni
van Leeuwenhoekhuis te Amsterdam heb
ben prof. dr. L. B. W. Jongkees, dr. H.
Lokkerbol en dr. K. Breurs gisteren een
overzicht gegeven van de ontwikkeling
der kankerbestrijding in Nederland en
daarbuiten. Alle drie de genoemde kan
kervorsers hebben vorige maand in Ko
penhagen het drie-jaarlijkse radiologen-
congres bijgewoond, waaraan door 3500
onderzoekers uit 57 landen is deelgeno
men. Ook de kankerresearch is daar uit
voerig ter sprake gekomen en helaas is
daarbij gebleken dat men omtrent de oor
zaken en het „uitzaaien" van deze ziekte
nog goeddeels in het duister tast. Toch
zijn er'belangrijke vorderingen gemaakt
bij de therapie en de diagnostiek van kan
ker, en wel vooral bij de stralen-therapie,
dat naast de chirurgie nog altijd de hoek-
pijler van de behandelingswijze is. De
radiotherapie heeft nieuwe wegen gezocht
en gevonden: in Europa door toepassing
der „bewegings-bestraling" (een systeem
waarbij de gezonde weefsels rondom de te
bestralen tumoren meer ontzien wordt
dan bij de tot nu toe gebruikelijke „ge
richte" bestraling), en in Amerika door
toepassing van „hardere" stralen met veel
hogere voltage-waarden dan de conven
tionele Röntgenbuizen.
Ook zijn de laatste tijd veel betere be
stralingsapparaten beschikbaar gekomen,
waartoe ook de Nederlandse industrie in
belangrijke mate heeft bijgedragen, maar
dat alles neemt niet weg, dat men met de
ganse kanker-therapie eigenlijk nog maar
aan het begin van een lange en moeilijke
weg staat. Het is dan ook heel goed mo
gelijk dat er in de toekomst nieuwe ge
neeswijzen ontwikkeld worden - zoals
hormoonpraeparaten en chemische stoffen
die wel de woekercellen maar niet het
normale weefsel aantasten - waardoor de
huidige stralentherapie zou kunnen wor
den afgedankt. Zover is men echter nog
niet, ondanks de „revolutionnaire" nieuwe
middelen, die ieder jaar in grote getale
opduiken en die meestal weer als ondeug
delijk overboord gezet moeten worden.
Anderen, zoals de radio-actieve isotopen,
zijn wel bruikbaar in de kankerbestrij
ding, maar leveren toch niet de resultaten
op, die men ervan verwacht had. Noch
tans vordert de wetenschap gestaag: ver
geleken bij enkele jaren geleden is bij
voorbeeld de kans op genezing bij een
vroegtijdig herkende kanker al aanmer
kelijk gestegen - en het lijdt geen twijfel,
of de geleerden zullen steeds nieuwe ont
dekkingen doen in de strijd tegen deze
ziekte, mits hun vorsingsarbeid althans
voortgang kan vinden. De kanker
research is namelijk een uitermate kost
bare geschiedenis en zij behoeft - met
name in ons land - eigenlijk dringend uit
breiding en verbreding om tenvolle tot
haar recht te komen. Er moeten centra en
subcentra komen voor diagnostiek en the
rapie, meer specialisten voor de klinnie-
ken en laboratoria, meer registratie en
vergelijkingsmateriaal voor de kanker
herkenning en de diverse behandelings
wijzen. De plannen daarvoor zijn gereed
- ontworpen door de onlangs opgerichte
„Landelijke Organisatie Kankerbestrij
ding" (een concentratie van het Neder
lands Kankerinstituut, het Rotterdams
Radio-therapeutisch Instituut de viif uni
versitaire centra en het Koningin Wilhel-
minafonds), de organisatorische en tech
nische is voltooid en het wachten is nu al
leen nog op de middelen, die dit alles mo
gelijk moeten maken. Die middelen moe
ten voornamelijk komen uit het Koningin
Wilhelminafonds, dat nu weer f 200.000
ter beschikking gesteld heeft voor de uit-
vorige week door de heer
:oese uitgenodigd op een
borreltje" in het Olde Bin-
te vernemen wat hij en de
it Worm en de conférencier
r in Amerika zouden gaan
daar gaan zij overmorgen
aal naar Amérika.
hebben wij die uitnodiging
ant wij zijn eenvoudig dol
Binnenhofje en op Nicolaas
men zo langzamerhand wel
nnenvettertje mag noemen,
wij met wars van een aan-
reltje. Daar mankeerde het
ït aan: het borreltje was zo
leed, dat men af en toe even
het te vinden. Maar ja,
een oud-Hollands man en
3t van blotigheid.
wel denken dat die journa-
naar een gebruind bestaan
r we moesten ook hard wer-
2r was een hele lijst van
rr op die bijeenkomst. Er
illeur die het woord voerde
n en natuurlijk ook Nicolaas
nog de papagaai van Nico-
r met een uitermate scherp
verstand, want het zat
hardop om zijn baas te
aad blijkbaar last van Olde
;s.
erde Nicolaas zelve het
hij hield een heel lang
wij van onze onfortuinlijk
i cf £»r*r\rvcf
Als onderdeel van de actie „Hilversum
ontvangt West-Europa" is in de schouw
burgzaal Gooiland een bijeenkomst gehou
den van West-Europese federalisten, die uit
acht verschillende landen naar Nederland
zijn gekomen. Onder de bijzondere gasten
van deze eerste dag bevonden zich de
Franse oud-minister Robert Schuman, de
Commissaris der Koningin in de provin
cie Noordholland, dr. J. E. baron De Vos
van Steenwijk en de Commissaris dei-
Koningin in de provincie Utrecht, de heer
M. A. Reinalda. De voorzitter van de Be
weging van Europese Federalisten in ons
land, mr. C. van Rij, opende de bijeen
komst, waarna hij onmiddellijk het woord
gaf aan dr. J. E. baron De Vos van Steen-
wijk voor het uitspreken van zijn in het
Frans gehouden openingsrede.
Dr. De Vos van Steenwijk vroeg zich af,
of de regeringen en volken de lessen van
de geschiedenis ter harte hebben genomen
en bereid zijn deze toe te passen. Hij achtte
dit de kwellende vraag van onze dagen en
herinnerde aan de strijd van de Nederlan
den voor hun onafhankelijkheid, waaruit
zij te voorschijn zijn gekomen als een fede
ratieve staat, die de 17de eeuw versteld
heeft doen staan van zijn kracht, zijn cul
tuur en zijn verdraagzaamheid. De consti
tutie van die staat, de Unie van Utrecht,
was een document waarvan de theoretische
basis, hoewel zwak, niettemin tot in 1795
heeft kunnen voortduren. Voorts zei dr. De
Vos van Steenwijk dat er tijden geweest
zijn waarin een oorlog op Korea ons hier
volstrekt geen zorgen zou hebben gebaard.
Thans echter schijnt de gehele wereld in
een zenuwcrisis te verkeren. De vraag wie
daarvan de schuld is is moeilijk te beant
woorden, maar dit staat wel vast, dat in
dien men de bewoners van onze aarde stuk
voor stuk hun mening zou vragen, het aan
tal van degenen die welbewust de oorlog
verkiezen boven de vrede uitermate gering
zou zijn.
Hoe ook de ontwikkeling van de commu
nistische ideologie zal zijn, voor het ogen
blik zijn wij wel genoodzaakt „een verzeke
ring aan te gaan op ons leven en onze
vrijheid", waarvan de premie ons zware
offers oplegt. Het zal een onderlinge ver
zekering moeten zijn en zij zal op hechte
economische grondslagen moeten berusten.
Wij hopen evenwel, aldus spreker, dat de
dag zal komen waarop wij het zonder een
zodanige verzekering kunnen stellen, aan
gezien de risico's dan verdwenen zijn en
een staat zonder leger wei-kelijkheid zal
mogen worden. Voor het ogenblik kunnen
wij het niet stellen zonder' onze „onder
linge verzekering op ons leven en onze vrij
heid", aldus dr. De Vos van Steenwijk.
Rede van Robert Schuman
Hierna hield de Franse oud-ministër van
Buitenlandse Zaken Robert Schuman een
rede waarin hij onder meer zei, dat een
verenigd Europa het enig ideaal is, dat de
jeugd van Europa, die de gevolgen te dra
gen heeft van een misdadige oorlog, kan
bezielen. De eenwording van Europa'is de
toetssteen van de wereldvrede en daarin
is de verhouding Frankrijk-Duitsland het
centrale punt.
Europese eenheid heeft gelukkig het
stadium der academische discussie verlaten
en is een groeiende realiteit, welke door
geen der Europese landen meer kan wor
den verwaarloosd. Ook in de landen, die
zich nog afzijdig houden, bestaat grote be
langstelling voor dit streven. Het grote
probleem blijft het moeten prijsgeven van
een deel der souvereiniteit door de deel
nemende landen. Mijlpalen van de groei
der eenwording zijn de ratificaties der
overeenkomsten van de Kolen- en Staal
gemeenschap, van de Benelux en van de
Europese Defensie Gemeenschap in de
verschillende nationale parlementen. Ro
bert Schuman prees Nederland voor de
grote voortvarendheid, waarmede ons par
lement de E.D.G. heeft aangenomen. Hij
was ervan overtuigd dat ook Frankrijk,
Duitsland en Italië zullen volgen, omdat
dit de enige weg is.
Een Europese federatie kan goed func-
tionneren, als in de betrokken landen orde
op eigen zaken is gesteld. Ook hier ligt een
taak voor de werkers aan het federalisme,
welke men niet over het hoofd mag zien.
Europa zal gedoemd blijven tot economi
sche onmacht als de 300 millioen vrije
Europeanen gescheiden blijven door twin
tig grenzen, waardoor vruchtbare initia
tieven en goede ideeën niet tot ontplooiing
kunnen komen. Het streven is niet gericht
op een Europese superstaat, die loodzwaar
ADVERTENTIE
BEROEMDE GENEESMIDDELEN
IN EÉN TABLET
OOK WANNEER U ZICH EENS „LANDERIG" VOELT 1
WOENSDAG 26 AUGUSTUS
Rembrandt: „lm weissen Rössl", alle leeft,,
i' en 9.15 uur. Palace: „Geen verlof, geen ver
loving", 14 jaar, 7 en 9.15 uur. Luxor: „Ro
binson Crusoë", alle leeft., 7 en 9.15 uur.
Lido: „Because you Te Mine", alle leeft., 7
en 9.15 uur. City: „Het complot van Cripple
Creek", alle leeft., 7 en 9.15 uur. Spaarne:
„De koning der raketmannen", 14 jaar, 7 en
9.15 u. Frans Hals: „De zoon van Alibabah",
alle leeft., 7 en 9.15 uur. Minerva: „Johnny
Belinda", 18 jaar, 8.15 uur.
DONDERDAG 27 AUGUSTUS
Gebouw Vereniging van Vrijzinnig Her
vormden: Spreekster mej. Corrie ten Boom,
8 uur. Grote Kerk: Orgelconcert. 3 uur.
Rembrandt: „lm weissen Rössl". alle leeft.,
2, 4.15, 7 en 9.15 uur. Palace: „Geen verlof,
geen verloving", 14 jaar, 2, 4.15. 7 en 9.15 uur.
Luxor: Montagne's jeugdvariété, 10.30 uur.
„Robinson Crusoë', alle leeft., 2, 7 en 9.15
uur. Lido: „Because you 're mine", alle leeft.,
2, 4.15, 7 en 9.15 uur. City: „Donald Duck
en zijn nieuwste avonturen", alle leeft.. 10.30
uur. „Het complot van Criple Creek", alle
Jeeft., 2.15, 4.30, 7 en 9.15 uur. Spaarne: „De
Koning der raketmannen", 14 jaar, 7 en 9.15
qur. Frans Hals: „Malou van Montmartre",
18 jaar, 2.30. 7 en 9.15 uur. Minerva: „De
zesdaagse", alle leeft., 2.30 uur; „Johnny Be
linda", 18 jaar 8.15 uur.
iooccocccoc)ock30cxx>dooo(xooocoocoooocxiooooooooocxdooC)Cocxxo
De komst van Robert Schuman, die
8 gisteren op de ontmoeting van Europese
8 federalisten in Hilversum een rede uit-
8 sprak, is de vrucht van bijzonder door- 8
g zettingsvermogen. De organisatoren
zochten naar een Franse spreker van
8 internationaal formaat en dachten daar-
8 bij onder meer aan de Franse oud-
8 minister-president René Mayer, aan de
8 Due de Broglie en aan Robert Schuman.
Door de staking in Frankrijk was het
echter niet mogelijk een van hen tele-
0 fonisch of telegrafisch uit te nodigen.
8 Burgemeester Boot van Hilversum, de c
8 initiatiefnemer van Hilversumont- c
vangt West-Europa", stelde daarop een
auto van de gemeente ter beschikking,
x waarmee mr. C. van Rij, voorzitter van 8
5 de Beweging van Europese Federalisten 8
1 in Nederland, naar Frankrijk ging. In
Parijs kreeg hij te horen, dat René#§
5 Mayer op een eilandje in de Middel- 8
landse Zee vertoefde. Via een telefoon- 8
I lijn van de regering bereikte men de s
marinecommandant in Toulon, die be- 8
reid bleek „even een corvct te sturen" 8
5 om de heer Mayer te halen. Het schip
1 kwam inderdaad terug met de oud-
minister, die evenwel moest mededelen.
dat de reis voor hem te bezwaarlijk
5 was. De 89-jarige Due de Broglie, die
mr. van Rij daarna bezocht, achtte zich
te oud. Hij wist dat Robert Schuman
j in Metz was, waarop de heer Van Rij,
j die reeds duizenden kilometers in Frank-
rijk had afgelegd, naar Metz ging, waar
j hij inderdaad Robert Schuman aantrof.
I Deze was, toen mr. Van Rij hem zijn
5 ervaringen vertelde, zo getroffen, dat
hij beloofde naar Hilversum te komen.
8 Hetgeen hij ook gedaan heeft.
LXXX^COOOCOOOOOOOOOOOOOOCXXJOOOOOOCXXXDOOOOOOOOOOOCïOOOCOOOOC
zou drukken op de in sommige landen reeds
te sterk georganiseerde overheidsdiensten,
maar op een rechtsorde van vrije naties,
waarin op democratische basis van meer
derheidsbesluiten beslissingen kunnen wor
den genomen binnen de omsluiting van een
algemeen aanvaard pact.
Ofschoon de Raad van Europa in Straats
burg nog niet met macht is bekleed, mag
men deze vergadering van parlementariërs
uit vijftien landen niet onderschatten. In
dit „laboratorium" worden de ideeën aan
de orde gesteld en getoetst en wordt op den
duur de saamhorigheid verkregen, die de
gunstige basis moet leveren.,voor de belang
rijke beslissingen, aldus Robert Schuman.
Twee jaar gevangenisstraf heeft de offi
cier van justitie bi; de Amsterdamse recht
bank geëist tegen de 36-jarige procuratie
houder M. 3. uit Bussum, die als boekhou
der-kassier bij een bankierskantoor aan
de Keizersgracht te Amsterdam in een
periode van drie jaar f 50.000 had ver
duisterd.
De verduistering was aan het lioht geko
men, toen de verdachte voor een ander
delict zes maanden gevangenisstraf onder
ging.
De verdachte verklaarde ter zitting, dat
van het verduisterde geld niets meer over
was. Hij had zich dure meubels, een tele
visie-apparaat en een jacht aangeschaft.
Bovendien maakte hij vele buitenlandse
reizen.
Op 8 September zal de rechtbank uit
spraak doen.
den door Piet Worm, de enige teke-
ende worm ter wereld, en door een
olifant met een lange snuit om het ver
haaltje uit te blazen. De laatste rol zou
worden vervuld door Max Tailleur.
Deze deelde dan ook mede dat er met
hem speciale experimenten voor de
drie-dimensionale film genomen zou
den worden, om te zien of zijn neus tot
in de stalles kon reiken. Hij gaf be
scheiden toe dat zijn reukorgaan nog
niet zo groot was als dat van Jimmy
Durante, maar hij weet dat aan de
ontijdige stopzetting van de Marshall
hulp.
Nadat hierop het gebrul van de aan
wezigen door het geglimlach van de
papagaai was overstemd, was het offi
ciële gedeelte afgelopen. Wij ontkleed
den tersluiks ons borreltje een eindje
verder en bepeinsden dat door dit be-
breiding van het Kankerinstituut. Er zul
len echter millioenen nodig zijn, om de
genoemde kankerbestrijdingsplannen in
ons land te realiseren en daarom hoopt
het fonds, dat het Nederlandse volk een
klinkend antwoord zal geven, wanneer in
de komende dagen haar collectiebussen
de straat opgaan.
Prijs voor het ouder worden?
Volgens het Centraal Bureau voor de
Statistiek sterven jaarlijks in Nederland
ongeveer 14.000 mensen aan kanker: 16,5
procent van het totaal aantal sterfgeval
len. Kanker krijgt men in het algemeen
pas op rijpere leeftijd en is dus in zekere
zin de prijs die wij moeten betalen voor
ons ouder worden. Vroeger, toen de ge
middelde leeftijd veel lager lag, was kan
ker vrijwel onbekend. Prof. Jongkees stelt
het zelfs zo: „Als wij allen voor ons der
tigste jaar stierven, zou kanker geen
volksprobleem maar een curiosum zijn.
Indien wij dus wat meer weten over de
gehele toestand van het oud worden, zul
len wij ook over het ontstaan van kanker
iets meer te weten komen".
Dat impliceert, dat de kankerresearch
een zeer uitgebreid gebied zal moeten be
slaan en alle facetten van het leven dient
te bestuderen. Misschien zal het jaren du
ren, misschien decennia, maar de weten
schap blijft zoeken, al moet zij duizend
keer proberen en overnieuw beginnen.
Als voorbeeld mag gelden de strijd tegen
de syphillis, nog slechts kort geleden een
nauwelijks te bestrijden ziekte. Wel wist
men, in welke richting men zoeken moest,
maar desondanks vergde het jarenlang
experimenteren voordat men het pro
bleem opgelost had. Zeshonderdvijf keer
greep men mis, de 606 keer was het red
dende salvarsan gevonden.
Zo zal het ook gaan in de strijd tegen
de kanker: eenmaal zal men ook dit mys
terie doorgronden. En dan, zo hopen wij,
wordt kanker weer het curiosum, dat het
vroeger was.
En wie zou daar geen steentje aan bij
willen dragen, als straks de collectebus
sen van het K.W.F. rammelen. Want hoe
meer wij helpen, hoe eerder wellicht deze
gesel der volksgezondheid aan banden ge
legd kan worden!
zoek Nederland toch weer een deksels
aardige reclame maakte en die ge
dachte werd nog versterkt toen wij een
„Boekje over Bekende Mensen" in
handen kregen, dat het drietal in
Amerika zal gaan verspreiden om daar
de Nederlandse geschiedenis nog eens
wat op te frissen. Een nuttige gedach
te, want men krijgt zo wel eens de
indruk dat de Amerikanen die wel uit
het oog verliezen. Maar goed, wij doen
niet mee aan politiek gestook en keren
terug tot het boekje.
Het behandelt in het kort de levens
geschiedenis van drie zeer grote
Nederlanders in pakkende tekst en met
aardige illustraties. Die drie grote
Nederlanders zijn: Pieter Stuyvesant,
gouverneur van Nieuw-Amsterdam,
Nicolaas Kroese, caféhouder in oud-
Amsterdam, en Piet Worm, architect te
Zandvoort. En het leuke is, dat het
nog een bijzonder aardig boekje ge
worden is ook, hetgeen ongetwijfeld te
danken is aan Piet Worm, die het ge
schreven en getekend heeft en kans
heeft gezien een aantal onderwerpen,
die niets met elkaar te maken hebben,
op bekoorlijke wijze aan elkaar te
lijmen.
Voorzien van schaatsen, antiek,
boekjes en een Tailleur gaan Piet en
Nicolaas dus Vrijdag met de Nieuw-
Amsterdam naar Amerika. Max gaat
er de Amsterdamse humor aan de
Amerikaanse man brengen, Nicolaas
gaat redevoeringen houden over Ne
derlandse voedingsmiddelen en Piet
over Nederlandse architectuur. En
daarmee gaan zij reclame maken voor
tien millioen Nederlanders, al zijn er
daaronder drie die natuurlijk hun
speciale aandacht zullen hebben.
Mogelijk heeft u nog steeds niet be
grepen. wat zij nou precies gaan doen
en in dat geval is het ons een genoegen
u aan onze zijde te vinden. Wij be
grijpen het namelijk ook niet, maar
maken ons daar niet ongerust over.
Want laat Nicolaas maar schuiven op
zijn zilveren schaatsen, zo dachten wij,
toen wij het laatste glaasje dat een
olifantgrijs costuumpje droeg, hadden
omgeslagen en naar de uitgang schui
felden.
„Wij wensen u veel succes, meneer
Kroese," zeiden wij warm.
„Houd'em in de gate," riep de papa
gaai schor.
En dat doen wij. BOEDA
Parijs, Augustus, Niet veel meer
dan veertig kilometer ten Oosten van Tou
lon ligt de kleine badplaats Le Lavandou.
Het dorp wordt overheerst door de hoge
hotels aan de zeekust, daarachter liggen
wat huisjes en straatjes die desnoods voor
alleraardigst kunnen doorgaan. Op een eng
strand staan parasollen in het gelid, met
de schermen naar de brandende zon ge
keerd. Iets verderop ligt een groter strand,
maar dat is misschien minder zacht, het
was bijna leeg.
Ten bosten van de parasollen is de kade,
waarvan de motorboten vertrekken naar
de eilanden, die in de verte blauwgrijs
boven de zee uitsteken. Een groep toeris
ten staat er te wachten. Onprettig gezicht!
Oscar Wilde zei al, dat alleen het masker
dat zij dragen de mensen in het sociaal
verkeer belangwekkend maakt, maar het
is toch nog verbazend zo weinig herken
bare persoonlijkheid als er over is tussen
al dit gebruinde bloot, tegen de neutraal-
„gastvrije" achtergrond van de vacantie-
plaats. De boot kwam gelukkig al gauw
aanvaren, fris scheef in de wind en verend
op de lichte deining.
Op het lie du Levant is het geen bloot
meer, maar naakt. Bij de steiger en op de
rotsen ernaast stonden bijna-naakte man
nen en vrouwen: wij waren in Heliopolis,
een door twee medici gestichte kolonie, die
het Oostelijke derde deel van het eiland in
beslag neemt voor een cliëntèle, die het
om gezondheid te doen is. De bezoekende
Noorderling krijgt op dit nog betrekkelijk
ongerepte eiland het gevoel dat hij zich
tussen de dienaren van een geheimzinnige
cultus begeven heeft, wanneer hem aan
alle kanten de zonnezoekers omringen, al
leen bedekt door een kledingstukje dat
terecht „minimum" heet. In het centrum
van Heliopolis is een aanplakbiljet te zien,
dat een half dozijn vrolijk gekleurde mi-
nimums in een vermoedelijke bries ver
toont, en de vermaning „Le strict mini
mum, mais.. les minimums stricts".
Op de steiger -staat een vrachtauto, die
als taxi dienst wil doen, voor de aankome-
ling klaar. Gevraagd of het ver is, naar dat
centrum, zegt de chauffeur: „Nee. maar
steil", en hij wijst bijna rechtstandig om
hoog. Wij laten ons voor een gulden naar
boven rijden, en arriveren nog juist vóór
degenen die zijn gaan lopen over het vrij
scherp stijgende onbestrate pad. Het cen
trum is alleen een viersprong van zulke
paden: tussen het schrale geboomte staan
de huizen en winkeltjes niet dichter dan
langs de weg omhoog, en in de middagzon
zijn er weinig mensen te zien. Naar het
Zuiden verder wandelend, zien wij al gauw
in de diepte de zee aan de andere kant van
het eiland, en daar is ook weer een hótel-
restaurant. met bruine basten boven zwem
broek of minimum.
Iets tevoren zijn wij door een kleine
open plek in het bos gekomen, dat duizend
jaar oud kan zijn; het zonlicht valt door
de ineengevlochten takken erboven in tril
lende vlekken, en terzijde staat een va-
eantiehuisje dat wel even voor de hut van
een horige boer wil doorgaan. De stem
ming van het eilandje is wonderlijk; wij
komen er niet los van als wij terugwande-
!en, al is er een milkbar waar jazzplaten
gespeeld worden op een koffergramofoon.
De tenten, de waslijnen en de eheveux en
brosse zijn minder sterk dan de suggestie
van een stom verleden, die door de zonne
cultus bevestigd wordt.
's Middags klauterden wij over de rot
sen naar een stil punt om te zwemmen.
Nog hadden wij geen teen in het water, of
daar kwam een nu werkelijk spiernaakt
echtpaar, een bejaarde man en een vrouw
zonder leeftijd, met een jongetje in zwem
broek naar beneden langs het rotspad.
Zwijgend laadden zij wat etenswaar in
twee groen-en-witte kano's, en schoven ze
de zee in. Toen de man ging spreken, leken
het eerst nog alleen ruw gearticuleerde
klanken, maar tenslotte zei hij in duidelijk
hedendaags Frans: „Half zeven, maar als
het mooi weer blijft komen wij later te
rug." Daarop ging hij zijn zoontje achter
na, die al langzaam de zee op gevaren was;
samen verdwenen zij, dorps peddelend, uit
het zicht achter een rots.
Om vijf uur ging de boot terug. Op de
steiger ineens daverend rumoer: een be
zoeker had gefotografeerd, misschien zelfs
een vrouw, en dat mag niet. Zijn toestel
werd hem uit de hand gerukt en de film
rol eruit genomen.voord at hij een korzelige
uitleg kreeg. Op het costuum na had het
een tafreel aan de Berlijnse zónegrens
kunnen zijn. Nog geen minuut later was
het alweer zover, maar nu was de fotograaf
een potiger man, die zichzelf de kans gaf
om de beschuldiging af te wijzen.
Van de boot af, waar het nu koeler was
dan 's morgens, werd het eiland al gauw
tot grijs verdoezeld. De hotels van Le La
vandou werden weer duidelijk; boven het
bedaarde water staken hier en daar zeilen
omhoog in de wijd-open avondlucht.
Ned. Herv. kerk
Beroepen te Chaam M. G. L. den Boer,
cand. te Amsterdam: te Wijckel (toez.) D.
Kramer te Roden: tot pred. voor buitengew.
werkzaamheden (gevangenispred.) J. H. W.
Warners, voorheen werkzaam in Indonesië,
te Utrecht.
Aangenomen naar Kollum (toez.) J. P. de
Ridder te Ruinen. Aangenomen de benoe
ming tot vicaris te Huissen (Gld.) W. L.
Dekker, cand. te Castricum.
Bedankt voor Nieuw-Stadskanaal (toez.)
S. P. Nijdam te Kampen; voor Warns G.
Zonneberg, vicaris te Werkendam.
Geref. kerken
Beroepen te Oenkerk S. de Vries te Stel
lingen.
Aangenomen naar Maassluis (vac. E. Dijk
stra) H, Vollenhoven te Leerdam.
Bedankt voor Klazienaveen W. Feenstra
te Dokkum.
Chr. Geref. kerken
Aangenomen naar Ede W. de Joode. cand.
te Apeldoorn, die bedankte voor Arnhem,
Gouda en voor Sneek.
Ned. Herv. kerk
Beroepen te 's Grevelduin-Capelle P.
Bouw te Ridderkerk: te Goudriaan en te
Ottoland (toez.) H. N. van Hensbergen te
Schalkwijk; te Werkendam (2e pred.pl.) G.
Zonneberg. vic. aldaar.
Aangenomen de benoeming tot hulppred.
te Baardwijk en Drunen D. Bouwstra, cand.
te Koudum.
Beroepbaarstelling. De heer W. A. Bos,
vic. te Gemert, stelt zich beroepbaar.
Geref. gemeenten
Tweetal te Vlaardingen: 7. J. Dieleman te
Yerseke en J. W. Kersten te Genemuiden.
Ds. A. Veldman naar Pretoria
Ds. A. Veldman, predikant bij de Geref.
kerk onderhoudende artikel 31 K.O. te En
schedé zal drie maanden hulpdiensten gaan
verlenen in de Vrije Geref. kerk te Pretoria.
De kerkeraad van Enschedé heeft aan ds.
Veldman verlof verleend en tevens uitge
sproken „dat dc vrijmaking van een deel
der gemeente te Pretoria niet schriftuurlijk
gegrond is en dat derhalve de Vrije Geref.
kerk als wettige kerk des Heren moet blij
ven erkend".
Wij zijn vorige week door de heer
Nicolaas Kroese uitgenodigd op een
„aangekleed borreltje" in het Olde Bin
nenhofje om te vernemen wat hij en de
tekenaar Piet Worm en de conférencier
Max Tailleur in Amerika zouden gaan
doen. Want daar gaan zij overmorgen
heen. Helemaal naar Amérika.
Uiteraard hebben wij die uitnodiging
aanvaard, want wij zijn eenvoudig dol
op het Olde Binnenhofje en op Nicolaas
Kroese, die men zo langzamerhand wel
het Olde Binnenvettertje mag noemen,
en ook zijn wij niet wars van een aan
gekleed borreltje. Daar mankeerde het
trouwens niet aan: het borreltje was zo
goed aangekleed, dat men af en toe even
moeite had het te vinden. Maar ja,
Nicolaas is een oud-Hollands man en
die houdt niet van blotigheid.
Nu kunt u wel denken dat die journa
listen toch maar een gebruind bestaan
voeren, maar we moesten ook hard wer
ken, want er was een hele lijst van
sprekers daar op die bijeenkomst. Er
was Max Tailleur die het woord voerde
en Piet Worm en natuurlijk ook Nicolaas
zelve en dan nog de papagaai van Nico
laas, een dier met een uitermate scherp
ontwikkeld verstand, want het zat
voortdurend hardop om zijn baas te
lachen. Hij had blijkbaar last van Olde
Binnenpretjes.
Eerst voerde Nicolaas zelve het
woord en hij hield een heel lang
relaas, dat wij van onze onfortuinlijk
gelegen luisterpost misschien niet
precies hebben kunnen volgen. Wij
geven echter onze notities voor wat zij
waard zijn. Volgens deze dan zei Nico
laas, dat er van de zomer honderddui
zend Amerikanen van de televisie in
zijn binnenhuisjes waren geweest om
vliegen te vangen en een scheve
schaats te rijden. Daardoor was dan
ook een verhaal ontstaan over zilveren
schaatsen, dat geschreven zou zijn
door ene Hans Brinker en waarin
Nicolaas de hoofdrol speelde. Nicolaas
moest de zilveren schaatsen veroveren
en die voor de televisie aan een Ame
rikaans museum overhandigen tegelijk
met enig antiek, waaronder emmers
met platte kanten. Vanwege het succes
van Walt Disneys dierenfilms voorzag
het scenario ook in enige animale trek
jes waarvoor zorg gedragen zou wor-
