ZE VEN DA GEN HAARLEM
Heemsteedse raad voteerde 37
mille voor woningverbetering
JAN VAN DER PIGEE
Twee maal amateurtoneel
Lijn 3 weer naar
Lanckhorstlaan
Auto's zonder chauffeur
ANANAS
Plezierige voorstelling
van „Nieuw Leven"
Van mensen en dingen
onder de Damiaatjes
„Cremer" speelde
Priestley
VRIJDAG 30 OCTOBER 1953
HAARLEMS DAGBLAD OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
11
Discussie over onbewoonbaar verklaringen
Krotten
Melkhygiëne
Drukbezochte receptie
van Multifilm
In de zomer bus
Heemstede-Zandvoort
Een maaltijd met tropische bekoring
„Kunst zij.ons doel"
in Huis van Looy
De Heemsteedse raad heeft gistermiddag
ruim 37.000 gulden gevoteerd voor de ver
betering van de volkshuisvesting. Daarvan
waren bijna elf mille bestemd voor een
modernisering van de woonkeukens van
46 huizen aan de Bankastraat en ruim 26
mille voor het aanbrengen van douches in
105 arbeiderswoningen.
Over het eerste object merkte de heer
Scheer (V.V.D.) op, dat hij het bedrag
aan de lage kant vond, zodat hij crediet-
overschrijding vreesde. Hij hoopte niet,
dat Heemstede „die gewoonte van omrin
gende gemeenten zou overnemen", een op
merking welke de heer Reynders (Ar
beid) als een insinuatie kwalificeerde die
we! enige verduidelijking verdiende.
Van.de zijde van B. en W. werd meege
deeld, dat de begroting volkomen reëel is.
Mevrouw Van N i s p e n-V an W e 1 y
(VVD) was blij, dat met het plaatsen van
de douches begonnen zou worden. Toch
vond zij, dat het aantal gegadigden aan de
lage kant is, maar de wethouder van Volks
gezondheid, de heer Disselkoen (Ar
beid), meende dat men in dit opzicht toch
niet te pessimistisch behoeft te zijn: 105
gegadigden is in deze tijd, nu over een
huurverhoging van 1.50 per week toch
niet gering moet worden gedacht, lang
niet slecht.
Met die zienswijze bleek mevrouw Van
Ni s p e n het wel eens te kunnen zijn.
Wethouder Disselkoen deelde nog
aan de heer Weyers (KNP) mee, dat dit
werk zich voor openbare inschrijving min
der goed leent, maar dat alle loodgieters
in de gemeente toch wel de kans zullen
krijgen op het object te reflecteren. Ook
de heer Zegwaart (KVP) kreeg een toe
zegging: de wethouder zal bevorderen, dat
zij die zich nog eens beraden hebben over
de vraag of zij ook na de huurverhoging
in staat zouden zijn de huur voor de dou
ches te kunnen betalen, alsnog in de ge
legenheid worden gesteld zich voor die
voorziening aan te melden.
De voorgestelde onbewoonbaarverkla
ring van negen krotten bleek aanleiding
te geven tot nogal wat verscheidenheid in
de gedachtenwisseling.
Zo had de heer Van Hees (KVP) als
eerste van een ganse reeks raadsleden die
de verzekering gaven dat zij de betrokken
woningen van binnen en van buiten had
den bekeken, althans er lang gefietst wa
ren, bij twee percelen aan de Herenweg
en aan de Zandvoortselaan geen spoor van
onbewoonbaarheid kunnen ontdekken. Hij
had geen scheuren gezien in de muren noch
sporen van vocht ontwaard en de bewo
ners hadden verklaard, „dat zij zouden lie
gen als ze zeiden dat de daken lekten."
De heer Van Hees had wel iets anders
ontdekt: namelijk dat alle onbewoonbaar
te verklaren panden over de rooilijn ston
den, hetgeen hem deed bevroeden dat het
College andere overwegingen bij dit voor
stel in het hoofd had gehad.
Ook de heer Scheer vond dat het, al
thans bij een groentenzaak op de Zand
voortselaan, nogal mee viel. Weliswaar
moest hij toegeven, dat een keukentje op
instorten had gestaan, maar de bewoners
hadden er zelf veel 'aan laten verbeteren.
Zij zijn er zelf gelukkig mee, aldus de heer
Scheer, en verplaatsing zou voor de zaak
een grote strop zijn. Voorshands kon hij
met dit geval niet accoord gaan.
De heer Hopstaken (KVP), over
buurman van de bedreigde groentenwin-
kelier, beweerde vierkant het tegendeel:
het huis is niet meer te bewonen en de
jnan wil zijn zaak wel uit „als hij een be
hoorlijke betrekking kan krijgen."
De heer Reynders wees erop, dat de
klachten over de onderhavige krotten reeds
van 1938 dateren: ze hadden toen al moe
ten verdwijnen. Het rooilijn-argument gaat
niet op: er staan op dezelfde hoogte andere
huizen welke niet onbewoonbaar worden
verklaard. Het gaat erom, dat deze krot
ten op instorten staan: als er wat gebeurt
draagt de gemeente de morele verantwoor
delijkheid.
De heer Zeelenberg (VVD) be
pleitte uitstel voor de groentehandelaar tot
deze een andgr goed zakenpand heeft ge
vonden. De man is dupe van de verwaar
lozing van het huis door de eigenaar.
Nadat de heer Verspoor (Arbeid)
nog erop had aangedrongen dat B. en W.
op dezelfde weg zullen voortgaan en de
heer Scheer nogmaals had betoogd, dat.
de bewoners van de Zandvoortselaan niet
wegwillen, waarop de heer B r i n k (WD)
opmerkte, dat de betrokkenen natuurlijk
tot een ander inzicht zijn gekomen, omdat
zij al die bezoekende raadsleden en de
huiseigenaar beu waren, was de beurt aan
wethouder Van Lent (KVP).
Deze wierp het rooilijn-argument verre
van zich: als B. en W. een huis nodig heb
ben voor wegverbetering betalen zij de
prijs die het waard is. Dat de heer Van
Hees niets van vocht heeft gemerkt ligt
aan de langdurige droogte. De rapporten
van het gemeentelijke woningtoezicht stro
ken op dat punt volkomen met de waar
nemingen van de provinciale instanties.
Het huis aan de Zandvoortselaan bevond
zich trouwens reeds in 1928 in een slechte
toestand. Overigens zullen de bewoners
niet zonder meer brodeloos worden ge
maakt: er zal naar een goede andere huis
vesting wórden gezocht. Bovendien zou de
ADVERTENTIE
Exclusieve Sigarenhandel
Rookartikelen en Accessoires
uitsluitend het betere genre
Grote Houtstraat 81 - Haarlem
ontruimingstermijn verlengd kunnen wor
den.
De heren Reynders en Verspoor kregen
de verzekering dat nog meer huizen voor
onbewoonbaarverklaring op de nominatie
staan.
Bij de rondvraag informeerde cle heer
Brink of het apparaat van de B.B. niet
te traag werkte, hetgeen de voorzitter ont
kende; deze sprak zelfs van een verblij
dende activiteit. De heer D ij k s t r a (Prot.
Chr.) wilde meer toezicht op de verpozing
van de opgeschoten jeugd in de tuin van
het vroegere distributiekantoor aan. de
Binnenweg, hetgeen de voorzitter toezegde.
Mevrouw Van N i s p e n -V a n W e 1 y
meende evenwel, dat dit nu niet van het
summum van paedagogiek getuigde, al
bleek zij later in de mening verkeerd te
hebben dat het om jongere kinderen ging.
De heer Kooymans (Prot. Chr.)
sneed het euvel van de langs de weg op
gestelde flessen melk en melkbussen aan,
hetgeen hij noch bevorderlijk achtte voor
de kwaliteit van de melk, noch voor de
hygiëne gezien de natuurlijke gedragingen
der honden.
Uit het antwoord van wethouder D i s-
selkoen bleek, dat hij zich reeds met
dit probleem had bezig gehouden. Het
schoolmeikcomité had reeds een andere
leverancier genomen die voor een betere
afdekking van de melk zorg droeg.
Intussen had de wethouder contact op
genomen met de directeur van de Haar
lemse keuringsdienst, waardoor een vrij
willige oplossing van het probleem was
verkregen, omdat de standaardisatiebedrij-
ven thans bereid zijn de slijters de meik
tijdens de bezorguren na te brengen. Mocht
nu evenwel blijken dat men zich daar toch
niet aan houdt, dan is een straffer optre
den op zijn plaats.
Een en ander deed de heer Reynders op
merken, dat het euvel minder groot zou
zijn als de politie de hand hield aan de
bepaling dat de honden aan de lijn moeten
blijven. Waarop de voorzitter repliceerde,
dat hij nu toch wel van de noodzaak van
een nieuwe politieverordening overtuigd
raakte, omdat de door de heer Reynders
genoemde bepaling in 1950 al was inge
trokken.
Wij geloven niet, dat de fictsenbewaar-
der van het Heemsteedse postkantoor de
ADVERTENTIE
Billijke, tarieven. Prospectus op aanvr.
Amstcrdamsche Rijtuig Mjj. - Plein 21
heer Weyers in het vervolg een goed
hart zal toedragen. Dit raadslid wilde na
melijk weten of hij verplicht was te be
talen voor het bewaren van zijn fiets.
Burgemeester Van Rappard deelde
nadrukkelijk mee, dat dit niet het geval is'
de man heeft alleen toestemming om op
de fietsen te passen en is geen pachter.
Er gingen echter uit de raad stemmen
op, dat dit toch wel een beetje al te cru is
tegenover een man, die dat bedrijf toch
niet uit weelde beoefent. Wie het op prijs
stelt dat er op zijn fiets gepast wordt, zal
er trouwens ook wel wat voor over hebben,
aldus de milde, mening van de heren
Zegwaart en Reynders.
Tenslotte kwam nog eens een „voor
tijdige" publicatie in een dagblad op het
tapijt. De voorzitter en de fractie van de
K.V.P. toonden zich deze keer echter op
vallend clementer dan een half jaar gele
den in een analoog geval. „Wij stellen
voorlichting van de bevolking door de pers
wel op prijs", zei men nu.
De jubilerende N.V. Multifilm heeft
Donderdagmiddag een receptie in een der
bovenzalen van café-restaurant Brinkmann
gehouden, die wel uitermate druk is be
zocht. Zeer velen hebben de gelegenheid
aangegrepen stichter en directeur J. C. Moll
en zijn mede-directeur E. J. Verschueren
te complimenteren. Ook bedrijfsleider T.
Romer deelde in de jubileum-vreugde, om
dat hij het feit herdacht dat hij vijfentwin
tig jaar aan het bedrijf is verbonden. Hoe
geacht de onderneming wel is bleek uit de
talloze bloemstukken, die de receptie-zaal
sierden. Uit de film- en bioscoopwereld
was de belangstelling voor de receptie het
grootst. Ook vele opdrachtgevers lieten
zich niet onbetuigd. De directeur der Rijks
voorlichtingsdienst getuigde van de waar
dering der Nederlandse overheidsinstanties
voor het werk van Multifilm.
De Centrale A.R. Kiesvereniging „Ne
derland en Oranje'.'.in Haarlem zal op Dins
dag 3 November in hotel „De Leeuwerik"
een algemene vergadering houden, waarop
mevrouw mr. F. DiemerLindeboom en mr.
C. J. Verplanke het vraagstuk van het
„Passieve Vrouwenkiesrecht" zullen be
lichten.
Naar wij vernemen zullen met ingang
van 9 November de bussen van Haarlem
naar Leiden v.v. via De Glip in Heemstede
over de Heemsteedse Dreef gaan rijden,
maar zal ook de stadslijn 3 in Heemstede
worden doorgetrokken van de Laan van
Bloemenhove naar de Lanckhorstlaan.
Op deze wijze wordt aansluiting verkre
gen op de lijnen 1 en 2 naar Heemstede-
Centrum en -Zuid, zodat ook het station
Heemstede-Aerdenhout gemakkelijker be
reikbaar wordt.
Voorts overweegt de directie van de
N.Z.H. in de zomermaanden een directe
busdienst Heemstede-Zandvoort in te leg
gen. Een dergelijke verbinding zal ook door
de bewoners van de Haarlemmermeer
worden gewaardeerd, omdat dan een be
tere aansluiting op de busdiensten van
Maarse en Kroon verkregen kan worden.
In de gisteren gehouden vergadering
van de Heemsteedse gemeenteraad bleek
dat de stemming ten aanzien van het be
leid van de N.Z.H. zeer ten gunste van het
vervoerbedrijf was omgeslagen. De heer
Scheer (V.V.D.) kreeg ten minste met zijn
klachten over de verminderde frequentie
voor de Rivierenbuurt geen voet aan de
grond, want de voorzitter wees erop, dat
het vervoersaanbod bij de halte Rijnstraat
een opvoering van het aantal bussen niet
wettigde en dat door de splitsing van de
Leidse lijn in een dienst over de Herenweg
en een over De Glip voor de bewoners
van de laatste buurt en voor Heemstede-
Centrum een zeer grote verbetering was
bereikt. Bovendien behoudt de Rivieren
buurt op de spitsuren een tienminuten-
dienst en van ongeveer 12 u. 's middags tot
half vijf een twintigminutendienst.
Ook de heer Reijnders (Arbeid) had nu
lof voor de N.Z.H., omdat zij niet schriel
meer is met extra bussen.
De stemming was zo best dat de voorzitter
tijdens de rondvraag de raad kon overrom
pelen met een voorstelletje om driehon
derd gulden bij te dragen in de kosten van
een beschutting bij de halte Valkenburger
laan. De raad was er goed voor. al vond de
heer Zeelenberg (V.V.D.) 't lach
wekkend dat de N.Z.H. die bijdrage vroeg.
ADVERTENTIE
Geurig, verfrissend. Niet te zuur en niet
te zoet. Die zonnige, goudgele schijven
Del Monte Ananas zijn een streling
voor oog, neus en mond tegelijk. Mals
en sappig, verfijnd van smaak, net als
de verse vrucht.
't Is de heerlijkste
die- U ooit proefde
Maarvraag vooral om Del Monte
Het is een opvallend verschijnsel, dat het
amateurtoneel een grote voorliefde aan de
dag legt voor stukken, die door het gezel
schap van de onvergetelijke Cor Ruys zijn
gespeeld. Binnenkort zal een Haarlemse
dillettantenvereniging „Het witte schaap
van de familie" opvoeren. Woensdagavond
bracht „Nieuw Leven" Esther Mc. Grac-
ken's charmante blijspel „Aan d' oever van
een snelle vliet". Niet, dat ik er enig be
zwaar tegen heb dat deze stukken nog eens
voor het voetlicht worden gebracht. Als ze
zich lenen voor een capabele amateurgroep,
waarom niet? Het is alleen een vrij riskante
onderneming. Ruys heeft in vele gevallen
deze stukken wat men noemt gemaakt. Hun
succes kan men voor een groot deel terug
voeren naar zijn regie en zijn spel. De ama
teurgroep, die ze op haar repertoire neemt,
loopt het gevaar, dat we aan vergelijkingen
gaan beginnen ongewild, omdat het geen
fraaie geste van ons is. Maar de neiging is
verklaarbaar. En met zoveel goede herinne
ringen aan verleden opvoeringen kunnen
de voorstellingen van nu, de voorstellingen
der dilettanten, wel eens minder gewaar
deerd worden dan zij eigenlijk verdienen.
Het beste overtreft nog altijd het goede.
Gelukkig gaat dat niet op voor de op
voering, die ik van „Nieuw Leven" zag. Dat
was toneel met alle plezier, alle vaart en
actie, die maar opgebracht konden worden
en.... die wè maar mochten verwachten.
Zeker, er waren tekortkomingen. Ik heb
bijvoorbeeld ernstige wensen ten aanzien
van de articulatie, die een betere verzor-
Het genootschap „Kunst zij ons doel" zal
van 7 tot 29 November in het „Huis Van
Looy" te Haarlem wederom een groeps
tentoonstelling houden van werken der
leden, ditkeer van toegepaste kunst, affi
ches en illustratief werk. De exposanten
zulen zijn de heren S. H. de Roos, W. Bogt-
man, R. Gerbrands, dr. A. Melchior, W.
A. de Wijn, Nico Schrier, Jaap Pronk, Huib
de Ru, L. Spierenburg, Rein Dirksen, C.
W. Mandersloot en H. van Borssum Buis
man.
De tentoonstelling wordt geopend door
dr. A. van der Boom.
De 59, niet-politiek
„Neemt u de benoeming
aan?", vroegen een paar ver
slaggevers op een avond, nu
meer. dan vijftien jaar ge
leden aan de heer G. Blok
dijk (Arbeid), toen hij van
zijn werk thuiskwam.
De heer Blokdijk was een
beetje onthutst door die vraag.
Hij had al zo lartg op de can-
didatenlijst van de S.D.A.P.
gestaan, dat hij helemaal ver
geten was, dat hij ook nog ge
kozen zou kunnen worden.
Doordat er na de verkiezingen
van 1935 nogal wat mutaties
in de socialistische fractie
hadden plaats gehad, was de
beurt eerder aan Blokdijk ge
komen dan hij zelf had ver
wacht.
Intussen was het niet de
eerste keer dat de heer Blok
dijk het „Dat verklaar en be
loof ik" moest laten horen.
Want een kwart eeuw eerder
was hij als 23-jarige ook al
eens in een vroedschap ge
kozen: hij profiteerde toen
van het passief kiesrecht nog
voor hij zelf een biljet in de
urn mocht deponeren.
Dat was in het landelijke
Venhuizen, in de Streek tus
sen Hoorn en Enkhuizen,
waar de heer Blokdijk van
daan komt. Samen met de nog
steeds actieve Piet Rooden-
burg voerde hij de propaganda
voor het socialisme hij
sloot zich reeds in 1913 bij de
S.D.A.P. aan en zijn geest
drift werd wèl bekroond met
de verovering van twee van
de zeven zetels van het libe
raal-confessionele Venhuizen.
„Maar we boften met de ver
deling van de restzetels,"
voegt het achtste geïnter
viewde Haarlemse raadslid
er eerst aan toe. En al heeft
dat raadslidmaatschap in
West-Friesland niet lang ge
duurd, de heer Blokdijk en
zijn partijgenoot smaakten
toch het genoegen, dat tijdens
hun zittingsperiode een pro
gressie in de gemeentebelas
tingen werd ingevoerd, welke
de grote meerderheid der be
volking tot voordeel strekte.
De heer Blokdijk was in de
bouwvakken gegaan en omdat
er in de Streek weinig voor
uitzichten waren, trok hij
naar Haarlem, waar hij al
vrienden en kennissen bezat.
Of liever naar Schoten, want
dat had in 1924 nog drie jaar
te leven.
Na 1927, toen Schoten
Haarlem was geworden, on
dervond de heer Blokdijk pas
goed de wisselvalligheid van
het lot dat het deel is van
vele handarbeiders, de bouw
vakarbeiders zeker niet in de
laatste plaats.
Het „vrije spel der maat
schappelijke krachten," dat
toen zo in ere was, hield bij
wijze van intermezzo ook een
wereldcrisis in en tot hen die
buiten spel werden gezet, be
hoorden ook de heer Blokdijk.
Met afschuw denken hij en
zijn vrouw nog aan de zes,
zeven jaar, die door het
werkloos-zijn tot een kwel
ling werden. Hij prijst nog
het initiatief van de socialisti
sche wethouder, mr. Jan Ger-
ritsz, tot de bouw op grote
schaal van goedkope wonin-
Het laatste jaar gaf de heer Blokdijk als betonwerker zijn
arbeidskracht aan het bouwen van de uitbreiding van het
complex van de Grafische Inrichting Joh. Enschedé en Zonen
aan de Bakenessergracht. Hier ziet men hem bezig met het
afwerkenvan een betonlaag op de derde verdieping van het
nieuwe gebouw.
gen voor de door de werk
loosheid getroffenen. Sinds
dien woont hij dan ook in het
hartje van de Indische buurt,
temidden van een arbeiders
bevolking waarmee hij een
hecht contact onderhoudt.
Aan die dertiger jaren, toen
er nooit iets kón om de werk
gelegenheid tè bevorderen,
moet de heer Blokdijk nog
vaak denken, telkens wanneer
hij als lid van de Commissie
voor Openbare Werken een
publiek gebouw in onze stad
bezoekt, dat al lang vergroot
of gemoderniseerd had moeten
worden, maar dat verwaar
loosd is omdat er voor de
oorlog nooit geld voor be
schikbaar was.
Neen. de jaren hebben
Gerrit Blokdijk wel ouder,
maar zeker niet minder strijd
baar gemaakt. Na de oorlog
kon men hem op de straat
vinden „Met volle zeilen,"
zoals hij voor de oorlog ge
colporteerd heeft met „Vrij
heid, Arbeid, Brood" en de
brochures voor het Plan.
Behalve trouw lid van de
Partij is de heer Blokdijk ook
altijd een toegewijd vakbe
weger geweest, hetgeen tot
uiting kwam in bestuursfunc
ties bij de Algemene Neder
landse Bouwvakarbeidersbond
en de Haarlemse Bestuurders-
bond.
Zijn principiële afwijzing
van sterke drank komt in de
raad nog dikwijls genoeg aan
bod en de Nederlandse Ver
eniging tot afschaffing van
alcoholhoudende dranken kan
altijd op zijn medewerking
rekenen wanneer er weer
eens met een lijst moet wor
den gelopen. De heer Blokdijk
heeft de nederige karweitjes
nooit geschuwd: straks ziet
men hem weer op pad gaan
voor het St. Nicolaasfeest dei-
Onderwijzers of voor de
t.b.c.-bestrijding.
Vele jongeren kunnen aan
deze 62-jarige nog een voor
beeld nemen om zijn belange
loze levenshouding en zijn in
spanning.
Op zijn veertigste jaar
volgde hij nog een kadercur
sus om zich te bekwamen voor
het raadswerk. Hij komt ei
rond voor uit, dat hij in het
begin wel eens moeite had
met de stukken, omdat hij het
in het leven met alleen maar
de lagere school moest doen.
Dat manco aan theoretische
scholing wordt evenwel ruim
schoots gecompenseerd door
zijn practische kijk op de
zaken en zijn aangeboren
sociaal gevoei. En daarom
luistert iedereen graag naai
de heer Blokdijk, ook al om
dat de humor hem niet on
bekend is.
Er zijn aan de vertrouwde
collectie een paar mooie
bruiklenen toegevoegd: aller
eerst het uit 1895 daterende
Empiretheatre in Londen, een
in donkerrood gehouden mach
tig doek, dat iets van toneel
koorts over zich schijnt te
hebben. Aantrekkelijk is, dat
dit schilderij t.e vergelijken
valt met de voorstudies.
Er zijn ook een paar „ge
leende kinderen": Elsjé, een
ziekelijk weesmeisje, dat ons
een boekje „God is Liefde"
voorhoudt en „Avondrood",
die trieste schildering van
twee meiskes in een duistere
stad.
Altijd weer valt bij Van
Looy de meewarigheid op, het
begaan zijn met die talloze
materieel of geestelijk mis
deelde kinderen. En ook deze
reis werden wij weer getrof
fen door dat schrijnend-
mooie schilderij van die ge
bochelde jongen in de pleizier-
:rein.
Maar er is ook het werk dat
vooral liefde voor de natuur
weerspiegelt, zoals dat heer
lijk-blauwe doek „Zomer-
violieren", met de drie hooi
wagens achter de beukenhaag
welke het huis in Soest van de
schilder van de weg scheidde.
Verwant aan „Empire
theatre" is het feestelijke
effectstuk „Rijtoer tijdens
Amsterdamse kroningsfees
ten" en „Seinebrug bij avond",
een nocturne in pastelvorm.
De kunst van Van Looy is
zeker niet brillant, maar zij is
wel altijd bezield en dat kan
een hogere kwaliteit zijn.
Het Huis Van Looy bevat
ook de bewijzen van zijn
schier onblusbare scheppings
drang en zijn scherpe tech
niek. Dat laatste kan ook de
leek ontwaren als hij de han
denstudie naar Frans Hals
beschouwt.
En weet u nu hoeveel Haar
lemmers van de gelegenheid
hebben geprofiteerd om dit
oeuvre weer eens in zijn ge
heel te kunnen genieten? Het
waren er nog geen tweehon
derd die een kwartje voor dit
cultuurbezit over hadden.
Maar dat is triester voor ons
dan voor Van Looy.
Fout
Zei een dreumes op het
Stationsplein: Op die bussen
staat altijd „Vervoer mij",
maar dat moet toch zeker
„Vervoer ons" zijn?
Kunst
Een jaar geleden openden
wij dit rubriekje met een
kleine impressie van de derde
jaarlijkse Van Looy-tentoon-
stelling.
En ook nu hebben we onze
schreden weer gericht naar
dat stille, tè stille huis aan de
Kleine Houtweg, waar men
de ingekeerde kunst van de
grote negentiende-eeuwer die
Jacobus vCn Looy was, op
nieuw kan beleven.
Bij de tijd
Wij leven in een gehaaste
maatschappij. Dat is een be
kend feit en deze regel werd
nog eens te meer onderstreept
toen wij een brief ontvingen
van een onzer lezers, die zijn
nood klaagde over het ont
breken van klokken bij het
station in Haarlem. Wij zijn
zelf eens gaan kijken en het
dient gezegd te worden, dat
men in de naaste omgeving
van het station inderdaad
weinig klokken kan bespeu
ren. Wel zijn er aan de Zuid
zijde twee grote uurwerken
aangebracht en ook de nieu
we ingang aan de Noordzijde
mag zich in het bezit van twee
ferme klokken verheugen,
maar dit is voor de reiziger,
die net op het nippertje zijn
trein gaat halen waarschijn
lijk niet voldoende. Immers,
wanneer hij uit Haartórp-
Noord komt, ziet hij de klok
ken pas als hij het plein op
stapt en evenzo is het geval
in de Jansweg en in de Kruis
weg. Op deze verdere tocht
door de stad zijn wij echter
tot de ontdekking gekomen,
dat Haarlem niet zo bijzon
der veel voor het publiek
zichtbare klokken in de stra
ten heeft hangen. Op de
Kruisweg en de Kruisstraat
hebben enkele zaken voor een
deugdelijk uurwerk gezorgd,
op de Grote Markt geeft de
kerkklok de tijd aan, zodat
die in het stadhuis overbodig
wordt. In de Koningstraat
echter hangt een klok, die
reeds geruime tijd vijf minu
ten achter loopt. De Gierstraat
moet het helemaal zonder
doen, evenals een groot ge
deelte van de Houtstraat.
Kortom de Haarlemmers, die
niet in het bezit zijn van een
polshorloge moeten het zon
der „stadsklokken" stellen.
Nu is dit voor velen niet zo'n
bezwaar, want wij hebben
altijd in de mening verkeerd,
dat Haarlemmers altijd bij
de tijd zijn.
Nieuw leven
Voor de heer P. S. Gerassy
is vandaag een nieuw leven
aangebroken. Hedenmiddag om
3 uur heeft hij namelijk het
speciale Oosterse tapijthuis
„Kurdistan" op de Kruisweg
geopend. Vroeger waren
zijn zaak in Oosterse tapijten
en reparatie-inrichting op de
Kleverparkweg. Na deze be
langrijke verhuizing zal de
heer Gerassy zich met groter
aandacht kunnen wijden aan
de interessantste taak van zijn
bedrijf: de in- en verkoop van
Perzische tapijten.
De heer Gerassy is geboren
Oosterling, de tapijt-kneepjes
van het vak heeft hij derhalve
goed onder de knie'. U hoeft
niet bezorgd te zijn, dat u hem
niet kunt verstaan, want hij
spreekt ongeveer tien talen!
Trouwens, hij woont reeds 33
jaren in Nederland, zodat hij
zijn cliëntèle ook in het Ne
derlands goed te woord kan
staan.
In zijn winkel ontmoetten
wij één van zijn medewerkers,
Mohammed Jacobi, die ons
toevertrouwde: „Ik werken al
vele jaren voor mijn baas. Niet
een makkelijke baas, maar.
zo goed! Krijgen altijd werk en
een boterham, anders vrouw
kwaad, wanneer geen centjes
op tafel!"
ging nodig heeft. Ik bevond ook dat de rol-
kennis niet volmaakt was. De souffleur kon
men nogal eens zijn best horen doen. Maar
als het om acteren gaat: die kunst verstaan
de leden van „Nieuw Leven". En de regie
van Wil Sillevis heeft mijn warme waar
dering. Zij schiep een zeer geslaagde mise
en scène. Ze leidde daarenboven haar spe
lers met vaste hand en zorgde ervoor, 'dat
vooral aan de intonatie alle aandacht was
besteed.
Wilt u namen? Alie Oostewaalvan
Gulik allereerst, die mij altijd weer frap
peert om de lichtvleugeligheid van haar
spel. Dat was ook Woensdagavond weer
uitermate verzorgd. Haar woorden trippe
len met alle nuances die men maar kan ver
langen de zaal in en zij trippelde zelf als de
bezige, met honderd karweitjes doende
zijnde Mildred Royd over het toneel. Chris
Siuiters was haar rustige pendant, een
echtgenoot met maar één hobby: vissen en
zich zoveel mogelijk onttrekken aan de
muizenissen van zijn ongedacht druk be
staan. Hij speelde zijn rol voortreffelijk.
Mijn aanmerking op het tekort aan rolken-
nis geldt echter hem het meest. Een ontlui
kend talent trof ik in Ans Maas aan. Haar
dictie is nog niet volmaakt, maar zij speelt
al van uit zichzelf. Goede leiding zal dat
talent verder ontwikkelen.
Thea Stienstra als een dom, dik en rake
dingen zeggend veertienjarig meisje mocht
er overigens ook zijn. Welk een geestige
typering gaf zij van dat wicht. Rie Haze-
voet-Kerkhoff leverde van de kletsgrage
en bizarre mevrouw Spender een eveneens
potsierlijke vertoning, die nergens in over
drijving schipbreuk leed. Een aangename
verschijning was ook Wim Kerkhoff als
de verliefde oude vrijgezel Adrian Base
ford. Voor zijn natuurlijk spel, wars van
pretenties, loof ik Bob Stompé. Om haar
juiste typering van een eigengereid onbe
nullig juffertje Tonny Hagebout-Baay.
Laat ik mij tot deze opsomming beperken.
De lezer kan eruit concluderen, dat het
een genoegen was Woensdagavond in de
schouwburg te vertoeven, iets wat de, met
voorstellingen overladen, recensent helaas
niet altijd overkomt. Vandaar het gunstig
onthaal dat „Aan d'oever van een snelle
vliet" ondervindt.
Vergeleken bij Dangerous Corner",
waarin hij een storm van emoties opwekt,
is John. B. Priestley's „Gouden regen"-een
kalm zeetje, dat men met vernuft en in
telligentie kan bevaren. Het is een vooral
verstandelijk spel. Het veronderstelt her
sens bij ieder der erin voorkomende figu
ren. De gevoelsontladingen blijven beperkt,
bereiken geen grote hoogte en worden al
tijd weer door het verstand geremd. Daar
om echter is het nog geen wiskunde. Ik
ben blij, dat de letterlievende vereniging
„Cremer" die er Donderdagavond mee
voor het voetlicht kwam, er dat ook geen
ogenblik van gemaakt heeft. Er staat na
melijk nog iets tegenover en wel de lichte
lijk satirische manier waarop Priestley de
mensen bekijkt. Hij heeft plezier in ze. Hij
laat ze ons zien zoals ze ons schijnen om
ons hals over kop in het avontuur te stor
ten van hoe ze eigenlijk zijn. Dat procédé
werkt uitnemend en levert menige ver
rassing en ook heel wat spanning op. Het
society-milieu, waarin zijn sujetten zich
bij voorkeur bewegen, geeft voorts ge
legenheid tot menig beroep op de spitse
geestkracht welke èn het publiek èn de
vertegenwoordigers van dat milieu worden
verondersteld te bezitten.
Een stuk als dit valt of staat met het
ensemblespel. De acteurs moeten op elkaar
zijn ingespeeld elkaar opvangen als er eens
wat wit valt, contrasteren in verscheiden
heid en één zijn op hetzelfde plan.
Dat alles waar te maken was de taak
van regisseur Henk Bakker met zijn troep
je. Wel hij deed het en de werkende leden
van Cremer hebben hem niet in de steek
gelaten. Dit ensemble heeft een fraaie
homogeniteit bereikt. Het is een van de
weinige amateurgezelschappen, dat het
society-spel aankan. Niet. dat „Gouden
regen" daarvan het kenmerk nu zo sterk
draagt, maar een goede Engelse familie
heeft nog altijd zekere karakteristieke hoe
danigheden van een beheerst optreden naar
buiten, die al gauw verloren gaan, wan
neer men haar naar het gewone (burgerlijk
Hollandse) trekt. Het parasietenechtpaar
bijvoorbeeld, dat in „Gouden regen" twis
tend en kibbelend zijn nutteloze dagen
slijt, kan men gemakkelijk tot een kijvend
en van enige (zij het dan uiterlijke) be
schaving gespeend „stel" maken. Lucie
Rinkel-Spijer en Guus Boersma bleven
daar verre van. Vooral de eerste muntte
uit door haar houding en toon, haar alles
zeggende mimiek, die ook haar stille spel
levend maakte. Boersma verloor nogal
eens tempo. Hij sprong gewrongen met
zijn tekst om. Hoe zou voorts de onwaar
dige minnaar die Harold Russ is er af ge
komen zijn, wanneer niet Aad Stroman met
het wapen van de nuance deze heer te
kijk had gezet?! Precies op maat gesneden:
een exempel van uitgerekend toneelspel.
De op het oog zo bovenste beste George
Radfern, die een ..doorgefourneerde" op
lichter blijkt te zijn, was bij Fons Cornet
in goede handen. Zijn spel met het spel
toonde wel het meest dat hij een gewiekste
komediant is. Eki Oostwald-Bouwer ver
vulde haar rol van aanhankelijk echtge
note met innemende natuurlijkheid, An
neke de Wilde de dochter des huizes min
der ongekunsteld, technischer, maar dat
dan toch met talent. De inspecteur van
Arie Mourik was mij iets te kalm. Ziin
dialoog met Cornet in III leed aan een
nodeloze traagheid, waardoor de zaken
gingen slepen. Dat is bij komende uitvoe
ringen gemakkelijk te verhelpen. Al met al
evenwel een amusante en knap gespeelde
voorstelling, die de goede verwachtingen
niet heeft beschaamd.
P. W. FRANSE
