Gemeentesecretaris Vos ontving als
eerste Heemstedenaar erepenning
De Glip (straks 4000 zielen)
krijgt eigen wijkcentrum
ZE VEN DA GEN HAARLEM
Theumatische
Radi
H
Treffende huldiging door gemeenteraad
Gemeentelijke bijdrage in kosten
restauratie Huis te Manpad
Van mensen en dingen
onder de Damiaatjes
VRIJDAG 18 DECEMBER 1953
HAARLEMS DAGBLAD
OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
Instelling erepenning
Beëdiging opvolger
HEEMSTEEDSE RAAD
jachten 1
Wijk gedachte
Aparte sfeer
10
Nationale Kerstprijsvraag
„Voor het kind"
De 39, niet-politiek
WEES EEN HEER iN HET VERKEER
Een ogenblikje,
alstublieft
Niets bijzonders
Juke-boxes
Huis te Manpad
Ik hou (niet) van
belasting.
Verklaring
MODERN PORTRAIT SERVICE
„Overwegende, dat de heer Nicolaas Vos, geboren 12 Augustus 1888 te Heiloo,
„op 1 December 1913 in dienst dezer gemeente is getreden en op 31 December a.s.
„wegens het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd, deze dienst zal verlaten
„dat de heer Vos, aanvankelijk als commies-redacteur, later als hoofdcommies en ten
„slotte sedert 1 Januari 1928 als secretaris, de belangen der gemeente op voortreffe
lijke wijze heeft behartigd;
„dat hij niet alleen in genoemde gemeentelijke functies, maar ook op allerlei gebied
„daarbuiten op zeer lofwaardige wijze in het belang der gemeente en haar inwoners
„is werkzaam geweest;
„dat deze feiten alle aanleiding vormen bU het afscheid van de heer Vos, de bijzon
dere erkentelijkheid van het gemeentebestuur tot uitdrukking te brengen;
„Gehoord het voorstel van burgemeester en wethouders;
„Gelet op de Verordening betreffende het toekennen van erepenningen der gemeente
„Heemstede besluit:
„aan de heer NicoiaasVos, voornoemd, toe te kennen de gouden erepenning der
„gemeente Heemstede, als dank voor de onvergetelijke diensten aan de gemeente
„bewezen in het tijdvak van 1 December 1913 tot 1 Januari 1954".
Deze woorden, voorgedragen door burgemeester, mr. A. G. A. ridder van Rappard,
vormden tegelijk de tekst van het belangrijkste besluit dat de Heemsteedse raad
gistermiddag nam en tevens de waardigste hulde welke bewezen kon worden aan de
scheidende gemeentesecretaris die meer dan veertig jaren, waarvan 26 als secretaris
zijn krachten wijdde aan de belangen van Haarlems zuidelijke buurgemeente.
Het was bij de rond
vraag, dat de publie
ke tribune in de
Heemsteedse raads
zaal voor de tweede
keer die middag vol
stroomde met belang
stellenden, waaron
der mevrouw Vos en
mevrouw Van Rap
pard en de ambtena
ren der secretarie.
Burgemeester Van
Rappard hield een
toespraak tot de heer
Vos: „Dit is de laatste
keer dat u als secre
taris dezer gemeente
de raadsvergadering
bijwoont. Ongetwij
feld gaat er veel in u
om en denkt u terug
aan 26 jaar geleden
toen u de eden af
legde al het moge
lijke te doen in het
belang der gemeen
te".
„Dit hoogste be
stuursorgaan in de
gemeente heeft ge
meend niet op de dag Burgemeester Van Rappard overhandigt de heer Vos de gouden
erepenning.
van afscheid, maar in
het midden van de
raad, waarvan gij zovele jaren de stille
kracht en de stille werker zijt geweest, u
te moeten huldigen.
De raad is u uiterst dankbaar voor wat
gij hebt gedaan; 26 jaar lang hebt ge de
vertrouwenspositie ingenomen en waart
ge de man tot wie men kon gaan. Met de
hulpvaardigheid, uw karakter eigen, hebt
ge u ten volle gegeven: wij zullen u erg
missen. Geen vergadering was denkbaar
zonder u. Het is goed dit te memoreren
en de nadruk te leggen op het onvergete
lijke wat gij hebt gedaan. Daarbij zijt ge
trouw gebleven aan uw karakter, ge hebt
niets om der lieven ogen wille gedaan. Uw
blik was slechts op het belang der gemeente
gericht. Ge waart de eerste stuurman op
het schip der gemeente dat 'ge geloodst
hebt door rustige zeeën, maar ook door
stormen en dat ge steeds weer de veilige
haven hebt doen bereiken. In de gemeente
hebt ge onnoemelijk veel tot stand ge
bracht. Zelden hebt ge een fout gemaakt,
zij het dan misschien vandaag nu op on
verklaarbare wijze twee punten niet aan
de agenda zijn toegevoegd".
De burgemeester stelde daarop aan de
orde agendapunt 18a: Instelling van een
erepenning van de gemeente welke slechts
in zeer bijzondere gevallen zal worden
toegekend:
a. als blijk van grote waardering en
erkentelijkheid aan hen, die zich jegens
de gemeente Heemstede in hoge mate ver
dienstelijk hebben gemaakt;
erepenningen wordt ingeschreven, draagt
de naam „Ereboek der gemeente Heem
stede". In dit „Ereboek" worden de bij
zonderheden, welke tot de toekenning
hebben geleid, mede vermeld.
De penning welke in 1949 aan de toen
afscheid nemende burgemeester, wijlen jhr.
J. P. W. van Doorn, werd uitgereikt, zal
ook in het register worden aangetekend.
Vervolgens stelde de burgemeester punt
18b aan de orde: de toekenning van de
erepenning aan de heer Vos, hetgeen onder
acclamatie geschiedde.
„Voor het eerst is er eens iets gebeurd
dat uw slimheid niet heeft doorgrond", zei
mr. Van Rappard niet zonder voldoening,
want deze huldiging bleek voor de heer
Vos wel zeer onverwacht te zijn.
Met door ontroering nauwelijks beheerste
stem sprak de scheidende secretaris een
dankwoord, waarin hij gewaagde van zijn
buitengewone erkentelijkheid. „Ik heb
Heemstede met grote liefde gediend, maar
het heeft ook mijn verwachtingen bevre
digd welke ik koesterde toen ik hier naar
toe ging ondanks het feit dat ik er mate
rieel op achteruit ging. Het heeft mij vol
doening gegeven deze taak te mogen ver
vullen, mede door de waardering waarvan
uw College en de raad blijk gaf. Natuur
lijk heb ik fouten gemaakt, maar zij zijn
mij altijd weer vergeven omdat men ervan
overtuigd was, dat ik ze niet met opzet
maakte. Ik ben met deze gemeentelijke
onderscheiding zeker niet minder verheugd
dan met de Koninklijke onderscheiding
welke mij in Januari ten deel viel".
De heer Vos besloot zijn dankwoord met
de spreuk te citeren welke boven de deu
ren van de Heemsteedse raadzaal staat:
„Indien er geen wijze raadslagen zijn ver
valt het volk".
Aan het begin van de vergadering had
de heer Vos zijn opvolger, de heer Th. M.
Schelling, de zaal binnengeleid voor het
afleggen van de eden. Ook daarbij waren
de gemeente-ambtenaren aanwezig. De
burgemeester sprak er zijn vreugde over
uit, dat de heer Schelling die al zo lang de
gemeente heeft gediend thans ook tot de
hoogste ambtelijke functie ter secretarie
was geroepen, waarop de heer Schelling
een kort dankwoord sprak.
ADVERTENTIE
Wij geven gaarne het adres van de Telefunkendealer in Uw woonplaats. Imp: N.V. Electriciteits Mij AEG, Frederikspleln 26, Adam-C.
Het Is voor de buurtschap De Glip giste
ren een goede dag geweest in de Heem
steedse raaJ. Het voorstel van het college
van B. en W. om zestig mille van de Flora-
vermakelijkheidsbelasting voor de bouw
van een wijkhuis in tie Glip te gebruiken
werd met algemene stemmen en met
enthousiasme van vele zijden aanvaard.
Intussen werd het voorstel niet van alle
kanten zonder bedenkingen aanvaard. De
heer Kooijmans (Prot. Chr.) was niet
overtuigd van de grote behoefte die er aan
zo'n gebouw zou bestaan. Het wijkgebouw-
tje „Samuel" wordt toch ook niet intensief
gebruikt en de nieuwe bewoners van De
Glip zullen zich voor hun culturele behoef
ten wel op Heemstede en Haarlem richten.
Eigenlijk gaf dit raadslid er de voorkeur
aan de Flora-meevaller in'de gewone kas
te doen vloeien: het volgend jaar zou een
duur jaar worden en dan zou men de 72
mille goed kunnen gebruiken. Ook de heer
Weyers (K.N.P.) trok de noodzaak van
het voorstel in twijfel, hij meende dat er
aan het Molenpad ook nog een zaaltje
stond, waarop mevrouw Van Nispen-
Van Wely (V.V.D.): „Hebt u dat wel
eens gezien?" antwoordde.
De voorstanders waren verre in de meer
derheid, mevrouw Van Nispen voorop.
Zij formuleerde nu reeds een aantal desi
derata voor het gebruik: de exploitatie
moest in handen komen van een echtpaar,
(zeker geen man alleen, een vrouw alleen
ging wel) dat met liefde, fantasie en tact
ADVERTENTIE
b. als onderscheiding aan burgers der
gemeente die door hun grote en algemeen
erkende verdiensten op enigerlei gebied
zich die toekenning waardig hebben ge
maakt.
Het register waarin de toekenning van
wrjjf de pijnhaarden mét:
naar de' middenweg moest streven tussen
„alles mag" en „niets mag". Verder wenst
zij kleedkamers bii het toneel, mogelijk
heden voor het houden van familiefeestjes,
ruimte voor een bejaardensociëteit, gas-
aansluitimg met het oog op de huishoude
lijke voorlichting. Afgaande op de teke
ning meende zij, dat de grote zaal wel
licht te groot en de kleine te klein zou
blijken.
De heer Verspoor (Arbeid) begroette
het wijkgebouw als een begin van de ver
wezenlijking van de wijkgedachte, straks
dubbel nodig wanneer het uitbreidings
plan gerealiseerd wordt. Eindelijk zal het
„stiefkind" De Glip een aandeel in het ge
meentelijk comfort krijgen. Zijn partijge
noot R e ij n d e r s kwalificeerde de oppo
nenten van het voorstel als lieden die nog
veertig jaar ten achter zijn en zich nim
mer verdiept hebben in de noden van de
bevolking. Tot de verdere voorstanders be
hoorden de heren Van der Linden
(K.V.P.), die perplex stond over de opvat
tingen van de heer Weyers, en Van
Bruggen (Prot. Chr.). die een grapje
maakte over het uit de kampioenswed
strijden van R.C.H. ontstane potje: hij
wilde dat nu ook wel voor een bijzonder
doel gebruiken, te meer omdat dit feno
meen zich voorshands wel niet zal herha
len
De voorzitter, burgemeester Van Rap
pard, verklaarde dat B. en W. unaniem
van de behoefte aan het wijkgebouw over
tuigd waren: „Weliswaar is de Glip onver
brekelijk verbonden met Heemstede, maar
men moet een open oog hebben voor de
aparte sfeer van de buurtschap. Door het
ontbreken van behoorlijke zaalruimte wer
den de bewoners altijd gehandicapt hun
gemeenschap ook waarlijk te beleven". De
ADVERTENTIE
Wij geven U een betrouwbaar advle
keuze van Uw
bij de
PHILIPS ERRES - FRIDOR
BRAUN - GRAETZ - S-N.R. - METZ
Betaling in overleg.
Ged. Oude Gracht 52 tegenover de kerk
Gisteravond heeft de eerste radio-uit
zending plaatsgehad over de Nationale
Kerstprijsvraag „Voor het Kind". Maandag
zal de tweede uitzending plaats hebben,
dan over Hilversum I.
Voor wie zou de gedachte ook niet aan
trekkelijk zijn de kans te krijgen, als
hij voor één gulden een deelnemerskaart
koopt, waaraan een zakje met kinder
zegels voor dezelfde waarde is vastgehecht,
zodat feitelijk de enige extra uitgave de
toeslag op de zegels is, een groot bedrag
in geld persoonlijk te mogen gaan overhan
digen aan een instelling waar zieke of ge
brekkige kinderen verpleegd worden? En
deze instelling mag dan nog door de prijs
winnaar worden uitgekozen. Bijna ieder
een heeft wel in familie- of kennissen
kring kinderen meegemaakt, die bijzon
dere verpleging nodig hadden en daardoor
kent ook bijna iedereen een inrichting, die
een grote gift buitengewoon goed zal kun
nen gebruiken.
De deelnemerskaarten zijn te Haarlem
verkrijgbaar in het Hoofdpostkantoor, de
bijkantoren in de Tempeliersstraat en aan
de Schoterweg, bij de firma Vroom en
Dreesmann, aan de stand voor Kinder
zegels en briefkaarten, en bij de U.V.V.
Bui eau Stadhuis.
Bestellingen zullen gaarne door de
ÏJ.V.V. verzorgd worden.
ET IS NIET MAKKELIJK
in deze dagen de Haar
lemse raadsleden voor een vrij
uurtje te vangen. De dames
en heren zitten tot over hun
oren in de begroting pn dat
geldt dus ook voor de heer
H. C. Hennevèlt (C.P.N.).
En zelfs voor hem en zijn
geestverwante collega's meer
dan voor de 36 overige vroed
schapsleden, want de commu
nisten hebben geen zitting in
de commissies, hetgeen het
raadswerk aanzienlijk zwaar
der maakt.
„Wij moeten zeker wel drie
keer zoveel tijd aan de stuk
ken besteden dan de anderen,"
zo zei ons de heer Hennevelt
en dat laat zich ook wel
denken.
Maar goed, we mochten hem
vorige week Zaterdagavond
in zijn woning aan de Hof-
meyerstraat komen opzoeken,
een klein maar vriendelijk
huis van de vereniging „Voor
uitgang". Dertig jaar geleden
heeft de heer Hennevelt mee
gewerkt aan de bouw van dat
complex en dat verklaarde
mede de deskundigheid waar
mee hij het grote euvel van
de Slachthuisbuurt: het grond
water en daarmee ook de
rheumatiek steeds weer in
de raad ter sprake brengt.
In het dagelijks leven is de
heer Hennevelt betonwerker,
de rechterhand van een Haar
lemse aannemer, bij wie hij
nu al van 1931 af vrijwel on
afgebroken in dienst is. Ook
dat zegt wel iets over zijn be
kwaamheden, want in de bou
werij zijn de arbeiders als
regel niet zo hokvast. Trou
wens zelfs in de zwarte voor
oorlogse crisisjaren werd hij
door zijn kameraden een
„spekkoper" genoemd, waar
anderen hun werkloosheid in
jaren telden, deed hij het in
maanden.
Intussen stond het in zijn
jeugd nog lang niet vast, dat
hij in de bouwvakken tei-echt
zou komen Zijn onderwijzer
op de Rooms-Katholieke lage
re school, de toen bekende
heer Speller, drong er bij zijn
ouders op aan, dat Henk zou
door leren. Maar al had zijn
vader een betrekking bij het
kadaster, een voortgezette op
leiding bleek financieel toch
niet mogelijk. Toén hij in 1916
op zijn twaalfde jaar van
school kwam, werd hij jong
maatje bij de binnenvaart, die
hij drie jaar later verwisselde
voor de meer perspectief bie
dende bouwvakken.
Van lieverlede interesseerde
hij zich ook voor de politiek.
Dat begon met het trouw
lezen van Kamer- en raads-
verslagen.
„Ik wilde me persoonlijk
overtuigen wat al die woorden
in de politieke praktijk waard
waren," zegt het raadslid
Hennevelt nu. Toch was zijn
grootste aandacht in de jaren
op de vakbeweging gericht,
aanvankelijk nog bij de Ka
tholieke Bond, later bij het
N.V.V., weer later bij het
N.A.S., het anarchistlsch-syn-
dicalistisch getinte arbeids
secretariaat. Maar de anarchie
ligt hem niet, want: „het gaat
niet om de afbraak, maar om
de opbouw."
Toen de öörlog uitbrak
waren zijn sympathieën al aan
de communistische zijde. In
1940 kwam bij hem al het blad
„De Vonk" met het devies
„Uit de vonk is een vlam ont
staan" in huis. Van die
periode af stammen zijn con
tacten met de radicale illegale
„Waarheid"-groep. In 1944
nam hij de taak van een door
een groot natuurliefhebber,
die elk weekeinde op zijn
stukje grond op „Eigen Tuin"
is te vinden.
Met geestdrift spreekt hij van
dé perziken, druiven en cac
tussen, van de gerbera's, cle
lathyrus en de meloenen, die
hij er heeft gekweekt in zijn
zelf gebouwde kasje.
Hendricus Cornells Henne
velt is al 26 jaar de echtgenoot
van Hendrika Cornelia van
Loevezijn, die slechts een
matige belangstelling voor de
politiek heeft, maar des te
meer voor haar huishouding.
Maar het echtpaar Hennevelt
is één in zijn liefde voor zijn
tienjarige oogappel Hennie.
grote schat, bijna evengroot
als gezondheid. De stille armen
tellen velen, die door ziekte
afhankelijk zijn geworden.
Een dubbel leed, een dubbele
reden tot medelijden van
onze kant, die door deze con
frontatie met de ellende pas
goed beseffen, hoeveel geluk
ons deel is. Denkt u vandaag
nog één ogenblik over dit alles
na en herinnert u onze
collecte voor de verborgen
lijdenden in onze eigen kring
van de Haarlemse gemeen
schap. Velen gingen u reeds
voor blijft vooraan in deze
edele competitie der mense
lijkheid!
Door dagelijks de courant te lezen
begin ik zoetjes aan te vrezen,
dat de kop hier bovenaan,
in 't geheel niet op wil gaan,
want iedere dag opnieuw maar weer
leest men, „Slachtoffer van 't Verkeer".
Dan hier, dan daar, ja overal
gebeurt dagelijks een ongeval.
Men leest, „licht, zwaar gewond of dood",
het aantal is ontzettend groot.
Laat iedereen toch goed beseffen,
dat ook hem of haar dit lot kan treffen.
Loopt in 't verkeer dus niet te dromen,
laat er toch een eind aan komen,
want zo als elkeen wel weet,
een ongeval brengt zoveel leed.
Gedraagt U daarom als een heer,
dan komt er orde in het verkeer.
J. V.
De heer Henneveld buigt zich
in zijn zelfgemaakte kasje over
zijn kwekelingen.
de vijand opgepakte illegale
vriend over.
Uiteraard bleef hij na de
bevrijding in partij en vakbe
weging actief; in 1949 werd
hij niet alleen raadslid, maar
ook voorzitter van de Alge
mene Bond van werkers in de
bouwnijverheid; ook is hij
bestuurder van de plaatselijke
Eenheidsvakcentrale.
Toch mag men uit het
voorgaande niet concluderen,
dat de heer Hennevelt in de
ongunstige betekenis van het
woord een fanatiek man is,
wel in die zin dat hij de klas
senstrijd ziet als middel om
betere levensomstandigheden
voor de arbeiders te bereiken.
Wie wat langer met de heer
Hennevelt praat we hebben
het tot dicht bij de klok van
twaalven gedaan ervaart
met een zeer gevoelig mens te
doen te hebben, die zich bij
voorbeeld het leed van Oude
Tonge bijna persoonlijk heeft
aangetrokken. En verder met
4
Gemeenplaatsen zijn het
verstikkende onkruid van
goede dingen. Soms kan men
een treffende uitdrukking vin
den voor een hartontroerend
verschijnsel maar als die
term te veel en te lang ge
bruikt wordt, verliest h'ij zijn
uitbeeldingskracht en verstikt
hij datgene, wat men er mee
tot de gemoederen wil doen
doordringen. Zo'n aanduiding
als Stille Armen bijvoorbeeld.
Wie wordt nog met het ver
borgen leed van de mensen,
die het ongeluk hebben tot
deze categorie van medebur
gers te moeten behoren, ge
confronteerd, wanneer de term
Stille Armen klinkt? Wie ver
mag in zijn verbeelding nog
door te dringen tot de uit
zichtloze grauwheid van dit
bestaan, dat op geen enkele
manier tot een enigszins ge
lukbrengende sfeer kan wor
den verlicht, zelfs niet door
een overweldigende gulheid
van degenen, die iets voor hun
medemens missen kunnen?
Want het is en blijft het nood
lot van de verborgene armen,
dat hun grootste leed veroor
zaakt wordt door het besef dat
zij geholpen moeten wor
den. Onafhankelijkheid is een
Dat een bioscoopdirectie
haar verantwoordelijkheid te
genover het publiek niet licht
neemt blijkt uit wat onlangs
geschiedde in het Frans Hals
theater. Daar vervoegde zich
Zondag jongstleden een jonge
man, die voor de voorstelling
van 7 uur twee kaartjes kocht.
De portier keek de knaap een
beetje vreemd aan, want des
middags om 2 uur had hij hem
ook al gezien en des Vrijdags
was de jongeling eveneens
naar de film geweest. Drie
keer in drie dagen dus naar
dezelfde film? De portier kon
woord. Hij vond het niets bij
zonders. „Mijn zoon doet voor
mensen boodschappen en ver
dient zo wel wat. Laat je spaar
pot maar even aan meneer
zien," zei hij. De jongen toonde
zijn spaarpot. Daar zat nog
aardig wat geld in.
Maar de omstandigheden
waaronder deze mensen woon
den waren verre van ideaal en
een driedaags bezoek aan de
(zelfde) film stond daar wel
schril tegenover. Papa vond
het niets bijzonders, doch de
directie verleende de jongeman
geen toegang. Hij kon zijn
kaartjes weer inwisselen.
Wat moet daar nu van te
rechtkomen? vraagt de heer
Prager zich af. En wij vragen
dat mee.
Men zal het met ons eens
zijn, dat 's mensen grootste
wensen zich doorgaans weinig
haasten om in vervulling te
gaan. Met andere woorden: we
krijgen meestal niet meteen
wat we hebben willen. Tussen
u en een eigen auto staat een
leger van centen, die stuk voor
stuk gespaard moeten worden.
Wilt u plotseling een mooi
boek kopen dan wordt het juist
herdrukt. Brengt de radio het
n^uziekstuk van uw keus, dan
onweert 't, en 't stuk muziek
wordt erbarmelijk „gekraakt".
Er is in ons land een groep
mensen, die ons lot wat wil
verzachten, zij het dan op een
enkel punt.
Want iedere Haarlemmer,
die niet in het bezit is van een
pick-up met platen, kan bij
onweer de radio de radio laten.
Gisteren namelijk werd op
de Gedempte Oudegracht 17
een winkel geopend van de
Hollandse Automatenhandel.
Er staan in de winkel enkele
bonte en ingewikkelde appara
ten met de naam Juke-box.
U wandelt er heen, gaat bin
nen, kijkt op de index, ja uw
plaat zit er gelukkig bij en u
drukt tevreden gesteld een
knop in. Uw muziekstuk komt
er uit in de geluidssterkte, die
u zelf verkiest.
Daarna gaat u naar huis en
u glimlacht tegen de bliksem.
Of wacht 's, we hebben nog
indertijd door spreker geïnstalleerde Glip-
commissie moest in een tochtige bollen
schuur vergaderen. Bovendien telt De
Glip in de toekomst vierduizend inwoners.
De door mevrouw Van Nispen geuite ver
langens kunnen goeddeels worden ingewil
ligd. De voorzitter wees er nog op, dat de
materiële uitgaven voor dit doel verwaar
loosd moeten worden gezien de te behalen
ideeële winst.
Trouwens nu reeds bestaat bij voorbeeld
van de zijde van de Plantenziektenkundige
dienst belangstelling voor zaalhuur. Nadat
mevrouw Van Nispen nog had beves
tigd, dat zij het ook lang niet denkbeeldig
vond, dat de exploitatie op den duur slui
tend zou worden, gaven ook de sceptici
zich gewonnen.
In het geheel geen tegenstand onder
vond het voorstel om twaalf mille subsi
die te verlenen voor de restauratie van het
Huis te Manpad, dat eerlang bewoond zal
worden door de Nederlandse gezant in
Stockholm, mr. J. Visser. Zoals wij -reeds
hebben gemeld zal het rijk ruim veertig en
de provincie bijna tien mille in de herstel-
kosten bijdragen.
De heren Van Bruggen en Ver
spoor waren het er over eens, dat wij
zuinig moeien worden op de mooie land
goederen welke ons nog resten en zij her
innerden aan het droevig lot van d'Oranje-
rie in Meer en Berg, welke indertijd met
een luttel bedrag te redden zou zijn ge
weest.
De heer Weyers verzette zich tegen
de verordening op de straatbelasting. Hij
vond dat de gemeente die gelden maar
door bezuiniging op haar uitgaven moest
zien te verkrijgen, welk simplistisch stand
punt de heer Van Bruggen tot een
uiteenzetting over de rechtsgrond voor de
straatbelasting verlokte. Wel gaf hij het
college in overweging zich eens op een
redelijke verdeling der lasten tussen huis
eigenaren en huurders te beraden.
De heer Kooymans bleek iets voor
een rioolbelasting te voelen, de heer
R e ij n d e r 8 herinnerde er aan, dat
Heemstede zo ongeveer de laagste straat
belasting van het land heft en dat de huis
eigenaren die last al lang in de huren heb
ben verdisconteerd, zodat ze door de 35
huurverhoging daaraan nog een voordeel
tje hebben. We (houder Van Houten
behoefde zich na dat alles niet veel moeite
te geven, behalve dan voor een kleine toe
lichting ten behoeve van de heer Weyers
over het gemeentelijk belastinggebied.
Maar de K.N.P.-fractie bleek door dat
betoog niet in het minst geïmponeerd en
vond „dat men voor belasting altijd wel
een rechtsgrond kan bedenken, zelfs al
was het een belasting op electiische huis
bellen'". En stemde teuge.
Hetgeen zich herhaalde bij een voorstel
letje cm de gemeente-ontvanger het werk
te vergemakkelijken door de aanschaffing
van een speciale kantoormachine, welke
door de heer Weyers ook al niet nodig
werd geoordeeld. De heren Kooymans
en Reijnders vroegen ondeugend of de
begroting nu ook in December gereed zou
kunnen komen, welke opmerking door de
voorzitter eveneens ondeugend werd be
antwoord.
niet aannemen dat het hier een
gezonde belangstelling betrof.
Eveneens maakte hij zich zor
gen over de herkomst van het
geld dat de jongeman zo royaal
besteedde. Hij ondervroeg de
knaap en kreeg van de direc
teur van het Frans Halsthea
ter, de heer S. Prager, onmid
dellijk toestemming bij de
ouders van de jongen nader te
informeren. De vader van de
jongen stond de portier te
iets vergeten. U moet wel een
dubbeltje of een kwartje mee
nemen. Dus toch geld, zegt u.
Ja toch geld, zeggen wij, maar
de wens gaat wel bijzonder
snel in vervulling.
Men kan een juke-box ook
nog thuis laten bezorgen, dat
vindt de Hollandse Automa
tenhandel nog prettiger. Maar
laten we het daar niet verder
over hebben, want dat zal dan
wel weer sparen worden.
Blijkens een verklaring van de heer
Weyers heeft de raad en inzonderheid
de commissie voor het grondbedrijf zich
neergelegd bij de voordracht van B. en W.
om de nieuwe gemeentesecretaris Th. M.
Schelling te benoemen tot rentmeester van
het grondbedrijf: „uit opportunistische
gronden heeft men overwogen de gelegen
heidsredenen van het college te laten prae-
vaieren boven her principiële standpunt
van de commissie", aldus de plechtige ver
klaring van de heer Weyers, die er boven
dien voor eigen rekening nog een tirade
aan vastknoopte over „effectloze plato
nische verklaringen van de K.V.P.", waar
van de betekenis overigens niemand dui
delijk scheen te zijn.
Wethouder Disselkoen trad in het
krijt voor het bijzonder onderwijs tegen
over mirqbele dictu! de heer Kooy
mans. Het ging om de door de St. Hen-
ricus-Ulo gevraagde aanschaffing van een
aantal schrijfmachines. De heer Kooy
mans vond zeven machines in totaal aan
de hoge kant en vreesde consequenties
wanneer andere scholen ook op het idee
zouden komen machineschrijven in hun
leerplan op te nemen. Maar wethouder
Disselkoen vond juist voor Ulo-leer
lingen machineschrijven een uitermate
nuttig vak, daar het bedrijfsleven dat aan
die groep personeel vaak als een eerste eis
stelt. De heer Brink (V.V.D.) vreesde
nog schade aan particuliere instituten door
dit onderwijs, maar dat argument maakte
geen grote indruk.
De overige voorstellen waarbij dat
tot het verlenen van medewerking aan de
bouw van de nieuwe Gerrit Barger-Ulo
aan de Koeaaefslaan werden aanvaard.
De benoemingen verliepen conform de
voordrachten.
ADVERTENTIE
MIRROFLEX SYSTEEM
Uw beste portret op de prettigste manier
Schoterweg t/o de
neO'PttOtO Ripperdakazerne.
Tot raadsheer in het gerechtshof te
Amsterdam js benoemd mr. N. Bolkestein,
thans rechter in de arrondissementsrecht
bank te Amsterdam
