ïEacPia QuLOiy,
DE V//T7E
EEN KLEEDJE
DEZE ZOMER INTERNATIONAAL
TONEELFESTIVAL IN PARIJS
en de honderd wonderen
der schilderkunst
Film als middel
We borduren
Wat een rare mannen!
KERKELIJK LEVEN
Feesten in Parijs
Persoonlijke genegenheid Ik heb de eerste twee uitzendingen ge-
van verlichte amateur zijn hoorders niet doorzaagt met pedan
terie en kwasi-technische uiteenzettingen,
Hoe het allemaal zo gauw gebeurd
v/as, wist Heintje niet. Met acht glim
mende kwartjes in zijn broekzak was
hij van huis gegaan. Hij wist precies,
wat hij ermee zou doen. Een paar stra
ten van zijn huis vandaan was een bloe
menwinkel. Het was in dezelfde straat,
waar de jongens altijd gingen voetbal
len, al was het daar streng verboden. Al
wel tien keer had de meneer van de
bloemenwinkel de jongens weggejaagd,
omdat hij bang was voor zijn mooie
winkelruit, waarachter de bloemen ston
den uitgestald. Maar vandaag ging
Heintje niét naar die straat om te voet
ballen. Toen hij om twaalf uur uit
school kwam, v/as hij voor de winkel
blijven staan en één voor één had hij
de vazen met bloemen bekeken. Hij was
naar huis gerend en had zijn spaarpot
leeggeschud, heel stilletjes in het schuur
tje in de tuin, waar vaders gereedschap
lag en de aardappelen en kolen werden
bewaard. Na het eten ging hij er op uit.
Hij wist precies wat hij hebben wilde.
De witte tulpen op de langste stelen van
allemaal, die wou hij voor moederdag
kopen.
Maar net toen Heintje de winkel wil
de binnengaan, hoorde hij zijn naam
roepen. Daar waren de grote jongens
met de voetbal. „Hé Hein, doe je mee?"
riepen ze. En hoepla, daar vloog de bal
de straat al over. Hein herinnerde zich
heel goed wat de boze meneer uit de
bloemenwinkel de laatste keer had ge
zegd: „Als ik jullie hier nog eens zie
voetballen, haal ik de politie".
Maar ja, die leren bal rolde zo heer
lijk vlug over de straat. Je moest er
wel tegen trappen! Een paar minuten
later waren ze alles vergeten. Heintje
vergat zelfs de witte tulpen. Hij holde
achter de bal aan en dacht aan niets
anders. En opeens, zonder dat iemand
wist hoe, gebeurde het. Gerinkel van
glas, geschreeuw, de stemmen van de
jongens: „Lopen, lopen" en de woeden
de stem van de meneer uit de bloemen
winkel: „Houd ze, houd ze."
Je hebt hiervoor nodig: een vierkant
stukje katoen en wat borduurzij. Teken
met behulp van carbon op de vier hoe
ken dit tekeningetje over en borduur
deze in heldere kleuren. Zoom de rand
en zet deze af met een flanelsteek.
Heintje liep wat hij kon. Hij botste
een paar keer tegen mensen op, struikel
de over een vuilnisvat en kwam languit
te vallen. Vlak bij zich hoorde hij de
stem van de winkelmeneer. Pleintje pro
beerde nog weg te komen, maar het was
te laat. Iemand pakte hem in zijn kraag
en zei: „Jou heb ik tenminste".
Even later stond Heintje in de bloe
menwinkel, waar iedereen bezig was de
glasscherven weg te ruimen en de ge
broken vazen en bloemen op te rapen.
„Weet je wat dat kost?" zei de win
kelmeneer. „Meer dan honderd gulden
schade!" Heintje schrok. „En weet je
wie die betalen moeten?" riep de man
en hij strekte zijn vinger naar Heintje
uit. „Jij en je vriendjes. Al moet je er
tien jaar over doen."
„Maar ik heb helemaal geen geld",
zei Heintje en hij voelde hoe de tranen
in zijn ogen sprongen. Hij greep naar
zijn zakdoek. Rinkelelcinkeleking ging
het op de vloer. „Zo", riep de mijnheer
van de winkel, „en wat is dat dan?" Hij
wees op de kwartjes die over de grond
rolden. „Die zijn voor witte tulpen voor
moederdag", zei Heintje en toen hij dat
gezegd had, kon hij de tranen helemaal
niet meer binnen houden. „Laat u me
ze alstublieft houden: Ik zal voor het an
dere geld werken zo hard ik kan. Ik zal
de hele ruit alleen betalen. Maar laat
u me alstublieft.
„Niets ervan", riep de meneer van de
winkel en de kwartjes verdwenen in
VAM
"•■T Mvjieo30
Hoor ik daar 'al zó vroeg lopen
en gefluister en gelach?
Gaan daar deuren dicht en open?
't Is warempel maar net dag!
Toosje, Ansje, Marjoleintje,
Wim. en Keesje, Dries en Daan,
en zelfs Petertje, dat kleintje,
zijn al héél vroeg opgestaan.
Anders slapen ze nog uren,
al die kindren in het land.
Er gaat vast wel iets gebeuren,
er is vast iets aan de hand.
Stilletjes zo stil als muizen
en precies zoals het moet
doen ze 't werk in alle huizen,
dat hun moeder anders doet.
Op de trap kraken de treden
jongens, stilik hoor geluid!
Daar komt moeder naar beneden
en ze kijkt haar ogen uit.
Zó moet Moederdag beginnen,
want die ene dag in 't jaar
zijn de moeders koninginnen
en is 't feest alleen voor haar.
MIES BOUHUYS.
zijn zak, samen met een groot papier,
waarop hij Heintjes naam geschreven
had.
Heintje zat thuis in het schuurtje.
Hij had de hele nacht bijna niet gesla
pen. Nu was het moederdag. Hij was
het eerst van iedereen opgestaan, maar
hij durfde zich niet te laten zien. Hoe
kon je op moederdag met lege handen
aankomen, als je er nog bij moest ver
tellen waar je geld gebleven was?
Iedere keer, dat Heintje er aan dacht,
snikte hij het opnieuw uit.
„Wat huil je toch?" zei opeens een
stemmetje naast hem. Heintje keek op.
Naast hem boven op de aardappels zag
hij een heel klein mannetje zitten. Hij
keek zo vriendelijk, dat Heintje hele
maal niet verbaasd was en hem meteen
vertelde wat er aan de hand was. Het
mannetje knikte ernstig, toen hij alles
gehoord had. „Het was ook wel heel
dom wat je deed", zei hij.
„Je wist dat het niet mocht. Je zult
heel lang en hard moeten werken om
al dat geld voor de bloemenman terug
te verdienen."
„Dat geeft niet", zei Heintje, „als ik
maar iets voor mijn moeder had. Waar
om moet zij er ook nog straf voor heb
ben, terwijl ik die ruit gebroken heb."
Het mannetje dacht na. „Daar heb je
gelijk in" zei hij. Onder zijn jasje van
daan haalde hij een gouden staafje,
waar hij de aardappels één voor één
mee aanraakte.
Heintje zat er verbaasd naar te kijken,
maar hij was nog verbaasder toen uit
iedere aardappel een lange groene sten
gel omhoog schoot. Op het eind van
iedere stengel kwam een knop en uit die
knop kwam een prachtige witte tulp,
precies als Heintje gisteren had zullen
kopen. Terwijl hij met open mond zat
te kijken, sneed het mannetje de tulpen
af en rolde ze in een stuk vloeipapier,
dat hij zo maar uit de lucht toverde. Hij
verdween ermee naar buiten.
Heintje knipperde met zijn ogen. Had
hij gedroomd? Maar nee, de deur klap
perde echt, net of er zojuist iemand was
uitgegaan. Op de grond vlak voor de
deur lag iets wits. Heintje er op af. Het
was een boeket witte tulpen, dezelfde
van gisteren en daarnet. Er lag een
briefje bij: „vergeet niet er voor te ko
men werken."
En of nu de kabouter dat geschreven
had of de bloemenman, want heel toe
vallig zag Heintje hém net op de fiets
wegrijden, doet er niet toe.
Voor Heintje deed het er alleen maar
toe, dat hij even later met een bos tul
pen, waar hij bijna achter verdween, op
moeder af kon stappen. Vrolijk, omdat
alles nu toch nog goed kwam. riep hij:
„Voor moeder." MIES BOUHUYS
Papa-gaai leest op dit papier een hele
rij rare namen, maar hij kan ze niet
lezen.
Om ze te kunnen lezen, moet je de
laatste stukjes van de woorden op de
goede plaats zetten. Als je het goed doet,
leest papa-gaai een rij beroepen.
De aanvankelijke meningen hieromtrent
zijn nogal verdeeld. Zij gaan van een: Bij
belse onderwerpen verfilmen is nooit goed
te keuren, tot een: door middel van deze
films komen heel wat meer mensen in aan
raking met de Bijbelse boodschap dan door
het lezen van de Bijbel. Sommigen tonen
oprechte verontwaardiging, terwijl ande
ren het zien van bepaalde (niet alle) films
aanmoed igen.
In een Haags (Hervormd) kerkblad wordt
over deze kwestie een visie gegeven, diie
de moeite waard is door te geven. Het gaat
hierbij eigenlijk in de eerste plaats om een
deel van het probleem. Het is namelijk
een reactie op de mening, dat het minder
in de Bijbel lezen dan vroeger wellicht ge
compenseerd kan worden door het draaien
van Bijbelse films in de bioscoop. Er wordt
echter ook aandacht aa<n het gehele pro
bleem geschonken.
Er zijn zogenaamde Bijbelse films, die
het aanzien niet waard zijn, heet het. Dit
zijn de rolprenten, waarbij Hollywood zich
meester heeft gemaakt van Bijbelse dra
ma's. zonder enig begrip te tonen voor de
redenen, waarom deze verhalen nu eigen
lijk in de Biibel zijn opgenomen. Met elk
verhaal heeft de Bijbel nu eenmaal een
bedoeling van een zeer bepaalde aard. Het
gaat er om het handelen van God met de
mens bekend te maken. Dit geschiedt zo
wel in het Oude- als in het Nieuwe Testa
ment. Jezus' verkondiging ging om twee
dingen: God openbaar maken en de
mens te redden.
Verantwoorde middelen
Nu is het zaak, dat de mens dit alles in
de eerste plaats zélf in de Bijbel ontdekt.
Hierbij kan en mag hij worden geholpen.
Dit moet geschieden in verklaring van de
Heilige Schrift, hetgeen in de eerste plaats
moet plaats hebben via de prediking en
het overige kerkelijke onderricht. Maar
ook kan gebruik worden gemaakt van een
verhelderend commentaar, waarbij visuele
hulpmiddelen zeker niet bij voorbaat die
nen te worden buiten gesloten. Op zichzelf
is er geen enkel bezwaar tegen om het
Bijbelse verhaal verantwoord in beeld te
brengen door film, filmstrook of een andere
uiting van kunst. Wie Rembrandt kent,
weet dat hij de schilder is geweest van het
onzienlijke en dat hij im staat is geweest
om het geestelijk moment in beeld te bren
gen. waarom het in de Bijbel gaat. Be
kende voorbeelden hiervan zijn de uitbeel
ding van de Opstanding en van de terug
keer van de verloren zoon. Er zijn film
producenten, die met de beste bedoelingen
de mens en ook de Kerk in baar apostoli
sche arbeid willen dienen met hun produc
ten. Maar als een filmmaatschappij zich op
de Biibel werkt om op sensationele wijze
bepaalde, in de wandeling nog wel enigs
zins bekende verhalen te verfilmen, om et-
het nodige geld aan te verdienen en maar
al te duidelijk blijk geeft voor het overige
om de Bijbel zelf niets t.e geven, dan komt
men lot gevolgen, die het omgekeerde zijn
van wat zou kunnen worden bereikt.
Het is beslist onjuist te menen, dat de
bioscoop de prediking in en van de Kerk
zou kunnen vervangen 7M kan niet i;n de
Diaals treden van de eredienst en het on
derricht. van het vermaan en de vertroos
ting. De film en dit is de nositieve zijde
kan de mens wijzen od vee! on velerlei,
z.ij kan boeien en treffen. Ze is dikwijls
een deel van de kunst, dal meer doet' don
alleen ontspannen en verstrooien. Het lezen
van de Böbe' kan echter nno't worden ver
vangen door hot 3jPn van eon over een
B'ibels verhaal.
Nod.'g is, dat de Biibel zowel in het gezin
a's oersonrdijk weer meer gelezen moet
worden.
Een beslist afwijzende houding zo kan
men concluderen na het lezen van het bo
venstaande behoeft door de Kerk: dus
ten aanzien van de verantwoorde Bijbelse
fdm. zeker niet te worden aangenomen.
Wat tot dusver i? t.e zien <*eeeven, geeft
soms aanleiding tot verheuging, maar soms
moest een beslist afwiishaco houd-mg wor
den aangenomen.
Een algemene regel is niet vast te
stellen. Men kan bet er echter wel o»er
e°ns zijn. dat de film d<e nr^diking der
Kerk en het lezen van d« Biibel niet' kan
vervarven. A's h'i'nmid-v» kan zij wel
kom sUn.
I'it het verslag van de Protestants-
Christlijke Werkgemeenschap in de Partij
van de Arbeid over de periode van 1 Januari
195!? tot 15 Maart 1954 blijkt dat bij het af
sluiten van het verslag de werkgemeenschap
4873 leden telde. Het vorige verslag vermeld
de 46119 leden. Het aantal afdelingen van de
P.C'.W.G. bedraagt 98 (vorige verstag- Q
periode 93
De laatste tijd komen er steeds meer ver
filmingen van Bijbelse geschiedenissen. Als
vanzelf wordt hierdoor de vraag steeds
actueler hoe de Kerk hier tegenover heeft
te staan. Moet zij een afwijzende houding
aannemen, moet zij het verschijnsel toe
juichen, of moet een tussenweg worden ge
kozen bij het innemen van een standpunt?
8 MEI 1954
De trillende warmte van een roerloze zomermiddag heeft dit koebeest uit liet
smachtende gras naar de koele waterplas gedreven, waar liet dromend boven
zijn spiegelbeeld staat te filosoferen over dat wonderlijke samenspel van een
warme zon en fris water in één en dezelfde wereld.
Naar verwacht wordlt, zullen vijftien
landen toneelgezelschappen afvaardigen
naar het eerste Internationale Theater
festival, dat van 10 Juni tot 30 Juli in
Jarijs gehouden wordt. Het plan van een
dergelijk festival is al oud en werd zowel
door het Internatinoale Toneel instituut als
door het Internationale Toneel instituut als
ooit tot uitvoer te komen. De organisatie
is thans dloorgezet door de heer A. M.
Julien, directeur van het Theatre Sarah
Bernhardt, waar de diverse voorstellingen
gegeven zullen worden. Het gemeentebe
stuur van Parijs heeft financiële steun toe
gezegd.
Het definitieve programma is nog niet
vastgesteld. Maar men verwacht gezel
schappen uit tal van landen. Oost-Duits
land zal vertegenwoordigd zijn met „Moe
der Courage" van Bert Brecht, met diens
echtgenote, Helen Wiegel, in de titelrol.
Uit West-Duitsland komt het nationaal
toneel van de Bondtsrepubliek met ..Mi
chael Kramer" van Gerhart Hauptmamn.
Een Engelse combinatie (met Joan
Greeenwood en Claude Rains) zal „The
Confidential Clerk" van T. S. Eliot onder
regie van E. Martin Browne opvoeren.
Mogelijk geeft ook de Old Vic enkele
voorstellingen. Kopenhagen brengt een
Deense bewerking van „Le Cid" van Cor
nell! e en het ensemble van Giino Cervi een
Italiaanse van „Cyrano de Bergerac" van
Edmond Rostand.
„Det Nye Teat er" uit Oslo gaat naar
Parijs met ..Spoken" van Ibsen onder regie
van een kleindochter van deze beroemde
schrijver. Spanje stuurt de Compagnia
Lope de Veva met „Het leven een droom"
van Caldarön en verder komen er groepen
leven daar hebben gedeeld. Zoals het ver
maarde zelfportret van Cézanne, waarvan
hij getuigt: Ik heb alle redenen dit schil
derij te adoreren, want het hangt nu al
dertig jaar tegenover mijn eigen wéék tafel.
Behalve moderne Fransen komen er in
de loop van zijn causerieën ook heel wat
buitenlanders aan bod, zoals Rembrandt,
Rubens. Van Gogh, voorts Michelangelo,
Diirer, Goya en noem verder maar op.
Nog één voorbeeld van een toelichting
a la Sacha? In deze geest behandelt hij het
beroemde zelfportret van Chardin. waar
van ge bijgaand de reproductie ziet: „Wat
Chardin ons te vertellen heeft? Ge vraagt
me een portret van mezelf te maken? Ac-
coord. Ik schilder me zoals ik mezelf zie.
terwijl ik voor mijn ezel zit en zo moet u
me dan ook maar nemen.
uit Zwitserland, Egypte en Polen, maar
dat is nog niet alles, want er zijn nog on
derhandelingen gaande met Oostenrijk,
Griekenland, Israel, Japan, Tsj echo Slowa
kije, Joegoslavië, Rustend en de Vorenigdte
Staten van Amerika.
Men had gehoopt, dat de Neder landt»
Comedie een opvoering van „Elekerlyc"
van de middeleeuwse monnik Petrus van
Diest zou kunnen laten zien, ondier reg'ie
van Johan de Mees tor en met Hain Bentz
van den Berg in de titelrol, doch hiervan
kan geen sprake zijn. Te Parijs verkeert
men overigens, blijkens de aankondiging,
in de mening dat men hier te doen heeft
met een bewerking van het spel „Jeder-
mann" van Hugo van Hofmamasthal.
De eerste week van Juli wordt het twee
duizendjarig bestaan van de stad Aries ge
vierd. ter gelegenheid waarvan het ballet
van de Parijse Opera onder leiding van
Serge Lifar optreedt en Jean Renoir zijn
bewerking van „Julius Caesar" van Sha
kespeare laat zien. Van 31 Juli tot 8 Augus
tus is het genoemde ballet in Aix-les-Bains,
waar een internationaal dansfeest wordt
gehouden. Daar zal ook het Ballet van de
Nederlandse Opera aan deelnemen.
Het programma voor de feestelijkheden,
die in het Parijse zomerseizoen zullen
worden gehouden, is dezer dagen bekend
gemaakt. Op 3 Juni zal onder meer een
concert in het Panthéon worden gege
ven ter gelegenheid van het feit, dat
tien jaar geleden de geallieerden land
den. Het Panthéon zal verlicht worden
zoals voor de herdenking van Victor
Hugo en zevenduizend mensen zulle r
plaats kunnen nemen om er de drie
honderd uitvoerenden, soli, koren, or
kesten en een kwartet van de Scala te
Milaan te beluisteren, die onder meer
ten gehore zullen brengen het „Magnifi
cat'' van Marc-Antoinc Charpentier in
eerste uitvoering. Van 26 Juni tot II
Juli zullen ten minste dertien voorstel
lingen gegeven ivorden op het voorplein
van de Notre Dame van de „Vray Mis
tere de la Passion". Dit spel werd ook
het vorige jaar met zeer veel succes
opgevoerd door vijftienhonderd mede
werkers. Tienduizend toeschouwers zul
len er van kunnen genieten.
(Van onze correspondent in Parijs)
Over de culturele taak van de radio zijn al heel wat woorden vuil gemaakt. Laten we
maar gewoon zeggen dat de radio geen uitzondering maakt op de regel, die luidt dat
iedere technische uitvinding ten goede, zowel als ten kwade kan worden toegepast. Hoe
groot in Frankrijk het aandeel ook is dat gereserveerd wordt voor de chansonniers
en andere soortgelijke grappenmakers van wie de cultuur nu niet zo heel erg veel
hoeft te verwachten, erkend mag ook worden dat de omroepleiding haar taak hier
zeker niet tot de werkverschaffing van deze kunstenaars van het vederlichte amuse
ment beperkt ziet. Op het gebied van de „culturele voorlichting" worden hier voort
durend nieuwe middelen beproefd. En als uiteraard de litteratuur, het toneel en
vooral de muziek van die pogingen het meeste profijt kunnen trekken, toch worden
de film en zelfs de schilderkunst niet vergeten. Ook op dat terrein streeft men er
ernstig naar de sluimerende ontvankelijkheid van het grote publiek tot leven te
wekken om daarna die belangstelling tot activiteit te kunnen stimuleren.
Een nieuw en bij- -
zonder Interessant
experiment in deze
richting wordt sedert
kort door Sacha Gui-
try beproefd. Sacha
moge als overvrucht-
baar auteur van vele
tientallen films en
comedies de Laatste
jaren zijn greep,voor
al op de jongere ge
neratie, wat verloren
hebben, als vinding
rijk causeur met es
prit en zeer brede be
langstelling heeft hij
zijn meerdene ver
moedelijk nog altijd
niet ontmoet. Dat is
de afgelopen maan
den wel opnieuw ge
bleken, toen hij via
de film en voor de
radio op zijn manier
de Franse geschiede
nis commentarieerde
onder het motto „Ver
sailles zoals ik dat
begrepen heb".
De vrijmoedigheid,
die hij zich daarbij
met de chronologie
en de samenhang dei-
feiten permitteerde,
is niet door iedereen
even hoog geappre
cieerd. Zelfs in het
parlement is er cri-
tiek op uitgeoefend.
Maar hoe dat zij: in
elk geval wist hij zijn
hoorders zo sterk te
boeien, dat de radioleiding hem verzocht Zelfportret van Chardin
een nieuw contract te tekenen, waarbij hij
werd verplicht gedurende een vol jaar den voor een T.V.-apparaat kiunnen uit-
twee keer per week voor de microfoon te trekken. Maar een kleine extra uitgave
verschijnen. Sacha Guiitry, die dol is op verlangt Sacha intussen van zijn hoorder
praten en voor de microfoon bovendien wel, voorzover zé van hem tenminste het
geen risico loopt door een ander in die rede volle pond instructie inzake schilderkunst
te worden gevallen, nam dat aanbod met willen genieten. Er is nu gelijktijdig in de
beide handen aan. De enige moeilijkheid boekhaindel namelijk een plaatwerk ver
was toen nog een geschikt onderwerp te schenen, waarin die honderd meesterstuk
vinden. Dat is hem intussen ook gelukt. De ken der schilderkunst, die Guitry bespre-
titel van zijn conférences, die zoals hij al ken gaat, zijn opgenomen. Het is dus de
met trots heeft verklaard, evenveel woor- bedoeling dat men d'it boek, dat ongeveer
den zullen bevatten als zeven avondvullen- acht gulden kost, voor zich neemt, wan
de toneelstukken, luidt: „De honderd won- neer men, via een draai aan de radioknop,
deren der schilderkunst". op Maandag en Donderdag Sacha in de
huiskamer hot woord verleent.
-volgd en ik mag u wel verzekeren, dat hij
Tweemaal per week gaat hij een schil- waarin de meeste radiosprekers over kunst
derstuk bespreken. Na een jaar zal hij zijn hun kracht schijnen te moeten zoeken. Hij
publiek als gids hebben rondgeleid langs spreekt, zou ik zeggen, ais een verlichte
een denkbeeldige galerij, die hij heeft sa- amateur, die zijn onderwerp gekozen heeft
men gesteld uit een selectie doeken uit alle enkel uit persoonlijke genegenheid,
musea ter wereld, welke naar zijn mening Natuurlijk ziet men in zijn collectie heel
de waardevolste uit de hele geschiedenis wat bekende stukken terug. Maar Sacha
der mensheid zijn. heeft met ei een ogen toch ook wel lang
Sacha Guitry betreedt hier zo ate radiio- genoeg rondgekeken om voor zijn luiste-
spreker een terrein, dat de omroep tot dus- raars bovendien verscheidene ontdekkin-
ver vrijwel braak heeft laten liggen en dat gen in petto te kunnen houden. Met som-
inderdaad eerder tot het domein van de mige schilderijen onderhoudt Sacha Gui-
televisie behoort. Een beetje kleinerend try, zoals hij zelf opmerkt, al vele jaren
heeft men dan ook al van de „televisie voor lang persoonlijke betrekkingen omdat ze,
de armen" gesproken, voor die mensen na- in zijn vorstelijk appartement aan het
melijk die maar niet zo direct duizend gul- Champs de Mars bij de Eiffel toren, zijn
